Het diepe zuiden, Florida en familiebezoek

[A3]

DAG 11, 9 JULI 2012: Het café van Lambert

Opstaan & ontbijten. Inpakken & wegwezen. Rijden richting Mobile, Alabama. In Gulfport, Mississippi, maken we een korte detour. Hier staat namelijk de Worlds Biggest Rocking Chair:

Het kan niet anders of Pa zet nu even het lekkere nummer op van Seasick Steve: Rocking Chair; als MP3-tje aangeleverd door collega Mark H. En inmiddels uitgegroeid tot een van Pa’s favoriete nummers. Maar helaas niet van de dames........
In Biloxi rijden we langs de kustweg en spotten typisch Amerikaanse bezienswaardigheden als een parkeergarage waar de ingang ‘Jaws’ heet,

en, nu iets serieuzer, een monument voor de in Biloxi gevallen slachtoffers van Katrina. Het monument geeft aan hoe hoog de golven in 2005 kwamen. Het monument is gebouwd door de makers van het TV programma, Extreme Home Make over, dat ook regelmatig op de Nederlandse TV te zien is.

In Mobile, Alabama, gaan we op zoek naar een Panda Express (‘fast food op z’n Chinees’), maar helaas blijkt het vroeger daar gevestigde filiaal niet meer te bestaan. Waren ze alleen vergeten door te geven aan TomTom. Kan gebeuren. Dan maar gegeten bij het Captain’s restaurant dat gelegen is bij de ingang van het Battleship Park. Het is een beetje een kakkie bedoening binnen en alle decoratiematerialen zijn gewijd aan meerdere eer en glorie van het leger en oorlog. Er hangen hier zelfs ongegeneerd Nazi emblemen aan de wand....... Onze waitress is in opleiding en erg vriendelijk. Hopelijk wordt ze niet te veel beïnvloed door haar mentor; deze volgt haar als een schaduw en is van het gruweldadig chaggerijnige soort. Wat een kenau! Gelukkig is hetgeen waar het hier over gaat – FOOD! – dik in orde. Grote porties en eenvoudigweg heerlijk. Bovendien zitten er bij alle gerechten twee grote side dishes. Ook de complimentary strawberry shortcaker with cream als dessert mag er wezen. En dat alles voor $10 per persoon...... Onze buikjes zijn weer heerlijk rond als we naar buiten gaan. Ellen maakt een vage opmerking over broodjes naar hoofd gooien........

We rijden bij het Batlleship Park de parkeerplaats op en passeren daarbij al diverse vliegtuigen, helikopters, tanks en ander oorlogstuig dat hier staat opgesteld. De grote attractie is hier echter letterlijk GROOT: de USS Alabama ligt hier afgemeerd; een groot gevechtsschip dat o.a. dienst heeft gedaan tijdens de tweede wereldoorlog. In de giftshop kopen we tickets voor de tour van het schip, de ernaast gelegen loods en de onderzeeër ‘Drum’.

De diverse kanonnen op het schip zijn echt indrukwekkend groot en onze gids Linda, loodst ons via een aantal niet geringe omwegen van de ene verdieping naar de andere. Zo’n schip is, als je er eenmaal op bent, nog veel groter en hoger dan het van buitenaf lijkt. Het is ook interessant om te zien hoe klein de leefvertrekken zijn; pietluttig kleine bedjes, kleine vertrekken en alle gangen zijn ook van het type ‘kruip door – sluip door’. Ellen doet een geslaagde poging om achter een van de bestuurdersknuppels van de kanonnen te komen. Voorwaar een hele klus die echt de nodige lenigheid vereist. Het zou mij in elk geval nooit van z’n leven gelukt zijn. En als het al gelukt zou zijn, dan zouden ze me op diezelfde plek voor altijd en eeuwig hebben moeten voorzien van eten en drinken, want ik was er nooit meer achter vandaan kunnen komen. Respect!

Onze next stop is de grote loods. Deze blijkt vol te staan met allerlei (gevechts) vliegtuigen. We zien o.a. een F16 en de voorloper van de Stealth. Deze laatste verbruikt zoveel brandstof dat hij bij het opstijgen slechts voor met maximaal een kwart gevulde tanks mag vertrekken. Anders zakt hij namelijk door het gewicht van al die tonnen kerosine door z’n poten. Meteen na het opstijgen moet er dan in de lucht bijgetankt worden. Dit moet dan wel binnen een kwartier gebeuren want anders valt deze pre-Stealth als een aangeschoten duif uit de lucht.



In de submarine ‘Drum’ is het zo mogelijk nog veel kleiner en benauwder dan op de USS Alabama hier in Mobile. Als je hier als marinier last zou hebben van Claustrofobie dan zou je wensen dat je Claus was (dood dus). Echt superklein en met doorkruipluiken waar Elvis in zijn latere jaren gegarandeerd in klem was komen te zitten: ‘.......found myself stuck in Mobile Alabama, in a sub with my fat ass’ (vrij vertaald uit: ‘Guitar Man’). Geldt overigens bijna ook voor mij; ’t geet nèt.



Het is nu tijd voor Ellen om even met Jasper te gaan bellen in Oijen (ja, dat bestaat echt, zoek ‘t maar op) en wij rijden ondertussen nog een rondje over het terrein om alle andere legervoertuigen die hier staan uitgestald nader te bekijken. Het Best Western in Daphne, net aan de andere kant van de baai, is onze volgende bestemming en een uurtje later liggen we dan ook in het bij dat hotel behorende zwembad. Heerlijk!

Dat zwemmen hongerig maakt weet bijna iedereen. Voor ons geldt dit zeker, dus maken we ons op voor een trip van 45 minuten naar Lambert’s Café in de plaats Foley. Dit is een bijzonder restaurant, en totdat we daar aankomen heb ik de vaste overtuiging dat ik de enige van ons vieren ben die weet waarom Lambert’s Café nou zo bijzonder is. Later zal blijken dat de andere drie het ook al wisten en mij gewoon in de waan hebben gelaten. De vlegels! Als we in Foley aankomen vallen onze vier monden open van verbazing. Wij zijn inmiddels toch heel wat gewend, zowel hier in de VS als thuis in Nederland, maar zoiets hebben we nog nooit gezien. Hier zitten en staan gewoon honderden mensen te wachten om bij Lambert’s Café naar binnen te mogen. Gewoon om half negen ’s avonds op een doordeweekse maandag. Het moet niet gekker worden. We melden ons bij de buitenbalie en horen daar dat de wachttijd ongeveer een uur is. Wat doen we? Uiteindelijk besluiten we niet voor niets 45 minuten gereden te hebben, dus nemen we plaats en wachten we rustig onze beurt af.



Al ruim voordat het uur verstreken is worden onze naam en nummer afgeroepen en mogen we naar binnen. Eenmaal binnen schieten woorden te kort. Als er al ooit een definitie is gegeven en geschreven voor het woord ‘vreetschuur’, dan moet dit welhaast hier gebeurd zijn. Onbeschrijflijk. Groot. Eten. Veel. Vol. Troggen. Emmers. Varkens. Piggly Wiggly gaat zich hier prima thuis voelen...........

Wat is het verhaal? De familie Lambert startte lang geleden een cafetaria. Op een dag was het zo druk dat Pa de bestellingen niet af kon geven aan mensen in de zaak omdat er eenvoudigweg geen doorkomen aan was: er stonden gewoon teveel mensen in het cafetaria. Hij besloot daarom maar om de betreffende bestelling, een broodje, naar de besteller te gooien. En zo geschiedde. En zo geschiedde het steeds vaker op momenten dat het druk was. Mensen vonden het zo leuk dat het op een bepaald moment ook gebeurde als het niet druk was. Zo ontstond ‘Lambert’s Café, home of the throwed rolls’. Inmiddels zijn er drie Lambert’s Cafe’s’die allemaal werken volgens dezelfde drie principes:
1. een keer bestellen is ongelimiteerd eten,
2. broodjes worden per definitie gegooid
3. diverse side dishes worden at random op tafel gekwakt
Hoe werkt dit in de praktijk? Je gaat naar binnen. Je gaat zitten. Er komt een waiter de bestelling opnemen. Er komt iemand langs die gefrituurde dingetjes los op de tafel kwakt. Een rollthrower loopt door de zaak en roept ‘hot rolls!, hot rolls!’, je steekt je arm op en er vliegt een broodje door de zaak. Andere waiters rijden rond met serveerwagens waarop aardappelen, fried ochra, apple butter, macaroni & tomatoes, dumplings en weet ik wat al dies meer, en scheppen deze bij je op de bord tenzij je ‘ho!’, ‘stop’ of ‘no thank you’ roept. Een negatieve optie dus. Normaal krijg je in een restaurant niets tenzij je iets besteld, hier krijg je van alles tenzij je niets besteld. Snap je het nog?



Inmiddels hebben wij drinken besteld en de waiter komt voor ons vieren aanzetten met vijf mokken die zo groot zijn als een medium emmer. Als hij vlak bij ons is struikelt hij echter en laat de gehele inhoud van een van de vijf cola-emmermokken over Anja heen vallen........... Hebben jullie enig idee hoeveel rotzooi anderhalve liter cola achterlaat op een spijkerbroek? Nee? Wij ook niet. De betreffende emmermok was namelijk leeg! Grapje van de waiter.........
Zo’n restaurant is Lamberts Café. Duidelijk nu?
Conslusie van bovenstaand verhaal is vooral dat we ons hier helemaal plebs hebben gegeten en gedronken en dat we de komende weken niets meer lusten........... Op weg naar huis maken we nog een foto van Piggly Wiggly by night en gaan dan lekker snurken. Morgen wacht weer een drukke dag!

[A3]

Als het even meezit vanavond weer een update.
Alvast een fotovoorproefje:



MVG

A3

[A3]

DAG 12, 10 JULI 2012: Kriepie? Creepy? Crep? Crap? Of Crape?

Tijdens het ontbijt in het Best Western vertelt Anja over haar droom van de afgelopen nacht. Die ging over Hotel California. Wij hebben inmiddels onze koffers in de auto staan, zitten allemaal op onze plek, doen allemaal de veiligheidsriemen om en de radio gaat aan. Welk nummer speelt er? Inderdaad: Hotel California. Is dat creepy of kriepie?

De route van vandaag leidt ons een heel stuk Oostwaarts. Het doel van vanavond is namelijk de hoofdstad van Florida. En nee, dat is niet Miami, niet Orlando, niet Tampa en ook niet Jacksonville. Wat dan wel? Nou, simpel, Tellahessie. Geschreven als Tallahassee. Wat voor veel staten in de VS geldt, geldt namelijk ook voor Florida. De hoofdstad is bij lange na niet de meest bekende stad van de staat. Zo denkt bij California iedereen aan L.A. of San Francisco, maar is het Sacramento. Bij de staat New York ligt New York voor de hand. Maar het is Albany. Illionois? Chicago natuurlijk. Nee hoor, Springfield! En zo kunnen we nog wel even door gaan – om precies te zijn nog zo’n 46 staten meer, maar we laten het hier maar bij. Tallahassee dus. In tegenstelling tot de andere routes die we deze vakantie gereden hebben, doen we vandaag niet echt bezienswaardige tussenstops aan. Niet zo zeer omddat ze er niet zijn, maar meer omdat we er niet zo’n zin in hebben. De allereerste stop die we vandaag maken is in Tallahassee zelf, en wel voor iets waar we wèl zin in hebben: eten! Bij een van de lokale Subways eten we meatball marinara, tuna en steak & cheese. A3 voelde zich wat flauw, maar na een footlong met rundvlees, kaas, sla, uien, augurkjes, jalapeno pepers, tomaten, paprika en een flinke dot sweet onion saus, gaat het weer een beetje beter. In Tallahassee willen we graag de voormalige Spaanse Missie Mission San Luis bezoeken, maar het duurt helaas even voordat onze vijfde reismetgezel, TomTom, de ingang gevonden heeft. Binnen in het missiegebouw is het lekker koel, maar de meerderheid van de bezienswaardigheden hier bevindt zich buiten. Het betreft hier namelijk een missiepost waar Spaanse kolonisten tezamen leefden met de lokale indianen. Dit is op het terrein ook goed te zien door de mix van indiaanse en Spaanse gebouwen. Het meest in het oog springende gebouw is de reconstructie van de grote ronde gemeenschappelijke ruimte van de plaatselijke Apalachee indianen. Geheel gemaakt van boomstammen en bedekt met riet is dit een soort enorme tipi met in het midden een groot gat in het dak. De bevolking kon hier echter toch droog blijven omdat men kon schuilen onder de schuine kanten, maar ook omdat men in het midden een groot vuur stookte waardoor de regen die door het gat kwam al verdampte voordat deze op de grond kon vallen. Op de houten tafels in deze ruimte liggen allemaal dierenhuiden, botten en schedels. Plotseling komt er een vrouw naar binnen in indiaanse klederdracht die ons vertelt dat het gebouw eigenlijk gesloten is. Er is namelijk enige tijd geleden een blikseminslag geweest en dientengevolge werkt de sprinklerinstallatie niet meer. Onveilig dus!

Verder zijn hier nog een paar Spaanse huisjes en een Spaanse kerk te zien. Als we deze kerk binnenlopen vallen ons twee dingen op. Ten eerste hangt er een enorm penetrante ammoniaklucht en ten tweede horen we een heleboel gepiep en geknaag om ons heen. We zien echter niks lopen, vliegen of hangen, dus blijft het voor ons altijd een raadsel of het hier muzien, ratten of vleermuizen heeft betroffen. De vloer ligt wel helemaal vol met keutels. Gauw naar buiten maar weer.

In het missiegebouw bezoeken we nog de afdeling met archeologische vondsten en daarna rijden we naar het nabijgelegen Wakulla Springs. Dit is een van de vele grote natuurlijke bronnen in Florida waar spontaan water uit de bodem komt en een rivier vormt. Als we er aankomen kunnen we nog net tickets bemachtigen voor de boat tour van vier uur. Als Anja vraagt waar ze het best kunnen gaan zitten in de boot zegt A3 eerst ’maakt niet uit’ om een moment later te zeggen ‘voorin’. Zelf gaat ie pontificaal voorin zitten voor het beste uitzicht. De boot wordt bestuurd door een uitermate vriendelijke oude man die honderduit verteld over de Wakulla springs, de rivier en alle ecologische zaken die hierbij van belang zijn. Hij is oprecht blij met alle toeristen die Wakulla bezoeken want die zorgen ervoor dat hij, zijn kinderen en kleinkinderen nog jobs hebben, in tegenstelling tot vele anderen hier. Het water is prachtig helder en de plaatjes die je hier kunt schieten zijn adembenemend mooi. Ik zal verder niet uitweiden over wat we allemaal gezien hebben; I’ll let the pictures do the talking:






De boat tour duurt uiteindelijk een klein uur en daarna heeft Ellen wel zin om er nog even te blijven zwemmen. Helaas voor haar wordt ze outvoted three to one (laten we hopen dat het Mitt Romney straks ook zo vergaat), dus gaan we naar het hotel van vandaag; de plaatselijke vestiging van Quality Inn & Suites. Maar eerst moet er getankt worden: brandstof voor de auto en brandstofvoor ons. Helaas blijkt er een probleem met onze credit card. Als ik VISA in Nederland bel krijg ik te horen dat er een vermoeden is van misbruik van onze kaart. Er wordt namelijk plotseling geld afgeschreven vanuit de VS............ Tja, da’s niet zo raar als je bedenkt dat we hier al 12 dagen zijn. Het is wel raar dat VISA niet weet dat we het zelf zijn die de uitgaven doen: heb ik ze vooraf nog duidelijk vermeld. Maar ja, zo gaat dat bij dit soort bedrijven. Het is dat je tegenwoordig eenvoudigweg niet meer zonder kunt, anders zou ik het wel weten. In elk geval blijkt onze Mastercard wel te werken en volgens VISA Nederland moet onze eigen kaart het straks ook weer doen. We zullen zien.......

De wijzer van de brandstofmeter van de auto staat weer helemaal naar rechts, dus de auto kan weer vooruit. Als ik echter op Linda’s voorhoofd kijk zie ik een wijzer die helemaal op ‘empty’ staat, dus we zullen zelf ook snel moeten ‘tanken’ voordat we volledig stil vallen. Gelukkig zien we al snel een van onze top drie ketens: IHOP (International House Of Panckes). Het pannekoeken met aardbeien en nutella-gevoel komt al opzetten als we de auto op de parkeerplaats zetten. Maar wat blijkt? Dit staat niet meer op de kaart! Gelukkig blijken ze nog wel ‘leverbaar’, dus niet lang daarna zitten we met z’n viertjes heerlijk te smikkelen en smullen. Jammie! Ook vragen we aan onze waiter hoe je nu eigenlijk het woord pannekoek uitspreekt. Ok, we weten dat pancake klinkt als penkeek, maar hoe zeg je in het Amerikaans nou die andere, Franse, pannekoekenvariant die op de kaart staat: ‘crêpes’? Is dat als crap/krèp, als creep/kreep, als creap/kriep of nog anders? Nog anders dus. Je spreekt het blijkbaar uit als crapes/kreeps. Een beetje zoals druiven/grapes, maar dan met een ‘c’. Weer wat geleerd. Nadat we met de rietjes nog wat propjes hebben geschoten – jaja, wij zijn echt van het gezellige type – gaan we naar het hotel. Daar kijken we op de kamer naar the Big Bang Theory en gaan vervolgens lekker ravotten in het zwembad. Ellen en Linda zwemmen elk 100 baantjes en Anja en ik ‘hang what around’ (hangen wat rond) cq. ‘are a little lanterfanting’ (zijn wat aan het lanterfanten). Terug op de kamer wordt er afgestemd op de All Star Beesbol game en aansluitend heftig gesnurkt. Oh ja, Linda is nog steeds grappig!

[DejaVu]

Haha dat Lamberts cafe, geniaal zeg. De volgende keer ga ik er ook langs

[A3]

DAG 13, 11 JULI 2012: Bloodsucking devils!

Het is duidelijk dat we inmiddels in Florida zijn, al is het dan in het uiterste Noorden, want we zijn allemaal al redelijk laid back. Zo laid back zelfs dat we een uur te laat op zijn. Nou kun je je afvragen hoe je op vakantie überhaupt te laat op kunt zijn, maar wij hebben nu eenmaal een strakke planning, en als die niet gehaald wordt, tja, dan ben je te laat. Gelukkig zijn er bij het ontbijt bepaalde omstandigheden die degene in ons gezelschap die wat geïrriteerd wordt als we te laat zijn, weer wat positieve energie geeft. Deze bepaalde omstandigheden zijn hash browns, sausages en bacon. Je kunt maar ergens blij van worden nietwaar? Na het tot nu toe meest uitgebreide ontbijt van deze reis pakken we voorlopig de laatste keer onze koffers in en gaan we op weg. De eindbestemming van vandaag is Kissimmee. Home!

Eenmaal onderweg hebben we een korte discussie over het feit of we vandaag nog een stop gaan inlassen. We hebben de keus uit twee verschillende opties: de eerst is tuben bij Ichetucknee State Park, een uitje waar we waarschijnlijk wel meer dan een halve dag zoet mee zullen zijn, of een kortere stop bij Devil’s Millhopper State Park in Gainesville. Na een zorgvuldige afweging tussen de voor- en nadelen valt de balans uit in het voordeel van het tuben; leuker, verfrissender en net zo goedkoop, namelijk ook nagenoeg gratis. En dus kiezen we voor Devil’s Millhopper; logica is vandaag niet ons sterkste punt.....
Als we aankomen bij Devil’s Millhopper State Park staan overal bordjes dat het mosquito season is. Oh. Dat is wat minder. Zeker Linda is namelijk voor deze bloedzuigende mini vampiers vaak een aantrrekkelijk doel. Ze heeft dan ook erg weinig trek om de auto te verlaten, maar uiteindelijk doet ze het toch. We wandelen naar het visitor center en lezen daar wat over de andere deiren waar je hier voor op moet letten, met name enkele slangesoorten. Devil’s Millhopper is eigenlijk een oud sinkhole. En een sinkhole is een gat in de grond dat ontstaan is door een plotselinge verzakking in de bodem. In heel Florida komt dit fenomeen, ook vandaag de dag nog, regelmatig voor. Zo verdwijnen er soms hele huizen in een gat. Het gat wat hier ligt is echter uniek omdat het ten eerste vrij groot is, zowel qua doorsnee (150m) als qua diepte (40m), en ten tweede vrij oud. Beneden is een soort microklimaat ontstaan waardoor er hier unieke dier- en plantsoorten voorkomen. Ook zijn er rondom het sinkhole een aantal kleine bronnen die allen hun water naar beneden laten sijpelen in het sinkhole. Het sinkhole moet al zeer oud zijn, want op de bodem zijn en worden fossielen gevonden uit eerder tijden. Er zijn onder andere restanten gevonden van haaien en inmiddels uitgestorven landzoogdieren.
Bij het Visitor Center spuiten we ons snel in met het muggenwerende Deet, want de waarschuwingen voor de mosquitos zijn niet loos: het zijn er vele! De voorkeuren van deze insecten die uit onze hiernavolgende praktijkproef blijken, maken overigens dat er een significante wijziging nodig is van de dikke van Dale. Het spreekwoord ‘werkt als een rode lap op een stier’ moet namelijk aangepast worden naar: ‘werkt als een rood T-shirt op een mosquito’. Want waar de drie dames zo goed als gevrijwaard blijven van luchtaanvallen, ben ik gigantisch de klos. Helaas blijkt dat pas als we ongeveer halverwege de afdaling van de 233 treden zijn. Dan pas namelijk loop ik de drie dames voorbij en kunnen zij zien dat mijn rug helemaal vol zit met muggen. Dat ze ook aan de voorzijde van mijn rode T-shirt wilden landen was me al opgevallen, maar daar kon ik met wat extra buikspieroefeningen en met name wat gewapper van mijn handen, de landingsbaan voor het muggegespuis wat minder aantrekkelijk maken. Maar omdat ik geen ogen in mijn rug heb, niet met mijn handen langs mijn rug kan wapperen en met name omdat ik in mijn rug geen buikspieren heb, is de familie mosquito daar uitgebreid aan het picknicken gegaan. De volgende dagen zal dit ook nadrukkelijk blijken. Het resterende stuk van de afdaling en ook de 233 treden weer omhoog lopen de drie dames continu achter me aan om mij de muggen van het achterlijf te houden. Bedankt meiden!

Het sinkhole zelf is best aardig om te zien. Het is een weelderig begroeid geheel met overal om je heen kabbelende beekjes en stroompjes. Buiten de honderdachtendertigduizendvierhonderdtwaalf (138.412) muggen, zien we echter helaas geen dieren. Daarom snellen we terug naar onze auto, alwaar een bekende, dagelijks minimaal twee maal terugkerende discussie zich ontspint: wat doen we met eten?

Bovenstaande foto verraad de uitkomst van de discussie: Hardees! Een positieve verrassing, want hier hebben ze zo’n beetje een combinatie van producten die je normaal gesproken vindt bij pak ‘m beet Taco Bell (taco’s dus), Burger King en KFC. Voor elk wat wils dus. Nadat we onze vingers er nagenoeg bij hebben opgegeten, willen drie van de vier nog een ijsje: helaas, de ijsmachine is kapot. Toch nog iets negatiefs kunnen vinden over Hardees......
Onze route naar Kissimmee pikken we weer op, en later die middag zien we weer veel vertrouwds. Old Town, de grote sinaasappel GiftShop etc. Voor we het weten rijden we al op Poinciana Boulevard en passeren we de gate van het resort waar we vorig jaar waren, Terra Verde. We zitten nu één resort verder naar het zuiden: Indian Point.

In den beginnen hebben we niet door dat de sleutelcode die we hebben ontvangen voor het kleine kastje op de deur van onze villa is en niet voor de deur zelf. We staan dus eerst wat voor de deur te friemelen en frommelen voordat we naar binnen gaan. Binnen ziet alles er netjes uit: alles is op de begane grond, de woonkamer is ruim, evenals de drie slaapkamers. De dames gaan helemaal uit hun dak door de walk in closets. Je kunt maar ergens over opgewonden raken...... Ook de badkamers zijn groot en zien er prima uit. De WiFi-verbinding werkt prima en we blijken meer dan duizend (echt waar 1.000 !!) tv kanalen te hebben. Het zwembad ziet er fantastisch uit maar, we moeten altijd iets te zeuren hebben, de jacuzzi is eigenlijk nauwelijks warmer dan het zwembad zelf. Hiervoor bellen we de maintenance guy en die komt inderdaad later het probleem verhelpen. En dan te bedenken dat we voor deze villa slechts 325 pond (Engelse eigenaar) voor een hele week betalen.

Nadat we aan het comfort van onze villa gewend zijn geraakt gaan we een hapje eten. Ons min of meer vaste adres voor de eerste avond in Kissimmee is Denny’s. Het toeval wil dat we vorige week een e-mail van Denny’s hebben ontvangen met een kortingscoupon van 20% op de gehele rekening. Mooi. Minder mooi is dat we in de villa geen printer hebben – wat ’n down to earth villa hebben we toch -, dus gaan we het digitaal proberen. Met de bon in het iPhone scherm gaan we bij Denny’s de strijd aan: en winnen! Mooi 20% verdiend. Buiten het feit dat Denny’s onze standaard ‘first date’ plek is, hebben we er ook een standaard bestelling: four zesty nacho’s please! No problem.

Zoals gebruikelijk zijn de nacho’s out of this world, maar er is één verschil met ‘normaal’. Kunnen we daarna meestal geen ‘boeh’ (of ‘bah’) meer zeggen, nu lusten we zelfs nog een toetje. Er komen nog chocolade sorbets, applie pie en brownies op tafel die we 100% opeten. Terwijl we maar 80% hoeven te betalen. Hilarisch! (niet te verwarren met Hillarisch, want dat zou betekenen dat het zou lijken op mevrouw Clinton. En die lijkt me weer niet zo lekker....).
Onze volgende halte ligt op 300 meter van Dennys: Publix! We kopen (te) veel zodat de koelkast en de vriezer van onze villa goed gevuld raken. Helaas mag ik van Anja geen ketchup kopen want die gebruiken we toch nooit. Nou ja..................... De hottub is tijdens onze vreetpartij bij Dennys iets opgewarmd maar nog niet echt je dat. Toch bubbelen we nog snel even voor het slapen gaan. A bubbly good night!

[A3]

DAG 14, 12 JULI 2012: Shup till you drup at Russ & Wulmurt

De strakke programma’s van de afgelopen 13 dagen hebben er bij ons een bepaald ritme ingebracht; vroeg opstaan. Vandaag kunenn we dan voor het eerst deze vakantie echt uitslapen en wat is het resultaat? Precies: Linda om vijf uur, Ellen om zes uur en wij een ietsiepietsie later wakker. Nadat we goed bij de buren gekeken hebben of we daar niet per ongeluk iemand wakker gaan maken, plonsen we met z’n allen het zwembad in: nice! Ellen zwemt 100 baantjes, de rest gebruikt het heerlijke water om wakker te worden. Daarna gaan we gezellig met z’n allen ontbijten en missen daar uiteraard al snel één belangrijk ingrediënt: ketchup! Maar ja, dat mocht ik gisterenavond bij de Publix niet kopen van Anja........
Om de lekker dik belegde broodjes er weer vanaf te krijgen duikt Linda meteen na het ontbijt weer het zwembad in: 200 baantjes. Respect man! De rest van de ochtend is chill time: wat lezen, zwemmen, TV kijken, internetten en uiteraard – de vaste lezer weet het nu onderhand wel – af en toe een natje en een droogje. Ook ’s middags verorberen we de lekkere Publix broodjes en om half vijf krijgt iedereen een beetje de kriebels: we besluiten lekker te gaan shoppen. Eerst wil pa echter nog even stoppen om te kijken bij het natuurgebied ‘Shingle Creek’, direct naast de I192 ter hoogte van de Walmart. Aangezien de dames echter shopschoenen en geen wandelschoenen aan hebben lopen we slechts een heel korte route en gaan dan verder. We kijken aan de overzijde van de creek nog of er voor later deze week kano’s of iets dergelijks te huur zijn. Helaas.
Dan naar Ross, dress for less. Zoals te doen gebruikelijk is de buit bij Ross behoorlijk. Met liefst 13 items lopen we twee uur later de winkel weer uit. Gepast hebben we er in totaal meer dan 50......... Linda is met haar persoonlijke buit van twee shirts wel een beetje teleurgesteld, want ten eerste zit ze onder het buitgemiddelde van 3,25 (13:4), maar ze had echt haar zinnen gezet op een leuk jurkje en dat is helaas niet gelukt. Op zoek naar een stek om te eten zien we de eerste Panda Express van deze vakantie: lekker chinees eten op een Amerikaanse fast food manier. Maar wel uitermate lekker. We lopen daarna nog even door de Flea Market hallen maar de door Linda hier gezochte sleutelhanger voor Carmen is niet te vinden. Wel heeft ze mazzel op een ander vlak: de bij Ross vruchteloos gezochte jurk hangt hier gewoon in een stalletje te pronken: hoppa, passen, betalen en weg. Bovendien scoort ze nog een tweede jurkje en koopt Anja er ook één. De betreffende verkoper is erg aardig en kent Veghel omdat hij daar vrienden heeft wonen (zegt ie..........). Om acht uur sluit de Flea Market zijn deuren, dus worden we vriendelijk edoch dringend verzocht ons richting de uitgang te begeven. Maar wij zijn nog lang niet moe...... De Walmart dan maar. Behalve de nodige levensmiddelen en vers brood voor het ontbijt van morgen scoren we ook hier nog wat kleding: wat broeken en shirts. Thuis chillen we nog wat en verorberen we de zojuist bij Walmart gekochte Milkduds.

De strakke programma’s van de afgelopen 13 dagen hebben er bij ons een bepaald ritme ingebracht; vroeg opstaan. Vandaag kunenn we dan voor het eerst deze vakantie echt uitslapen en wat is het resultaat? Precies: Linda om vijf uur, Ellen om zes uur en wij een ietsiepietsie later wakker. Nadat we goed bij de buren gekeken hebben of we daar niet per ongeluk iemand wakker gaan maken, plonsen we met z’n allen het zwembad in: nice! Ellen zwemt 100 baantjes, de rest gebruikt het heerlijke water om wakker te worden. Daarna gaan we gezellig met z’n allen ontbijten en missen daar uiteraard al snel één belangrijk ingrediënt: ketchup! Maar ja, dat mocht ik gisterenavond bij de Publix niet kopen van Anja........
Om de lekker dik belegde broodjes er weer vanaf te krijgen duikt Linda meteen na het ontbijt weer het zwembad in: 200 baantjes. Respect man! De rest van de ochtend is chill time: wat lezen, zwemmen, TV kijken, internetten en uiteraard – de vaste lezer weet het nu onderhand wel – af en toe een natje en een droogje. Ook ’s middags verorberen we de lekkere Publix broodjes en om half vijf krijgt iedereen een beetje de kriebels: we besluiten lekker te gaan shoppen. Eerst wil pa echter nog even stoppen om te kijken bij het natuurgebied ‘Shingle Creek’, direct naast de I192 ter hoogte van de Walmart. Aangezien de dames echter shopschoenen en geen wandelschoenen aan hebben lopen we slechts een heel korte route en gaan dan verder. We kijken aan de overzijde van de creek nog of er voor later deze week kano’s of iets dergelijks te huur zijn. Helaas.
Dan naar Ross, dress for less. Zoals te doen gebruikelijk is de buit bij Ross behoorlijk. Met liefst 13 items lopen we twee uur later de winkel weer uit. Gepast hebben we er in totaal meer dan 50......... Linda is met haar persoonlijke buit van twee shirts wel een beetje teleurgesteld, want ten eerste zit ze onder het buitgemiddelde van 3,25 (13:4), maar ze had echt haar zinnen gezet op een leuk jurkje en dat is helaas niet gelukt. Op zoek naar een stek om te eten zien we de eerste Panda Express van deze vakantie: lekker chinees eten op een Amerikaanse fast food manier. Maar wel uitermate lekker. We lopen daarna nog even door de Flea Market hallen maar de door Linda hier gezochte sleutelhanger voor Carmen is niet te vinden. Wel heeft ze mazzel op een ander vlak: de bij Ross vruchteloos gezochte jurk hangt hier gewoon in een stalletje te pronken: hoppa, passen, betalen en weg. Bovendien scoort ze nog een tweede jurkje en koopt Anja er ook één. De betreffende verkoper is erg aardig en kent Veghel omdat hij daar vrienden heeft wonen (zegt ie..........). Om acht uur sluit de Flea Market zijn deuren, dus worden we vriendelijk edoch dringend verzocht ons richting de uitgang te begeven. Maar wij zijn nog lang niet moe...... De Walmart dan maar. Behalve de nodige levensmiddelen en vers brood voor het ontbijt van morgen scoren we ook hier nog wat kleding: wat broeken en shirts. Thuis chillen we nog wat en verorberen we de zojuist bij Walmart gekochte Milkduds.

[A3]

DAG 15, 13 JULI 2012: ‘Otterspotter’

Behalve het feit dat Linda – zeker voor haar doen – de gehele vakantie al bovenmatig grappig is, heeft ze bij ons sinds de vakantie van 2010 een bijnaam. Nee, niet dochter van Piggly Wiggly of iets dergelijks maar meer iets natuurlijks; namelijk ‘otterspotter’. We zaten toen namelijk te eten in Yellowstone National Park in een restaurant aan het water toen ze vanachter haar bisonsalade in een keer drie otters spotte in het water. De door haar zelf bedachte naam ‘otterspotter’ is sindsdien duidelijk ‘blijven plakken’. Wil je het verslag van onze mooiste vakantie ooit (Yellowstone) lezen? Kijk dan op :

viewtopic.php?f=8&t=29624

In elk geval zal deze naam (otterspotter) later in dit verhaal nogmaals zijn opgang doen. En niet zonder reden.......
Na het dagje relatief niksen van gisteren, is het vandaag weer tijd voor iets actievers: Kelly Park. De trouwe lezers van onze verhalen weten dat we hier al jaaaren naar toe gaan en dat we ook altijd als allereerste het park in willen zijn. Omdat het park echter al om 8 uur open gaat én het bovendien een uur rijden is, moeten we dus al vroeg weg. Zes uur op, douchen, broodjes smeren, alles klaarleggen en om zeven uur vertrekken. Onderweg blijkt het flink druk op de weg en dus komen we bij de poort van het park aan als dat al open is. We hebben al enkele jaren meegemaakt dat de poort nog dicht was als we kwamen, dus zou je kunnen zeggen dat we vandaag ‘laat’ zijn. Gelukkig hebben we wel al de tubes gehuurd, dus daarvoor hoeven we niet meer terug. Na het betalen van de vijf dollar entrance fee stellen we met een tevreden gevoel vast dat er nog geen andere auto’s op de parkeerplaats staan: we zijn dus toch eersten! Met een heel wat minder tevreden gevoel horen we de herrie aan van de park rangers. Met motormaaiers en bladblazers zijn ze de boel aan het opruimen, maar dit maakt uiteraard een enorme herrie. En dat betekent weer dat er een goede kans is dat al het wildlife dat hier ’s morgens vroeg van de rust geniet, al weer ‘verschwunden’ is. Snel lopen we naar ‘onze’ bank om daar onze spullen te installeren, en daarna lopen we snel door naar de waterkant. En ja hoor, onze vrees wordt bewaarheid: NIKS te zien. De ‘buit’ werd al elk jaar minder, maar dat er helemaal GEEN schildpadden in het water zwommen is ons nog nooit overkomen. Tot vandaag dus. Nou ja, niks aan te doen.

De eerste tuberun gaan we met z’n drietjes, Anja blijft op de spullen passen. We zien dat de boardwalk naar het beginpunt niet meer in gebruik is, men heeft een alternatieve betonnen pad aangelegd. Aan het beginpunt zijn we nog steeds de enigen en dus kunnen we met z’n drietjes lekker rustig de rivier afdobberen. We zien onderweg wat visjes en ook één schildpad die ligt te zonnen. Bijna aan het einde van de route zien we tussen de dichte begroeiing van waterplanten een hert staan. Onverstoord blijft het staan als wij met ingehouden adem voortdobberen.

Als we daarna de rivier uit lopen blijkt dat ook de boardwalk van het retourstuk is afgesloten. Je dient aan de overkant via een nieuw betonnen voetpad terug te lopen naar het beginpunt. Maar wij willen natuurlijk het hert nog een keer zien, en dat zou vanaf de boardwalk goed mogelijk moeten zijn. Aangezien er verder toch nog niemand anders is klimmen we over de afzetting en lopen een stuk over de boardwalk. Inderdaad zien we op een bepaald moment het hert staan, alleen wordt het zicht helaas voor een groot deel ontnomen door de dichte struiken.




De volgende tuberun wordt wederom gedaan door drie personen: Linda blijft bij de spulletjes. Helaas voor Ellen begeeft het elastiek van haar snorkelmasker het bij het beginpunt, dus tuben Anja en ik met z’n tweetjes. Buiten wat kleine schildpadjes zien we echter niets bijzonders. De derde keer gaat Anja tuben en gaan Linda en pa snorkelen. Anja is al snel een end op pad, maar Linda en A3 treuzelen behoorlijk. Achteraf gezien blijkt dit een enorm geluk, want zo maar uit het niets, inmiddels tussen niet alleen ons tweeën, maar ook tussen nog pak ‘m beet 10 anderen, zwemmen er twee otters vlak langs ons heen. Wat je noemt een amazing sight. Helaas zie ikzelf alleen het tweede exemplaar, maar Linda ziet ze allebei. Zo doet ze haar naam van ‘otterspotter’ weer meer dan eer aan! Uiteraard proberen we tegen de stroom in om de otters te volgen maar ‘otters tegen de stroom in volgen’ heeft exact dezelfde betekenis als ‘vechten tegen de bierkaai’ of ‘roeien tegen de stroom in’. Onbegonnen werk dus.

Verderop zien we samen nog een grote soft shell turtle (weekschildpad = niet een schildpad van een week, maar een schildpad met een zacht, oftewel ‘week’ schild), diverse andere schildpadden en weer een hert. In het park is het inmiddels lekker druk geworden en naast ons bivakkeert ook een groep uit Nederland. Wij vinden het inmiddels welletjes, en nadat Anja en ik nog een keer de wandelroute gelopen hebben (niks gezien) pakken we onze spulletjes en gaan we weer weg. In Apopka maken we een stop bij een fast food keten waar we wel al vele filialen van gezien hebben in de loop der jaren, maar waar we nog nooit naar binnen zijn geweest: Popeye’s. Jullie begrijpen dat dit feit nu op het punt van veranderen staat. Maar de eerste keer zal meteen de laatste keer zijn; Popeye’s is niet echt ‘ons ding’. De enige keus hier is kip, kip of kip. Nou is dat bij wel meer restaurants zo, maar zo droog als de kip hier is, is ie nergens. Bovendien wordt er een nog droger doelloos biscuitje bij geserveerd dat al helemaal nergens naar smaakt, en een mopje met aardappelpuree dat volgens ons is opgekocht bij luchtvaartmaatschappijen die het gisteren niet hebben kunnen uitserveren wegens te veel turbulentie, dus wat ons betreft kan Popeye zich beter toe gaan leggen op iets anders (spinazie?). Ons zullen ze er niet meer zien.
Net buiten Apopka bezoeken we nog de plaatselijke Walmart en de – hiep hiep hoera het is happy hour – Steak ’n Shake: alle shakes voor de halve prijs! Daarna rijden we naar Winter Park. Daar zoeken we de lokatie vanwaar boottochten worden georganiseerd over de meren en kanalen hier. Deze plek hebben we relatief snel gevonden, en een 20 minuten later zitten we onder leiding van captain Jimbo in de brandende zon in de boot. Jimbo vertelt uitgebreid over de lokale universiteit, Rollins College, de rijke mensen die de spectaculaire villa’s bewonen die hier aan het water staan en nog veel meer.




Was de boottocht leuk? Mwah. Zou ik ‘m aanbevelen aan anderen? Mwah. Twijfelgevalletje. Absoluut geen must of zelfs maar een omweg waard, maar als je in de buurt bent en je hebt toch niet veel beters te doen, tja, dan zou je het kunnen overwegen. Via het centrum van Orlando met onder andere de grote fontein in Lake Eola, rijden we terug naar Kissimmee.

’s Avonds eten we ‘om de hoek/op de hoek’ bij Perkins, waar Anja de stunt probeert te imiteren van de waiter die we troffen bij Lamberts Café in Foley: een beker cola omgooien zonder te knoeien. Waar het de waiter in Foley prima lukte, faalt Anja hopeloos. Alles, werkelijk alles, zit onder de cola. Het enige item op tafel wat niet onder de cola zit is de beker waar ie oorspronkelijk in zat. Bij Perkins zijn ze dus weer heel blij met ons......NOT! Thuis spelen we nog het recentelijk door de meiden ‘ontdekte’ spel ‘Junglespeed’. Hierover lees ik in de aantekeningen dat ik niet tegen mijn verlies kan. De dames zijn dan ook extra hatelijk als ze merken dat ze eindelijk een spel hebben gevonden waarbij Pa niet de overhand heeft. Het spel gaat namelijk niet over kennis (...), niet over kunde (...), niet over geluk (heb ik altijd in ’t spel), maar over reactiesnelheid. En daar blijk ik met m’n 48 lentes toch niet bepaald in het voordeel. Bovendien zit ik aan de lange kant van de tafel en zit dus verder van de kegel af........... J. Daarna kruipen we onder de lakens.

[A3]

DAG 16, 14 JULI 2012: PUSSLIEF?

De ochtend bestaat vandaag uit vier dingen: opstaan, chillen, zwemmen, ontbijten. Met ketchup dit keer want die hebben we alsnog gekocht. Daarna rijden we naar het tien minuten verderop gelegen Osceola Schools Environmental Study Center. Een hele mond vol voor een klein natuurpark dat we vorig jaar ‘ontdekt’ hebben. Onderweg zien we nog een dood hert langs de kant van de weg liggen. Het is echt weer superheet vandaag, dus we lopen eerst even het visitor center binnen. Daar blijkt het bij de film best druk te zijn, dus besluiten wij maar om deze mensen voor te zijn op de boardwalk en alvast de route te gaan lopen. Al binnen de eerste meters van de boardwalk is er echter een probleem. Het ziet er zo uit:

Ellen legt namelijk nietsvermoedend haar hand op de handrail – daar is ’t ie immers voor – en wordt gestoken door een......., tja, door een wat eigenlijk? Het lijkt wel een pluisje wol of katoen, maar als ik het voorzichtig aanraak beweegt het. Het kronkelt een beetje. Ik pak het op met behulp van mijn zakdoek en loop per ongeluk tegen een ranger op. Ellen heeft ondertussen behoorlijk wat pijn en er ontstaat een behoorlijke zwelling op haar hand. Bij de ranger doe ik iets wat ik normaal gesproken niet zomaar doe bij de eerst de beste man doe ik tegen kom, ik ontvouw namelijk mijn zakdoek voor hem. Helaas voor ons weet de ranger ook niet met wat voor soort caterpillar we hier te maken hebben, maar hij geeft het algemeen advies; even aankijken en mocht het straks niet over zijn, dan even langs de dokter. Wij lopen dan maar door over de houten boardwalk en zien totdat we bij het water zijn eigenlijk alleen maar een grote spin.

Na zo’n 400 meter bereik je het water en daar moet toch wel het een en ander aan wildlife te zien zijn. En inderdaad, na geduldig wachten en inspannend turen ontdekt Ellen een alligator, niet eens zo heel ver weg. Het dier ligt heerlijk rustig op een boomstam uit te rusten totdat ie geen zin meer heeft om lekker rustig op een boomstam uit te rusten. Ook zien we nog een jonge alligator – herkenbaar aan zijn zwarte lijf met gele strepen – een blauwe reiger en twee schildpadden. Een van de twee schildpadden is een klein exemplaar ‘red belly’ (Pseudemys Nelsoni) die tussen het eendekroos door zijn camouflagekleuren nauwelijks opvalt.







Mede omdat Ellen nog steeds last heeft van haar hand besluiten we weer verder te lopen, terug richting het visitor center. Halverwege encounteren we nog een mooi gekleurde, kleine hagedis, en bij het einde – en tevens het begin, want het is een ‘loop’- lopen we toevallig weer de ranger tegen het lijf die we eerder troffen toen Ellen gestoken werd. Hij heeft ondertussen op internet gekeken en gezien dat de betreffende rups in elk geval niet gevaarlijk is. Er schijnen volgens hem in Florida vier soorten rupsen voor te komen die giftig kunnen zijn, en ‘ons’ pluisje hoort daar in elk geval niet bij. Da’s mooi. Wij nemen nog een kijkje in het Visitor Center en zien o.a. een film over het moeras en diverse opgezette dieren uit de streek (zwarte beer, lynx, panther etc.). Daarna gaan we weer naar huis. Het hert dat we op de heenweg zagen liggen ligt er nog steeds. Alleen is het nu niet meer zo ongezellig: het is niet meer alleen, er is veel gezelschap in de vorm van een groot aantal gieren...... Eenmaal weer inde villa zoekt Ellen de rups op het web op. Oeps:

Het kan dus best serieus zijn en we proberen dan maar om met een pleister de giftige haren te verwijderen. Dit heeft echter niet echt veel nut. De pijn bij Ellen neemt weer toe, dus raadpleeg ik het grote boek met technische en tactische tips dat in de villa ligt. Een van de telefoonnummers die hier in staat heeft als omschrijving ‘Poison hotline’. Dat klinkt wel als een ‘line’ waar ze er meer van af zouden kunnen weten. Zo gezegd, zo gedaan en het nummer gebeld. De man weet meteen waar het over gaat en heeft blijkbaar meer met dit bijltje gehakt. Hij zegt dat de gevolgen van een dergelijke beet meestal het ergst zijn zo’n vier tot zes uur na de gebeurtenis, en dat de klachten tot wel 48 uur kunnen aanhouden. Zo lang er echter geen spoor is van het uitbreiden van de pijn van hand naar arm en schouder is er geen reden tot paniek; wat Ibuprofen slikken kan wellicht al wat helpen. Dit verhaal stelt ons weer redelijk gerust en dus gaan we maar wat zwemmen. Met z’n vieren proberen we een bal 100 keer hoog te houden en dat lukt warempel: zelfs 120 keer!
Daarna gaan we naar de Flea Market om één van Linda’s jurken te ruilen, want die is al kapot. Ook kopen we daar nog wat andere spulletjes voordat we naar de Converse Outlet store gaan in het Lake Buena Vista Outlet Center. Linda koopt daar prachtige All Stars met het motief van de Amerikaanse vlag. Voor weinig!

Het ávondeten gebruiken we bij Olive Garden. We treffen een leuke waiter (Milton) die onze avond – ondanks het feit dat Anja in eerste instantie de verkeerde wijn krijgt en dat het hoofdgerecht komt voordat we het voorgerecht op hebben – gezellig maakt. Aan tafel maken we nog wat leuke en gezellige foto’s en dan gaan we richting huis. Bij Walgreens maken we nog een korte tussenstop voor Ibuprofen en in de villa spelen we nog een Disney spelletje. Leuk! (vinden de dames) Niks an! (vind ik).

[A3]

DAG 17, 15 JULI 2012: Weer een naam die we aan ons lijstje kunnen toevoegen…..

Een nieuw fenomeen ontstaat op 15 juli 2012: het blijkt namelijk dat mensen in staat zijn om zo lang te twijfelen en bakkeleien over het feit waar te gaan ontbijten, dat het inmiddels lunchtijd is. Is overigens wel goedkoop en goed voor de lijn, want het scheelt een complete maaltijd……. Goed, lunch dus. Bij Waffle House dus. Uiteindelijk. Na heel veel vijven en zessen. En zelfs zevenen. Maar goed. We staan er nu binnen. Weer een naam die we aan ons lijstje kunnen toevoegen. Helaas is het fenomeen dat wij vanochtend dachten ontdekt te hebben, hier in de VS al een algemeen bekend feit. Met andere woorden, bij Waffle House is het retedruk. Aangezien we moeten wachten op een tafeltje hebben we genoeg tijd om het hier aanwezige mensvolk eens aan een ander onderzoek te onderwerpen. Om te beginnen het personeel: duidelijk niet geselecteerd op hun uiterlijk, maar wel, op één na dan, op vermogen tot hard werken. De uitzondering die hier de regel bevestigd is een jonge griet wiens taak het blijkbaar is om kinderen die aan de bar zitten te vermaken. Zij is duidelijk een geval van ‘zeer dol op kinderen’. Zo zeer zelfs dat we ze waarschijnlijk in de toekomst zien als ‘sixteen & pregnant’ of de opvolger van deze geweldige TV show bij MTV; ‘seventeen & pregnant’.

In elk geval geldt hetgeen betrekking heeft op de ‘staff’ ook voor het publiek hier. Ook voor ons? Oordeel zelf:



Na 25 minuten krijgen we eindelijk een tafel. Het is dan nog een heel karwei om uit de meest onoverzichtelijke menukaart ever, een twijfelachtige eer die Waffle House dus te beurt valt, een fatsoenlijk gerecht te kiezen. Linda en Ellen kiezen in elk geval voor iets toepasselijks met een wafel en A3 kiest voor een zogenaamd ‘all star breakfast’. Anja opteert voor drie eieren met een aantal sides. Conclusie zo’n uurtje later: laatste keer bij Waffle House geweest.

Na een korte tussenstop bij Walmart, eindigen we voorlopig bij Burlington Coat Factory. Ellen koopt hier een legging, een vestje en een hemdje, Linda twee leggings. De buit van Anja is twee leggings, twee shirts en een paar schoenen. Dan naar pa. Als de rest dus al gepast en gekozen heeft, moet hij nog met passen beginnen. Zijn winkelkar hangt/staat/ligt vol met liefts 31 items. Ben je wel lekker jôh…? Dat pa zeer inefficient winkelt wordt daarna wel duidelijk. Van de 31 pas-items blijven er uiteindelijk slechts negen over. Een waarlijk belabberde score. Aangezien de dames naar een VANS store willen gaan we op zoek naar de enige outlet store van dit merk in Orlando: Vans store at Milennia Mall. Nadat de dames daar allebei een paar gescoord hebben, struinen we de rest van dit grote winkelcentrum af: het is allemaal wel een beetje te upscale naar onze smaak (lees: té duur). Winkels die we bezoeken zijn onder andere nog Urban Outfitters (vééél te upscale) en Forever 21. Deze laatste is wel redelijk betaalbaar, dus daar wordt nog het een en ader ‘gescoord’.

De koffie die we vervolgens drinken is van Starbucks (weer een naam die we aan ons lijstje kunnen toevoegen) waarbij pa vanwege zijn flauwte nog een bakje chili haalt bij Firehouse Subs. En ja hoor, alweer een naam die we aan het lijstje kunnen toevoegen. Die avond kiest Anja waar we eten en het wordt Applebee’s. Wederom……… een naam die we aan het lijstje van deze vakantie kunnen toevoegen.

Na het avondeten kijken we terug op een vreetzame dag met veel winkelen en dus ook lopen. In slaap vallen is dan ook geen enkel probleem……..

[A3]

DAG 18, 16 JULI 2012: Dolfijne sex & DKS (let op 18+)

Vroeg op vandaag. Het is namelijk pretparktijd. Niet echt een pretpark in de ware zin des woords, maar wel een combinatie van entertainment, pretpark en educatie: Seaworld! Als vierde auto staan we aan de poort van het park om 8 uur, maar helaas mogen we nog niet naar binnen. Vanwege het openen van meedere toegangsbanen en afrekenhokjes voor het parkeren, zijn we pas als 20ste auto of zo binnen. Een verlies van maar liefst 16 plaatsen! Met stip gedaald noemen ze zoiets. Ik ben dan zo dat ik me daar nogal over opwind. Volkomen nutteloos natuurlijk, maar ja....

Bij de tassencontrole wordt een deel van onze broodjes opgemerkt maar helaas, die mogen niet mee naar binnen. Een ander deel ontglipt aan de aandacht van de guard, alsmede de flesjes water. Dat scheelt toch maar weer. Eenmaal in het park laten we onze namen registreren bij de speciaal daarvoor bedoelde balie, omdat we op die manier onze zojuist gekochte kaartjes geldig kunnen maken voor nog een bezoek, later deze week. Helemaal gratis! Da’s een goeie actie van Seaworld! De attractie die bij de dames het hoogst op het lijstje staat is Manta, dus daar lopen we direct naar toe. Er is nog geen wachttijd, dus dat is mooi. Als ze er allebei weer uit zijn vinden ze Manta ontzettend gaaf, maar niet gaaf genoeg (of is het tè gaaf...) om er gelijk nog een keer in te gaan. Nee, ze willen eerst naar Kraken, de tweede grote achtbaan op het Seaworld terrein. Ook hier is er sprake van zo goed als geen wachttijd, dus gaan we ook meteen naar binnen bij de ernaast gelegen waterattractie Journey to Atlantis. Leuk! Ikzelf reis een kaar naar Atlantis, maar de dames zelfs twee keer.



De afgelopen jaren heeft Seaworld ook diverse nieuwe attracties toegevoegd, en één daarvan is Turtle Trek. Als we deze attractie nu gaan doen kunnen we nog precies het schema volgen dat pa vanochtend naar aanleiding van het show schedule gemaakt heeft.

Tegendraads als we zijn, starten we bij de uitgang. Dit is weliswaar per ongeluk, maar toch, het geeft een beetje aan hoe eigenzinnig we zijn. De uitgang bestaat uit twee grote waterbassins, een met zoetwater en een met zeewater. In het rechtse deel, gevuld met zeewater, zwemmen diverse vissen en een aantal gewonde zeeschildpadden. Enkele missen een of meerdere poten, anderen hebben weer een beschadigd schild. Het linkerdeel met zoetwater bevat een paar grote manatees (zeekoeien), en een aantal alligator gar (grote vissen met een alligatorachtige snuit). Deze vissen zijn inheems hier in Florida, en thuis hebben we in een groot aquarium ook een exemplaar van 45cm rond zwemmen. De exemplaren hier variëren naar schatting van 40cm tot een meter. In het wild zijn gevallen bekend van vangsten van bijna 3 meter...!



Na alles bij de uitgang goed gezien te hebben gaan we naar – hoe logisch – de ingang. Na een wachtrij van ongeveer een kwartiertje loop je eerst langs dezelfde bassins die we zojuist gezien hebben, alleen nu onder het waterniveau in plaats van er boven. Zo mogelijk is dit uitzicht nog mooier!







Daarna kom je in een grote koepel waar je, steunend tegen railingen, kunt kijken naar een film die 360 graden rondom je geprojecteerd wordt. Echt heel mooi gemaakt. Het verhaal is uiteraard echt een beetje des Seaworlds, dat wil zeggen ‘save the oceans’, ‘respect the animals’ etc. Bijna tè zoetsappig, maar nog nèt niet. De voorstelling is net vroeg genoeg afgelopen om nog een schaduwplekje te vinden – want ooh wat is het heet – bij de dolfijnen annex acrobatenshow. Met behulp van onder andere papegaaien, hoge duikplanken en de nodige springende dolfijnen wordt hier een spectaculaire show opgevoerd.




Bij Dolphin’s cove proberen we een aantal dolfijnen zo ver te krijgen om zich door ons te laten aaien, maar dit lukt helaas niet; ze weten niet wat ze missen! Vervolgens moeten we er flink de pas in zetten om op tijd te zijn voor de orca show met Shamu. Onderweg confisceren we ‘on the fly’ nog een paar hotdogs, de binnentemperatuur mag immers niet te veel gaan afwijken van de buitentemperatuur, en we zijn nog ruim op tijd voor een redelijke zitplaats in de schaduw. En ook al is het al een fiks aantal jaren geleden dat we in Seaworld zijn geweest, we blijven een beetje verwend. De show is best wel aardig, maar niet echt geweldig of spetterend. Dat wil zeggen: spetterend wel in de letterlijke-, maar niet in de figuurlijke betekenis. Ons valt op dat de trainers niet meer tegelijk met de orca’s het water in gaan, zal wel te maken hebben met de ongelukken die hier gebeurd zijn, en dat ze iemand gevraagd hebben om deze interactie voor het publiek met iets te compenseren. Nu hadden ze dat kunnen vragen aan een willekeurige passant, aan een regisseur of aan een deskundige zoals ik (.....), maar ze hebben het gevraagd aan een choreograaf. Waarschijnlijk aan een choreograaf die weinig ervaring en nog minder inlevingsvermogen heeft, want het eindresultaat is niet echt je dat. Terwijl de orca’s in het water liggen te wachten staan hun trainers op de zijkant ietwat achterlijke dansjes te doen. Nou ja...........



Na afloop van de orca show proberen we zo snel mogelijk de uitgang op te zoeken, want direct daarnaast ligt een leuke attractie: Arctic Expedition. Met een gesimuleerde helikoptervlucht vlieg je naar de noordpool, om daar met een noodlanding nog net het vege lijf te kunnen redden. Vervolgens kom je langs mooie displays met beluga walvissen (met van die grote bulten op hun kop), ijsberen en walrussen. De ijsberen ijsberen niet echt. Sterker nog, ze liggen voor pampus en bewegen niet of nauwelijks. De beluga’s en de walrussen daarentegen bewegen continue. Oneindig lang zwemmen ze dezelfde rondjes en baantjes. Weet niet of die het hier nou zo naar hun zin hebben eerlijk gezegd..........

Het contrast in temperatuur is vervolgesn gigantisch; van de betrekkelijke koude op de noordpool komen we in een keer weer in tropisch Florida terecht. We puffen en hijgen als een stel oude paarden. Een lekker restaurantje met airco zou ons nu heel goed uitkomen. Ik heb in de Lonely Planet gelezen dat er bij het dure restaurant in shark encounter (alleen toegang met reservering), ook een barmenu is met een aantal barplaatsen waar je niet voor hoeft te reserveren. Door de balie bij de ingang lijkt het echter alsof je hier echt niet door kunt/mag. Wij verruilen onze flipflops en teenslippers voor vier paar stoute schoenen en lopen brutaal en wel langs de balie. Niemand die ons terug maant, en dus komen wij in een compleet lege barruimte met een heerlijke temperatuur. We nemen plaats aan de bar in plaats van aan een tafeltje en dit leidt tot wat scheve gezichten. Niet bij anderen, maar binnen ons gezelschap; Ellen vindt dit wat minder gezellig. En natuurlijk heeft ze daar gelijk in, maar de bar is dan ook wel heel bijzonder, en juist daarom wil pa aan de bar zitten; er zwemmen vissen in! Onder de gehele lengte en breedte van de barplaat zit een ondiep aquarium waarin vissen zwemmen, zeesterren kruipen en garnalen rond scharrelen: leuk!



Na een kwartiertje of wat komen de door ons bestelde salades, en onder het genot van de rondkruipende garnalen onder ons en de rondzwemmende haaien voor ons, peuzelen we deze lekker op. Nog beter dan de smaak van de salade, bevalt ons de temperatuur hier: heerlijk koel. De salades hebben overigens nog wel een bepaalde nasmaak: ze smaken naar meer! Maar om hier nou nog een keer salades van $15 dollar te bestellen gaat net te ver. We verlaten weer opgefrist de bar en gaan lekker ‘shark encounter’, de attractie, binnen. Het is hartstikke druk en het is maar goed dat er een loopband in de tunnel ligt, anders zou het hier echt een complete chaos worden.

In het hiernaast gelegen Nautilus theater (ook airconditioned!) is het ook lekker koel, en kijken we naar de acrobatenvoorstelling. Ongelooflijk hoe lenig deze – overwegend Chinese – mensen zijn.

Aangezien onze salades inmiddels alweer ruim en breed verteerd zijn, zoeken we een volgende eetplek. Vlakbij het theater waar we daarna naar de zeeleeuwen willen gaan kijken is een buffetrestaurant. Ordinaire frieten met hamburgers worden hier soldaat gemaakt. Buiten gaat het motregentje inmiddels over in een werkelijk gigantische hoosbui. Maar wij zitten ‘high & dry’. Linda biedt aan om te gaan kijken of de show wel doorgang zal vinden. Ellen legt precies uit hoe ze moet lopen (trapje op, om plantsoentje heen en dan rechtdoor) en hup daar gaat ze. Na een minuut of twee komt ze – best wel nat .....- weer terug. Wat blijkt? Is ze naar het verkeerde theater gelopen......... Ellen dus op pad om tot de ontdekking te komen dat de show is gecancelled. Ships! Dan lopen we maar tussen de druppels door terug naar Dolphin Cove om daar ook onder water naar de dolfijnen te kunnen kijken. WAUW! Daar staan we vervolgens zeker een uur ons te vergapen aan deze magnifieke dieren. Eigenlijk wel het mooiste uur van de dag. Bij de ingang van deze onderwaterviewruimte staat geen bordje met ‘XXX’ of iets dergelijks. Toch zou dit eigenlijk wel moeten. Want waar we diverse dolfijnen ogenschijnlijk onschuldig met elkaar zien spelen en spartelen, is er voor de oplettende kijker ook sprake van iets delen en dartelen..... Een moeder roept uit ‘ooh how gross’ en een ander ‘no, they are just playing with each other...’. Maar ondertussen.... DP van het hoogste niveau: dolfijneporno. Bijna tè duidelijk is te zien hoe de paring tussen dolfijnen plaats vindt. Het lijkt eigenlijk best wel op de menselijke variant, alleen is het een ietsiepietsie natter........ Dolfijnen blijken overigens een behoorlijke ‘stamina’ te hebben: ze gaan maar door. En ook pottenkijkers – van zowel collega dolfijnen aan de natte kant van het glas als van de menselijke variant aan de droge kant van het glas – brengen de actievelingen niet van de wijs. Zowat de gehele DKS (Dolfijnen Kama Sutra) komt voorbij; missionaris (beiden met de onderbuik tegen elkaar), DSEW (doggy style extra wet) etc.





KLIK OP DE FOTO OM EEN DOLFIJNE FILM TE ZIEN....
Bij Seaworld volgen de hoogtepunten elkaar snel op, want na deze wervelende en spetterende dolfijnenshow is het eerst de beurt aan flamingo's om dolfijnen te imiteren (echt waar)

en daarna de beurt aan de avondvoorstelling van Clyde & Seamore. We zorgen dat we er op tijd zijn, omdat deze show eerder op de dag is afgelast vanwege het slechte weer, èn omdat we hopen dat de bekende mimespeler(s) hier weer hun opwachting maken en het komende publiek flink voor de gek houden. We worden niet teleurgesteld. Voordat de echte show begint staan we al helemaal in ‘laughter mode’ en de ene lach volgt de andere op. Tijdens deze show worden eigenlijk alle andere shows van Seaworld op de korrel genomen en dat is best wel grappig. Een aanrader dus, deze show.

Ook de avondvoorstelling van de orca’s proberen we mee te pikken. Net als vanmiddag valt deze show ons echter helaas een beetje tegen. Natuurlijk, het is machtig om deze grote walvissen te zien zwemmen en springen, maar toch kunnen we ons niet aan de indruk onttrekken dat dit ‘vroeger’ leuker was. Maar misschien ligt het aan ons...... (al denk ik van niet J ).

Voordat we nagenoeg compleet uitgeput afhaken na meer dan 14 uur Seaworld, nemen we nog plaast voor de afsluitende vuurwerkshow. Deze is dan weer wel leuk. Kijk maar:

Dan snel haar huis en heerlijk maffen. Zzzzzzzzzzzzzzzzzzz.

[A3]

DAG 19, 17 JULI 2012: Alligator claws. On a stick!

Een dag die enerzijds past in de traditie van onze Floridabezoeken en die daar anderzijds compleet van afwijkt staat voor de deur. Het is voor ons namelijk sinds jaar en dag goed gebruik om op de laatste dag van ons verblijf in Kissimmee te gaan ontbijten/brunchen bij Cracker Barrel. Normaal gesproken is namelijk de laatste dag in Kissimmee tevens de laatste dag van onze vakantie. Nu is het echter anders. Vandaag is dan wel de laatste op Kissimmiaanse bodem, maar gelukkig nog niet de laatste van deze vakantie. Er gloort namelijk nog een uitstapje naar Canada aan de horizon. Weliswaar pas aan de horizon van morgen, maar toch: ‘Toronto, we’re almost there’. Net voordat we bij Cracker barrel zijn gaat de telefoon. Het is opa Jan vanuit zijn vakantieadres in Spanje. ‘Zijn jullie al in Toronto? Want daar is een schietpartij geweest met 10 doden en veel gewonden’. Oeps. Is dat zo? Nee, daar hebben we nog niks van gehoord. Maar gelukkig zijn we er nog niet, dus geen probleem. Wat wel een probleem is, is het feit dat er bij Cracker barrel geen all day breakfast meer op de kaart staat. Wat is dat nou weer???? We vragen onze waiter en het blijkt een foutje: we hebben de verkeerde menukaarten gekregen. Pffffffffff. A3 gaat weer voor de big boy breakfast, de jongedames nemen een country sampler en de niet meer zo piepjonge dame ook een of ander compleet verhaal. Zoals gewoonlijk bij Craker Barrel smaakt het allemaal weer voortreffelijk! Na het ontbijt gaan we nog even wat shoppen bij de Flea market tegenover Walmart, en kopen daar nog wat zonnebrillen, ringen, een armbandje en wat meer van die kleinigheden. Het is hier wel poepieheet, want een airco hebben ze niet.



Daarna gaan we weer terug naar huis om de middag nog lekker wat te chillen en uit te rusten. A3 krijgt een beetje de kriebels en wil nog wat gaan winkelen. De rest heeft echter net zoveel zin in winkelen als 10 die er geen zin in hebben, dus moet ie alleen op pad. Ik begin bij de tweede vestiging van Ross in Kissimmee maar scoor helaas niks. Verder rijd ik wat door downtown Kissimmee en maak af en toe een fotootje.

Ten zuiden van Poincina Boulevard vind ik later nog een nieuwe Ross vestiging en een pas nieuwe Beals outlet, een vergelijkbare keten. Helaas vind ik in beide winkels niets van mijn gading, mede omdat ik totaal geen zin heb om nog uitgebreid kleding te gaan passen. Terug naar de villa dan maar. De dames hebben mijn afwezigheid niet ervaren als een onoverkomelijk bezwaar; ze liggen er alledrie nog min of meer hetzelfde bij als toen ik ging: gekleed in badpak of bikini, liggend op de bank of in een lounge chair bij het zwembad, TV aan, iPad aan, boek open, koele drankjes op de tafel en een houding van ‘this is the good life’. En eerlijk gezegd denk ik ook dat dit the good life is; heerlijk genieten. Na het ritueel van de dames ook nog gevolgd te hebben wordt het weer tijd voor het eten. We kijken elkaar veelbetekenend aan, hetgeen zoveel inhoudt als : OK, Taco Bell.

Na de lekkere taco’s en burrito’s gaan we als voorlaatste stop nog een souvenirshop binnen waar we wat leuks op de kop proberen te tikken voor neefjes Robin en Wouter, en uiteindelijk lukt dit ook! Het is niet bepaald een alledaags iets, maar het zal bij de jongens best in de smaak vallen: echte alligatorklauwen op een stokje.

Bovendien vindt Ellen hier totaal onverwacht een souvenir voor haar Oijense maatje. Heeft ze eerder een mooie en stoere armband voor hem gekocht, hier betreft het een gimmickachtig voorwerp met een oorspronkelijk heerlijke smaak, maar nu een heel nuttig en bruikbaar gebruiksvoorwerp. Niewsgierig geworden? Nog even wachten dan. Ik kan al wel melden dat dit voorwerp ons de komende dagen, nee, zelfs weken, nog lekker bezig zal houden. Voordat we het echter kopen checken we de elektrische specificaties van een en ander. Het snoer en de aan/uit knop vermelden dat het voltage 100-240 is. Met andere woorden: geschikt voor zowel de VS als Europa. De stekker is vanzelfsprekend Amerikaans, maar dat is met een eenvoudig adaptertje van 50 cent eenvoudig op te lossen. Alleen het gloeilampje vermeldt enkel 110 volt, dus dat zal thuis niet gaan werken. Zelfs in Oijen niet. Het voltage zal daar best wat lager zijn dan de 220 volt die in de ontwikkelde delen van Nederland gebruikelijk is, maar zo laag als 110 zal het daar ook wel weer niet zijn J . Ik schat zelf in 190 of zo. In elk geval vinden wij het geen onoverkomelijk probleem: dan kopen we thuis wel een ander gloeilampje.

Bij Checkers nemen we nog een ijsje en daarna gaan we naar huis. Daar moeten we dan uiteindelijk toch beginnen aan de klus die geen langer uitstel kan verdragen: het pakken van de koffers voor onze vlucht van morgen naar Toronto. Aan alle mooie dingen komt ’n end. We weten alle koffers binnen de door Air Canada gestelde 23 kilo te houden en dus gaan we met een gerust hart slapen.

[A3]

DAG 20, 18 JULI 2012: Security drama!

Shit, wat is vijf uur op toch vroeg. Dat zijn we niet bepaald meer gewend. Maar ja, als je om half acht van Orlando naar Toronto wilt vliegen zul je wel moeten. We doen een laatste check in de villa, laden de koffers in en ‘off we go’. De rit naar MCO (Orlando International Airport) verloopt vlotjes, wat wil je ook op ‘this ungodly hour’, en datzelfde geldt voor het inleveren van de huurauto en het inchecken. Voor de veiligheidscontrole zal het woord ‘vlotjes’ echter niet van toepassing zijn: er staan echt gigantische rijen. Omdat we echter gerekend hebben met redelijk wat marges qua tijd, is er geen vuiltje aan de lucht. In de rij voor de middelste scannerrij schuifelen we langzaam voort en uiteindelijk komen ook wij aan de beurt. Laptop apart, vloeistofjes apart, riem, uit, schoenen uit (...), broekzakken leeg etc. Scan, fouilleren, en dan:
‘Sir, is this your suitcase?’ ‘Yes it is’ ‘Do you have any liquids in here Sir?’ ‘No, I do not’. ‘What is this then?’ ‘Oh shit!’
Nee, niet dat de liquids ‘shit’ zijn, maar het feit dat we zo dom geweest zijn om een souvenir dat grotendeels bestaat uit een bierflesje met Corona, in de handbagage te stoppen….. Dat is pas shit. Met het argument ‘met ruimbabage wordt altijd hardhandig omgesprongen en de handbagage hebben we altijd zelf in de hand’, hebben we in al onze wijsheid (..........) de Coronalamp voor Jasper dus in onze handbagage gedaan. Al onze liquids, 10ml. Cacharel, 20ml. Chanel, 25ml. make up remover en 50ml. gel: alles zit keurig in een apart gelegd plastic zakje. Alles wat meer inhoud heeft zit in onze ingecheckte koffers. Behalve dus 330ml Corona. Eikels! Sukkels! Morons! Etc. Wat nu? De – overigens erg vriendelijke – beveiligingsmedewerker geeft twee opties: of hier terplekke de lamp met flesje weggooien, of terug naar de vertrekhal, het flesje van de lamp halen en weggooien en dan opnieuw door security. Twijfel. Wikken. Wegen. Ik kies in overleg met mijn drie dames voor optie twee; terug en het lampje demonteren. Zo gezegd, zo gedaan. Niet dus! Even later sta ik met het lampje dat bestaat uit een houten voet van ca. 15x15x4cm, een snoer en een Corona flesje te hannessen op het herentoilet. Ik probeer eerst het bierdopje er af te halen en eenvoudigweg het flesje leeg te gieten. Maar helaas; het blijkt dat het toch geen gewoon bierflesje is of in elk geval geen gewoon bierdopje. Het is ook geen blauwkleurig Coronadopje, maar een blanco zilverkleurig exemplaar dat muur en muurvast zit. Dat gaat dus niet lukken. Dan maar het flesje kapotslaan. Maar om zomaar op een toilet een bierflesje kapot te slaan met alle rotzooi van de plakkende inhoud en de rondvliegende glasscherven lijkt me toch ook niet helemaal sociaal. Maar wat dan? Ik probeer het flesje los te rukken van zijn houten onderkant, maar het ding zit echt retevast. De tijd begint ondertussen ook een rol te spelen: ik moet immers nog opnieuw door security en dan nog helemaal naar de gate; de dames zijn daar al lang. Ok, dan maar met grof geweld: ik ga met mijn voet op het houten onderstuk staan en probeer het flesje los te breken: dat lukt! Dan plakken we er in Nederland wel een nieuw flesje Corona op. Flesje in de prullenbak, snel het restant van wat eens een leuk souvenir was en nu nog enkel bestaat uit een houten plaatje en een snoer, in mijn koffertje en snel naar security. Daar lijk ik geluk te hebben; het is niet meer zo druk als pak ‘m beet drie kwartier geleden. Ik kies desondanks toch maar ‘slim’ voor de kortste rij en dan blijkt wederom dat ik ALTIJD de verkeerde rij kies. Bij de supermarkt, bij een tolhuisje en op het vliegveld: altijd is er wel iemand voor me zonder geld, iemand die iets vergeten is, een kassabon die op is, een artikel dat niet geprijsd is of: een Afro American gezin dat bestaat uit zes personen en nog nooit gevlogen heeft, voor me. Dit laatste feit is nu het geval. Als ze aan de beurt zijn worden ze pas wakker. Ooh, moeten vloeistoffen eruit? Ooh, moet de riem uit? Ohh, moeten de schoenen uit? Ja, dat moet. Ohh, moeten laptops er ook uit? Ohh, is een iPad ook een laptop? Ohh etc. En de tijd tikt door..... Eindelijk zijn ze er dan door en dan mag ik. Uitkleden gaat goed, fouilleren gaat goed.. Maar dan. Een déjà vu:
‘Sir, is this your suitcase?’ ‘Yes it is’ ‘Do you have any liquids in here Sir?’ ‘No, I do not’. ‘Can I go through your suitcase’?. ‘Yes. Of course.’
Uitgebreid doorzoekt hij mijn koffer (weer....), maar vindt niks. Strange. Toch moet de koffer opnieuw door de scanner. Ik ben inmiddels behoorlijk zenuwachtig want het begint er nu toch echt om te spannen of ik nog op tijd bij de gate ga kunnen zijn. Bij de tweede keer scannen van mijn koffertje gaan er geen alarmbellen af, maar ik moet wel alles opnieuw inpakken. Het is een grote puinhoop nadat meneer de beambte alles zorgvuldig doorzocht heeft. Snel flikker ik alles er in, forceer de sluiting dusdanig dat ie voorlopig dicht blijft en loop dan verder. Aan het einde van de gang ga ik door een schuifdeur en dan....... Shit! Dit is Orlando Airport! Je kunt hier niet rechtstreeks naar de gate, maar moet eerst nog met een soortement treintje naar de terminal. Dit gaat niet goed komen!!!!!!!!!!!!! Het spreekt vanzelf dat ik even moet wachten voordat het treintje komt en dat het treintje wacht totdat er redelijk wat mensen in zitten. Dan gaat ie langzaam op weg........... Aangekomen bij de terminal grijp ik mijn belachelijk ingepakte koffertje en ren naar de gate. Daar staan drie mooie dames op me te wachten. Het boarden is al wel in volle gang, maar nog niet afgerond. Pffff, we kunnen nog mee.
De dames hebben de wachttijd in elk geval nuttig besteed: ze hebben alledrie gegeten en gedronken en zelfs voor mij een broodje gekocht (tegen het gangbare vliegveldtarief van $9.25..........). Zo heb ik tijdens de vlucht naar Toronto ook wat te doen: uithijgen en genieten van een broodje roast beef.
In tegenstelling tot 20 dagen geleden, toen we op Toronto Pearson International Airport eindeloos op onze koffers moesten wachten, zijn ze er nu wondersnel. De verhuurbalie van Hertz is onze volgende halte. Aan de balie zijn we zo klaar, maar in de garage moeten we helaas wat langer wachten; er is een auto-tekort en je mag dus geen auto uitzoeken. Sterker nog: de auto’s moeten één voor één vanuit een andere locatie worden ‘aangereden’ en derhalve duurt het best wel lang. Desalniettemin zitten we even later in onze Toyota RAV4, op weg naar downtown Toronto.

Het is nog vroeg, dus we hebben de tijd. In Toronto kunnen we de auto parkeren in een parkeergarage die nagenoeg onder de bekende CN Tower ligt, dus we hoeven niet ver te lopen. Bij de CN Tower kiezen we uit de talloze combinatiemogelijkheden van tentoonstelling, film en uitzichtpunten voor een eenvoudig pakket; alleen het uitzichtspunt. Helaas moeten we daarvoor maar liefst een heel uur wachten. Als we daarna met de snelste lift met glazen bodem ter wereld (nou ja, er zitten twee smalle glazen strips in de bodem....) naar boven snorren, hebben we een mooi uitzicht over de stad. Dit tot 2007 hoogste gebouw ter wereld, biedt niet alleen uitzicht over downtown, maar ook over Lake Ontario, een van de vijf grote meren in deze regio.

Op het uitzichtplatform is ook een deel waarin de bodem geheel van glas is gemaakt, en het geeft wel een speciaal gevoel om daar boven te staan (zoals ik doe), of te liggen (zoals de dames doen).







Leuk is wel het feit dat als je schuin door het glas naar beneden kijkt, dat je dan recht op de (kunst)grasmat kijkt van het stadion van de lokale Toronto Blue Jays beesbolclub. Als we het na een half uur boven wel gezien hebben, moeten we weer wachten op de lift om naar beneden te kunnen. Dit keer weliswaar geen heel uur, maar toch nog wel ruim een half. Mhhhh. Kan dat niet beter geregeld worden CN Tower? Al met al vinden we de toren geen aanrader. Het uitzicht is leuk, maar zeker niet ‘niet te missen’, en de lange wachttijd en hoge toegangsprijs maken de ‘overal experience’ er niet beter op. We schieten nog wat plaatsjes en kruipen dan weer aan boord van onze Toyota voor de drie uur lange rit westwaarts, waar een achternicht van Anja woont. Onderweg valt op dat Canadezen niet origineel zijn in het bedenken van plaatsnamen. Zo komen we in drie uur tijd onder andere langs plaatsnaamborden waar de namen op staan van Windsor, Paris, London, Orford, Glencoe, Chatham, Kent, Blenheim, Melbourne, Cambridge en Woodstock.



Onze plaats van bestemming is in elk geval Ridgetown, en daar komen we om tien minuten over zes, 10 minuten later dan gepland, aan. Op tafel bij Richard en Nancy staan dampende schalen met taco’s, lasagna en andere lekkernijen. Alhoewel ze ons helemaal niet kennen – Nancy hebben we 12 jaar geleden voor het eerst en laatst gezien – lijkt het wel alsof ze ons goed kennen....

De ontvangst is allerhartelijkst en het hele gezin, dat naast Richard en Nancy ook nog uit de kinderen Jocelyn, Brett en Jenna bestaat, doet zijn best om het ons naar de zin te maken. Even later komen ook nog de vader van Nancy (Joe, degene die als een van vijf kinderen in 1950 met zijn ouders meereisde van Nistelrode naar Canada) en buurjongen Anderson, ons gezelschap houden. Anderson is 11 en weet en kan bijna alles. Hij vraagt hoe het EK voetbal voor ons verlopen is (no comments) en honderden andere dingen. Eén ding gelooft hij echter niet: dat Nederland wereldkampioen beesbol is. Is toch echt zo jochie....... We kletsen verder wat en spelen spelletjes (Junglespeed & Kronoko) voordat we ons moe maar voldaan terug kunnen trekken in de speciaal naast het huis geposteerde grote RV (Recreational Vehicle). Sleep tight ya’al!

[A3]

DAG 21, 19 JULI 2012, deel 1: ‘To pull a Nancy’.

Uitslapen in de RV. In deze ten opzichte van een grote hotelkamer, kleine ruimte, hebben we toch allemaal lekker kunnen slapen. Douchen duurt in de RV wat langer dan in een hotel. De douche is namelijk dusdanig klein dat we het veel comfortabeler vinden om via de tuin en de keuken van Richard & Nancy naar hun badkamer te lopen en daar lekker te douchen. Die ochtend herhaalt zich dus vier keer het ritueel van een halfnaakte Nederlander die onfris door de tuin sluipt en een kwartiertje later lekker fris weer terug komt geslopen. Na dit Canadese doucheritueel volgt het Canadese ontbijtritueel. Richard heeft gisteren al uitgelegd dat hij elke dak, rain or shine, weekday or weekend, standaard een ritje maakt naar Tim Hortons. Tim Hortons is – om het kort te zeggen – de Canadese evenknie van Starbucks, en daar hebben ze dus elke ochtend dampende koffie klaar staan voor Richard. Ook Nancy gaat normaliter op weg naar haar werk even langs bij Tim Hortons. Ze zetten thuis eigenlijk bijna nooit koffie, die wordt altijd gehaald. Op het werk wordt de koffie dan regelmatig in de microwave gezet en daar ‘genieten’ ze dan de hele dag van...... Rare jongens, die Canadezen... Aan de andere kant, zo vinden zij het waarschijnlijk weer erg vreemd dat wij onze koffie allemaal zelf maken. Welke idioot doet dat nou? Rare jongens die Nederlanders.......
Maar goed, we hadden het dus over het ontbijtritueel. Naast de koffie van Tim Hortons bestaat dit op een gewone doordeweekse dag uit wat cereal en dergelijke. Zo niet vandaag. Nancy’s has gone out of her way om een compleet feestontbijt te maken met alles wat je tijdens het onbijt maar wensen kunt. En meer. Scrambled eggs, bacon, sausages, hamburgertjes, brood, toast en een speciale versie van een ontbijtgerecht wat je het best zou kunnen omschrijven als ‘Breakfast lasagna’. Aan de ontbijttafel bespreken we de planning van vandaag: ze hebben echt heel wat voor ons op poten gezet. Het is de bedoeling dat we, ondanks het slechte weer, vandaag gaan tuben met een speedboat. Joe heeft namelijk een speedboat en een grote tube waarin drie mensen passen. Deze kun je dan achter de boot hangen en ‘the higher the speed, the higher the fun’ aldus Brett. Deze middagactiviteit zal dan vanaf een uur of vijf opgevolgd worden met een grote barbeque waarbij de hele familie acte de presence zal geven om de Dutchies te ontmoeten. Nou, dat wordt dus een drukke dag.
Hoe gaan we dit doen? We gaan met twee auto’s, één gevuld met dames en één gevuld met heren, de boot op halen. Hierbij komen we o.a. langs de huizen van Bob en Wayne, twee broers van Nancy, en van Joe. Wayne zal ook mee gaan ‘boaten’, omdat hij de enige is met een vaarbewijs. De heren gaan dan de boot te water laten aan het begin van de baai en de dames rijden alvast naar het punt toe aan het einde van de baai, waar getubed gaat worden. Aangezien ik in de boot van de heren zit, vertel ik het verhaal dus vanuit een mannenstandpunt. Als we de trailer met boot achter de grote SUV van Wayne hebben hangen, rijden we door de uitgestrekte landbouwgebieden naar Rondeau Park, een state park aan Rondeau Bay, waar we de boot te water laten. Wayne zet er flink het gas op om de baai over te steken, en zo’n twintig minuten later zijn we bij Port Erieau, het punt waar Rondeau Bay overgaat in Lake Erie. Eén blik over lake Erie maakt echter al duidelijk dat de wind veel te sterk is om daar te tuben: de golven zijn veel te hoog. Daarom wordt besloten om in de baai te gaan tuben, daar is het water veel rustiger. Na een kwartiertje komt de auto met de dames ook aan en worden de zwemvesten aangetrokken.

Dan begint het feest! Op de baai is alle ruimte, want er is verder geen gek te vinden die met dit weer het water is op gegaan; het regent behoorlijk en het waait als een gek. De dames in de tube, in eerste instantie Ellen, Linda en Jenna, vliegen van links naar rechts over het water en gillen het uit van plezier. In een tweede ronde gaan Nancy, Anja en Brett. Ook deze drie kaatsen over het water van links naar rechts en hebben er ogenschijnlijk veel plezier in. De derde en laatste ‘ronde’ is weer voor de jeugd. Brett blijft zitten, maar Ellen gaat op de plaats van Anja en Linda komt in de seat van Nancy terecht. Die meteen bekent zojuist uit angst haar bekken niet goed onder beheersing te hebben kunnen houden. In het LOI’s: Linda heeft dus plaatsgenomen met haar derrière in de voortijdige urinelozing van Nancy. In het Brabants: Linda zit in de pis van Nancy. Een dergelijke actie komt bij ons meteen in de boeken met een vaste naam. In dit geval: ‘to pull a Nancy’ = ‘in je broek zeiken’.







Brett doet daarna aan z’n moeder voor hoe wij als mannen met een dergelijke situatie omgaan, en daarna vinden we het allemaal wel welletjes. En te nat. Dat ook.

Morgen het onaangename vervolg van deze dag...............

[Liz]

@ Orlando Security

Het is ons ook gebeurd, maar dan met hot chili sauce en peanut butter die we ter plekke af moesten geven.
Die beambten smikkelen daar nu nog steeds lekker van

[A3]

DAG 21, 19 JULI 2012, deel 2: Mayday!! Mayday!!

De dames kleden zich om en gaan met de auto naar huis om de bbq te gaan voorbereiden. Bob, Richard, Brett en ik gaan met captain Wayne weer met de boot de baai over.





Om jullie een idee te geven de baai is ongeveer tien bij 5 kilometer, en we zijn ongeveer halverwege als er plotseling een luide zoemer af gaat. Wayne zegt dat dit het noodsignaal is voor een warm gelopen motor. Onze 115pk Yamaha geeft dan ook geen straaltje water meer, hetgeen voor de boottisten onder ons voldoende informatie moet zijn voor een gebrek aan koeling. Wayne stopt de motor om te kijken of er iets mis mee is, maar anders dan een beetje zeewier dat om de schroef zit, kan hij niks vinden. Dan toch maar met loeiende noodzoemer verder. Maar niet ver verder. De motor begint te roken en hij stopt er compleet mee. Wat nu???? De wal is nog ver weg, je kunt het amper zien, zeker te ver om te zwemmen. Er zijn totaal geen andere boten op het water om te helpen, dus belt Wayne maar met Bob. Bob heeft een jetski waarmee hij ons dan maar uit de penarie moet trekken. Het anker gaat ondertussen overboord, want anders drijven we nog verder weg. Dus wachten we. En wachten we. En wachten. En........ Wayne probeert de motor weer te starten; met enige moeite lukt dat. Met een zeer lage snelheid om de motor niet snel weer over de flos te helpen gaan we verder. Maar in werkelijk no time begint de zoemer weer. En gaat de Yamaha opnieuw roken. Zeer ongezond...... Wayne belt Bob weer: geen gehoor. Wat nu???? Wayne zoekt of er peddels aan boord zijn. Die zijn er. Twee. Kleine. Brett en Wayne springen overboord en proberen al zwemmend aan een touw de boot voort te trekken terwijl Richard en ik peddelen. Maar het enige dat we bereiken is dat we minder snel afdrijven naar de verkeerde kant. Dus iedereen maar weer aan boord en het anker uit. Wat nu?????



Daar zit ik dan. In een kapotte boot, midden op een groot water met drie vreemden mannen. En met gruwelijk slecht weer. Mayday, mayday! Waar komt dat eigenlijk vandaan, mei dag?
‘Mayday’ werd in 1923 in het leven geroepen. De Britse verkeersleider Frederick Mockford moest een woord bedenken dat piloten in nood konden gebruiken. Hij werkte op Croydon, waar vliegtuigen uit de Parijse luchthaven Le Bourget landden. Een Frans woord lag dus voor de hand. Mockford stelde ‘m’aider’ – Frans voor ‘help me’ – voor, dat bijna hetzelfde klinkt als het Engelse ‘mayday’ – ‘meidag’ – en dit woord kon dan ook makkelijk worden uitgesproken door piloten uit Engeland en Frankrijk. Mayday wordt nu overal te land, ter zee en in de lucht als noodsignaal gebruikt in de radiocommunicatie

Wayne belt weer met Bob, maar zonder resultaat. Hij probeert de motor weer te starten en dat levert weer een paar honderd meter vooruitgang op. Het water lijkt hier wel minder diep te zijn, hetgeen afgeleid kan worden uit het feit dat het zeewier hier dichter onder de oppervlakte ligt. Dus weer twee man overboord en twee man peddelen. Slowly, but surely gaan we iets vooruit. Richard en ik springen ook overboord en gaan de boot mee helpen zwemmend trekken en duwen. Het water is best warm, dus dat is niet onaangenaam, maar het zeewier strengelt zich om je benen heen en zuigt je als het ware naar beneden, This is hell! We raken compleet uitgeput, maar maken wel progressie. Uiteindelijk voel ik grond onder mijn voeten en hoeven we dus niet meer te zwemmen, maar kunnen we duwen en trekken. Maar dat is zo mogelijk nog zwaarder. Mijn opmerking van zo even dat ik compleet uitgeput was, is niet waar. Nu pas ben ik compleet uitgeput. Als we na een ploetertocht van ruim drie uur, die eigenlijk gepland was als een pleziertocht van 20 minuten bij de wal komen, ga ik eerst één ding doen. Pissen! Uitgeput liggend in het water leeg ik mijn blaas. De grootste opluchting van mijn leven. En het waterniveau in Lake Erie stijgt meteen met 10 inches.
Als we de dames bellen over ons avontuur vertellen lachen ze ons hard uit en geloven ons niet. Ze melden wel dat veel bbq gasten er al zijn. Nadat Richard, Brett en ik ons uitgebreid gedouched hebben (en dat was nodig…….) sluiten we ons aan bij de rest van de gasten. Je kunt je voorstellen dat we heel te vertellen hebben gehad. Er wordt dan ook volop ge-oehd, ge-aahd, en ‘you must be joking’ gezegd. Nee, we are not joking. Au contraire……

Die avond wordt er nog volop gepraat, gezwommen, gekronokood (typisch Canadees bordspel) en gejunglespeed, en als alle worstjes, kip en steaks op zijn gaan we naar bed. A very good night to you all

[A3]

DAG 21, 19 juli 2012: deel 3, nagekomen bericht

Mijn planning was om het verhaal van dag 21, 19 juli, af te sluiten met een compleet overzicht van alle namen van de familie die aanwezig waren bij de bbq. Dat zou een opsomming geworden zijn van mannen en vrouwen, jongens en meisjes, jong en oud etcetera. Dit zou ik dan mooi hebben kunnen opluisteren met foto’s van al deze mensen. Helaas heeft er echter intussen een tragisch ongeval plaatsgevonden waardoor dat niet helemaal ‘the right thing to do’ lijkt. Via facebook vernamen wij namelijk op zaterdag 25 augustus dat een van de zonen van een achterneef van Anja een ernstig auto ongeval heeft gehad. Zo ernstig zelfs dat hij in coma ligt en er sprake is van hersenletsel. Poeh. Dat is dus echt schrikken. Ook onze meiden zijn er behoorlijk van onder de indruk; zat hij op 19 juli nog gezellig met hen te kletsen, het was zelfs hun ‘drinking buddy’, nu ligt hij in coma. Zo snel kan het gaan. En om hier nu foto’s van een gezellige bbq waar hij ook op staat te posten, leek me niet gepast. Vandaar dat we het vandaag even bij dit korte verhaal laten. Morgen gaan we weer verder.

[Mark & Martine]

Zo, dat is ineens een hele andere wending in het verhaal. Veel sterkte voor iedereen!

[A3]

DAG 22, 20 JULI 2012: So long, fare well, auf wiedersehen, goodbye…….

De tweede en laatste nacht in de RV is ten einde. Na lekker lang uitslapen herhaalt het douche- en ontbijtritueel van gisteren zich, en daarna maken we met de hele familie nog wat foto’s als aandenken voor ons bezoek aan Ridgetown. Daarna pakken we onze koffers in de toyota, nemen we afscheid van de zeer gastvrije familieleden en rijden we richting Toronto Airport. Onze vlucht naar Amsterdam vertrekt 's avonds om half acht, dus we hebben nog wel tijd voor wat shoppen. Via onze TomTom zoeken we dan ook een winkelcentrum, maar Tommie snapt niet helemaal wat voor type winkelcentrum we bedoelen. In de buurt van het vliegveld komen we zodoende bij twee kleine verzamelingen van winkels terecht die eigenlijk de naam ‘winkelcentrum’ niet waardig zijn. Voordat we echter bij het eerste ‘winkelcentrum’ uitstappen bellen we nog even met Arkefly voor de herbevestiging van onze vlucht. Dat gaat maar moeizaam. Na vele bandjes en mensen die niet snappen wat we bedoelen horen we uiteindelijk dat onze vlucht gewoon nog gepland staat op de juiste tijd. Geen vluchtwijzigingen dus.
In de mall kopen we wat kleinigheden als kauwgom en andere zaken voor onderweg. In een supermarkt lopen we ook een pak ‘dad’s cookies’ tegen het lijf. En aangezien we mijn vader altijd ‘dad’ noemen, lijkt dat een leuk souvernitje voor hem. Opvallend in de supermarkt is dat de prijzen hier flink hoog liggen. Het prijsniveau ligt hier beslist een stuk boven dat in Nederland. Geen wonder dat het minimumloon voor een zestienjarige hier boven de tien (!) dollar per uur ligt! Bij het andere ‘winkelcentrum’ nemen we nog een ijsje, en dan gaan we definitief richting vliegveld. Ik lever de auto in bij Hertz en aansluitend checken we in. Dat gaat allemaal vlotjes. Aan boord van de 767 van Arkefly blijkt al snel dat het vliegtuig bij lange na niet vol zit. Ik schuif dus al voor het vertrek op naar de middelste rij van drie stoelen naast ons, waar niemand zit. Als de lampje van ‘fasten your seat belts’ uitgaan maak ik de riemen los en leg mij lekker languit te rusten. De vluchttijd van zes uur en vijftig minuten wordt hierdoor aanmerkelijk comfortabeler. Voor mij althans. Want na afloop krijg ik te horen dat ik de drie stoelen wel asociaal lang bezet heb gehouden. De meiden hadden er ook wel willen liggen. Maar ja, ik heb ze drie keer gevraagd, maar toen sliepen ze telkens.....



Morgen het verslag over onze aankomst in Nederland en wat we daar allemaal weer mee maken......

[A3]

DAG 23, 21 JULI 2012: ‘shine a light on me’

Na precies zes uur en vijfenveertig minuten vliegen landen we op Schiphol. De vlucht is voorbij gevlogen J en voor we het weten staan we bij de douane. Daar is het overigens wel poepiedruk. Volgens mij net ze hier allemaal net wakker. Daarna halen we onze koffers op en ja hoor, een van onze exemplaren is de aller- allerlaatste op de band. Voordeel hiervan is wel dat onze Multipla al mooi gearriveerd is bij vertrekhal drie, zodat we alleen maar de sluetels in ontvangst hoeven te nemen, de koffers in te laden en hoppakee: terug naar Heesch.
Onderweg ontspint zich de discussie over......eten. Bij Albert Heyn halen we wat broodjes en vers beleg en thuis gaan we lekekr aan het smikkelen. Ellen werpt na de lunch de vraag op of we niet een lampje kunnen zoeken voor haar coronafleslampje zonder coronafles voor Jasper. Bij Appie hebben we ook al meteen een nieuw flesje Corona gekocht, zodat het lampje al snel weer gecompleteerd kan worden. In onze voorraad gloeilampjes gaan we opz oek naar ene passend exemplaar, maar helaas; niets past. Dit ligt echter niet aan onze lampen, maar aan de Amerikaanse fitting: deze wijkt af. In Nederland zijn fittingen met de code E12 en E27 gangbaar, maar dit blijkt E10 te zijn. Anja gaat daarna even nar de Karwei om dan maar een compleet nieuwe fitting te kopen. Maar thuis blijkt deze te groot om in de opening te passen. Sjips! Wat nu? Bellen! Of er ergens een lampje te vinden is met E10 fitting voor 220 Volt. Bijvoorbeeld bij een leverancier van Amerikaanse koelkasten of iets dergelijks.
Expert: nee
Electroworld: nee
Harense Smid: nee
Handyman: nee
Wingens Heesch: op vakantie
vdAkker Heesch: op vakantie
Ben van Dijk: nee
De keukenwinkelinvinkel: nee, maar...........daar weten ze wel te melden dat er een groothandel in Schayk is die ze waarschijnlijk wel heeft.
Helaas is deze echter op zaterdag gesloten, dus kunnen we nog niets. Wat wel kan is in elk geval alvast het Coronaflesje op de voet plakken. Bisonkit! Helaas: op deze lamp lijkt een ware vloek te rusten, want de bisonkit gaat net zo makkelijk los als dat ie vast ging. Ellen an ik weer naar Karwei. Een lijm vinden in het bisonschap die goed hecht tussen hout en glas. Eindelijk gevonden: naar huis en plakken maar. Na 24 uur – het is dus inmiddels.....

(ZON)DAG 24, 22 JULI 2012:
........ blijkt deze lijm te hechten. Een hindernis dus overwonnen; het flesje Corona zit vast. Op dinsdag 24 juli gaat Anja op haar vrije dag richting Schayk en weet daar inderdaad een lampje met E10 fitting op de kop te tikken dat past. Ze is zo slim geweest om het snoer en de fitting mee te nemen, zodat er ter plaatse getest kan worden of het lampje het doet. Resultaat: positief: het brandt! Ellen kan Jasper dus blij gaan maken met een uniek souvenir: niet alleen qua uitvoering, maar vooral vanwege het verhaal dat er bij hoort. Wat een moeite en wat een geld. Er is in totaal meer uitgegeven aan de remake (snoer, fitting, Corona flesje, lampje en lijm) dan aan de lamp zelf..........

Morgen een korte beschouwing over onze vakantie.