Louter en alleen frustratie zou ik het niet noemen.
Ik weet dat er niet veel meer over blijft van het "ideaal", maar toch is Amerika in alles al voorloper geweest als het komt op leven.
Iedere gezonde mens weet dat hij moet werken om iets te bereiken, only the sun rises for free.
Wat betreft mijn liefde voor de states:
Die is er al sinds de kinderjaren, ik voel zoveel affiniteit voor de VS en door de problemen hier, wordt deze alsmaar groter.
De mentaliteit (verschilt van staat tot staat, daar ben ik me ook wel van bewust) is geheel anders dan hier. Amerikanen zijn niet van de slimste maar zijn werkers en zijn zich toch wel (althans diegene die ik ken) bewust van de fouten die er zijn gemaakt in het verleden.
Jullie in de VS moeten gewoon terug naar van waar jullie komen, en dat kan enkel en alleen door kwaliteit te leveren.
Europa barstte ook van goeie kwalitatieve productie maar mede door de vakbonden is het te duur geworden om nog te produceren bij ons.
Jullie hebben de sleutel in eigen handen en die is: Lever wat in, leef samen met elkaar, werk hard, geniet van jullie o zo mooie land, kijk niet naar de andere landen. Jullie komen heus wel terug, al zal het lang duren. De laagconjuctuur zal met andere woorden minstens nog 10j langer duren.
Hier dienen we zoals altijd al super veel in te leveren maar in de toekomst wordt dit veel meer. Samen leven met elkaar doen we al, maar het overgrote deel doet het niet, of beter wilt het niet. Hard werken doen we al, maar uiteraard zal dit in de toekomst nog veel meer zijn. Kwaliteit, mja die is enkel nog betaalbaar door de rijken als het afhangt van ons.
Ik voel niets meer voor dit land, elke dag hier voelt aan als een beetje sterven of een dag te veel.
Dus ben ik al enkele jaren bezig met allerhande opleidingen, talen, ...
Vanbinnen leef ik al lang ergens anders, of het de VS wordt? Wie weet...
(bericht werd aangepast, wegens een woordje vergeten in de tekst)