Donderdagmorgen 15/9 (Jan z'n verjaardag) waren we er voor 9 uur (Utah-tijd!) weer. Er deden toen 23 mensen mee aan de lottery. Het 1e lot was gelijk 4 personen, daarna 2 koppels en als 9e een man alleen. Mag je drie keer raden wie nr. 10 was: Jan dus. Een leuk kadootje op zijn verjaardag, maar hij moest dan wel de volgende dag alleen (zonder mij) naar de Wave en dat wilde hij niet en heeft zijn lot terug gedaan in de hoed. Dat was best wel sneu toen.
Vrijdag 16/9 weer 's morgens meegedaan aan de lottery. Er waren toen 19 mensen en wij gingen, met nog 5 andere koppels, twee keer in de hoed. Ook deze keer zaten we niet bij de winnaars. Er werd toen al verteld dat de zaterdag ervoor 45 mensen mee hadden gedaan. Dus wij dachten: dat wordt weer niks de volgende dag.
Zaterdag 17/9 waren er gelukkig maar 15 man. Allemaal nieuwe mensen met maar 1 lootje en wij gingen met 3 lootjes in de hoed. Grote kans dus deze keer en ja hoor....het tweede lot was bingo! Wij blij natuurlijk en men applaudiseert zelfs voor ons.
Na de trekking worden de permits uitgeschreven die uit 2 (groene) delen bestaat. Eén voor op het dashboard van de auto en aan het andere deel komt een draadje om aan je rugzak te binden, want je moet de permit goed zichtbaar dragen. We betalen hiervoor $ 5 per persoon.
Hierna krijgen we uitgebreid uitleg hoe we bij de Wave moeten komen, in tegenstelling tot voorheen want toen kreeg men alleen maar foto’s te zien. De ranger vertelde dat de laatste tijd zoveel mensen de weg kwijt zijn geraakt, dat men heeft besloten om meer duidelijkheid over het traject te geven. Wel houdt men, ter bescherming van het gebied, vast aan max. 20 personen per dag en dat is een goede zaak. Iedereen krijgt een routebeschrijving met foto’s, GPS-coördinaten, kompasinformatie plus nog een kaartje waarop de route staat ingetekend. Bovendien wordt er nog van alles bijverteld, vooral over de route terug. Het is nl gebleken dat daar de meeste mensen verdwaalden.
Zondag 18/9 was de grote dag. Perfect weer om te hiken, zo'n F 80 (dus niet zo overdreven heet). Volop zon (mooi voor de foto's) en geen dreigende wolken.
Om 7:45 uur gaan we weer via de US 89 Utah binnen en rijden deze keer het Paria ranger Station ca 4,5 mijl voorbij. Na een scherpe bocht naar rechts slaan we scherp links af de House Rock Valley Road op die unpaved is. Bij deze droge omstandigheden is deze weg uitstekend te berijden, zelfs met een camper, want we zagen er twee! Na 9 mijl kom je bij de Wire Pass Trailhead waar je kunt parkeren en evt. nog een plasje kunt plegen, want er is een toiletgebouwtje.
Gewapend met fototoestel, rugzakken op (met veel water), starten we om 8:45 uur met ons Wave avontuur. In mijn nog te plaatsen reisverslag zal ik het e.e.a. vertellen over deze prachtige tocht, de schitterende omgeving en het unieke fenomeen “The Wave” ……….
Hieronder alvast een voorproefje, waarbij ik nog wil vermelden dat wij van de omgeving van de Wave (Brainrocks, de Butes, Second Wave, Hamburger Rock etc.) minstens zo genoten hebben als van de Wave zelf. Wat een uniek schitterend mooi gebied!
Daar moet je heen…..
The Wave
Overlook Wave (hier kun je goed zien hoe relatief klein de Wave eigenlijk is)
Hamburgerrock met Brainrocks op de achtergrond
Omgeving Secondwave
Jan overziet gebied rondom de Wave(s)
Marjan
