Pleens, Treens, & ottomobiels. and baiks!

[A3]

Vanaf toemorroo hier weer onze USA avonturen 2014.

MVG
A3

[PSVwally]

Oh, dat wordt vast een plezier om te lezen!

[Marenko]

leuk, leuk, leuk

[bluemoon]

Wat ? Geen Florida ?

[A3]

Jawel hoor! Eerst Noordoosten, dan Florida

MVG
A3

[A3]

PLEENS, TREENS & OTTOMOBIELS. AND BAIKS!
oftewel
De Oostkust per vliegtuig, trein, auto & fiets!

DAG 1 ZONDAG. Een doelpunt op grote hoogte!
De zon schijnt, de wekker gaat op tijd af en we kunnen op ons gemakje de Multipla gaan laden. Dat zal dit jaar geen enkel probleem zijn, want waar we normaal met vijf of zelfs zes mensen inclusief bepakking op vakantie gaan, zijn het er dit jaar slechts vier. Om te beginnen 75% van ons eigen gezin (Linda, Anja en A3) en daarnaast gaat er een vriendin mee, Carmen. Onze koffers worden de auto ingezwiept en op gaat het naar het nabij gelegen Geffen om Carmen op te pikken. In het Geffense wordt ze uitgebreid uitgezwaaid – zouden ze blij zijn dat ze weg gaat  - en dus beginnen we aan onze route naar Germanië, Düsseldorf om precies te zijn.
Als we daar aankomen, moeten we voordat we aan de balie van Lufthansa kunnen inchecken, nof vijf minuutjes wachten op het ‘mannetje’ van de parkeerservice, ‘Park am Ring’ in dit geval. Daar hebben we voor de komende drie weken een plaatsje gereserveerd voor onze 12 jaar oude bolide. Voordeel: je kunt meteen de terminal in tegen nauwelijks extra kosten, en mocht je bolide bij terugkomst niet starten, dan heb je zelf dat probleem niet, maar zij . Niet dat we dat verwachten met onze betrouwbare Italiaan, maar je weet maar nooit na drie weken volledige stilstand. Da’s ie echt niet meer gewend.
Nadat het ‘mannetje’ geweest is kunnen we inchecken. Dat duurt iets langer dan normaal, omdat ik dacht slim te zijn en online alle vier de tickets gekoppeld had aan mijn eigen frequent flyer nummer van Lufthansa (Miles & More). Dat blijkt echter niet te kunnen, en dus moeten er kompjoetertechnisch wat zaakjes veranderd worden. Nadat dit is gebeurd zijn we echter ‘ready to go’ en begeven we ons via de security naar onze gate. De gate is in Düsseldorf nooit ver weg. Een enorm voordeel ten opzichgte van Schiphol, alwaar je, nadat je net helemaal uit Brabant daar naar toe bent gereden, het gevoel krijgt dat je datzelfde stuk weert terug te voet moet afleggen om bij de gate te komen. Niet in Düsseldorf dus; lekker compact.
Na het wachten gaan we ana boord van de 777 van Lufthansa en verloopt de vlucht lekker rustig. Totdat het echter een beetje begint te kriebelen. Over een minuut of twintig zal het Nederlands elftal in Fortaleza beginnen aan zijn wedstrijd tegen Mexico. En wij, tobbers, kunnen het totaal niet volgen. Maar dan zie ik plotseling een sticker ‘WiFi available’. Ik blader wat in het inflight magazine, heel teopasselijk ‘Magazine’ genoemd, en zie daar dat er – tegen betaling uiteraard – aan boord WiFi ‘te koop’ is. Ik log in met de Ipad en zie dat het inderdaad kan. Je kunt zelfs met Lufthansa punten teogang kopen. Ik gooi er 10.000 punten tegenaan, en 18 minuten later zijn we, op 33.123 voet hoogte ergens boven de Atlantische oceaan, getuige van de aftrap. Anja en ik zitten in twee stoelen voor Linda en Carmen, dus als we de Ipad een beetje omhoog houden, en dat doen we om beurten, kunnen de dames gezellig meekijken. Af en toe komt de Duitse steward ook even informeren wat de stand is. Hij zegt dat ie voor Nederland is, maar wij kennen Klaus ( zo heet ie) wel beter……. Stiekempjes hoopt ie dat Mexico scoort. Klaarblijkelijk is het vanaf 33.000 voet makkelijker om een lijntje te hebben met ‘hij daarboven’, want Klaus’gebeden lijken te worden gehoord. Mexico scoort 1-0 in de 48e minuut. Daarna komt Klaus nog vaker vragen wat de stand is. Een echte Duitser…….. Met nog zo’n tien minuten te spelen meldt de piloot ons dat we boven Amerikaans grondgebied komen, en dat alle electronic devices moet externe verbindingen moeten worden uitgeschakeld. Dus ook onze iPad. Weg 10.000 punten en weg onze kans om de wedstrijd verder live te volgen. Nou ja, het zal me nou lukken dat ze gelijk maken. Als we niet lang daarna de landing inzetten en de piloot de gebruikelijke boodschapjes over de intercom verspreid, heeft hij echter nog een toegift. Für derjenige der interessiert ist in dass Endergebniss vom WM-Fussbalspiel Niederlande gegen Mexico; die Niederlande hat mit zwei zu eins gewonnen. Jaaaaaaaaaaa! Danke schön Herr Kapitän!
Dientengevolge komen wij zeer goed geluimd aan op Newark Airport en kan zelfs het feit dat de Newark Airtrain niet rijdt naar het car rental center, ons niet van de wijs brengen. Opgepropt met zo’n veertig anderen in een busje voor 30 personen komen we er ook. Bij Avis aangekomen duurt het even voordat de dame in kwestie doorheeft wat we precies willen – twee reservingen combineren tot één - , maar uiteindelijk lukt ook dit, en mogen we naar de parkeerplaats. Daar staat een nette, zwarte Ford Edge voor ons klaar. Off we go!
Onze eerste stop in de VS zal bij de K-mart in Tarrytown, White Plains NY zijn, want daar gaan we onze vooraf op internet bestelde nieuwe fotocamera ophalen. Voor de geïnteresseerden: een Kodak PixPro AZ521 compactcamera met maar liefst 52(!) keer zoom (in Nederland €299 in de VS $199). Daarmee moeten we ‘alles’ veel dichterbij kunnen halen. Wat de drie dames bij mij in de Ford echter niet weten, is dat ik nog een voor hen onvoorziene tussenstop in petto heb. We gaan namelijk eerst even langs bij Carlo’s bakery in Hoboken, New Jersey, om daar een bezoekje te brengen aan de beroemde bakkerij van Buddy Valastro. De ‘cake frenzy’ die momenteel in Nederland gaande is, is mede veroorzaakt door de dagelijkse uitzendingen op TLC van de serie ‘Cake Boss’. Opgenomen, de lezer raadt het al, bij ‘Carlos Bakery’ in Hoboken. Onze TomTom heeft een prachtige en korte route uitgestippeld, maar kon helaas niet weten dat er twee grote bruggen ‘uit liggen’, en dus moeten we een eindje omrijden. Maar na een minuut of twintig is het dan zo ver en draaien we in Hoboken Washington Street in. Rechts van de weg bevindt zich een CVS pharmacy en daar staat een enorme wachtrij. Op zondag? Vreemd. Een paar honderd meter verder is Linda de eerste die bemerkt dat we niet bij de K-mrt zijn, maar bij Carlos’bakery. OHHHHH! So cool! We zijn bij Buddy!!!! Anja herkent het niet meteen, maar gelooft ons meteen. We rijden verder door de uiterst gezellig aandoende straat en weten zowaar een parkeerplaatsje te bemachtigen tussen alle drukte. Er zijn hier overal terrasjes en het is een drukte van jewelste. Het weer – zo’n 30 graden – zal hier ook wel een rol in spelen. Als we teruglopen richting bakery, zien we dat daar ook een (korte) rij staat. De winkel zelf is helemaal vol met mensen, en op de stoep staan mensen te wachten totdat ze naar binnen mogen. Wij maken wat foto’s en gana in de rij staan. We willen immers ook wel een cakeje proeven van Buddy! Dan wijst een vrouw ons erop dat de ‘line’ niet hier begint, maar ene heel eind verderop. We zetten onze handen op het hoofd boven de ogen en zien zo dat de rij nog twee blocks verdergaat…… De rij die wij zagen voor de pharmacy was dus niet voor de aspirientjes van CVS, maar al voor Carlos’bakery…. We nemen nog de moeite om naar de rij te lopen, maar daar blijkt al snel dat de wachttijd meer dan twee uur is. Om een cakeje te ‘mogen ‘ kopen bij Buddy……… Zó lekker kunnen ze gewoonweg niet zijn…….







Door dus! Via Hoboken en de westzijde van Manhattan gaan we noordwaarts en weten al snel ‘onze’ K-mart te vinden. De fotocamera ligt al klaar en na het inslaan van de nodige groceries beginnen we aan de laatste 9 mijl naar ons hotel. Maar… eerst maken we nog even een korte stop bij de plaatselijke Subway; hier worden vier foot long monsterbroodjes worden naar binnen gewerkt. In Elmsford vergist onze TomTom zich vierhonderd meter in de locatie van de lokale La Quinta Inn, maar uiteindelijk belanden we toch op onze kamer en kunnen we ons lekker te ruste leggen. Voor even tenminste, want we hebben Carmen bij…………

[A3]

DAG 2 MAANDAG. Het steakboerinneke.
In Nederland kenden we vroeger de groentenman en de melkman. In België was het vroeger heel normaal als de soepman door de straat kwam. Een kar met verschillende soorten soep, zodat de huisvrouw anno jaten zeventig niet zelf de soep hoefde te trekken of niet de hand hoefde te leggen aan een blik Unox of zakje California soep. ‘Stazakken’ bestonden toen nog niet. In beide landen kende en kennen we op sommige plaatsen nóg, het ijsboerke. De ijscoman die in de zomertijd met een rinkelende bel door de buurt kwam/komt met allerlei lekker schepijs en slagroom. In Amerika kennen ze dit alles niet. Althans, niet buiten het landelijke Elmsford, New York. Want daar komt op gezette tijden, soms zelfs midden in de nacht, ook een dergelijke straatventer langs die echter, hoe kan het ook anders in de VS, steaks aan de man tracht te brengen. Heel toevallig waren wij live getuige van dit fenomeen, enkel en alleen omdat we het geluk hebben dat Carmen met ons meereist. Want ergens midden in de nacht van zondag op maandag, het zal rond de klok van tweeën zijn geweest, worden we allen opgeschrikt door ene luid geschreeuw: ‘STEAK! STEAK!’ Staat de TV nog aan? Heeft iemand een zeer originele ringtone gevonden? Of komt het geluid van buiten? Niets van dat al. Carmen bevindt zich in een toestand die zich het best laat omschrijven als halfwakker of halfslapend, hangt er maar van af hoe je het bekijkt; een beetje dezelfde discussie als ‘is het glas nou halfvol of halfleeg’? In elk geval gooit ze hardop schreeuwend rundsvlees door de slaapkamer. ‘STEAK! STEAK!’. Je zou er honger van krijgen. Gelukkig voor Carmen is ze blijkbaar snel uitverkocht en hervat ze haar slaap. Gelukkig voor ons heeft het net niet lang genoeg geduurd om een onweerstaanbare trek te krijgen in ene sappige steak. Pffff.

Nadat we de nacht verder steakloos zijn doorgekomen heeft de eerste activiteit van de maandag wel sterk met eten te maken: breakfast! In de nette ontbijtzaal van het La Quinta inn genieten we van de zelf gebakken wafels, de rood becshiklderde en geverniste appels, althans zo zien ze er uit, en de kuipjes yoghurt. Lekker! Daarna begint de vakantie echt; met onze Ford Edge rijden we naar het zeer dichtbij gelegen, zeer lugubere, eerste reisdoel van vandaag: Sleepy Hollow. Dit kleine plaatsje is met name beroemd geworden door de verhalen van de eerste echt populaire schrijver van de VS: Washington Irving. Het bekendste verhaal van deze schrijver is ene horror verhaal en speelt zich af in Sleepy Hollow, zijn woonplaats. Hier zou een oude militair tijdens de burgeroorlog in een bloedige slag zijn hoofd verloren zijn (letterlijk!) maar desondanks lekker stevig doorgevochten hebben. Inmiddels zij n er een aantal speelfilms gemaakt over deze Headless Horseman, in de bekendste waarvan Jehny Dopd (bij de meesten van u bekend als Johhny Depp)de hoofdrol speelt. Ook is er een TV serie over Sleepy Hollow. De schrijver zelf ligt begraven op het plaatselijke kerkhof, exact de plaast waar, volgens de legende, elke nacht de Headless Horseman, nog acte de presence geeft. Of hij daarbij ook steaks aanbiedt aan toevallige toeristen is onbekend. Bij het visitor centre van het kerkhof halen wij in elk geval een goed leesbare plattegrond op, en na deze á la Floortje Dessing op de motorkap van de auto bestudeerd te hebben, gaan we op pad.





Buiten de voornoemde schrijver, weerpsiegelt deze begraafplaats de – voormalige – rijkdom van dit deel van de VS. Vanouds was de vallei van de Hudson namelijk een plaats waar veel van de rijken uit New York City een of meerdere buitenverblijven hadden. Onder de (familie)graven van Rockefeller, Elizabeth Arden, Chrysler en Hyatt zijn hier te vinden. Om er een paar te noemen.





Nadat we bij de eerstvolgende Walmart een fototas voor het nieuwe toestel en wat te eten hebben gekocht gaan we verder. Overigens was deze Walmart de eerste die we in de VS gezien hebben waar ze geen verse groenten en fruiten verkochten. Raar. Onze volgende halte ligt niet veel verderop bij het plaatsje Carmel; de ‘largest Indoor Buddha in the Western hemisphere’. In een kloostergemeenschap genaamd Chuang Yen Monastery is een verzameling gebouwen in Buddhustische stijl, compleet met de daarbij behorende beelden en uitdrukkingen. Even lijkt het hier in het midden in de bossen gelegen complex, alsof je in Azië bent. Even. Het valt op dat het hier erg rustig is. We zijn de enige bezoekers en we hebben de hal waarin deze grootste indoor Buddha van het westelijk halfrond staat, dan ook helemaal voor ons alleen. Om het grote beeld heen staan duizenden kleinere Buddha beelden, allemaal gezeten op een soort tribune die uitkijkt op het grote beeld. Vreemd.



Onze volgende halte van vandaag ligt bij de plaats Binghampton en is weer een typisch Amerikaanse. Waar we zojuist nog ‘the biggest Buddha’ hebben gehad, zijn we nu op weg naar de ‘World’s highest and longest Pedestrian Bridge’. Helemaal eerlijk is deze beschrijving echter niet echt, want het is feitelijk een oude spoorbrug die buiten gebruik is geraakt, en die men vervolgens geschikt heeft gemaakt voor voetgangers en een onderdeel vormt van een nieuw gemaakt lange afstands wandelpad. De plaats waar deze brug de rivier de Hudson oversteekt blijft echter zeer indrukwekkend. Het is – waarschijnlijk mede dankzij het meer dan uitstekende weer – erg druk. Veel wandelaars, maar ook relatief veel mensen in een rolstoel. Vooraan het hoogste deel van de brug, daar waar de afstand tot de rivier toch wel duizelingwekkend hoog mag worden genoemd, hangt een bordje bij ene noodtelefoon. ‘Alleen te gebruiken in geval van psychische noodgevallen’. Huh?? Eerst snappen we echt niet wat ze hier nou mee bedoelen, maar na verloop van tijd wordt het duidelijk. Dit is natuurlijk ene uitgesproeken geschikte plek voor ene zelfmoordpoging. En mocht je spijt krijgen, tja, dan kun je dus nog altijd de noodtelefoon ter hand nemen.



Aan de andere kant van de brug eten we lunch bij de plaatselijke diner. Niet de goedkoopste plek hier, maar wel de leukste. Van buiten geheel in het chroom gestoken en van binnen ingericht als een authentieke oude diner. Aan elke tafel staat een mini jukebox. Wij spelen ‘Piano man’ van Billy Joel. Bij navraag blijkt onze ober Mexicaan te zijn, maar hij is niet al te spraakzaam over de voetbalwedstriid van gisteren. Nou, dan niet hoor. Na de lunch gaan we naar de hoofdstad van de staat New York, Albany. We zijn nog net op tijd om op Empire State Plaza de lift te nemen naar het uitzichtplatform van het hoogste gebouw van de stad, the Corning Tower. Deze toren is de hoogste wolkenkrabber van de staat New York (met uitzondering van Manhattan………). Het uitzicht boven is echt erg mooi. Je kijkt uit over de Hudson inclusief de bruggen en op de gehele stad. Op de richel van de bovenste etage zit een mooie torenvalk te poseren; een gratis bonus op dit gratis bezoek. Om bij de lift te komen moesten we eerst een heel stuk door ene ongezellig ondergronds winkelcentrum lopen. Maar nu we boven zijn en uitzicht hebben op het ultramoderne Empire State Plaza ziet alles er in ene keer heel anders uit. Mooier vooral. Als we daarna naar beneden en naar buiten gaan wordt deze indruk nog verder bevestigd. Echt een prachtig en bovenal zeer schoon plein met aan de ene kant strakke architectuur van identieke woleknkrabbers en aan de nadere kant het cultutal centre dat heel toepasselijk ‘the Egg’ wordt genoemd. Een zeer bijzonder gebouw. Ook het uitzicht op het caitool van de staat New York is erg mooi en de strakke vijvers in het midden maken het plaatje af. Echt een aanrader dit mooie plein.











Nadat we bij de Mac nog lekkere ijsjes en smoothies genomen hebben, rijden we vanuit Albany roostwaarts de staat New York uit, en Vermont binnen. Daar worden we allereerst welkom (welcome) geheten door de plaatselijke houtsnijders:

Erg leuk!
Daarna rijden we naar het eerder door mij bezochte Bennington. Eigenlijk zou dit plaatsje zonder ‘s’ geschreven moeten worden: ‘plaatje’ dus. Echt een geweldig mooi dorp met prachtige witte picket fence huisjes en ene gezellig centrum. Ook het oorlogsmonument is de moeite waard om even op de foto te zetten. Hieronder een foto van Bennington in de zomer, en ter vergelijking één toen ik hier in februari was. Wat ’n verschil hé?






Midden tussen de prachtige witte huizen en Inns staat overigens ook nog een prachtige oude witte kerk. Op de bijbehorende begraafplaats ligt de bekende Amerikaanse dichter Robert Frost begraven. En alhoewel Linda met haar aanstaande studie Amerikanistiek hiervoor toch wel de nodige aandacht zou moeten hebben, zijn er praktische problemen die dat verhinderen. Waar ze de gehele dag last heeft gehad van verstopping ontstaat er na het zien van het graf van Robert Frost in een keer de tegenovergestelde situatie (causaal verband?); we moeten snel een toilet gaan opzoeken. Het eerste tankstation dat we tegenkomen gaat helaas dicht, dus maar snel door naar de overbuurman. Bij dat tankstation is gelukkig een toilet beschikbaar dus loopt het allemaal (letterlijk & figuurlijk ) goed af. Vanaf Bennington rijden we weer een stukje naar het zuiden en kruisen we de grens met Massachusetts. Ons motel, het Villager Motel, ligt nu nog slechts vijf mijl verderop, dus daar zijn we zo. Als we bij het receptiegebouwtje annex ontbijtruimte inchecken, valt de uitbater mijn naam op. Ahhhh ‘Van’ as in ‘Van Persie’! Nou ben ik ongeveer twee keer zo oud en twee zo zwaar als Robin van Persie, dus dat ‘van’ moet wel de trigger zijn geweest. Het feit an sich dat hij überhaupt de naam van een voetballer weet is in Amerika eigenlijk al zeer opmerkelijk. Je kunt aan dit soort dingen wel merken dat de sport hier toch wel redelijk populair aan het worden is. Jammer nog van het imago: boring en voor ‘sissies’. We hebben hier twee kamers en die liggen netjes naast elkaar en hebben bovendien een interne verbindingsdeur. De kamers zijn echt ouderwets ingericht en ook de airco’s stammen nog uit de jaren zeventig (als ze dat halen ). Zo’n lawaai maken ze overigens ook. Op loopafstand van Villager ligt het restauarnt annex pub ‘Cozy Corner’, en daar nuttigen we ene niet onverdienstelijk avondmaal. Daarna weer terug en lekker snurken. Tot morgen!

[pumi1000]

Leuk weer om te lezen!!

[A3]

DAG 3 DINSDAG. Lijkt Harry Potter op John Lennon?
Score 75%: drie van ons vieren hebben redelijk tot goed geslapen, ondanks het werkelijk oorverdovende lawaai van de airco’s. Linda echter niet. Zij heeft gisteravond een tienrittenkaart gekocht voor het toilet. En helemaal opgebruikt. Nog een geluk dat Carmen er niet steeds wakker van is geworden, anders was de score slechts 50% geweest. In elk geval zijn we nu allemaal op en gaan we voor lekker ontbijten. In de receptie annex ontbijtruimte is plaats voor vier personen, dus dat gaat net. Wat jus, een muffin en een appel en dat is dan het ‘continental breakfast’. Niet echt een feestmaal, maar vooruit, we doen ’t er mee. Carmen en Linda gaan nog gezellig in de houten schommelbanken luieren en dan vertrekken we voor het eerste reisdoel van vandaag: Natural Bridge State Park in North Adams, Massachusetts, zo’n tien kilometer verderop. Voordat we daar aankomen hebben we echter al twee onverwachte hoogtepunten meegemaakt! De eerste is al binnen vijf minuten: er zit een schildpad midden op de weg! Uiteraard stopt PA3 de auto en neem ik de schildpad mee de auto in. Het is echt een prachtig beest.








Overduidelijk betreft het hier een mannelijk exemplaar, want de nagels aan zijn voorpoten zijn extreem scherp en lang. Voor waterschildpadden het ultieme vertoon van mannelijkheid. De soort lijkt me ‘painted turtle’ te zijn, iets wat wij ‘sierschildpad’ zouden noemen. Ik wist overigens niet dat deze soort zo noordelijk in de VS voorkwam. Weer iets geleerd dus. Nadat we ene minuut of tien het beest bewonderd hebben, laten we weer vrij bij de sloot aan de overzijde van de weg. Deze dag kan al niet meer stuk! Even verderop in de plaats North Adams staat het eerste bordje dat de richting aangeeft van het State Park. We gaan rechtsaf en zien direct aan onze linkerzijde een onbetekend hoog gebouw. Normaliter, het woord ‘onbetekenend’ zegt het al, niet iets om hier op te schrijven, maar in dit geval is het ene onbetekenend gebouw met een added value. Alle ramen in het pand zijn door niet ongetalenteerde kunstenaars voorzien van diverse afbeeldingen van wereldberoemde schilderijen. We zien werken van van Gogh, Picasso, Chagal, Dali, Monet, Da Vinci en nog vele anderen.



We staan hier zeker een kwartier te kijken en ontdekken steeds meer schilderijen die we ook daadwerkelijk herkennen. Carmen en Linda komen op een bepaald moment tot de ontdekking dat John Lennon (op de foto: middelste rij, 5e van links) wel erg veel lijkt op Harry Potter. Of is het nou andersom? Maakt niet uit, ze lijken inderdaad wel wat op elkaar. Aan het einde van de weg slaan we linksaf, dan weer links en nog een keer links en dan zijn we er. Het laatste stuk gaat midden door de bossen via een bochtige weg en plots sta je op een redelijk open vlakte in de bossen, met aan de rechterzijde een Visitor Center en een paar parkeerplaatsen. Er staat welgeteld één andere auto. Een bezoek aan het Visitor Center is om twee redenen een absolute must. Ten eerste moet je hier de toegangsfee van $2 dollar per auto betalen, jaja dit is ene erg dure attractie, en ten tweede, maar eigenlijk ten eerste, heeft Linda de laatste vijf minuten zitten bidden dat er een toilet is. En dat is er. Gelukkig………. Aan het prikbord hangt een poster met als titel ‘fresh water turtles of Massachusetts’. En wie staat er op? Ja hoor, onze zo juist gevangen ‘painted turtle’:



Nadat Linda haar hoogst noodzakelijk bezoek aan het toilet heeft afgerond, lopen we het State Park in. Al na een paar honderd meter komen we bij één van de twee hoofdbezienswaardigheden van dit kleine park: de marmeren waterval. Klaarblijkelijk de enige waterval ter wereld die zich een weg baant over wit marker. Eerlijk is eerlijk: het is best mooi:



Je vervolgt de weg door het park over een combinatie van looppaden en smalle houten boardwalks om uiteindelijk bij de Natural Bridge uit te komen. Klein, maar ook erg mooi.



Na een uurtje of wat hebben we het hier wel weer gezien en gaan we weer verder. Maar naturulijk niet voordat Linda eerst weer een bezoek heeft gebracht aan het Visitor Center. Dat vond ze zo interessant……. En en passant natuurlijk een kort bezoek aan de ladies room. Dat dan ook weer wel. Onze volgende stop ligt in de plaats Shelburne Falls, langs de Mohawk Trail, een van de eerste toeristische autoroutes van de VS. In Shelburne Falls zijn weer twee bezienswaardigheden: de eerste is ‘the bridge of flowers’, die zijn naam meer dan eer aan doet. Vanuit de gemeente, zo vertelt het infobordje, is er één persoon full time bezig om de bloemen en planten op deze voetgangersbrug te verzorgen. En het moet gezegd worden: het ziet er keurig uit. Even verder op in dezelfde rivier die de bloemenbrug overspant ligt een kleine dam. Toeval wil dat toen deze dam gebouwd werd, er geheel onverwacht een groot aantal potholes op het droog gelegde stuk rivier tevoorschijn kwamen. Zoveel en zo groot zelfs dat deze plek de grootste pothole ter wereld herbergt. Deze gaten zijn ontstaan in de ijstijd, toen er grote stenen ‘gevangen’ waren in de sterke stroom van de rivier en die in de loop der jaren door steeds een cirkelende beweging te maken, gaten hebben uitgesleten in de rotsbodem van de rivier. Echt een opmerkelijke aanblik.






Even verderop stoppen we ook nog bij een oude verlaten houtfabriek en dan rijden we verder noordwaarts, de staat New Hampshire in. De tijd begint al aardig op te schieten en we hebben nog een druk programma vandaag. De lunch wordt dus ingekort tot een stop bij het tankstation, en aldaar worden de meest vreemde combinatie ingeslagen door de bende van vier. Dit mede ingegeven door het feit dat dit tankstation wel erg rare combo’s op het menu heeft staan. Zo heeft Linda een broodje kip met zoute chips en PA3 twee hotdogs met chips en drinken. En dat voor slechts $3.33! Een koopje, toch? Langs Interstate 89 maken we een tussenstop bij Quechee Gorge, een kloof die je van boven af een brug heel goed kunt zien. Daarna wijken we van de hoofdroute af en gaan we in de richting van Barre. In Barre bevindt zich de grootste granietmijn van de VS, en klaarblijkelijk wordt het graniet geëxporteerd over de gehele wereld. De meest gebruikte toepassingen zijn in monumentale gebouwen en als grafsteen. Graniet is namelijk 10 keer harder dan marmer dus dat gaat wel een tijdje mee. Rock of Ages, zo heet de mijnbouwmaatschappij, heeft een leuk visitor center en je kunt ook mee met een begeleide tour naar de mijn. Even later zitten wij dus á raison van vijf hele dollars in een oude schoolbus op weg naar de mijn. Daar aangekomen blijkt deze vorm van mijnbouw gewoon in de open lucht plaats te vinden. De gigantische ader aan graniet ligt aan de oppervlakte en is enkele mijlen doorsnee en tientallen mijlen lang. Ze kunnen dus nog even vooruit. Onze gidse legt alles duidelijk uit en is hartstikke enthousiast over graniet, de mijn en alles wat je met graniet kunt doen.




Aan het einde van de tour mogen we nog even de bewerkingsfabriek in, en we mogen ook nog even gratis grabbelen in een grote container met afvalstukken. Zo hebben we allemaal lekker een gratis stukje graniet. Nou ja, lekker is hier niet echt het juiste woord, dat zou meer van toerpassing zijn op, pak ‘m beet, een gratis ijsje van Ben & Jerry. En je raadt nooit waar we nu naar toe gaan! Inderdaad, naar de Ben & Jerry fabriek in Waterbury, Vermont. Het duurt even voordat we het gevonden hebben, maar dat heeft wel als voordeel dat we op de radio het verslag kunnen volgen van de voetbalwedstrijd tussen de USA en België. Nou ja, verslag………. Geen wonder dat voetbal hier als saai gezien wordt; een werkelijk tenenkrommend slecht, ondeskundig maar vooral sloooooooooooooom verslag van deze wedstrijd. Het is zo saai dat als je er niet bij in slaap valt, dat je dan jezelf voorneemt om nooooooit meer naar voetbal te kijken of lusiteren. Geen wonder dus dat het met de populariteit van ‘onze’ sport hier zo langzaam gaat. Vooral dit soort reporters hun ‘werk’ laten doen. Please, please hire Jack van Gelder!
Aangekomen bij Ben (& Jerry), melden we ons aan voor de tour. Uiteraard niet nadat Linda eerst de toiletfaciliteiten heeft uitgesjekkt. Voor een luttel bedrag mogen we vervolgens onder leiding van – alweer- een enthousiaste gidse, de fabriek in. Het is kort maar krachtig zullen we zeggen met als absolute hoogtepunt het gratis proeven van de nieuwe smaak ‘Vanilla Whiskey Caramel Brownie’. Jaja, vier smaken in één. Kan dat fout? Nee, dat kan niet fout! Ouwsum!
De laatste route van vandaag is die naar ons overnachtingsplek, Woodsville New Hampshire. We hebben aldaar een plekje geboekt in de Nootka Lodge. Zoals in de hele regio zijn er hier erg weining ketenhotels en motels te vinden, en het aanbod bestaat grotendeels uit kleinere privehotels, motels en lodges. Voordat we in de houten cabins van de Nootka Lodge aankomen eten we nog snel een hapje bij de Dunkin’Donuts. Niet echt voor herhaling vatbaar, maar dat weten we nu dus ook. In de lodge hebben we een zogenaamde family room, die in feite niets anders is dan twee kamers met een tussendeur. Deze voldoet echter prima, al is de inrichting en de staat van alle meubels en apparatuur echt van de status ‘walking on his last legs’.
Weltruste!

[terralinda]

Ik lees mee
En wacht nog op de baiks

[A3]

DAG 4 WOENSDAG. Van de ene kolkende stroom naar de andere!
Een dag met veel stromend water dus. Als eerste zullen we op pad moeten om een ontbijtje te scoren. De Nootka Lodge is namelijk het enige hotel op deze trip dat niet voorziet in het serveren van een ontbijtje. En aangezien de hotels hier toch al a. dun gezaaid zijn en b. aan de prijzige kant hadden we dus niet echt veel keus. Nu wil het toeval dat er geheel en al tegen elke vorm van logica in, in het gehucht Woodsville een Walmart gevestigd is. Deze keer zelfs een vestiging van Walmart inclusief verse groenten en fruit. Dus slaan we gezond in voor het ontbijt. Een paar kilometer verder op de route vinden we een leuke plek met zowaar zelfs een houten pichnick bankje, dus een en een is twee; een pickfast. Of breaknick, net zoals u wilt. Ons belangrijkste doel van vandaag is Franconia Notch State Park. Een park waar een snelstromende rivier de focus van alle aandacht is. Langs deze smalle stroom is een looppad gemaakt, soms hangend aan de rotsen boven het water, waardoor je erg mooie uitzichten hebt. Om te beginnen stoppen we bij de afslag op Interstate 93 ‘The Basin’ genaamd. Het is hier niet druk en er zijn dus meer dan voldoende parkeerplekken voorhanden. Via een korte wandeling kom je bij het riviertje. Dit stroomt hier met een enorme kracht over de rotsen heen, en dientengevolge zijn er prachtige plaatsjes te schieten. Op één punt wordt het water zelfs door een dergelijk smalle opening geperst, dat hier ene natuurlijke wildwaterbaan is ontstaan. Daar kan geen glijbaan in een tropisch zwemparadijs tegen op. Toch heeft deze een belangrijk nadeel: je mag er niet in. Zwemmen en te water gaan is ten strengste verboden. Balen!



Ook is er nog een prachtige grote ronde pool met ene doorsnee van een meter of vijfentwintig waar het water met grote kracht in spuit. Hierdoor ontstaat één grote waterkolk met een doorsnee van gelijke grootte. Echt nog nooit zoiets gezien. Erg mooi! Intussen speelt een andere kolkende stroom weer op bij Linda. Erg vervelend allemaal, dus we zullen snel moeten maken dat we in de buurt komen van een toilet. Deze kolkende stroom willen we namelijk niet zien. En de draaikolk die er het gevolg van zal zijn al helemaal niet……… Er zit dus niets anders op dan zo snel mogelijk bij het Flume Gorge Visitor Center te komen, dus daar rijden we in sneltreinvaart naar toe. Eenmaal daar aan gekomen blijkt het voor Linda allemaal nog net op tijd te zijn. Gelukkig maar. Nadat we hier een korte film over het park hebben gekeken wordt het tijd om de route te gaan lopen. Hier gaat echter een onaangename verrassing aan vooraf. Daar waar de meeste National Parks maar zeker de State Parks die we in de VS gezien en bezocht hebben juist uitermate goedkoop zijn, geldt hier het tegenovergestelde. Het lopen van de route kost maar liefst $15 per persoon. Da’s niet bepaald kinderachtig. Het feit an sich wordt iets verzacht als we lezen dat de boardwalk die tegen de rotsen aan is gemaakt aan het einde van elk seizoen opnieuw wordt afgebroken en in mei opnieuw wordt opgebouwd. Dat zal inderdaad best een lieve duit kosten. Uiteraard lopen we de route toch, en qua inspanning valt deze niet mee. Nou is mijn conditie niet echt goed, zeg maar rustig slecht, en ik heb de nodige moeite. Ben blij dat er af en toe uitzichtspunten zijn waar we even kunnen kijken en rusten. Een van die punten is een mooie overdekte brug zoals je die in dit deel van de VS wel meer ziet.



Op een bepaald moment loop je een soort trechter in waar de stroom steeds smaller wordt en de kloof steeds dieper. Dat is meteen het punt waar de hangende boardwalk begint. Het geheel lijkt sterk op een aantal ‘klamms’ zoals je die in bijvoorbeeld Oostenrijk vindt; erg indrukwekkend.



Op de terugweg naar het Visitor Center kun je een short cut nemen, en mede op aandringen van zowel Linda als PA3 wordt die gekozen. Het allerlaatste stukje nemen we zelfs een busje dat hier regelmatig op en neer rijdt van het Visitor Center naar de ingang van de gorge. Ondertussen blijft het kwik nog steeds schommelen rond de 30 graden, dus ook onze lunch genieten we dit keer outdoors. In een mooi aangelegd park met veel rotsen en een aantal picknickbanken vinden we een vrij plekje en dus grijpen we onze kans. De tafel waar onze buren aan zitten ligt weliswaar net iets gunstiger, maar ja, je kunt die mensen moeilijk wegjagen. En zo zie je maar: soms doe je ergens erg je best voor en dan lukt niet, en soms doe je helemaal geen moeite en lukt het wel. Zonder enige wegjagende activiteit ondernomen te hebben staan onze buren namelijk op. Dus pakken we ons boeltje en verkassen we. Meteen wordt duidelijk waarom de buren zijn weg gegaan. Bij onze eerste tafel stond geen enkel bordje of waarschuwing; hier wel. Beware of bears. Toch typisch dat de beren de ene tafel met rust laten en de andere aanvallen. Rare jongen die Yogi. Toeval wil dat naast het parkje een grote snelstromende stroom stroomt (….) dus gaan we lekker met z’n vieren pootje baden. Er liggen enorm veel rotsblokken en blokjes in het water dus je kunt naar hartenlust van de enen naar de andere springen. Het water is overigens wel f****** koud. Brrr.. Als we genoeg hebben van het gespartel beginnen we aan onze route naar staat nummer vijf van deze reis. Dat is na New York, Massachusetts, Vermont en New Hampshire de ‘Pine Tree State’, oftewel Maine. Ons uiteindelijke doel vandaag is het Quality Inn and suites Evergreen in Augusta, de hoofdstad van de staat. Als we daar aankomen krijgen we opnieuw te maken met een kolkende stroom. Dit keer niet van Linda, ook niet in horizontale vorm middels een rivier, maar een verticale versie: stromende regen! Gelukkig kunnen we droog op de – mooie – kamer komen, maar als we daarna weer naar de auto gaan om te gaan eten worden we zeiknat. Jammer maar helaas. Door een verkeerde ingave van PA3 in de TomTom duurt het liefst een half uur in plaats van 7 minuten voordat we bij de eerste Denny’s van deze vakantie aankomen. Het regent nog steeds pijpestelen, maar eenmaal binnen is het lekker droog. Op aanraden van vrienden kiezen we bij Denny’s allemaal voor het 50+ menu. Je krijgt dan een qua formaat ietwat afgeslankt hoofdgerecht, maar wel nog steeds keuze uit een salade of soep met garlick bread én met twee side dishes. Het smaakt allemaal prima en de gecombineerde hoeveelheid is nog steeds meer dan voldoende voor de gemiddelde Europeaan van nog geen 50 jaar. Deze 50+ menu’s zijn al redelijk voordelig, maar als je er dan ook nog een kortingsbon van 20% tegenaan kunt gooien, blijft er van de rekening bijna niets meer over. Met vier man inclusief ongelimiteerd drinken zijn we $49.51 kwijt, en dat is inclusief $2.93 taks en $10.00 tip. Alles bij elkaar dus minder dan $12.50 per persoon oftewel dik onder de €10,00. Ongelooflijk toch? In de auto terug naar het hotel draaien we uit heimwee nog even hét nummer van Guus Meeuwis, en daarna gaan we lekker slapen.

[Felicitas]

Leuk, leuk Ik kijk uit naar dag 5!

[Mark & Martine]

Heerlijk! Ik heb er weer zin in om het allemaal te lezen

[A3]

DAG 5 DONDERDAG. LI-LA-LOBSTER LU-LU
Een errug vroege sunsrise. Om 6 uur moeten we al op om op tijd bij onze Lulu Lobster boat te zijn in Bar Harbor, Maine. We hebben gelukkig nog wel tijd om in het Quality Inn te ontbijten, maar daarna is het toch echt tijd om te gaan. Via Bangor en Ellsworth rijden we naar Bar Harbor, en onderweg wordt langzaam maar heel erg zeker duidelijk dat we ‘Lobster Country’ binnen rijden. Bij alle restaurants worden op grote reclameborden lobstergerechten aangeprezen en bij talloze standjes kun je later op de dag – ze zijn nu nog niet wakker – lobster rolls en andere kreeft gerelateerde voedingswaren nuttigen. Inmiddels zijn wij de plaats Bar Harbor binnen gereden en is het slechts nog even zoeken naar de haven. Aangezien Bar Harbor nou niet bepaald New York of Washington is, het telt slechts ca. 5000 inwoners, is dat ook zo gebeurd. We parkeren de auto en vragen bij de ‘Lulu Lobster Boat’ kiosk naar onze kaartjes. ‘Ohhh, you have come all the way from Holland to see us?’. ‘Yes we did’. ‘Please note that street parking is free until noon, afterwards you have to display’. Helaas hebben we echter geen blauwe parkeerkaart bij ons, dus schrijf ik maar een aandoenlijk briefje ‘sorry, we do not have a blue parking badge, we are tourists from Holland’. Dat zal ‘t ‘m moeten doen in als we per ongeluk te laat terug zijn van zee. Want de zee, dat is waar ne naar toe gaan. Niet zelf, maar onder het wakende oog en de stuurmanskunsten van captain, John, eigenaar van de Lulu. Captain John is – toeval of niet – typisch één van die zeemannen die model hebben gestaan voor de beroemdste kapitein van Nederland, Kapitein Iglo. Groot postuur, brede glimlach en een baard waar Ernest Hemingway meer dan jaloers op zou zijn geweest. Eén verschil: onze captain John vist geen vissticks uit de zee, maar kreeften. Zonder krokant laagje.



Nadat alle dames nog even de blazen geleegd hebben gaan we, samen met zo’n 15 anderen, aan boord van de Lulu. Captain John houdt de introductie lekker kort en doet samen met zijn dekhulpje de rest van de plichtplegingen tijdens het varen. Eerst gaan we zeehonden spotten, ondanks de dikke mist. Dikke mist? Wa hep die gozert ’t ovuh? Al snel blijkt echter dat de weersvoorspellende kwaliteiten van captain John die van Piet Paulusma verre overstijgen. Na een kwartiertje varen wordt het een beetje nevelig, en nog 10 minuten later kunnen we geen hand voor ogen meer zien. Captain John ook niet dus…… Maar, not to worry, hij heeft radar en bovendien, voor een man van zijn leeftijd, best een snel reactievermogen. Okee dan…… Het feit dat we ondanks de dikke mist toch doorvaren naar een van de eilandjes voor de kust is ‘m gelegen aan het feit dat er dicht bij de eilanden meestal beter zicht is. Aldus John. En verrek, weer heeft hij gelijk. De mistbanken breken open en op zo’n vijftig meter voor ons ligt een grote kolonie met zeehonden.




Nadat onze capt’n het een en ander over deze dieren verteld heeft, keren we weer om en zetten we koers naar een ander eiland, alwaar hij zijn traps heeft uitgezet. Het blijft koffiedik kijken of er kreeften in zitten zegt John, maar als hij de eerste ophaalt blijkt al dat we in de prijzen vallen; er zitten een aantal kreeften in. Zeer enthousiast en kundig legt John alles uit wat er maar te weten valt over de lobsterology (kreeftenologie) en af en toe loopt hij de boot rond om ook te laten zien dat hetgeen hij beweert, waar is. Zo zegt hij dat kreeften geheel vervellen en tijdens de periode na een vervelling super kwetsbaar zijn. En als er een grote schaar afbreekt; geen probleem. Dan groeit er gewoon een nieuwe. Hij vertelt ook over een high tech medisch bedrijf hier in Bar Harbor dat onder andere studeert naar de mogelijkheid om deze typische eigenschap ook toegepast te krijgen op zoogdieren en, uiteindelijk, mensen. Een interessant verhaal.



Na deze zeer interessante en aanbevelingswaardige boottocht kunnen we natuurlijk Bar Harbor niet verlaten zonder zelf ook lobster gegeten te hebben. We scoren een tafeltje bij ‘The Lazy Lobster’ en bestellen eerst één lobster roll om het te proberen. Een broodje lobster blijkt voorwaar niet goedkoop; een platgeslagen zacht broodje met daartussen wat krabvlees zonder enige opschmuk ‘doet’ hier $18.95. En dan is het nog niet eens lekker. Nou ja…… Aangezien we inmiddels wel echt honger hebben bestellen we hier wel een aantal panini’s en wat te drinken. Dat smaakt dan weer prima! Acadia National park is het volgende wat op het programma staat. De weg dit nationale park in begint in Bar Harbor, dus we zijn zo bij het visitor center. Daar vergaren we wat tips en zo zijn we snel op weg. Er loopt een lange loop road door het park heen en we hebben besloten deze te nemen. Twee hoogtepunten (één figuurlijk maar de ander ook letterlijk) zijn Thunder Hole, een uitholling in een rots aan de kust waar, als het getijde goed is en de wind uit de juiste richting komt, het water met een enorme brul en explosie door een gat geperst wordt en Cadillac Mountain. Bij Thunder Hole hebben we geluk; juist als Anja en ik bij de hole staan gebeurt het: een flinke knal en een enorm getijdeverschil in een tijd van een seconde als het water in een keer wel opgezogen lijkt te worden. Leuk om te zien. Cadillac Mountain ligt in de wolken, maar kort ervoor kun je net onder de wolkendeken heen kijken en zie de eilanden in de baai prachtig liggen met een mistdeken er als het ware over heen gedrapeerd. Bijzonder.



Daarna is het nog drie uur rijden naar ons hotel in Portland, maar deze tijd vliegt voorbij. Carmen en Linda hebben een aantal leuke spelletjes bedacht, waaronder de wereldberoemde spellen ‘kauwgomballenblazen’, ‘knapste man’, knapste acteur’, knapste zanger’, knapste Nederlander’, knapste voetballer’ en meer van dat soort, laten we zeggen, typische meidendingen. Hierbij blijkt dat Carmen een speciale kreet heeft voor mannen die ze écht ziet zitten: ‘HALLO!’ Met een sterke nadruk op HAL en wat minder op LO, dus echt HAL – LO. Aangezien Anja’s muziek nog niet aan de beurt is geweest mag haar CD er op ene bepaald moment in. Carmen en Anja vinden het geweldig, maar Linda en PA3 vallen er bijna van in slaap. En aangezien PA3 moet rijden kunnen we dat niet hebben, en dus gaat die CD er meteen weer uit (grapje). Terwijl John Denver volgens Anja nog steeds ‘Take me home, country ROSE’ zingt, stop ik de auto bij een Panda Express (niet per ongeluk!) en schuiven we aan voor het avondeten. Een heerlijk chinees wokbuffet voor een eerlijke prijs. Zo hoort ‘t! Eenmaal ingecheckt en op onze kamer in het Howard Johnson te Portland wacht ons een grote teleurstelling. We zouden morgen uitgebreid de 4th July celebrations gaan bijwonen in Boston, maar deze zijn allemaal verzet naar een andere datum in verband met hurricane Arthur…. En die andere datum was vandaag. Leuk 

[A3]

DAG 6 VRIJDAG. THE RAIN IN MAINE STAYS MAINLY IN………
…Massachusetts. En drie keer raden waar wij vandaag zijn…….. Inderdaad. Massachusetts. De bedoeling van vandaag was om in de ochtend in Cambridge, Boston Harvard University te bezoeken en na de middag en ’s avonds de activiteiten bij te wonen van de 4th July viering, want dat is het vandaag. Maar helaas, Arthur en voornamelijk de met deze hurricane gepaard gaande zware regenval gooit een giga hoeveelheid roet in het eten. Plannen dus maar bijgesteld. We beginnen op dezelfde plek als de originele planning, bij Harvard dus, maar dan wel op een overdekte locatie. Onze eerste stop is namelijk het Harvard Museum of Natural History.



Daar hebben ze een aardige, maar zeker geen zwaar opzienbarende collectie als je al andere soortgelijke musea hebt bezocht. In vergelijking met het Smithsonian Natural History Museum in Washington DC of het Natural History in New York City stelt het eigenlijk bar weinig voor. Maar in de stromende regen is het toch goed genoeg om een uur of anderhalf verder te komen. Het toegangskaartje geeft ook recht op toegang tot het Peabody Museum of Archeology and Ethnology, maar daar waren we echt in twintig minuten doorheen. Dan maar de regen in! Gelukkig hebben we geen parkeerproblemen vandaag, want vanwege het feit dat het ene nationale feestdag is zijn alle straatparkeermeters buiten werking. Jippie! We lopen over het grote binnenplein van Harvard, omringd door allerlei dorms (slaaphuizen). Uiteraard maken we een verplichte shot bij het beeld van John Harvard. John Harvard was een predikant die in 1639 aan de toen al drie jaar bestaande universiteit al zijn bezittingen naliet. Het stichtingsjaar 1636 maakt Harvard overigens tot de oudste universiteit van de VS.




Daarna is het, de lezer dezes zal het niet bevreemden, tijd voor versterking van de inwendige mens. Aan de straat die grenst aan de campus ligt ‘Au Bon Pain’ oftewel ‘bij het goede brood’, maar de zaak had even gemakkelijk ‘Cherchez vous même’ oftewel ‘zoek ’t maar uit’ kunnen heten. Een zeer ingewikkeld en complex bestel- en ordersysteem waar alleen de beste universiteitsstudenten wijs uit zouden kunnen. Nou, komt dat even goed uit hier……. Desalniettemin zijn de broodjes en de soep méér dan smakelijk te noemen. Terwijl we in de rij staan om te bestellen en onderling wat Nederlandse woorden uitwisselen, zo heet het als je tegen elkaar praat, spreekt een jongen ons aan. In een gebrekkig wartaaltje van Frans en Nederlands vraagt hij ons of we uit Vlaanderen komen. Nee hoor, Nederland. Ahh, Nederland! Het blijkt een uitwisselingsstudent te zijn die – hou je vast – Belgisch is, uit Vlaanderen komt (Brasschaat), Waals spreekt en woont in Yorkshire. Als ik vraag of hij in Wensleydale of Wharfedale woont scoor ik punten: Wensleydale! En ‘hoe ik dat ken’. In een grijs verleden waren we daar ooit op vakantie vandaar. En van de Monty Pyton sketch ‘the cheese shop’; ahhhhh Wensleydale, I’ll have a piece of that then. No sorry Sir, we don’t have that, I thought you were talking to me because that’s my name, Mr. Wensleydale. Verder zal ik jullie met deze sketch niet vervelen, maar heb je tijd over: kijk ff op Youtube naar het filmpje. Heerlijk! Als wij onze lunch verorberd hebben staat ook de WalVlanBelg op en zie ik dat zijn creditcard op het punt staat uit zijn broekzak te vallen. Dus maak ik, als net opgevoed Nederlander, hem daarop opmerkzaam. ‘Ohh, alstublieft’, stamelt hij met een oprecht dankbaar gezicht……. Zo goed Nederlands spreekt hij dus…
Na het eten begint de wedstrijd. De wedstrijd om tegen een zo goed mogelijke prijs zo leuk mogelijke Harvard shirts te kunnen kopen. We vragen buiten om wat adresjes, maar daar slagen we helaas niet. In de officiële Harvard store slaan ‘we’ uiteindelijk onze slag. Carmen scoort een mooie en ook Linda heeft een coole sweater. Die is bedoeld als cadeau voor haar zus die over drie weken jarig is en niet mee wou naar de States. Tja…. Ondertussen regent het maar door, en doen we toch ons best om de leuke punten van Harvard tussen de dikke regendruppels door in ons op te nemen en vast te leggen.






Uiteindelijk zit er niets anders op dan naar de auto te vluchten. Hierbij kost het echt de grootste moeite om niet middenin alle grote plassen te stappen die hurricane Arthur hier voor ons gevormd heeft. Met de auto maken we een tochtje door Boston en noteren daarbij de volgende bezienswaardigheden: MIT (Massachusetts Institute of Technology), door Anja en Linda steevast aangeduid als ‘ohh, daar heeft McGee gestudeerd (karakter uit NCIS)’, het café dat gediend heeft als openingsshot voor de tv serie ‘Cheers’, alle tribunes en tenten die waren neergezet voor de 4th July viering en de USS Constitution, het oudste nog steeds in dienst zijnde schip van de Amerikaanse marine.









Voor ons is het daarna tijd om het Hampton Inn in Norwood op te zoeken. Daar aangekomen laten Carmen en Linda zich van hun beste kant zien door eens lekker de gym te bezoeken en de competitie aan te gaan met hurricane Arthur; wie produceert het meeste water(zweet)stralen, Arthur buiten of ‘C’ en Linda binnen? Arthur wint. Easy. Voor het avondeten van vandaag raadplegen we de iPad. Zit hier in de buurt een Taco Bell? Ja, die zit ‘r! Met de auto dus daar naar toe gesneld en weer de nodige taco’s burrito’s en Mountain Dew Baja Blast Diet baas gemaakt. Good night!

[Martin & Marianne]

Ah, veel herkenbare dingen, inclusief de regen!
Blijkbaar hebben ze nogal wat elanden in Bennington, wij zijn er ook eentje tegengekomen (zie hier).

Ik wist niet dat ze de boardwalk in Flume Gorge elk jaar opnieuw opbouwen. In 2012 lag het er wel beter bij.

Marianne

[A3]

DAG 7 ZATERDAG 5 JULI. ARTHUR GOOIT NOG MEER ROET IN ’T ETEN
Deze zaterdag begint met twee gezichten. Om te beginnen doen we de gordijnen van de kamer open en warempel: het is droog en het zonnetje schijnt zelfs een beetje. Dan maar snel the Weather Channel aangezet en de weersberichten voor vandaag op de iPad geraadpleegd. En dat is dan gelijk het tweede gezicht van vandaag; weer een herplanning nodig. Arthur is inmiddels wat verder naar het Oosten en daar is in Boston dus weinig meer van te merken. De enige plek in deze regio die nog de hele dag regen zal kennen is…. Inderdaad, precies de plek waar wij vandaag naar toe zouden gaan: Cape Cod. Deze landtong strekt zich ten zuiden van Boston een heel stuk uit naar het Oosten en heeft dus als enige punt in de VS nog last van slecht weer….. Hebben we zin in nog een dag regen? Nee, niet bepaald. Het alternatieve plan is om de Cliff Walk te gaan doen in Newport, Rhode Island. Zo gezegd, zo gedaan. Na het goede ontbijt bij het Hampton trekken we droge kleren aan en rekenen we op zon. Na een goed uur parkeren we onze Ford in ’t zonnetje op Webster Street en beginnen we onze Cliff Walk. Dit kustpad kent op twee manieren geweldige uitzichten. Aan de ene kant de ruige kust van de Atlantische oceaan en aan de andere kant prachtige en zeer luxueuze landhuizen van families als de Rockefellers, Kennedys en wat dies meer zij. Het zonnetje schijnt er op los en dat maakt dat de huizen en de bijbehorende tuinen er nog mooier uitzien dan normaal. Niet alle huizen zijn overigens even goed te zien, want de rijken der aarde hebben ook altijd nog wat pecunia over om hoge heggen en schuttingen te laten zetten. Toch valt dat op zich wel mee, waarschijnlijk niet omdat de huizeneigenaren het voor verdwaalde toeristen vervelend vinden dat ze hun huizen niet kunnen zien, maar natuurlijk omdat ze door een schutting de belangrijkste reden dat ze hier een huis hebben gebouwd teniet doen; ze hebben dan natuurlijk zelf ook geen zeezicht meer….






Het huis dat hierboven is afgebeeld is nog gebruikt als opnameplek voor de film ‘The Great Gatsby’. Na zo’n anderhalf uur wandelen komen we aan op een punt de Cliff Walk nog niet helemaal klaar is van de reparatiewerkzaamheden ten gevolge van de hurricane Sandy uit 2012. Via diverse andere mooie optrekjes en de mooie campus van Salve Regina University lopen we weer terug naar de auto. Omdat gisteren het bezoek aan Harvard toch enigszins in het water is gevallen, besluiten we om vandaag Yale University met een bezoek te vereren. En dus rijden we naar New Haven. We parkeren onze auto zonder ene nachtmerrie te krijgen op Elm Street, recht voor de deur van het visitor center. Binnen hoor ik dat de volgende gratis tour van de campus over een klein uur begint, dat geeft ons mooi even de tijd om een hapje te gaan eten. Aan de andere kant van het grote plantsoen waar Elm Street aan ligt, zit een vestiging van Panera. Door ons al ooit eerder uitgeprobeerd in Daytona en toen erg tegen gevallen, maar diverse mensen die we kennen zijn er lyrisch over. Dus proberen we het nog een keer. En da’s meteen de laatste keer. Het smaakt op zich best redelijk, maar ze serveren hier een half broodje tegen de prijs van anderhalf broodje. En dat in de States! Hoe is het mogelijk? Met een hongerige maag sluiten we ons drie kwartier later aan bij de grote massa mensen die in de filmzaal van het Yale Visitor Center staat te wachten. Gelukkig hoeven we ons geen zorgen te maken dat er geen plek voor de tour zal zijn, want er maar liefst drie gidsen vandaag. Na een grappig introductiefilmpje worden wij toegewezen aan Anna, een Industrial Engineering sophomore student (tweedejaars) van gemengde komaf (deels Thai deels Tsjechisch). De tour is, mede door het enthousiast schijnende zonnetje, echt een genot en zeer interessant om mee te maken. Bovendien (had ik dat al vermeld?), gratis! Startpunt is het standbeeld van Elihu Yale, in 1718 groot schenker van geld, op een van de mooie binnenpleinen op de campus. Wat nu geld, gold toen dus ook; als je maar genoeg geld geeft noemen ze je naam wel. Anna neemt ons verder mee naar enkele dorms en daarbij valt de grote gelijkenis met Cambridge op. Je waant je als het ware in Engeland. Even later onthult Anna ook dat de architect voor inspiratie naar Cambridge is geweest en dat hij alle gebouwen dusdanig heeft gebouwd dat het lijkt alsof ze veel ouder zijn dan in werkelijkheid het geval is.



Op een van de volgende stops gaan we naar binnen bij de grote, zeer moderne, bibliotheek. Het gebouw is gemaakt van een speciaal soort marmer dat het buitenlicht voldoende dimt ter bescherming van de vaak oude en kostbare boeken maar toch weer voldoende licht binnenlaat om binnen te kunnen zien.



Een van de topstukken in de bibliotheek is een exemplaar van de Gutenberg Bijbel uit 1452. Schuin tegenover de universiteitsbibliotheek ligt de eetzaal. Anna geeft aan dat deze geen onderdeel uitmaakt van de tour, maar in een (door haar_ onbewaakt moment glippen wij om beurten toch even naar binnen. Aangezien het vakantie is wordt er niet gegeten die dag, maar dat maakt het alleen maar mooier. Een enorm grote hal met overal houten lambriseringen, vloeren, stoelen en tafels. Het lijkt wel een scène uit Harry Potter. Echt erg mooi!



Na zo’n kleine twee uur wordt de tour afgesloten in de official Yale merchandise store en daar kopen we nog wat kleinigheidjes. Aangezien het Nederlands elftal vanavond speelt tegen Costa Rica en we die wedstrijd live op TV willen zien, spoeden we ons richting het Hampton Inn hotel in Rocky Hill. Kort voordat we daar aankomen, maken we nog een stop bij Walmart voor chips, chocolade en vanzelfsprekend wat bier en wijn. Helaas, ‘we do not sell alcoholic beverages’. Nou moe! Hebben we deze reis al een Walmart gezien die geen groente en fruit verkocht, nu een die geen bier en wijn verkoopt. Wat is hier aan de hand??? Op de hotelkamer zijn we net op tijd voor de aftrap. Tot aan de laatste strafschop legen we uit zenuwen 6 blikjes Pepsi Max en verorberen we ongemerkt twee volle zakken Doritos. Pff, was wel spannend hoor! Op ESPN zien we dat onze buurman ook in de States is: Ruud van Nistelrooij verzorgt optredens als gast analist. Doet ie goed! Voor het diner gaan we nog even extern bij Wendy’s. Weer lekkere chili, gevulde jacket potatoe en meer lekkers. See ya tomorrow!

[A3]

DAG 8 ZONDAG 6 JULI. OMG: OOOOOOOH MY GOD!!!!!!!! & BBB: BROOKLYN BY BIKE!
Giga vroeg op. Het is een kleine twee uur rijden naar Brooklyn, en daar moeten we om 8 uur zijn. Reken maar uit. Het ontbijt bij het Hampton start al om half zes, dus dat pikken we nog lekker mee. De route richting New York voert langs steden als New Haven en Norwalk, en als we wat meer in de buurt komen zien we wat bekendere namen als Yonkers en the Bronx. Vlak voordat we op onze plek van bestemming zijn ziet Anja nog kans om vanuit de rijdende auto enkele mooie plaatjes te schieten van Manhattan.






Onze plek van bestemming is in dit geval 17th Smith Street, Brooklyn. De plaats waar de Brooklyn Tabernacle Singers hun gospeldiensten houden. Voordat het echter zo ver is dienen we nog ergens onze auto kwijt te raken. Gelukkig heb ik wat voorbereidend werk gedaan en daarbij gezien dat er op de hoek van Smith Street en Livingston Street een parkeerplaats is die nog betaalbaar is ook. Is het gangbare tarief hier door de week $12 per uur, op zondag is dat slechts $12 per dag. En met een kortingscoupon van de gospelmis zelfs maar $7! Het blijkt alleen een iets andere parkeerplaats dan ik me vooraf had voorgesteld:



Je auto wordt hier als het ware in een lift weggezet en dan staan er dus een aantal auto’s onder je. Ik zeg dus tegen de beste parkeerwacht dat wij slechts de twee uur durende gospelmis gaan bijwonen, dan wat spullen uit de auto nodig hebben en dat de auto daarna de gehele dag daar kan blijven staan. Hij begrijpt me – later zal blijken dat ie slechts deed alsof ie me begreep – en ik overhandig de sleutels. We pakken onze camera en tas en lopen naar 17th Smith Street. Daar achter ene onbetekenende gevel een gigantisch grote concertzaal annex theater annex kerk schuil. Echt enorm groot en waarschijnlijk een omgebouwd oud theater. Het is nu tien over acht en al een drukte van jewelste voor de dienst die om negen uur zal beginnen. Je ziet er mensen van allerlei allooi en allerlei huidskleuren. De meerderheid is echter African American. De meerderheid daarvan is weer echt ‘op z’n zondags’ gekleed. Dames in mantelpakjes en op hoge hakken, de mannen in pakken, twee- of driedelig en sommigen met een hoed. De gemiddelde leeftijd is aan de hoge kant, maar voor een kerkdienst eigenlijk weer opvallend laag. Kortom, een gemengd gezelschap. Ook wij hebben onze kleding enigszins aangepast. Ondanks het feit dat de temperatuur buiten weer richting de 30 graden gaat en het erg vochtig is, hebben we onze korte broeken uitgelaten en geen typische toeristen & vakantie kledij aangedaan. In alle drukte worden we door één van de vele gastheren en – vrouwen naar vier vrije plaatsen gewezen. Onze plaatsen zijn relatief vooraan in de zaal, ik schat de 15 rij of zo, maar dan wel vrij ver naar rechts. Langzaam aan loopt de zaal vol en links en rechts staan overal mensen gezellig te praten en keuvelen. Zo ook drie stoelen rechts van mij. Linda staat te kletsen met een donkere man naast haar die als hij hoort dat we uit Nederland komen, meldt dat hij vrienden heeft in Costa Rica. En dat de wedstrijd Nederland-Costa Rica gister zo spannend was. Alweer een voorbeeld van het feit dat voetbal aan populariteit wint. Was 10 jaar geleden ondenkbaar geweest dat een gemiddelde Amerikaan zo maar zou weten dat er een WK voetbal aan de gang was, laat staan wie er wie speelde en wat de uitslag was. Ondertussen loopt de zaal steeds voller en ik schat dat er toch gauw 2500 tot 3000 mensen aanwezig zijn. Het is ECHT megagroot! Als de zaal helemaal gevuld is betreedt het koor de bühne en begint spontaan te zingen. Inmiddels is een groot scherm naar beneden gezakt waarop alle teksten die gezongen worden duidelijk geprojecteerd staan, zodat meezingen geen probleem is. En meegezongen wordt er!



De Brooklyn Tabernacle Singers hebben ook gezongen bij de laatste inauguratie van Obama, en sindsdien is hun populariteit nog verder gestegen. Ondanks het feit dat het repertoire nou niet direct onze eerste keus zou zijn, is het toch best leuk. Heeft meer weg van een concert dan van een kerkdienst; en dat is precies waar we naar op zoek waren. Sommige mensen verliezen zichzelf echter helemaal in de zang en de teksten. Zij vallen op hun knieën, heffen hun handen ten hemel en/of barsten uit in huilen. De man waar Linda net nog mee stond te praten is helemaal in trance en de tranen rollen over zijn wangen. Echt héél indrukwekkend. Na een kwartier of zo komt er ene pastor het toneel op die een klok van 120 seconden tevoorschijn tovert op het projectiescherm, en dat is precies de tijd die we met z’n allen krijgen om kennis te maken en de hand te schudden met zoveel mogelijk mensen in de zaal. Iedereen staat dan ook op van z’n stoel en gaat aan de wandel. Na zo’n 80 keer (1,5 seconde per kennismaking) ‘Hello how are you’, ‘hello I’m Steve’, God bless you’ de handen gedrukt te hebben, keren we – als de klok op nul seconden staat – weer terug naar onze plaatsen. Wauw. Dat was raar! Maar het raarste komt nog. Wel al weer een stukje raarder is een minuut of vijf later als de pastor vraagt aan iedereen die hier voor het eerst is, om op te staan. Wij doen natuurlijk mee en van voor, links, achter en rechts krijgen we opnieuw handen, lachende gezichten en oprechte welkomstboodschappen van de ons omringende aanwezigen. Wauwer! Na weer een minuut of twintig begint de pastor met ene andere boodschap. Hij begint te vertellen over het prachtige werk van de parochianen en dan met name over de parochianen uit Brooklyn die werkzaam in het buitenland in landen als Angola, Birma en India. Toevallig zijn enkelen van deze mensen toevallig dit weekend in Brooklyn en worden ze uitgenodigd het toneel op te komen. Om ze verder te ondersteunen wordt iedere aanwezige aangemoedigd om toch maar zoveel mogelijk cash in de envelop te stoppen die je bij de ingang gekregen hebt. Zonder te weten dat dit onderdeel zou komen had ik al spontaan $20 in deze envelop gedaan en deze dichtgeplakt. Als ik dat niet gedaan had zou ik drie minuten later alsnog er weer $15 dollar uitgehaald hebben. Een tweede pastor, een donkere ma, komt nu namelijk ook het toneel op en moedigt iedereen aan om nog meer geld voor deze goede mensen in de enveloppen te doen. Op een bepaald moment begint hij ineens zeer opzichtig te huilen over hoe goed deze mensen willen zijn. Een acteerprestatie waarvoor menig ‘goede tijden slechte tijden’ acteur zich tenenkrommend in een achterkamertje terug zou trekken. Wat een flut! Na dit abominabel slechte optreden gaat het koor weer verder totdat het raarste onderdeel van deze ’service’ begint. Pastor Tim komt het toneel op. Ogenschijnlijk een normale man in een net pak die begint met een onschuldig verhaal over zijn zoontje. Langzaam maar zeker ontwikkelt de monoloog van deze demagoog – want dat is het – tot een conservatieve preek van ongekende proporties. Vooral de jonge dames in het publiek worden aangesproken om toch maar vooral geen seks te hebben voor het huwelijk. Ook al is je vriend nog zo persistent, houd hem de hand voor als teken van stop, wijs hem de deur en laat hem niet meer binnen. Ook moet iedereen god bedanken voor alle tegenspoed, want het kan altijd slechter. Val je van de trap en breek je een been? Bedank god dat je ze niet alletwee gebroken hebt enz.



Ook worden aan het eind van de dienst alle zondaars, met name degene die overspel hebben gepleegd, uitgenodigd voor ene algehele zuivering; ze moeten naar voren komen. Aanvankelijk één of twee, maar uiteindelijk wel meer dan honderd man verzamelen zich aan het podium en ontvangen al knielend, op de grond liggend of de voeten kussend van pastor Tim, hun algehele blessing. Zo, nu is alles weer goed……..

Als we na afloop weer snel naar buiten gaan zijn we HELEMAAL flabbergasted. OMG, wat een bijeenkomst! We willen nu eerst even snel naar het toilet en wat drinken. Op de hoek van Smith Street gaan we naar binnen bij een poepiedruk tentje, al krioelend tussen de wachtrij door van de mensen die alweer in de rij staan voor de service van 12:00uur. Het is blijkbaar niet echt de bedoeling om hier alleen maar iets te drinken, maar ‘what the heck’, we doen het toch. De dames kunnen rustig toiletteren en ik kan op de tassen passen. De straat is daarna snel overgestoken naar de parkeerplaats waar we onze auto hebben achtergelaten. Het is daar – uiteraard – superdruk, en onze auto blijkt liefst drie hoog te staan.



Lekker handig dus om er iets uit te halen. We mogen echter zelf niets doen: wachten tot hij klaar is en dan hem de auto naar beneden laten halen, naar de open plek te laten rijden en er dan de spullen uithalen. Handig….(not!). En snel…..(not!). Een half uur later kunnen we aan onze spullen en lopen we de hoek om voor onze tweede speciale gebeurtenis van vandaag: BBB Brooklyn by Bike.



New York City heeft sinds de zomer van vorig jaar een eigen City Bike systeem. Het lijkt in eerste instantie quite ingewikkeld, maar als je het eenmaal door hebt valt het alleszins mee. Hoe werkt het voor toeristen? Je hebt op Manhattan en in Brooklyn meer dan 600(!) fietsstations waar de blauwe city bike gestald staan. Met een credit card kun je aan de kiosk die bij elk station aanwezig is maximaal 2 fietsen huren. Voor 4 fietsen heb je dus al twee creditcards nodig. Je huurt de fiets voor maximaal een half uur, binnen die tijd moet je ingecheckt zijn bij een ander station. De bedoeling is dan dat je daar iets eet, drinkt, bekijkt of iets dergelijks en dat je daarna weer fietsen kunt huren voor een half uur. Je checkt dan weer in met dezelfde creditcard(s) en krijgt nieuwe codes. Tussen de ene en de andere huur MOET minimaal drie minuten zitten. Je kunt gedurende 24 uur een onbeperkt aantal keren een fiets huren voor maximaal een half uur. De prijs is $10 per fiets per 24 uur. Elke fiets beschikt over een bagagerek aan de voorkant voor een tas, en de zadels zijn zeer eenvoudig op (de goede ) hoogte te verstellen. Gesnipt, snapt snopen? Nee, dan leg ik het nog een keer uit….  Niet dus! Wij hebben op het eerste station meteen een probleem. Na het inchecken gaat slechts één van de drie fietsen uit zijn slot. Ik gebeld. Opnieuw inchecken is het antwoord. OK. Maar van die ene fiets zijn inmiddels al meer dan 10 minuten om en die moeten we dus binnen twintig minuten weer locken…. Afijn, we gaan op weg en zien al snel weer een nieuw station waar veel fietsen staan. We leveren daar alle vier onze fietsen in, wachten drie minuten, checken in, nemen een fiets en gaan weer op pad. En zo rijden we simpel as hell, alsof het de Kerkstraat is in Heesch, de Brooklyn Bridge op. Megacool!!!








Het is trouwens nog ene behoorlijke klim, die Brooklyn Bridge. Vanaf de Brooklyn kant naar Manhattan toe is het trouwens ook helemaal niet druk. Op het ongeveer vijf meter brede pad is de linkerhelft gereserveerd voor voetgangers (both ways!) en de rechterzijde voor fietsers (ook both ways). Als we het hoogste punt bereikt hebben stoppen we ff voor wat foto’s en een uitpufmoment. Daarna gaan we downhill naar Manhattan! Maar hier is het poepiedruk! En uitkijken geblazen. Voetgangers die in een op de fietsstrook gaan lopen of staan om een foto te maken, tegemoetkomende fietsers die voor klaarblijkelijk voor het eerst in hun leven op ene fiets zitten en daarbij nog meer slingeren dan Jos Verstappen in een grindbak; oppassen geblazen! De bel op de fiets wordt ook nauwelijks gehoord, dus ik, voorop fietsend, schreeuw me letterlijk een figuurlijk een weg door de menigte. MOVENNNNNNNNNNN! Ondertussen werp ik een snel blik op mijn horloge en zie dat het half uur alweer nagenoeg om is. Via een app kun je op een kaart zien waar het volgende station is (werkt ook zonder internetverbinding) en met internet kun je zelfs zien hoeveel fietsen er op elk station beschikbaar zijn. Onderaan de brug is er meteen weer een station dus daar leveren we de fietsen in en wachten we drie minuten. Amerikanen uit Wisconsin staan te klunzen aan de kiosk, dus ik leg even uit hoe ene en ander werkt (ahum….). Na drie minuten vlak zitten we weer op nieuwe fietsen en gaan we verder richting ons doel: 230th & 5th. Het fietsen valt hier mee en tegen tegelijkertijd. Mee, omdat de drukte op zich wel te doen is (het is zondag) en het verkeer dus niet zo druk is als normaal, tegen, omdat je na elke honderd meter ene nieuwe blok hebt meet een zijstraat en de daarbij horende……..stoplichten. En met z’n vieren op de fiets heb je ene goede kans dat je elk stoplicht op rood hebt. We schuifelen dan ook regelmatig mee met voetgangers over de zebrapaden waarvan de lichten dan wel op groen staan (al is groen hier wit ).





Uiteindelijk parkeren we onze fietsen in een station vlakbij onze eindbestemming en ook vlakbij het Flatiron Building;



Dan gaan we omhoog: met de lift naar de hoogste verdieping van 230 5th Avenue. Daar is boven op het dakterras op zaterdag en zondag een uitgebreide buffetlunch en ik kan jullie inmiddels melden dat die er wel in zal gaan. Door al dat gepreek van vanochtend, de temperatuur van ruim 30 graden en het fietsen zijn we alle vier redelijk afgepeigerd. We ‘vallen’ dan ook neer op de door de gastvrouw aangewezen plaatsen op het dakterras en genieten eerst even van het zitten voordat we gaan genieten van het uitzicht en daarna natuurlijk het eten.






We lopen een keer of drie op en neer naar het buffet, dat helaas niet echt hoogstaand is, maar wel redelijk. In elk geval is er van alles voldoende. Als we anderhalf uur later weer afdalen naar straatniveau gaat de lift in elk geval veel sneller, dus we moeten flink wat kilo’s naar binnen hebben gewerkt… Vanzelfsprekend is het eerste dat we doen een station opzoeken. Helaas heeft het dichtstbijzijnde station slechts drie werkende fietsen beschikbaar, maar gelukkig weet een New Yorkse dame na een snelle blik op haar iPhone ons te melden dat er bij het volgende station 17 fietsen beschikbaar zijn. Zo gezegd, zo gedaan.








Eenmaal en route kiezen we er dit keer voor om niet via de Brooklyn Bridge maar via de Manhattan Bridge Manhattan af te gaan richting Brooklyn. Dit blijkt helaas geen goede keuze, want in tegenstelling tot de eerstgenoemde waar je eigenlijk boven op de constructie fietst, fiets je er bij de Manhattan bridge naast. Dat betekent dat je uitzicht naar de rechterzijde louter bestaat uit beton en staal. Jammer dit……
Vlak voor de brug hebben we nog een keer van fiets gewisseld, dus we kunnen de rit helemaal uitzitten tot aan Smith Street in Brooklyn. Daar parkeren we de fietsen en aansluitend halen we de auto op. Hij staat nu twee hoog en na de tip van vanmiddag voor het tussendoor naar beneden halen van de auto ($5) betaal ik ook nu $5 extra, zodat de dag parkeren in totaal $17 dollar kost. Niet slecht toch? Met onze Ford doorkruisen we Manhattan en arriveren we drie kwartier later bij ons vlakbij Newark Airport gelegen Country Inn & Suites hotel. De check in gaat vlotjes en we hebben het geluk dat naast het hotel een Ruby Tuesday en een IHOP gevestigd zijn, dus dat vanavond wel goed komen. ’s Avonds kwam het inderdaad goed. We hebben IHOP met een bezoekje vereerd. Anja, Linda en Carmen hadden gevulde crêpes en French toast met allerlei fruit en slagroom, ik koos voor het 50+ menu. Tja, 50 jaar en 200 dagen is ook 50+…………. Hef uh goet wan!

[terralinda]

Ik zie nu pas dat je je trip niet live beschrijft maar dat de reis in juli plaatsvond
Ik snapte je verhalen over t NL elftal al niet
Nu je de data er bij hebt gezet viel t kwartje

Een soort live verslag van t verleden

[A3]

Ik zie nu pas dat je je trip niet live beschrijft maar dat de reis in juli plaatsvond
Ik snapte je verhalen over t NL elftal al niet
Nu je de data er bij hebt gezet viel t kwartje

Een soort live verslag van t verleden

Right!