Bij deze mijn verhaal hoe ik uiteindelijk
niet in Amerika terecht gekomen ben
Ik was een jaar of veertien toen er een Amerikaans echtpaar bij ons kwam logeren. Ik was gefascineerd. Ze zagen er precies uit als de stereotypes die ik me altijd voorgesteld had. Te dik, streepjebroek, geruit overhemd, gymschoenen en en camera op de buik. We keken onze ogen uit tijdens de broodmaaltijd. I.p.v. één plakje kaas of worst ging de hele mikmak erop.
Twee jaar later kwamen ze nog een keer en toen ben ik met ze naar Brussel en Parijs geweest, ik sprak de taal en kende de weg. Ze hebben me toen uitgenodigd om een keer bij hun te logeren.
Toen ik 19 was ging ik voor het eerst die kant op. Hun kinderen waren zo'n beetje van mijn leeftijd dus die namen mij op sleeptouw. Het was zo leuk dat ik daarna minimaal één, maar meestal twee keer per jaar ging (een enkele keer zelfs 3 keer). Ze wonen in een voorstad van Chicago en hebben een vakantiehuis aan Lake Diamond MI, compleet met waterski's, speedboot, enz. Geen straf dus. Ze organiseerde ook vaak trips naar bv Florida, California, Las Vegas, enz.
Op een gegeven moment kwam ik een neef van hun tegen, Bill. Er was meteen een klik. Ik zag hem niet veel, want zoals veel Amerikanen maakte hij erg lange dagen. Ik merkte dat hij mij ook wel leuk vond en toen stond ik voor een dilemma. Ga je kijken of het wat wordt of neem je afstand.
Ik heb voor het laatste gekozen. Hoewel ik het een geweldig vakantieland vind, krijg ik bij het idee dat ik er moet wonen al heimwee. Ik ben erg close met mijn moeder en zus. Ik zou ze vreselijk missen. Daarnaast maken mijn familieleden daar absurd lange dagen. Mijn nicht had een full-time baan, studeerde daarnaast en begon al vroeg aan de kinderen. Haar man werkte in de bouw en maakte hele lange dagen. Daarnaast hadden ze een fixer-upper gekocht, wat eigenlijk zoveel inhield dat het huis gesloopt en opnieuw opgebouwd werd. Dat was nog eens andere koek dan de 32 uur die ik per week werkte.
Mijn oom vond het wel wat als ik een relatie met Bill aan zou gaan. Hij kon me zo aan een baan helpen.
Ik zag het niet zitten en ben Bill verder uit de weg gegaan.
Ik ben nog altijd blij met die beslissing. Ik heb mijn broer die terminaal ziek was kunnen verzorgen. Ook kan ik mijn moeder, die inmiddels 90 is goed bijstaan. Daarnaast gaan mijn zus en ik veelvuldig op reis en maken we leuke tripjes.
Een paar jaar geleden heb ik Bill weer een keer opgezocht. Hij woont inmiddels in Texas, is getrouwd en heeft drie dochters. We hebben 's avonds afgesproken, want vanwege een vreselijke commute vertekt hij 's ochtends om 6 uur om 's avonds om 7 uur weer thuis te komen. Hij vertelde me dat hij toendertijd vreselijk verliefd op me was, maar zich ook zorgen maakte over de afstand.
Ik ben gek op Amerika en ben er inmiddels zo'n 50 keer geweest (voorzichtige schatting). Maar om er te gaan wonen laat ik liever aan een ander over
