AllesAmerika.com op 11 september 2001

[Dennis]

Het verhaal van 11 september 2001... vandaag herinneren we ons er weer aan.

Ik weet nog goed dat ik bezig was met mijn afstudeerscriptie en ik rond 14:30 uur 's middags thuiskwam van de universiteit na een gesprek gehad te hebben over de wiskundige kant van mijn verhaal en mijn moeder me iets vaags vertelde over wat er zojuist in de VS gebeurd was. De tv was aan en ik keek ontzet naar het nieuws... een hele tijd lang deed ik niks behalve emotioneel naar de tv kijken hoe zelfs live voor mijn ogen een toren instortte. Pas uren later kwam ik weer tot bezinning en begon toen met het bijhouden van een live verslag van het laatste nieuws op mijn nog zeer jonge site, AllesAmerika.com.

Hier kun je nalezen wat ik toen van uur tot uur en dag tot dag bijhield over de aanslagen van 11 september.

Wat herinner jij je nog van die dag?

[nieuwenoord]

Je vergeet het nooit Dennis!

Ik was als meisje van 17 met mijn ouders in Californië geweest, in 1983, op bezoek bij oude vrienden van mijn vader. Amerika maakte een onuitwisbare indruk op me en ik besloot terug te gaan als de centjes en de gelegenheid er kwamen. Maar ik trouwde met een melkveehouder met 200 koeien en Amerika leek een ver-van-mijn-bed verhaal. Mijn man overleed, ik leerde Albert kennen en we trouwden in 2001. In september van dat jaar boekten we onze eerste Amerikareis met ons gezin.

We waren op de koffie geweest bij vrienden en hoorden op de terugweg in de auto op de radio over een vliegtuigongeluk in New York City. We zetten binnen direct de TV aan en waren zo nog net live getuige van het tweede toestel wat de Twin Towers in vloog. We waren zo kapot, dachten dat de Derde Wereldoorlog een feit zou zijn. We hebben ook lang getwijfeld of onze reis normaal zou kunnen doorgaan.

We gingen in april 2002 en toen we in Amerika waren, werd Pim Fortuyn vermoord. Het was hét nieuws van de dag bij het inchecken op SFO, waar die dag voor het eerst de bewaking van het vliegveld weer werd overgenomen van het leger door de politie. De gespannen sfeer tijdens die reis zal ik nooit vergeten.

[desperate housewive]

die dag waren wij, mijn ex, mijn dochter en ik, naar Brugge om de studentenkamer van de dochter in te richten. Mijn ex had nog de TV aangestoken om te zien of de "vuelta" al bezig was. Niet dus en in het terug naar huis rijden wilde hij de autoradio niet spelen maar moesten we luisteren naar afschuwelijke franse chansons op CD. We waren thuis rond een uur of 16 en ik ging eerst met de hond gaan wandelen. Toen ik een uurtje later thuis kwam vond ik mijn dochter totaat ontredderd aan; ik zag wel dat de TV opstond en dacht nog "naar wat zit zij nu weer te kijken". Dochter vertelde over de aanslagen; ik begon te lachen. Dat kon niet. Ben aan het avondeten begonnen; wilde het nog altijd niet geloven tot het wel doordrong dat het gebeurd was.

Deze paasvakantie hebben wij "ground zero" bezocht. Ik vond het een beklijvend bezoek. Ondanks dat de zon van de partij was, voelde ik toch het drama dat zich in 2001 heeft voorgedaan. Hetzelfde gevoel had ik als ik hier in de westhoek de oorlogskerkhoven (Tyne cot, Lyssenthoek, Vladslo) bezoek.

[dutchie_in_boston]

ik werkte als office manager bij een start-up, en we waren begin die maand net verhuisd naar het nieuwe kantoor. Mijn eerste gedachte was mijn man, die marinier was, en hoe we 2 dagen eerder 10 jaar waren getrouwd en zou dit wel es WWIII kunnen betekenen? Toen de werknemers die over de hele wereld reisden. Alle vliegtuigen stonden onmiddelijk aan de grond: waar is iedereen, is het veilig, hebben ze onderdak of moet er grond transportatie worden geregeld? Iedereen was snel terecht op 2 werknemers na. Zelfs de werknemers in Rwanda wisten precies wat er aan de hand was. Na een paar uur hoorde ik dat de 2 vermiste werknemers geland waren ergens op een klein prive vliegveldje in North Dakota of Montana (ik ben kwijt waar het precies was) en geen hotel of huurauto in de buurt, mobiele telefoon werkte niet, en er stond een hele rij mensen voor de enige telefoon op het kantoortje - later die dag zette de lokale bevolking hun huizen open voor de gestrande passagiers, fantastisch. Ze zijn de volgende dag allemaal naar het treinstation gebracht door diezelfde lokale bevolking. De tv op het kantoor was nog niet geinstalleerd, en ik moest even wachten tot Radioshack open ging om het juiste plugje te halen maar een werknemer zag me bij de voordeur staan wachten en gaf het aan me. Ik ben de volgende dag teruggegaan om te betalen. Payroll moest die dinsdag worden doorgegeven aan ADP zodat iedereen die vrijdag betaalt kon krijgen, want life goes on - iedereen was naar huis, want dit was wel heel emotioneel. Behalve ik. Ik kan me nog herinneren hoe alleen ik me voelde met de tv op de achtergrond en verder een doodse stilte overal.

[Petra/VS]

Het was de dag na mijn veertigste verjaardag en ik voelde me niet lekker. Manlief ging de kinderen naar school brengen, zodat ik nog even kon blijven liggen. Toen hij terugkwam rende hij de slaapkamer binnen en zette de tv aan, precies op het moment dat het tweede vliegtuig in het WTC vloog. Toen realiseerden we ons dat het geen ongeluk was en we zijn ontzet blijven kijken. Ik zal veel van die dag nooit vergeten. Waaronder de woorden van de verslaggever in het Pentagon, Jim Miklaszewski: "I don't want to alarm anyone but I just felt this building shake" op het moment dat het vliegtuig in het Pentagon vloog. En toen alle vliegtuigen aan de grond zouden moeten staan en ik er nog een boven ons hoorde. De mineurstemming de weken daarna ook, maar ook het saamhorigheidsgevoel.

[Dbacks]

Ik werkte toen door de weeks in Londen. Iemand zei dat er een sportvliegtuigje in het WTC was gevlogen en ik had meteen zoiets van, dat kan toch niet?
Meteen CNN aangezet en toen als gehypnotiseerd zitten kijken naar wat er gebeurde.. Dbacks2 nog gebeld en die bleek zelfs nog van niets te weten.

Vol ongeloof zitten kijken totdat de geruchten gingen dat Londen het volgende doel zou zijn. lekker.. Metro dicht, hotel vrijwel niet meer te bereiken.

Het vliegen vanaf Londen Heathrow begon pas weer op vrijdag en 's avonds stond mijn orginele vlucht op de rol maar er waren 3 dagen lang alle vluchten uitgevallen en het was dus bijzonder druk op de luchthaven.
Uiteindelijk kon ik toch diezelfde avond, onder de meest streng denkbare veiligheidsmaatregelen naar huis vliegen maar die hele week staat in mijn geheugen gegrift.

[Wouter62]

Reeds ergens in dit forum eerder geplaatst( tekst iets aangepast):

Op 11 september 2001 is het ons wel gelukt om op één dag naar de Colorado rivier te lopen en weer naar boven de Grand Canyon weer uit. We vertrokken om half 7 en waren om half 6 weer boven.

Halverwege naar boven, om een uur of 2, hoorden we wat er in het oosten gebeurd was, 8 uur eerder. Erg onwerkelijk op dat moment. Maar we zagen geen één vliegtuigje of helicopter boven de Grand Canyon, dus het zou best wel waar kunnen zijn. In het hotel meteen de tv aan en we zagen de beelden.

De dag dat we de bodem van de GC bereikten zullen we dan ook nooit vergeten.

Wouter

[Isis]

Mijn kinderen waren nog klein en ik maakte op dinsdag altijd vroeger eten klaar omdat mijn schoonvader altijd kwam eten op die dag. Hij kwam even na 5 uur binnen en zei: "heb je het al gehoord er is een vliegtuig in het wtc gevlogen en in het pentagon". We hebben acuut de tv aangezet en verbijsterd zitten kijken. We zagen 'dingen' uit het gebouw vallen... tot we beseften dat het mensen waren keken we nog 'luchtig'. Toen werd het afgrijselijk en drong het tot ons door dit is een drama van ongekende omvang.. hoe kunnen mensen elkaar dit aandoen.
We zagen dus ook dat er een vliegtuig in de tweede toren vloog. we hoorden dat er een vliegtuig dat in Pennsylvannia verdwenen was... En. uiteindelijk zagen we het instorten van de eerste toren en de rennende mensen. Ik keek ook nog die avond dat het stof in de duistere en filmische decor van NY te zien was met alleen de sirenes. Het waren beelden zonder commentaar maar nog steeds kan ik ze zo voor de geest halen.
........

[SummerONeill]

Ik zat in een vergadering op mijn werk en kreeg een sms van mijn vader: zet je tv aan. We hebben met collega's met ongeloof staan kijken wat er gebeurde. Toen het nieuws over het Pentagon bekend werd sloeg de schrik me om het hart, de vrouw van een vriend van ons werkte hier. Het duurde lang voordat we bevestiging kregen dat ze ongedeerd was. Huilend hebben we voor de tv gezeten, mijn man en ik. We waren in New York geweest, hadden nog foto's van de Twin Towers.

Een ruime week later gingen we op vakantie naar Tenerife. Achterlijke timing, maar niets aan te doen. Alles vloog alweer, maar er was nog zoveel onrust dat we een radiootje hebben meegenomen om het nieuws te kunnen blijven volgen. Was een onwerkelijke vakantie, aan het strand liggen terwijl de persoonlijke ellende rondom de aanslagen steeds meer zichtbaar werd...

[Love USA 1981]

Dat is echt een dag die je nooit meer vergeet. Ik was aan het werk in het ziekenhuis en we hoorden wel met het bezoekuur iets geroezemoes van vliegtuigen/torens/ vuur maar erg vaag allemaal. Toen ik thuis kwam om 16.10 vertelde de buurman heb je het gehoord van NY. Wat dan ja vliegtuig in hoge toen. Ik nog zo kan toch niet. Dus naar binnen tv was uit mijn moeder lag te slapen en was geirriteerd dat ik de tv aan deed. Tot we de beelden zagen en de toren in storten. Het vreselijkste beeld van die dag is voor mij nog steeds die mensen die uit de ramen sprongen als slappe poppen. Ik heb de rest van de avond alleen maar voor de tv gezeten en dan het Pentagon ook nog.

Dus in 2011 moesten we toen we in DC waren naar het Pentagon memorial zo bijzondere plek en zeker kippenvel.

[ned in MO]

Mijn oudste zoon is geboren op 8 september, 2001. 11 september ging ik weer aan het werk (als makelaar en we deden een huizentoer. We zijn toen redelijk lang in een huis gebleven, voor de buis gekluisterd. Je probeert te genieten van nieuw leven terwijl voor je ogen zoveel leven vernietigd wordt.
Ook mijn ouders die heel graag hun eerste kleinkind wilden zien moesten wachten tot ze konden vliegen.

[PSVwally]

Ik was toen student journalistiek en was bezig met een nieuwsitem te monteren voor een tv programma dat wij moesten maken als opdracht. Keuze uit heel veel zenders die dag en overal dezelfde beelden van natuurlijk die torens en het pentagon. Maar wat mij het meest bij bleef was die enorme aswolk die als een vulkaaneruptie door de stad ging en het wide shot van Lower Manhattan waar die enorme rookwolk boven en in de stad te zien was.

Daarna wekenlang weinig geslapen omdat heel de opleiding ineens bestond uit het verslaan van deze terroristische daad. Net zoals de echte tv zenders deden. Zelfs midden in de nacht op school gezeten om een programma te maken met o.a. live satelietverbindingen met Max Westerman van RTL en Charles Groenhuijsen en Twan Huijs van de NOS. Wel knap dat deze lui die het al zo druk hadden ook nog tijd maakte voor studenten.

Beelden gezien die nooit op tv te zien zouden zijn, al begreep ik laatst dat er wel degelijk een documentaire is gemaakt over de mensen die naar beneden zijn gesprongen. Best heftig voor velen. Op dat moment zit je als journalist namelijk met meerdere gedachten in je hoofd. Aan de ene kant het werk waarin dit gewoon hoogtepunten zijn. Aan de andere kant het verdriet van velen wat ook veel indruk maakt.

[RonV]

Ik werk voor een Amerikaans bedrijf en op die dag had ik een meeting op ons Europese hoofdkantoor. In die meeting waren verschillende Amerikaanse collega's aanwezig. Opeens stormde een andere Amerikaanse collega de meeting room binnen met de mededeling dat er een vliegtuig in het WTC was gevlogen. Dat was het eerste vliegtuig. Hij wist er echter verder het fijne niet van; we hadden geen TV op kantoor. Iemand riep dat het waarschijnlijk wel een klein vliegtuigje zou zijn en dat het allemaal wel mee zou vallen. Iedereen geloofde dat en we gingen door met de meeting alsof er niets aan de hand was. Een kwartiertje later stormde diezelfde collega weer binnen met de mededeling dat er nog een vliegtuig het WTC was binnengevlogen. Vol ongeloof keken we elkaar aan en iedereen begreep direct wat er aan de hand was. Er heerste een doodse stilte. Niemand kon iets uitbrengen. We wisten niet goed wat te doen op dat moment. Toen we weer even later hoorden dat er een vliegtuig het Pentagon binnen was gevlogen raakten diverse collega's in een lichtelijke staat van paniek. De meeting is nooit officieel beëindigd. Mensen liepen gewoon weg. Er heerste totale verwarring. Ik heb uiteindelijk mijn spullen gepakt en ben naar huis gegaan om het nieuws op de TV te volgen.

[GJ]

Ik was toen net twee weken afgestudeerd aan waarschijnlijk dezelfde school voor journalistiek (Tilburg?) en ik hoorde inderdaad wel van oud-studiegenoten dat die dag echt chaos was. Maar hoe afschuwelijk ook, het moet wel leerzaam en bijzonder zijn geweest om mee te maken vanuit professioneel oogpunt. (Mijn eerste dag op de school voor journalistiek was trouwens de dag nadat Diana was overleden. Je kan nauwelijks een betere dag treffen om met zo'n opleiding te beginnen.)

Ik kwam terug van een crematie toen ik het nieuws hoorde, dus het was sowieso al geen geweldige dag. Ik herinner me die drie minuten stilte een week later ook nog heel goed. En dat ze bij de snackbar een kaarsje brandden bij een foto van de Golden Gate Bridge. In al z'n lulligheid had dat toch wel een goedbedoelde aandoenlijkheid in zich.

[dafkapin]

mijn moeder (desperate housewife hier) zei het al, wij gingen mijn kot gaan inrichten

bij terugkomst thuis ging zij wandelen met de hond en ik wou een opgenomen programma bekijken op tv
toen kwam er dat bericht op het scherm, en zapte ik naar CNN
ik zag live het tweede vliegtuig invliegen, de toren instorten, de beelden van het pentagon
en wat ik nooit vergeten ben, de mamsie kwam binnen, zag de beelden en zei heel droog: Nu is het oorlog!
oja, ik ben het nooit vergeten
en idd, op ground zero stond ik echt met kippevel, en voelde me weer zoals al die jaren geleden

[LeenG]

ik lag ziek in bed, ik woonde nog niet zo lang alleen en had nog geen tv in huis. Ik volgde het op de radio maar was te ziek om ergens heen te gaan waar ze wel tv hadden. Het was heel vreemd om het via de radio te volgen, ik kon mij echt niet voorstellen hoe het er uitzag... ik denk dat ik een van de weinige mensen was die pas een week (of weken?) later ofzo de bewegende beelden gezien heb (foto's in de krant was toch net iets anders en internet met youtube bestond ook nog niet)

[Frans H]

Ik was die dag aan het werk op kantoor en de man van een collega belde dat er in New York een vliegtuigongeluk gebeurd was. Het was een week voordat ik mijn tweede reis naar de USA zou maken: een rondreis van 3 weken met 9 vluchten !

De radio speelde op dat moment de titelsong van de film Pearl Harbour en tijdens die song werd de uitzending onderbroken met het laatste nieuws uit de USA.

De gebeurtenissen bij elkaar met de titelsong van Pearl Harbour maken dat ik iedere keer als ik dat op de radio hoor moet terugdenken aan 11 september met een heel dubbel en ook emotioneel gevoel.

[dimona]

Wij waren waarschijnlijk zo'n beetje de enigen die de beelden pas maanden later zagen, tijdens het NOS-jaaroverzicht op tv.

We (man en ik en onze anderhalf jaar oude dochter) waren net een dag in de VS toen het gebeurde. We hadden een camper gehuurd en stonden op onze eerste ochtend aan het Great Salt Lake, toen mijn vriendin ineens belde vanuit Nederland. We dachten toen nog dat het ging om een sportvliegtuigje en hebben er niet al te lang bij stil gestaan, tot we er bij een benzinestation achter kwamen dat er wel wat meer aan de hand was. Dat was dus al wel een dag of 2 later! Via wat kopietjes met foto's die ergens bij een National Park aan een informatiebord hingen, lazen en zagen we pas de echte omvang.

Toen we drie weken na 9/11 weer terugvlogen naar Nederland, was het verzadigingspunt qua berichtgeving blijkbaar wel bereikt, en werden er geen beelden meer getoond op tv. Zoals gezegd, was het pas eind december dat we het voor de eerste keer echt zagen.