REISVERSLAG A3: Véél Mexican taco’s maar no Floridian baco’s

[A3]

Dag 1, maandag: Voor stelling
Om een verhaal een beetje makkelijk te kunnen volgen, is het handig als de schrijver vooraf schetst wie de personen zijn die een rol spelen in het verhaal, en hoe hun karakter is. De lezer kan zich dan makkelijker in het verhaal inleven en zich – in combinatie met de eigen fantasie - eenvoudig een voorstelling maken van de betreffende persoon. Bijna alle schrijvers verpakken deze karakterbeschrijvingen in de eerste inleidende hoofdstukken van hun verhaal/boek. Ik niet. Gewoon open en eerlijk stel ik de hoofdpersonen* (4 mannen & 4 vrouwen) aan de lezer voor:



1. Anja*: voortvarende blonde vrouw en moeder, 49 jaar*, part time werkzaam in een voorname financiële positie bij de Nederlandse vestiging van een Amerikaanse multinational die actief is op het gebied van voedingsmiddelen voor mens en dier. Anja is een ‘mensen-mens’ die houdt van gezelligheid, lekker eten & drinken, tennis, lezen, wordfeuten(!) en haar gezin. Is niet bij uitstek avontuurlijk ingesteld en heeft een hekel aan poeha. Een vrouw uit duizenden!

2. Ellen*: niet zo lange blonde schone van 18 jaar*, eerstejaars student Biomedical Engineering met haar propedeuse nagenoeg op zak. Heeft een relatie met Jasper* (zie 3). Haar vrije tijd besteedt ze o.a. aan waterpolo, lezen, films & tv kijken, ‘feesboeken’, friet bakken (in ’t Hollands: patat frituren), uitgaan en reizen van Heesch naar& Oijen en vice versa. Spreekt vloeiend Engels en op speciaal verzoek Vlaams. Ellen bakt ook wel eens frieten en frikandellen in haar niet zo vrije tijd. Is consciëntieus, spontaan en sociaal. Een schat van een meid!

3. Jasper* (bijnaam: the little one): stoere, blonde knaap van 19 jaar*. Heeft als eerstejaars student wiskunde zijn propedeuse al lang en breed op zak. Heeft een relatie met Ellen* (zie 2). Zijn spaarzame vrije tijd gaat op aan afwassen, carnaval, ‘feesboeken’, snowboarden, het voor de gek houden van PA3* (zie 5) en op en neer reizen tussen Oijen en Heesch. Werkt veel bij een niet nader te noemen aannemer van werk en bij een rustiek gelegen horeca etablissement(je). Een fijne knaap!

4. Linda*: lange, blonde schone van 17 jaar*, ambitieuze en zeer plichtsgetrouwe student tweetalig VWO, doet eindexamen in 2014. Linda’s hobby’s zijn waterpolo, lezen, films & tv kijken, ‘feesboeken’, schrijven, tekenen, gezellig ‘hangen’ met vrienden & vriendinnen en chillen. Na het VWO wil ze Amerikanistiek (!) gaan studeren (spreekt dan ook vloeiend Amerikaans en slechts op zéér speciaal verzoek ‘cockney’ Engels). Linda werkt daarnaast part- time bij een vestiging van een landelijke drogisterij-keten. Ze houdt van planning en organisatie en is minder dol op spontane en impulsieve dingen/zaken. Een geweldige meid!

5. PA3*: nogal gezette 49 jarige, die eigenlijk A3 heet en Pa is. Vandaar PA3. Werkt in de marketing bij een Nederlandse vestiging van een Amerikaanse multinational die actief is op het gebied van gezondheidsvoedingen voor kat & hond. Hobby’s zijn squash & tennis, Feyenoord & Fulham, USA, ‘feesboeken’, (schrijven over) reizen, aquariumhouden (Floridiaanse vissen & schildpadden) en internetten. Is een behoorlijke vrek, behalve als het op USA aankomt.

6. Raoul*: sporadisch maar spontaan in het verhaal opduikende Amerikaanse man van Puerto Ricaanse komaf. Is klein van stuk, draagt een snorretje en is naar schatting in zijn mid thirties. Werkt bij de US Customs & Border protection. Hobby’s: cruisen & Mexico. Sexuele voorkeur onbekend, maar zou een lichte voorkeur kunnen hebben voor het mannelijke geslacht…..

7. Sooky*: zéér introverte, cyperse poes van ca. 5 jaar, zwaar autistisch en bang van buiten, vogels en Opa’s. Kreeg zijn naam van het vrolijke karakter ‘Sooky’ uit de Amerikaanse TV serie ‘Gilmore Girls’. Een rol die gespeeld werd door Melissa McCarthy, ook bekend van ‘Mike & Molly’ en de film ‘The Heat’. Beide Sooky’s hebben een gelijke omvang…..

8. Cody*: extreem extroverte, rode ‘weet-je-wel’ kater van ruim 2 jaar die ook nog eens very outgoing is. Is dol op muizen, vogeltjes en Royal Canin. Zeurt vaak net zo lang tot hij naar buiten mag. Is genoemd naar de Amerikaanse plaats ‘Cody’ in Wyoming, even ten Oosten van Yellowstone National Park. De plaats kreeg deze naam op zijn beurt van de bekende cowboy Wild Buffalo Bill Cody.




* mogelijkerwijs worden fictieve namen/leeftijden gebruikt om overeenkomsten met eventueel werkelijke personen te vermijden. Alle vermeende overeenkomsten met werkelijke personen berusten wellicht op toeval.

Koffers gepakt en gezakt, nagels gelakt, we zijn er klaar voor. Jasper is gearriveerd en nadat we afscheid nemen van Helmi, Opa en Frank – die op het huis, de vissen & schildpadden en Sooky & Cody past – kunnen we met z’n vijven vertrekken. De koffers passen – na verwijdering van één stoel – precies in de Multipla. We hebben vijf ‘life size’ koffers, twee kleine trolleys en drie rugzakken; een hele karavaan dus.

Ongeveer een half uur voordat we Schiphol bereiken bel ik even met Goodparking om ze te informeren dat we er aan komen. Inderdaad staat een half uur later op de afgesproken plek – vertrekhal 3, ingang C – iemand klaar. Ik geef de sleutel af, teken het papiertje en 27 seconden later staan we bij de bagage drop off. En Goodparking is nog goedkoper dan P4/Smart parking! Over een kleine drie weken staan ze – hopelijk J - ook weer op deze plek te wachten om ons de sleutel - en de Multipla J - weer terug te geven. Kan me eigenlijk niet voorstellen dat ze ‘m zouden willen houden.

Zoals gebruikelijk heeft PA3 alles weer uitstekend voorbereid en uitgestippeld, en dus is er ook weer online ingecheckt. Of toch niet……? We vliegen met British Airways naar Londen en vervolgens met American Airlines (codeshare met BA) naar Miami. De dame van British Airways neemt de door ons overhandigde paspoorten en ESTA printjes (ESTA is een benodigde online aanmelding om naar Amerika te mogen reizen, een soort virtueel visum) aan en ziet meteen; ohoh, dat is niet goed. Bij Ellen staat een ‘O’ in het paspoort en dat blijkt dus de hoofdletter ‘O’ te zijn en niet zoals de door Pa in de ESTA ingevulde ‘0’ te zijn. Een klein verschil, maar wel belangrijk…… Gelukkig zijn we vroeg, dus we hebben, aldus de dame van BA, nog wel tijd om via één van de speciaal voor dit soort voorvallen geplaatste ESTA computers in vertrekhal 3, een nieuwe ESTA aan te vragen. Bij ingang C staan drie zuilen opgesteld, maar helaas blijken deze alle drie buiten werking…. Gelukkig staan er bij ingang D nog drie, maar daarvan lijken er ook slechts twee te werken. Lijken……. De eerste functioneert namelijk ook al niet, dus we hebben nog één mogelijkheid over. De beste luchthaven van Europa heeft dus op zes computers welgeteld één werkend exemplaar…….. Gelukkig lukt de ESTA aanmelding direct en wordt elektronisch ook direct toestemming verleend. We kunnen nu terug naar de bagage drop off.

De Turkse dame die achter de balie zit staat er echter op om ook één van onze handkoffertjes qua formaat te testen. We mogen van British Airways en American Airlines tien stuks handbagage van 23kg (!) elk meenemen, terwijl de vier van ons niet meer dan 9kg per stuk wegen, maar deze mevrouw wil ook de formaten nog even testen. Nou hebben we één van de rugzakken in een koffertje gedaan omdat we dan minder hoeven te sjouwen. Door de rugzak is het koffertje echter vrij dik en past ie net niet in het vak. Volgens de Turkse mevrouw komt dit door de het zomerjackje van Anja en niet door de 9 kilo zware rugzak……….. Goed mevrouw, ja mevrouw, natuurlijk mevrouw. Zeurwijf!

Nog een punt van ergernis: omdat we na aankomst in London eerst daar overnachten, heb ik voor af met BA gebeld of onze bagage ondanks die overnachting toch meteen doorgelabeld kan worden naar Miami. De dienstdoende medewerker van BA zei toen echter dat indien er een overnachting tussen zit, er niet doorgelabeld kan worden. Dat blijkt nu volgens de Turkse mevrouw echter wel te kunnen. De regel van de overnachting bestaat helemaal niet zegt ze. Grrrr…….




Onze vlucht vertrekt stipt om 22:00uur en dientengevolge zijn we 10 minuten daarvoor op Heathrow (21:50uur). Daar blijkt onze bagage op de verkeerde band te liggen, dus het is ruim na elven als we met twee taxi’s naar het nabijgelegen Travelodge Heathrow Terminal 5 worden gebracht. De eerste taxi is vijf minuten eerder bij het hotel en baalt dat ie moet wachten op de tweede. Tja, da’s dan jammer. We checken in, betrekken onze twee kamers en gaan lekker slapen.

[Marenko]

Leuk! Ik geniet altijd zo van jullie verslagen kan al bijna niet wachten op het volgende verslag

[Katja]

Fijn dat je de hoofdpersonen gelijk even duidelijk maakt dan kan ik daar even op studeren tot het volgende deel komt.

[PSVwally]

Dat wordt weer 3 weken lachen denk ik.

[Jostravels]

Veel plezier!

[A3]

Dag 2, dinsdag: one of the Florida Fabulous Five Faints

Borden liggen vol met worstjes, scrambled eggs en witte bonen in tomatensaus: we zitten met z’n vijven lekker aan het Engels ontbijt. Deze Travelodge heeft een uitgebreid ontbijtbuffet dat vooraf al bij de overnachting mee geboekt kon worden. De eitjes zijn hier echter wel duurder dan de bedden…. Een kamer voor twee personen kostte £9 en het ontbijt £13,30…….. Al met al nog steeds een koopje natuurlijk! Het is rond 08:30uur als we weer naar onze kamers gaan om de koffers te pakken. Daarna lopen we naar beneden en probeert PA3 te pinnen aan de in het hotel aanwezige ATM (geldautomaat). Pinpas ING werkt niet. Pinpas Rabo werkt niet. VISA werkt niet. Mastercard werkt ……………………………………….ook niet. Chips! Dan maar hopen dat de taxi zo direct zelf creditcards accepteert. De vooraf gereserveerde Mercedes Vito komt na een telefoontje precies op tijd aanrijden. Net als bij onze eigen Multipla moet er echter een stoel plat om alle koffers mee te kunnen krijgen. En dat terwijl deze Vito ruim een meter langer is en een bijna een halve meter hoger dan onze Fiat! Blijft een unieke auto, die Multipla van ons.



Na aankomst terminal drie blijkt de chauffeur geen creditcard te kunnen accepteren. PA3 sprint dus snel het terminalgebouw in om een ATM te zoeken. En die vindt hij! Na een paar minuten kan ik dus de chauffeur betalen en kunnen we onze koffers gaan droppen bij American Airlines. Dat gaat lekker snel, dus even later zitten we in de centrale wachtruimte om af te wachten naar welke gate we straks moeten. Even later is dit bekend en beginnen we onze wandeltocht naar de meest afgelegen gate op Heathrow. Bij een winkeltje kopen we nog wat broodjes en water en daarbij wordt door de dames aan beide kanten van de balie een fout gemaakt. De verkopende dame vergeet per abuis twee croissantjes aan te slaan , de kopende dames zien flesjes water met bubbels aan voor flesjes zonder bubbels, maar daar komen ze pas later achter . Aan de gate staat ons vliegtuig al klaar en het boarden laat dan ook niet lang op zich wachten.



De vlucht verloopt prima, al merk je wel dat je achter in het vliegtuig – we zitten op rijen 38 en 39 – wel meer last hebt van trillingen en torsie in het toestel ten gevolge van de motoren en turbulentie. De service aan boord is meer dan uitstekend; voor het diner kunnen we kiezen uit pasta of beef en later krijgen we ook nog een pizza. Multi va bene! Het entertainment systeem wordt driftig gebruikt en we kijken onder andere naar de film ‘Olympus has fallen’ – best het aankijken waard – en de series Glee, New Girl en Big Bang. De aflevering van Big Bang betreft de treinreis naar San Francisco waarbij Howard een pick up line bedenkt om de knappe actrice Summer Glau te versieren: ‘it’s hot in here, must be Summer’. Deze zin zal later in dit verhaal nog eens terug komen.




Linda blijft de gehele vlucht zitten, dan heeft ze namelijk niet zoveel last van haar te ver afgeknipte teennagel en zoals gebruikelijk wordt Ellen aan het einde van de vlucht een beetje misselijk, maar als we eenmaal op Miami International Airport zijn geland, blijken de kotszakjes nog helemaal empty. Gelukkig maar! Eenmaal aangekomen in de customshal blijkt er een vrij forse rij te staan. Dat wordt dus lang wachten. Linda zeurt over haar teen die veel pijn doet en ziet een beetje witjes. Vijftig meter verder in de rij zegt ze bovendien dat ze zich niet lekker voelt. Anja zegt dan ook dat ze even moet gaan zitten als ze zich niet lekker voelt, maar Linda verstaat ‘liggen’ in plaats van ‘zitten’. Ze valt flauw! Consternatie! Linda ligt met een dwaze blik languit op de vloer tussen alle wachtende mensen en koffers in. Ik roep ‘Medic’!, maar voordat de aanwezige customs medewerker van naar schatting 200 kilo ook maar in de gaten heeft wat er aan de hand is, je ziet ‘m denken ‘WTF must I here now again with on’(‘gvd, wat moet ik hier nu weer mee aan’), komt Linda al weer bij. Een Nederlandse vrouw houdt haar voeten in de lucht en ik tik Linda zachtjes op de wangen. Ik vraag ‘Wat voor dag is het vandaag?’ Linda antwoord ‘vakantie’. Een enigszins twijfelachtig antwoord. Een tweede vraag dan maar; ‘Waar zijn we?’. Een duidelijker antwoord: ‘Miami’. Linda lijkt weer bij haar positieven en inmiddels heeft de customs medewerker ook de stoeltjes bereikt waarop wij Linda inmiddels hebben geposteerd. Hij heeft paramedics opgeroepen en dus is het wachten op wat komen gaat. We voorzien Linda van wat dextro druivensuiker die Jasper speciaal heeft meegenomen om zelf in te nemen als hij zich een beetje flauw gaat voelen. Daarna bieden we haar een snicker mini aan en nu we toch aan het uitdelen zijn vraag ik ook aan de omvangrijke customs medewerker of hij soms iets van chocolate lust. Nou, een bounty gaat er wel in, en ‘how did you guess that I am fond of chocolate’? Nou, dat was niet zo moeilijk te raden als je een omvang hebt die gelijk staat aan het gewicht van vier (of drie, als je PA3 meetelt……….) van ons tesamen……. Hij blijkt al meer dan 25 jaar hier op het vliegveld te werken en is geboren en getogen in Miami. Hij heeft drie kinderen van 25, 17 en 9 (…) jaar en wil binnenkort met pensioen. Dat lijkt me hoog tijd………..



Na een minuut of twintig arriveren er twee paramedics. Ze stellen wat vragen en prikken bij Linda wat bloed om haar bloedsuikerspiegel te meten. Die is 79, en wat hen betreft net op de grens van goed/fout. Ze raden ons aan om iets stevigs te eten en na terugkomst in Nederland een checkup te laten doen bij de dokter. Inmiddels hebben we aan de customs medewerker, aan meerdere van zijn supervisors en aan de paramedics Linda’s paspoort moeten laten zien. Dat wordt zo nog een veel gelezen ‘boekwerk’. Uiteindelijk is het gezamenlijk besluit van de alle inmiddels aanwezigen dat Linda in een rolstoel door de douane gaat en er moet dus een rolstoel opgetrommeld worden. Totdat je door de douane heen bent ben je echter officieel nog ‘het probleem’ van de luchtvaartmaatschappij, in dit geval dus American Airlines. En laat nou net American Airlines een slechte rolstoelreputatie te hebben…. Zo wordt ons althans verteld. Vorige week, zo zegt men, was er een man die een hartaanval had en een brancard nodig had. Die schijnt nog te moeten komen…. Ze hebben de man uiteindelijk maar met vereende krachten zelf naar de first aid gebracht. Nou ja. Na ruim een half uur wachten komt de rolstoel echter opdagen (niet op eigen kracht, hij wordt geduwd door een dame), en zo worden we door de aan ons toegewezen customs officer (Raoul, klein van stuk en een snorretje) en de rolstoeldame door de douane heen geloodst. We mogen nu wel door de diplomateningang, dus we hoeven gelukkig niet aan te sluiten in de nog steeds erg lange wachtrij.

De dame met rolstoel weet de kortste route naar de bagageband, alwaar onze koffers al naast de band staan te wachten. Alle andere koffers van onze vlucht zijn uiteraard al lang weg. Mevrouw begeleidt ons ook nog helemaal naar het treintje dat ons vervolgens naar het Car Rental Centre gaat brengen. Ik stop haar $5 toe en daar lijkt ze erg content mee te zijn. Linda kan weer gewoon op haar benen staan en dus lopen we direct naar de Alamo parkeerplaats waar we, zonder langs een van de balies te hoeven, een mid size SUV voor de komende twee dagen uit mogen zoeken. Er staan wel een stuk of 16 exemplaren klaar om uit te kiezen, maar die 16 bestaan uit 1 Jeep Compass, 7 Hyundais iX-35 en 8 Fords Escape (kan ook andersom zijn). Na wat passen en meten blijken de Fords de grootste kofferruimte te hebben, al moeten onze drie achterpassagiers naast zichzelf ook nog twee kleine koffers op de achterbank proppen. Gelukkig is het naar het Crowne Plaza Miami Airport Hotel slechts 5 minuutjes rijden, dus dat is nog net te doen.



Het inchecken bij het hotel is een drama. Ze hebben geen twee kamers naast elkaar en ook geen kamers dicht bij elkaar waarvan er één twee personen en de andere drie personen kan herbergen. Ondanks het feit dat dit bijna een half jaar geleden schriftelijk is aangevraagd en bevestigd. In het Nederlands zeg ik zachtjes tegen Ellen dat ik dit voorval op Tripadvisor zeker niet onvermeld zal laten. Sue, de dienstdoende receptioniste, verstaat blijkbaar genoeg Nederlands om het woordje ‘Tripadvisor’ te kunnen verstaan (…..) en nu gaat het wat vlotter. We krijgen in elk geval kamers op dezelfde verdieping. Ter afsluiting geeft Sue ons haar businesskaartje met de woorden ‘and please do not forget to mention the awesome check in’. Sure J. Linda gaat bij Ellen & Jasper en Anja & PA3 slapen straks saampjes.



Dankzij de gratis WiFi verbinding kunnen we op zoek naar een dichtbij gelegen Denny’s, en deze wordt op niet al te grote afstand gevonden. Daar gaan we dus naar toe voor het diner. Het weerzien met Denny’s heeft alles in zich van een grote herkenning. Niet met Denny’s, 1 Miracle Mile, Coral Gables op zich, niet met de mensen die er werken, maar met de menukaart. Wauw, zesty nacho’s!
En natuurlijk free refills op alle frisdranken en speciale drankjes. Er worden vijf zesty nacho’s besteld, geserveerd en gegeten. Met één maar. Ongeveer halverwege de nacho’s van Ellen klinkt er een vloek; ‘GvdR#2!!’. ‘Wat’? ‘Mijn draadje breekt weer af’! Dit laatste is geen beeldspraak voor een of andere state of mind, maar geheel letterlijk te nemen. Het draadje aan haar tanden – overblijfsel van haar beugel – is afgebroken. Net vorige week is dit door de dienstdoende tandarts in Schaijk vervangen. Een intermezzo:

Ellen heeft – zoals veel van haar leeftijdsgenoten – lang met een beugel rond gelopen. Geholpen door de volledig geautomatiseerde orthodontistenfabriek van Stalpers in Oss. Bij deze productiefaciliteit worden tegen woekertarieven beugels geplaatst en gerepareerd door ca. 16- en 17 jarige stagiaires. De heer Stalpers loopt wat rond, knikt een keer bij één van de vele ‘lopende band stoelen’ en incasseert vervolgens de grote bedragen. Trouwens, zélfs dit doet hij niet zelf, maar heeft hij uitbesteed aan een factoringsmaatschappij. Die kunnen waarschijnlijk nog goedkoper rekeningen met grote bedragen printen dan 16 jarige stagiaires. Als aandenken aan de beugelperiode is er – bedoeld – een ijzerdraadje achtergebleven dat wat tanden bij elkaar houdt. Als dit draadje breekt of los gaat en niet hersteld wordt, dan is twee jaar beugelen en duizenden euro’s investering voor Jan met de korte Achternaam geweest. En het maakt natuurlijk dat je door de jaren heen zo af en toe terug moet naar de fabriek van meneer Stalpers. Tja, klantenbinding hè…….. In elk geval, op zaterdag, twee dagen voordat we op vakantie gaan, laat dit voornoemde draadje los. Ellen heeft er direct last van en belt dus de orthodontist(enfabriek). Voorspelbaar is dat er niet opgenomen wordt, maar dat er een antwoordapparaat aan staat (van zelf praten wordt je moe…). De weledelgestrenge heer Stalpers is op vakantie. Maar, goed nieuws, hij heeft zowaar een vervanger geregeld. In Oss? Nee. In Heesch dan? Nee. In Geffen, in Berghem, in Uden wellicht? Nee? OK, Veghel dan, of Nijmegen? Den Bosch? Niets van dat al. Hij heeft een goeie deal weten te sluiten met de orthodontist in Goirle……….. Volgens Google Maps 49 kilometer en 45 minuten verderop….. Nou moe. Maar als ‘klant’ heb je weinig keus. Bellen met 013 dus maar. Helaas. De praktijk in Goirle is gesloten wegens vakantie. Vanaf dinsdag weer te bereiken. Maar dan zijn we weg…… Maar, zo zegt de telefoonbeantwoorder (waarschijnlijk van hetzelfde type als dat van Stalpers want gezamenlijk leasen is natuurlijk goedkoper dan alleen……) tot die tijd vangt Stalpers in Oss alles op…. NIET DUS!!!!! Ik stel dan ook voor om het spreekwoord ‘van het kastje naar de muur’ en het gezegde ‘een vicieuze cirkel’ maar te vervangen door ‘van Stalpers naar Goirle en weer terug’. En het liedje ‘van voor naar achter naar links naar rechts’ door ‘van Stalpers naar Goirle naar Stalpers naar Goirle, van Stalpers naar Goirle van Goirle naar Stalpers………..’ etc.

Dan maar onze eigen tandarts gebeld. Helaas wegens verbouwing gesloten. Maar wel een nummer van een vervanger: de tandartsenpraktijk in Schaijk. Die heeft gelukkig een noodspreekuur die avond. Ellen daar naar toe: anderhalf uur wachten en 4 minuten behandeling á €47,50 later zit het draadje weer vast. Zo’n twee dagen lang dus. Daar pakken we, bij Denny’s in Coral Gables op dinsdagavond de ‘draad’, in dit geval letterlijk, weer op.

Vrij snel komt de pijn weer opzetten. Terug op de hotelkamer een dichtbijzijnde orthodontist in Miami gezocht en warempel, op een paar blocks zit een praktijk met veel goede reviews. Daar gaan we morgenochtend dan maar eerst naar toe. Weltruste en see you tomorrow!

[PSVwally]

Ik zit echt op een soort van Indiana Jones inbreng te wachten. Geen vakantie maar een groot avontuur bij jullie. Succes met de tandarts. Hopen dat ze niet compleet vol met lachgas wordt gespoten

[Jaydee.]

Kostelijk

[A3]

Dag 3, woensdag: Uh verrie bizzie dee

Pfffffff. Was de planning voor vandaag al redelijk ambitieus, met het benodigde orthodontistenbezoek van Ellen erbij, wordt de invulling nog veel ambitieuzer. Als we met z’n allen het hotel uit wandelen schrikken we ons een spreekwoordelijk hoedje. De totale parkeerplaats van het Crowne Plaza hotel is door de hevige regen van afgelopen nacht nog verder onder water komen staan. Het is nu onmogelijk om met droge voeten (evenals sokken en schoenen) de auto te bereiken. Er wordt getost wie zich op moet offeren om de auto te halen en netjes voor te komen rijden. And the winner is…: juist, PA3. Dat ik volgens het huurcontract van Alamo de enige ben die de auto mag besturen is daarbij slechts een toevallige bijkomstigheid. Ok dan maar. Met een vliegensvlugge sprint en levensgrote stappen snel ik naar onze Ford – met enige fantasie (die zal moeten bestaan uit een huidskleurverandering van wit naar zwart, een knalgeel shirt in plaats van blauw, een verlenging van 15 centimeter en – last but not least – een afvalrace van naar schatting 25kg) zou je een vergelijking met Usain Bolt kunnen maken…….



Met kletsnatte schoenen, sokken & voeten kom ik daarna door een stroom van water voorgereden om het clienteel te vervoeren naar…… Tja, waar naar toe eigenlijk? Naar IHOP! Vlakbij zit namelijk een vestiging van het International House of Pancakes. Sterker nog, het is precies die vestiging waar Linda in 2006 in haar onvermogen om te beslissen of ze apple of orange juice bij het ontbijt wilde, min of meer per ongeluk Sprite bij het ontbijt bestelde. En die uitspraak - ‘Sprite bij het ontbijt’- heeft bij ons sindsdien een vaste plek aan de ontbijttafel gekregen. Een maal binnen bij IHOP – ’t regent nog steeds als een dolle – blijkt dat er om acht uur ’s morgens meer mensen op ’t idee kwamen om naar IHOP te gaan; ’t zit nagenoeg helemaal vol! Jasper kijkt zijn ogen uit wat er allemaal om hem heen op de tafels te vinden is, het is immers zijn eerste Amerikaanse ontbijtexperience. Wij bestellen behalve koffie en OJ ook een arsenaal aan omeletten, pannekoeken, fruit en ander spul en het smaakt allemaal even goed. Wel valt het ons op dat de werkelijk belachelijk lage prijzen die we de afgelopen paar jaar gewend zijn geweest in de restaurants, niet meer zo van toepassing zijn. Je kunt gewoon merken dat Obama de economie weer een beetje uit het slop gekregen heeft. Voor Jasper is het ook opvallend dat de ober amper verstaanbaar Engels spreekt. Hij is – zoals alle andere werknemers bij deze IHOP - een latino, en kan hier in Miami waarschijnlijk ook veel beter uit de voeten met Spaans dan met Engels.



Als enige heeft PA3 nog een ontmoeting met Elvis. Een andere gevleugelde uitspraak van ons gezin is namelijk ‘Elvis has left the building’. Hiermee wordt bedoeld dat een niet nader te omschrijven bruinkleurig object dat doorgaans in de toiletpot gedeponeerd wordt, met het nodige water de riolering in verdwijnt. Maar aangezien het klaarblijkelijk de hele nacht geregend heeft, het nog steeds regent en de naast het toilet gelegen voorraadruimte geheel blank staat (zie ik achteraf), werkt de riolering niet. Dus nadat ik ‘Elvis’ op de afgesproken plaats heb ‘gelost’, left hij the building NIET. Sterker nog: het water in de toiletpot bereikt een dermate hoogte dat het er meer op lijkt dat ‘Elvis’ juist het gebouw IN wil, in plaats van er UIT…….. Nadat een gevoel van grote opluchting mij al bij het lossen van ‘Elvis’ overviel, overkomt me dit opnieuw als ik zie dat ‘Elvis’ nog net voor het bereiken van het equivalent van het NAP (Nieuw Amsterdams Peil), hier NAPM genoemd (New Alarming Poopwaterlevel Miami), achter de toiletpotrand blijft hangen. ‘Elvis’ is hier, zeg maar, een soort cliffhanger. Pfffff……… Elvis has NOT left the building, but he has not entered it either. Elvis has reached status quo. He is staying afloat.

Goed, na al deze beschrijvingen drop ik Anja, Jasper en Linda bij het hotel en gaan Ellen en ik op zoek naar de orthodontist. Helaas, na een aantal keer aanbellen blijkt de praktijk – precies zoals het een klantvriendelijke orthodontist betaamd - gesloten. Dus gaan we maar naar het vlakbij het hotel gelegen gebouw waar met grote letters ‘MIRO DENTIST’ op staat. Een vriendelijke mevrouw van deze uiterst professioneel ogende tandartsenpraktijk zegt ons echter dat er vandaag wel een aantal tandartsen, maar helaas geen orthodontist aanwezig is. Verrassend? Niet echt. Maar… er gloort hoop aan de horizon, in Hialeah, op zo’n twintig minuutjes rijden, hebben ze nog een praktijk en daar is wel een orthodontist aanwezig. Ze klimt meteen in de telefoon en weet te melden dat we er verwacht worden en direct geholpen zullen worden. Mooi! We rijden snel langs het hotel om de rest van the family op te pikken, dan kunnen we na het orthodontistenbezoek direct door naar onze eerste echte bestemming, de Gator Boys! Na inderdaad een twintig minuutjes rijden bereiken we de praktijk in Hialeah. In de (volle!) wachtkamer hoeven we maar een minuut te wachten voordat we naar binnen mogen. In tegenstelling tot de Stalpers orthodontistenfabriek in Oss, waar een tiental stoelen op lopende band wijze naast elkaar geplaatst zijn, treffen we hier slechts drie behandelstoelen aan. En die zijn ook nog eens van elkaar gescheiden door tussenwanden. Privacy? Bij een orthodontist? Het kan dus gewoon wel. Dokter Antonio moet vanzelfsprekend wel eerst de ongoing behandeling van een patient afmaken (gelukkig niet andersom….), voordat hij Ellen kan helpen. Na ruim een half uur zijn we aan de beurt. Hij fixed een en ander in een dik kwartier en volgens Ellen is alles perfect en veel beter vastgemaakt dan in Nederland. Dokter Antonio geeft aan dat hij het draadje wat hoger heeft vastgezet dan voorheen, zodat de kans op een herhaling van een probleem aanzienlijk kleiner wordt. Bovendien krijgen we nog tips over oppassen met hard voedsel, specifieke plekken om wel of niet te kauwen en een gratis set met tandpasta, tandenborstel en flossdraad. Nog nooit gehad bij Stalpers! En dat alles voor slechts $91……




Het regenen is inmiddels veranderd van status ‘plensbui’ naar status ‘miezeren’, en dus rijden we tussen de miezerdruppels door naar Everglades Holiday Park, home of the Gator Boys. Dit is een toeristenattrractie waar niet alleen geworsteld wordt met het probleem van hoog water – de hele parkeerplaast staat blank - , maar ook met alligators. Tevens vinden er airboatrides plaats in – let op – overdekte airboats! Komt dat mooi uit met die regen. Het park is tevens de locatie waar het populaire programma op Animal Planet ‘Gator Boys’ wordt opgenomen.





We gaan naar de balie om onze Groupons ($12,50 voor een airboatride van een uur én een rondje alligatorworstelen) in te wisselen en horen dat er waarschijnlijk al binnen 15 minuten een boot is waar we op mee kunnen. Ondertussen kopen we wat water en struinen we wat door het winkeltje rond. Daarna worden we al opgeroepen om naar de steiger te gaan. Het leuke van deze steiger is dat we deze – ondanks het feit dat we er nog nooit geweest zijn – goed kennen. Er hangt namelijk een webcam die via het internet altijd live te benaderen is. Voordat we uit Nederland vertrokken hebben we dan ook met Helmi – Jasper’s mammie – afgesproken, dat we even zouden bellen als we hier waren. Dan kan ze mooi op de webcam meekijken of we niet van de steiger af vallen. Zoals afgesproken belt Jasper met het thuisfront en daarna staan we allemaal enthousiast naar de camera te zwaaien. Zelf ook eens kijken? Bijvoorbeeld om live het actuele weer te checken in Zuid Florida? Kijk dan op
http://www.evergladesholidaypark.com/webcam.html

Elk voordeel hep se nadeel. Door de overdekte boot worden we niet nat, en da’s prettig, maar we kunnen onze captain niet zien. Gelukkig wel horen. Via het onboard sound system horen we zijn – deels leuke en deels afgezaagde – grappen. Na een kleine 10 minuutjes varen spot ik al een redelijk grote alligator. Tussen de leliebladeren lag hij stil, maar inmiddels, waarschijnlijk door onze nabijheid, is hij ‘on the move’. De lange staart gaat langzaam heen en weer en al vrij snel duikt hij daarna, helaas, onder.



Aansluitend stopt de boot bij een eilandje waar tussen het riet een mooi gekleurde vogel zit met jongen. Onze captain alias gids legt de boot stil en komt aan de rand van de boot zitten. Daar begint hij wat te vertellen over de vogels en laat hij ze wat uit zijn hand en mond(!) eten. Deze birdies vinden popcorn blijkbaar erg lekker!







Ook diverse mensen uit onze boot mogen de vogeltjes voeren, waaronder Anja en Jasper. Fun! Kort nadat we bij de vogels wegvaren zie ik weer een alligator. Dit keer nog een grotere, en deze is bepaald niet onder de indruk van ons. Op gepaste afstand blijft hij zelfs evenwijdig met de boot mee zwemmen. Al vaak hebben we dit tafereel gezien, maar het blijft toch altijd bijzonder en leuk.






Onze captain maakt nog een paar keer flink vaart over zogenaamde high speed stretches en voordat we het goed en wel in de gaten hebben is het uur alweer voorbij. We kopen – geheel tegen onze principes in – de foto die van ons vijven is gemaakt ($10) en besteden tevens nog wat geld bij het snack window; een portie gator bites dat we met z’n vijven delen. Smaakt naar……..vip of naar kis, net wat je wilt. Een onbestendige combi namelijk van kip en vis. Ons bezoek aan Everglades Holiday park sluiten we af met een korte alligatorshow en daarna gaan we richting Miami. Meteen na de parkeerplaats steekt er een wasbeer over, maar helaas zijn we net te laat om ‘m te fotograferen. Het bewijs:






Niks meer te zien dus…….. Na een tijdje komt een lang verwachte vraag vanaf de achterbank; ‘wat doen we met lunch’? Ik besluit wijs de vraag te omzeilen totdat we inmiddels in Miami downtown zijn aangekomen in de wijk Wynwood. Door het gemopper ‘wanneer gaan we nou eten’ heen, parkeer ik stiekempjes de auto en wek de indruk dat we voor het eten nog een stuk gaan wandelen. Zeker omdat het nog motregent wordt me dit niet bepaald in dank afgenomen. Wel vinden ze de schilderingen waar we langs lopen – Wynwood is een oude handelswijk waarin veel – heel veel – panden en pandjes zijn voorzien van muur- en wandschilderingen in de meest uiteenlopende stijlen en kleuren, erg mooi. Een voorproefje:







Als we bij 2nd Avenue om de hoek komen loop ik de eerste de beste open deur binnen. Trouw wordt ik gevolgd en al snel begrijpt de rest van de groep mijn intentie: ohhh, we gaan hier eten. Dat klopt! We zijn bij de Wynwood Kitchen and Bar. Een niet alledaags restaurant dat zowel van binnen als van buiten voorzien is van schilderkunst. We krijgen water en brood en er wordt uitgelegd dat ze werken met een soort van tapas systeem; kleine hapjes dus. Op tafel komen onder andere salade a la Julius, varkensmaag, steak skewers, gamba’s en chicken. Alles komt tegelijk op tafel en ondanks het feit dat alles niet bepaald goedkoop is, zijn de porties wel erg klein en blijken niet alle keuzes even succesvol. Zo wordt de varkensmaag er op voorhand van verdacht om op niet al te lange termijn de nodige zeer onsamenhangende Elvissen te zullen genereren. If joe no wot ai mien………

De volgende episode gaan we lezen of de verdachtmakingen terecht waren……..

[Alrak62]

Zo....heerlijk zeg, ik ben weer bijgelezen, leuke verslagen weer
Tot de volgende! groetjes Karla

[Gast]

Leuk verslag!

Varkensmaag, ew wat moet ik me daarbij voorstellen. Een soort van Haggis? (maar dat is volgens mij schaap toch?). Veel plezier nog verder en ik hoop dat jullie geen last van je maag hebben gekregen.

[A3]

Vervolg dag 3

Als we de tapas-achtige versnaperingen allemaal achter de kiezen hebben maken we in en om het restaurant nog wat foto’s. Het is wel jammer dat het nog steeds regent. En, nog erger, het gaat nog harder regenen ook. Dit tot groot plezier van Linda. Waarom? Omdat die liever de gebouwen en kunstwerken in deze wijk bekijkt vanachter het glas van de auto dan zelf wandelend door de straten. En dit keer heeft ze geluk; het regent te hard om te wandelen, dus gaan we terug naar de auto. Maar eerst:

De afsluiting van het vorige subverslag ging over de al dan niet te verwachten optredens van the King of Poep & Drol, Elvis. Nou, daar gaan we dan; een beschrijving van een bezoek aan het kleinste kamertje.

Door de regen kan buiten de MSP (Miami Sewer Police/Miami Riolerings Autoriteiten) de druk al nauwelijks aan, binnen bij PA3 loopt de druk ook hoog op. Op zoek naar goede PR (néé, geen Public Relations maar Public Restrooms), heb ik die redelijk snel één gevonden. Een nadeel echter, er staat een lange rij. Allemaal inheemsen zo te zien, ik ben als nummer 6 in de rij de enige blanke, de rest is allemaal van Latijns Amerikaanse komaf. En ze spreken dientengevolge Spaans en geen Engels. Nu weet ik van mezelf, zelfkennis is een groot goed, dat ik er uiterlijk meer uitzie als een Europeaan, bijvoorbeeld een – dikke – Duitser, en niet als een Spanjaard. Maar desondanks, en hier zit ‘m de zeer zware onderschatting van de vijf mannen die voor mij in de rij staan, versta ik toch een aardig woordje Espanol. Duidelijk is namelijk dat het gesprek tussen de vijf mannen voor me over mij gaat en wat ik hier doe. Plotseling wendt de nummer 5 uit de rij zich in pitcoalenglish (steenkolen Engels) tot mij en vraagt of ik voor wil gaan. Nou, dat wil ik wel. De interne druk is namelijk inmiddels te vergelijken met Fukushima in maart 2011. De gevolgen zullen op de schaal van radio-activiteit nou niet bepaald zo groot zijn als daar in Japan, maar voor de rest wordt het volgens mij redelijk vergelijkbaar als ik niet binnen nu en 1 minuut 23 seconden de kans krijg om de ventielen te openen. De overige vier mannen herhalen zijn verzoek en dus mag ik, met nog 51 seconden te gaan, naar voren. De deur gaat open, een jongetje komt naar buiten – evenals een enorme rookwolk met niet nader te beschrijven, maar wel zeer onwelriekende geuren – als de klok op 29 seconden staat. Ik draai me meteen om, doe de deur op slot, nog 21 seconden, maak m’n riem los – nog 14 seconden, doe m’n broek naar beneden – nog 6 seconden - , laat me zakken – nog 0,02 seconden en ….. de rest laat zich raden. Wat ik echter niet gezien heb, is dat het een toilet betreft van Franse komaf; geen keramiek te bekennen, slechts een ‘trou dans la terre’ (een gat in de grond)……… Qua drukontlasting voor mijn interne systeem maakt dat natuurlijk niet uit, maar het is wel een zaak om Elvis vanaf een grotere afstand toch precies in het midden te deponeren. Dat gaat gelukkig goed. Alleen nu: ‘no nay papel higiénico’, ‘pas de papier’ oftewel ‘no toilet paper’. Wat nu? Panuelo! Mouchair! Handkerchief! Zakdoekje dus. Niet zakdoekje leggen, maar zakdoekje vegen. All is well that ends well………….

Bovenstaand kleine kamertjesbezoek hééft plaatsgevonden. Dóór mij. Alleen niet in 2013 maar in 1993, en niet in Miami maar op Sri lanka. In Miami heeft Elvis zich die middag niet meer laten zien. Zou die toch echt dood zijn……..

Met de auto rijden we verder langs de vele kunstwerken. Iets wat, behalve alle kunstwerken, ook nog opvalt, is de enorme hoeveelheid bedrijven en bedrijfjes die hier zitten die gespecialiseerd zijn in schoenen. Overal heet het shoes zus en shoes zo. We zien onder andere een 20 voet container aan de straat staan waar doosje voor doosje de schoenen worden uitgeladen richting een achenebbes magazijn. Maar de foto’s die we in deze wijk maken zijn best awesome. Kijk maar;










Na Wynwood staat het Miami Holocaust Memorial op het programma. Gelukkig is het echte regenen voorbij en miezert het alleen nog een klein beetje. Bij het schrijven over ons bezoek aan het Memorial zou het op ene of andere manier totaal ongepast zijn om daar grapjes of andere humoristische elementen in te vermengen. Het monument is gewoon zo enorm indrukwekkend dat je dat echt wel uit je hoofd laat. Het Memorial is een klein park dat gemaakt is rondom een grote, ronde vijver die gevuld is met blauw water. Rondom de cirkel loopt een soort semi overdekte gang die voorzien is van de meest gruwelijke verhalen en foto’s uit de periode van de vernietigingskampen uit de Tweede Wereldoorlog. In het midden komen deze gangen samen en gaan ze over in een ommuurd eiland in het midden van de vijver. Op dit eiland staat een enorm koperen beeldhouwwerk van een enorme hand die de lucht inreikt. Langs en onder aan de hand staan beelden van mannen, vrouwen en kinderen met de meest verschrikkelijke gezichtsuitdrukkingen. Als je dan ook nog de specifieke muziek in je opneemt die hier de gehele dag door gedraaid wordt, dan sta je echt wel even stil bij wat er zo lang geleden gebeurd is.





Als we vertrekken valt het Jasper op dat er enorm veel heel kleine kikkertjes in, om en op het water zitten. Best grappig.

Onze volgende, en laatste, halte van vandaag is South Beach. Vooraf hebben we via het web een leuke wandelroute door het Art Deco district gevonden en Linda gaat vandaag de rol van rijslijder op haar nemen. Om te beginnen zoeken we een parkeerplaatsje voor de auto. Bij de kruising van 5th Street en de wereldberoemde Ocean Drive vinden we zowaar meteen een plaatsje langs de kant van de weg. PA3 loopt naar de parkeerautomaat en het tarief valt mee. De werkende staat van de parkeerautomaat valt tegen: hij doet het niet. Gelukkig staat er even verderop nog een automaat, dus daar maar naar toe. Bij die automaat staat een Fransman te klunsen. In Engels zoals alleen een Fransman dat verkrachten kan, meldt hij dat deze automaat het ook niet doet. Ik probeer het desondanks toch en wat blijkt: pas de problème. Ik aan hem uitleggen hoe het werkt en hij doet in elk geval alsof hij het snapt; senk-uh joe-uh very-uh much-uh monsieur-uh! C’est rien!

Linda neemt nu het voortouw en off we go! Als eerste maken we wat leuke foto’s van de hotels hier, die in veel gevallen zijn voorzien van een leuke passende automobiel voor de deur.









Dan gaan we linksaf het strand op om toch ook maar te kunnen zeggen dat we in Miami op het Beach zijn geweest. Bij deze; we zijn in Miami op het Beach geweest. Op het strand wordt wat gelanterfant en bij de douches worden bedoeld de voeten en semi-onbedoeld andere lichaamsdelen afgespoeld. Terug op Ocean Drive maken we een ‘happy hour with 50% off!’-pitstop bij de Clevelander. Een supergaaf hotel met een prachtig terras en een schitterende bar ‘all in the open’, zo maar langs de straat. Het bedienend personeel – allemaal dames die voldoen aan alle maten-eisen van de model-agencies – heeft nauwelijks iets aan. Een bikini en that’s it. Jasper wordt er helemaal wild van:



PA3 wordt er ook helemaal wild van maar fotografisch bewijs is hiervan helaas niet te leveren. Ook niet van het ijsklontengevecht bij ons aan tafel. Dat duurt maar voort. Normaal doen ze in de VS 50-60% ijsblokjes in je glas voordat ze er drank in gieten. Tijdens het happy hour bij the Clevelander – het moet immers uit de lengte of uit de breedte komen – loopt dat percentage op tot 75-90%. De slogan voor het happy hour moet dus niet zijn ‘50% off!’, maar eerder ‘50% more!’. ‘Ice dan’ welteverstaan. Jasper pint daarna wat geld bij een ATM en koopt een tietmok – een wat? – ja inderdaad, een drinkmok(je) in de vorm van een gave vrouwenborst met een gaatje in de tepel. Speciaal voor broerlief Willem in Oijen. Schattig hè? We shoppen, fotograferen en lopen nog wat voordat onze 6e reisgenoot, daar is ie weer, de inwendige mens, om aandacht vraagt. Vlakbij zit een Subway, dus daar gaan we – ondanks de opmerking van Jasper dat brood toch geen avondeten is – naar binnen. Ja, onze Jasper zal er aan moeten wennen tijdens deze vakantie: we eten zeer onregelmatig, en houden ons niet aan bestaande conventies; steak bij het ontbijt: moet kunnen; een milkshake van anderhalve liter als dessert: kan zo maar gebeuren; een footlong Subway broodje als diner is dus geen enkel probleem. Sorry dude.

Bij-uh de-uh Subway-uh, alsof de duvel er mee speelt, staan-uh er-uh weer-uh Franse-uh voor-uh ons-uh. Uit eigen ervaring kunnen we nu melden dat een misverstand tussen achter de balie staande Spengels (Spaans-Engels) sprekende Latino’s van Subway en Frengels (Frans-Engels) sprekende klanten, in een very small corner zit. Veel misverstanden en vooral ook langdurige misverstanden. En onze magen maar knorren. Maar uiteindelijk, uit-ein-de-lijk, zitten we toch met drie grote broden (néé, geen spelfout, hier moet echt staan broden en niet borden) en twee salades aan tafel. Ook door Jasper wordt deze maaltijd na een half uur zowel kwalitatief als kwantitatief als méér dan toereikend beoordeeld. Mooi!




Dan lopen – nee sprinten, want onze parkeertijd is bijna verlopen – we terug naar de auto, waarbij Ellen en Jasper in het inmiddels donkere Miami Beach, 5th Street straal voorbij lopen en pas bij 4th Street richting Ocean Drive gaan. Zijn Anja, Linda en PA3 al (snel)wandelend toch nog eerder bij de auto dan zij sprintend. Sufferds!

Jasper moet zich in de publieke ruimte van Miami Beach nog even ontdoen van een Elvis (daar is ’t ie toch weer!) en dan gaan we richting hotel. Daar nemen we nog een (te) verfrissende duik in het zwembad en daarna gaan we snurken. Morgen wacht de eerste dag van de cruise! Spannend………

[Mark & Martine]

Hurray! Weer een verslag van jullie! Dat wordt weer lachen de komende weken

[A3]

Dag 4, donderdag: Hey Raoul, how you’re doing man?

Deze donderdag start met een poging om het aangename met het nuttige te verenigen. Het nuttige zou in dit geval de aankoop zijn van plakband (?), waterschoentjes voor Ellen & Linda en benodigdheden voor aan boord van ons cruiseschip, de Carnival Victory. Het aangename zou hem moeten zitten in het gebruiken van het ontbijt. Bij Wal Mart zou beiden moeten kunnen lukken. Maar, we kunnen er kort over zijn, slechts het nuttige deel is succesvol afgesloten. De Deli afdeling van deze Wal Mart (vestiging Miami Doral) is niet je van hèt. Bij de speciale instore koffiebar hebben ze alle soorten koffie die je maar wilt, als het maar gewone koffie is. Sapjes is weer tegenovergesteld: ze hebben alle mogelijke sapjes die je maar bedenken kunt. En combinaties daarvan. Maar orange juice? Of apple juice? Helaas….

Voor op de boot nemen we diverse flesjes typisch Amerikaanse frisdrank mee: Dr. Pepper, Mountain Dew e.d. en met de totale Walmart buit gaan we terug naar het hotel, waar we alles met behulp van de nodige druk in de koffers en tassen gepropt krijgen. Linda vindt dit het juiste moment om de betekenis van een Vlaams woord in de praktijk te brengen:’panikeren!’ Volgens het online woordenboek betekent panikeren ‘het in paniek geraken’, en ik moet zeggen, die betekenis klopt vrij aardig. Linda heeft namelijk haar koffer in twee dagen tijd weten om te toveren van een vrij georganiseerd geheel naar een bermbommetje-in-a-suitcase. Harry Potter zou het haar niet kunnen nadoen….. Maar, zoals eigenlijk altijd, komt alles weer op zijn pootjes terecht. Nu kunnen we opnieuw gepakt & gezakt en alle koffers voorzien van de speciale labels die we plastificeren met de bij Walmart gekochte plakband (!), vertrekken. Het is deze ochtend droog, maar vannacht heeft het weer dusdanig gehoosd dat de gehele parkeerplaats van het hotel weer dik onder water staat. Als we kort daarna de auto aftanken mist Linda het onderwaterfototoestel. Oh jee, waar heeft ze dat gelaten???? Vandaag blijkt echter de dag dat alle Linda-paniekaanvallen slechts kort duren, want binnen een minuut is het toestel gevonden en kunnen we verder.

Bij de cruiseterminal staan al de nodige porters klaar om de koffers in de trolleys te laden voor boarding. PA3 gaat de auto inleveren terwijl de overige vier toezien op het correct tippen van de porter. Tja, sommige taken in het leven zijn (zeer) onevenredig verdeeld. PA3 moet helemaal naar het Miami Intercontinental hotel rijden (5 minuten), want dat is het dichtstbijzijnde inleverpunt van Alamo. Ik rij daar naar toe maar zie nergens een bordje ‘Alamo’. Wel zie ik heel veel bordjes waar op staat ‘No parking, towe away zone’. Toch fluistert één van de hier aanwezige bell boys me toe dat ik de auto hier gerust even neer kan zetten en naar binnen kan lopen. De Alamo balie zit meteen vooraan in de lobby. Deze informatie blijkt dusdanig goed te kloppen dat ik twee minuten later alweer in de taxi zit terug naar de cruise terminal. Daar voeg ik me bij mijn geliefden (betekent dit eigenlijk dat ik hen allemaal lief vind, of dat zij mij allemaal lief vinden?), en checken we in bij Carnival voor onze 3/4/5 daagse* cruise. Het hangt er namelijk maar vanaf hoe je telt; we zullen vier nachten aan boord zijn, dus in Nederland zou gesproken worden over een 5-daagse cruise. Hier noemen ze dat echter een 4-daagse. Strikt genomen zijn we echter maar 3 dagen echt onderweg; vandaag is immers boarden en doe je niks en de laatste dag is aankomst ’s morgens vroeg om 7 uur en doe je ook niks. In elk geval, of het nu 3, 4 of 5 dagen is, we gaan varen!

De security check lijkt op die bij het vliegveld maar is minder streng en daardoor aanmerkelijk sneller. ‘We sail right through’. We mogen allemaal nog even op de foto en krijgen pasjes uitgereikt. Dit zijn onze zogenaamde ‘Sail & Sign cards’. Er volgt nog een groepsfoto van ons allen en daarna worden onze kaarten geswiped en mogen we precies om 12 uur aan boord. Onze kamers/hutten /staterooms zullen beschikbaar zijn vanaf 14:00uur, dus kunnen we eerst lekker lunchen op dek 9, ons ‘eigen’ dek. Hier liggen niet alleen onze staterooms, maar ook alle zwembaden (3), alle jacuzzi’s (11), twee grote restaurants, een pizzabar, een grillstation, soft serve ijsmachines en uiteraard wet bars.





Als we daar naar toe lopen wordt ons meteen een lekkere cocktail aangeboden. Tenminste, dat denken we. Een ieniemini kaartje vertelt ons dat deze wel mooi $8.75 each kosten. En daar komt dan nog 15% tip en belasting overheen. Daar zijn we dus echt te pinnig voor; de jus is immers gratis! Voordat we de buffetten afstruinen op zoek naar het aller, allerlekkerste wat er te vinden is, gaat PA3 bottomless bubbles kopen. Het eten zit namelijk bij de prijs van de cruise inbegrepen, maar het drinken (muv sap, water, koffie en thee) niet. Daarvoor kun je kiezen uit een aantal verschillende opties: gewoon per keer aftikken via je card, een bottomless bubbles card voor onbeperkt soft drinks á $6 per persoon per dag, of een speciaal programma voor onbeperkt alcoholische dranken á $49.95 per dag. Al deze aankopen zijn dus +15% tip en + taks, en dit wordt, puur vanwege het gemak uiteraard, standaard bij je rekening opgeteld. Zouden we opteren voor de alcohol optie, dan ben je verplicht om dit voor alle dagen te doen en voor alle aanwezigen in je party. Oftewel $1536…. Het zal de lezer dezes duidelijk zijn - zeker omdat gezien onze leeftijden er slechts twee van ons vijven mogen drinken - wij kiezen voor de $6 optie > in totaal dus $185. Na het eten inspecteren we vanzelfsprekend eerst onze kamers. Die vallen voorwaar niet tegen; wij hebben een mooi balkon en een ruime kamer, Ellen & Jasper hebben een ruime kamer met raam aan de voorzijde, maar wel met twee eenpersoonsbedden. Hmmmm….. Linda heeft een groot tweepersoonsbed in haar kamer en ook een raam aan de voorzijde.



Direct nadat de jongedames hun beddengoed hebben omgewisseld worden onze koffers al bezorgd; da’s lekker snel. De Chinese mevrouw die hoofdsteward is van deze vloer komt alle kamers langs en vraagt aan iedereen de naam. Tja, en de antwoorden op die vragen blijken moeilijker dan je zou denken. Dat zit namelijk zo: officieel mag je pas een eigen kamer op het cruiseschip als je ouder bent dan 21, of een meereizende ouder hebt cq bij een volwassene op de kamer ligt. Bij de boeking hebben wij dus zodanig moeten schipperen dat Jasper(19) bij Anja (49) ligt, Linda (17) bij PA3 (49) en Ellen (18) apart. Een andere indeling was – zonder de regels te overtreden – niet mogelijk. Maar in de praktijk liggen Anja en PA3 natuurlijk bij elkaar, Ellen & Jasper bij elkaar en Linda apart. Maar Linda moet dus bij controle zeggen dat ze Ellen heet. En dat is verwarrend. Soms. Voor de Chinese steward. En voor Ellen. Maar ook voor Linda. En Jasper. Ik snap het vanzelfsprekend te allen tijde en op alle momenten (not!).

Helaas is er geen betaalbaar WiFi aan boord, maar we kunnen elkaar via de in room phones wel probleemloos bellen. Nou liggen onze hutten naast elkaar, dus de afstand is nog wel enigszins te overbruggen, maar ’t is toch handig. Om half vier is de verplichte veiligheidsoefening. Een aanfluiting van de bovenste plank. Tenminste, als aanfluitingen überhaupt op planken zouden kunnen liggen. We wachten tot we een ons wegen – in mijn geval is dat heeeeeeeeeeeeeeeeel lang – en als het dan eindelijk in brokstukken begint, is het niet te verstaan om twee redenen. De eerste is de airco unit waar we buiten op dek 4 zijn voor gezet en de tweede is het gebrekkige Koeterwaals met Italiaans accent dat de kapitein voor Engels wil laten doorgaan. Nou ja, we hopen maar dat het niet nodig zal zijn. Na deze oorverdovende sessie gaan we het schip verkennen. Op de laagste dekken, 1 en 2, blijken alleen maar hutten te zijn; weinig te zien dus. Op de hogere dekken zijn de winkels, restaurants, bibliotheek, guest services, fotoruimte, lounges, bars, koffiecorners, theaters en een casino. In het casino gaan we iets drinken. We zitten aan de zijkant van het schip met uitzicht op de skyline van Miami, want we zijn nog niet vertrokken. Als we ongeveer halverwege onze glazen zijn, begint het schip te varen, maar daartoe moet er eerst gedraaid worden. En dat betekent dat Ellen’s glas Fanta pardoes van de supergladde tafel afschuift en op de grond kapot petst. Gelukkig komt er een mevrouw snel de rotzooi opruimen en is er verder geen schade.









Als PA3 een vervangend glas drinken is halen komt plotseling – toeval bestaat niet – voor de tweede keer in vier dagen Raoul voorbijlopen. Ellen ziet ‘m uit een ooghoek voorbij schuifelen; is dat niet die Customs & Border patrol guy die ons vertelde over de man die een hartaanval kreeg op Miami Airport? Zal wel niet. Zou een te groot toeval wezen. Na de drankjes gaan we verder met het verkennen van ‘ons’ schip. Ja mensen, als je een paar uurtjes op een cruiseschip rondloopt dan waan je je al meteen een soort halve miljonair en spreek je al van ‘ons’ schip. Wat zien we nog meer? Een arcade, een supergave fitnessclub met uitzicht rondom op open zee, een over 21-club, en, last but not least, door de ramen een hele hoop nattigheid. Nattigheid van onder, hier ook wel Caribbean genoemd, maar ook nattigheid van boven, waarschijnlijk de laatste stuiptrekkingen van bijna tropische storm ‘Dorian’. We spreken af om ons even op te frissen en om te kleden en dan te gaan eten. Terug op onze kamer heeft het kamermeisje – na een healthy incentive van $30 – erg haar best gedaan. Op bed liggen onder andere een paar chocolaatjes en – believe it or not - een olifant.



Een handdoek gevouwen in de vorm van – weliswaar, maar dat maakt het niet minder indrukwekkend om te kunnen zeggen: ‘er lag een olifant op ons cruiseschipbed’. Het Atlantic restaurant is voor ons ‘the place to be’, maar het is vol en we moeten nog even wachten. In de bar is dat – onder het genot van een drankje en live muziek – geen straf. Voor de ingang van het restaurant begint zich nu echter een lange rij te vormen. Dit bespoedigt ons besluit om toch maar weer in de rij te gaan staan. Plots, voor de derde keer in 4 dagen, staat Raoul voor ons. Toch? Is ie het nou of is ie het nie? Vragen! Jasper vraagt, Sir? En meteen schreeuwt Raoul het uit, ‘hello, how are you doing, and Linda how are you?’. Samen met een vriend wiens uiterlijk doet vermoeden dat hij wel vaker cruisereisjes maakt – later blijkt dat inderdaad zo te zijn – is hij tijdens een 4 day leave, gezellig een cruiseje aan het maken.

Als we aan de beurt zijn blijkt de tent nog steeds vol. We krijgen een pager mee die zal afgaan als er plaats is. Nauwelijks hebben we onze billen weer te ruste gelegd in de heerlijke barstoelen of de pager gaat af. PA3 er heen, maar helaas, vals alarm. Nog langer wachten. Na een tijdje gaat de pager opnieuw af en naar nu blijkt terecht. We worden naar onze tafel begeleidt waar waiter Emanuel ons allereerst een dure fles water aansmeert. Daarna volgt lekker vers brood, garnalencocktails, eend en spring rolls. De entrees bestaan uit lasagne, zalm en steak. Helaas voor Pa3 zitten er in de lasagne van Ellen olijven, en dus moet hij verplicht vrijwillig zijn godvergeten sappige juicy-cruisy steak, inruilen tegen een ordinaire lasagne…….. Nou moe.

Tussen de gerechten door wordt er omgeroepen ‘showtime!’. Obers klimmen op tafel en geven een show weg op de muziek van ‘heeeeeeeeeeeey, hey baby, oeh ahh, I wanna knoooooowww will you be my girl’. Het Amerikaans publiek vindt dit echt geweldig, wij zitten met open mond (wel leeg gelukkig) te kijken naar deze overdreven vertoning. Fruit en chocolade vormen de belangrijkste ingrediënten van ons nagerecht voordat we onze eerste Caribische nacht gaan doorbrengen. En iedereen kent nog wel het nummer van Arie-o Ribbens-o: ‘Caribische nachten zijn lang, Caribische nachten zijn lang, ze komen pas langzaam op gang, ja maar dan, ja maar dan….’. Gaan we snurken. ZZZZZZZZZZ

[PSVwally]

Ik hoop voor jullie toch echt dat het wat beter weer gaat worden/is nu!

[iMoon]

Wat een zalig gevoel voor humor! Ik geniet van de verslagen In de reacties lees ik dat er verslagen van eerdere reizen zijn dus ik zal me de komende dagen niet vervelen. Mooie reis verder gewenst!

[A3]

Dag 5, vrijdag: Wat is ‘the pink finger of friendship’?

Je voelt ’s nachts eigenlijk niet eens dat je op een schip in de tropen zit. De airco zorgt voor een aangename temperatuur, de grootte en de stabilisatoren van het schip zorgen voor een zeer stabiele ligging, en het feit dat we op dek 9 liggen maakt dat we totaal geen last hebben van motor of ander geluid. Met andere woorden; het is comfy reizen zo!

Omdat de planning is dat we al vroeg op Key West aan zullen komen, hebben wij de wekkers ook vroeg gezet; om 7 uur al zitten we aan het breakfastbuffet. En eerlijk is eerlijk, dat ziet er perfect uit. Voor elk wat wils; voor de liefhebber van het stevige ontbijt zijn er eieren, hash browns, bacon en worstjes in vele soorten en maten. Voor de broodliefhebbers is er voldoende keus met een keur aan croissantjes, broodjes en brood. Ook de gezonderikken hebben keus: yoghurtvarianten, verse meloensoorten, ananas etc. Mijn persoonlijke bord ziet er uit als een stebroge, en inderdaad ben ik een liefhebber van stevig ontbijt, broodontbijt én gezonder ontbijt! Na het ontbijt pakken we de spullen die we vandaag aan wal nodig hebben, en om 8 uur staan we op de kade. Alvoor we ons bij de persoon met het bordje ‘Big 3’ kunnen melden, vindt Carnival echter dat er op de loopplank van elke groep een foto gemaakt moet worden. Allemaal verplicht lachen naar het vogeltje en snel doorlopen. Later kun je dan boord deze foto voor slechts $18 +15% tip + taks aanschaffen. De persoon met het bordje ‘Big 3’ staat er niet alleen voor ons, maar ook voor 19 anderen. Met ons vierentwintigen hebben we namelijk allemaal geboekt voor de excursie met de naam ‘Big 3’. Deze excursie zal bestaan uit kayaken rondom een mangrove-eiland, snorkelen in de blauwe wateren rondom Key West en een tocht per boot op zoek naar dolfijnen. Met de man lopen we om de kade heen naar een aangemeerde boot die naar schatting 678 keer past in ‘onze’ Carnival Victory.






Daar aangekomen worden we welkom geheten door de kapitein en een bruine, magere persoon die lijkt op een kruising tussen Cat & Weazle oftewel Catweazle. De bekende jeugdserie uit de zeventiger jaren:



Na een half uurtje varen komen we bij een klein mangrove-eiland. De groep wordt in tweeën gesplitst, waarbij de ene helft gaat snorkelen en de andere helft kayaken. Wij horen bij de andere helft. Anja gaat met PA3 in een kayak, Linda gaat met Jasper en Ellen offert zich op om met, Jalla in de boot te gaan. Jalla is een vrouw die alleen op deze excursie is en speciaal uit Chicago gekomen is voor een family reunion op de Carnival Victory. Als enige van haar familie leek het haar wel leuk om te gaan kayaken, vandaar dat ze hier nu is. Catweazle staat al op ons te wachten op zijn kayak, en van een afstand gezien is het net of hij op het water staat.



Met onze in totaal 7 kayaks varen we eerst tot vlakbij het eiland en daar geeft Catweazle wat uitleg over de ecologie van het gebied. Ondertussen kijkt hij scherp in het water of er niet iets te zien is wat hij eruit kan vissen. Op een gegeven moment ziet hij een opz’nkopkwal, oftewel een zogenaamde upside down jellyfish. Hij vertelt wat over het beest en stelt dan voor om het eiland per kayak over te steken door een smalle stroom die dwars door de mangrovestruiken gaat. Een leuk stukje! Je komt vooruit door met je handen steeds een tak vast te pakken en dan de kayak onder je vooruit te trekken. Op andere stukken moet je helemaal plat achterover op je kayak gaan liggen om onder de lage takken door te kunnen. Als er iemand zou zijn om foto’s te nemen zouden die volgens mij best hilarisch kunnen zijn. Op de vele mangrovetakken wemelt het hier trouwens van de kleine krabjes. Volgens mij kan ik gevoeglijk aannemen dat dit magrovekrabben zijn………..









Als we aan de andere kant van het eiland zijn, spotten we een horseshoe crab. Deze prehistorische dieren komen alleen aan deze zijde van de Atlantische oceaan voor, en de oudste fossielen die gevonden zijn van deze beesten zijn al meer dan 450 miljoen jaar oud!



Buiten wat op de bodem rondscharrelende garnalen zien we verder helaas weinig wildlife. Als we tegen de stroom in terug kayakken naar de boot zien we een grote school stingrays. Met ‘we’ bedoel ik in dit geval Catweazle, want geen van ons kan een stingray ontdekken. Helaas. Terug bij de boot wisselen we met de eerste groep van equipment. Onze beurt om te snorkelen nu. De golfslag is hier in het ondiepe water verwaarloosbaar klein, dus dat is voor het snorkelen een voordeel. Jammer genoeg zien we echter niet zo heel veel vissen. Wel behoorlijk wat koraal & sponzen en Jasper spot in een aantal gaten ook redelijk grote kreeften. Als we naar de boot terug gaan zien we nog een raar gevormde bladvis.







Aan boord spoelen we het zout uit onze monden en maken we ons op voor het laatste onderdeel van deze excursie; het spotten van dolfijnen. Ikzelf heb het gevoel dat het rubber van mijn snorkel mijn tanden een beetje aan de kant heeft geduwd; het is net alsof mijn tanden anders in mijn mond staan…….

Op weg naar de plaatselijk als ‘dolphin playground’ bekend staande plek tussen de mangrove eilanden maakt Catweazle wat rumpunch voor ons. Een rood en mierzoet drankje wat door de dames ook nog eens als lekker wordt aangeduid. Mijn portie kieper ik overboord. Wat ik – indirect – ook overboord wil kieperen gaat via de daarvoor bedoelde weg; er is een klein toilet aan boord. Ik loop naar de achterkant van de boot, ga het trapje af en duw tegen de saloon style klapdeurtjes van het toilet. Deze gaan echter niet open. Mhhh. Nog een keer duwen. Geen beweging in te krijgen. Dan maar hard duwen. Bonk! En een stem; I’m in here! Oeps sorry, een beetje een akward moment als blijkt dat ik Jalla de hele tijd tegen haar benen sta te stoten. Sorry, sorry…..

Aangekomen bij de dolphin playground kunnen we kiezen tussen twee groepen dolfijnen. Aan bakboord bevindt zich een groep slapende dolfijnen, aldus Catweazle, en aan stuurboord een groep ‘frolicende’ dolfijnen. Wij kiezen voor stuurboord. De kapitein gelukkig ook, dus dat is een mooie match. Als je weet dat de betekenis van het Engelse woord ‘frolic’ o.a. dartel, vrolijk en uitbundig is, dan snap je onze keuze wel. Een mannelijke dolfijn is zelfs zo ‘frolic’ dat we plotseling naast de driehoekvormige grijze vinnen ook nog iets anders boven water uit zien steken. En dat terwijl hij op z’n rug zwemt………….. Inderdaad, a ‘pink finger of friendship’ – en dat terwijl dolfijnen géén vingers hebben -. De damesdolfijnen zullen dit wel dol-fijn vinden…. Zagen we vorig jaar in Seaworld al dolfijnen in gevangenschap copuleren als gekken, nu zien we hetzelfde in het wild. Wil je dus jonge baby dolfijntjes zien bij Key West, kom dan over 12 maanden naar hier. Zo lang is namelijk de draagtijd bij deze magnifieke dieren.





Na deze enerverende ontmoeting vaart onze boot weer terug naar het schip. Raar hè, een boot die terugvaart naar het schip. In elk geval krijgen we zo wel een mooie foto opp:



Aangekomen bij de kade tippen we de kapitein & Catweazle en nemen we nog een snelle stroll door Key West, dan heeft Jasper daar ook wat van mee kunnen krijgen. Wijzelf waren namelijk twee jaar geleden ook al hier.



Voordat we terug aan boord mogen van de Victory moeten we echter eerst nog in een lange rij wachten op customs & paspoortcontrole en op de controle van Carnival zelf. Pet en zonnebril moeten af, zodat ze de foto die ze ‘on file’ hebben, goed kunnen vergelijken met hoe je er ‘live’ uit ziet. Aan boord is het heerlijk koel en kunnen we ons lekker opfrissen. We eten een hapje (dit keer kiezen we voor ordinaire hotdogs, chili en friet en dit alles door elkaar) en sluiten af met een – hoe kan het ook anders hier – Key Lime Pie. Dielisius! Na het eten leggen we ons te ruste om daarna, je houdt het bijna niet voor mogelijk, een hapje te gaan eten. Volgens mij is het gewicht van de gezamenlijke passsagiers ná de cruise, tonnen hoger als vóór de cruise.

Aan het buffet neemt Anja roast beef en Linda, die achter haar staat, roept in haar beste Amerikaans ‘for me too, please’. De dame achter het buffet verstaat echter ‘for me two, please’. Gevolg; een dubbele portie roast beef voor Linda. Omdat wij vanavond geen zin hadden om ons op te doffen voor het officiële captains dinner, hebben wij de buffetzaal, samen met een paar andere ‘afvalligen’, geheel voor ons zelf. Alle andere mensen zitten nu in de grote eetzalen aan het officiële diner met de kapitein – waar de kapitein niet bij is - ……
Ellen en Jasper gaan niet voor het buffet, maar bestellen een vers gemaakte pizza met ingrediënten naar keuze: de wachtrij die hier normaal staat is er nu immers ook niet!

Na het heerlijke eten struinen we wat door de winkeltjes aan boord voordat we plaats nemen voor de grote theatershow ‘Living in America’. Strikt genomen klopt deze titel echter niet, want volgens mij bevinden we ons nu buiten de Amerikaanse territoriale wateren, ergens in de denkbeeldige driehoek tussen Key West, Noord Mexico en Cuba. De show is wel aardig maar zeker niet meer dan dat. Er is opvallend weinig publiek, dus wellicht dat veel mensen online reviews hadden opgezocht aangaande het niveau van dit optreden. Wie weet. In elk geval is wel vast te stellen dat de mannelijke hoofdrolspeler een kwallebal is van giga formaat. Figuurlijk dan, letterlijk genomen zit ie ‘strak in ’t pak’. Na deze drukke dag trekken we ons terug in onze hutten en gaan we heerlijk slapen. Sie joe toemorroo!

[Mickey99]

Wat een superleuk verslag weer, ik heb al een paar keer dubbel gelegen .
Echt heerlijk geschreven en ik ben benieuwd naar de rest. Kom maar op

[A3]

Dag 6, zaterdag: Zijn Mexicanen Megacool? No senor!

Megacool! De eerste helft van deze zonnige zaterdag zal extreem ontspannen zijn. De planning is namelijk dat we pas rond 13:00uur zullen aankomen op Cozumel, het zonnige eiland voor de Mexicaanse kust. De tweede helft van de dag daarentegen, zal redelijk hectisch worden; we hebben in Mexico veel te doen….

Het ontbijt gebruiken we vandaag dan ook niet eerder dan 09:30uur. Veel mensen hebben besloten om nog later te ontbijten, want druk is het niet echt. Omdat Jasper en Linda zichzelf weer eens volledig te buiten zijn gegaan aan eieren en spek, gaan ze daarna de fitnessruimte onveilig maken. PA3 slaapt op de kamer en Anja en Ellen gaan zwemmen en mensen kijken. Jasper en Linda vergezellen hen daarna nog even.

Om 12:00uur gaan we ons allemaal omkleden want we mogen om 13:00uur de boot af. Een half uur vooraf lopen we alvast naar beneden naar dek 0, maar op dek 1 worden we tegen gehouden door een onvriendelijk vrouwspersoon, we mogen nog niet naar beneden. Mensen met een excursie gaan namelijk voor….. Nou moe. Intussen vormen zich steeds langere rijen, maar als het dan uiteindelijk 13:00uur is kunnen we toch nog redelijk vlot het schip af. De foto op de loopplank slaan we (on)beleefd over, we willen zo snel mogelijk naar Alamo, waar, als het goed is, een auto voor ons klaar staat om het eiland te gaan verkennen. Het Alamo kantoor ligt op 100 meter van de aanlegsteiger van Carnival dus daar zijn we zo.




De twee Alamo medewerkers staan buiten mensen te ronselen, maar ze hebben geluk, één klant hebben ze namelijk al: mij! Ik toon mijn uitgeprinte reservering en verwacht tien minuten later achter het stuur van een Hyundai of iets dergelijks te zitten. Drie kwartier later sta ik er nog……… Er blijkt iets mis met de reservering, het bedrag klopt niet. Ik heb – uiteraard – veel te goedkoop geboekt. Helaas voor hen heb ik echter rechtstreeks bij Alamo geboekt dus…….. Ik ben tussendoor al bij de buren – Avis – geweest omdat ik het allemaal veel te lang vind duren. Maar daar hadden ze geen compact of intermediate auto meer beschikbaar, alleen een (dure) Jeep. Dus toch maar gewacht op de vele telefoontjes die bij Alamo gepleegd worden. Schlussendlich blijkt het om 15 dollar te gaan. Ik zeg akkoord te gaan als ik GVD maar een auto krijg. Oké dat kan. Dan krijg ik een creditcard slip om te tekenen met blanco regels. Voor de benzine. Tja, dat ga ik dus echt niet doen. Ik zeg in m’n beste Mexicaans ‘bekijk het maar met je zootje’ en ga alsnog naar Avis voor de – dure - Jeep. Ik vraag bij Avis, ‘I want to rent a Jeep’ . ‘We have no Jeeps Sir’. ‘What do you have?’ ‘We have intermediates sir…..’ Doel bij Avis is dus klaarblijkelijk om op elke vraag te antwoorden ‘nee, die hebben we niet, maar we hebben wel……’ In elk geval krijg ik zo voor dezelfde prijs als ik oorspronkelijk had bij Alamo, een rode Dodge met Hyundai logo(?) van Avis. Nadeel is wel dat ik de auto moet inleveren als het kantoor van Avis sluit. En dat is al om 18:00uur. Als een andere Avis medewerker met ons meeloopt naar de parkeerplaats om de auto te overhandigen, vraag ik aan hem of dat inleveren niet toch later kan. Ik merk een opening, stop de man $10 toe en hupsakee een uur gewonnen. Oh ja, Mexico, zo werkt dat hier natuurlijk. Stom dat ik me dat niet eerder heb beseft…… Sukkel! Bij Alamo liepen we echter – voor de vijfde keer in vijf dagen – Raoul tegen het lijf. Hey, jij ook hier? Ja, maar niet zo lang als jullie…… Raoul had niet geserveerd, maar was binnen een kwartiertje vertrokken. Met autosleutels in de hand nog wel….

Omdat onze Europese & Amerikaanse TomTom geen Mexicaanse eilanden kent – op zich niet zo heel erg raar -, moeten we het doen met de island map van Avis. We rijden richting San Miguel, de hoofdstad van het eiland, om daar de weg te zoeken naar de eerste bestemming van vandaag, de Maya ruines van San Gervasio. Al zoekende komen we langs een MacDonalds. Hungry? Hungry! We hebben zelfs honger én haast, dus worden er snel 5 kipmenus besteld en verorberd. Jasper ontpopt zich trouwens tijdens deze vakantie als een echte pluimveeliefhebber. Er gaat echt geen dag voorbij of hij verorbert minimaal één kippe- of ander pluimveeachtig stuk vlees. Ook zijn taalgebruik kenmerkt zich door wederkerende zaken: o.a. ‘dat is echt megacool!’. Jasper’s reactie op het vinden van deze McDo’nalds vestiging was dan ook vrij voorspelbaar: ‘McDonalds? McChicken! Megacool…….’ We kunnen hier trouwens ‘gewoon’ met dollars betalen maar krijgen wel Mexicaanse pesos terug. Terwijl we aan tafel zitten valt Ellens oog in een keer op een grijze auto die vlakbij de onze geparkeerd staat. Er zit een grote, groene, bewegende vlek op. Wat is dat nou?





Sjee, wat een beest! Ellen spurt naar buiten en schiet daarbij de bovenstaande foto. Megacool hè? Dat vond Jasper ook al…… Na het eten vinden we na wat kleine omzwervingen de juiste route naar San Gervasio, en een twintig minuutjes later zijn we er al. Een officieuze parkeerwacht dirigeert ons naar een schaduwrijke plek en door het toestoppen van wat losse dollars ga ik er van uit dat onze Dodgy Hyundai – die bij elk bultje in de weg dat hoger is dan 2 inches (5 centimeter) over de grond schaaft) – gevrijwaard blijft van deuken en/of diefstal. Bij de ingang van San Gervasio moeten we helaas wachten op een hele buslading met toeristen uit India. Na enig wachtwerk betalen we dus 4 dollar per persoon om daarna bij een tweede ingang te komen waar je opnieuw 4 dollar moet betalen. De eerste 4 zijn voor een nationaal monumenten fonds, de tweede 4 dollar voor het onderhoud van deze specifieke plek. En twee ingangen met twee rijen en twee maal personeel is uiteraard veel handiger en goedkoper dan één ingang en achteraf een overboeking van 50% van de ene rekening naar de andere. Toch?? Of zouden de banken hier net zo (on)betrouwbaar zijn als bij ons?

Nog goed en wel voor we de eerste ruïnes zien treffen we al direct meer grote leguanen. Die schijnen hier ongeveer net zo veel voor te komen als mussen bij ons.



We volgen het onduidelijke routekaartje dat we bij de tweede ingang hebben gekregen en bemerken onderweg dat we niet de enige zijn die moeite hebben om door de bossen de juiste weg te vinden.



De ruïnes die hier liggen zijn weliswaar qua grootte en omvang totaal onvergelijkbaar met de grote opgravingssites op het vaste land van Yucatan, maar wel degelijk mooi om te zien en interessant. Het eiland Cozumel was vroeger voor de Maya’s de thuisplaats van de godin Ix Chel, onder andere ‘verantwoordelijk’ voor vruchtbaarheid. Wilde je als Maya vrouw dus kinderen, dan was een bedevaart naar Cozumel een absolute must.





Bepaalde paden in de bossen liggen volledig in de schaduw en dat heeft behalve het voordeel van een iets draagbaardere temperatuur, ook een nadeel; er staan grote plassen met water en modder en dus is het springen van de ene steen op de andere boomstronk en omgekeerd. Eén van ons raakt een beetje vies. Drie kaar raden wie? Juist: Linda. Megacool! Na ongeveer twee uur hebben we alle ruïnes gezien en gaan we, zeer bezweet en very overheated, terug naar de auto. Jasper, Ellen en Anja gaan eerst nog even Elvissen wegbrengen terwijl Linda en PA3 wachten op een bankje. Ons volgende doel is Punta Sur; de zuidelijke punt van het eiland waar een nationaal park ligt met een mooie vuurtoren en een lagune waar salties liggen. Salties zijn (gevaarlijke!) zoutwaterkrokodillen. Megacool! Onderweg naar Punta Sur rijden we langs de Oostkust en daar zien we waarom het wordt afgeraden om aan deze kant van het eiland in zee te gaan: grote golven (inderdaad: Megacool!) en sterke stroming.



Iets minder Megacool! is het feit dat het park Punta Sur al gesloten is als we er aan komen; geen krokodillen dus vandaag. Het alternatieve plan is dan om te gaan snorkelen aan de westkust. Volgens onze Lonely Planet zijn er aan het strand diverse beach clubs waar je vanaf het fijne, witte zand zo de koraalvissen tegemoet kunt zwemmen. Wat dacht je daarvan? Megacool, of niet dan? Na een halfuurtje hebben we een van de aanbevolen clubs gevonden. We parkeren, stappen uit en een vrolijke Mexicaan komt naar ons toe. Megacool is het hier zegt hij. Maar helaas sluiten ze over 10 minuten. Ok, dan maar iets verder kijken. Een kilometer of wat verder bereiken we Chankanaab, ook een van de aanbevolen plekken. Er hangt een bordje dat het closed is, maar we kunnen zo de parkeerplaats op rijden, waar trouwens ook nog best veel auto’s staan. De officiële ingang van de club laten we voor wat ie is; we lopen iets verderop naar het strand en kleden ons om. De meiden en Megacoole Jasper zwemmen al lang en breed in het water als Anja & PA3 nog staan te stoeien met de onderwatercamera. Klereding! Gisteren deed ie ’t nog en nu geeft ie de geest. Ondertussen komen de kids even tussendoor vertellen dat het snorkelen hier echt megacool is. Niet Jasper megacool maar ECHT megacool. Veel vissen, mooie vissen en grote vissen! Oké, dan moeten we dus foto’s hebben. Ik probeer batterij nummer twee, maar ook die doet nada. En voor nummer drie geld njente, nummer 4 doet NOTHING! Dan maar zonder camera. Anja en PA3 lopen het water in, masker op, snorkel aan, 5 meter zwemmen en dan….senor! Senor! SENOR! QUE? Ja hoor, daar staat een bewaker of ander officieel figuur die in z’n beste Spaans probeert uit te leggen dat de boel hier cerrado (dicht) is, en dat het prohibido (verboden) is om te snorkelen. Hij spreekt geen woord Engels (tenminste zo doet ie) en ik versta geen woord Spaans (tenminste, zo doe ik). Ik denk ‘ik neem nog vijf minuten no-comprende tijd’ en dan gaan we. En dat doe ik. Helaas is Anja er inmiddels uit, maar ik zie echt prachtige scholen grote vissen én meer! Dan gaan we er toch maar uit. Opgesloten in een Mexicaanse jail is volgens mij nog nooit iemand goed bevallen.

Met ons natte kloffie aan stappen we in de auto en besluiten langs het strand verder te rijden tot we weer een andere ‘spot’ hebben gevonden. En die vinden we! Vijf minuutjes verder parkeren we de auto naast een paar andere, lopen het strand op, doen de snorkels op en ‘off we go’! Het is hier niet zo Megacool! als bij de vorige plek, maar toch nog steeds wel behoorlijk megacool. Ik ken de namen van de vissen dan wel niet allemaal, maar ik prent ze wel goed in m’n geheugen om er straks (nu dus) plaatjes bij te kunnen zoeken.









Ook zien we tot drie of vier mooie roggen. Na een stuk zwemmen laten ze zich op de bodem zakken, schudden hun lijf een paar keer op en neer en zijn dan zo goed als onherkenbaar in het zand. Maar…….als je dan je waterschoen uitdoet, een diepe hap adem neemt, een meter of vier duikt en de rog met je waterschoen aantikt, dan zwemt ie weer verder. Megacool!



We rekken de snorkeltijd zo lang mogelijk tot we de auto in moeten leveren. Gelukkig zijn we vlak bij de Victory, we kunnen ‘m zien, en daar vlakbij is ook een tankstation om de auto af te tanken. Dit doen we snel en dan gaan we, na nog een paar fotootjes te schieten, terug aan boord.





Terug aan boord frissen we ons op, eten een hapje, schieten nog wat plaatjes





En gaan naar bed. Has ta la vista! Megacool!

[A3]

Dag 7, zondag: Lazy Sunday Afternoon

Megacool! Was het gisteren. Vandaag is het – eerlijk is eerlijk – iets minder megacool. Geen spannende activiteiten, geen eilanden waar aangelegd wordt, alleen maar varen, varen en nog eens varen. Een soort ‘Berend Botje, ging uit varen….’ De eerst aantekeningen om dit verslag te kunnen maken worden dan ook pas omstreeks 16:00uur plaatselijke tijd aan het virtuele papier toevertrouwd. Ik besef nu dat door het gebruik van de laptops en tablets, er vele spreekwoorden verloren zullen gaan of op z’n minst sterk zullen veranderen;
· aan het papier toevertrouwen = ‘tablet save baby’
· iets wel op zijn buik kunnen schrijven = ‘chat it on the stomach love’
· met iemand kunnen lezen en schrijven = ‘I can e-read & e-type you’
· het is met geen pen te beschrijven = het is met geen key te boarden’
· opnoteren = ‘ontyping’
· gekken en dwazen schrijven hun namen op deuren en glazen = ‘only fools and horses follow facebook courses’
· om over naar huis te schrijven = ‘to twitter home about’
· wie schrijft die blijft = ‘no twitter is a deep shitter’
· zich de wet niet voor laten schrijven = ‘do not let face book you’

Tja, elk voordeel hep se nadeel (‘every twit has its shit’). Anja & PA3 ontbijten al voor de middag, voor de rest is het meer een brunchachtig gebeuren vandaag. Er wordt wat gechilled, gelounched & gezwommen (hé, een Nederlands woord!) en daarna, gezamenlijk, gegolfd. Mini golf weliswaar, maar toch, op het bovenste dek van het schip met uitzicht op de Caribische zee en Cuba; voorwaar geen straf!









Over de uitslag van de minigolfwedstrijd wordt hevig gedebatteerd. Niemand heeft namelijk de moeite genomen om een ouderwets stuk papier met een nog ouderwetser potlood (dit is een dun houten staafje dat gevuld is met grafiet dat je steeds moet slijpen om te kunnen schrijven, een uitvinding uit 1565) mee te nemen. En moderne iPhone & iPads hebben geen mogelijkheid om een minigolfscorelijst bij te houden. Alles had wel gefilmd kunnen worden en dan later nageteld, maar zoveel moeite staat niet in verhouding tot de hoofdprijs van vandaag: eeuwige roem between the five us, for one day only. Laten we, for the record, maar zeggen dat PA3 gewonnen heeft…….

Na het golven gaan we hangen aan de bar. De barman die bij het zwembad werkt, verzet in z’n eentje ongeveer evenveel werk als de vier barmannen op het achterdek bij elkaar. Echt een genot om naar te kijken deze man; iedere bestelde cocktail wordt vakkundig en met grote snelheid bereid. Ook de cocktail van de dag; in een grote tank van naar schatting wel 10 liter wordt – met vier flessen tegelijk vanuit twee handen! – telkens een nieuwe drank toegevoegd. We zien rum, whisky, vodka en diverse andere dingen voorbij komen. Afgemaakt met citroensap en een soort limonade. Wauw!




Om kwart voor acht verzamelen we voor het laatste diner aan boord in de Atlantic Dining room. Het smaakt allemaal uitstekend, inclusief het nagerecht dat bestaat uit een fruit plate & een fruit platter. Tijdens het eten horen we een oproep voor ‘blind star in stateroom so and so’, vergezeld van een aantal indringende pieptonen. Zou er iets aan de hand zijn? Als Ellen later die avond de sleutel gaat vragen van de gamescabinet in de bibliotheek is er geen tijd bij guest services; men heeft te maken met een medical emergency. Dan maar naar de show in het theater. We vinden nog net vijf plekjes en moeten eerlijk zeggen dat de show op de laatste avond veel leuker is dan de vorige. Na de show gaan we naar bed. Morgenochtend arriveren we weer in Miami!