ontheemd

[Sandy]

Daar ontkom je natuurlijk niet helemaal aan Vana, het is ook mede door jouw bericht dat ik haar blog ben gaan lezen. Het is misschien niet leuk voor haar dat diverse mensen daar nu iets over gaan schrijven. Maar dat is nu eenmaal inherent aan de keuze om alles openbaar op internet te plaatsen. Niet iedereen zal je naar de mond praten of zeggen wat je graag wil horen.

[Hockey]

Vana, ik sluit me aan bij Sandy. Jij hebt zelf gedaan wat je anderen nu verwijt en hebt zelfs hier gezegd dat ze jou ontvriend heeft omdat je kritiek leverde.

Ik heb de blog ook deels gelezen, en sorry, maar dat krijg je als je de link plaatst hier op AA. Je kan niet een link vermelden in je profiel en het dan gek vinden als mensen het gaan lezen. Over het blog zelf wil ik niet al te veel zeggen anders dan dat ik graag de kansen zou krijgen die Manuela en haar gezin hebben gekregen. En ik vermoed dat ik daarin niet alleen sta (het willen krijgen van die kansen).

[vana]

Daar heb je gelijk in en dat had ik niet moeten doen. Hoewel ik er ook bijgezet heb dat ik het begreep, had het ik het beter niet hier neer kunnen zetten, dat geef ik toe.
Toch vind ik dat het niet nodig is om nu haar blog uit te gaan spitten en zeker niet om lullige zogenaamd grappige commentaren te geven en haar min of meer belachelijk te maken.
Daar zit ze nu echt niet op te wachten, ze heeft het al moeilijk genoeg.

Het resultaat kan zomaar zijn dat ze haar hele blog, waar ze jarenlang aan gewerkt heeft wist.

[Ziva]

Ja ik moet eerlijk zeggen dat mijn nieuwsgierigheid ook gewekt werd door jouw post vana en vandaar dat ik die blog even ben gaan doorlezen.

Ik vond het zo moeilijk te begrijpen dat iemand die er eerst voor kiest om vrijwillig zijn thuisland te verlaten dan na zo'n (relatief) korte periode dan zo ongelukkig kan worden na terugkomst. Vandaar dat ik ging kijken omdat ik me afvroeg waarom ze uberhaupt gingen emigreren want je hebt toch ook vaak redenen om weg te willen uit eigen land (tenzij het tijdelijk is). En toen viel me dat echt op.

[Jasmino]

Ik weet niet of Manuela nog terugkomt in dit topic, maar ik kan me goed voorstellen dat ze dat nu zeker niet meer doet. En het lijkt me ook geen goed idee om zonder haar aanwezigheid hier te gaan discussiëren over haar. Ik denk dat er dan beter een slotje op dit topic kan worden gezet totdat zij zelf aangeeft toch verder te willen praten.

[DejaVu]

Het is weg hoor mensen. Vroeger ging ik in discussie(want ik schrijf gewoon wat er op de blog staat) en raakte er mensen in de stress waardoor zo'n topic gesloten werd. Maar je wordt verstandiger met de dagen.

[houstonwehaveaproblem]

Voor het geval je dit nog leest; het is inmiddels 29 juli en jullie zijn al bijna 2 maanden terug in Nederland. Twee maanden waarin jullie tot nu toe alleen maar ronddraaien in kringetjes en waar ik alleen maar hoor dat je zo ontzettend verdrietig bent en niet weet wat je moet doen nu. Ik heb altijd jullie blog gevolgd vanaf het begin, omdat ik het leuk vond dat jullie in "mijn staat" Texas kwamen wonen en benieuwd was naar jullie ervaringen. Al vanaf het begin had je ook in Texas heimwee naar Nederland, naar je familie, naar de bakker die zulke lekkere gebakjes maakte, de paprikachips die ze hier niet hadden en de Donald Duck en Koffietijd wat je op je laptop via uitzending gemist keek. Ik heb je vaak gezegd dat je op een gegeven moment dingen los moest laten, accepteren dat er geen paprikachips is, maar wel hele lekkere chips met BBQ smaak. Dat er voor alles wat je mist in Nederland wel een soort van vervanging is in Texas (muv je familie natuurlijk!). Toch ben ik me altijd blijven verbazen hoe jullie bleven vasthouden aan de Nederlandse dingen en ik vond dat jammer.
Toen je vorig jaar schreef dat jullie van plan waren om weer naar Nederland terug te gaan, leek me dat geen vreemde stap. Jullie hingen nog zoveel aan het Nederlandse voedsel en de kneuterigheid daar (sorry, niet denigrerend maar liefelijk bedoeld) dat ik ook overtuigd was dat teruggaan de beste keuze was. Je was heel erg bezig met afscheid nemen van hier (Texas), maar wat ik mistte was je plannen voor Nederland. Waarom wel je huis hier verkopen terwijl je nog niet op zoek bent naar een huis in Nederland? Dachten jullie dat het allemaal makkelijk zou gaan daar? Dat er halve dorpen te huur stonden en jullie geen probleem zouden hebben een plekje te vinden? Ondanks dat ik veel heb gezien van hoe je bezig was met afscheid nemen hier (huis verkopen, spullen inpakken, foto albums maken), was er op je blog niet veel te merken met hoe je bezig was om je in Nederland te gaan settlen.
En ik denk dat een aantal mensen hier die jou ook wat langer hebben gevolgd het goed hebben verwoord. Als jij in Nederland in een huis terecht had gekund, dan was je nu 2 maanden verder en had je kamers geschilderd, je mooie Texaanse spulletjes weer uitgestald en opgehangen in je huis en je Bath & Body spulletjes uitgepakt en gebruikt. De luchtjes waar jij blij van werd! In plaats daarvan zit je nu te mokken en shagrijnen in Friesland en de spullen waaraan je gehecht bent staan vast ergens in dozen opgeslagen. Het is toch niet gek dat je daar depressief van wordt?
In al die jaren dat ik je "ken" weet ik dat jouw huis voor jou heel belangrijk was. Ik heb de foto's gezien van je huis en gezien hoe je altijd bezig was het gezellig te maken met nieuwe spulletjes. En toen het huis redelijk klaar was qua inrichting had je tijd om lekkere dingen te bakken om je familie mee te verrassen. Jouw grote talent ligt in het gezellig maken van je huis en je thuis en dat ben je nu kwijt. Dàt is je gevoel van ontheemd zijn. Je bent je taak als vrouw/partner/moeder/verzorgster en gastvrouw kwijt denk ik.

Ik zou lekker op zoek gaan naar een huis in de omgeving waar je het laatst woonde. Kijken de buren naar binnen? Dan koop je een leuk gordijnstofje of vitrage. Is de tuin wat klein? Dan rij je naar het tuincentrum en koop je wat bakken met bloeiende planten en fleur je daar de ruimte die je hebt mee op. Met een douchegordijn zie je die lelijk verkalkte leidingen in de badkamer niet meer en dan ga je tzt wel met viakal aan de slag. Een nieuw verfje op de muren, een bosje bloemen op tafel, koekjes in de oven, etc. Jij vergeet even voor het gemak dat jij de kwaliteiten hebt om van elk huis een thuis te maken voor jou en je familie en ik raad je aan om daar vanaf vandaag mee aan de slag te gaan. Huur het eerste het beste huis wat op je pad komt en ga de uitdaging aan om het binnen een maand om te toveren tot jouw thuis. Je hebt al 2 maanden verspild!

[vana]

Wat heb je dat mooi gezegd Houstonwehaveaproblem. Volgens mij heb je er precies de vinger op gelegd waarom Manuela zich zo ontheemd voelt
Ik hoop echt dat ze dit leest want het is zo ontzettend waar!

[Hockey]

Ik denk dat er dan beter een slotje op dit topic kan worden gezet totdat zij zelf aangeeft toch verder te willen praten.

Dus topics moeten open blijven zolang de reacties de topicstarter bevallen? Want daar komt het op neer.
Het lijkt me beter dat mensen eerst nadenken voordat ze iets op internet zetten, want het blijft eeuwig zichtbaar en iedereen kan het zien.

[Juno]

Mooi gezegd, houstonwehaveaproblem!

Manuela, dit zijn super tips voor jou denk ik. Meerdere mensen op het forum zijn met goede ideeën gekomen. Ik denk dat als je daar iets mee doet een heel groot gedeelte van je problemen weg zullen gaan en je je een stuk beter voelt!! Ook dit: kijk naar wat je hébt en niet naar wat je níet hebt. Het leven is een feestje maar je moet zelf de slingers ophangen Succes!

[USInsider]

Toch herken ik vooral dat 'gebrek' aan Ned. etenswaren. Mijn leven is echt een stuk leuker geworden sinds ik de Hollandse kruidenier heb ontdekt die hie eens in de zoveel weken langskomt. En gezien het feit dat de goede man zijn vader heeft opgevolgd in het rijden van zes routes - iedere route vraagt vijf dagen - in het zuiden/midden van CA, moeten er toch aardig wat Ned. en Belgische expats hier wonen met een behoefte aan kaas en beschuit en stroopwafels.
Zojuist heb ik nog een volkorenbeschuit met roze harde muisjes op roomboter weggekraakt.
Voor de Holl. kruidenier er was hadden we nooit eens echte lekkere oude kaas, hadden we geen Calve mayonaise - waar ik als kind verslaafd aan ben geraakt, en hadden we geen volkoren beschuiten. Hij heeft ook kroketten !

Het lijkt zo iets kleins, geen 'echte' mayo, maar het zijn juiste de kleine dingen die je je niet eens realiseert als je vertrekt (wij overigens ook niet de grote), die het je moeilijk maken te wennen.

Ik zag op Manuelas blog dat ze zelf bitterballen had gemaakt. Toen schaamde ik me zelfs nog even: kijk daar is iemand die niet klaagt over gebrek aan, maar er iets aan doet !
Dus inderdaad zoals 'Houston/problem' al zegt: hier is iemand die alle capaciteiten heeft om zich erdoor te slaan.

Maar zoals ANY al schreef hier, een depressie is een serieuze aangelegenheid en daarvoor is professionele hulp de oplossing.

[Dento]

Het lijkt zo iets kleins, geen 'echte' mayo, maar het zijn juiste de kleine dingen die je je niet eens realiseert als je vertrekt (wij overigens ook niet de grote), die het je moeilijk maken te wennen.

Maar dat zijn ook de kleine dingen waarmee als het er teveel zijn je nooit echt zult wennen als je daar maar aan vast blijft houden.

Mijn ouders komen regelmatig en brengen dan dingen mee uit Nederland, zoals drop, en flessen curry van Hela, en af en toe eens koekjes van LU, maar als ik dat niet zou hebben zou ik me er niet ongelukkiger door voelen. Net zoals ik de frikandellen en de haringen en de frituur mis, maar ik ben daardoor niet ongelukkig. Ik zie het eerder als een traktatie als mijn ouders iets meebrengen of opsturen, en als ik nog een keer terug ga naar Nederland dan ga ik zeker naar de frituur, maar volgens mij ben je niet goed bezig als je zodanig vasthoudt aan dat soort - in het groter geheel - relatief minder belangrijke dingen. Als dat is waar je op focust, dan zul je denk nooit echt wennen/integreren.

Je moet juist op zoek naar dingen die een goed alternatief zijn (zoals bijvoorbeeld de al genoemde BBQ chips i.p.v. paprikachips, die in Nederland mijn favoriet waren), en verschillende lokale dingen proberen. Misschien moet je wel 12 verschillende soorten mayonnaise proberen om er een te vinden die in de buurt komt van de Calvé/Remia, maar goed, dat is ook een onderdeel van het aanpassen.

Als het gevoel van 'op je plek zijn' echt afhangt van kleine dingen als de juiste mayonnaise en koekjes (om het even te chargeren), dan is emigreren wellicht niet de juiste keuze geweest... Moet je je Nederlandse dingen allemaal opgeven? Nee, maar je moet het een plaats geven in het geheel, en het niet het centrale punt laten zijn.

[houstonwehaveaproblem]

Ik zag op Manuelas blog dat ze zelf bitterballen had gemaakt. Toen schaamde ik me zelfs nog even: kijk daar is iemand die niet klaagt over gebrek aan, maar er iets aan doet !
Dus inderdaad zoals 'Houston/problem' al zegt: hier is iemand die alle capaciteiten heeft om zich erdoor te slaan.

Volgens mij had ze dat recept van mij . Net als de tip om een gourmetstel te bestellen online.
Ik snap best dat mensen een hang kunnen hebben naar etenswaar in Nederland. Zeker als je met die dingen bent opgegroeid, want dan is het toch ook onderdeel van je zijn.
Wij kunnen hier nog best Nederlandse kaas kopen in de supermarkten en bij bijv Trader Joe's. Er zijn ook genoeg draadjes op dit forum met namen en adressen van winkels waar je bepaalde producten kunt vinden. Wij hebben hier vlakbij een Nederlands winkeltje en de enige keer dat ik er kom is eind november, om chocoladeletters te kopen. Dat vind ik een leuke traditie die ik graag in stand houd.
Maar als je nooit accepteert dat dingen in een andere omgeving anders gaan en je blijft je er zo heftig tegen verzetten, dan zul je je ook nooit ergens thuis voelen. En dat gaat verder dan alleen een bitterbal.

Ps; ik woon nu ruim 7 jaar in Texas en kan er prima aarden. Het is dus niet zo dat Texas niet OK is. Ik ken hier ook Nederlandse expats die met pijn in hun hart vertekken en anderen die blij zijn na 2 jaar weer naar Nederland te gaan. Ik denk wel (en heb dat ook vaak gezegd) dat Manuela in een apart deel van Texas woonde, want veel van de dingen waar zij tegenaan liep op bijv school en met contacten met andere Amerikanen/Texanen herken ik helemaal niet. Maar Houston en omgeving is denk ik een stuk liberaler dan de omgeving van Dallas.

[kastelke]

We zijn net terug thuis van The Dutch Shop. Hadden 2 zakken bij met snoepgoed: 'groentjes', bokkepootjes, gevulde koeken, krentenbollen, bakkersspeculaas, stophoest, enz. Daar eten we dus nog maanden van. Rijden we daar speciaal 30 minuten voor naar die winkel? Neen. We moesten in de buurt zijn, en dan springen we eens binnen. Ga ik daar $9 voor een pot Hollandse majonaise uitgeven? Neen, want ik koop hier voor $4 een even grote pot Helmans, en die vinden we ook ok.
Het is leuk om nog eens iets te eten dat je kent van 'vroeger'. Zo heb ik hier ook al makarons gekocht die er net zo uit zagen als deze die we in Parijs zo lekker vonden (in Belgie heb ik nooit van die typishe gekleurde macarons gekocht). (zoals Dento zegt: het is een traktatie). Maar we gaan er niet ongelukkig door zijn als die winkel niet hier was. Meer nog: moest ik er voor naar Toronto moeten rijden, dan ging ik er niet eens langs want het is me niet de moeite waard want ik neem altijd de commutertrein naar de stad en ik heb geen zin om met 2 zakken snoepgoed terug te moeten sleuren op de trein.

[Sandy]

Precies Dento en HWHAP het gaat veel dieper dan een bitterbal, ontbreken van een airco, te klein huis enz. enz. enz.
Daarom vroeg Ziva (denk ik) en ook ik me af, na een algemene indruk van haar blog (ook nog tijdens haar verblijf in Amerika), of het ook niet gewoon een instelling is van niet snel tevreden te zijn. Een terechte vraag denk ik... waar we uiteraard naast kunnen zitten. Maar ik geloof echt wel dat meerderen zich dat afvragen maar het niet durven zeggen.

Wat betreft het missen van typisch Nederlandse etenswaren, is het juist niet extra feest en nostalgie wanneer een familielid een pakketje uit Nederland meeneemt? Want misschien als je weer terug bent in NL zul je ontdekken dat na het zoveelste kroketje, stroopwafel of rookworst... dat in feite ook niet zo heel speciaal is. Al hoewel drop kan ik inkomen dat je daar niet zonder kan

[USInsider]

Zoals ik zei, ik ben VERSLAAFD aan Calve mayonaise - 'nothing compares'.

Dento, je hebt ouders "die regelmatig komen" en sommige etenswaren meenemen. Dus je weet niet hoe het is om dingen al jaren te missen.
En dan heb ik het nog niet over het feit dat je dus je familie nu en dan ziet.

Het feit dat expats graag 'iets van thuis eten' lijkt me heel normaal en heeft niets met 'afzetten tegen' te maken lijkt me. In Canada zijn er een groot aantal Hollandse winkels die goed zaken doen, en zo zijn er ook in de US op veel plaatsen Hollandse winkels. Plus de rijdende kruidenier die hier komt heeft een bloeiende business gaande. Veel klanten zijn inmiddels USer (dan wel Canadees) geworden.
Het is ook niet dat de klanten 'helemaal Hollands' willen eten. Maar er is een dame van 90 die graag Wybertje heeft tegen het hoesten. Haar dochter heeft twee kleinkids die gek zijn op Honig soep en boterhammen met cervelaat. Andere klanten komen vooral voor de drop. En er is een klant die aldoor vooral veel Calve mayo koopt.

En ja hoor, wij rijden een halve dag voor een Holl. winkels desnoods, waarom niet ?
Nu en dan een kroketje willen of een bitterbal heeft niets met integratie te maken. Hoewel als je niet zoals ik in het verleden wel heb gedaan, even huilen omdat ik zo een zin had in een bruine boterham met hele oude kaas en mayo, of met een kroket, dan denk ik dat die 'integratie' juist sneller gaat.

Het merendeel van mijn buren in mijn vorige buurt kookte 'ethnisch' - ander woord voor 'wat ruikt dat lekker !' en spraken hun eigen taal en ternauwernood Engels. Gingen zeer regelmatig naar land van herkomst. Mijn naaste buren stuurden hun kids naar de speciale lagere school-met-de-koran en die zoons gaan zometeen in het land van herkomst hun bruiden halen. Maar als je ze vraagt zijn ze volledig USer.

[SophiaB]

Het resultaat kan zomaar zijn dat ze haar hele blog, waar ze jarenlang aan gewerkt heeft wist.

Oooh dat hoop ik niet!!! Ik heb haar blog de afgelopen weken (vluchtig) doorgelezen en het is echt een meesterwerkje. Ik hoop dat ze gewoon doorgaan met schrijven!

ALS je dit nog leest, Manuela, ik leeft echt heel erg met je mee... advies kan ik niet geven want ik kan niet in jouw hartje en gedachten kijken, maar ik hoop dat er gauw een oplossing komt voor je dilemma. Sterkte met alles!

[Ziva]

Sandy geeft inderdaad aan wat ik ook dacht en ook bedoelde. En ik hoop oprecht dat ik het mis heb maar ik las vooral veel onvrede, heimwee en klagen ten opzichte van alle mooie dingen. Voor mij is het bijna alsof de foto's niet overeenkomen met de begeleidende tekst zeg maar want op de (overigens schitterende) foto's zie ik blije mensen in prachtige omgevingen genieten.

En wat Dento zegt heb ik dus ook. Nederlands eten is een traktatie, een bonus, een extra. Ik zit denk ik nog meer verwijderd van "Hollands" eten dan sommige expats. Heb geen Nederlandse winkel in de buurt en bestel ook niet echt Nederlandse dingen online. Toch kan ik blij worden als ik ineens een Nederlands product ontdek maar kan ik zonder? Ja natuurlijk wel! Als je toch steeds maar blijft vasthouden aan alles wat Nederlands is, hoe kun je dan ooit aarden? Ik begrijp nu ook zoveel beter waarom sommige emigranten zulke aanpassingsproblemen hebben en qua cultuur niet kunnen wennen.

[USInsider]

En dat vind ik nou echt Hollands !!! dat gedoe over integreren.

Zoal ik al aangaf, mijn buren voelden zich helemaal USer - maar ik zag en rook en hoorde een soort klein-Yemen.
Daarvoor Hmong buren idem dito. Een heel huis vol spullen 'uit onze cultuur' die me trots werden getoond. En voor het festival - Hmong hebben hier een groot festival ieder jaar - de speciale Hmong klederdracht.
Mijn overburen lieten prachtig parket uit hun nieuwe huis slopen: in onze cultuur geven we de voorkeur aan tegels, zo legden ze me uit.
Mijn man had twee vrouwen in zijn team bij een vorige werkgever: de Indische vrouw kwam vaak in een Saree of Salwar Kameez op casual day en de Koreaansevrouw kwam op speciale dagen in Hanbok. Het team had potlucks waarbij ieder een gerecht uit zijn of haar land moest klaarmaken.

Dit is de US ! Een land vol verschillende kulturen en je mag er net zoveel van opgeven of van houden als je wilt.
Wat heeft 'integratie' nou in 's hemelsnaam met mijn verslaving aan Calve mayonaise te maken ?

Overigens zijn de verschillen per staat en per lokatie groot.
Ik voelde me in WI - Milwaukee met om de hoek een fantastisch museum (de Calatrava) en de hele zomer door enorme ethnische (!!!) festivals plezieriger dan hier in achterland CA waar weinig is op dat gebied. Ik vind wonen waar water is (oceaan, zee, meer) ook leuker dan louter droog land om me heen.

[Dento]

Dento, je hebt ouders "die regelmatig komen" en sommige etenswaren meenemen. Dus je weet niet hoe het is om dingen al jaren te missen.
En dan heb ik het nog niet over het feit dat je dus je familie nu en dan ziet.

Er zijn heus wel etenswaren die ik 'al jaren' mis: er zijn genoeg dingen die ik al vijf jaar niet heb gehad. En ik heb ook familie die ik al 5 jaar niet meer heb gezien.

Maar zoals ik al zei, al zouden mijn ouders die drop en curry en koekjes niet opsturen, dan nog zou ik niet ongelukkig worden van het feit dat ik die niet meer krijg. Er zijn genoeg lekkere alternatieven hier, en als je écht wil integreren dan vind je heus wel alternatieven, zonder welhaast wanhopig vast te moeten blijven houden aan het Nederlandse spul.

Je weet immers vantevoren dat als je naar een ander land toe gaat dat er dingen zijn die je in je thuisland hebt, die je in je nieuwe land niet hebt. Dat weet je, en dat moet je accepteren. Als je dat niet kunt, of niet wilt, dan zul je nooit echt 100% gelukkig kunnen worden, waar je ook bent, want je blijft dan altijd vergelijken zonder te accepteren.

Neem als voorbeeld de mayonnaise (niet specifiek op wie dan ook gericht, maar het werkt als een mooi voorbeeld): als je altijd maar vast blijft houden aan hoeveel lekkerder die Calvé mayo is dan welk merk hier ook zonder te accepteren dat het nu eenmaal geen Calvé is en dat het ook moeilijk tot onmogelijk is om die hier te krijgen. Je kunt dan dus het beste dat alternatieve merk nemen dat het meest in de buurt komt en denken "dit werkt ook", in plaats van de hele tijd maar te blijven denken 'goh, die Calvé was toch wel erg lekker, en dit is maar niks', En ja, Calvé is ook lekkerder en anders dan wat je hier krijgt, maar "so be it" - ik eet nog steeds mijn frietjes met mayonnaise, en ik vind het nog steeds lekker, ook al is het geen Calvé en had ik misschien liever Calvé. Vergelijken mag, maar zonder acceptatie heeft het geen zin.

Nogmaals, er is genoeg aan etenswaren en lekkernijen die ik mis uit Nederland, maar ik word er echt niet depressief van dat ik die niet heb/kan krijgen. En dat heeft niets te maken met het feit dat ik mijn ouders regelmatig zie, en dat ze af en toe eens een dropje of een LU-koekje meenemen.

En ja, ook wij eten regelmatig nog Nederlandse gerechten, en daar is ook helemaal niets mis mee. Je hoeft ook je afkomst niet te verloochenen, maar om (gechargeerd gezegd) wanhopig aan de Nederlandse producten vast willen blijven houden omdat alles hier zo anders is, dat is weer een ander uiterste wat je op den duur echt gaat tegenwerken.

Anders gesteld: ik ben niet ongelukkig omdat ik bepaalde dingen niet heb omdat er voldoende alternatieven zijn, en ik word blij als ik af en toe een traktatie krijg, maar ik val niet in een diep zwart gat nadat ik dat laatste koekje op heb.

En dat heeft niets met 'integreren' te maken, maar des te meer met je eigen instelling.