emigreren:wel of niet

[Stefanie79]

Hallo allemaal,
Ook wij zijn USA fans, en na 3 keer door het zuidwesten te hebben gereisd,zijn we tot de conclusie
gekomen dat wij graag in Californie zouden willen wonen.
Wij zijn ons er absoluut van bewust dat dit echt niet makkelijk zal gaan, maar willen toch de sprong
wagen,mochten we de kans krijgen.
Mijn man (35 jaar) is ingenieur,heeft veel werkervaring en is erg ambitieus. Op het internet zoekt hij regelmatig naar vacatures.
Ikzelf zit een beetje in dubio. Ik vind Amerika een geweldig land,met prachtig natuur, en de amerikaanse mentaliteit
spreekt me erg aan.
Aan de andere kant,we hebben 2 dochtertjes van 8 en 3 jaar. Ons oudste is al 2 keer in Amerika geweest,en vind
het er geweldig.Maar vakantie is natuurlijk heel wat anders.Daar zijn we ons van bewust.
Maar we hebben daar helemaal niemand, en dan halen we onze kinderen weg uit hun vertrouwde omgeving,
en weg van alle familie en vrienden.
Amerikanen zijn over het algemeen vriendelijke mensen die makkelijk een praatje maken, maar vaak
komt het niet verder dan dat. Ikzelf ben best sociaal, maak makkelijk contact met anderen (hoewel ik soms toch
eerst de kat uit de boom kijk ) , maar ben bang dat we daar zonder onze familie erg alleen zullen zijn.
Dat is eigenlijk het enige dat mij doet twijfelen om te gaan.
Iemand advies, en /of ervaring hiermee?

[mtl]

Het wordt heel moeilijk en helemaal als je twijfelt. Ik zou zeggen: zolang je niet zeker bent dan kun je het beste in Nederland blijven.

[Ziva]

Ik zou een lijst maken met plussen en minnen en dan op die manier op een rijtje zetten wat voor jullie de voor- en nadelen zijn.

Vergeet ook niet dat een visum bijzonder moeilijk te krijgen is en als je man een visum krijgt is het nog onzeker of jij dan een visum krijgt waarmee je mag werken. Dat zou voor mij een groot nadeel zijn.

Misschien kun je, zoals je nu doet, gewoon op vakantie kunnen gaan in Californie. Op die manier kun je zovaak als kan genieten van het land zonder je verworven zekerheden op te geven?

[goldenhills]

Het blijft een sprong in het diepe. Als je op je nieuwe plek een paar mensen tegenkomt (via werk, school, kerk, vrijwilligerswerk, activiteiten van de lokale community center,...) waarmee het goed klikt, dan kan dat een enorm verschil uitmaken. Ik zou de insteek hebben dat je voor een paar jaar gaat, en (aangenomen dat je een GC wint of visum bemachtigt) dan zie je wel of het permanent wordt. De meeste immigranten in mijn omgeving zijn begonnen met een tijdelijk plan: 'voordat de oudste 12 wordt, gaan we weer terug'. Dan wordt er een GC aangevraagd, en het wordt dan: 'als de jongste 12 wordt", 'als de jongste 18 wordt', etc. Van de immigrantengezinnen met kinderen die ik ken willen de kinderen hier blijven, willen geen moedertaal spreken (pas als ze ouder worden vinden ze dat weer interessant), en integreren erg goed. Dit zijn overigens wel gezinnen waarvan de kostwinner een goede baan heeft (soms beide partners), en het nivo om een GC te kunnen bemachtigen. De omgeving hier is ook erg immigrant-vriendelijk, dat kan best schelen.

Hoe flexibeler je je opstelt, hoe beter. Mocht je de kans krijgen om een tijd in de VS te wonen, en je blijkt toch niet goed te aarden, dan heb je het toch geprobeerd. Je bent dan vast wat spaarcenten armer, maar een ervaring rijker.

[Marion K]

Beetje off-topic, maar ik moet dit toch even kwijt.

Amerikanen zijn over het algemeen vriendelijke mensen die makkelijk een praatje maken, maar vaak
komt het niet verder dan dat.

Ik weet dat veel mensen dit beeld van Amerikanen hebben, maar ik ervaar dat toch anders. Ik ben zo'n 16 jaar geleden definitief naar Amerika verhuisd vanwege m'n Amerikaanse partner. Zonder ook maar iemand anders te kennen hier. Als ik geen enkele diepgaande vriendschap had kunnen opbouwen met andere Amerikanen was ik allang weer vertrokken!

[Petra/VS]

Dat is inderdaad ook mijn ervaring, Marion. Mijn beste vriendinnen ooit zijn Amerikaans. Aan Stefanie, wat voor ingenieur is je man? Zou hij bij de Wereldbank kunnen proberen? Dat is hoe mijn vader destijds hier kwam en wij hebben ook vrienden die daarvoor werken.

[dimona]

Toch kan het best moeilijk zijn om een vriendenkring op te bouwen. Het hangt er maar net van af in wat voor setting je terecht komt. Ik vind het hier ook best lastig; bijna iedereen werkt en is buiten dat druk met sport of buitenschoolse aktiviteiten van de kinderen. Je moet maar net iemand treffen die voor jou een plaatsje heeft in zijn drukke bestaan. Ik vind dat zelf niet zo erg, want ik heb het echt druk genoeg met van alles en nog wat, maar als je een sociaal dier bent en je weet van jezelf dat je niet goed tegen alleen zijn kunt, dan is dat toch wel een serieus ding om mee te nemen in je overweging. Zelfs al slaag je er in een leuke vriendenkring op te bouwen, dan nog zal dat niet binnen een maand gepiept zijn. En het is nou net in die beginperiode dat je het meest behoefte hebt aan iemand om je frustraties en irritaties mee te delen.

Het hebben van kinderen is wel een pré bij het leggen van contacten. Op iedere school is er wel behoefte aan ouders die zich voor van alles en nog wat inzetten. De PTA (soort oudercommissie) is echt een perfect gremium om mensen te leren kennen. Het PTA gebeuren is mijn ding alleen niet zo: ik "volunteer" liever in de klassen van mijn kinderen (voorlezen, of onderwijsondersteuning, of administratieve klusjes) maar dan zie je die ouders nou net weer niet

[Petra/VS]

Van Amerikaanse vriendinnen die meerdere malen verhuisd zijn (veel mensen die ik ken zijn State Department of Military) heb ik gehoord dat het ongeveer een jaar duurt voor je een leuke sociale cirkel hebt opgebouwd (geen idee of "sociale cirkel" een Nederlandse uitdrukking is). Maar inderdaad dat hangt af van je omgeving, want zelfs mijn enorm open en zeer sociale beste vriendin is er in Alabama in drie jaar nog niet in geslaagd om eenzelfde netwerk op te bouwen zoals ze dat hier had. Maar wat ik (en ik neem aan Marion ook) wil zeggen is dat het een fabeltje is dat het bij iedere Amerikaan bij een oppervlakkig praatje blijft en verder geen echte interesse. Wat ook meewerkt bij mijn perceptie is dat ik nooit diepe vriendschappen heb kunnen sluiten toen ik in Nederland woonde en hier wel. Dus ik zie dat "oppervlakkige" Amerikanen en "zo open voor vriendschappen" Nederlanders helemaal niet.

[dimona]

Dat beeld van dat oppervlakkige plaatje komt volgens mij vooral door de stuggere omgangsvormen waar wij Nederlanders mee zijn groot gebracht. Amerikanen komen vaak heel aardig en gezellig over; dat zijn Nederlanders niet gewend. Dus op het moment dat de Nederlander (onterecht) het beeld krijgt het goed klikt en dat je wellicht morgen op de koffie wordt gevraagd, is de Amerikaan gewoon bezig met business as usual. En als de koffie vervolgens uitblijft, krijgt de Nederlander het beeld dat vriendschappen (dat meende hij er namelijk in te herkennen) in de VS geen diepgang hebben.

Ik heb het hier ook al meegemaakt hoor, dat je de indruk krijgt dat iemand je echt aardig vindt, terwijl dat vermoedelijk maar in beperkte mate zo is. Ik heb een kennis/vriendin (geen idee wat het nou eigenlijk is, haha) waarvan ik wéét dat twee van haar kinderen behoorlijk worstelen op school (ze zitten bij mijn kinderen in de klas) maar ondanks dat ik haar wel veel heb verteld over de issues met mijn dochter, en ondanks dat ik af en toe heel expliciet vraag hoe het met dát specifieke kind gaat op school, komt ze er niet mee op de proppen. En dat terwijl we over en weer elkaars kinderen van en naar feestjes en andere happenings halen en brengen, en we af en toe samen lunchen. Ik vind dat erg verwarrend en kan heel moeilijk inschatten waar we nu precies staan met deze vriendschap. Als ik in Nederland zo'n relatie zou hebben met iemand, dan wist ik waarschijnlijk alles over haar kinderen

[Steffen]

Sorry erg , maar andersom heb ik het mee gemaakt. Mijn Amerikaanse partner heeft bijna 5 jaar in Nederland gewoont. Zij vond het ontzettend moeilijk om vriendschappen te sluiten met Nederlanders. Als ik dat vertelde aan mensen uit mijn omgeving keken ze me vreemd aan en kreeg ik een reactie van "maar wij zijn juist zo sociaal?" Als ik dan vervolgens vroeg hoeveel mensen ze kenden, laat staan vrienden mee waren, met mensen die een andere nationaliteit hadden kreeg ik in 95% van de gevallen te horen dat mijn vrouw inderdaad de enige was die ze konden bedenken die een andere nationaliteit had!
Het opbouwen van een sociaal netwerk is iets wat je hele leven lang evolueert. Als jij dat 20 of 30 jaar lang in Nederland een sociaal netwerk opbouwd zal je dat niet 1,2,3 in een ander land voort kunnen zetten. Dat kost gewoon tijd. Het valt mij persoonlijk op dat ik in 3 maanden hier al een klein netwerk van vrienden heb en ook omdat ik onregelmatig werk denk ik dat het hier juist makkelijker is dan wanneer ik in Nederland zou verhuizen.

[Old Faithful]

(geen idee of "sociale cirkel" een Nederlandse uitdrukking is).

Wij gebruiken vaak vriendenkring of kennissenkring.

@Stefanie79. Ik weet niet of je man voor een Europees bedrijf met vestigingen in de V.S. zou kunnen werken. Dat zou gunstiger voor jou kunnen zijn, i.v.m. een werkvergunning.

Succes.

[dutch_in_seattle]

Sorry erg , maar andersom heb ik het mee gemaakt. Mijn Amerikaanse partner heeft bijna 5 jaar in Nederland gewoont. Zij vond het ontzettend moeilijk om vriendschappen te sluiten met Nederlanders.

Dat is ook onze ervaring. Mijn vrouw (toen nog vriendin) heeft twee jaar in Nederland gewoond voordat wij naar de V.S. verhuisden. Zij vond het ook heel moeilijk om vriendschappen met Nederlanders te sluiten. Haar beste vriendinnen waren allemaal buitenlands. Mijn vrouw sprak prima Nederlands, dus daar kan het ook niet aan hebben gelegen.

[Stefanie79]

Bedankt allemaal voor jullie (verschillende) reacties.
Om een paar vragen/reacties van jullie te beantwoorden;
Mijn man heeft een HBO diploma werktuigbouwkunde, en heeft al ervaring met het werken voor een Amerikaans
bedrijf (vanuit Nederland, af en toe daar) Wat hij heeft ervaren is, dat ze daar met de techniek op bepaalde gebieden
iets achter lopen.
En ze vonden het daar geweldig om zijn kennis van het vak te mogen ervaren (ondanks zijn belabberde engels )
Wat hem wel een beetje stoorde was dat ze daar (onbewust?) niet echt hun afspraken nakwamen, niet of te laat
gereageerd werd op mailtjes,en dat hij soms moe werd van het voor de zoveelste keer achter iets aan te moeten,
wat een ander had moeten doen. Ik hoor jullie al denken; waarom wil hij dan in godsnaam naar Amerika!
Zoals ik al in mijn eerste mail al had vermeld, hij is erg ambitieus, erg goed in zijn vak, en houd van een uitdaging.
En ook hij vind het land zelf geweldig.
Tja, ik begrijp dat de meningen een beetje verdeeld zijn over de Amerikanen.
Ik denk dat Dimona gelijk heeft.We zijn hier in Nederland een stug (wispelturig) volk, en we zijn het misschien niet gewend
als mensen gewoon aardig zijn,en een praatje willen maken. Trouwens, ben geen persoon dat moeilijk alleen kan zijn.
Integendeel, maar om nou dag in dag uit alleen maar bezig te zijn met het ophalen en wegbrengen van de kinderen, zonder iemand in de buurt om mijn gevoelens/frustraties mee te delen, lijkt me verschrikkelijk.
Heb een hele goede band met mijn ouders, en weet niet of ik wel zonder mijn moeder kan (zucht hoor ik nu van jullie)
Aan de andere kant, ik weet dat als de kans komt en we die niet grijpen,dat we daar voor altijd spijt van zullen hebben,
omdat we de angst en onzekerheid hebben laten winnen. Misschien moeten we het zien als een avontuur, dat heel goed of slecht zal uitpakken. Nooit geschoten is altijd mis

[Sarissa]

Het opbouwen van een sociaal netwerk kost overal veel tijd.
In de VS is het niet perse makkelijker of moeilijker dan in Nederland.
Het is in zijn algemeenheid makkelijker om een netwerk op te bouwen in een omgeving waar regelmatig nieuwe mensen komen en waar buitenstaanders een bekend verschijnsel zijn en de gemeenschap dus wat meer open is. Verder moet je natuurlijk ook wat geluk hebben en er moeten mensen zijn met wie het klikt. Verhuis je naar een mini stadje ergens in het diepe zuiden van de VS en ben je zelf een zeer liberaal en agnostisch persoon dan is de potentiële vriendenkring al een stuk kleiner dan als je naar een grote stad in het noord oosten verhuist. Ben je zelf echter christelijk en conservatief dan is de kans weer groter dat je wel makkelijker tussen de mensen komt in zo'n omgeving.
Ik ben als volwassene vaak verhuisd. Gemiddeld om de drie jaar de afgelopen 15 jaar. Het opbouwen van oppervlakkige sociale contacten duurt niet zo heel lang als je zelf redelijk actief bent maar echte vriendschap heeft gewoon veel meer tijd nodig.
Steeds verhuizen heeft voordelen maar ook veel nadelen. Een van de grootste nadelen is dat je weinig gelegenheid hebt om vriendschappen echt te laten groeien en uit te diepen.

[Sarissa]

Verder klikt het als buitenlander vaak ook makkelijker met andere buitenlanders als je ergens net woont. Plaatselijke mensen hebben vaak al een groter sociaal netwerk en zitten niet perse op uitbreiding te wachten. Andere nieuwkomers staan daar eerder voor open. Daarnaast heb je gelijk al iets gemeen (wennen aan een ander land/cultuur) en daardoor gaat het vaak makkelijker.
Toen we net in Nederland kwamen wonen ging mijn Amerikaanse echtgenoot hier vooral om met andere buitenlanders. Pas nu we hier wat langer wonen begint hij ook Nederlandse kennissen/vrienden te krijgen. Dat duurt gewoon wat langer.
Andersom merkte ik ook toen ik in de VS woonde dat het vaak net even iets eerder klikte met andere buitenlanders. Waarom weet ik eigenlijk niet maar ik heb overal waar ik gewoond heb altijd meer buitenlandse vrienden dan plaatselijke vrienden gehad.
Daarnaast speelt in Nederland het taalprobleem nog mee. Mijn man sprak weinig Nederlands toen hij hier kwam. Dan is het ook al lastiger om plaatselijke vrienden te maken. Niet iedereen spreekt natuurlijk goed Engels.
Mijn man werkt trouwens voor een internationaal bedrijf en we gaan ook naar een Engelstalige kerk dus hij ontmoet ook meer mede internationale mensen dan Nederlanders.

[dimona]

niet of te laat gereageerd werd op mailtjes

E-mail is in dit land gewoon niet de manier om dingen te regelen. Vaak wordt er niet gereageerd, of je krijgt één of ander standaard antwoord terug dat nergens op slaat. Als je iets wilt, kun je beter de telefoon pakken.

[Stefanie79]

De locaties in Californie waar wij het liefst zouden willen gaan wonen liggen ten noorden van LA.
Dat is dus omgeving Santa Barbara, Oxnard, Ventura.Daar lag ook het bedrijf waar mijn man voor gewerkt heeft.
2 jaar geleden zijn wij daar geweest, en de sfeer beviel ons wel.Het zijn kleine plaatsjes, met vriendelijke mensen die wat
bewuster leven (althans,zo kwamen ze over) .
Maar hoe de mensen daar in het algemeen zijn, dat weet ik eigenlijk niet. wij verbleven daar maar 3 dagen.
Dus heb ook geen flauw idee hoe moeilijk of makkelijk het word om je daar tussen te wringen.Nou ben ik echt niet op zoek
naar honderden oppervlakkige ''vriendschappen''. Ik hecht veel meer waarde aan echte vriendschappen, en dat hoeven er maar een paar te zijn.En het is inderdaad zo dat het hier in Nederland echt niet beter is wat dat betreft. ''vrienden'' genoeg hier
die zich alleen laten zien als er wat te halen valt. Daarom zou ik het ook erg moeilijk vinden om mijn vrienden en familie,degenen die altijd voor ons klaar staan,achter te moeten laten.
Het zou trouwens enorm helpen als ik nu al in contact zou kunnen komen met andere mensen die ook naar die omgeving
zijn geemigreerd. Heb al wat gezocht op het internet, maar tot nu toe met weing succes.
Trouwens,nog even over de email gewoonten van de Amerikanen; We gingen ervan uit dat ook daar veel werd geregeld
via het email, maar dar viel dus inderdaad vies tegen. Niet verwacht dus. Mijn man heeft op dit moment wat sollicitaties met cv via email verzonden, maar denk je dat we daar iets van een antwoord op terug krijgen?
Nee, ook niet dat het ontvangen is

[Ebelix]

Dat laatste is heel normaal ook al gaat het tegen al fatsoensregels in. Tegenwoordig moet je Amerikanen stalken om een bericht terug te krijgen. Als het niet in hun belang is antwoorden ze gewoon niet.

[Hockey]

Echte vriendschappen kosten tijd, zowel in Nederland als in de VS. En die zijn vaak gebaseerd op een gemeenschappelijk iets. Je zal ze dus wel kunnen vinden en opbouwen, maar dat zal niet snel gaan en stel jezelf er ook voor open. Om veel verschillende mensen te ontmoeten en veel verschillende dingen te doen.

Reageren op emailtjes voor banen zoeken? Helaas. In de VS geldt de regel dat als je niets hoort jij het niet geworden bent. Meer Angelsaksische landen kennen die methode. Ik vind de methode ook niet prettig, maar je verandert het helaas niet.

[USInsider]

H-1B's voor dit jaar - onder de cap - zijn op in principe. Volgende week kunnen de petities ingediend worden en men verwacht dat alle slots binnen een paar dagen vergeven zullen zijn.

Ik heb je een PM gestuurd aangezien ik een aantal jaar gewoond heb ik de buurt die je noemt.