Amerikaans Engels - Een paar vragen ...

[Cedrik]

Ik ben redelijk nieuw op dit forum, dus het kan zijn dat ik dit topic verkeerd plaats of dat er al een dergelijke thread is ergens, if so moet een moderator dat maar aanpassen of sluiten. Ik heb zelf gezocht maar kon niet iets in deze richting vinden, dus here goes:

1. Wat zijn nu de meest concrete verschillen tussen 'Engels' (zoals wij Nederlanders op school krijgen) en Amerikaans Engels? Meeste literatuur die ik moet lezen voor mijn studie, nja 'ex-studie' was voornamelijk Brits-Engels naar mijn gevoel.

2. Hoe kun je je Amerikaans Engels perfectioneren? Logisch antwoord hier zou zijn: naar Amerika gaan en tussen de mensen zijn. Maar dat is niet altijd mogelijk uiteraard. Ik merk bv. dat ik een echte Amerikaanse uitspraak maar niet vloeiend onder de knie kan krijgen. Ik spreek meer Brits-Engels dan Amerikaans-Engels qua accent. Ook merk ik dat er altijd nog woorden zijn die ik nét niet weet, baal daar wel van want ik hang nu een beetje op 8 á 8.5/10 en het lukt me maar niet beter te worden.

3. Vooral voor de mensen die al in Amerika wonen vind ik dit wel interessant: denken jullie inmiddels ook in het Engels? Of gaat dat nog altijd in het Nederlands?

[LittlePhoenix]

1. Wat zijn nu de meest concrete verschillen tussen 'Engels' (zoals wij Nederlanders op school krijgen) en Amerikaans Engels? Ik loop vooral tegen verschillende woorden aan. Nappy is voor mij een luier maar in Utah was het een middagdutje. Meeste Amerikanen zeggen volgens mij trouwens nap en niet nappy voor middagdutje maar in onze streek zeiden ze dat dus wel. Laboratory is ook een lastige, Amerikanen laten de o weg. En de algemene uitspraak is anders natuurlijk.

2. Hoe kun je je Amerikaans Engels perfectioneren? Oefenen denk ik maar ik heb zelf ook nog steeds een accent. Ben al 13 jaar met een Texaan getrouwd maar heb nog steeds een accent.
Ook merk ik dat er altijd nog woorden zijn die ik nét niet weet, baal daar wel van want ik hang nu een beetje op 8 á 8.5/10 en het lukt me maar niet beter te worden.
8 op 10 op welke schaal? En de enige manier om beter te worden is echt oefenen en dan het liefst met Amerikanen. Misschien kan je bij jou in de buurt rondkijken naar Amerikaanse groepen?

3. Vooral voor de mensen die al in Amerika wonen vind ik dit wel interessant: denken jullie inmiddels ook in het Engels? Of gaat dat nog altijd in het Nederlands?
Ik denk al jaren in het Engels maar dat deed ik ook al in Nederland en Duitsland.

[Shar]

Nappy is voor mij een luier maar in Utah was het een middagdutje. Meeste Amerikanen zeggen volgens mij trouwens nap en niet nappy voor middagdutje maar in onze streek zeiden ze dat dus wel.

Nappy kan ook op iemands haar slaan. Het wordt dan eigenlijk het meest gebruikt bij Afro-Amerikanen.

Hoe kun je je Amerikaans Engels perfectioneren? Oefenen denk ik maar ik heb zelf ook nog steeds een accent. Ben al 13 jaar met een Texaan getrouwd maar heb nog steeds een accent.
Ook merk ik dat er altijd nog woorden zijn die ik nét niet weet, baal daar wel van want ik hang nu een beetje op 8 á 8.5/10 en het lukt me maar niet beter te worden.

Ik heb vaak te horen gekregen (van Amerikanen) dat ik als een Amerikaan klink wanneer ik Engels praat. Maar je zal af en toe vast wel een accentje horen bij bepaalde woorden, daar niet van. Ik denk dat het bij mij zo is gekomen omdat ik vroeger vaak naar Amerikaanse (teken)films keek en tegenwoordig vaak communiceer met, over het algemeen, Amerikaanse vrienden.

[Bennogr]

Woon al bijna 37 jaar in de VS, maar heb nog steeds een vlaagje Nederlandse uitspraak. Meestal vraagt men nog steeds waar ik vandaan kom en als ik dan zeg: Amsterdam, wordt vaak geroepen: ik dacht al wat te horen. Maar mijn Nederlands heeft nog steeds geen Amerikaans accent!

Moet na al die jaren toch nog steeds woorden opzoeken als ik aan het vertalen ben. Beide kanten op. Ik ken en gebruik veel Amerikaanse woorden, maar als ik nou precies in het Nederlands moet weten wat het nou echt betekent, sla ik toch even de (elektronische) Van Dale erop na.

Maak je overigens geen zorgen over Amerikaans met een accent, dat is hier heel gewoon, er zijn hier veel mensen die ergens anders en met een andere taal hun leven begonnen zijn en uiteindelijk in de VS terecht gekomen zijn. Beste is nog altijd om veel Engels te lezen en dan een Engels-Engels woordenboek gebruiken als je een woord tegenkomt dat je niet kent (da's 1 van de mooie dingen van de Kindle, heeft een ingebouwd woordenboek).

Spelling is een belangrijk verschil tussen Brits Engels en VS Engels, bijvoorbeeld: harbour in het VK, harbor in de VS, labour in VK, labor in VS. Ander verschil dat ik me zo gauw kan herinneren: in New York is de ondergrondse de 'subway' in Londen is dat de 'tube' en is een 'subway' een voetgangerstunneltje onder de weg.

Er wordt wel eens gezegd: de VS en het VK zijn twee landen gescheiden door dezelfde taal.

Meer hier: http://suite101.com/article/usa-and-uk- ... ge-a223134

En ik denk/droom/leef in twee talen, soms door elkaar heen, tegenwoordig, nu ik ouder word, komt soms het Nederlands diep uit m'n tenen toch nog steeds eerst, na even nadenken komt dan het Amerikaanse woord, of andersom, hangt van het onderwerp af, of ik dat in Nederland geleerd heb of hier.

[Shar]

37 jaar? Wow, dát vind ik echt geweldig! En je woont zo te zien in BK... Dat is zeker m'n fav. borough van NYC. Op Amsterdam na is NYC sowieso m'n favoriete stad.

[DixieChick]

Concrete verschillen: Amerikaans klinkt in mijn oren altijd meer "watered down". Dus waar de Britten "waTTuh" zeggen, met een harde "t", zeggen de Amerikanen "wadderrr", met een veel zachtere "t". Amerikanen slikken vaak einden van woorden in ("didn't" wordt "di-in"), en plakken veel dingen aan elkaar ("choo-eachet?" - did you eat yet?). En natuurlijk zijn er ook binnen de VS ontzettend grote regionale verschillen. Toen ik het noordoosten woonde, bijvoorbeeld, vond ik dat de southerners zo ontzettend langzaam en lijzig praten, en nu ik zelf in het zuiden woon, vind ik mensen uit Boston en contreien bijna Brits klinken. In mijn "southern" orden klinken mensen uit Minnesota heel erg Nederlands (kijk maar eens naar een film als "Fargo"), en praten Texanen absoluut niet zoals "wij"

Wat betreft "Amerikaans" aanleren...weet je, ik vind zelf dat het beste is om gewoon goed Engels te leren voordat je je richt op een bepaalde uitspraak. Leer "THe" te zeggen in plaats van "De", leer hoe de Engelse "s" op een andere plek in je mond ligt dan de Nederlandse, en meer van dat soort details.

Ik ken zelf Nederlanders die redelijk Engels spreken, maar zo graag Amerikaans willen klinken dat het bijna komisch is. Alles wordt veel te dik aangezet, maar de uitspraak, woordkeuze, en grammatica kloppen echt niet.

Als je echt beslist met een bepaalde accent Engels wilt spreken, en je hebt een "ear for languages", neem je zelf dan eens op, en luister jezelf terug. Als je een oor voor taal hebt, dan zul je horen waar het goed en waar het fout gaat.

[dimona]

Leuk onderwerp! Ik merk in mijn omgeving dat de één veel gemakkelijker een taal en een accent oppikt dan de ander. Volgens mij vooral iets genetisch. Ik ben er zelf redelijk goed in, kan Duits met en zonder Zwitsers accent spreken, mijn Frans is bijna niet van echt te onderscheiden en mijn voormalige Britse uitspraak wordt in hoog tempo vervangen door een Amerikaanse uitspraak. Het heeft volgens mij echt met taalgevoeligheid te maken, want ik zie bij mijn oudste dochter precies hetzelfde. Zij heeft allerlei accenten in huis, van Brits, tot Schots, tot Iers, tot Amerikaans (heeft altijd op internationale scholen gezeten met docenten uit deze landen). En als ik dan kijk naar de tante van mijn man, die al 50+ jaar in Canada woont en inmiddels veel moeite heeft met Nederlands: haar Engels klinkt echt ontzettend Nederlands, zo grappig!

Je hoort veel hooggeplaatste mensen in het bedrijfsleven vaak met een enorm sterk Nederlands accent Engels spreken. Ik heb me daar altijd over verbaasd, want je zou toch verwachten dat deze mensen de halve dag niks anders doen dan communiceren in het Engels, maar dat maakt blijkbaar niets uit. Misschien is wel zo dat mensen met leiders-eigenschappen veel minder geneigd zijn om zich aan te passen en er dus ook niet hun best voor doen om hun uitspraak te ver-engelsen. Of ze zijn gewoon hardleerser, dat kan natuurlijk ook

Overigens is het in de VS helemaal geen nadelig iets om een accent te hebben. Veel Amerikanen vinden het interessant en het kan gespreksstof opleveren. Misschien kom je ook wat beter weg met onhandige opmerkingen als mensen aan je accent horen dat je hier niet vandaan komt Ik had laatst de leraar van mijn zoon aan de telefoon en ik realiseerde me meteen dat ik iets heel raars zei toen ik zei "Thank you for getting back at me." Volgens mij hoorde ik hem zelfs lachen, en ik baalde echt als een stekker toen ik had opgehangen, maar achteraf denk ik dan dat het uiteindelijk helemaal niet erg is en dat het ook wel een beetje de charme is van het communiceren in een niet-eigen taal.

[dimona]

leer hoe de Engelse "s" op een andere plek in je mond ligt dan de Nederlandse, en meer van dat soort details.

Daar zit volgens mij het grootste geheim van een accent: dat je klanken in andere talen op een andere manier vormt, precies wat je zegt: het ligt op een andere plek in je mond. In het Frans is dat ook heel sterk, de t ligt daar bijvoorbeeld op het puntje van mijn tong, tegen mijn voortanden aan, terwijl hij in het Amerikaans ergens halverwege mijn gehemelte blijft hangen. Mooi voorbeeld is ook de Duitse S in vergelijking met de Nederlandse S. Iemand dat dat goed kan, kun je bijna niet van "echt" onderscheiden.

Een ander fenomeen is de toonhoogte. Als ik Frans (of Duits) spreek, gaat mijn stem een paar tonen omhoog, terwijl hij bij Spaans en bij Amerikaans juist laag is. Duits met een Zwitsers accent is ook weer lager dan Hochdeutsch.

Volgens mij zijn mensen die hier goed in zijn, eigenlijk vooral heel goed in het observeren en nadoen

[Petra/VS]

1) Verschillen in spelling zijn bijvoorbeeld color ipv colour, realize ipv realise. Verder zijn er allerlei uitdrukkingen, die niet in het Britse Engels voorkomen. Ook veel woorden, zoals "cookie" ipv "biscuit" (cookie komt uit het Nederlands, trouwens, net als cole slaw).

2) Toen ik hier 30 jaar geleden voor het eerst kwam werken heb ik erg aan mijn accent gesleuteld. Zo spreek je in het Nederlands de "oe" klank anders uit dan de "oo" klank in het Amerikaans, bijvoorbeeld. Nu wordt me vrijwel nooit meer gevraagd waar ik vandaag kom, tenzij men mij Nederlands hoort spreken. Zoals iemand anders al opmerkte denk ik ook dat je aanleg moet hebben voor talen om met minder accent te spreken. Ik zie dat aan onze kinderen ook, degene met de grootste talenknobbel heeft ook het minst accent in zijn tweede taal, het Nederlands

3) In welke taal ik denk is afhankelijk van de taal die ik op dat moment spreek of schrijf.

[Gast]

In welke taal ik denk is afhankelijk van de taal die ik op dat moment spreek of schrijf

Het net een hele vreemde ervaring achter de rug. Ik moest naar de opticien en de receptioniste daar had Duits gestudeerd en vond het zo leuk om met iemand Duits te kunnen praten. Ik heb nooit veel moeite gehad met Duits (opgegroeid in Drenthe vlakbij de Duitse grens, altijd dialect gesproken thuis). Maar toen zij in het Duits tegen mij begon te praten, kreeg ik toch serieus kortsluiting in mijn hoofd. Ik had het al heel lang niet gesproken (of gehoord). Ik heb gezellig met haar in het Duits gekletst, maar de uren daarna dacht ik steeds in het Duits gemixed met NL en Amerikaans. Alles doorelkaar, heel vreemd.

[dimona]

Haha, ik was ooit au-pair in Genève en sprak toen maanden achter elkaar echt alleen maar Frans (m.u.v. het tweewekelijkse telefoongesprekje met mijn ouders). Toen kwam ik een Duitse au-pair tegen en dacht gewoon tegen haar in het Duits te beginnen (was ook een van mijn eindexamenvakken geweest het jaar ervoor) en er kwam geen enkel woord Duits uit. Echt geen enkel. Precies wat jij beschreef, het leek wel een kortsluiting. In de weken erna ging het al snel beter, maar dat ene moment, dat was zo'n rare gewaarwording, dat ben ik echt nooit meer vergeten

[johan67]

Ik woon hier nu vier jaar en heb nooit een talenknobbel gehad.
Ondertussen red ik me goed met het engels maar heb een accent dat ik wel nooit meer kwijt zal raken.

In het begin had ik nog de intentie dat dat wel weg zou gaan of dat ik het af kon leren maar sinds een goede Amerikaanse vriend opmerkte dat mijn ''cute'' accent me toch wel populair maakte en hij daarom mijn Dutch accent wel wilde leren, vind ik het prima een accent te hebben.

[Bennogr]

Over dat 'elders' liggen van klanken in verschillende talen: ik weet nog goed dat toen ik de eerste keer in Engeland was en de hele dag Engels sprak, mijn kaken zeer deden, ik voelde pijn in mondspieren waarvan ik nooit had geweten dat ik ze had. Voel nog steeds mijn mond bijna letterlijk intern verschuiven als ik tussen talen schakel.

[Oeboemoe]

Als ik moe ben is mijn uitspraak erg slecht.

[dutchie_in_boston]

...ik weet nog goed dat toen ik de eerste keer in Engeland was en de hele dag Engels sprak, mijn kaken zeer deden...

dat heb ik nu wanneer ik in NL ben en daar de hele dag NLs spreek. Ik heb geen accent op z'n nederlands maar, vooral wanneer ik moe ben, ik kan soms woorden niet goed vinden. Of ik weet ze niet omdat ik bijv. nooit een auto had in NL die wel es onderdelen nodig had, of nooit een huis in NL heb gebouwd of gerestaureerd, of nooit in de nederlandse juridische wereld heb gewerkt. Ik was 21 toen ik hier kwam. Het is andersom ook zo, mijn nederlandse woordenschat stagneert. Zo heb ik nog steeds een afwasmachine en geen vaatwasser, en een voetenbankje ipv een hocker, en zo zullen er nog wel veel meer nieuwe woorden en uitdrukkingen zijn die ik niet ken.

Die verschillen met engels en amerikaans vind ik leuk. Laboratory zeggen moet ik soms nog steeds even bij nadenken want bijna niemand gebruikt dat, het is een lab. Aluminum en aluminium. Ook spelling. De woorden waar Petra het over had, maar ook tire en tyre, of curb en kerb. Amerikanen mogen graag acroniemen gebruiken. De verschillen in uitspraak binnen amerika zijn ook zo groot. Ik heb een Boston accent en spreek veel sneller dan het overgrote deel van de bevolking in dit land. Dat verschil zit er al tussen Boston en Maine, op een uurtje rijafstand. Maar ik ben een papagaai en praat accenten na, dus na een paar weekjes in Maine 'ayup' ik als de beste . Een aantal jaren geleden zat ik voor een paar weken in Dothan, AL en toen ik terug kwam in Boston, had ik een poosje een alabamian accent.

Toen ik hier pas kwam, dacht ik ook goed engels te kunnen spreken. Maar het is toch niet hetzelfde als hier zijn, in mijn mening leer je een taal toch het beste door een dagelijks leven onder de mensen. Ik raakte in het begin wel es gefrustreerd dat er regelmatig woorden en vooral uitdrukkingen waren die ik wel begreep wanneer iemand ze gebruikte maar dat ik ze zelf niet kon gebruiken in mijn dagelijkse gesprekken omdat ze niet snel genoeg in mijn brein omhoog kwamen. Ik ben op zoek geweest naar een kursus amerikaanse 'slang' voor het dagelijks gebruik, maar die kon ik toen (bijna 25 jaar geleden) niet vinden. Nu hebben verschillende scholen hier in Boston zo'n kursus, dus ik was blijkbaar niet de enige met die frustraties.

Ik ben me er niet altijd van bewust maar ik denk in de taal die ik op dat moment lees, spreek of schrijf. Of soms een mengelmoesje van talen.

[Petra/VS]

Ik was 21 toen ik hier kwam. Het is andersom ook zo, mijn nederlandse woordenschat stagneert. Zo heb ik nog steeds een afwasmachine en geen vaatwasser, en een voetenbankje ipv een hocker, en zo zullen er nog wel veel meer nieuwe woorden en uitdrukkingen zijn die ik niet ken.

Heel herkenbaar. Ik kwam hier op dezelfde leeftijd en heb ook nooit een volwassen leven in Nederland gekend. Daarom vind ik het ook altijd moeilijk een mening te geven als mensen mij vergelijkingen tussen bepaalde Nederlandse en Amerikaanse dingen vragen. Ik heb nooit een huishouden hoeven runnen in Nederland of een auto gehad daar, dus daar weet ik maar heel weinig van. En "hocker", is dat geen Duits woord? Ik betrap mezelf (of word er door anderen op gewezen) trouwens ook af en toe op "Amerikanismes". En een Dutchism dat ik telkens weer hoor is iets "in the pocket" hebben terwijl Engelstaligen "in the bag" zeggen. Het blijft leuk, meerdere talen spreken .

[Mariëlle]

Op youtube staat een hele reeks filmpjes van een heel amerikaanse (met verblindend witte tanden) accent-specialist die uitlegt hoe je amerikaans moet spreken. Geen idee of je er iets aan hebt. Het is te vinden als je zoekt op "How to do an american accent", het is van amiablewalker. Succes

[Bandido]

De verschillen in uitspraak binnen amerika zijn ook zo groot. Ik heb een Boston accent en spreek veel sneller dan het overgrote deel van de bevolking in dit land. Dat verschil zit er al tussen Boston en Maine, op een uurtje rijafstand. Maar ik ben een papagaai en praat accenten na

Ja, ik heb precies hetzelfde, en ik merk dat al bij Brits Engels, dat ik dat op de een of andere manier snel overneem. Wat enigszins merkwaardig is, aangezien ik daar nooit gewoond of lang verbleven heb. Maar ook in Amerika sluipt dat er soms in. Inmiddels praat ik toch een beetje met een "Southern twang", al is dat erger als ik met andere Southerners praat. Ik gebruik mijn "y'alls" inmiddels zonder enige gene. Al heb ik soms niet eens in de gaten dat dat in andere delen van de VS apart is. Mijn schoonfamilie woont in Boston, en daar heeft men echt een totaal ander accent, en zelfs tot op zekere hoogte een ander vocabulaire.

Toen ik hier pas kwam, dacht ik ook goed engels te kunnen spreken. Maar het is toch niet hetzelfde als hier zijn, in mijn mening leer je een taal toch het beste door een dagelijks leven onder de mensen.

Ook dit is zeer herkenbaar! Natuurlijk spreek je als NLer over het algemeen redelijk tot goed Engels, maar dat maakt het nog niet vloeiend. De gezegdes met name zijn lastig aan te leren, en dat doe je al doende.

Het is andersom ook zo, mijn nederlandse woordenschat stagneert. Zo heb ik nog steeds een afwasmachine en geen vaatwasser, en een voetenbankje ipv een hocker, en zo zullen er nog wel veel meer nieuwe woorden en uitdrukkingen zijn die ik niet ken.

Dit herken ik ook. Ik moet het voor mijn werk heel vaak hebben over onderwerpen die met belastingen te maken hebben. En die heb ik nooit in het Engels geleerd, en ik zou werkelijk niet weten hoe ik dat in het NLs zou moeten uitleggen. Ik weet simpelweg niet hoe bepaalde termen in het NLs heten. Het is dan ook niet bedoeld als "interessantdoenerij", maar sommige terminologie is zo uniek dat het moeilijk te leren is in een andere taal.

Ik ken zelf Nederlanders die redelijk Engels spreken, maar zo graag Amerikaans willen klinken dat het bijna komisch is. Alles wordt veel te dik aangezet, maar de uitspraak, woordkeuze, en grammatica kloppen echt niet.

Ja, daar gaat het vaak mis. Ik zag dat op de NLse TV met name in muziekprogramma's, waar de presentatoren met een zgn Amerikaans accent praatten. Maar het was alleen echt geen Amerikaans Engels. Zodanig dat het bijna potsierlijk klonk. Het was overigens beslist geen slecht Engels, maar het was ook geen Engels dat je in Amerika daadwerkelijk hoort.

Al met al denk ik dat het het beste is om jezelf terug te horen. Maar ook een vriend of kennis die native speaker is, je te laten weten wanneer er iets NLs insluipt. Zo leer ik zelf nog steeds elke dag bij.

[Radiowood]

Er zijn accentverschillen (die natuurlijk ook enorm zijn binnen de landen zelf) en verschillen in uitspraak (fillet meer zoals wij filet zeggen i.p.v. het Britse fil-it), herb als urb (Am) tegen hurb (Brits); er zijn verschillen tussen bepaalde woorden (zoals gezegd, cookie vs biscuit); verschillen in het gebruik van de de z i.p.v. de s, 1 l i.p.v. twee, en de o i.p.v. de ou (zoals ook eerder genoemd: analyze i.p.v. analyse; traveler i.p.v. traveller; program i.p.v. programme; neighbor i.p.v. neighbour); het Amerikaans-Engels is in die zin logischer en misschien makkelijker te leren schrijven. Ik vind het ook altijd leuk om het Britse colour en programme expres op z'n Frans uit te spreken).

Maar daarnaast zijn er ook punctuatieverschillen die nog niet zijn genoemd. Veel mensen kennen deze regels niet, maar ze zijn er wel:

In het Brits-Engels (net als in het Nederlands) is het gebruikelijk een punt of komma buiten het citaat te laten; in het Amerikaans-Engels horen ze binnen het citaat (puntkomma's en dubbele punten staan altijd buiten het citaat). Dus in het Amerikaans-Engels: "Victory is mine," Stewie said tegen "Victory is mine", Stewie said voor het Brits.

Na een dubbele punt is in het Amerikaans-Engels een hoofdletter meer gebruikelijk (bijv. bij een opsomming van een lijst); in het Brits-Engels minder (in het geval van een citaat volgt in beide gevallen sowieso een hoofdletter).

De Em Dash is zo groot als een em—vandaar Em Dash—en wordt veelal gebruikt in het Amerikaans-Engels om een bijzin te omsluiten. Er volgen geen spaties. In het Brits-Engels en het Nederlands wordt een En Dash – zo groot als een en – gebruikt in deze gevallen. Hierbij worden wel spaties gebruikt.

Het zijn heel kleine dingetjes en er zullen vast nog een hoop regels zijn (en waarschijnlijk zijn er ook nog eens verschillen tussen bepaalde stylesheets, zoals Chicago Style en AP), maar goed, het is een begin .

Het is grappig dat je zegt dat je zegt dat je (Brits)-Engels op school kreeg. Op mijn middelbare school was er 1 docent die met een Amerikaans accent sprak, dat was een unicum. Dit was nog maar zeer recent. Ik weet niet of het nu nog zo is, maar langer geleden werd in veel landen in Europa ook nogal neergekeken op leerlingen die Amerikaans-Engels spraken, laat staan op docenten. Erg jammer. Veel universiteitswebsites buiten de VS worden ook nog altijd in het Brits-Engels geschreven.

[karin 49]

Hoe zal ik hier eens op reageren, intersant onderwerp trouwens
In mijn ogen is Brits engels wat bekakter en Amerikaans engels is wat knauweriger zoals wij dat hier noemen. Zo is in Amerkas Herfst- Fall en in Engeland zegt men Authum ... dit zal ik noot meer vergeten omdat het me vroeger op school een 3 bezorgde
IK had namelijk in de VS in 3 mnd engels geleerd en was er een half jaar naar school geweest en toen ik terug kwam in Nederland werd mijn Engels dus finaal afgekraakt.

Maar geef mij maar Amerikaans Engels, het hangt er denk ik vanaf waar je het leert en waar je het gebruikt