10 maanden zonder vriendin

[KevinAmerican]

Hoi,

Ik ben 16 jaar en ik ben dit jaar voor 2 maanden naar Amerika geweest.
Mijn vriendin ken ik nu ongeveer 2 jaar sinds februari 2011. Ze is ook 16 en woont in Illinois. We hebben elkaar voor het eerste ontmoet in Oktober 2011, zij kwam toen naar Nederland. Dit was maar voor 11 dagen omdat het in de herfstvakantie was en ze kon toen maar voor een bepaalde tijd vrij krijgen. Dit jaar was het dus mijn beurt en ik vloog op 21 Juli naar Chicago, na een uurtje rijden kwam ik aan bij haar huis, ze woont echt op het platteland want me wel beviel omdat ik geen stadsmens ben. Ik ben daar voor 2 maanden tot 15 Augustus gebleven en ben erg gehegt geraakt aan haar en haar familie. Toen ik in Nederland terug kwam bleek het heel erg moeilijk en ik heb nog steeds het gevoel dat ik er nog ben of op tenminste zo terug kan, omdat ik alles zo voor me kan halen. Met het afscheid was het zeer moeilijk en zeer emotioneel. Ik heb haar gezegd wat ik voor haar voel en we zijn nu vriend en vriendin, we praten weer elke Zondag op skype, des al niet te min mis ik haar echt heel erg en eigenlijk alles aan Amerika. Hebben jullie dit misschien ook zo? Wat hebben jullie er aan gedaan?
Ik heb nog steeds niet het gevoel dat ik me ooit zo zal hechten aan Nederland (deed ik al niet zo) maar nu is het dus echt erg.

Help

(ps ik heb het maar hier op het emigratie forum gezet omdat ik denk dat de meeste hier mijn gevoel wel kennen)

[kastelke]

Kevin, ik denk dat niemand zal zeggen dat langeafstandsrelaties makkelijk zijn. Alles behalve. Dus je band moet echt wel sterk zijn als je dat wilt overleven. Je moet elkaar volledig kunnen vertrouwen, en je liefde voor elkaar moet zo groot zijn dat je het er voor over hebt om elkaar langere tijd niet te kunnen zien, elkaar niet eens te kunnen vastpakken. Maar troost je: vroeger was het nog erger. Toen ik jouw leeftijd had, zou je enkel maar per brief hebben kunnen communiceren. En af en toe eens bellen, maar dat kostte echt heel erg veel! Dus 5 minuten bellen was al luxe. Nadien kwam het internet, een pak makkelijker al om te communiceren. En nu met dingen als Skype en zo kan je tenminste elkaar al in real life zien en babbelen, en niet alleen maar 1 keer per 2 weken.
Als je van iemand houdt, dan wil je haar waarschijnlijk een goede toekomst mee geven. En misschien helpt het om de komende jaren zo te zien: als een investering in jullie relatie, dus in jouw opleiding, zodat je nadien niet een high school dropout bent die gewoon onderbetaalde baantjes aan moet houden en zo amper zelf financieel kan overleven, laat staan dat hij dan ook nog eens iets extra voor zijn partner kan doen.
Als je een duidelijk einddoel voor ogen houdt, dan maakt het dat al een klein beetje makkelijker. Maar makkelijk zal het nooit zijn. Dat moet je goed beseffen. Ik heb bewondering voor mensen die dit doen. Dus hou de moed er in, en kom hier gerust je hart luchten.

[smittenimmigrant]

kastelke geeft je goed advies!

Je zou kunnen proberen om je middelbare met goede cijfers af te ronden en een studievisum voor een Amerikaanse universiteit te krijgen. Dat geeft je een concreet doel om naartoe te werken en een manier om over één of twee jaar voor een poos naar de VS te gaan.

Tegelijk, veel sparen om een of twee keer per jaar op vakantie te kunnen en elkaar te kunnen zien. Skypen jullie al?

Success, Kevin!

[Njit]

Tegelijk, veel sparen om een of twee keer per jaar op vakantie te kunnen en elkaar te kunnen zien. Skypen jullie al?

Ik heb haar gezegd wat ik voor haar voel en we zijn nu vriend en vriendin, we praten weer elke Zondag op skype, des al niet te min mis ik haar echt heel erg en eigenlijk alles aan Amerika.

[dimona]

Elke, je hebt het prachtig verwoord (alleen ben ik iets positiever over de kans om zoiets te overleven )

Ik heb het (in iets mindere mate) ook meegemaakt. Twee jaar lang mijn (toen nog) vriend maar een paar keer per jaar kunnen zien en tussendoor inderdaad brieven schrijven en heel af en toe een telefoontje. Het goede nieuws is dat we nu (ruim 20 jaar later) nog steeds bij elkaar zijn. Het is zwaar, en soms heel zwaar. Maar ik geloof heilig in de sterk makende kracht van ontberingen en ik denk dat het je karakter en jullie relatie uiteindelijk ten goede zal komen, als het jullie lukt om dit vol te houden.

Ik zou zeggen: do it the American way and go for it. Tegenslagen van je af laten glijden en met het oog op de toekomst gericht. Je kunt het Kevin, daarvoor heb je genoeg positivisme in je!

[KevinAmerican]

Dankjewel, we skypen 1 keer per week voor 1,5 uur maar gewoon het feit dat je niet ff langs kan gaan is moeilijk.
Onze band is echt sterk dus dat zit wel snor

[ned in MO]

Misschien ben ik iets nuchterder maar je bent 16!!!!!!.
Je zult het nog heel wat jaartjes moeten uitzingen via skype en heen en weer reizen wat voor de meeste 16 jarigen amper op te brengen is lijkt mij.
Heb je dat er allemaal voor over? HEt lijkt mij bijna een onmogelijke opgave.
Ook ik heb het gedaan, 18 jaar geleden dan wel en dat ging niet goed. Ook waren mijn ouders niet echt blij met een tel rekening van 1000 gulden toen
Daarbij was ik toen al 24 en geen 16.

[Njit]

Vroeger was de wereld ook een stuk groter. Toen moest je nog inbellen met een modem etc.
Tegenwoordig kun je met alle moderne middelen elkaar bij wijze van spreken van minuut tot minuut laten weten wat je doet.

[dutchie_in_boston]

Vroeger was de wereld ook een stuk groter. Toen moest je nog inbellen met een modem etc...

ik ben van pre-modem, dus nu voel ik me echt oud...

Kevin, moeilijk hè? Het mooie van nog zo jong zijn is dat de toekomst open staat, jullie kunnen beide nog vanalles plannen om een succes van jullie relatie te maken. Want van de liefde alleen kan je niet leven, zeker niet in amerika. Inderdaad, ga allebei sparen en zorg beide voor een goede opleiding. En die opleiding zou jij ook in amerika kunnen volgen. Het is precies wat mijn amerikaanse man en ik meer dan 20 jaar geleden hebben gedaan.

[juanita]

Hoi Kevin, fijn dat je een geweldige tijd in Amerika hebt gehad en het is heel erg dat je je vriendin nu moet missen !soms zullen de dagen wel langzaam voorbij kruipen. Ik weet als geen ander hoe het is. Maar gelukkig heb je altijd nog de moderne technologieën waarmee je bijna elke minuut van de dag met elkaar in contact kan zijn.
Tot je haar weer ziet moet je even door de zure appel heen. Welicht een idee is dat je wel een planning kan maken zodat je ergens naar uit kan kijken.

Ga een informeren wat de mogelijkheden zijn om bijv highschool programma te doen, of uitwisselingsprogramma dat kan al vanaf 16 jaar maar moet je wel kunnen financieren.

Als je rond de 18 bent kan je ook er voor kiezen om bijvoorbeeld beide op een zomerkamp te gaan werken zodat je heel veel bij elkaar kan zijn ( en ook belangrijk wat geld kunt verdienen). Google er even op want er zijn diverse organisaties die hierin kunnen begeleiden en bemiddelen. (vb is camp america maar er zijn er vast meer)

Heel veel sterkte !

[kastelke]

Elke, je hebt het prachtig verwoord (alleen ben ik iets positiever over de kans om zoiets te overleven )

Oh, maar ik ben niet pessimistisch hoor! Je weet met dit soort relatie alleen meestal sneller wat je aan elkaar hebt, of men het vol houdt of niet, want het is dus verre van alleen maar de fun van bij elkaar zijn, het is tussendoor veel verdriet. En dat maakt het net ook moeilijker.

Hier op het forum hebben we mensen gezien die zo'n relatie verstandig aangepakt hebben, en het 'overleefd' hebben. We hebben ook wel eens een tiener gehad die er aan begonnen was, maar voor zover ik me kan herinneren was dat niet goed afgelopen, ze hadden het te moeilijk met de afstand en ik dacht dat een van beide verliefd geworden was op iemand anders. Kan gebeuren he! Die kans heb je ook bij een relatie met je buurmeisje of klasgenote.

[dimona]

Elke, je hebt het prachtig verwoord (alleen ben ik iets positiever over de kans om zoiets te overleven )

Oh, maar ik ben niet pessimistisch hoor!

Haha, nee, ik bedoel: zoals je het schreef, leek het net alsof Kevin zelf maar nauwelijks kans maakt om de relatie te overleven

[kastelke]

Kevin, indien je het zo gelezen hebt: zo heb ik het niet bedoeld.
Je moet er voor gaan, en tijd brengt raad!

[DonnieDarko]

Ik ben 16 jaar en ik ben dit jaar voor 2 maanden naar Amerika geweest.
Mijn vriendin ken ik nu ongeveer 2 jaar sinds februari 2011

Ik heb haar gezegd wat ik voor haar voel en we zijn nu vriend en vriendin

Ik wil hier niet de pessimist uithangen, maar je hebt haar leren kennen toen je 14 was.
Pas nadat je ook in Amerika bent geweest, heb je haar verteld dat je verliefd op haar was.
Het is dus nog allemaal wel heel erg pril.

Je bent erg jong om je nu al te binden tot een serieuze relatie.
De grote afstand maakt dat nog eens extra moeilijk.
Je relatie krijgt zo niet echt de gelegenheid om zich verder te ontwikkelen, omdat je geen tijd met elkaar kunt doorbrengen.

Maar je hebt al de nodige tips gekregen hoe je elkaar toch snel weer kunt zien en meer tijd met elkaar kunt doorbrengen.
En als je er allebei voor blijft gaan, kan het zeker lukken.
Maar realiseer je dat zij ook opnieuw verliefd kan worden op iemand die wel lekker makkelijk in de buurt woont (hetzelfde geldt overigens voor jou).

Ik wens je heel veel succes en hoop dat je relatie stand houdt ondanks de afstand

[KevinAmerican]

Ik denk, nee ik weet dat onze relatie stand houd, wij zijn niet echt van elke week uitgaan etc.
Zij heeft al helemaal niks met haar dorp, klasgenoten etc en ze kan er ook niet zo goed mee overweg.
Maar ik weet dat onze band echt sterk is dus dat komt wel goed, in de laatste 2 jaar hebben we ons ontwikkeld van wild weg vreemde tot vrienden tot beste vrienden tot geliefde dus we hebben een zeer hechte band opgebouwd, toen ik weer weg moest heb ik haar ook voor het eerst echt zien huilen dus dat betekend wel wat, in het vliegtuig moest ik me ook wel inhouden. Ik denk dat juist de afstand onze band zo sterk maakt want ik voel echt dat zij de ware is en de afstand maakt dat ook niet uit

Maar volgend jaar komt ze weer

[Fraa]

Ik denk, nee ik weet dat onze relatie stand houd, wij zijn niet echt van elke week uitgaan etc.

Ik wil ook niet de pessimist uithangen, maar als je wat ouder bent dan relativeer die dingen wat meer. Ik denk dus ook niet dat je zoiets kan verkondigen op je 16de.

[Ta2 Gerrit]

Ik denk, nee ik weet dat onze relatie stand houd, wij zijn niet echt van elke week uitgaan etc.

Ik wil ook niet de pessimist uithangen, maar als je wat ouder bent dan relativeer die dingen wat meer. Ik denk dus ook niet dat je zoiets kan verkondigen op je 16de.

Waarom niet ?? Mijn vrouw en ik zijn ook highschool sweethearts en hoewel er toen geen oceaan tussen zat was er wel iets wat belemmerend werkte; haar ouders. Dus de omgang was minstens zo moeizaam, maar we wisten dat het goed zat. Buiten school moest alles erg stiekem, en ik was al erg blij geweest met 1 1/2 uur Skypen in de week

Maar ondanks alle obstakels (die nooit echt weg zijn gegaan) zijn we toch al 40 jaar bij elkaar, waarvan bijna 37 jaar getrouwd, dus het kan wel
Daarom, Kevin, als het goed zit, zit het goed, en probeer daar zo lang mogelijk van te genieten, misschien wel de rest van je leven.

En dat relativeren leer je ook vanzelf wel aan, bijvoorbeeld over al die adviezen die je hier krijgt Grapje, kon het niet laten

[SpaceAce]

zijn we toch al 40 jaar bij elkaar, waarvan bijna 37 jaar getrouwd

Ben jij al zóóóóó oud?!

[LeenG]

Ach Kevin, ik leef met je mee!

Puur statistisch gezien denk ik ook dat de kans groter is dat je relatie niet standhoudt dan wel. Maar er zijn altijd uitzonderingen op de regel en wie weet zijn jullie dat wel. Het maakt ook niet veel uit. Jullie zijn nu verliefd en willen er voor gaan, da's leuk, moet je doen en ervan genieten.

Blijft het duren, dan heb je een mooi verhaal voor het nageslacht en kan je over 40 jaar andere mensen advies geven op internefora.
Blijft het niet duren, dan is dat ook maar zo en dan hou je mooie herinneringen over aan je jeugdliefde en unieke vakanties over de plas.

Je moet er niet teveel over piekeren, focus op manieren om in contact te blijven en geniet ervan, intens verliefd zijn op je 16de is zalig

[dimona]

Vraagje aan alle "realisten": als iemand je vertelt dat hij/zij gaat trouwen, is je eerste reaktie dan om hem te wijzen op het scheidingspercentage van om en nabij 50%?