Wil jij emigreren naar de VS? (poll)

[Rudolfje]

Allereerst mijn complimenten voor degene die dit topic gestart heeft omdat het een leuke discussie heeft geopend over waarom sommige mensen willen emigreren en anderen niet en of dit je bereid bent om dingen op te geven of niet.

Persoonlijk mis ik nog in het draadje dat je de kans op emigeren kan vergroten door die wens ook uit te spreken. Nadat ik had aangegeven bij senior management van ons bedrijf in Nederland dat wij wel zouden voelen voor een baan in buitenland betekende dit dat ik 2 weken later gevraagd werd voor een functie in Scottsdale, AZ. Wij waren toen 40 jaar hadden beiden een goede baan en hadden een kind van 4 jaar en woonden we dicht bij veel vrienden en familie. Toch kriebelde het en hebben nu 5 jaar laten nog geen seconde spijt van die uitgesproken wens. Toen na 2 jaar mijn expat-contract gewijzigd zou worden hebben we aangestuurd op omzetten naar een Greencard. Ik realiseer me dat ik in een gespreid bedje terecht ben gekomen doordat ik een baan garantie had maar dat is tijdelijk. Nu zijn we 5 jaar verder heb een groene kaart ben in de US al 4-maal verhuisd en werk nu bij mijn 3de werkgever. Iedere keer dat we verhuisden of een nieuwe baan ben begonnen heeft ons dat veel nieuwe energie gegeven en hebben we het gezien als een nieuw avontuur.

[ned in MO]

De meeste mensen hier die willen emigreren gaan er van uit, dat ze wel in de bovenste lagen van de US samenleving zullen belanden. En dan kun je het inderdaad beter hebben dan in Ned., met een groter huis, een leukere auto enz. Echter als je in de onderste 40-50% belandt, dan zul je het zwaarder en onzekerder hebben. De inkomensverschillen zijn de afgelopen jaren behoorlijk toegenomen en worden groter.
Wat gezegd wordt over studie, ja er zijn goede scholen en universiteiten, echter voor gewone mensen worden die steeds onbereikbaarder. De collegegelden worden steeds hoger, maar de inkomens voor de meeste gewone werkers zijn er de afgelopen jaren niet op vooruit gegaan. De US is een land waar aan studieleningen enorme winsten worden gemaakt (Sallie Mae) en veel afgestudeerden ontdekken dat ze zo ongeveer voor de rest van hun leven zullen afbetalen.
Gewone mensen zitten in alle opzichten hun hele vast aan de banken, voor hun hypoteek, voor hun studielening, voor hun credit card, voor hun pensioenvoorziening.

Ned. in Mo, wij gingen op later leeftijd weg maar met weinig tot niks - ik had altijd belasting betaald in het zwaarste tarief (alleenstaand onder 35) plus studieschulden afbetaald. Nu, 15 jaar in de US, manlief heeft hard gewerkt, en we hebben nog steeds niets. (Een tweede inkomen zou echt verschil hebben gemaakt).
Ja je mag hier even ruiken aangeld, maar daarna wordt het periodiek weggezogen door de banken, de hedgefunds enz.
Tel daarbij wat we verloren hebben aan potentiele aow enz. en voor ons is als ik alles optel en aftrek, het saldo nog steeds in het rood.
Voeg daarbij dat ik toch altijd in angst leef - wat als mijn man zijn baan kwijtraakt (en dus de ziektenkostenverz.), wat als mijn man invalide raakt, wat als mijn man dood valt. (En voor wie zegt: dat moet je verzekeren, dat is voor ons domweg te duur.)

Overigens, wat me aan Inge voortdurend opvalt is haar flexibiliteit, gekoppeld aan een gezonde portie optimistische eigenzinnigheid.

Goed verwoord, dit is de realiteit in de USA. De meeste Nederlanders die willen emigreren zien alleen hoe de top 5% in de VS leeft, voornamelijk door het foute beeld dat de media geeft en denken dat iedereen zo leeft: een compleet gebrek aan realiteitszin.

Ned. in MO - wat hebben jij en je familieleden toch met kamperen ?! LOL.

Misschien kampeert ie inmiddels wel permanent? Zoiets? "Yes, we camp!".

Slecht verwoord vind ik . Natuurlijk heb je failures zoals mvdl die thuis in een flatje blijven zitten wachten tot er iemand op de deur klopt met een wereldbaan. Ik kwam ook in Amerika aan met een goede opleiding, maar aangezien ik toch moest eten en een dak boven mijn hoofd moest hebben heb ik alles heel simpel moeten doen en een baan aangenomen waarmee ik $6.40 per uur verdiende. Het was niet veel maar genoeg om in leven te blijven en om mij tijd te geven met wat ik wilde gaan doen in Amerika. Had je ook moeten doen Mvdl. In plaats van klagen de handen uit de mouwen steken en dollars verdienen ook al is het niet veel. Je verwijst gekscherend naar een tentenkamp website, maar toen ik emigreerde was ik daar maar net boven. Ik woonde in een oude mobile home, ingericht met spullen die ik op de yardsales had gevonden en gekocht. Ik was bereid om met heel weinig geld toe te komen in het begin. Een offer dat voor mij nodig was wilde ik het in Amerika kunnen rooien..
Nu woon ik ook in zo'n bos, alleen niet meer armoedig maar in een mooi huis in een leuke buurt. Daar hebben mijn vrouw en ik hard voor gewerkt.

Wat oortjes zegt dat je hier mag ruiken aan geld vind ik onzin.
Ik zit niet echt vast aan banken. Natuurlijk heb ik ook een hypotheek, meerdere zelfs omdat ik huizen verhuur, maar ik heb geen studieschuld, geen creditcard schuld en een onderneming die schuldenvrij.Ik heb veel last gehad van de real estate crisis want ik ben makelaar maar ben niet bij de pakken neer gaan zitten. Ik ben gaan brainstormen en heb voor een paar centen een website laten maken en ben mijn huidige bedrijf begonnen in 2008 nadat ik verlies ging draaien in de real estate. Heb in de laatste 2 jaar de omzet meer dan verdubbeld tijdens een crisis en heb allerlei mogelijkheden om verder te groeien. Waarom? Misschien heb ik geluk gehad? Ik weet wel dat ikzelf degene ben geweest die dingen op poten zet, die om zich heen kijkt en zoekt naar nieuwe mogelijkheden. Ik wil mezelf niet op de borst kloppen maar ik ben er stiekum best wel trots op.Als je voor een baas werkt ligt je lot min of meer daar. Ik ben er in het verleden achtergekomen dat een baas niks voor mij is.
Voor mij was emigreren een vorm van ondernemen, een uitdaging. Ik wist(voelde) dat dit kon in de VS nadat ik er een poos (10 maanden) had gewoond en toen ik de kans had om te gaan heb ik geen moment geaarzeld. Wat en hoe wist ik nog niet. Ik had er alleen een goed gevoel bij. Amerika is een land waar je als ondernemer lekker vrij bent om je te ontplooien, zelfs onder Obama alhoewel de republikeinen het tegendeel beweren.

Dat veel amerikanen gebonden zijn aan banken klopt aan de andere kant ook wel weer, maar in veel gevallen hebben ze dat ook aan zichzelf te danken door meegedaan te hebben aan de real estate frenzie, een te duur leven leiden, te dure (onzin) studies te doen etc.
Mijn zonen zullenwaarschijnlijk de eerste paar jaren naar een relatief voordelig community college gaan hier in Springfield en daar voordelig een hoop studiepunten bij elkaar sprokkelen en daarna verder zien. Met 18 weten de meesten toch nog niet echt wat ze willen gaan doen.

Op de website die mvdl aankaart praat men over iemand die 100k per jaar verdiende, op straat kwam te staan en alles kwijtraakte.
Hello? 100k per jaar? En kom niet met "maar het leven is hier zo duur in New york". Dat zijn risico's die je neemt. Veel te veel mensen leven dom genoeg op het financiele randje. En oortjes? Ik las ergens dat je in een huis van 4000sq ft woont. Ga in 1500 sqft wonen zodat je $1500 per maand meer te besteden hebt? Bang om ziektenkosten kwijt te raken? Ik heb zelf onafhankelijk verzekering genomen. Baan of geen baan, die verzekering blijft er gewoon zolang je betaalt. Je reed in een VW touareg in het verleden en nu BMW geloof ik. Hele dure auto's om in te rijden weet ik uit ervaring. Je klaagt en je klaagt maar je kan ook besluiten de broekriem een heel stuk aan te halen en 3 of 4 jaar minimalistisch te leven en alles op zij zetten. Niet leuk natuurlijk maar je financiele plaatje zal er dan ineens heel anders uitzien. Je moet die keuze wel willen maken.

[Gast]

Ik wil mezelf niet op de borst kloppen maar ik ben er stiekum best wel trots op

Hoeft niet stiekum toch, ik vind dat je daar heel trots op mag zijn

[dimona]

Ik wou gewoon zeggen dat ik dit niet vanzelfsprekend vind voor elk kind dat mee met zijn ouders emigreert/ moet emigreren. Ik ga ervan uit dat elke ouder toch in het belang van zijn kinderen kiest en er kunnen best goeie redenen zijn waarom het voor je kind beter is om in je thuisland te blijven dan om te emigreren, hoe graag je het soms zelf ook wilt.

Waarmee het antwoord op de vraag "Wil je emigreren?" in die gevallen dus "nee" is.

[smittenimmigrant]

Waarmee het antwoord op de vraag "Wil je emigreren?" in die gevallen dus "nee" is.

Daar ben ik het mee oneens. Je kunt iets echt heel graag willen en het toch niet doen.

[Sandy]

Ik heb niet dit hele topic gelezen, dus weet niet of dit al is gezegd. Maar ik mis de optie 'eerste keuze Amerika, tweede keuze ander land'. Dat is in ons geval van toepassing en volgens mij meerderen omdat Amerika zo moeilijk binnenkomen is en een aantal dan overgestapt zijn naar plan B. Ik denk dat je ook realistisch moet wezen. Onze eerste liefde is altijd Amerika geweest, maar wij hebben ons op een gegeven moment ook -al dan niet heel serieus- georiënteerd op Canada. Daar is inmiddels weer veel veranderd in het puntensysteem (in ons nadeel). Onze kinderen zijn inmiddels ouder en volgend jaar allevier op de Middelbare school. Straks de leeftijd dat ze oud genoeg zijn om te beslissen hier te blijven, wat de oudste al beslist wil. En ik wil altijd wel bij mijn kinderen blijven. Inmiddels hebben we het er wel eens voorzichtig over om ons in Europa ergens te settelen als de kinderen uit huis zijn. Dus het emigratie-gevoel blijft... maar plan B gaat he tdenk ik worden.

[dimona]

Waarmee het antwoord op de vraag "Wil je emigreren?" in die gevallen dus "nee" is.

Daar ben ik het mee oneens. Je kunt iets echt heel graag willen en het toch niet doen.

Nee, je wilt het niet. Het allerbelangrijkste is (als het goed is) dat je gezinsleden gelukkig zijn, dus dát is wat je wilt. Ik word daar altijd wat kriegel van, als ik mensen in mijn omgeving met zo'n houding zie. Leuk ook voor de zoon, die ongetwijfeld ooit te horen zal krijgen dat hij met zijn eigenzinnigheid zijn ouders hun levensdroom heeft ontnomen. Jij kiest, en niemand anders. En als het levensgeluk van je zoon belangrijker is dan je wens om te emigreren (ik mag het hopen!) dan is het toch wel erg sneu om te blijven mijmeren over "what if".

[Ziva]

Ik sluit me aan bij dimona waarbij ik dan ook nog opmerk dat ik me goed kan voorstellen dat ouders rekening houden met hun kinderen maar meer dan dat moet het toch ook echt niet worden vind ik. Je gaat je toch niet laten tegenhouden door een 16 jarige die het niet ziet zitten als je als ouders wilt emigreren?

Sorry hoor, dat begrijp ik echt niet. Dat zal wel iets van de laatste tijd zijn dat kinderen of tieners worden beschouwd als volwassenen en ook als zodanig mee mogen beslissen. Als je kind ziek is of een dringende reden heeft waarom het buitenland geen optie is, ja.. dan begrijp ik het volledig maar als je de wens hebt te emigreren maar je kinderen dat niet willen en je je daar door laat leiden.. tja... zelf weten maar dan moet je het inderdaad ook gewoon accepteren en niet blijven door mijmeren. En dan zeker niet, als je kinderen ouder zijn en ze uit huis gaan en bijvoorbeeld gaan emigreren (hoe ironisch) gaan roepen "Ja, ik wilde dat ook ooit maar heb dat niet gedaan omdat jij destijds niet wilde".

Kinderen zijn veel flexibeler dan je denkt en alhoewel ik me volledig kan vinden in de stelling dat je je kinderen niet van hot naar her moet slepen (zowel emigreren als verhuizen) denk ik dat een eenmalige emigratie naar een ander land prima te doen is zonder dat je kind daar gelijk schade van ondervindt. Sterker nog, ze passen zich in veel gevallen sneller aan dan jij als ouder

[kastelke]

Ben je het met mij eens dat de beslissing met kinderen te emigreren gemakkelijker is als ze 16 maanden oud zijn dan met 16 jaar? Met 16 maanden hoef (kun) je nog niet naar hun mening te vragen. Bij 16 jaar ligt dat anders.

Als je het belang van het kind (zijn toekomst) zelf ook belangrijk vindt, dan denk ik niet dat het verschil uitmaakt of het kind 16 maanden of 16 jaar is.
Tuurlijk, een kind van 16 kan zijn mening beter ventileren, in die zin is het ‘makkelijker’ met een baby die niks kan zeggen. Maar vooraleer je als ouders de beslissing neemt om te emigreren, heb je zelf toch ook het belang van dat kind op langere termijn meegenomen in je afwegingen om het wel of niet te doen.

Je zegt dat je jullie zoon ook gehoord hebt. Betekent dit jullie van de emigratie hadden afgezien of misschien een andere oplossing hadden gezocht, als hij met een zwaarwegend argument was gekomen?

Neen. Omdat ik er van uit ga dat wij meer dan voldoende over deze stap hadden nagedacht, en het er over eens waren dat deze stap ook voor onze zoon een goede zou zijn voor zijn toekomst.

Ik wou gewoon zeggen dat ik dit niet vanzelfsprekend vind voor elk kind dat mee met zijn ouders emigreert/ moet emigreren. Ik ga ervan uit dat elke ouder toch in het belang van zijn kinderen kiest en er kunnen best goeie redenen zijn waarom het voor je kind beter is om in je thuisland te blijven dan om te emigreren, hoe graag je het soms zelf ook wilt.

Kan je me een voorbeeld geven van een goede reden die een tiener kan hebben om in zijn land te blijven? Misschien met een concreet voorbeeld dat ik me er meer bij voor kan stellen dan “omdat ik hier mijn vrienden/lief heb”.

[dimona]

Kan je me een voorbeeld geven van een goede reden die een tiener kan hebben om in zijn land te blijven? Misschien met een concreet voorbeeld dat ik me er meer bij voor kan stellen dan “omdat ik hier mijn vrienden/lief heb”.

In de zomer dat ze 17 werd, verhuisde mijn beste vriendin van Noord-Brabant naar Drenthe. Zij had het er erg moeilijk mee, heeft het op haar nieuwe school een paar weken geprobeerd, tot het moment dat ze weigerde om nog naar school te gaan. Het was een meisje dat net als ik op Atheneum-B zat, en altijd hoge cijfers haalde. Haar ouders waren ten einde raad en hebben uiteindelijk mijn ouders gebeld met de vraag of ze een jaar bij ons in huis mocht komen wonen (het was het eindexamenjaar). Dat is uiteindelijk ook gebeurd. Weliswaar geen emigratieverhaal, maar het komt toch dicht in de buurt. Ik denk dat de ouders in dit verhaal achteraf bezien toch liever nog een jaar in het zuiden waren gebleven, maar ja de timing is niet altijd zo gemakkelijk te plannen. En de reakties van je kinderen niet altijd even gemakkelijk te voorspellen.

[kastelke]

Dat zijn dingen die je vaak niet eens vooraf in kan schatten, dus kan je er ook geen rekening mee houden. Je kan vol enthousiasme ergens naartoe verhuizen, en daar plots tot de ontdekking komen dat je het maar niks vindt. Dat heeft vaak ook te maken met je eigen persoonlijkheid, en hoe flexibel je bent.
Wel fijn wat jouw ouders toen gedaan hebben!

[USInsider]

Ik blijf bij wat ik schreef, voor de bovenste ong. 50% hier is het leven in bepaalde opzichten beter, voor de onderste 50% in veel opzichten slechter, dan in Ned. (of Europa), vooral voor de werkenden.
Ik had de bijdrage wellicht beter wat onpersoonlijker kunnen houden, maar ik wilde aangeven dat ik weet waar ik over schrijf. Wat ik probeerde aan te geven is dat als je enthousiast raakt voor een ev. emigratie naar de US je alle, maar dan ook alle posten, op papier moet zetten, optellen en aftrekken, en dan je beslissing nemen.
Vooral voor mensen met kinderen is van belang te realiseren dat de US aan alle kanten over de hele wereld geld schuldig is en dat dat toch terug betaald moet worden op termijn - om over de rentelast maar te zwijgen. De afgelopen jaren heeft de US de economie mede gaande gehouden door huiseigenaren op te jutten hun huis als ATM te gebruiken, de geldkraan nu en dan open te zetten, geld te lenen van over de hele wereld en helaas vaak van landen met onplezierige regimes, enz. Maar de gig is up en de rekening gaat gepresenteerd worden - aan jongeren die weinig of niets te maken hebben gehad met de spending spree.
De meeste gewone mensen zien al jaren hoe hun inkomen ong. gelijk blijft terwijl veel dingen toch duurder worden.

Dat het Ned. in MO gelukt is een goed bestaan op te bouwen in de US, daar heb ik hem al meerdere keren mee gefeliciteerd. Maar ik ben nooit kritiek gaan leveren op zijn keuzes, zoals hij hier wel doet op mijn bestaan. Hij heeft ook het geluk gehad een groene kaart te winnen en al die jaren te kunnen werken. Ik ben op een H4 gekomen en heb derhalve nooit mogen/kunnen werken.
Waar ik nu woon is de werkloosheid 20% en in omringende plaatsjes nog hoger. Ik zie ook grote aantallen daklozen hier, en dan zijn er nog velen die met drie families in een flatje wonen of bij familie/landgenoten in een schuurtje of de garage bivakkeren.

Mbt. studeren en te hoge studieschulden, dankzij de invloed van de banken en de CDO, CLO, SDS en ander financiele vehicles daarop gebaseerd, kan er een ec. terugslag komen vergelijkbaar met die gebaseerd op de slechte hypotheken. Ik omschreef een situatie 'totally beholden to the banks,' voor de hele US, dat Ned.inMo het - Hollands zuinig - anders en beter heeft geregeld, fijn voor hem, maar heeft niets van doen met het totale plaatje voor de hele US. De gemiddelde USer is met handen en voeten aan banken gebonden, van wieg tot graf.

Realiteit: veel bedrijven moeten hun engineers met masters degrees importeren omdat USers ophouden met studeren bij het bachelors degree, vanwege de hoogte van de schuld. Realiteit: veel getalenteerde en gemotiveerde jongeren besluiten niet medicijnen te gaan studeren aangezien ze hun schuld niet kunnen terugverdienen. (Mijn man zijn dokter was ook op weg naar failissement dankzij zijn studieschuld, begon daarom een conciergepraktijk.)
Beetje flauw ook dat als ik aangeef waar knelpunten zitten, dat opgevat wordt als 'klagen'.

FYI: wij hebben de afgelopen jaren gewoond in huizen en appartementen van 1600 en 1100 en 1250 sq. ft. Wij zijn helaas in de 'real estate frenzie' terecht gekomen toen mijn man een baan accepteerde in central CA en we (onwetend in eerste instantie) in het epicentre daarvan belanddden. Het huis wat we kochten (en verkochten) was 2100 sq.ft. Het huis waar we nu in wonen is ruim 3000 sq.ft. (geen 4000) en we kochten het vooral om de kans dat dit huis in deze buurt in waarde zal stijgen. Huizen van 1500 sq.ft. staan hier in slechtere buurten waar vaak gangs de baas zijn, dus die downsize daar zie ik maar van af, sorry.
Mijn auto is een '96 Dodge Neon, bijna 17 jaar oud. Dat mijn man iets duurder rijdt is simpelweg omdat hij regelmatig grote afstanden moet afleggen.

[kastelke]

Ik blijf bij wat ik schreef, voor de bovenste ong. 50% hier is het leven in bepaalde opzichten beter, voor de onderste 50% in veel opzichten slechter, dan in Ned. (of Europa), vooral voor de werkenden.

Toevallig vandaag in de krant, ik knip er enkele stukjes uit. (en ik ben niet gaan zoeken wie of wat dat Research Center is)

WASHINGTON—The U.S. middle class is facing its “worst decade in modern history,” with its share of the country’s income falling for the first time since World War II, a new report says.

[...]Three years after the recession technically ended, middle-class Americans are still feeling the economic pinch, with most saying they have been forced to reduce spending in the past year. And fewer now believe that hard work will allow them to get ahead.

[...]He said many middle-income families have taken a big hit in the past decade as health-care costs increase, mid-wage jobs disappear due to automation and outsourcing and college tuition mounts.

[...]The Pew study is just the latest indicator of a long-term trend of widening U.S. income inequality. The Census Bureau reported last year that income fell for the wealthiest — down 1.2 per cent to $180,810 for the top 5 per cent of households. But the bottom fifth of households — those making $20,000 or less — saw incomes decline 4 per cent.

[...]The new study reviewed 2010 data from the Census Bureau and Federal Reserve, defining “middle class” as the tier of adults whose household income falls between two-thirds and double the national median income, or $39,418 to $118,255 in 2010 for a family of three. By this definition, “middle class” makes up about 51 per cent of U.S. adults, down from 61 per cent in 1971.

http://www.thestar.com/news/world/artic ... ory-report

Ik moet zeggen dat tuition inderdaad een flinke hap in je budget kan kosten! Wij hadden een groter huis kunnen kopen, maar hebben beslist $100,000 opzij te houden voor onze zoon zijn scholing, kwestie van hem niet te laten eindigen met zoveel schuld. Het is in deze tijden ook niet altijd makkelijk om een studentenjob te vinden, want er zijn er gewoon veel minder terwijl er meer kandidaten voor die jobs zijn omwille van de crisis.

[ned in MO]

Oortjes, ik probeer alles altijd in een positief daglicht te stellen. Zo ben ik altijd al geweest. Zo noemde ik het wonen in een aftandse caravan "luxe kamperen. De rotbaantjes die ik heb gehad een tijdelijk iets etc etc. Waarom klagen over alles? Wat je nu net zegt wat je hebt is dan toch niet zo'n slecht leven toch? 3000sq ft in Californie? Ik zou alleen tegen potentiele emigreerders zeggen ga niet in een duur gebied wonen want dat plukt je financieel erg snel kaal. Ik kan met de helft van het salaris van iemand in CA hier in MO een onbezorgder leven leiden. Mijn dollar gaat hier veel verder.
Je moet natuurlijk wel werk kunnen vinden. en dat is hier waar ik woon dus een stuk makkelijker op het moment dan in CA.
Als je negatief denkt kom je ook in een negatieve spiraal. Als ik jou namelijk hoor zou ik nooit en te nimmer in CA willen wonen, zeker niet met weinig geld.
Ik probeer juist mensen er van te overtuigen dat amerika heel veel te bieden heeft eb als je wilt er een heleboel mogelijk is. Jouw verhaal is anders want je had een H4 visum en mocht niet werken.
DAn kijk je er misschien ook heel anders tegenaan.

[Sarissa]

Emigreren met oudere kinderen kan natuurlijk prima. Echter als je emigreert als je kinderen al op de middelbare school ziten is er ook een grote kans dat 1 of meerdere besluiten om toch terug te gaan naar het land van origine. Dat zal niet altijd zo zijn; zeker niet als het kind zelf gemotiveerd is. Echter het is ook realistisch om te bedenken dat als je met een 17jarige verhuisd die er eigenlijk helemaal geen zin in heeft dat er een kans is dat kind weer teruggaat zodra het kan. Dat is ook helemaal niet erg natuurlijk want ieder moet zijn geluk vinden waar hij/zij kan. Maar je hebt dan dus wel de kans op een gespleten familie waar je kinderen op meerdere continenten hebt. Dat lijkt mij best moeilijk. Het is in elk geval best iets wat je in de overweging mee kan nemen.

Met jongere kinderen emigreren is wel makkelijker wat dat betreft. Ik vind niet dat een 16/17 jarige mee hoeft te beslissen maar ik zou zijn/haar mening wel mee laten wegen.

Het is ook wel iets wat mij bezig houdt. Toen de oudste heel klein was zijn we een paar keer verhuisd. Geen enkel probleem. Onze emigratie van de VS naar NL heeft hij bewust meegekregen maar hij was nog vrij klein dus zo gewend. Hoe langer we hier blijven hoe dieper hun wortels hier worden en hoe moeilijker en heftiger een eventuele verhuizing naar de VS of ergens anders heen zal zijn. Het is dus niet iets waar ik me zo maar in zou willen storten.

Met kinderen heb je toch een grotere verantwoordelijkheid en zijn de afwegingen anders.

[Ziva]

Ik snap wel wat Ned zegt, als je constant maar blijft klagen over alles en geen stappen onderneemt om je situatie te wijzigen dan moet je ook accepteren waar je zit. Of dat nou in Nederland of in Amerika zit.

Je bepaalt je eigen leven en maakt daarin je eigen keuzes. Wel makkelijk om anderen de schuld te geven dat je niet het leven hebt dat je wenst maar ik vind niet dat het zo werkt. Er zijn maar weinig situaties waarin mensen echt geen keuze hebben maar zelfs dan heb je vaak nog de keuze om er het beste van te maken en op die manier toch je geluk te behalen.

Toen ik destijds ging emigreren heb ik me werkelijk verbaasd over het aantal mensen dat tegen me zei "ja... ik had ook zo graag gewild..." Nu weet ik niet of ze dat meenden maar ervanuitgaand dat ze dat wel deden begrijp ik werkelijk niet waarom ze dan niet gegaan zijn. Misschien denk ik wel te simpel maar als puntje bij paaltje komt is er slechts 1 persoon die je gelukkig moet maken in je leven en dat is jezelf. Ik geloof ook dat je alleen zelf in staat bent om dat geluk te vinden en de omstandigheden te creeeren om gelukkig te worden. Anderen; partner, kinderen, familie, vrienden kunnen wel bijdragen aan dat geluk en het zelfs vergroten maar de basis ligt wel bij jezelf. Natuurlijk moet je wel rekening houden met anderen, altijd... maar als je de keuze maakt om bijvoorbeeld niet te emigreren vanwege je gezin, maak die keuze dan ook en wees er gelukkig mee in plaats van te blijven hangen in de "had ik maar" modus.

[Petra/VS]

Emigreren met oudere kinderen kan natuurlijk prima. Echter als je emigreert als je kinderen al op de middelbare school ziten is er ook een grote kans dat 1 of meerdere besluiten om toch terug te gaan naar het land van origine. Dat zal niet altijd zo zijn; zeker niet als het kind zelf gemotiveerd is. Echter het is ook realistisch om te bedenken dat als je met een 17jarige verhuisd die er eigenlijk helemaal geen zin in heeft dat er een kans is dat kind weer teruggaat zodra het kan. Dat is ook helemaal niet erg natuurlijk want ieder moet zijn geluk vinden waar hij/zij kan. Maar je hebt dan dus wel de kans op een gespleten familie waar je kinderen op meerdere continenten hebt. Dat lijkt mij best moeilijk. Het is in elk geval best iets wat je in de overweging mee kan nemen.

Dat is inderdaad in ons geval gebeurd. Mijn jongste broer ontmoette hier in de VS een Nederlands meisje, trouwde daarmee en ging in Nederland wonen. Mijn oudste broer trouwde met een Canadese en is nu een Nederlandse-Canadees. Mijn zus en ik trouwden dan wel met Amerikanen, maar wonen zo'n 800 km bij elkaar vandaan. Maar...onze kinderen zijn geboren en getogen in dit gebied, maar ik houd er goed rekening mee dat ze niet in deze buurt zullen blijven. De middelste probeert al heel hard om in Duitsland of Oostenrijk te gaan studeren en heeft al aangekondigd daar ook graag werk te zoeken. Niet emigreren houdt dus ook niet automatisch in dat je kinderen allemaal maar in je buurt of zelfs in hetzelfde land zullen blijven wonen, natuurlijk.

[LeenG]

Dat is ook zo Petra,
mijn zus is geëmigreerd naar Oostenrijk. Ze kon er na haar studies beginnen werken, dat leek haar leuk om een jaartje te doen. Intussen woont ze er 15 jaar, en haar 4de Oostenrijks kindje is op komt (incl blauwe ogen en blond haar, haha) en ze spreekt belabberd Nederlands. Mijn andere zus en ik wonen gewoon in België, mijn moeder heeft al vaak gezegd dat ze graag naar Oostenrijk zou emigreren moesten wij niet meer in België wonen. Nu gaat ze gewoon 3 - 4 keer per jaar op vakantie naar ginder. De afstand is natuurlijk relatief klein in vergelijking met EU- VS.
Mijn zus zelf, noch haar kinderen zie ik ooit in België komen wonen. Daarvoor zijn ze veel te verknocht aan hun leven in de bergen.

[Old Faithful]

Kastelke, bedankt voor je antwoorden.

Ik dacht dat de beslissing om te emigreren met een baby gemakkelijker is te nemen dan met een puber, omdat een puber de impact van zo'n emigratie veel sterker zal ervaren dan een baby.
Gelukkig zag jullie zoon de emigratie blijkbaar wel zitten en voelt hij zich nu in Canada ook op zijn plek.

[KevinAmerican]

Zeker weten, ik kijk al uit sinds mijn 12e om te emigreren, nu net 1 keer daar geweest en alles was zelf beter als verwacht en bij terugkomst had ik echt zoiets van: Ik ben er weer.........waarom Dus als die dag komt dat ik voet op Amerikaanse bodem mag zetten als immigrant zal ik terug denken aan alles wat er wel niet aan vooraf is gegaan en zover ben ik er best tevreden over