Prachtig verhaal Clint.
Ik wens je voor de toekomst veel geluk met "je meisie"
René
Boek je Amerikareis via een echte USA-expert: Klik hier om alle prijzen voor je USA-reis te vergelijken: vliegtickets, autohuur, rondreis, en meer!
Belangrijk: Nieuwe leden, voltooi je registratie door een nieuw onderwerp te starten in "Nieuwe forumleden introductie"!
Belangrijk: Nieuwe leden, voltooi je registratie door een nieuw onderwerp te starten in "Nieuwe forumleden introductie"!
Hoe heb je je vriendin/vrouw ontmoet in u.s.a
-
rene.jager
- Amerika-expert
- Berichten: 1548
- Lid geworden op: 30 mar 2004, 20:33
- Locatie: Dronten
- Contacteer:
-
Appie
- Amerika-ontdekker
- Berichten: 90
- Lid geworden op: 01 mei 2006, 15:03
- Locatie: Fayetteville, AR
- Contacteer:
Mooie verhalen! Erg leuk om de passie en het gevoel te herkennen wat veel mensen ervaren. Hierbij ons verhaal:
Ikzelf heb mijn toekomstige vrouw Traci ontmoet tijdens ons werk op de Olympische Spelen in Athene (beide verschillende locaties en functies). Ik kan zelf een heel verhaal schrijven, maar mijn vriendin heeft een geweldig fairy tale geschreven die het hele verhaal van ons grotendeels dekt, welk hieronder weergegeven is. Aanvullend heb ik de situatie beschreven zoals deze tot op heden is:
Once upon a time, in a land far, far, away: (July 1, 2004 in Athens, Greece) The Handsome Prince (aka Appie) met the Fair Maiden (Traci) while they were working together at the Olympic games. The Fair Maiden was working at the Softball venue as the Venue IT Services Manager and The Handsome Prince was working in the Basketball and Handball arena as the Helpdesk Supervisor. They were both working for the same company (Thank you Atos Origin) as technology interns for the summer, living in the same hotel, and hanging out with the same friends. (Traci had arrived in Athens a month earlier than Appie, so she already had some new friends when Appie arrived and didn't give him a second glance) As a result, there was a minor speed bump in the road to happily ever after.
There was an Evil Dragon who arrived in Athens at the same time as the Handsome Prince who had her eye on him and was trying to steal him away. The Handsome Prince tried to ignore the dragon, but was trapped by her constant hovering.
Meanwhile the Fair Maiden had caught the Handsome Prince's attention because the Evil Dragon was telling lies to the Handsome Prince that the Fair Maiden had a crush on him (Reverse Psychology I guess?). The Fair Maiden was a bit shy and received a lot of teasing from the Handsome Prince because he thought she was too shy to show her (non-existent) interest.
Finally the Fair Maiden put 2+2 together to make 42, and started teasing the Handsome Prince in return, since he obviously was too shy to make a move besides teasing her, throwing her in the ocean, pushing her in the swimming pool, and sending her teasing text messages (What is this, a grade school fairy tale?)
Meanwhile the Evil Dragon hovers about constantly, not daring to let the Handsome Prince out of her sight. Finally, the Fair Maiden has had enough - she wrestles the Evil Dragon and frees the Handsome Prince from the Dragon's grasp. The Maiden then whisks away the Prince in the magical chariot (Greek Taxi) and plants a kiss on him, claiming him as hers.
All is well for a short time, as the Evil Dragon sulks in her cave and licks her wounds. Unfortunately, The Evil Dragon hasn't given up... and makes an appearance at the Enchanted Ball...
The Handsome Prince, the Fair Maiden, and all their friends are gathering for one last farewell at the Ball. The Evil Dragon swoops in and tries to take out the Fair Maiden while her back is turned. The Fair Maiden easily withstands the assault and fends off the Evil Dragon, who has never been heard from again. Meanwhile the Handsome Prince and the Fair Maiden live Happily Ever After. To be Continued...
Na Athene (we gingen weg per 1 september 2004) is zij mij komen opzoeken in November 2004 voor 3 weken, 3 weken later zat ik al voor een maand bij haar (half december 2004 to half januari 2005). En inderdaad, zoals Clint ook al zei, werd ik ook voorgesteld aan de gehele familie en vrienden. Ik wist van gekkigheid niet meer wie wie was, zoveel namen met bijbehorende gezichten!
Hierna wisten we niet wanneer we elkaar weer zouden zien, het afscheid was dan ook erg zwaar en emotioneel. Ik moest een afstudeerplek vinden en zij moest een baan waardoor we niet konden zeggen wanneer we tijd hadden aangezien er zoveel factoren meespeelden.
Uiteindelijk is zij in April 2005 over gekomen voor 1,5 week (ze kon niet langer omdat ze dacht dat ze een baan had die ze moest starten per 1 mei 2005, maar 2 dagen voor haar vertrek naar mij kreeg ze te horen dat ze het niet was geworden :/).
Beiden begonnen wij meer en meer te balen van de grote afstand en beiden wisten we gewoon dat we een gezamelijke toekomst hadden, dus het begrip trouwen kwam steeds meer naar voren. Na veel gepraat te hebben, beide met een grote smile op ons gezicht (haar vader zei tegen haar 'Why do you have such a big smile on your face?' terwijl wij over onze toekomst zaten te praten) was het duidelijk voor mij dat ik haar ten huwelijk zou vragen. Hierna ben ik in Nederland een ring gaan kopen voor haar en voor 2 maanden naar Amerika gegaan.
In Amerika heb ik Traci's vader om toestemming gevraagd om zijn dochter ten huwelijk te vragen en toen we verhuisd waren naar Santa Fe voor haar baan heb ik haar ten huwelijk gevraagd, waarop ze 'ja' zei (21 juli 2005). 2 augustus 2005 ben ik weer naar Nederland gegaan, maar ze zou al weer snel komen om bij de bruiloft van mijn zusje aanwezig te zijn.
In september 2005 is ze 1 week langs geweest voor mijn zusje's huwelijk, welk ook voor ons speciaal was, sinds wij wisten dat wij de volgende zouden zijn. Nadat ze weer terug moest voor haar werk duurde het tot december 2005 voordat ik weer naar haar toe kon voor 3 weken. Het afscheid was wederom moeilijk: ze kon niet meer naar Nederland komen voordat we getrouwd zijn, omdat ze gewoon te weinig vrije dagen heeft van werk (Per januari had ze een nieuwe baan) om mij te bezoeken en om tijd rond ons geplande bruiloft (14 october 2006) ook vrijaf te hebben.
Nu na er meer dan 5 maanden verstreken zijn missen wij elkaar verschikkelijk en zijn we zo blij dat ik eindelijk haar kan bezoeken eind van deze maand (in 2,5 week!). Veel dingen van het huwelijk voorbereiden welk we niet via het internet of de post hebben kunnen doen.
Ondertussen loopt ook de K1 aanvraag. Deze is al goedgekeurd en nu dient alleen het Nederlandse gedeelte hiervan nog uitgevoerd te worden. Gister net stage 1 afgerond van de aanvraag en de papieren benodigd voor het interview zijn allemaal al bijna binnen. Onze keuze voor K1 is dat wij niet nadat wij getrouwd zijn weer uit elkaar willen gaan. Bovendien geeft dit mij de tijd mijn universiteit af te ronden (al moet ik mogelijk nog een keer terug om mijn scriptie te verdedigen).
Enfin, het is een lang verhaal geworden; het is mijn passie voor mijn vrouw en ons verhaal, dus ik brei er maar een einde aan.
Ikzelf heb mijn toekomstige vrouw Traci ontmoet tijdens ons werk op de Olympische Spelen in Athene (beide verschillende locaties en functies). Ik kan zelf een heel verhaal schrijven, maar mijn vriendin heeft een geweldig fairy tale geschreven die het hele verhaal van ons grotendeels dekt, welk hieronder weergegeven is. Aanvullend heb ik de situatie beschreven zoals deze tot op heden is:
Once upon a time, in a land far, far, away: (July 1, 2004 in Athens, Greece) The Handsome Prince (aka Appie) met the Fair Maiden (Traci) while they were working together at the Olympic games. The Fair Maiden was working at the Softball venue as the Venue IT Services Manager and The Handsome Prince was working in the Basketball and Handball arena as the Helpdesk Supervisor. They were both working for the same company (Thank you Atos Origin) as technology interns for the summer, living in the same hotel, and hanging out with the same friends. (Traci had arrived in Athens a month earlier than Appie, so she already had some new friends when Appie arrived and didn't give him a second glance) As a result, there was a minor speed bump in the road to happily ever after.
There was an Evil Dragon who arrived in Athens at the same time as the Handsome Prince who had her eye on him and was trying to steal him away. The Handsome Prince tried to ignore the dragon, but was trapped by her constant hovering.
Meanwhile the Fair Maiden had caught the Handsome Prince's attention because the Evil Dragon was telling lies to the Handsome Prince that the Fair Maiden had a crush on him (Reverse Psychology I guess?). The Fair Maiden was a bit shy and received a lot of teasing from the Handsome Prince because he thought she was too shy to show her (non-existent) interest.
Finally the Fair Maiden put 2+2 together to make 42, and started teasing the Handsome Prince in return, since he obviously was too shy to make a move besides teasing her, throwing her in the ocean, pushing her in the swimming pool, and sending her teasing text messages (What is this, a grade school fairy tale?)
Meanwhile the Evil Dragon hovers about constantly, not daring to let the Handsome Prince out of her sight. Finally, the Fair Maiden has had enough - she wrestles the Evil Dragon and frees the Handsome Prince from the Dragon's grasp. The Maiden then whisks away the Prince in the magical chariot (Greek Taxi) and plants a kiss on him, claiming him as hers.
All is well for a short time, as the Evil Dragon sulks in her cave and licks her wounds. Unfortunately, The Evil Dragon hasn't given up... and makes an appearance at the Enchanted Ball...
The Handsome Prince, the Fair Maiden, and all their friends are gathering for one last farewell at the Ball. The Evil Dragon swoops in and tries to take out the Fair Maiden while her back is turned. The Fair Maiden easily withstands the assault and fends off the Evil Dragon, who has never been heard from again. Meanwhile the Handsome Prince and the Fair Maiden live Happily Ever After. To be Continued...
Na Athene (we gingen weg per 1 september 2004) is zij mij komen opzoeken in November 2004 voor 3 weken, 3 weken later zat ik al voor een maand bij haar (half december 2004 to half januari 2005). En inderdaad, zoals Clint ook al zei, werd ik ook voorgesteld aan de gehele familie en vrienden. Ik wist van gekkigheid niet meer wie wie was, zoveel namen met bijbehorende gezichten!
Hierna wisten we niet wanneer we elkaar weer zouden zien, het afscheid was dan ook erg zwaar en emotioneel. Ik moest een afstudeerplek vinden en zij moest een baan waardoor we niet konden zeggen wanneer we tijd hadden aangezien er zoveel factoren meespeelden.
Uiteindelijk is zij in April 2005 over gekomen voor 1,5 week (ze kon niet langer omdat ze dacht dat ze een baan had die ze moest starten per 1 mei 2005, maar 2 dagen voor haar vertrek naar mij kreeg ze te horen dat ze het niet was geworden :/).
Beiden begonnen wij meer en meer te balen van de grote afstand en beiden wisten we gewoon dat we een gezamelijke toekomst hadden, dus het begrip trouwen kwam steeds meer naar voren. Na veel gepraat te hebben, beide met een grote smile op ons gezicht (haar vader zei tegen haar 'Why do you have such a big smile on your face?' terwijl wij over onze toekomst zaten te praten) was het duidelijk voor mij dat ik haar ten huwelijk zou vragen. Hierna ben ik in Nederland een ring gaan kopen voor haar en voor 2 maanden naar Amerika gegaan.
In Amerika heb ik Traci's vader om toestemming gevraagd om zijn dochter ten huwelijk te vragen en toen we verhuisd waren naar Santa Fe voor haar baan heb ik haar ten huwelijk gevraagd, waarop ze 'ja' zei (21 juli 2005). 2 augustus 2005 ben ik weer naar Nederland gegaan, maar ze zou al weer snel komen om bij de bruiloft van mijn zusje aanwezig te zijn.
In september 2005 is ze 1 week langs geweest voor mijn zusje's huwelijk, welk ook voor ons speciaal was, sinds wij wisten dat wij de volgende zouden zijn. Nadat ze weer terug moest voor haar werk duurde het tot december 2005 voordat ik weer naar haar toe kon voor 3 weken. Het afscheid was wederom moeilijk: ze kon niet meer naar Nederland komen voordat we getrouwd zijn, omdat ze gewoon te weinig vrije dagen heeft van werk (Per januari had ze een nieuwe baan) om mij te bezoeken en om tijd rond ons geplande bruiloft (14 october 2006) ook vrijaf te hebben.
Nu na er meer dan 5 maanden verstreken zijn missen wij elkaar verschikkelijk en zijn we zo blij dat ik eindelijk haar kan bezoeken eind van deze maand (in 2,5 week!). Veel dingen van het huwelijk voorbereiden welk we niet via het internet of de post hebben kunnen doen.
Ondertussen loopt ook de K1 aanvraag. Deze is al goedgekeurd en nu dient alleen het Nederlandse gedeelte hiervan nog uitgevoerd te worden. Gister net stage 1 afgerond van de aanvraag en de papieren benodigd voor het interview zijn allemaal al bijna binnen. Onze keuze voor K1 is dat wij niet nadat wij getrouwd zijn weer uit elkaar willen gaan. Bovendien geeft dit mij de tijd mijn universiteit af te ronden (al moet ik mogelijk nog een keer terug om mijn scriptie te verdedigen).
Enfin, het is een lang verhaal geworden; het is mijn passie voor mijn vrouw en ons verhaal, dus ik brei er maar een einde aan.
Laatst gewijzigd door Appie op 09 mei 2006, 16:50, 1 keer totaal gewijzigd.
-
rene.jager
- Amerika-expert
- Berichten: 1548
- Lid geworden op: 30 mar 2004, 20:33
- Locatie: Dronten
- Contacteer:
-
kastelke
- Amerika-expert
- Berichten: 18396
- Lid geworden op: 02 feb 2005, 08:56
- Locatie: Oakville, Ontario
- Contacteer:
Jouw vriendin heeft een levendige fantasie! Heel boeiend!
(en je hebt dit verhaal toch ook doorgestuurd aan Evil Dragon?)
Dat moet je wel een goed gevoel gegeven hebben zeg, zo gewild zijn dat twee dames haast op de vuist zouden gaan voor je!
(en je hebt dit verhaal toch ook doorgestuurd aan Evil Dragon?)
Dat moet je wel een goed gevoel gegeven hebben zeg, zo gewild zijn dat twee dames haast op de vuist zouden gaan voor je!
Elke
*PR in Canada sinds 2010* - *Canadian Citizen sinds Februari 2016* - *DV-2017 winnaar met Case number EU11xxx*
Ons leven in Oakville, ON
*PR in Canada sinds 2010* - *Canadian Citizen sinds Februari 2016* - *DV-2017 winnaar met Case number EU11xxx*
Ons leven in Oakville, ON
Interessante ervaring he?Appie schreef: En inderdaad, zoals Clint ook al zei, werd ik ook voorgesteld aan de gehele familie en vrienden. Ik wist van gekkigheid niet meer wie wie was, zoveel namen met bijbehorende gezichten!
Ik presteerde het zelfs om me opnieuw voor te stellen aan mensen die ik de dag daarvoor ontmoet had 
Mooi verhaal! Erg leuk geschreven ook!
Confidence: the feeling you experience before you fully understand the situation.
Clint's Thoughts
Clint's Thoughts
Leuke verhalen!
Ik heb mijn man "gewoon" op internet ontmoet. Ik was altijd al erg bezig met Amerika en manieren om langere tijden er door te brengen, zomers e.d. Ik had aleens een talen cursus gedaan, lange vakanties, maar in 2001 begon het te kriebelen, ik wilde graag de zomer in New York cuti doorbrengen en vrijwilligerswerk doen met kinderen. (ik werkte in NL op buurtcentra ed).
Ondertussen stond ik geregistreerd op een site waar je je eigen paginaatje hebt en wat mensen kunt leren kennen. Geen datingsite, ik gebruikte het vooral om wat kennisen op te doen in de USA. Op de site had ik mijn plannen ook vermeld, voor het geval iemand nog tips had m.b.t vrijwilligersplekken enzo.
Enfin, onvermijdelijk op dat soort sites zijn ook lui die je flirterige berichtjes sturen. Meestal als het om van die foute one liners ging, bleek het ook precies van het soort type te komen wat je verwachtte bij nadere inspectie van hun profiel.
Op een dag zat er weer zo'n foute pickup line in mijn inbox. Ik keek van wie het af kwam en, zie daar, een normale aardig uitziende jongen. Ik kreeg een beetje medelijden met hem, dacht dat hij het niet slecht bedoelde, dus ik stuurde een kort berichtje terug.
We raakten aan de praat. Veel chatten, telefoneren en het was erg gezellig. Ik had absoluut geen romantische gevoelens tegenover hem. We kletsten gewoon gezellig, en ik vertelde hem van mijn plannen.
Intussen naderde de zomer meer en meer en ik dacht op een dag "nu of nooit" ik boekte een retourtje newyork met mijn studenten creditcard voor 2 weken daarna. Ik wist nog niet precies wat ik zou doen, wilde bij aankomst een kamer zoeken en zoniet zou ik met dezelfde studentencard in een youth hostel gaan zitten. Je bent jong en je wilt wat
Kelvin vond mijn plannen (vrijwilligerswerk) erg nobel en bood me aan (ik kende hem een maand met intensief contact) dat ik de eerste paar dagen wel bij hem mocht logeren totdat ik een kamer vond. In de eerste instantie dacht ik "aardig, maar no way". Tot de tijd naderde en ik nog steeds niks vond.
Het voelde vertrouwd aan met Kel dus ik besloot mijn intuitie te volgen. Als het me niet beviel was ik zo weg in een hotel, en hij deed echt veel moeite om me te helpen met het hele proces. Uiteraard zaten er risicos aan, dat besefte ik me ook, maar ik ben een impulsief persoon dat soms graag weloverwogen risicos neemt.
13 juli 2001 naderde en ik vertrok naar NewYork. Bij aankomst stond Kel braaf op me te wachten. Ik dacht meteen "goh, aardige jongen", maar verder niks.
We klikten echter meteen en gingen direct naar een kamerverhuurbedrijf om mij in te schrijven. Vervolgens naar zijn studio en het leek net of we elkaar al jaren kenden.
In de volgende dagen werden we beste maatjes, en ineens had ik een telefoontje dat er een kamer was. Met gemengde gevoelens ging ik er kijken, want ik vond het toch wel erg gezellig met Kel.
Onderweg belde hij me en zegt "joh, als je wilt mag je ook blijven hoor".
Dat heb ik maar gedaan. Hij woonde in Queens en was mijn enige echte vriend daar, het kamertje was helemaal ver weg in Brooklyn, en, alleen is maar alleen.
Dus, ik bleef. Elke dag zaten we samen in de starbucks en maakten lange wandelingen. Ondertussen hielden we er beiden een vriendje en vriendin op na, dus aan iets meer dan vriendschappelijks met Kel dacht ik nooit.
Totdat zijn "vriendinnetje" (ze gingen af en toe uit, ze was een collega) ineens belde toen hij niet thuis was. Ik wist gewoon dat ze een afspraakje met hem wilde maken. Toen ze had opgehangen was het ineens of ik alles ineens helder zag.
Wat liep ik nou te klooien met een foute h=jongen waarvan ik dacht dat hij het voor mij was. Alles wat ik zocht in een man had Kel. En hij jad een date dat weekend.
Dat kon ik uiteraard niet laten gebeuren,hihi.
Vlak voordat hij de deur uit ging die vrijdag heb ik heel gemeen en strategisch (en dat is normaal gesproken helemaal mijn stijl niet, maar, wederom, het was nu of nooit) aan hem mijn ware gevoelens geuit. Met veel drama erbij. Immers, als hij dan toch een date had moest het wel een rottige worden zodat er niet straks nog vonken zouden gaan overslaan tussen die 2.
Het plan was gelukt. Hij ging weg die avond maar achteraf bleek het zijn ergste date ooit.
We hebben de week erna veel gepraat, want hij wist niet zeker of hij een lange afstandsrelatie wilde. Ik moest immers na de zomer sowieso nog een poos terug naar Nederland.
Na een week was hij eruit. We gaan ervoor!
Het was inmiddels een maand na mijn aankomst ofzo.
Ik woonde al bij hem dus dat veranderde verder niet, en we gaven ons eindelijk openlijk over aan onze verliefdheid.
Alles ging toen in sneltreinvaart. ik wist het zeker, Hij is de ware! Wie had dat gedacht. We begonnen zelfs al seriues over kinderen te praten. 9/11 kwam, Kel moest in de buurt werken die dag, zijn trein ging onder het WTC, maar hij begon een uurtje later die dag en voordat hij op de trein kwam had hij al gehoord dat er wat loos was en is thuis gekomen.
Samen hebben we de hele dag t.v gekeken, en stilletjes in het park gezeten.
9/11 gaf nogeens dat extra zetje om te gaan voor wat je wilt, en niet te wachten omdat anderen dat misschien beter vinden.
We zijn alles echt gaan plannen, wanneer ging ik weer weg, en wanneer kwam ik voorgoed terug. Ondertussen ook meteen de pilstrip in de prullenbak gegooid. We wilden allebei graag kinderen, waren er klaar voor, dus waarom wachten?
oktober 2001 moest ik terug naar Nederland. Oh wat was dat erg..
Eenmaal in Nederland maakte internet en veel bellen het gelukkig een stuk leefbaarder. Ik moest nog wat zaken afronden, Kelvin zou in december een poosje naar NL komen, en ik zou ik januari voorgoed weggaan naar Amerika.
In december 2001 zijn we in Parijs verloofd, in januari 2002 bleek ik zwanger, en ben ook die maand op het vliegtuig gestapt. 3 juni 2002 zijn we getrouwd op cityhall. mijn ouders, broer, zus, en beste vriendin waren over gekomen en later zijn we met alle familie en vrienden wat gaan eten.
En we zijn ons leventje begonnen.. wel met obstakels, want Kelvin was nog geen US citizen, had alleen een greencard. Het hele proces duurde een poos, pas toen kon ik mijn greencard aanvragen, en intussen verblijf ik op een verlopen visum. Niet de ideale manier maar het op afstand doen kon ik gewoon niet.
Dat betekende dus wel al die tijd niet het land uit, niet werken, niet autorijden enz.
Uiteindelijk heb ik in november vorig jaar mijn greencard gekregen! Alles is nu dus "normaal" en we zijn in maart voor het eerst naar Nederland weer geweest met onze inmiddels 2 kinderen.
We wonen inmiddels niet meer in NYC maar in een rustig mooi plaatsje in Massachusetts.
We zijn ontzettend gelukkig met z'n viertjes en ik ben nog steeds zo blij dat ik Kel ben tegen gekomen en de dingen heb gedaan die ik deed.
Hij is echt mijn soulmate, beter had ik het niet kunnen treffen!
Wow, excuses voor mijn lange verhaal..als je eenmaal begint.. ik plak het ook maar meteen onder het rubriekje van hoe je in de USA terecht bent gekomen..
Ik heb mijn man "gewoon" op internet ontmoet. Ik was altijd al erg bezig met Amerika en manieren om langere tijden er door te brengen, zomers e.d. Ik had aleens een talen cursus gedaan, lange vakanties, maar in 2001 begon het te kriebelen, ik wilde graag de zomer in New York cuti doorbrengen en vrijwilligerswerk doen met kinderen. (ik werkte in NL op buurtcentra ed).
Ondertussen stond ik geregistreerd op een site waar je je eigen paginaatje hebt en wat mensen kunt leren kennen. Geen datingsite, ik gebruikte het vooral om wat kennisen op te doen in de USA. Op de site had ik mijn plannen ook vermeld, voor het geval iemand nog tips had m.b.t vrijwilligersplekken enzo.
Enfin, onvermijdelijk op dat soort sites zijn ook lui die je flirterige berichtjes sturen. Meestal als het om van die foute one liners ging, bleek het ook precies van het soort type te komen wat je verwachtte bij nadere inspectie van hun profiel.
Op een dag zat er weer zo'n foute pickup line in mijn inbox. Ik keek van wie het af kwam en, zie daar, een normale aardig uitziende jongen. Ik kreeg een beetje medelijden met hem, dacht dat hij het niet slecht bedoelde, dus ik stuurde een kort berichtje terug.
We raakten aan de praat. Veel chatten, telefoneren en het was erg gezellig. Ik had absoluut geen romantische gevoelens tegenover hem. We kletsten gewoon gezellig, en ik vertelde hem van mijn plannen.
Intussen naderde de zomer meer en meer en ik dacht op een dag "nu of nooit" ik boekte een retourtje newyork met mijn studenten creditcard voor 2 weken daarna. Ik wist nog niet precies wat ik zou doen, wilde bij aankomst een kamer zoeken en zoniet zou ik met dezelfde studentencard in een youth hostel gaan zitten. Je bent jong en je wilt wat
Kelvin vond mijn plannen (vrijwilligerswerk) erg nobel en bood me aan (ik kende hem een maand met intensief contact) dat ik de eerste paar dagen wel bij hem mocht logeren totdat ik een kamer vond. In de eerste instantie dacht ik "aardig, maar no way". Tot de tijd naderde en ik nog steeds niks vond.
Het voelde vertrouwd aan met Kel dus ik besloot mijn intuitie te volgen. Als het me niet beviel was ik zo weg in een hotel, en hij deed echt veel moeite om me te helpen met het hele proces. Uiteraard zaten er risicos aan, dat besefte ik me ook, maar ik ben een impulsief persoon dat soms graag weloverwogen risicos neemt.
13 juli 2001 naderde en ik vertrok naar NewYork. Bij aankomst stond Kel braaf op me te wachten. Ik dacht meteen "goh, aardige jongen", maar verder niks.
We klikten echter meteen en gingen direct naar een kamerverhuurbedrijf om mij in te schrijven. Vervolgens naar zijn studio en het leek net of we elkaar al jaren kenden.
In de volgende dagen werden we beste maatjes, en ineens had ik een telefoontje dat er een kamer was. Met gemengde gevoelens ging ik er kijken, want ik vond het toch wel erg gezellig met Kel.
Onderweg belde hij me en zegt "joh, als je wilt mag je ook blijven hoor".
Dat heb ik maar gedaan. Hij woonde in Queens en was mijn enige echte vriend daar, het kamertje was helemaal ver weg in Brooklyn, en, alleen is maar alleen.
Dus, ik bleef. Elke dag zaten we samen in de starbucks en maakten lange wandelingen. Ondertussen hielden we er beiden een vriendje en vriendin op na, dus aan iets meer dan vriendschappelijks met Kel dacht ik nooit.
Totdat zijn "vriendinnetje" (ze gingen af en toe uit, ze was een collega) ineens belde toen hij niet thuis was. Ik wist gewoon dat ze een afspraakje met hem wilde maken. Toen ze had opgehangen was het ineens of ik alles ineens helder zag.
Wat liep ik nou te klooien met een foute h=jongen waarvan ik dacht dat hij het voor mij was. Alles wat ik zocht in een man had Kel. En hij jad een date dat weekend.
Dat kon ik uiteraard niet laten gebeuren,hihi.
Vlak voordat hij de deur uit ging die vrijdag heb ik heel gemeen en strategisch (en dat is normaal gesproken helemaal mijn stijl niet, maar, wederom, het was nu of nooit) aan hem mijn ware gevoelens geuit. Met veel drama erbij. Immers, als hij dan toch een date had moest het wel een rottige worden zodat er niet straks nog vonken zouden gaan overslaan tussen die 2.
Het plan was gelukt. Hij ging weg die avond maar achteraf bleek het zijn ergste date ooit.
We hebben de week erna veel gepraat, want hij wist niet zeker of hij een lange afstandsrelatie wilde. Ik moest immers na de zomer sowieso nog een poos terug naar Nederland.
Na een week was hij eruit. We gaan ervoor!
Het was inmiddels een maand na mijn aankomst ofzo.
Ik woonde al bij hem dus dat veranderde verder niet, en we gaven ons eindelijk openlijk over aan onze verliefdheid.
Alles ging toen in sneltreinvaart. ik wist het zeker, Hij is de ware! Wie had dat gedacht. We begonnen zelfs al seriues over kinderen te praten. 9/11 kwam, Kel moest in de buurt werken die dag, zijn trein ging onder het WTC, maar hij begon een uurtje later die dag en voordat hij op de trein kwam had hij al gehoord dat er wat loos was en is thuis gekomen.
Samen hebben we de hele dag t.v gekeken, en stilletjes in het park gezeten.
9/11 gaf nogeens dat extra zetje om te gaan voor wat je wilt, en niet te wachten omdat anderen dat misschien beter vinden.
We zijn alles echt gaan plannen, wanneer ging ik weer weg, en wanneer kwam ik voorgoed terug. Ondertussen ook meteen de pilstrip in de prullenbak gegooid. We wilden allebei graag kinderen, waren er klaar voor, dus waarom wachten?
oktober 2001 moest ik terug naar Nederland. Oh wat was dat erg..
Eenmaal in Nederland maakte internet en veel bellen het gelukkig een stuk leefbaarder. Ik moest nog wat zaken afronden, Kelvin zou in december een poosje naar NL komen, en ik zou ik januari voorgoed weggaan naar Amerika.
In december 2001 zijn we in Parijs verloofd, in januari 2002 bleek ik zwanger, en ben ook die maand op het vliegtuig gestapt. 3 juni 2002 zijn we getrouwd op cityhall. mijn ouders, broer, zus, en beste vriendin waren over gekomen en later zijn we met alle familie en vrienden wat gaan eten.
En we zijn ons leventje begonnen.. wel met obstakels, want Kelvin was nog geen US citizen, had alleen een greencard. Het hele proces duurde een poos, pas toen kon ik mijn greencard aanvragen, en intussen verblijf ik op een verlopen visum. Niet de ideale manier maar het op afstand doen kon ik gewoon niet.
Dat betekende dus wel al die tijd niet het land uit, niet werken, niet autorijden enz.
Uiteindelijk heb ik in november vorig jaar mijn greencard gekregen! Alles is nu dus "normaal" en we zijn in maart voor het eerst naar Nederland weer geweest met onze inmiddels 2 kinderen.
We wonen inmiddels niet meer in NYC maar in een rustig mooi plaatsje in Massachusetts.
We zijn ontzettend gelukkig met z'n viertjes en ik ben nog steeds zo blij dat ik Kel ben tegen gekomen en de dingen heb gedaan die ik deed.
Hij is echt mijn soulmate, beter had ik het niet kunnen treffen!
Wow, excuses voor mijn lange verhaal..als je eenmaal begint.. ik plak het ook maar meteen onder het rubriekje van hoe je in de USA terecht bent gekomen..
Ik zal me even voorstellen: Mijn naam is Gwyneth en ben een 21-jarige afstuderende studente. Voor mijn studie heb ik het collegejaar 2004/2005 in de grote stad, New York City, doorgebracht voor mijn stage. Het ouderlijk nest moest na 2 jaar op mezelf te hebben gewoond in Breda nu toch echt verlaten worden. Op 28 augustus 2004 was ik er klaar voor en ging de wijde wereld in.
Mijn moeder was in tranen toen ze van mijn plannen hoorde, mijn vader daarentegen was ontiegelijk trots op zijn jongste dochter. Als enige kindje van moeders kant kreeg ik 1 advies mee: sla geen Amerikaan aan de haak!
Zo gezegd, zo gedaan is meestal het gezegde maar niet in dit geval… Ik liep stage bij een touroperator en ben altijd veel bezig geweest met reizen, talen en andere culturen. En door de jaren heen heb ik toch wel geleerd dat je een land het best leert kennen door met de lokale bevolking in contact te komen en je door hen je door het avontuur te laten leiden. In de periode dat ik in NYC woonde, woonde ik in Webster Apartments, een internationaal meisjeshuis. Dit was niet alleen een veilig idee voor het thuisfront, maar ook nog eens goedkoop, dichtbij mijn werk en gezellig. Met 373 meiden moet er toch minstens 1 potentiële vriendin tussen zitten? En ik heb daar inderdaad een hele leuke internationale vriendinnengroep gevonden. Maar met zoveel meiden ga je natuurlijk niet alleen thuis beppen. Wij gingen erop uit! We hebben vele toeristische trekpleisters en natuurlijk de nodige clubs bezocht. Iets waar ik echter nog wat tijd voor nodig had was het beseffen dat het mannelijk schoon niet altijd ver van (mijn Amerikaanse) huis gezocht hoeft te worden…
In Webster Apartments is mannelijk bezoek niet al te welkom. Zij mogen alleen in de daarvoor bestemde openbare ruimtes en diningroom komen. Maar zelfs de lift is voor hen verboden terrein, tenzij onder toeziend oog van 1 van de managers (Ja, dit geldt ook voor de vaders van de meisjes die er wonen). In oktober 2004 kwam er echter een jonge mannelijke medewerker bij. Zoals je wellicht zult begrijpen had hij aan aandacht van de vele meiden zeker geen te kort! Hij zag er leuk uit en was altijd erg vriendelijk tegen iedereen. Op een avond in december kwam ik thuis nadat de vriendinnengroep elkaar was kwijt geraakt. Na 12en moet de deur van het meisjeshuis geopend worden door de beveiliging, en dat was op de betreffende avond de lieftallige nieuwe medewerker die altijd een praatje met je maakte.
Ondanks het feit dat ik de jongste ben, komt dan toch ook het moedertje in mij naar boven en besloot ik beneden te wachten tot iedereen veilig thuis was terug gekeerd. Je kon precies zien wie er thuis waren aangezien je de sleutels achter hoort te laten in je postvakje. Ik raakte aan de praat met de beveiliging. En al snel vergaten we de tijd. Terwijl steeds meer over elkaar te weten kwamen druppelde de meiden binnen. Uiteindelijk heb ik daar 3 uur zitten kletsen en lachen met (ja hij heeft een naam!) Edgardo José Estrella Rodriguez, oftewel Edgar. En werd benoemd tot zijn future wife, omdat hem was gezegd dat hij de ware wellicht daar in Webster tegen zou komen. Dat zou ik dan moeten zijn, want met mij had hij (volgens hem) de beste click.
Na die avond was ik een beetje in de war, moest ik luisteren naar het advies dat mijn moeder mij gegeven had of had deze jongen mij toch zomaar van uit mijn schoenen gezwiept? Raar eigenlijk want wat vond ik nou zo leuk aan hem? Hij zag er goed uit, wat altijd mooi meegenomen is natuurlijk! Maar hetgeen mij in hem trok, afgezien zijn gezelschap en humor, was hoe hij over zijn toen nog 7-jarige dochtertje Destiny vertelde. Zijn ogen begonnen dan gewoon te schitteren. Daarbij kreeg ik het gevoel: zo’n man wil ik als de vader van mijn toekomstige kinders.
Toen ik het meest ongunstige weekend (sneeuwstorm) in januari een roadtrip naar de Niagara Falls had gepland met 4 meiden. Werd ik vlak na aankomst opeens gebeld. Het was een bezorgde Edgar, aan wie ik mijn tel. nr. had gegeven na die ene avond. Dit was mij nog nooit overkomen!? Een jongen die mij belt, zonder dat er ooit iets is voorgevallen, omdat hij bezorgd om mij is!!
Hier bleef het niet bij. Nadat ik terug was in NYC en hij op me had staan wachten na zijn dienst. Belde hij mij op een gegeven moment ook terwijl ik in een club was, gewoon om te vragen of het naar mijn zin had…
Hij had me verteld dat hij niet elke dag bij Webster werkte en de 1st volgende keer dat ik hem zag was toen ik na een afscheidsdiner van 1 van mijn meiden. Hij deed wederom de deur voor mij open en we raakte weer aan de praat. Uit het niets gaf hij me een vluchtig kusje op de mond. Ik wist niet hoe snel ik naar mijn kamer moest?! Niet dat ik altijd zo “maagdelijk” en “onschuldig” ben. Maar ik wist niet dat je zo in de war kon raken van een man.
Een paar dagen later zat ik met wat meiden na het stappen een sigaretje te roken op het dak toen hij uit de lift kwam en wij op het punt stonden naar beneden te gaan. De meiden gingen de lift in toen ik met hem aan de praat raakte. Op het moment dat de liftdeuren dicht gingen kreeg ik zoen waar je knieën van gaan knikken.
De volgende daarop hoopte ik eigenlijk dat hij er niet zou zijn, omdat ik me geen raad wist. Dat mocht toch ook helemaal niet daar in het meisjeshuis? Hij zou ontslagen kunnen worden en ik uit huis gezet. Nee, dat wilde ik niet op mijn geweten hebben! Met de meiden onderling hadden we al een schuilnaam voor hem bedacht: Dawn. Hij was er tenslotte van Dusk till Dawn. Maar zoals op die wekelijkse avond ondertussen gewoonlijk was, hij zat er! Ditmaal echter met 2 ander vrouwelijk schoon. Ik dacht me dus makkelijk even uit de voeten te maken. Dit was echter makkelijker gezegd dan gedaan… Hij riep me en vroeg waarom hij geen knuffel en/of kus kreeg. Waarop ik een boze blik van de andere meiden toegeworpen kreeg. Aai wat moest ik nu? Ik gaf hem een knuffel en een kus op de wang en dacht er vandoor te kunnen. Hij vroeg mij echter ook nog gezellig even te blijven beppen. En ik moet toegeven dat ik enerzijds graag in zijn gezelschap was en me afvroeg of ik na één zoen verslaafd kon zijn aan zijn lippen?
Die avond was de definitieve doorslag! Ik was verkocht! Hij vroeg me of ik de volgende dag mee wilde naar zijn moeder. Dit heb ik gedaan. Ik heb de hele familie leren kennen en na een poosje ook zijn dochter, waarmee het na 5 minuten al meteen klikte. Alle kinderen in de familie gaan zo met me mee en zijn weg van me. Dit gaf een fijn gevoel aangezien je toch ver van huis zit en je nu toch een soort familie om je heen hebt. We zagen elkaar elke dag en kwam geregeld bij de familie over de vloer. Sindsdien zijn we samen. Althans samen… Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. En de tijd van gaan was al te snel daar!
5 April 2005 moest ik het land verlaten. Hij bracht me naar het vliegveld, waar de nodige tranen vloeiden. Hij gaf mij op het moment dat ik de douane door moest zijn kettinkje dat hij altijd om had en zei: Als ik het geld had om een mooie grote verlovingsring voor je te kopen dan zou ik dat doen dat weet je. Maar dat heb ik niet, dus geef ik je hetgeen waarvan je weet dat het voor mij erg waardevol is, het kettinkje dat hij jaren terug van Destiny had gekregen. Dit gebaar was niet erg bevorderlijk voor de watervallen die nog steeds over mijn wangen stroomden.
Eenmaal terug in Nederland heb ik mijn draai niet meer helemaal kunnen vinden. We spraken elkaar op z’n minst 2x per dag. En nog misten we elkaar. De telefoonrekeningen waren belachelijk hoog! We hebben toen enige financiële tegenslagen aan zijn kant gehad. Zijn oom overleed en hij hielp zijn moeder met haar rekeningen. Na een hoop zorgen over of we elkaar deze zomer wel zouden zien is het er dan toch van gekomen. 18 Juli kon ik weer voor een maandje bij mijn schatje zijn! Het is dan toch een vreemd gevoel om elkaar na bijna 4 maanden weer te zien… Maar na elkaar een minuut raar aangekeken te hebben - van: ‘Ben jij er nu? Echt?!’ - was het weer helemaal als van ouds! Ik heb toen weer 2 weken bij mijn oude stagebedrijf kunnen werken, wat een zegen was voor mijn financiën! En wederom was het een groot drama om hem te moeten verlaten. Het moest toch echt. Als ik éénmaal mijn papiertje van school in de zak heb kunnen we de toekomst beter tegemoet treden.
Afgelopen december is hij hier geweest voor 2 maanden en na elkaar wederom een maand gemist te hebben keert hij terug naar Nederland ditmaal voor 3 maanden. Terwijl ik dit alles type zit mijn future hubbie in het vliegtuig terug naar NYC en ditmaal zullen wij voor 5 maanden gescheiden zijn... De leegte die ik voel doet pijn... Het is niet alsof mijn ouders/vrienden etc het zullen begrijpen. Mijn moeder vertelde me vanochtend nog dat zie niet snapt wat ik in hem zie en waarom ik hem niet gewoon adopteer ipv huuw?
Maar 2 nov zal ik hem weer vast kunnen houden Ik heb ondertussen mijn scriptie ingeleverd,dus het afstuderen zit er ook bijna op. Dan kunnen we als hij eenmaal terug is de DCF procedure in gang zetten... kan niet wachten tot de tijd vliegt...
Mijn moeder was in tranen toen ze van mijn plannen hoorde, mijn vader daarentegen was ontiegelijk trots op zijn jongste dochter. Als enige kindje van moeders kant kreeg ik 1 advies mee: sla geen Amerikaan aan de haak!
Zo gezegd, zo gedaan is meestal het gezegde maar niet in dit geval… Ik liep stage bij een touroperator en ben altijd veel bezig geweest met reizen, talen en andere culturen. En door de jaren heen heb ik toch wel geleerd dat je een land het best leert kennen door met de lokale bevolking in contact te komen en je door hen je door het avontuur te laten leiden. In de periode dat ik in NYC woonde, woonde ik in Webster Apartments, een internationaal meisjeshuis. Dit was niet alleen een veilig idee voor het thuisfront, maar ook nog eens goedkoop, dichtbij mijn werk en gezellig. Met 373 meiden moet er toch minstens 1 potentiële vriendin tussen zitten? En ik heb daar inderdaad een hele leuke internationale vriendinnengroep gevonden. Maar met zoveel meiden ga je natuurlijk niet alleen thuis beppen. Wij gingen erop uit! We hebben vele toeristische trekpleisters en natuurlijk de nodige clubs bezocht. Iets waar ik echter nog wat tijd voor nodig had was het beseffen dat het mannelijk schoon niet altijd ver van (mijn Amerikaanse) huis gezocht hoeft te worden…
In Webster Apartments is mannelijk bezoek niet al te welkom. Zij mogen alleen in de daarvoor bestemde openbare ruimtes en diningroom komen. Maar zelfs de lift is voor hen verboden terrein, tenzij onder toeziend oog van 1 van de managers (Ja, dit geldt ook voor de vaders van de meisjes die er wonen). In oktober 2004 kwam er echter een jonge mannelijke medewerker bij. Zoals je wellicht zult begrijpen had hij aan aandacht van de vele meiden zeker geen te kort! Hij zag er leuk uit en was altijd erg vriendelijk tegen iedereen. Op een avond in december kwam ik thuis nadat de vriendinnengroep elkaar was kwijt geraakt. Na 12en moet de deur van het meisjeshuis geopend worden door de beveiliging, en dat was op de betreffende avond de lieftallige nieuwe medewerker die altijd een praatje met je maakte.
Ondanks het feit dat ik de jongste ben, komt dan toch ook het moedertje in mij naar boven en besloot ik beneden te wachten tot iedereen veilig thuis was terug gekeerd. Je kon precies zien wie er thuis waren aangezien je de sleutels achter hoort te laten in je postvakje. Ik raakte aan de praat met de beveiliging. En al snel vergaten we de tijd. Terwijl steeds meer over elkaar te weten kwamen druppelde de meiden binnen. Uiteindelijk heb ik daar 3 uur zitten kletsen en lachen met (ja hij heeft een naam!) Edgardo José Estrella Rodriguez, oftewel Edgar. En werd benoemd tot zijn future wife, omdat hem was gezegd dat hij de ware wellicht daar in Webster tegen zou komen. Dat zou ik dan moeten zijn, want met mij had hij (volgens hem) de beste click.
Na die avond was ik een beetje in de war, moest ik luisteren naar het advies dat mijn moeder mij gegeven had of had deze jongen mij toch zomaar van uit mijn schoenen gezwiept? Raar eigenlijk want wat vond ik nou zo leuk aan hem? Hij zag er goed uit, wat altijd mooi meegenomen is natuurlijk! Maar hetgeen mij in hem trok, afgezien zijn gezelschap en humor, was hoe hij over zijn toen nog 7-jarige dochtertje Destiny vertelde. Zijn ogen begonnen dan gewoon te schitteren. Daarbij kreeg ik het gevoel: zo’n man wil ik als de vader van mijn toekomstige kinders.
Toen ik het meest ongunstige weekend (sneeuwstorm) in januari een roadtrip naar de Niagara Falls had gepland met 4 meiden. Werd ik vlak na aankomst opeens gebeld. Het was een bezorgde Edgar, aan wie ik mijn tel. nr. had gegeven na die ene avond. Dit was mij nog nooit overkomen!? Een jongen die mij belt, zonder dat er ooit iets is voorgevallen, omdat hij bezorgd om mij is!!
Hier bleef het niet bij. Nadat ik terug was in NYC en hij op me had staan wachten na zijn dienst. Belde hij mij op een gegeven moment ook terwijl ik in een club was, gewoon om te vragen of het naar mijn zin had…
Hij had me verteld dat hij niet elke dag bij Webster werkte en de 1st volgende keer dat ik hem zag was toen ik na een afscheidsdiner van 1 van mijn meiden. Hij deed wederom de deur voor mij open en we raakte weer aan de praat. Uit het niets gaf hij me een vluchtig kusje op de mond. Ik wist niet hoe snel ik naar mijn kamer moest?! Niet dat ik altijd zo “maagdelijk” en “onschuldig” ben. Maar ik wist niet dat je zo in de war kon raken van een man.
Een paar dagen later zat ik met wat meiden na het stappen een sigaretje te roken op het dak toen hij uit de lift kwam en wij op het punt stonden naar beneden te gaan. De meiden gingen de lift in toen ik met hem aan de praat raakte. Op het moment dat de liftdeuren dicht gingen kreeg ik zoen waar je knieën van gaan knikken.
De volgende daarop hoopte ik eigenlijk dat hij er niet zou zijn, omdat ik me geen raad wist. Dat mocht toch ook helemaal niet daar in het meisjeshuis? Hij zou ontslagen kunnen worden en ik uit huis gezet. Nee, dat wilde ik niet op mijn geweten hebben! Met de meiden onderling hadden we al een schuilnaam voor hem bedacht: Dawn. Hij was er tenslotte van Dusk till Dawn. Maar zoals op die wekelijkse avond ondertussen gewoonlijk was, hij zat er! Ditmaal echter met 2 ander vrouwelijk schoon. Ik dacht me dus makkelijk even uit de voeten te maken. Dit was echter makkelijker gezegd dan gedaan… Hij riep me en vroeg waarom hij geen knuffel en/of kus kreeg. Waarop ik een boze blik van de andere meiden toegeworpen kreeg. Aai wat moest ik nu? Ik gaf hem een knuffel en een kus op de wang en dacht er vandoor te kunnen. Hij vroeg mij echter ook nog gezellig even te blijven beppen. En ik moet toegeven dat ik enerzijds graag in zijn gezelschap was en me afvroeg of ik na één zoen verslaafd kon zijn aan zijn lippen?
Die avond was de definitieve doorslag! Ik was verkocht! Hij vroeg me of ik de volgende dag mee wilde naar zijn moeder. Dit heb ik gedaan. Ik heb de hele familie leren kennen en na een poosje ook zijn dochter, waarmee het na 5 minuten al meteen klikte. Alle kinderen in de familie gaan zo met me mee en zijn weg van me. Dit gaf een fijn gevoel aangezien je toch ver van huis zit en je nu toch een soort familie om je heen hebt. We zagen elkaar elke dag en kwam geregeld bij de familie over de vloer. Sindsdien zijn we samen. Althans samen… Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. En de tijd van gaan was al te snel daar!
5 April 2005 moest ik het land verlaten. Hij bracht me naar het vliegveld, waar de nodige tranen vloeiden. Hij gaf mij op het moment dat ik de douane door moest zijn kettinkje dat hij altijd om had en zei: Als ik het geld had om een mooie grote verlovingsring voor je te kopen dan zou ik dat doen dat weet je. Maar dat heb ik niet, dus geef ik je hetgeen waarvan je weet dat het voor mij erg waardevol is, het kettinkje dat hij jaren terug van Destiny had gekregen. Dit gebaar was niet erg bevorderlijk voor de watervallen die nog steeds over mijn wangen stroomden.
Eenmaal terug in Nederland heb ik mijn draai niet meer helemaal kunnen vinden. We spraken elkaar op z’n minst 2x per dag. En nog misten we elkaar. De telefoonrekeningen waren belachelijk hoog! We hebben toen enige financiële tegenslagen aan zijn kant gehad. Zijn oom overleed en hij hielp zijn moeder met haar rekeningen. Na een hoop zorgen over of we elkaar deze zomer wel zouden zien is het er dan toch van gekomen. 18 Juli kon ik weer voor een maandje bij mijn schatje zijn! Het is dan toch een vreemd gevoel om elkaar na bijna 4 maanden weer te zien… Maar na elkaar een minuut raar aangekeken te hebben - van: ‘Ben jij er nu? Echt?!’ - was het weer helemaal als van ouds! Ik heb toen weer 2 weken bij mijn oude stagebedrijf kunnen werken, wat een zegen was voor mijn financiën! En wederom was het een groot drama om hem te moeten verlaten. Het moest toch echt. Als ik éénmaal mijn papiertje van school in de zak heb kunnen we de toekomst beter tegemoet treden.
Afgelopen december is hij hier geweest voor 2 maanden en na elkaar wederom een maand gemist te hebben keert hij terug naar Nederland ditmaal voor 3 maanden. Terwijl ik dit alles type zit mijn future hubbie in het vliegtuig terug naar NYC en ditmaal zullen wij voor 5 maanden gescheiden zijn... De leegte die ik voel doet pijn... Het is niet alsof mijn ouders/vrienden etc het zullen begrijpen. Mijn moeder vertelde me vanochtend nog dat zie niet snapt wat ik in hem zie en waarom ik hem niet gewoon adopteer ipv huuw?
Maar 2 nov zal ik hem weer vast kunnen houden Ik heb ondertussen mijn scriptie ingeleverd,dus het afstuderen zit er ook bijna op. Dan kunnen we als hij eenmaal terug is de DCF procedure in gang zetten... kan niet wachten tot de tijd vliegt...
Mooie verhalen, aan iedereen veel geluk gewenst!
Ik heb nog een oude en favoriete koffiemok waarop op staat "A long distance relationship is never easy", wat mijn man en ik ook wel eens gehad hebben, en heel waar is!
Annemiek
Ik heb nog een oude en favoriete koffiemok waarop op staat "A long distance relationship is never easy", wat mijn man en ik ook wel eens gehad hebben, en heel waar is!
Annemiek
Info Ithaca & Finger Lakes Regio: http://www.flregio.blogspot.com"
Mooie plekjes noordoosten: http://noordoosten.blogspot.com/"
http://www.annaharalson.com/
Mooie plekjes noordoosten: http://noordoosten.blogspot.com/"
http://www.annaharalson.com/
Hoi Gwyneth,
Moeilijk is het heh? Gelukkig scheelt het al een stuk dat je wellicht kan chatten met hem. Heb je skype aleens geprobeerd of een webcam? Scheelt je een hoop centen in je telefoon rekening.
Long distance is zeker moeilijk, maar weetje, Als je dat lukt dan heb je ook wat.
Jammer dat je moeder zo negatief doet, maar wellicht is ze gewoon bang dat jij straks vertrekt en zal ze op den duur bijdraaien.
Mijn ouders hadden er nooit problemen mee dus dat scheelt, ze zagen het al aankomen sinds ik kind was.
Hopelijk vliegt de tijd zodat jullie snel weer samen zijn..
Moeilijk is het heh? Gelukkig scheelt het al een stuk dat je wellicht kan chatten met hem. Heb je skype aleens geprobeerd of een webcam? Scheelt je een hoop centen in je telefoon rekening.
Long distance is zeker moeilijk, maar weetje, Als je dat lukt dan heb je ook wat.
Jammer dat je moeder zo negatief doet, maar wellicht is ze gewoon bang dat jij straks vertrekt en zal ze op den duur bijdraaien.
Mijn ouders hadden er nooit problemen mee dus dat scheelt, ze zagen het al aankomen sinds ik kind was.
Hopelijk vliegt de tijd zodat jullie snel weer samen zijn..
