Als je wilt weten wat ik met Amerika heb, moet je onderstaand verhaal even doorlezen. 't Is nogal een epistel, maar dan weten jullie precies hoe de vork in de steel zit. Ga er dus even voor zitten
Ontmoeting
Vorig jaar, op 13 januari 2010 had ik een dodelijke saaie avond in mijn studentenflatje. Ik surfte wat rond op internet en las een artikel over een anonieme chatwebsite (omegle). Ik besloot voor de gein om eens met wat wildvreemden te praten. Omegle is alleen typen, je ziet elkaar dus niet en je hebt geen idee wie de ander is.
Na met een stuk of 10 mensen gesproken te hebben (allemaal gesprekjes van nog geen minuut wat vaak uitmondt in een hoop gescheld), had ik ineens een ontzettend leuk gesprek. Met een Amerikaans meisje. Candice. Dat chat-gesprek duurde de hele nacht. Aan het einde van het gesprek e-mailadressen uitgewisseld.
Een minuut na het uitwisselen van e-mailadressen klapte mijn internetverbinding eruit...Als dat geen speling van het lot is?...
Enfin, we voegden elkaar toe op MSN en begonnen hele avonden te chatten. Na een paar weken een webcam aangeschaft en toen zagen we elkaar voor het eerst. Later kwam er een microfoon bij. Ik wilde dat eerst niet (voelde toch wat raar om daadwerkelijk Engels te spreken), maar uiteindelijk me er toch aan gewaagd.
Vele avonden brachten we door, tot diep in de nacht, over van alles en nogwat kletsend. En we kregen allebei het idee dat we elkaar heel erg leuk begonnen te vinden. Ook al hadden we elkaar nog helemaal niet in levende lijve gezien, we kenden elkaar door en door.
En toen, na een lange avond kletsen en samen 'rondhangen', zei zij ineens: "I think you should come over here during your summer holiday. I looked up some prices, and plane-tickets aren't that expensive right now".
Eerste ontmoeting
Oh tjonge....Zou ik dat nu wel doen? Weet je wat? Je moet eens in je leven het avontuur aan durfen gaan, iets geks durven doen. Dus ik zei ja.
Wat was dat spannend zeg, het moment dat dat vliegticket werd gekocht en ik de confirmation email kreeg. Ik zou dus echt in mijn eentje naar Amerika gaan. Ik had nog nooit gevlogen. Was nooit buiten Europa geweest. Nog nooit alleen op pad geweest.
We hebben veel geplanned voor die reis. Ik zou drie weken blijven. Candice woont in Pittsburgh, maar we zouden elkaar voor het eerst ontmoeten in New York city. Van alles regelden we. We maakten een hele itenerary, boekten tickets voor Empire State en Statue of Liberty, en hadden de hele reis van dag tot dag geplanned om zoveel mogelijk te kunnen zien en te doen.
Na twee maanden van plannen en zenuwachtig kriebels in de buik was het moment daar: Ik zou vertrekken naar Amerika om dat bijzondere meisje voor het eerst te ontmoeten. Ik vertrok heel vroeg vanaf luchthaven Düsseldorf. Een goede vriend bracht me erheen in mijn ouwe Citroën AX'je. Dat was namelijk een stuk goedkoper dan vliegen vanaf Schiphol, zelfs met de brandstof van de auto meegerekend.
Man, wat was ik zenuwachtig. Eerste keer vliegen. Het viel me allemaal gigantisch mee. Na een lay-over van 2 uur in London landde ik dan eindelijk 14 uur later in New York.
Wow, ik was er.
Na ondervraagd te worden door een zeer strenge immigration-officer die mij behoorlijk zenuwachtig maakte mocht ik binnenkomen. En daar stond ik dan. En zij was er niet.
Sh*t...Had ze me dan tóch voor gek gezet, en kwam ze niet?
Ik snel naar huis gebeld, want op de borden van de luchthaven stond haar vluchtnummer niet (of misschien zag ik hem door de zenuwen over het hoofd). Het verlossende antwoord kwam: haar vlucht had 2.5 uur vertraging.
Voor mij zat er dus niets anders op dan te wachten op JFK. Wat raar zeg. Iedereen spreekt hier Engels met een Amerikaans accent. Stopcontacten zien er anders uit. De toiletten staan vol water. Rare lichtknopjes. Alle borden in het Engels. Auto's hebben standaard hun knipperlichten brandden als stadslicht en zijn allemaal nogal fors uitgevallen. Ik was echt in een andere wereld.
En toen, na lang lang wachten kwam ZIJ eraan.
Wauw.
Een omhelzing volgde en het voelde gelijk vanaf de de eerste seconde zo vertrouwd. Niks geen zenuwachtig gestamel. Niks geen klunzig gedoe. 't Was allemaal een stuk beter dan ik me ooit had voor kunnen stellen. En zij? Oh wauw...I was smitten...
Een geweldige vakantie volgde. Drie weken lang in een paradijs geleefd, een droom meegemaakt. Onze vakantie in New York, toen naar haar huis in Pittsburgh, in haar enorme Chevrolet Silverado (daar pas mijn AX acht keer in) zijn we naar Washington DC gereden, naar Baltimore, naar Gettysburgh waar we een spooktocht deden.
We zijn naar Canada geweest, naar Niagara Falls. Het was een ongelofelijke tijd. En daar in Niagara Falls werd onze relatie voor ons 'officieel'. Zij is vanaf dat moment mijn vriendin. Ik haar vriend.
En toen waren de drie weken voorbij. Afscheid nemen. Knoop in de maag. Dag Candice. Dag Amerika.
Hallo Nederland. Met je kleine wegen, smalle auto's en die 'doe maar gewoon, doe je al gek genoeg' mentaliteit. Blegh. Ik had heimwee naar haar. Naar Amerika. Naar alles.
Hoe houden we contact?
Vanaf onze eerst ontmoeting werd het contact via de laptops nog inniger. We hebben een systeem bedacht zodat zij mij gratis kan bellen, en zodat we gratis kunnen SMS'en zoveel we willen. Beide van mobiel naar mobiel. Dat gaat zo: Via Skype heeft zij een zogenaamd "Skype To-Go" nummer ingesteld. Dat is een nummer dat je kan bellen zodat je tegen lokaal tarief Skype-contacten kunt bellen. Candice heeft echter een abonnement waarbij zij 5 nummers kan opgeven die ze te allen tijde gratis kan bellen. Één van die nummers is het Skype To-Go nummer.
Ik heb vervolgens een onbeperkt internetabonnement op mijn mobiele telefoon genomen, zodat ik via 3G-internet Skype kan gebruiken op mijn telefoon.
Zij kan dan via het Skype To-Go nummer naar mij bellen, en het inkomende gesprek komt op mijn mobiele telefoon op Skype binnen. Zij kan dus alleen mij gratis bellen, ik haar niet, maar dat is niet zo erg.
SMS'en kan zij onbeperkt met haar abonnement. Zij SMS't naar mijn e-mail adres. Mijn telefoon staat ingesteld op push-email, dus rinkelt direct op het moment dat er een e-mail binnenkomt. Ik kan haar vervolgens terugSMS'en door een email te sturen naar de SMS-gateway van Verizon Wireless (telefoonnummer@Vtext.com), en die krijgt zij als SMS binnen. Zij stuurt en ontvangt dus SMS'jes, en ik stuur en ontvang E-mails. Bijna perfect dus, en het kost ons beide niks. We kunnen op deze manier ook gratis foto-berichten sturen, zodat je elkaar af en toe wat van je dag en leuke gebeurtenissen op de hoogte kunnen stellen.
Tweede ontmoeting
Na terugkomst in Nederland ging't allemaal niet zo goed. School ging allemaal niet zo lekker meer. Ik had nogal veel problemen me weer aan te passen aan het dagelijkse leven zonder Candice. Ik moest haar weer zien. En dus een maand na terugkomst weer een ticket geboekt naar Pittsburgh.
Hoe ik dat kon betalen?
We hadden gelukkig een gigantische meevaller gehad tijdens onze zomervakantie. De vlucht van NY naar PIT was overboekt, en wij hadden samen onze stoel afgestaan. Dat leverde ons niet alleen een gratis overnachting op, ook kregen we allebei een voucher met 200 dollar korting op een volgende vlucht.De reis kostte dus 'slechts' 250 euro, en dat kan ik met mijn bijbaantje in een callcenter wel ophoesten.
En zo, zes weken later tijdens de herfstvakantie was ik weer in Amerika. In Pittsburgh. Bij Candice. De immigratieofficier was erg vriendelijk. "Welcome back" zei hij zelfs.
Wat voelde dat allemaal weer vertrouwd. Het begint haast te voelen alsof ik daar in Amerika thuishoor...
De tweede 'vakantie' was fantastisch. Uit geweest met haar vrienden, een echte Amerikaanse tail-gate meegemaakt, naar een football-game geweest.
Na tien dagen was de pret over. De dag na Halloween, wat we groots gevierd hebben (ik als superman, zij als Lois Lane) moest ik weer naar huis. Bah. Het afscheid was haast nog zwaarder dan de eerste keer. Ik was er misselijk van.
Derde ontmoeting
Enfin, ik was twee keer in Amerika geweest. Nu moest Candice maar naar Europa komen. En dat deed ze. In de kerstvakantie. We zaten op een heel stren budget maar we hebben een fantastische drie weken samen beleefd in Europa.
Zij landde in Parijs, waar ik met mijn ouwe Citroëntje naartoe gereden ben (ding rijdt 1:18 als je 100km/h rijdt, dus ik zat voor vier tientjes in Parijs). We zijn vier dagen in Parijs gebleven, vervolgens via Brussel naar Keulen gereden. Na drie dagen daar gebleven te zijn, zijn we naar mijn huis gereden.
Vervolgens alle tijd in Nederland doorgebracht. We zijn naar Amsterdam geweest, en dat soort dingen gedaan. Oud & Nieuw hebben we gevierd in Düsseldorf.
En toen, in januari moest zij weer naar huis.
En weer een heel zwaar afscheid.
Wanneer zouden we elkaar weer zien?
Vierde ontmoeting
Nou, het antwoord daarop is 'nu'. Ik zit momenteel in mijn afstudeerfase en ben bezig met mijn scriptie. Candice is bezig met haar afrondende stage.
We hebben beide de helft van het vliegticket betaald, en gisteren (24 februari) ben ik aangekomen. Ik zit nu weer tot 7 maar in Pittsbugh bij mijn vriendin. Zoals het hoort. En wat voelt het hier weer vertrouwd. Pittsburgh begint als thuis te voelen. Een stuk meer dan dat Groningen dat doet.
Overdag is Candice gewoon naar stage, en ik ben bezig met mijn scriptie. Dit is dus niet zozeer een vakantie, als wel 'gewoon' bij elkaar kunnen zijn. We hebben ook niet echt veel dingen geplanned om te doen, ook omdat daar geen budget voor is.
Immigratieofficier
De reis ging deze keer niet voorspoedig. De immigratieofficier bij Minneapolis waar ik landde was erg streng. Ik moest eerst met de ene in gesprek, toen met de andere en daarna bij de gate nog een extra paspoort en visum controle...
Toen ik uit het vliegtuig kwam stond ik gewoon in de rij voor visitors. De officier achter de balie wenkte me en ik liep naar voren. Vingerafdrukken maken. Foto maken.
Hij bekijk mijn paspoort. Fronst.
Hij stelde wat vragen. Waarom ik hier alweer voor de derde keer was. Ik zei omdat ik gewoon toerist was en Pittsburgh zo mooi vond. Hij keek niet blij. Hij vroeg me met een andere officier mee te gaan naar een afgesloten ruimte...
Toen begon de ellende.
Meneer achter de balie bekeek mijn paspoort en begon te fronsen. "This is your third time in a couple of months that you're coming here? Why? I mean, why do you come here so often?"
oh sh*t. Ik lees overal op internet dat ik NIET moet zeggen dat ik een vriendin heb. Geef het niet toe als het niet officieel is...
"Eh. Well, I just like Pittsburgh a lot. I'm still going to school and so right now I have the oppurtunity to come here, and that's why I want to come as often as I can".
"But why? Who are you staying with?"
"Friends"
"What kind of friends?"
"Just friends"
"Where do you know them from?"
"The internet"
uh oh, hij begint drifig te typen...
"What do you mean, internet? How? Videochat?"
"No, just a regular chatsite. We had a good conversation, exhanged email adresses and one thing lead to another"
"These friends of yours, do they live at home with their patents, or on their own?"
"She lives on her own..."
Oh f*ck...Zeg ik 'zij'.
Meneer officieer schrikt op van z'n beeldscherm, staart me indringend aan
"So this particular friend is a girl, hm?"
BOEM
Zweet langs m'n rug
"Uhm, yeah" stamel ik.
"Any romantic interest between the two of you"?
We zijn niet verloofd. Er is niks officieel
"No. At least, not at this point. Just friends"
"Do you have a girlfriend back in Holland?"
"No, I don't"
Hoop gefrons. Ik word steeds zenuwachtiger
"So, if I would search your bag I would not find any gifts for her"
"No, you won't".
"Go get your bag from the carousel and bring it to me"
Ik loop naar de bagage band. Ik bereid me al voor hoe ik het gesprek met Candice moet beginnen dat ze me hebben teruggestuurd. Ik doe helemaal NIETS illegaals. Ik ga heus op op tijd weer weg. Ik zou nooit en te nimmer illegaal in een land willen verblijven...
"Okay, here's my bag"
Hij kijkt even naar de tas, en dat is het
"Who else is here that you want to see? Are you coming particularly for this girl?"
"Not entirely. I've also met a lot of her friends who I like, and I'm looking forward to meeting them too"
Hij kijkt nu echt niet blij meer....Ik heb een knoop in m'n maag
"So...the first time you met, you did came for her specifically?"
"Yes, I did"
Typt weer driftig...
"How do you afford these tickets? I wanna go to England every 6 weeks, but I can't afford it. How do you pay for this?"
Ik leg hem uit dat als je goed zoekt vliegtickets niet zo duur hoeven te zijn. Ik heb een bijbaan. Ik spaar hiervoor.
"Let me see your return ticket"
Ik overhandig hem het papier waarop staat dat ik op 7 maart weer terug ga.
"Hmmm..."
Hij zucht, kijkt op z'n scherm, kijkt op m'n paspoort, kijkt naar mij. Tikt op het bureau. Hij maakt mij ontiegelijk zenuwachtig. En dan zet hij eindelijk zijn stempel met een kriebel erdoor, geeft m'n paspoort terug en ik mag gaan. Met een tong als schuurpapier loop ik weg naar m'n gate. Ik ga zitten en dommel in. "Candice, ik zie je snel", denk ik..
"Is there a mister (mijn achternaam) present and waiting for this flight?"
Oh man, wat nu weer!?
"I have to check your passport, sir. They forgot to check your visa at immgiration. You do HAVE a visa, right?"
"Uhh...I'm here on the Visa Waiver programme?..."
"Show me"
"Show you what?!..."
"Your visa"
"I don't have one, I'm here on the Visa Waiver programme"
"What country is this passport from?"
"Holland"
"Where's the visa?"
dit schiet niet op...Wat is dit voor debiels?...
"Eeh". Ik bedenk me net dat meneer immigratieofficier er een stempel in heeft gezet. "It is stamped", roep ik.
Hij bladert driftig door m'n paspoort, waarbij hij de pagina's met stempels in z'n haast overslaat. Ik vraag m'n paspoort terug, blader naar de juiste pagina en laat hem de stempel zien.
"Okay. Don't worry. This is just a formality", zegt hij, terwijl hij een doordruk-formulier pakt, bestaande uit drie velletjes (een gele en een groene en een witte) en daar wat op begint te schrijven.
Wat dat formulier precies was weet ik niet, maar ik mag eindelijk naar Pittsburgh.
Ik snap er niets van. Ik doe helemaal niets illegaals, maar toch voelde ik me deze keer alles behalve welkom...
Maargoed, ik ben er nu, in Pittsburgh.
Ik vrees alleen nu al voor de volgende keer dat ik wil komen...Hoe het verder allemaal gaat lopen is nog niet bekend. Candice komt in April voor twee weken weer naar Europa. Vervolgens is zij in mei afgestudeerd, en ik in juni. En hoe het dan allemaal gaat lopen is nog niet bekend, behalve dan dat we al hebben afgesproken dat ik haar volg.
Zij wil internationaal aan de slag gaan voor een paar jaar, maar de kans is klein dat dat gelijk na afronding van de studie zou lukken. Dat betekend dan dus dat ik hoogstwaarschijnlijk over een half jaar tot een jaar een mogelijkheid moet vinden om voor langere tijd de USA in te komen. Ik heb daar al het nodige over gelezen, en maak me daar steeds ongeruster over. Op dit moment zie ik haast geen andere mogelijkheid dan te trouwen. Ik heb slechts een HBO-opleiding, dus geen speciale talenten. Investeren in een bedrijf kan ik ook niet. Werken bij een multinational zie ik nog niet zo snel gebeuren. Dus dan blijft enkel trouwen over maar dat is ook niet een beslissing die je zomaar eventjes maakt...Erg lastig...
Ik heb me in elk geval in oktober 2010 wel ingeschreven voor de Green Card lottery. We zullen eens zien hoe dat gaat...
Nu was dit wel 10 jaar geleden, dus wie weet was men destijds nog niet zo streng... 
