De eerste 2 alinea's van het artikel vond ik wel grappig, want ze doen we herinneren aan de voorbereiding van de bruiloft die we hebben gezien in Sarasota, in het Ringling Estate, tijdens onze vakantie vorig jaar. Het leek inderdaad wel op een miljonairsparty....... waanzinnig luxueus! Ik praatte toen even met de bewaker van het museum en die vertelde dat er regelmatig bruiloften werden gehouden in die binnentuin. Dat wat ik zag, was nog maar een kleine bruiloft........... En ik zag een 11-koppige band, een harp trio, een acrobatiek-act en een diner-aankleding waar je u tegen zegt! Herkenbaar dus. Maar waarschijnlijk zijn niet alle bruiloften zo.Het Financieel Dagblad van 23 januari 2006 schreef:
Nederland lijkt steeds meer op VS
Ik dacht dat ik helemaal klaar was voor de Amerikaanse bruiloft van mijn schoonzus. Mijn favoriete jurk in de koffer, het strakke pak van mijn echtgenoot en de leukste kleren van mijn kinderen. Voor een Hollandse bruiloft had het voldaan, maar in Newyorkse kringen zouden we een flater slaan, werd al snel duidelijk. We hadden het feestje onderschat. Dit was een heel grote happening met de uitstraling van een miljonairsbal. De vrouwen verschijnen in galajurk, de mannen in smoking en het bruidspaar wordt vergezeld van minimaal tien bruidsdames en -heren.
Om dat mogelijk te maken, is het gebruikelijk dat je als gast je stoel koopt. Goedkoop is dat niet; je moet rekenen op 250 dollar. Daarnaast wordt van je verwacht dat je eenzelfde bedrag besteed aan het cadeau voor het paar. Omdat wij al een verre vliegreis hadden moeten bekostigen, kregen wij de stoelen voor niets. Gelukkig, want op de aanschaf van galakleding hadden we niet gerekend.
In de Verenigde Staten lijkt alles om geld en status te draaien. Voor een groot deel is het een schijnwereld. Op eerste kerstdag geven de Amerikanen elkaar enorme cadeaus. Op tweede kerstdag zijn de winkels open en worden de kerstgeschenken massaal teruggeracht. Je hebt zelfs geen bonnetje nodig om je geld te innen. Zo gek is het in Nederland nog niet, maar je ziet wel een tendens dat consumenten na de feestdagen in groten getale cadeaus terugbrengen en ruilen.
Kennelijjk groeien de uitgaven veel Amerikanen boven het hoofd, want de banken zijn op hun qui-vive en controleren iedere uitgave. De banken hebben een vergaand veiligheidsbeleid. Niet alleen kom je als klant niet zomaar een bankgebouw binnen; je pas wordt op virussen gescand en je wordt pas toegelaten nadat je vingerafdrukken zijn genomen. Maar ook het pasgebruik wordt strikt gecontroleerd. Na vier keer pinnen voor een buskaartje werd de pas van mijn schoonzus geblokkeerd en kreeg zij een telefoontje van de bank om haar uitgaven te checken. Hetzelfde gebeurde toen ik met mijn schoonzus aan het shoppen was. Na de vierde betaling werd weer haar pas geblokkeerd en moest zij alle uitgaven verantwoorden. 'Big Brother' kijkt over je schouder mee. Ik hoop niet dat Nederlandse banken dit systeem ooit overnemen.
In mijn ogen is er al te veel komen overwaaien uit Amerika en dansen we buitensporig naar het Amerikaanse pijpen. Nederland lijkt daar verder in te gaan dan andere Europese landen. Het begint al bij de vliegreis. Als je via Schiphol rechtstreeks naar New York vliegt, is de veiligheidscontrole erg streng. Militairen met geweren zijn nadrukkelijk aanwezig en maken dat je niet lekker ontspannen het vliegtuig instapt. Vlieg je niet rechtstreeks. maar via Rome, dan is er geen gewapende militair te bekennen. Kennelijk zijn de Italianen minder gevoelig voor de veiligheidsdruk van de Amerikanen.
Ook wat arbeidsethos betreft gaat de Nederlandse samenleving meer op de Amerikaanse lijken. Amerikanen werken zich helemaal uit de naad, zijn nauwelijks ziek, hebben weinig tijd voor een sociaal leven en hebben maximaal 14 vrije dagen per jaar. In Nederland hebben we officieel een werkweek rond 40 uur, maar in de praktijk werken steeds meer mensen 60 uur per week. We hebben minstens 24 vrije dagen per jaar, maar managers behoren ook tijdens hun vakantie bereikbaar te zijn voor de zaak. Je mag gaan skiën, maar wel met je mobiel op zak.
Ik vind dit een zorgelijke ontwikkeling, want ik heb tijdens mijn verblijf in de VS maar weinig positiefs kunnen ontdekken. Eén element spreekt me wel aan in de 24-uurseconomie. Als je laat thuiskomt van je werk, hoef je niet te stressen om je boodschappen nog te kunnen doen. Ook 's avonds kun je uitgebreid winkelen en in alle rust de supermarkt in. Voor het overige is de Amerikaanse samenleving niet mijn 'cup of tea' en waren mijn twee weken VS meer dan genoeg.
Schrijver: Grace Boldewijn (CEO van BoCari Engineering in Breda)
E-mail: g.boldewijn@bocari.nl
De rest van het stuk vind ik persoonlijk erg slecht, ik begrijp niet dat het FD zoiets kan plaatsen. Hoe kun je nu zo'n mening vormen in 2 weken tijd? En het dan presenteren als regelrechte feiten, terwijl het gewoon een heel subjectief oordeel is. Op basis van haar ervaringen in 2 weken doet ze uitspraken over DE amerikaanse banken. Je mag natuurlijk vinden van Amerika wat je wilt, maar dit gaat wel erg kort door de bocht in mijn ogen. Slechte onderbouwing ook, ze komt niet verder dan wat stereotypen.
En dat is dan CEO van een Engineeringsbedrijf?
Ik ben erg benieuwd naar jullie reactie op de "feiten" in dit artikel.
Groetjes
Jacqueline
.
Dit is een bordje, dat ik in NL fotografeerde: 
