In Houston hebben we direct de ticking in de aankomsthal gecontacteerd, daar het standaard verhaal dat er geen vlucht was die dag. Allez seg!
Toevallig een groeg Belgen en Nederlanders tegengekomen die al een dag in de terminal vast zaten. Ze waren de nacht voordien naar een hotel geweest, maar hoorden dat het nog wel eens 2 weken kon duren voor ze weg konden uit Houston en waren daarom niet van plan dat nog een nacht te doen. We hebben toen wat ervaringen gedeeld. Bleek dat als je aandrong bij de maatschappij dat ze een bonnetje hadden waarmee je een hotel kon krijgen aan verminderd tarief. Dat hadden we eerst gedaan. Toen het al snel bij ons doordrong dat het verminderde tarief (59 USD x 2 kamers + taxen) wel eens snel kon aantikken, zijn we gaan nadenken om toch ook in de luchthaven te blijven. We hadden wel twee kinderen van 9 en 10 jaar bij en mijn moeder van 72. Maar dat zou de andere wel eens kunnen helpen omdat het allemaal jongeren waren en daar ligt een luchthaven nu echt niet van wakker. Van kinderen en oudere wel.
's Avonds zijn we dan naar de tickting gehuisd. Daar hebben we ons neergelegd voor de desks die op dat moment gesloten waren. Ook hadden enkele passagiers t-shirts gekocht met "Houston, We have a problem" en hingen sommig hun vuile was uit. Toen we even later een bord van Continental overplakten met de boodschap "People in Europe get free help, what about the US?" werden ze toch wat zenuwachtig. Even later stond er zo'n 10 man van de politie en veiligheid met de verantwoordelijk van continental.
Eerst was er geen medewerking. We waren er al een paar keer mee gaan praten in de loop van de dag zonder resultaat. Ze begrepen niet wat het probleem was. Toen we het telefoonnummer van het Rode Kruis hadden gevraagd kregen we dat maar we moesten zelf maar uitzoeken waar we ze moesten bellen. Ze zelf bellen was uitgesloten. Toen we ze uiteindelijk konden bellen kregen we als antwoord: "Vulkaan? Welke vulkaan en waar dan?" Ze wisten van niets! Ze zouden ons terugbellen. Nooit nog iets van gehoord.
Nadat een Nederlander in de groep de opmerking maakte aan de verantwoordelijke dat we niets en niemand tot last wilde zijn, maar gewoon een deftige slaapplaats wilden en dat we de indruk hadden dat ze eerder begaan waren met de reputatie van de luchthaven dan wel met de passagiers, veranderde de situatie. Ze zagen de kinderen en begonnen rond te bellen. Even later hebben we kussen en dekens gekregen die je normaal in een vliegtuig krijgt. Ook moesten we verhuizen naar de kelder waar de trein rijdt die de terminals verbindt met elkaar. Het zou er rustiger zijn en we stoorde er de "normal operations" niet mee. Toen we de goedkeurig kregen om een contactpersoon te spreken de volgende dag die ons echt kon helpen en alle dubbelzinnig informatie kon ontkrachten, zijn we akkoord gegaan.
Bleek dat de terminal trein om de 5 minuten voorbij kwam met luide radiostem. Dit zou tijdens de nacht stoppen. Bleek inderdaad zo te zijn, alleen maar tussen 1h30 en 3h30. Voor de rest bleven de mededelingen, muziek en verlichting gewoon doorgaan, hoewel de luchthaven eigenlijk niet actief was. Veel geslapen hebben we dus niet.
De ochtend nadien direct de manager gaan zoeken die voor ons ging zorgen. Die was met verlof die dag. Maar we kregen een andere naam. We kregen koffie en de dame van de nacht voordien had cake bij. We bleven aandringen op een deftige oplossing omdat de terminaltrein niet zo'n goed idee was. Ze zouden het vandaag bespreken in de dagelijkse meeting.
Even later was iedereen druk proberen om op de standby te geraken voor de komende dagen. Omdat de kinderen sliepen en iedereen zijn bagage bij elkaar stond moest er iemand blijven. Dat was ik. Toeval wil dat er plots een cameraploeg binnen de luchthaven staat. Ze komen, uiteraard, op de grote berg bagage af. En ik was de enige in de buurt, dus... een interview. Ik dacht onmiddellijk hier ga ik op de zwarte lijst van Continental en kom hier nooit nog weg. Na wat proberen afwimpelen dan toch maar begonnen. Resultaat vind je in de links hieronder.
En toen ging het zeer snel. Meer en meer press kwam er op af en verschillende van de groep gaven interviews. De airline gaf onze lunch: drankjes met een zak nootjes, snickers, koekjes en andere snacks. Lunch... maar goed we hadden iets te eten. Telkens als de manager zich toonde kreeg hij dezelfde vraag: "heb je al een oplossing voor vanavond?" Tussen door de ambassades gaan bellen. Zowel Nederland, Belgie en Frankrijk vertelde hetzelfde: "we kunnen niet helpen. het is de airline die verantwoordelijk is. vriendelijk vragen en hopen op een oplossing". De Fransen die inmiddels ook in de luchthaven rondliepen pikten dit niet. Ze zijn boos naar het consulaat getrokken om de protesteren. Intussen bleven we rustig in de terminal wachten hopende op en vlucht die vrijkwam. In een hotel gaan slapen was wel beter maar dan heb je niet de eerste kansen als het luchtruim opengaat in Europa (gezien het tijdsverschil).
Even later hadden ze duidelijk in de luchthaven het nieuws gezien. Eerst kregen enkele van onze groep een discussie te zien tussen de verantwoordelijke van de stad Houston en de luchthaven waarin werd gezegd dat zij de bedden moesten halen. Ze staken het op elkaar en het was heel "grappig" te zien dat geen van beide iets wou doen, hoewel ze wel bedden hadden. Toen even later, vroegen ze dat we konden meekomen. Alle bagage zou ingecheckt worden en we zouden een tijdelijke slaapplaats krijgen in het secure gedeelte van de luchthaven (weg van de press dus
) Toen we daar aankwamen stonden er veld bedjes tussen de stoelen en was er een cateringkarretje uit een vliegtuig met broodjes en dranken. Ze wilde wel dat we nu een tegen interview deden in de press waarin we verklaarde dat we nu wel geholpen werden. Daar hebben we mee ingestemd. Even later kwam er zelfs een WII spelconsole voor de kinderen.Omdat we ons vooral zorgen maakten voor de tickets en dat de ticketing in zich voor de security bevond, kregen we een locatie van de customer service naast een van de gates. De meeste van onze groep waren alleen en hadden al enkele confirmed seats voor de komende dagen. Als de vluchten dus doorgingen zouden ze weg zijn. Ik begon me toch wat ongerust te maken omdat ze met 5 waren en niet zomaar ergens bij gestoken konden worden. Splitsen was zeer moelijk en zelfs onbegonnen werk omdat het telkens maar om één persoon ging die mee kon als er plaats was. De kinderen en mijn moeder konden niet alleen reizen. Dan maar gaan aandringen bij de service desk en blijven proberen. Toen we daar na een uur gedaan hadden gekregen om ons confirmatie code te noteren en om de paar minuten te checken op beschikbaarheid was, zijn we terug naar het "camp" gegaan. Onderweg daar naartoe zagen we plots onze kinderen zitten op zo'n karretje van de luchthaven waarmee gehandicapten vervoerd worden. Ze riepen dat we moesten opspringen. Daar werd uitgelegd dat de Franse in de ambassade hadden gedaan gekregen om het vliegtuig van AirFrance te laten vertrekken. Dat stond in Houston geblokkeerd nadat het luchtruim gesloten was in Europa. We moesten uit de veilige zone, naar de ticketing, daar een waarde document vragen voor ons ticket en dan terug door de security naar de gate van AirFrance en als we geluk hadden hadden ze nog plaats. Dat vliegtuig zou binnen 30 minuten vertrekken. Lopen dus. Aan de ticketing snapten ze er niets van. Ze werden zelfs wat geirriteerd. Na wat tekens van de verantwoordelijke die de situatie kende bedaarden ze en kregen we dit document. Terug naar de security. Daar mochten we niet door omdat het ticket van de dag voordien was. We hadden een security clearance document nodig van de luchtvaartmaatschappij. Terug aanschuiven. En de tijd tikte weg. Eindelijk door de security. Toen we daar wilde vertrekken zegt mijn zoon "Ik ben mijn ticket kwijt in de security". "Die meneer achter mij heeft dat opgeraakt". Die mens was inderdaad behoorlijk vreemd in zijn gedrag, maar wist van niks; toch maar snel naar AirFrance. Daar was er nog plaats. Maar mijn zoon mocht niet mee zonder document. Het was nog zo'n 10 minuten. Gelopen naar de service desk in een terminal verder. Daar proberen een ticket te krijgen, dat ging niet meer want het ticket was vrijgegeven. Dan toch maar wat rondbellen en dan een handgeschrven ticket gekregen zoals je dat in de jaren 80 kreeg. Ongeloofllijk. Terug naar AirFrance in de andere terminal, ondertussen begon ik zwarte plekken te zien in mijn ogen van het lopen, blijven doorgaan en daar net voor vertrek aangekomen. Hij mocht mee. Een paar minuten later: "de lucht heeft een uur vertraging". Haaaaahhaaaa.
Zo zijn we de dag nadien in de middag in Frankrijk geland. In de poging om naar huis te gaan bleken de treinen in Frankrijk te staken. Dan zijn we maar opgehaald door familie en later op de trein gesprongen zodra we in Belgie waren.
Ons avontuur in de VS. Hieronder de press berichten en videos:
http://abclocal.go.com/ktrk/video?id=7394045
http://abclocal.go.com/ktrk/video?id=7394575
http://abclocal.go.com/ktrk/video?id=7396081
http://www.dailynews.com/news/ci_14914825?source=rss
http://www.dailyherald.com/story/image/ ... &id=374404
http://www.chron.com/disp/story.mpl/bus ... 67213.html
http://www.khou.com/home/Dozens-of-wear ... 52194.html
http://www.chron.com/disp/story.mpl/hea ... 66275.html
http://www.kitsapsun.com/photos/2010/apr/19/100301/
http://oneclick.indiatimes.com/photo/06 ... ?q=Belgium
http://www.chron.com/disp/photo.mpl/pho ... gives.html
http://www.wkyc.com/news/news_article.a ... yid=134556
.
