Reisverslag A3: Grandest Canyon-Monumentalest Valley-Florida

[Yeehaw]

Fijn dan iemand zo tevreden is met Ruby's. Dat zal ze goed doen! Over Cottonwood hebben we net op een ander forum weer een discussie. De meningen zijn alweer verdeeld. Wij reden deze weg ooit, lang geleden, voor de tijd van cellphones en gps, met een zeer lage T-Bird. Leuk later om sterke verhalen te vertellen maar op het moment zelf wel tricky...
Yeehaw

[Pete.Z]

Ik moet zeggen dat ik het ook wel naar mijn zin had in Ruby's,afgelopen Mei.
Was natuurlijk wel lekker rustig, want voorseizoen, maar ik vond er niks mis mee.

[nieuwenoord]

Ha, van Ruby's weet ik vooral nog dat Albert er ziek was

Wat een geweldig humoristisch en gezellig verslag! Ik heb het net in één ruk gelezen, kijk uit naar het vervolg!

[ludwig]

Kijk nu iedere dag even waar het verslag het eerste staat, op allesamerika of op floridaforum. Op het floridaforum kunnen de liefhebbers ook een aantal eerdere verslagen van A3 lezen.

[A3]

Op het floridaforum kunnen de liefhebbers ook een aantal eerdere verslagen van A3 lezen.

Of gewoon 'hier' hoor:

1. viewtopic.php?f=9&t=15800 (NYDCNFFL, oftewel New York, Washington, Niagara & Florida!)

2. viewtopic.php?f=11&t=11053 (Miami-Ft Myers-Tampa-Orlando-Miami-NY-DC-N. Falls-Florida)

3. viewtopic.php?f=9&t=14625 (NYC, the Falls & DC; the places to be..........?....!)

vervolg:
3a. viewtopic.php?f=11&t=15051 (Slangebeet en andere Floridiaanse gebeurtenissen..........)





MVG

A3

[A3]

DAG 6, ZATERDAG 22 AUGUSTUS 2009



………deer, deer, deer……

Na het uitchecken bij Ruby’s Inn kruipt Ellen nog even achter de internet PC in de lobby om haar BFF te feliciteren met haar verjaardag: Maartje proficiat! Linda koopt in de hotelstore wat leuke armbandjes voor de vriendinnen thuis, dus die activiteit kan ook van het to do lijstej worden afgestreept.

Het is nog vroeg, dus de weg die vanaf Ruby’s het park in gaat is nog erg rustig. Zo rustig zelfs dat we zonder er erg in te hebben zomaar het Visitor Centre voorbij rijden. Ik maak direct rechtsomkeer en stel vast dat het vierde Visitor Centre dat we deze reis bezoeken, het derde is dat tegenvalt. Er draait een korte film over het park en verder is er enkel een souvenirwinkeltje. Jammer, vroeger was alles beter………. Op de parkeerplaats leggen we een eekhoorn vast op de gevoelige plaat die denkt dat hij een grizzlybeer is. Het beestje huppelt namelijk over het zo goed als lege asfalt, en als hij ons opmerkt gaat hij recht overeind op zijn achterpoten staan om zo groter te lijken en dus meer indruk te maken. Wij schrikken dan ook enorm van deze harige gestalte van – rechtop staand op de achterpoten – 21 cm.



We rijden nu als eerste naar Fairytail point toe en genieten daar kort van het uitzicht. Als we van de parkeerplaats wegrijden ziet Anja – nog steeds snotterend en niezend, het wordt er wat dat betreft niet beter op – aan de linkerkant een hert. Ze poseert als het ware voor de foto, en als we weg willen rijden zien we een goede honderd meter verderop aan de linkerkant van de weg een kleine kudde met herten. We hebben hier in Bryce in een kwartier tijd al meer dieren gezien dan gisteren de hele dag! En de koek is nog niet op: even verderop loopt in de groene weide vlak naast de weg moeder kalkoen met drie kuikens. Je kunt wel merken dat het nog lang geen kerst is, want ze is erg mager en dus nog niet van binnen gevuld met cranberries e.d. Weer vijfhonder meter verder, en dit is echt niet gelogen, steken er plotsklaps drie herten in galop vlak voor ons de weg over. Het lijkt hier wel op een maandagochtendspits op de A2! Inmiddels is democratisch besloten dat we eerst de gehel weg afrijden naar het laatste uitzichtspunt in Bryce Canyon, en dat we dan vandaar af op de terugweg de overige uitzichtspunten ‘doen’. Uiteraard niet voordat we ergens eeen paar mijl voor het eindpunt wederom twee groet herten met grote geweien vlak langs de weg zien staan.



Op het eindpunt Rainbow Point aangekomen lopen we de korte trail van ongeveer een mijl, waarbij we langs diverse uitzichtspunten komen. Het hoogteverschil in deze trail is groter dan verwacht, en met name Pa en Ma hebben toch redelijk wat moeite met deze inspanning. Zal wel komen door ijle lucht. De veiwpoints aan deze route vallen ons eigenlijk een beetje tegen. De herinnering uit 1988 zei ons dat het hier mooier was. We maken nog een grappige foto bij een dode ……tree en gaan dan weer met de auto verder. Steeds verder noordwaarts rijdend stoppen we bij een aantal viewpoints, o.a. bij Natural Arch.



Bij Bryce Point maken we korte stop voor een picknick en bij Sunrise point ziet Ellen, nadat ze eerst in Page al een meisje heeft gezien van haar school, een jongen van haar school in Oss. Ze meent dat hij Ben heet, maar ze weet het niet zeker. Ik roep dus meteen keihard ‘Ben’ en de knaap in kwestie kijkt meteen op. Hij is het dus. Voordat we het verder goed en wel in de gaten hebben, zijn alle viewpoints bezocht. Op naar Vegas! We duwen onze MP3 CD in ed gleuf en de Jonas Brothers en Drake Bell zingen er op los. Elvis zingt ‘Viva Las Vegas’, Sheryl Crow brengt ‘Leaving Las Vegas’ ten gehore en Katy Perry zorgt voor de muzikale omlijsting met ‘Waking up in Vegas’. Helaas staat er geen nummer op de CD in de trant van ‘on my way to Vegas’ of ‘I’m a poor lonesome cowboy and a long way from Vegas’. Een uur of wat voor Vegas begint het in een keer midden in de woestijn enorm te plenzen. De ruitewissers moeten op volle kracht aan, en dat geurende wel meer dan een half uur. Tegen de tijd dat de Stratosphere Tower als hoogste gebouw van Vegas als eerste in zicht komt, is het echter al weer droog. We slapen de komende twee nachten ook in het Stratosphere, maar we besluiten om te beginnen met een ‘trip langs de strip ‘. Toen wij in 1988 hier waren stonden in eljk geval (een deel van) Ceasar’s palace en Circus Circus er ook, maar de rest is volgens mij allemaal zo goed als nieuw. We zijn in eerste instantie vooral onder de indruk van New York New York en de bijbehorende roller coaster, en van Excalibur. We checken in bij Stratosphere, en horen dat we op de 16e etage een kamer hebben met uitzicht ‘met stip op de strip’. Het zwembad op de 8e etage kunnen we ook vanuit onze kamer zien liggen, en als we schuin omhoog kijken zien we de 368 meter hoge top van ‘onze’ toren. Dat belooft nog veel spannends voor de komende dagen……



Voor het eerste spannende moet ik ’s avonds even met een smoesje uit de kamer vluchten, omdat ik een geheim telefoontje moet plegen. Ik spreek met Mary en hoor van haar dat Robert morgenvroeg om 09.00 uur zal bellen naar onze kamer en dan specifiek naar mij zal vragen. Oké, dat is dan geregeld (geheimzinnig hè……..?). Die avond nemen we een kijkje met de snelste lift van Amerika bovenop de Tower en genieten van het immense uitzicht. We gruwelen bij de attracties die hier, op nauwelijks een paar honderd meter van de hemelpoort, opgesteld staan. Er is een soort treinrails waarop een achtbaankarretje staat voor ca. 12 personen. Deze treinrails wordt schuin over de rand van de toren gehangen, zodat het achtbaankarretje in zijn geheel en met zijn neus naar voren, over de rand hangt. Dit kan toch niemand leuk vinden……… Bij de andere attractie krijg ik al kippevel door er alleen maar naar te kijken. Een zwenkarm brengt 10 personen in een bijna volledig horizontaal liggende positie over de rand van de toren en draait dan rond. Voor geen geld zou ik in een van die stoeltjes willen hangen, laat staan dat ik er voor moet betalen. Zelfs de meiden, en dat zijn toch absoluut durfallen, voelen hier weinig voor. Wel zijn ze te porren voor een kaartje in de hoge ‘valtoren’ die nog bovenop de Stratosphere Tower staat. Maar we besluiten dit een andere keer te doen, we hebben namelijk honger. We eten wat bij de Stratosphere Pizzaboer en gaan dan moe, voldaan, vol indrukken van die dag en met nog meer verwachtingen van de indrukken die nog komen gaan, te bed.

Goodnight in Vegas!

Hotel fact: Stratosphere Tower, rechtstreeks $53. Prima middenklasse hotel.

[Gerben Steeg]

Hee Harry Mulisch! Leuk om te lezen dit en...........raakvlak: we zaten ook op de 16e in Stratosphere! En hoe vaak ben je weg al kwijt geweest in het Casino beneden....?? Niet pinnen in het hotel...

[Yeehaw]

De hoogste free standing tower in de USA. Quizvraag: Welke staat op nummer 2? Wij hebben er niet gelogeerd maar zijn wel boven geweest. Dat was in 2001 en die rollercoaster en die schietstoelen waren vreselijk, zelfs om alleen maar te kijken, en het schijnt nu nog erger te zijn. Yikes...
Yeehaw

[MichelH]

Om op de quizvraag te reageren: Mijn eerste ingeving was de Space Needle in Seattle.

Leuk verslag, doet me veel denken aan de reis die wij afgelopen mei/juni hebben gemaakt. Zo te zien doen jullie een groot gedeelte van onze reis, alleen dan net andersom. Er komen nog heel wat leuke dingen aan voor jullie, dus geniet ervan en probeer echt het moment te pakken. Voor je het weet zit je weer thuis en is de herinnering alweer vervaagt.

[Yeehaw]

Helaas, Space Needle is een goede gedachte maar niet correct.

[Eleomora]

Een free standing tower kan toch ook gewoon een tv mast zijn of en schoorsteen?
Dan is de stratosfeer tower niet de grootste, maar das een klein detial.


Maar tower of the americas in texas als je tv torens en schoorstenen niet meeteld?

[Yeehaw]

Eleomora mag door naar de volgende ronde!

[Eleomora]

als die na het weekend is vind ik het goed. Moet nu even een vliegtuig halen. :dance:

[A3]

DAG 7, ZONDAG 23 AUGUSTUS 2009



………surpise, surprise……….

Ik heb de dames voor vertrek gevraagd of ze allemaal wat sjiekere, witte kleding mee willen nemen voor een zeer sjiek ontbijt bij een supersjiek hotel, het zogenaamde 'white breakfast'. Uiteraard heb ik er goed op toegezien dat alle witte broeken, shirts en schoenen ook daadwerkelijk zijn meegegaan in een van de vele koffers, en heb ik er tevens voor gezorgd om ook zelf een compleet witte outfit gereed te hebben. Om half negen beginnen we met de voorbereidingen voor het witte ontbijt en om half tien zijn we klaar. Tussendoor krijg ik om 09.00 uur stipt nog een telefoontje van Robert waarin hij meldt om 09.30 uur bij de hoofdingang te zijn. Uiteraard krijg ik om 09.01 uur drie dames op mijn nek die willen weten waar dit telefoontje over ging – hoezo zijn dames nieuwsgierig….. – maar mijn opmerking dat Robert de valet parking guy is en dat hij om 09.30 uur stipt onze auto voor neer zal zetten, stilt de nieuwsgierigheid onmiddellijk. Het is klokslag 09.28 uur als we – geheel in het wit – met z’n vieren door de grote casinohal naar de hoofdingang lopen. Iedereen staart ons na. Eenmaal buiten lopen de drie dames meteen door, op zoek naar onze blauwe Ford Escape. Ellen zegt nog ‘ik zie onze auto niet Pap, dan is die witte limo zeker voor ons’. Ik loop direct op Robert af, die naast zijn witte stretch limo staat te wachten, geef hem een hand, swing de deur open en roep: ‘dames deze is voor jullie’.



Drie dames in Vegas die niet de Blue Man Group vormen maar wel de White Women Club, zijn nu voorzien van een zestal rode koontjes. ‘Is die voor ons?’ Een gegiechel van jewelste is uiteraard het gevolg. We stijgen in en meteen rijdt Robert weg. In de nieuwe limo is plek voor zo’n acht personen, en het interieur is voorzien van radio, tv, volledig lederen bekleding, champagne bar en een steeds van kleur wisselende sterrenhemel van lichtjes. Het is echt lekker tacky. Als we na zo’n tien minuten arriveren bij de parkeerplaats en uitstappen, heeft iedereen nog zoiets van ‘zijn wij alleen bij dit breakfast of zo, want er is verder niemand anders’. We lopen naar binnen en daar worden we hartelijk begroet door Mary die gilt ‘SURPRISE!’. Anja en de meiden worden even apart gezet in de chapel – want daar zijn we – terwijl ik nog de laatste details – lees: pecunia – regel. Daarna mag ik ook naar binnen en maak ik eerst kennis met de fotograaf en vervolgens met Elvis. We gaan vandaag namelijk onze vows renewen!

De ceremony is kort, maar wel spannend en zeer humoristisch. Elvis ‘gives the bruid away’ en zingt nog wat leuke nummers als ‘love me tender’, waarbij ondergetekende de show steelt met de backing vocals. Voordat ik de bride may kussen, moeten we echter eerst onze vows opzeggen. Elvis souffleert: ‘I promiss to always love you tender, never return you to sender and to never step on your blue suède shoes. I will give you my burning hunka hunka love and I hope to never see you crying in the chapel. So don’t be cruel and be my Teddy Bear’ Dit lukt ons beiden en na het plechtige ‘I do’ volgen eindelijk de woorden ‘you may now kiss the bride’. Daarna ontsteken we de bruidskaars – al kost dat wel wat moeite ten gevolge van een zeer obstinate kaars die telkens vlam vat maar daarna weer dooft - laat ons alsjeblieft hopen dat dit niet symboslisch is -.Stiekempjes heb ik voor de meiden ook nog ringen meegesmokkeld die inmiddels voorzien zijn van de tekst ‘Las Vegas 23-08-09’, en na het omdoen van de ringen volgen nog wat foto’s en de uitreiking van ons huwelijkscertificaat.





Buiten maken we nog wat foto’s van de Graceland Wedding Chapel – waar o.a. ook Bon Jovi, Billy Ray Cirus en Donald Trump getrouwd zijn, en aansluitend brengt Robert ons weer met de limo terug naar het hotel. De drie dames zijn er nog compleet stil van, en als we arriveren bij het Stratosphere laten we nog bijna het tasje met daarin credit cards, paspoorten en andere onbelangrijke zaken in de limo liggen. Dat zou een mooi begin zijn geweest van ons zojuist (opnieuw) ingezegend huwelijk……………



Na deze toch wel enerverende gebeurtenis moet de toeristische dag van vandaag eigenlijk nog beginnen. We gaan terug naar de hotelkamer om ons weer in het traditionele toeristische kloffie te hijsen, dus wij zijn weer ‘hip langs de strip’. De eerste pitstop is bij het vlak bij het Stratosphere gelegen Harrah’s . We lopen onder andere langs de grote buffetzaal en kunnen daar de verleiding niet weerstaan. A raison van $17,95 schuiven we aan voor de zondagsbrunch en eten we ons werkelijk helemaal drie keer in het vierkant klem. Daar zullen we de rest van de dag nog veel plezier van hebben……….. Na dit vreet extravaganza nemen we een kijkje bij Circus Circus – meer gericht op gezinnen met kleinere kinderen -, Mirage – waar we tevergeefs wachten op een vulkaanuitbarsting die maar niet komt - , New York New York – waar Ellen & Linda de rolller coaster uittesten en goed bevinden -, Excalibur, Luxor – ooit een Starbucks in een pyramide gezien? Wij wel! -, MGM – de leeuwen hebben bij het pokeren blijkbaar veel geld verloren want ze liggen volledig uitgeteld midden in het casino op een glasplaat - , het Venetian – van binnen is dit echt geweldig mooi, je zou zweren dat je buiten bent -, Treasure Island – de piratenshow gaat helaas niet door vanwege zogenaamd naderend onweer -, weer Mirage – met nu gelukkig wel een vulkaanuitbarsting die zowaar nog leuk is ook – en tenslotte het Bellagio – met een leuke fonteinenshow in het meer, dat blijkbaar ook oeverbewoning kent in de vorm van ratten (zelf gezien) -.





Eten hebben we vandaag pas heel laat gedaan, omdat de brunch van Harrah’s ook briner (brunch & diner) had kunnen heten, zo copieus was het. Het is dus al ver in de avond voordat we bij het food court van het Venetian Hotel aan een tafeltje neerstrijken met kost van in dit geval Nathan’s. Het smaakt allemaal voortreffelijk, al gaat het cliché dat het oog ook wat wil, hier niet helemaal op. Nou kan dat ook eigenlijk helemaal niet, gezien de aard van de gerechten; twee van ons hebben namelijk chili cheese fries besteld en dat kan er nu eenmaal niet ‘mooi’ uitzien. Maar het was wel lekker!



Omdat we toch onze bustickets nog hebben voor de Deuce tourbus, besluiten we om na de fonteinshow bij Bellagio, de strip nogmaals langs te touren, maar dan vanuit het genot van de voorste rij stoelen op de bovenste verdieping van the Deuce bus. We hebben geluk; al na twee haltes komen deze plekken vrij en zitten we dus vorstelijk vooraan. Na de laatste stop zuidwaarts besluiten we om lekker te blijven zitten, de bus zal zo wel ergens keren en dan de strip in omgekeerde volgorde afrijden. Dat ‘zo wel’ werd dan wel ongeveer twintig minuten, en we moesten op het busstation toch overstappen in een andere Deuce bus, maar nu is het dan toch zover dat we de reis in noordelijke richting gaan maken. We zijn de enige passagiers aan boord en hebben een vrouwelijke buschauffeur. Voordat we bij de strip komen zien we nog een groot winkelcentrum en het vliegveld, en dan stappen bij Luxor al meteen de eerste mensen op. Voordat we bij Stratosphere zullen aankomen, zo’n 8 mijl verder, zal de klok maar liefst ruim twee uur verder staan. Het verkeer op de strip is vanavond werkelijk chaotisch, niet in het minst omdat het verkeer tot tweemaal toe versmalt wordt van zes naar twee rijbanen; niet te doen. De buschauffeur beschikt over een luidsprekersysteem en steekt haar frustratie niet bepaald onder stoelen of banken. Trouwens, over stoelen en banken gesproken, omdat het zo druk is vormen zich in de lange tijd die er zit tussen twee Deuce bussen, bij de haltes enorme mensenmassa’s. Onze bus is dan ook tot de nok toe gevuld met zittende en inmiddels ook staande mensen. Af en toe schelt de stem van onze onvolprezen chauffeuse de ether in: ‘you bloody stupid moron with your cheap dodge’ op het moment dat iemand net zijn Dodge Charger voor haar bus ‘gooit’, ‘this is an exit not an entry, what if I would want to exit here, all you 20 fools would have to back up for 2 miles’ bij ongeoorloofd gebruik van een afrit als oprit etc. Haar opmerkingen worden steeds hilarischer, en op een bepaald moment heeft ze door dat ze onder de zittende en staande passagiers een willig publiek heeft om naar haar verhalen te luisteren. Ze begint spontaan met moppen tappen: ‘what do you do when you are sitting on a horse and are being chased by a tiger?’ > get your drunken ass out of the caroussel en go home!’ Of: ‘a schoolboy sits at the breakfast table and his mam only serves him porridge. No eggs, no bacon, just porridge. The boy asks ‘why do I not get eggs and bacon, mam? Well son, yesterday, when you fed the chickens I saw you chasing the chickens for fun, so no eggie today. And day before yesterday you were out to clean the pig’s stable, and just for fun you pulled the tails of two little pigs, so today no piggy.
But mam, dad kicked the cat this morning, will he now get no pussy………………’ De lachsalvo’s bulderen door de bus en ze gaat maar door. Het is bijna jammer dat we inmiddels bij ons hotel gearriveerd zijn en moeten uitstappen. We bedanken haar voor de entertaining avond ‘alweer een gratis show hier in Vegas’ en kruipen lekker ons bed in. De huwelijksnacht komt eraan…….

See you soon……….

[nieuwenoord]

Van harte gefeliciteerd met dit hernieuwde huwelijk! Prachtig verhaal!

[A3]

DAG 8, MAANDAG 24 AUGUSTUS 2009



‘home coming……….’

Tja, met twee kinderen op dezelfde kamer komt er van huwelijksnachttaferelen weinig terecht. Dat moeten we dan maar bewaren tot later; ‘what’s in the barrel does not turn sour’. Eerst pakken we de koffers, want vanmiddag vliegen we van Las Vegas door naar Orlando. Als dat gebeurd is, checken we uit en gaan we lekker ontbijten bij de buurman: IHOP. We moeten twee minuten wachten voordat we een tafeltje hebben; het is erg druk. Het menu is bij IHOP zoals gewoonlijk erg verleidelijk, en we gaan allemaal voor de Nutella crêpes. De een neemt er aardbeien met slagroom bij en de ander eieren; tja de combinaties die je hier samen kunt stellen tarten elke logica. Aan het tafeltje naast ons schuiven drie dames aan van naar schatting 20 jaar. Ze hebben alle drie een latino uiterlijk en het ‘schuiven aan’ is hier letterlijk bedoeld. Gewoon kunnen gaan zitten is er namelijk niet bij: zij zijn naar schatting alle drie zo’n 1 meter 60 hoog en hun gewicht zal variëren tussen de 100 en 150 kilo. Per stuk wel te verstaan, niet gezamenlijk. Nu ben ik zelf ook niet de slankste, dus wie ben ik om er wat van te zeggen, maar het is toch ook geen wonder dat de dames zo uitgedijd zijn; als je ziet wat ze naar binnen werken om 10 uur ’s ochtends > het is ongelooflijk. Echt stapels pannenkoeken en ongelooflijke hoeveelheden vette kost. Het doet me een beetje denken aan de tekenfilms van Popeye, als Wimpy aan tafel zit en bijna niet meer zichtbaar is achter de stapels hamburgers die hij besteld heeft. Verder zijn de dames enorm bezig met hun uiterlijk. De kleding is met zorg samengesteld en verder zijn alle materialen en technieken aangewend om het (bolle) gezicht zo goed mogelijk te voorschijn te doen komen. Ook handen en nagels zijn keurig verzorgd. Maar minder eten: ho maar!



Met goed gevulde magen keren we terug naar de wagen en gaan op zoek naar het ‘oude’ deel van Vegas, Fremont Street. We parkeren de auto in de straat ‘next to’ en wandelen door de eertijds belangrijkste straat van Vegas. Er is nu een gewelfde overkapping over de hele straat gebouwd, waar ’s avonds lichtshows worden gehouden. In Fremont Street zelf vind je nog een aantal casino’s, waaronder Plaza en Binions, maar verder vooral veel souvenirwinkeltjes e.d. Nou komt dat ons niet slecht uit, want Ellen moet voor het thuisfront nog de hand zien te leggen op een aantal leuke souvenirs. Voor Dirk wordt er gezocht naar een leuke modelauto en voor Maartje en Robin naar iets anders, maar uiteindelijk valt de keus voor alle drie op een leuk ‘Vegas style’ fotolijstje. Straks thuis een fotootje erin en klaar is Kees – en Dirk – en Robin – en Maartje.

Dan is de volgende stap om de auto te gaan inleveren en in te checken voor onze vlucht. Alles gaat lekker smooth, en ook de vlucht naar Orlando verloopt prima. Na vier uur en 30 minuten vliegen – en het overbruggen van drie uur tijdsverschil – komen we weer ‘thuis’: Florida! Onze koffers zijn er in een mum van tijd en we kunnen meteen door naar de balie van Dollar. Nu is het normaal gesproken zo dat we een auto huren bij Alamo, en dat er dan bij alle autoverhuurbalies op Orlando airport in totaal zo’n veertig mensen in de rij staan, waarvan 38 bij Alamo. Daarom hebben we dit keer niet voor Alamo gekozen. Maar jullie raden het al, precies, er staan dit keer GEEN mensen in de rij bij Alamo. En ook niet bij Avis, niet bij Budget, niet bij Hertz, niet bij National, maar wel bij Dollar………….. een man of acht zijn er voor ons……… Nou ja, er zit niets anders op dan te wachten. Dit duurt ongeveer drie kwartier. Dan helpt een vriendelijke dame ons aan een Jeep Patriot – vooruit dan maar -, en ze geeft als extra tip mee dat over een half uur – het is nu een uur ’s nachts – de Space Shuttle gelanceerd zal worden. We zijn inmiddels goed moe, maar dit is nog wel de moeite waard om de ogen richting oosten extra goed open te houden. We steken de straat over en lopen naar de parkeerplaats waar onze zilvergrijze Patriot staat. Helaas passen onze koffers er niet goed in, en moet er zelfs een exemplaar tijdelijk geparkeerd worden tussen de dames in op de achterbank. Wat een rotmobiel. Vervolgens rijden we weg en na een paar minuten valt me op dat deze auto ondanks zijn slechts 12,000 mijl een verdacht geluid maakt. Trouwens, als ik beter op let zie ik dat de auto geen cruise control heeft en ook geen elektrische spiegels. By the way, ook elektrische ramen ontbreken – we zijn terug in de middeleeuwen – en als ik er goed op let zit er zelfs geen centrale vergrendeling op. Nou wil ik niet pedant of arrogant overkomen, maar volgens mij waren die dingen in de tijd van Fred – Flintstone in dit geval – al standaard in de VS. Ik ben dan ook helemaal over de rooie: dit soort dingen – en ik weet dat ik me enorm aanstel, maar het is niet anders - kunnen mijn hele vakantie verpesten.



Het is bijna twee uur als we arriveren bij Parkway International resort. Helaas is de receptie al dicht, maar er hangt een instructie en een telefoon. Binnen een minuut is er iemand om ons de sleutel te geven, dus we kunnen snel onze kamer in. Eenmaal binnen grijp ik meteen de telefoon om Dollar te bellen dat ik niet echt happy ben, maar na veel doorschakelingen en de gebruikelijke keuzemenu’s kom ik niet verder dan morgen maar de auto om te gaan ruilen. Dus dat gaan we morgen dan maar doen. Nu eerst naar bed…………

ZZzzzzzzzzz………………………

[sachasenne]

Ooooo , zo romantisch die trouwbeloften !

Waarom doet die van mij dat nu niet

[A3]

DAG 9, DINSDAG 25 AUGUSTUS 2009



‘Elvis has left the building’

Door de consternatie van de afgelopen nacht zijn we helemaal vergeten om te kijken naar de lancering van de space shuttle. Daarom kijk ik nu, het is acht uur ’s morgens en ik ben toch al wakker, maar snel even op een van de vele nieuwszenders. Wat blijkt: de lancering is uitgesteld. Omdat de rest van de crew gisteren ook pas erg laat naar bed ging en erg moe was, ga ik er vanochtend even in m’n uppie op uit. Qua planning heb ik drie stops: eerst naar de luchthaven om de Jeep om te ruilen, als tweede naar het Holiday Inn Maingate voor de Alamo balie en als derde boodschapjes doen bij de Publix. Ik rijd om half negen weg en ben vlot genoeg bij de luchthaven, al heb ik daar wel al twee verkeersovertredingen voor moeten begaan. Om te beginnen moet je bij het oprijden van de I 417 50 cent aan tol betalen. Dit kan alleen gepast in een korf gegooid worden, wisselen of per credit card is er niet bij. Helaas beschik ik niet over muntjes, dus ben ik maar doorgereden. Daarna volgen nog twee tolpoortjes waar je wel gewoon kunt betalen, en deze vragen elk $1.25 De eerste kan ik prima betalen, maar bij de tweede kom ik aan met een biljet van $20, toch niet bepaald een enorm grote coupure zou je zo denken. Helaas kan de dienstdoende poortwachter niet wisselen en ook zijn supervisor doet of kan het niet. Ik kan dus niet betalen. Daarom krijg ik een briefje mee dat ik dan op moet sturen, en waarmee ik de betaling alsnog kan doen. Kan per cheque, money order of cash zegt de ambtenaar in functie. Aangekomen op de luchthaven lees ik het betreffende briefje even goed door – ook de small print – en dan blijkt dat cash niet kan. Nou, cheques en money orders heb ik niet, dus dat is gvd ook weer een probleem. Ik zie wel.

Bij Dollar hoef ik verder geen tekst en uitleg te geven. Als de auto niet bevalt – en dat doet ie dus echt niet – kan ik zo een andere krijgen. Welke had ik graag gehad? De man in de kiosk noemt een vier- of vijftal merken en types en daartussen zit o.a. een Dodge Nitro. Dit model ken ik, dus ik zeg ‘doe tie mar’. We wisselen sleutels uit en ik kan op pad. Gezeten achter het stuur van mijn zwarte Nitro zie ik als ik eenmaal weer op de snelweg ben dat de motorkap los ligt. Dus maar gestopt en vastgemaakt. Fijn bedrijf hoor, Dollar rent a car……….. Mijn tweede stop is in Kissimmee. Ik heb vooraf gepland om vanavond een kijkje te gaan nemen bij de een drive inn bioscoop, en om te voorkomen dat de achterpassagiers anderhalf uur of langer tegen een dak aan zitten te kijken, heb ik maar geïnvesteerd in een cabrio-for-the day. De man achter de Alamo balie in het Holiday Inn Maingate wikkelt eea binnen een minuut af, ik kan m’n Nitro hier een halve dag laten staan en vanavond bij inlevering kan ik de sleutel gewoon in een postbusje droppen. Mooi geregeld. Buiten staat mijn Chrysler Sebring Convertible al mooi te blinken. Het is beste een mooie auto, al is de beschikbare ruimte op de achterbank maar zozo.



Op nu naar ‘mijn’ Publix. Daar koop ik een kar vol met lekkernijen; jus, pastrami, heerlijk brood, boter, kaas etc. etc. Daar kan ik mee thuis komen; letterlijk en figuurlijk. Het is ongeveer half elf als ik weer aankom op het Parkway International; iedereen slaap nog als een roos. Ik dek de tafel, zet koffie en trommel iedereen uit bed; ontbijt! Dit is tevens een mooi moment om onze nieuwe accommodatie te beschrijven: het is een resort met aparte gebouwen van drie verdiepingen (geen lift), een receptie, kioskje en een mooi ruim ‘landscaped ‘ zwembad. Het is gelegen direct achter het Kobé Japans restaurant aan de 192, ter hoogte van Celebration. Het grenst aan twee kleine bospercelen waardoor men via boardwalks nature trails heeft aangelegd. En wild zit er, dat zullen we later nog wel merken….. Het geheel ziet er van buiten allemaal OK uit. Niets overdreven, geen marmer of andere overbodige luxe, maar netjes. Als je binnen komt heb je meteen rechts een kast en links een halletje naar de kleinste van de twee slaapkamers met daarop twee eenpersoonsbedden, een grote inbouwkast, een TV kast (met TV) en een eigen badkamer met bad, douche en toilet. Iets verderop heb je rechts een keuken met bar, inclusief koelkast, diepvriezer, magnetron, oven, kookplaat, wasmachine, droger, afwasmachine, koffiezetapparaat, tosti-ijzer en blender – om maar te noemen wat in het zicht staat. Op het aanrecht ligt keurig een setje met eerste benodigdheden als afwasblokjes, zeem, schoonmaakdoekje, toiletpapier, keukenrol etc. Dan is er een grote woonkamer met aparte eet- en zithoek, een grote flatscreen TV met een DVD-speler en een achterdeur. Ook is hier nog een deur naar een klein balkon met zitje. Het balkon is volledig voorzien van een screen, zodat er geen ongedierte bij kan komen. Ook bevindt zich in de woonkamer nog een aparte wastafel met spiegels en een deur naar de grote slaapkamer. Deze slaapkamer kent een tweepersoonsbed met een breedte van meer dan twee meter, wederom een grote flatscreen TV en meer dan voldoende kastruimte. Er is ook een aparte badkamer met douche en een grote jacuzzi, en er is een apart afsluitbaar toilet. De inrichting van het appartement is geheel in Afrikaanse stijl met schilderijen van leeuwen en olifanten, en ook de rest is geheel in deze stijl uitgevoerd. Dit geldt voor het behang, het tapijt, de lampen, de kasten etc. etc. Dit appartement kost ons zegge en schrijve $60 dollar per nacht inclusief tax. Echt een koopje, want het is in een woord geweldig.



Gelukkig is de rest van de familie het helemaal met bovenstaande beschrijving eens, want iedereen voelt zich al prima thuis. Anja voelt zich zelfs al zo thuis dat ze – en dit is echt een nieuw record - al binnen 12 uur na aankomst een grote boodschap heeft gedaan. Er is alleen een probleem: de boodschap is dermate groot dat er ondanks twee forse spoelpogingen nog steeds een drol van boa constrictor achtige proporties in het toilet drijft. ‘Adrie, kun jij niet even kijken?’. Kijken kan ik natuurlijk altijd, maar kijken alleen heeft volgens mij nog nooit een drol aangezet tot een houdini-act. Terwijl Anja de moed al heeft opgegeven en is terug gegaan naar de woonkamer doe ik nog twee fervente spoelpogingen. En bij de tweede poging komt de lange, bruine massa zowaar in beweging. Ik loop dan ook triomfantelijk de woonkamer binnen en meld: ‘Elvis has left the building’. Anja barst uit in lachen en ook ikzelf vind de grap wel leuk. Ellen en Linda hebben geen idee waar dit over gaat en kijken ons dan ook zeer onbegrijpend aan. Dit vergroot voor ons alleen maar de humor; we liggen krom van het lachen. De komende dagen zal Elvis dan ook nog vaak ter sprake komen. Anja zegt ‘zijn nummers zullen nooit meer hetzelfde klinken’. Daarna hebbent we de grap aan de meiden uitgelegd – ze snappen niet dat wij om zo iets flauws zo lang hebben kunnen lachen…. -, en daarna lopen we voor de eerste keer de nature trails en checken we het zwembad out. Het water is lekker als je er in gaat, maar na een kwartiertje of zo eigenlijk net te warm. Gelukkig bestaat hiervoor een remedie: men neme voorzichtig enkele stappen in de zeer warme jacuzzi, verpoost daar een minuut of 10 en duikt dan in het zwembad. Dit voelt dan weer heerlijk koel aan. Deze stap valt – en ik heb het zelf uitgetest – eindeloos te herhalen zonder aan effectiviteit in te boeten.



Aan het einde van de middag horende we plotseling een knorrend geluid dat we deze vakantie nog niet eerder hebben opgemerkt: honger! We kleden ons aan, laten het cabriodakje zakken en cruisen lekker naar de dichtstbijzijnde Taco Bell, ons favoriete restaurant. We kiezen dit keer voor de wat pittigere variant van de Nacho’s Bell Grande, de zogenaamde vulcano versie, en laten het ons smaken. Eenmaal weer buiten spelen we nog wat met het open dak, maar helaas begint het dan te regenen……. Het dak moet dus dicht blijven.


We rijden via de 192 naar de I4 West, en beginnen aan de trip van 43 minuten naar Lakeland. De film begint daar om half negen, maar als we om vijf voor acht arriveren is de hele boel nog stil en verlaten. Het miezert nog steeds, dus dat is minder. Om de tijd te doden toiletteren we even bij de tegenover gelegen benzinepomp en rijden we een stukje door Lakeland. We zien hier o.a. enkele vervallen motels en tevens een zeer groot distributiecentrum van Publix: ‘onze’ winkel. Ondertussen is de tijd weer wat gevorderd en rijden we de oude drive inn bioscoop 'Silver Moon since 1956' binnen. Er staan zowaar al drie andere auto's, dus we zijn in elk geval niet alleen. Als we bij de drive inn ticket booth komen schrikken we ons rot. Even naar de film kost hier $16! Voor vier personen wel te verstaan, dus dat is omgerekend € 2,88 per persoon. Volgens mij hebben ze de prijzen sinds 1956 ook nooit meer verhoogd....... De film waarvoor we gekozen hebben is overigens G.I. Joe. De kids zijn hier wel vagelijk mee bekend, maar mij zegt het niets meer dan dat dit volgens mij een actie pop figuur was - zeg maar een soort mannelijke vechtende Barbie - uit de jaren 80. Maar ik zal wel weer ontzettend ouderwets en onnozel zijn...... Bij de ingang van het terrein staat een groot bord waaruit blijkt dat je het geluid van de film gewoon kunt volgen via je FM radio, frequentie 88.3. Maar het is natuurlijk veel leuker om gebruik te maken van de boxjes die met een ophangbeugel aan je portier zijn vast te maken; een plaatje wat mij vooral nog bekend voorkomt uit de Flintstones:








Helaas is de ophangbeugel vanavond minder praktisch, niet omdat het een onhandig ding is, maar omdat je raam ervoor open moet staan om hem op te kunnen hangen aan je portier. En het regent............. Het duurt nog circa 20 minuten voordat de film begint, dus de dames gaan nog even toiletteren en daarna gaan we even wat inslaan bij de speciale kiosk: dat hoort immers bij film kijken, toch? Een ding wat ik echter maar niet kan snappen bij Amerikaanse bioscopen, maakt niet uit of ze binnen of buiten zijn blijkbaar, ze hebben hier alleen maar zoute popcorn en geen zoete! Welke idioot bedenkt dat nou? Om tijdens de film niet het risico te krijgen op mondklem - anderhalf uur zonder kauwen levert immers bepaalde risico's op, nietwaar - nemen we maar ijsjes. Hebben we in elk geval iets. Het open dak van de Sebring blijft overigens gesloten. Om twee redenen nog wel. Ten eerste regent het behoorlijk, een vrij sterk argument om niet met open dak film te kijken, en ten tweede is het niet nodig; achterpassagiers kunnen de film toch goed zien, omdat er in het parkeerterrein voor het scherm een soort heuveltjes zitten waar je de auto met de voorwielen op zet. Hierdoor komt de auto dus met zijn neus omhoog, waardoor het dak voor de achterkijkers niet in de weg zit. Ik had kunnen, nee moeten, weten dat daar op een of andere manier een oplossing voor zou zijn.

Na deze geweldige film (……….) rijden we weer richting Kissimmee. De film viel tegen, de Drive Inn ‘experience’ zelf was best leuk. Onderweg komen we op het lumineuze idee – het is nu immers droog – om een stuk met de kap open te rijden. Hebben we toch nog wat plezier van ons open kapje. Ik stop om de kap open te kunnen maken en zoek vervolgens op de I4 oostwaarts de grenzen op van ‘warp speed’; de maximum snelheid zijn we namelijk inmiddels ruim gepasseerd. Bij hogere snelheden is het voorin de Chrysler Sebring nog prima uit te houden, maar de ladies op de achterbank hebben afgezien van wapperende haren ook last van uitpuilende ogen, te ver opengesperde neusgaten en wegwaaiende oren. Als er nu maar geen oor in een neusgat is gewaaid, want dan vinden we het nooit meer terug…… De snelheid wordt dus weer naar een aanvaardbaar niveau terug gebracht, en de kap gaat uiteindelijk ook weer dicht. Want we zijn ‘thuis’. De respectievelijke bedden worden daarna meteen opgezocht, want morgen ‘moeten’ we vroeg op: Kelly Park!

Truste.

[A3]

EPILOOG ‘de moderne cinematografie’

Voordat we met dag negen beginnen, eerst nog een gratis ‘toegift’ over de films van tegenwoordig. Gisteren, tijdens de vertoning van G.I. Joe in de Drive Inn bioscoop van Lakeland viel het me weer op. Ondanks het feit dat de technieken voor filmen alsmede voor het maken van special effects steeds verder ontwikkeld raken – zegt men – is daar in de moderne film steeds minder van te zien. Bijna alle recente films – en ook bij TV series valt het me steeds meer op – spelen zich af in het donker, of zijn zodanig gefilmd dat alles behalve hetgeen direct in de spotlights staat – in dit geval letterlijk – (bijna) niet te zien is. Achtergronden en omgevingen zijn voortaan bijna altijd donkergrijze of zwarte massa’s waarin niks te onderscheiden is. Waarschijnlijk is dit zwaar de bedoeling, immers alles wat niet voor de kijker zichtbaar is hoef je ook niet in te richten op een manier die bij de betreffende filmscène past. En is dus goedkoper om te maken. Maar ondertussen zie je nauwelijks nog films waarbij sprake is van enige sfeer of setting. Daar komt nog bij dat in het donker, personen e.d. moeilijker te onderscheiden zijn, waardoor het plot van de film er meestal niet duidelijker op wordt. Nu schijnt dat – het niet duidelijker worden van het plot – ook mode te zijn, want er zijn veel recente films waarbij het plot óf gewoon niet klopt, óf waar het gewoon dermate ingewikkeld is dat het niet te volgen is. Ook bij G.I. Joe was dit het geval. Ik heb echter wel een mogelijke verklaring waarom het zo is; het plot is in de basis zo enorm simpel en uitgekauwd, dat de filmmakers, om het verhaal niet té afgezaagd te maken, het plot dermate gecompliceerd en moeilijk te volgen hebben gemaakt dat er voor de kijker toch nog iets te raden overblijft. Niet of het goed afloopt – want dát loopt het – en niet of de geliefden elkaar uiteindelijk zullen vinden – want dát doen ze -, maar meer ‘wie is nu eigenlijk die man die…etc.’.

Echt waar, let er maar ‘ns op, en geen film zal meer hetzelfde zijn. Je kijkt dan op een andere manier naar de film waardoor deze minder leuk wordt. En dat heb ik dan toch mooi bereikt……J



DAG 10, WOENSDAG 26 AUGUSTUS 2009



Prijspeiling: 25% prijsstijging in een jaar tijd: belachelijk!

Pa is chagrijnig. We zijn namelijk 10 minuten te laat vertrokken, en dat zou eventueel in kunnen inhouden dat we niet als eerste in Kelly Park zijn en dat dientengevolge iemand anders al het wild al heeft weggejaagd zodat wij dat niet meer kunnen doen……

Gelukkig is hij zelf heer en meester over het gaspedaal van de Nitro, dus de 10 minuten achterstand maken we al snel weer goed. Ontbijten doen we ‘en route’ met behulp van de vers gesmeerde broodjes en OJ (niet OJ als in OJ Simpson maar OJ als in Orange Juice) . Als we in de buurt komen van Kelly Park moeten we linksaf een vijfbaansweg opslaan, waarbij de middelste baan gereserveerd is voor links- en rechtsaf slaand verkeer. Het is behoorlijk druk dus we moeten daar even wachten. Zodra er een gaatje is ga ik linksaf, maar juist dan besluit de tegemoetkomende vrachtauto van linkerzijde – ik bedoel natuurlijk niet de vrachtwagen zelf, maar de bestuurder ervan – om zelf linksaf te slaan, daarbij de middelste van de vijf rijstroken in gebruik nemend. Deze rijstrook had ik echter net gekozen om in te kunnen voegen dus er dreigt een wedstrijd met voorspelbare uitkomst te ontstaan. Ik ga daarom snel iets naar links, hetgeen inhoudt dat de vrachtwagen voor mij geen obstakel meer vormt, maar waardoor ik wel een beetje een – en het stormt niet eens – een ghostrider wordt. Gelukkig is de dichtstbijzijnde tegemoet komende auto nog wel iets verder weg, hetgeen mij weer net genoeg tijd geeft om achter de vrachtauto alsnog veilig op de middelste rijstrook uit te komen. Pffffff. Dat soort dingen gebeurt me – gelukkig – niet vaak. Als we op de laatste kruising komen voor Kelly Park, blijkt dat de tubeverhuurder nog niet eens wakker is. Die houdt geen rekening met gekken die speciaal vanuit The Netherlands, Europe voor acht uur ’s morgens naar zijn geweldig ingerichte en goed gesorteerde etablissemnt – dus niet – komen. Dan maar zonder tubes. Honderd meter verder blijkt dat Kelly Park zelf ook nog niet open is: het is ook nog geen acht uur. Daar houden ze dus ook geen rekening met gekken die speciaal vanuit The Netherlands, Europe voor acht uur ’s morgens naar hun fantastisch onderhouden en prachtige park – dus wel! – komen. De tien minuten die we vanochtend zogenaamd te laat waren – en waarover Pa zich dus zeer heeft opgewonden – blijken dus juist niet te laat te zijn geweest maar eerder te vroeg…….. nou ja. We besluiten om maar even om te draaien en te kijken of de tubeverhuurder inmiddels is opgestaan. Helaas, die ligt nog steeds op één oor. Dan maar doorgereden naar tubeverhuurder nummer twee, maar ook daar ‘is het licht nog uit’. Dan maar terug naar het park, het is inmiddels 7.59 uur, dus lang zullen we niet meer hoeven wachten. De poort is open! Bij de ranger aangekomen krijgen we de schrik van ons leven. De toegangsprijs tot het park is in vergelijking tot vorig jaar – en trouwens ook in vergelijking met 2004 toen we hier voor het eerst kwamen – met wel 25% gestegen! Betaalden we eerst $4 voor een auto met vier personen, nu is dat maar liefst $5! Dit is $ 1.25 per persoon voor een hele dag plezier. Zijn ze hier nou helemaal ‘pulled of the loo ‘ (van de pot gerukt) ?!

Het leukste dagje uit van de vakantie is ook het goedkoopste, dat is nooit verkeerd. Naast de ranger worden we ook begroet door een kalkoen die lekker loopt te niksen en op de parkeerplaats zien we dat er nog geen andere auto’s staan. Er is dus niemand zo brutaal geweest om voor ons in het park te arriveren. Om geen dieren weg te jagen stappen we voorzichtig uit, zetten we onze stemvolumes op fluisterstand en sluipen we over de boardwalk naar het water. De zwemkleding hebben we al aan en de snorkelbrillen staan op onze voorhoofden. Ellen en Linda zijn als eerste bij de waterrand en zien direct een grote schildpad. Waar ik normaliter ongeveer 15 minuten nodig heb om aan de watertemperatuur te wennen doe ik het nu in 15 seconden. Samen met de girls ben ik de koudwatervrees dus al snel kwijt en we proberen de schildpad te vangen. Tijdens de achtervolging onder water blijkt het een enorm groot exemplaar te zijn. Zo groot zelfs dat Linda, die er het dichtst bij is, de schildpad niet kan/durft op te pakken. Ik vang het beest en til het boven de waterspiegel. WAUW, wat een kanjer. Zonder overdrijven schat ik dat deze vrouwtjesschildpad meer dan 60 centimeter lang is en circa 25 centimeter hoog. Hij is dan ook enorm zwaar. Zo’n groot exemplaar heb ik van deze soort nog nooit gezien; niet in het wild en ook niet in gevangenschap. Mevrouw heeft aan de linkerzijde geen volwaardige poten meer, maar zowel voor als achter slechts stompjes. Deze zijn er dus ooit door iets – collega schildpad, alligator - of iemand afgebeten. Of hij heeft klem gezeten tussen de deur…….





Na foto’s en filmopnamen wordt het beest zijn vrijheid gegund en gaan we verder op jacht. We zien grote big mouth bass en diverse andere vissen, en vangen ook nog een stuk of tien schildpadden, variërend in grootte tussen de twintig en veertig centimeter. Sommige zijn kalm en rustig, anderen zijn redelijk opstandig en doen hun uiterste best om direct weer los te komen. We worden dan ook allen wel ergens door de lange nagels van deze pedicurebehoeftige reptielen gekrabd. Ook een bezoekje aan de plaatselijke tandarts zou voor enkele schildpadmeneren en- mevrouwen overigens geen overbodige luxe zijn, want de gebitten zien er maar vervaarlijk uit. Kijk maar:



Geloof me, daar wil je niet door gebeten worden!

Nadat de parkranger in zijn golfkarretje is langs geweest en aan Ellen gevraagd heeft of ze de schildpad die ze op dat moment vast heeft los wil laten, richten we onze aandacht meer op het andere onderwaterleven. Samen met Anja loop ik naar het beginpunt van de rivier en we snorkelen deze samen helemaal af. Later doe ik dezelfde run nog een keer met de beide meiden en om het af te ronden nog een keer alleen. Die laatste keer zijn er bij het beginpunt ook een paar jongelui, waarvan er een zojuist een slang(etje) gevangen heeft. Het exemplaar krult en krioelt om zijn arm.



Ik maak met onze nieuwe onderwatercamera – een Fuji Z33WP – diverse foto’s en filmpjes. Voor iedereen die wel eens in of bij het water komt is dit een ontzettende aanrader. De camera heeft 10 megapixels en drie maal optische zoom en is 100% waterdicht. Hij is erg klein en dus ook uitstekend geschikt om als gewone vakantiecamera dienst te doen. Als extra voordeel heeft hij dus de 100% waterdichtheid. Handig bij het zwemmen en snorkelen, maar ook in waterparken, tijdens wandelingen in de regen etc etc. En dat voor slechts €139…..



Voorbeelden (onderwater)foto’s en films:



























Genoeg reclame nu voor Fuji, terug naar het verslag.
Om kwart voor een klinkt de sirene. Dit betekent dat er naderend onweer is en dat iedereen uit het water moet. Dit is sinds 2004 ons vijfde bezoek aan Kelly Park, en we hebben dit park nog nooit vrijwillig verlaten. Elke keer moesten we door naderend onweer vertrekken, maar nog nooit zo vroeg als nu. Toch vinden de dames dat vijf uur in het park lang genoeg geweest is, en wachten we niet tot de eventuele onweersbui voorbij is. En dat is maar goed ook zal later blijken. Iedereen kleedt zich aan en we gaan lekker terug richting Kissimmee. Na een 20 minuutjes rijden krijgen we honger. We zien een Steak ’n Shake en gaan daar lekker naar binnen. We peuzelen onze burgers, chili en frietjes lekker op en sluiten – vanzelfsprekend - af met een grote shake. Daarna lopen we naar buiten en ontdekken we tot ons genoegen dat er zich half verscholen achter deze Steak ’n Shake een parkeerplaats formaat XXL bevindt. NU vraagt de lezer zich af : en dus…? De ervaren Amerikaganger weet dat een parkeerplaats XXL maar een ding kan betekenen: een Wall Mart! En inderdaad, Uncle Wall lacht ons al toe. We gaan lekker naar binnen en winkelen ons suf. Met een buit van oa. Wrangler spijkerbroeken ($14), Wrangler overhemden ($7), Miley Cirus Shirts en broeken ($9) en vele andere kledingstukken zijn we in totaal $262 lichter. Maar hiervoor hebben we dan ook 28 items. Minder dan 10 dollar per stuks dus! Tijdens onze winkelfrenzy valt een aantal malen alle elektriciteit uit. Niet ten gevolge van onze koopwoede, maar door het enorme noodweer dat inmiddels buiten is los gebarsten. De dikke vette druppels maken een hels kabaal op het dak van ome Wall en we prijzen ons gelukkig dat we niet meer in Kelly Park zitten.

Eenmaal weer in ons appartement aangekomen, heeft ’s avonds niemand meer zin om uit eten te gaan, dus bestellen we maar Pizza. Flippers komt binnen het kwartier bezorgen, en het is vet maar erg lekker!

Hasta la vista!

[Nikkie1974]

Wat een ontzettend mooie filmpjes zeg! En natuurlijk een geweldig verslag, ik lees het met heel veel plezier!