DAG 3, WOENSDAG 19 AUGUSTUS 2009
Holy cow!
Om 5 uur zitten we recht overeind in bed. Godallemachtig wat is het koud. Ik loop naar de thermometer en stel vast dat die op 54 graden oftewel 12 graden Celsius staat. Brrr.... Deed die airco het dus toch goed. Ook de kids zijn al vroeg wakker, zodat we met voorsprong beginnen aan het schema van deze dag. Zo ongeveer na een half uur rijden blijkt dat iemand zich een hele dag verslapen heeft! De coyote waar we gisteren op gewacht hebben nadat de roadrunner was overgestoken, steekt nu vlak voor ons de weg over. Het is echt een mooi beest, en aan de overkant van de weg stopt hij nog even om ons na te kijken. Net alsof hij ook zoiets had van 'had ik die eigenlijk niet gisteren moeten zien?'
We hebben de meiden wijsgemaakt dat we vroeg op moesten omdat we in de Grand Canyon een eind gaan wandelen. Ze zitten dus niet bepaald lekker opgewekt achter in de auto. Vlak voor we bij de Canyon zijn rijden we door Tusayan, waar ook het Grand Canyon Airport ligt. We slaan daar linksaf en zo zoetjesaan begint er in het achtercompartiment van onze blauwe Ford iets te dagen. 'Zouden we..........?' Ja, we zouden! We stoppen bij Papillon helicopters alwaar we 'due' waren om half negen, maar we zijn er nu al 40 minuten eerder. We checken in, we worden gewogen - aleen horen we de uitkomst van de weegsessie niet; ben ik dus die 25 kilo voor Jan L.. afgevallen.... - en er wordt ons verzocht om de veiligheidsfilm te aanschouwen. Nadat we alle losse tassen en tasjes terug hebben gelegd in de auto - die mogen namelijk niet mee in de helikopter - schuiven we aan voor de film. Een aandoenlijk vriendelijke dame meldt dat deze ongeveer 15 minuten duurt en in het Engels is. Ze vraagt vervolgens of er ook behoefte is aan Duits, en dat blijkt voor een aantal aanwezigen zo te zijn. Dan vraagt ze of er ook behoefte is aan Frans. Iets te snel en vooral iets te luid & duidelijk zeg ik, 'oh no, please no French' , hetgeen me door het Franse gezin voor ons vast niet in dank zal worden afgenomen. Tja, hadden ze maar geen Fransen moeten worden...... Nadat we de instructiefilm hebben gezien, komen we in de wachtruimte terecht en die zal - in elk geval wat ons betreft - zijn naam meer dan eer aan doen. Van alle circa twintig mensen die tegelijkertijd met ons de film hebben gezien zit er na twintig minuten niemand meer. En van de twintig volgende mensen is na een kwartier ook niemand meer te bekennen. Dit geheel herhaalt zich nog drie tot vier maal. Het is half tien als we aan de beurt zijn. Samen met wat later een Italiaans stelletje blijkt te zijn mogen wij eindelijk naar buiten. We worden helemaal naar links geloodst, naar de meest oostelijke van de ongeveer 15 landingsplekken. Er vliegen helikopters af en aan, best een indrukwekkend gezicht. Alle helikopters zijn van het type 'Bell' en hebben een voorkant die bestaat uit een dichte onderzijde en een voorruit die uit twee delen bestaat en min of meer vlak is. Achterin zitten kleine raampjes waardoor de achterpassagiers - met wat moeite - naar buiten kunnen kijken. Plots verschijnt er een helikopter die er heel anders uitziet dan de anderen. Wij blijken te vliegen met een type 'Eurocopter' en deze is voorzien van een volledige transparante voorkant en van grote panoramaruiten aan de zijkant: mazzeltov! Ellen en Linda are falling al helemaal with their noses in the butter, want ze mogen nog voorin zitten ook! Best seats of the house! Ze genieten dan ook al door hun zenuwen heen, zoveel is wel duidelijk. Nadat iedereen keurig is vastgegespt en voorzien is van een koptelefoon vertrekken we. Onze piloot, Jim, heet ons welkom en 'off we go'. We vliegen eerst een stuk over de bossen, en de 5e van Beethoven werkt precies toe naar de apotheose als we voor het eerst 'over de rand schieten' en de canyon onder ons zien opdoemen. Het is echt adembenemend en we kunnen echt prachtige foto's en filmopnamen maken.
Op de terugweg moet Jim plotseling nog uitwijken voor een vogel, 'oops, bird', en daarna zetten we weer voet aan de grond op Grand Canyon Airport. We kopen in de shop van Papillon wat bagels, danish en sandwiches en peuzelen deze onderweg lekker op. We stoppen voor het eerst bij Mather Point en bezoeken direct het Visitor Centre, waarvan ik moet zeggen dat het echt hevig tegenvalt. In 1988 hadden ze veel meer en veel uitgebreidere informatie. Daarna stoppen we regelmatig bij uitzichtspunten die zich verder uitstrekken naar het oosten, richting uitgang van het park. Het laatste viewpoint dat we 'doen' is Desert View, het meest oostelijke binnen de grenzen van het park. We eten hier nog snel wat en vervolgen dan onze weg richting Kayenta, de volgende hotelhalteplaats.
Direct oostelijk van de Grand Canyon is het landschap ook nog onbeschrijflijk mooi en afwisselend. Je bevindt je na elke 20 minuten rijden in een compleet andere wereld. Van zandheuvels naar bergen naar woestijn naar ravijnen naar ......., tja, naar wat niet eigenlijk. In elk geval niet stedelijk, niet voorzien van mooie woonwijken of sjieke huizen. Het enige dat je aan 'bebouwing' ziet zijn krotten en halve krotten, soms half of geheel op wielen maar altijd geflankeerd door minimaal twee grote automobielen. Deze rommelige en afzichtelijke krotten doen echt afbreuk aan de schoonheid van de omgeving. Maar ja, hoor mij, de mensen die er wonen zullen wel andere zaken aan hun hoofd hebben dan zich afvragen of hun stulpje wel bij het decor past.........
Het absolute hoogtepunt is de painted desert. Zonder te weten dat deze zo heet zeggen vrouw en kinders 'het lijkt wel of hier iemand met een aantal bussen verf heeft rondgelopen en de heuvels geverfd heeft'. I rest my case. Geweldig mooi om te zien en ook hier geldt weer: afwisseling troef. Van grijs met groen naar blauw met bruin en van zwart met grijs naar wit met rood. Fantastisch!
Op het web hebben we prachtige foto's gezien van o.a. coal mine canyon op de website
http://www.ontdek-amerika.nl/ Aangezien deze site ook vrij gedetailleerde routebeschrijvingen geeft, en we op slechts 16 mijl van deze relatief onbekende canyon passeren, kan ik de rest van de familie overhalen om hier een extra 40 minuten aan te wijden. Bij Tuba City gaan we dus rechtsaf en vervolgens rijden we door een ogenschijnlijk erg saai landschap tot aan milemarker 32. Daar gaan we linksaf een onverharde weg op, richting een eenzame watermolen. Na enkele verkeerde karrensporen te hebben genomen vinden we de juiste en we worden niet teleurgesteld. Midden in dit oersaaie landschap ligt daar in een keer, zomaar uit het niets, alsof het door een of andere onverlaat zomaar zonder op te ruimen in het landschap is achtergelaten, Coal Mine Canyon. Een ware kakafonie aan kleuren en vormen staan in enorm contrast met de rest van de omgeving. Hoe is het in hemelsnaam mogelijk dat dit hier zomaar 'ligt'? Buiten een paar schapen en twee koeien zijn wij hier de enigen die van dit moois kunnen genieten. Maar blijkbaar voelt een van de koeien, namelijk degene die zo'n vijftig meter voor ons op een uitloper van de klif staat, zich ernstig door ons bedreigd, of zij is erg jaloers van aard. Zij draait zich om, snuift een keer, haalt de linkerhoef door het stof en zet het op een lopen. Niet oostwaarts, want dan zou ze na luttele meters de prachtige diepte van Coal Mine Canyon instorten, nee, ze komt recht op ons afgestuifd. Uiteraard herhalen wij haar ritueel: we keren ons om, snuiven een keer en zetten het op een lopen, ook westwaarts. Ze haalt ons gelukkig niet in en keert - waarschijnlijk moe, maar zeker voldaan - terug naar de schaars begroeide vlakte. Wij hijgen even uit, lachen wat schaapachtig - ondanks het feit dat we achtervolgd werden door een koe - en keren terug naar de rand van de kliffen om verder van het uitzicht te genieten. Met enige fantasie ontwaren we in de rotsen vormen van een olifant, een man met een kruiwagen - of met een peer, het is maar net vanuit welke hoek je de kruiwagen cq peer bekijkt - en een raam. Een aanrader van de eerste orde, deze Coal Mine Canyon.
Aansluitend stappen we weer in de auto en rijden terug naar Tuba City. Daar nemen we een ijsje. Maar waar? Er zitten aan het enige kruispunt van Tuba City zowel een Mac als een Sonic. Twijfel, twijfel. We kiezen voor Sonic. Maar ook bij Sonic staat ons iets nieuws te wachten. Binnen heeft Sonic namelijk de uitstraling van een ziekenhuis. Steriel, wit en zeer sfeerloos. Er zijn een stuk of 10 kleine zitjes, allemaal gescheiden door een hoge muur, waardoor je elkaar niet kunt zien als je zit. Bij elk zitje hangt een telefoon met een creditcardgleuf. Er ligt een menu (zonder prijzen) op de tafel en je moet bestellen door de telefoon van de haak te halen en te bellen met de keuken. Als je geluk hebt neemt daar iemand op, en als je veel geluk hebt is dat iemand die Engels verstaat en zelf ook nog eens bij machte is om in het Engels enkele woorden min of meer duidelijk uitgesproken te krijgen. Wij hebben het geluk pas bij de tweede belpoging, en het ultieme geluk van verstaanbaarheid valt ons pas ten deel bij het vierde telefoontje...... Dan halen we onze pas door de gleuf en na zo'n vijf minuten arriveert er een dame met vier ijsjes. Valt nog mee dat het niet met een lopende band of iets dergelijks komt. Onpersoonlijker dan Sonic is echt niet mogelijk. Ondertussen is er ook een trio jonge dames bij de Sonic binnengelopen en zij zitten aan het tafeltje tegenover ons. Dit zijn de enige twee tafeltjes die uitzicht bieden op andere gasten. Ellen denkt te zien dat de dames stiekempjes een foto van ons gezellige viertal hebben gemaakt, dus wij 'returnen the favour':
Daarna volgt, ter afwisseling, een redelijke eentonige route. Tenminste, het eerste deel richting Kayenta. Daarna wordt het toch wel weer mooi, met o.a. de Elephant Feet
en daarna de uitzichten met rare rotsen die opdoemen achter het plaatsje Kayenta. Maar eerst Kayenta zelf. We checken in bij het Hampton Inn, en zijn aangenaam verrast door het geheel in indiaanse stijl gebouwde en ingerichte hotel. Echt een plaatje. Ook de kamer is ruim en mooi ingericht. We pakken de koffers uit en gaan daarna lekker even zwemmen. Anja is nog even langs de receptie gelopen voor handdoeken, maar die zijn even op. Ze komen ze zo wel brengen. In het kleine zwembad zijn nog wat indiaans ogende meisjes actief en later volgt nog een Spaans, verliefd stel. Deze twee sufferds praten volop en denken dat ik geen Spaans versta. Dat is ook zo, dus ik kan helaas niets vertalen. Weer wat later, we kunnen niet weg omdat we nog steeds geen handdoeken hebben..........., komt er nog een Amerikaans stel met hun dochtertje. Je ziet ze denken 'why are these Dutch folks hanging around the pool for so long'. Nou duidelijk: WE HEBBEN GEEN HANDDOEKENNNNNNNNNNNN. Uiteindelijk is Anja handdoeken gaan halen en zijn we lekker gaan eten. Dit doen we in het hotel zelf. Ik hoef dus niet te rijden en heb zin in een biertje. Zul je net zien dat ze hier in het Navajo reservaat - want daarin bevinden we ons - geen alcohol schenken. 'Only non alcoholic beer available Sir'. Maar ik zo'n zin in bier dat ik het toch bestel. Het eten smaakt meer dan uitstekend, het bier totaal niet.
Welterusten!
Hotel fact: Hampton Inn, Kayenta: geboekt via de site van hilton.com voor $ 99 inclusief ontbijt. Mooi hotel, aanrader!
States visited: All except Alaska & Hawaii. Correction: all !
. In het park is het redelijk druk met mensen, maar ook niet té. Precies goed dus. Na een uurtje of twee drogen we ons af en rijden we verder naar Williams, alwaar we voor de meiden een leuke verrassing in petto hebben. We overnachten namelijk in een oude treinlocomotief. De auto is inmiddels door andere vandalen voorzien van een derde smiley en van de tekst 'haha'....... Nou ja, haha.....
:beerchug:
