Amerikaanse partner ontmoet

[Bonnie]

Hallo!

Ik las dat er een topic is waar in verhalen staan waar en hoe je je Amerikaanse partner ontmoet hebt.
Ben wel benieuwd naar alle verhalen.
Ik kan deze alleen niet vinden, wie kan me helpen?

Groetjes, Bonnie

[Old Faithful]

Bedoel je misschien dit topic?

[Bonnie]

Nee dat is hem niet, maar daar kan ik ook lekker meelezen.
Bedankt!

[kermit77]

Begin je toch gewoon lekker een nieuw topic daarover hier??

Kan zelf wel het spits afbijten...
Een jaar geleden heb ik me, in een opwelling, geregistreerd op een penpal website en begon allerlei mensen over de hele wereld te schrijven en emailen als tijdverdrijf. Heb er een aantal hele goede vrienden aan overgehouden ook!

Tot ik mijn "american dream" ontmoette... Eerst voorichtig kennismaken via email... dat klikte geweldig. Dus dan ga je chatten...webcam enz. enz... helemaal okee... dan ga je schrijven, bellen, ansichtkaarten, cadeautjes..... En van het een op het andere moment wordt je "tijdverdrijf" ineens een hele serieuze en romantische aangelegenheid Ze is gewoon.....WOW

En in oktober ga ik naar de states om het cirkeltje rond te maken Typisch dat je je "soulmate" aan de andere kant van de wereld moet ontekken, maar ja..... life's a b*tch zeggen we maar

En jij??:p

[replay35]

Leuk topic!

Ik ook wel een dame uit Amerika willen ontmoeten haha! Ik wil er graag wonen en de taal super goed beheersen..

[Quinn]

Ik ging gamen en leerde een andere gamer kennen, we begonnen te mailen en later te bellen, ik ben naar hem toegevlogen en het klikte.

[Petra/VS]

Volgens mij heb ik het hier al eens geschreven, maar hier ons verhaal van mijn blog gegrepen (lang, maar bijna 21 jaar later vind ik het nog steeds bijzonder):
Het begint in Annandale, Virginia. Ik ben 24 en woon (weer) bij mijn ouders, want drie jaar geleden ben ik naar de VS verhuisd na mijn studie in Utrecht en mag vanwege mijn visum nergens anders wonen. Ik werk bij een reisbureau en de uren zijn lang en laag betaald. Maar ik vind het allemaal een avontuur! Mijn Amerikaanse vriendin Melanie woont tegen een kleine vergoeding al een jaar bij mijn ouders in. Ook zij verdient bar weinig als "secretaresse" van een gierige advokaat. Mijn kamer is in de basement van het huis van mijn ouders en die van haar een zijkamertje daarvan, zonder ramen. Beiden betalen we huur aan mijn ouders en helpen we mee in de huishouding. Ik vind het heel fijn een vriendin hier te hebben wonen, na jarenlang in een gezellig studentenhuis in Utrecht te hebben gewoond. Het weer bij mijn ouders wonen is niet makkelijk, voor beide partijen.

Op een regenachtige zondag vervelen Melanie en ik ons. We hangen op mijn kamer en kijken door onze post. Daarbij zit een brief van een video dating service (hij bestaat nu nog: http://www.ge-dating.com), die we al vaak gezien hebben. Voorop zit een rode sticker met een hart en de "brief" is een vragenlijst over wie jij als jouw toekomstige ziet. We giechelen erom, stellen ons allerlei rijke mannen voor, die we via deze service zouden kunnen ontmoeten. In een vlaag van meligheid vullen we allebei een vragenlijst in en sturen hem op. We hebben allebei geen moeite mannen te ontmoeten, maar zijn ook geen van beiden nog gelukkig in de liefde. Dus waarom niet?

De volgende dag vertel ik een vriendin op mijn werk, dat ik die vragenlijst heb opgestuurd. Zij verklaart me helemaal voor gek, ze heeft een vriendin, die erbij is gegaan en die duizenden dollars heeft betaald. Ik besluit ter plekke iedere toenadering van die "service" af te slaan, want duizenden dollars heb ik absoluut niet, ik kan nauwelijks rondkomen van het minimum salaris, dat ik krijg!

Weken later, ik ben het voorval allang vergeten, belt er iemand van Great Expectations me op op mijn werk. Ik heb het zover weggestopt, dat ik geen idee heb, waar ze over praat. Ze heeft het over mijn "profile" en op ons werk hebben we ook "profiles" voor klanten, dus ik reageer heel verward. De vrouw aan de andere kant van de lijn denkt volgens mij, dat ze een langzame van geest aan de lijn heeft, want ze begint heel rustig en gearticuleerd te praten. Dat maakt me razend en inmiddels herinner ik me ook de vragenlijst en de kosten, die daaraan verbonden zitten.

Lange persoonlijke telefoongesprekken kunnen niet tijdens werkuren, anderen zijn ervoor ontslagen. Dus gauw vertel ik mevrouw Great Expectations, dat ik er noch de tijd noch het geld voor over heb om aan hun service deel te nemen. Maar ze laat zich niet afpoeieren en mijn baas staat achter mij mee te luisteren. De enige manier, waarop ik van haar af kan komen, is door een afspraak te maken. Vooruit, dan, donderdagavond om 7 uur mag er iemand bij mijn ouders langs komen. Mijn baas loopt weg, ik kan weer zijn tientallen telefoontjes, die wachten, opnemen.

Dit bedrijf heeft chronisch te weinig medewerk(st)ers, geen wonder, want een lunchpauze is er niet, we moeten dan doorwerken met een stuk pizza op ons bureau. Om zes uur is de dag niet klaar, dan moeten we nog "opruimen" (d.w.z. reserveringen bevestigen), wat we tussen de tientallen telefoontjes niet konden doen. Pas om een uur of tien 's avonds kunnen we weg. Pas later leer ik, dat dit een zogenaamde "sweatshop" is, toen wist ik niet beter, dan dat dit werken in de Verenigde Staten betekende (en voor velen betekent het dat ook, nog steeds).

Donderdagavond komt plotseling en ik neem me voor meteen om de prijs van dit alles te vragen. John, van Great Expectations, arriveert klokslag 7 uur bij het huis van mijn ouders. We hebben allemaal al gegeten, ik ben voor de gelegenheid vroeg van mijn werk vertrokken, want ik wil mijn ouders niet met dit alles opzadelen.

John stelt zich voor en begint een heel verhaal, wat uitmondt in de belofte, dat ik met Thanksgiving mijn aanstaande man aan tafel zal hebben. Wat? Ik ben helemaal niet uit op een "aanstaande man", laat staan met Thanksgiving (twee maanden later). Mijn tegenvraag is: "Hoeveel gaat me dit kosten?".
Daar antwoordt John liever nog niet op (maar ik wil het weten!). Hij gaat verder met alle loftuitingen over Great Expectations, ze hebben doktoren, advokaten en andere professionelen als lid, die geen tijd hebben om vrouwen te ontmoeten, omdat hun werk zo druk is ("join the club", denk ik, al verdien ik geen honderdduizenden dollars zoals die professionelen). Ik zit er skeptisch bij en blijf om de prijs vragen. Eindelijk, rond 9 uur, noemt John de prijs: $2000. Precies wat ik verwacht, te duur, nee, veel te duur voor mij.

Rustig vertel ik hem, dat ik $9.000 per jaar verdien en dat dat niets overlaat voor zijn service. Maar het doet hem niets. Hij zal zijn baas wel bellen en die kan vast een betere prijs geven. Zucht! Iedere vijf minuten belt hij met de telefoon van mijn ouders (lokaal telefoneren is hier gelukkig gratis) zijn baas, iedere vijf minuten haalt die $50 van de prijs.
Het is een vermoeiend gedoe en uiteindelijk hebben mijn ouders genoeg van die vreemdeling in hun huis. Het is bijna elf uur en de prijs is nu $1000.
Nog steeds ver boven wat ik me kan veroorloven, maar mijn vader wil, dat ik John de deur uit werk. Great Expectations wint, zoveel jaren later nog, de prijs voor de meest volhardende verkoper! Ik schrijf met angst en beven een cheque uit voor $1000, wetend, dat ik drie dagen heb om die cheque te annuleren. John vertrekt triomfantelijk.

Heel bezorgd, omdat ik geld heb uitgegeven, dat ik niet heb, ga ik naar bed.
Ik doe geen oog dicht en 's ochtends bel ik klokslag negen uur Great Expectations om ze te vertellen, dat ik de cheque wil annuleren. Dat kan niet over de telefoon, wordt me vriendelijk door de dame aan de andere kant van de lijn verteld (het maakt niet uit hoe boos je wordt bij dit bedrijf, iedereen blijft even (irritant) vriendelijk!), u moet daarvoor naar ons hoofdkantoor in Georgetown komen.

Wat een gedoe en dat allemaal om iets, dat ik niet nodig heb! Mijn moeder biedt aan mee te gaan en ik neem dat aanbod dankbaar aan, want je hebt duidelijk ammunitie nodig om deze mensen van je af te slaan! We komen in Georgetown aan en het kantoor ziet er erg mooi uit, als een bibliotheek eigenlijk. Aan de ene kant zie je de mannen en hun persoonlijke beschrijvingen, aan de andere kant de vrouwen. Alles is met eikenhout bekleed en er is een videokamer, waar je de video's van mogelijke aanbid(st)ders kunt bekijken.

Mijn moeder en ik worden een klein kamertje binnen geloodst. Het enige waar ik aan kan denken is mijn $1000 cheque, die ik me absoluut niet kan veroorloven. Mijn moeder ziet al die dingen, die ik hierboven beschreef.
Zij vindt het wel een avontuur, een oudere man vraagt haar of zij ook lid is en we moeten nog jaren horen, hoe iemand haar wel zag zitten. Maar ik wil mijn $1000 terug!

Na lang wachten komt er eindelijk iemand om te vragen, of ik serieus mijn $1000 terug wil. Ja!! Die wil ik serieus terug! Maar hoeveel zou ik dan willen betalen voor een lidmaatschap bij deze prachtige club? En inderdaad zie ik nu ook, dat het allemaal wel erg mooi is. Mijn brein werkt koortsachtig, wat kan ik me veroorloven? Ik denk aan een lidmaatschap bij een sportschool en zeg "$300". De dame verbleekt (of is dat mijn
verbeelding?) en zegt, dat ze zo terug komt.

Mijn moeder is intussen verliefd op deze bibliotheek van beschikbare mannen en vrouwen. Ik deel haar gevoelens niet, want $1000 is serieus veel geld
voor mij en het is nog steeds niet officieel geannuleerd! Eindelijk komt
er weer iemand anders van het sales team, zoals ze zichzelf voorstellen, die mijn $300 voorstel (deed ik dat?) goedkeurt. Voor een jaar ben ik nu voor $300 lid van Great Expectations. Ik weet niet of ik blij moet zijn, hoewel Mr. Sales Team doet alsof ik de loterij heb gewonnen. Voor die $300 krijg ik ook nog een gratis video taping en foto sessie.

De foto sessie is leuk en er komen goede foto's uit. Ik ben niet zo blij met mijn video, maar we krijgen maar een kans, dus zo moet het maar zijn. Mijn moeder vooral spoort me eindeloos aan om toch naar Georgetown te gaan.

Er zijn sociale aangelegenheden, zoals een diner op een boot op de Potomac en ik krijg heel wat "aanvragen". De service is erg netjes met privacy, iedereen heeft een nummer en een voornaam en als je iemand aanvraagt, die "ja" zegt, krijg je het telefoonnummer van die persoon.

Een tijd lang ga ik met een Amerikaan uit, die Nederlandse ouders heeft, zijn naam is Pieter. We kunnen het goed met elkaar vinden, maar de echte vonk is er niet. Ene "Clay" blijft mij maar aanvragen en uiteindelijk voel ik me genoodzaakt hem een vriendelijke brief te schrijven, waarom ik hem niet zie zitten. Ik krijg genoeg aanvragen, maar als ik dan naar de video's ga kijken (mijn ervaring is nu, dat video alles zegt, foto's niets!) blijken het niet bepaald mensen, waar ik ook maar iets mee gemeen heb.

Zo langzamerhand (Thanksgiving is allang weer voorbij, John had het niet bij het rechte eind) begin ik me te ergeren aan dit hele gebeuren. Maar het is mijn moeder, die me zegt, dat ik $300 heb uitgegeven en die moet ik tot het einde gebruiken. Zij gaat maar weer eens mee. We bekijken boeken (zoals in de bibliotheek) met mannen en haar oog valt op Rick (nummer 1721). Hij lacht zo guitig, vindt ze en ik moet toegeven, dat hij er erg leuk uitziet.
Dus vraag ik hem aan (de eerste aanvraag, die ik doe).

Een week later valt er een kaart in onze brievenbus, Rick heeft geen interesse in mij. Nou ja, ik vond hem leuk, maar kan ook zonder. Maar tot mijn verbazing komt er een week of wat later nog een kaart, weer van Rick (naar mijn idee dezelfde) die mij graag zou ontmoeten. Nu ben ik verward en ga terug naar Georgetown om de boeken nog eens na te kijken. Het blijkt, dat Rick 1721 en Rick 1720 (die ik absoluut niet leuk zou vinden!) vlak naast elkaar staan. Of ik heb het verkeerde nummer doorgegeven, of de centrale heeft het verkeerde nummer ingetoetst, ik ben in ieder geval blij, dat hij ook "nee" zei!!

Op het verzoek van Rick 1721 zeg ik "Ja" en krijg zijn telefoon nummer.
Oei, spannend! Ik heb nog nooit een man zomaar opgebeld, maar op 7 februari
1987 doe ik dat wel. Ik krijg Rick meteen aan de lijn, hij is net terug van een ski trip naar Vermont. We kletsen tot diep in de nacht en er is zeker een connectie. We spreken af om op 9 februari naar de film te gaan. Die date is zo succesvol, dat we elkaar meteen trouw zweren (love at first sight?).

Later bleek, dat Rick mij al verscheidene keren had aangevraagd, maar dat ik telkens geblokkeerd stond (omdat iemand anders mij had aangevraagd). Zo hebben wij elkaar aangevraagd! Toeval?

Na bijna 22 jaar samen kan ik alleen maar zeggen, dat dat geen verkeerde beslissing was.

[lelie]

Wat een leuk verhaal, Petra!

[nieuwenoord]

Ik heb het verhaal al eens gelezen, maar het blijft een prachtige love story. Vooral mooi omdat we met eigen ogen gezien hebben hoe goed jullie bij elkaar passen Volgend jaar maar weer eens kijken

[Bonnie]

Wow wat een verhaal Pertra! Net alsod ik een boek lees, helemaal top!

En ja, nu dan mijn verhaal.. ik kan natuurlijk niet achterblijven.
Ik had toen ik 13 jaar was ene penvriendin ( snailmail) uit Finland. Ik ben haar uit het oog verloren toen ik een jaar of 18 was, maar altijd aan haar blijven denken.
In 2007, dacht ik: hey, ik kan haar wel eens google'en..maar geen resultaat. Ik tikte iets in van penpals en kwam zo op een grote site voor penpals op het internet. Ik dacht :daar kan ze wel eens op staan? En zo niet, lijkt me wel een leuke site.
Ik registreer me en bekijk de site eens, links onderin was een vak met fotootjes van mensen die op dat moment online zijn.
Ik zie een klein fotootje waarvan ik meteen denk: oooh wow! Die ziet er leuk uit!
Ik klik de foto aan en BAM...dat was het...die smile was het, ik kreeg kippenvel en geschrokken door dat gevoel drukte ik m'n pc compleet uit! Geschrokken van mijn reactie jumpte ik op en ging thee zetten om m'n gedachten even te verzetten maar dat werkte niet..He verdorie...hoe heette ie nou? Ik moet hem terug vinden! Ik zet m'n pc weer aan, zoek hem op en weer die foto..hihihi.. ik begin te giechelen Ok, een mailtje sturen, zomaar, koetjes en kalfjes... Hij woont in NY zag ik, jeetje! Bijna direct kreeg ik een leuke spontane mail terug, het mailen deden we elke dag, het was mega gezellig, daarna bellen, foto's sturen, cadeautjes.. en voor ik het wist, draaide alles om de mails elke dag. Ik keek erg mega naar uit. " Nee ik ben niet verliefd" zei ik tegen vriendinnen, "dat kan toch niet? via internet, en we wonen zo ver van elkaar af!"..hmmm..was de reactie altijd, dat zal wel, wat jij wilt geloven meid In maart 2008 ging ik naar Noth Carolina naar een vriendin waar het mega gezellig was en ik plakte er 4 dagen NY achteraan. Ik was compleet niet zenuwachtig, vond het wel spannend!
Hij had me opgehaald en het was gelijk alsof we elkaar al jaren kenden, maffe grappen, spontane gesprekken, we hadden gewoon fun. Vanaf die tijd is het altijd zo geweest, elke dag mailen en foto's van dagelijkse dingen.
In 2007 hebben we elkaar 3x gezien, dit jaar 4x en denken we over samenwonen.
Dat is mijn verhaal

[lelie]

Dat is ook een leuk verhaal, Bonnie!

[phillybilly]

Haha, wat een leukverhaal Bonnie !!!
Zoiets gebeurt dus niet alleen in chickflicks
Succes met de samenwoonplannen!

[Bonnie]

nee klopt, niet alleen in chickflicks!
En het rare was, toen ik hem in het echt zag, pas achter kwam dat ie kleiner was dan mij.
Maar doordat ik al helemaal weg van hem was, kon me dat niets schelen. Terwijl als ik hem bv in de kroeg tegen zou komen, ik niet op hem afgestapt was omdat ie kleiner dan mij is. Ik houd wel van een grote stoere man waar je naar 'opkijkt' zeg maar Maar doordat ik helemaal 'ingepakt' was door z'n karakter kon het me niet schelen. Raar he?

[Gerd]

Petra wat een romantisch verhaal ,ik word warm vanbinnen wanneer ik het lees Het is echt een succesverhaal , een roman

Bonnie ,jou verhaal is ook mooi , en ik hoop van harte dat het allemaal net zo goed afloopt als bij Petra :doublethumb:

[Petra/VS]

Maar doordat ik helemaal 'ingepakt' was door z'n karakter kon het me niet schelen. Raar he?

Vind ik niet raar, hoor. Nu via email en chats komen veel mensen elkaar tegen zonder elkaar eerst fysiek te hebben ontmoet en dat gaat heel vaak goed. Mijn zus heeft zo mijn zwager ontmoet en dit jaar zullen ze tien jaar getrouwd zijn.

[Bandido]

Mee eens, ik hoor dit in mijn omgeving ook steeds vaker. En die datingsites worden ook steeds beter heb ik gehoord, nu de technologie het toelaat om mensen beter te matchen. Ik heb het zelf nooit gebruikt, maar ik had het zeker eens geprobeerd als ik geen relatie had gehad. Ik vind het in ieder geval helemaal niet raar.

[Fisherman]

Ik heb nog nooit een datingsite gezien maar ik heb mijn amerikaanse vrouw bij toeval ontmoet in een pub in Dublin Ireland ! Ik zat een avond in de kroeg met 3 vrienden en we kregen het idee om het weekend erop maar eens te gaan stappen in Dublin,we waren allemaal vrijgezel dus we deden regelmatig zulke dingen (wij keken nergens naar en deden vaak ff gek)! Dus die week een ticket en hotel geboekt en op naar Dublin om lekker te gaan stappen in de Temple Bar. De 2e dag dat we daar waren zaten we lekker in een pub te drinken en naar Ierse live muziek te luisteren(dat is het enigste wat we in Dublin hebben gedaan ) en later op de avond kwamen er 2 dames naast ons staan omdat wij gezellig aan het drinken en aan het zingen waren enzo en dat vonden ze erg leuk en gezellig,ze dachten dat wij lokale Ieren waren omdat we veel konden drinken en alle teksten van de Ierse muziek uit volle borst mee konden zingen . We kwamen aan de praat en toen bleek dat de dames uit New Jersey kwamen, Ze waren met z'n 2en een weekje in Dublin om ook de gezellige sfeer eens te ervaren.
1 van de dames vond mij wel leuk en ik haar ook dus van het 1 kwam het ander en we gaven elkaar onze telefoonnummers en mailadres zodat we contact konden houden. Ik had nooit gedacht dat ik haar nog eens zou zien maar we hadden elke dag contact en het klikte helemaal tussen ons! Ongeveer 6 weken later kwam ze me opzoeken in Nederland en sindsdien zagen we elkaar bijna elke maand ,ik vloog vaak naar de US of ik zocht haar ergens in europa op als ze ergens een meeting had voor haar werk (ik vloog o.a een keer een weekendje naar Praag) of ze kwam naar Nederland als het mogelijk was! Ik vloog zelfs vaak voor een paar dagen naar de US,ik vertrok meestal op donderdag en s'maandags was ik weer terug en aan het werk dat had ik er graag voor over!! Nadat ik haar een maand of 8 kende heb ik mijn baan opgezegd en ben ik voorgoed naar de US vertrokken en zijn we getrouwd! Nu woon ik alweer een paar jaar hier en we zijn gelukkig getrouwd en we hebben 2 kindjes en een prachtig huis en alles wat ik me kans wensen . Ben heel blij dat ik de stap heb genomen en nu hier de US woon! Moet wel zeggen dat het in het begin best moeilijk was om geen famillie en vrienden om je heen te hebben of iemand die je eigen taal spreekt en ik moest ook erg wennen aan de cultuur (in de US wonen is heel anders dan er op vakantie te gaan ) maar dat heb ik nu allemaal onder controle en voel me helemaal thuis hier !

Groeten Jeroen

[dutchie_in_boston]

de korte en onpersoonlijke versie want dit blijft het internet.

Ik zat in Boston voor een jaar als student en ging vaak stappen met een engelse vriendin die op een avond een leuke man tegenkwam. Die leuke man had een hele leuke (en mooie) vriend waar ik dit jaar 18 jaar erg gelukkig mee ben getrouwd.

[Bonnie]

@Fisherman: oh leuk verhaal zeg! En wat een toeval, allebei in Dublin...dat heeft zo moeten zijn
(leuk is Ierland he? )

[Bennogr]

Ook al eens eerder verteld, maar het is een kort verhaal.

Ik was in 1981 in Washington DC, in het Pentagon de Nederlandse minister van defensie interviewen voor de Wereldomroep (hoewel ik op mijn dienstkeuring in Nederland had gezegd dat ik dienstweigeraar zou worden -- waarop ik meteen naar de psychiater werd gestuurd, we waren het gelukkig eens, dat ik heel normaal ben). Naar de buurt rond het Kapitool en na een biertje en wat rondwandelen door een boekwinkel in een taxi gestapt, naar het vliegveld om naar New York terug te vliegen. Op de volgende hoek stapt een dame in die ook naar het vliegveld moet (ze vulden vroeger in DC taxi's zoveel mogelijk). Ik praat met de chauffeur (als goed journalist, vaak je beste bron), de dame mengt zich ook in het gesprek en op het vliegveld blijkt dat ze ook naar NY gaat. Zitten praten in het vliegtuig, terug in de stad samen wat gedronken, twee dagen later haar 's avonds gebeld en na een jaar samenwonenzijn we al weer 27 jaar getrouwd.