Met toch een beetje gemengde gevoelens zowel aan de kant van degenen die uitzwaaien als degene die de uitzwaaitjes in ontvangst neemt, stap ik in de trein op station Oss. Via Den Bosch zal de NS, hopelijk, mij naar Schiphol brengen, alwaar de grote Atlantische oversteek voor de tweede keer in slechts luttele weken wacht. Geheel tegen de verwachting en alle voortekenen in, arriveert de trein exact op tijd op Schiphol. Met slechts één koffer, die ook nog eens voorzien is van een paar ontzettend soepel lopende wieltjes, begeef ik me tussen de mensenmassa naar de vertrekhal. Het is druk op de luchthaven, maar niet zo druk als je zou verwachten op een zaterdag midden in augustus. Ruim op tijd arriveer ik bij de incheckbalie van Continental Airlines voor de vlucht naar Newark. Mijn koffer wordt gewogen, ik gelukkig niet........, en deze blijkt ruim onder de 23 kilo limiet te vallen. Tsja, gewapend met slechts een gum en een onderbroek kom je niet snel boven een netto gewicht van 140 gram uit. En dan heb ik het nog over een grote gum; kun je nagaan als het een kleintje was geweest....
Tot nu toe geven alle informatieborden ook aan dat de vlucht op tijd zal vertrekken; op zich al een wonder met alle commotie van de afgelopen dagen. Na een paar laatste shopping activiteiten, overigens voornamelijk om de inwendige mens te versterken, tax free shopping vind ik namelijk zowiezo zeer ongemakkelijk > ik ga toch niet de hele reis lang zeulen met allerlei spullen in flessen en flesjes omdat ik dan een euri of drie bespaar? Trouwens, het kan nu niet eens meer want je mag nog geen tube tandpasta meer meenemen in het vliegtuig. Dus is heel Nederland, gedwongen door de omstandigheden, dat wel, het weer helemaal met me eens. Aan boord van het toestel blijkt er de nodige ruimte te zijn, zo veel zelfs dat ik na een uurtje of wat vliegen, ik geloof dat ik de Big Ben net onder ons door zag schieten, het er maar eens van neem en languit ga liggen. En dan gebeurt wat er in ruim 30 jaar vliegen nog nooit is gebeurd;
• ik vlieg terwijl ik slaap*
• ik slaap terwijl ik vlieg*
* kruis aan waar u de voorkeur aan geeft
Midden boven de Atlantische Oceaan, hoe kan het ook anders, schiet ik (rustig maar, dit bedoel ik figuurlijk en niet letterlijk) wakker. Groenland (ik weet niet welk genie er vroeger kleurenblind was, want Groenland is echt hartstikke wit) zijn we al gepasseerd en op de schermpjes in de stoelen voor me is de US of A al te zien; wauw: zo vliegt de tijd (zowel letterlijk àls figuurlijk). De aardige stewardessen van Continental brengen ook nog eens precies op tijd iets te drinken, en zowaar begin ik te denken dat vliegen eigenlijk nog zo oncomfortabel niet is. En dat is dus echt voor het eerst! Het stelletje dat op de stoelen naast me aan het raam zit is overigens van mening dat er verder helemaal niemand in het vliegtuig zit. Ongegeneerd zijn ze een potje aan het vrijen, waarbij zowel visueel als hoorbaar weinig aan het toeval wordt over gelaten. God weet wat die twee allemaal hebben uitgespookt toen ik lag te snurken...? Het lijkt al niet zo veel later als de ‘fasten your seatbelts’ lampjes aan gaan en we ons moeten gaan voorbereiden op de landing. Eigenlijk is het een afstandje van niks, Amsterdam – New York. Zeker is dat dit rechtstreekse vliegen je toch een hoop rust oplevert en de stressfactor behoorlijk binnen de perken houdt. Geen zorgen over te halen aansluitingen en dus ook geen enkel risico op verbale gevechten met airline medewerkers over al dan niet te lange vertragingen, te grote of te kleine luchthavens etc etc. Alleen het geruststellende gevoel dat je straks na landing geduld moet hebben bij het clearen van de customs, zoals het hier zo mooi heet. In mijn geval duurt dit vandaag slechts 20 minuten; alweer een nieuw persoonlijk record. Er zitten nu zo veel dingen mee tijdens deze reis van slechts één dag oud, dat een angstig voorgevoel me bekruipt. Dit kan niet lang goed gaan.
Voorlopig echter wel. Een taxi die me voor een schappelijke prijs, omdat er nog drie medepassagiers zijn, naar Manhattan brengt, maakt dat het onheilspellende gevoel plaats maakt voor een gelukzalig; en da’s wel zo prettig. Het is ongeveer 18.00 uur als ik voldaan, maar toch enigzins moe van de reis, neerplof op het bed van room 131 van het Wolcott Hotel, op 4 West 31st Street, Manhattan, New York, New York, US of A.
Good day!
.
