Stelling: tieners in US zijn zelfstandiger dan in NL

[Gast]

Lieve Petra (of mag ik Juffrouw Doddel zeggen?),

Wat leuk!!!!

Ten eerste: het was mij niet duidelijk - onervaren forumverschijning als ik ben - dat een formele introductie 'the thing to do' was. Anders had ik dat wel gedaan hoor. Mijn excuses: ik ben Erik de modderhaai (Rotterdam '61), vader dan wel voogd van 7 bloedjes van kinderen varierende in de leeftijd van 2 tot 19 die geen van allen ook maar een reet aan liefdadigheid doen. 1 in Nederland, 2 alhier, 2 in Taiwan en 2 in Singapore. Tot zover de mij bekende score. Mijn zorgzame vrouw heeft mij op dit interessante forum gewezen. En het was inderdaad heel leuk om te lezen, totdat ik ineens door U gewezen werd op regels. Ikzelf ben in een ver verleden eens uitverkoren tot 'moderator' op de Mojo musicwebsite. Mijn slogan "I will do f*ck all" sloeg aan en droeg bij tot mijn verkiezing, en wijst tevens op mijn afkeer van forumregels. Na verblijven in Nederland, Ivoorkust, Singapore en weer Nederland heb ik de mazzel met mijn familie nu in Houston Tx te mogen verkeren, en ik heb het zeer naar mijn zin. Als alles naar wenst blijft gaan worden we hier oud en grijzer.

Tot zover mijzelf.

Nu wil ik graag heel duidelijk maken dat het niet mijn bedoeling is om u persoonlijk of uw gezin aan te vallen. Waarom zou ik? Ik ken u helemaal niet, en de kansen dat wij elkaar zullen (willen) ontmoeten zijn nihiel. En dat u (allebei trouwens) keihard gewerkt hebt, kan ik beamen noch betwisten, dus neem ik aan voor waar. Wat mij stuit is uw suikerspin-achtige kijk op wat er speelt in de wereld in het algemeen en dit wonderschone continent in het bijzonder. Ik vind u op z'n minst naief doordat u de problemen die de Amerikaanse tienergeneratie overduidelijk kent, simpelweg wegwuift door genoemde zorgen te verwerpen door deze te vergelijken met uw eigen idylle (en ik hoop echt met grote hopen dat deze overeenkomt met uw werkelijkheid).

IK heb een half jaar geleden een boekje van de Charles Groot(of Groen-)huizen gelezen. Die was heel positief over het leven hier, maar ook tusen zijn welhaast evangelische zinnen kun je lezen dat "The American Dream" een fenomeen is dat, een uitzondering daargelaten, hoe langer hoe meer alleen maar te bereiken is voor de happy few. Mijn vermelding hiervan is geen kritiek of lofzang, maar slechts een gegeven feit waar wij allen in dit land mee moeten leren leven. Uw familie is klaarblijkelijk onderdeel van het systeem waarin u verder kan groeien van "the Haves" tot "the havemores" zoals Pres. Bush bij een toespraak tot sponsors eens onvergetelijk prachtig zei. Nogmaals, ik heb geen problemen met uw goed fortuin. Integendeel: ik prijs u gelukkig. Maar 'joh', vergelijk uw bevoorrechte positie alstublieft niet met 90% van de rest van de in Amerika levende mensen, voor wie in veel gevallen overleving een dagelijks onderwerp is.

[Gast]

Juffrouw Doddel is de liefste juffrouw uit de hele Nederlandse literatuur! Vinnik.

En daarbij aangepast: ik wist niet dat dit het alles-Amrika-zolang-het-maar-goed-voelt-forum was.

Stond er niet bij.

Mijn excuses. Ik zal lief zijn.

[Bennogr]

Wat is zelfstandigheid van een kind? Ik was degene die thuis werkte en daardoor een meer flexibel werkschema had dan mijn vrouw (die gewoon buitenshuis wilde werken en gelukkig een ziekteverzekering meebracht).

Er waren tijden dat ik wilde dat mijn zoon wat zelfstandiger was, zodat ik tenminste door kon werken. Maar mijn ongeduld was gewoon te vroeg, toen hij 10 was wilde hij gewoon veel dingen niet alleen doen, toen hij 12 was wilde hij meer doen en toen hij 16 was reed hij alleen in z'n auto naar school. Aan de andere kant: op z'n 11 stapte hij wel alleen in het vliegtuig om vanuit Minnesota terug te vliegen naar New Jersey waar onze voormalige buren en z'n beste vriend woonde. Zoals zo vaak: zelfstandigheid is een relatieve en betrekkelijke zaak.

Zelfstandigheid is gewoon iets dat sommige kinderen eerder kunnen of willen dan andere. Maar ze worden op een gegeven ogenblik (hopelijk) op hun eigen manier zelfstandi, als ze daarvoor klaar zijn.

Ik moet er dus niet aan denken dat onze zoon z'n werk en leven in San Francisco op zou geven om voor onbepaalde tijd weer bij ons in te trekken. We mogen tegenwoordig al blij zijn als hij een lang weekeinde wil komen rond Thanksgiving. (En nu ik het toch daarover heb: Hoe zelfstandig zijn/worden ouders eigenlijk? Volgens mij kom je nooit helemaal los van je kind, hoe zelfstandig ze ook zijn/zijn geworden -- misschien iets voor een ander draadje)

Zoals al vaker gezegd: in een land met 300 miljoen inwoners, heb je meer schakeringen dan in een land met 16 miljoen inwoners. Dat geldt voor de (hopelijk) volwassenen, de kinderen, de politiek, de goede en de slechte mensen.

Overigens: ik had m'n handen al vol aan 1 kind, ik zou er niet aan moeten denken om zeven kinderen te hebben, en dan nog verspreid over de hele wereld.

Maar ja, ieder z'n meug.

[ANY]

Poeh, kijk ik hier even niet en vliegen de vonkjes er vanaf.
Toch nog even een opmerking over de manier van salaris overschrijven; als ze goed met hun maandelijkse salaris om kunnen gaan in Nederland, dan kan het misschien veranderd worden in een 2 of 3 maandelijks salaris. Kan de werkgever er nog even rente van krijgen (sorry, kon het niet laten

Terug naar zelfstandigheid. Ik zie daar verschillende niveau's in, het is een leerproces. Mijn kinderen maken al sinds ze klein waren hun eigen ontbijt klaar. Nee, niks luie ma, maar dan kregen ze hun boterham of cereal zoals ze het zelf wilden. Ze zijn ook af en toe "latch key kids" geweest, en daar vertrouwde ik ze in.
Als ze hun taken doen zonder dat ik ze achter de veren hoef te zitten, en zelf het initiatief nemen, dat is een stuk zelfstandigheid. En verantwoordelijk zijn voor wat ze doen.