Ik heb Marjan en Roland - die vanochtend richting Virginia en Petra vertrokken zijn - beloofd dat ik een kleine update van hun verblijf hier zou plaatsen, dus bij deze!
Ze kwamen zaterdagmiddag bij mij in Louisville aan (het heeft van het begin van hun bezoek tot het eind helaas vrijwel continu geregend, trouwens). We hebben die eerste dag vooral gebruikt om bij te kletsen, want via het forum en e-mail met elkaar spreken is toch anders dan "live". 's Avonds zijn we gaan eten bij Tony Roma's, een BBQ-restaurant waar Roland verzot op is.
Op zondag zijn we (na het ontbijt te hebben genuttigd bij Bob Evans, een keten) naar Mammoth Cave gereden, waar we met een gids een toer door een klein deel van de grotten hebben gemaakt. De toer besloeg slechts 1,75 mijl maar duurde ca. 1,5 tot 2 uur, en dat terwijl de grotten bijna 400 mijl aan bekende gangen bezit! De toer eindigde bij de Frozen Niagara, een indrukwekkende groep stalactieten die gezamenlijk op een bevroren waterval lijken.
We zijn deels teruggeredenvia zijweggetjes, zodat Roland en Marjan ook de kans kregen om een deel van het minder bekende landschap van Kentucky te zien. 's Avonds gingen we weer uit eten, ditmaal naar Applebee's. Daarna zijn we naar Bardstown Road gegaan, dé uitgaansstraat van Louisville, waar we een aantal uren gezellig doorgebracht hebben in O'Shea's, een Irish pub.
Op de laatste dag van hun bezoek heb ik Roland en Marjan laten zien hoe
Norton Commons eruit ziet en heb ik ze via binnenwegen naar downtown gebracht, waar we even een bezoekje hebben gebracht aan mijn werkplek en de uitgaansstraat die daar in de buurt is, genaamd "Fourth Street Live".
Vanuit downtown zijn we de rivier overgereden, Indiana in, om 80 mijl noordelijker naar de outlet stores bij Edinburgh te gaan. Hier hebben we (in de inmiddels snijdend koude wind van de aankomende winterstorm) een aantal uren geshopt. Daarna zijn we weer terug richting Kentucky gegaan; het plan was om een mooie route over de zijwegen te volgen en dat is alleszins geslaagd, alhoewel niet op de manier die we in gedachten hadden.
Onze geplande route leek vanaf vrijwel het begin onbegaanbaar: eenmaal we een mijl of 12 van de snelweg af waren, zagen we een bordje "Road Closed - High Water" staan. Omkeren dus? Nee, als eigenwijze Hollanders rij je dan natuurlijk door. En inderdaad: het beekje dat normaal gesproken naast de weg liep, was op enkele plekken compleet over de weg heengestroomd.
Roland was moedig met de huurauto en reed er dwars doorheen, wat het snelstromende water hoog deed opspatten. Na twee keer zo door het water gereden te zijn, vonden we het toch wel langzaamaan welletjes, maar gelukkig leek de weg daarna niet meer overstroomd te zijn.
We reden dus rustig aan nog zo'n 15 mijl door, waarna we - bij een kruising - weer bordjes zagen staan: "High Water - Road Closed". Even doorrijden om te kijken hoeveel water er stond, maar ditmaal besloten we er maar niet doorheen te rijden. De velden naast ons stonden namelijk blank en dat water was over zeker 150 meter over de weg heengespoeld, waardoor deze compleet onzichtbaar was geworden. We hadden geen idee meer hoe de weg liep en konden er duidelijk niet overheen, dus moesten we - na een paar foto's gemaakt te hebben, die je ongetwijfeld t.z.t. op AA zult zien - rechtsomkeert maken.
Helaas waren we ondertussen enkele tientallen mijlen van de snelweg verwijderd in het binnenland van Indiana en daar lopen weinig wegen. Roland besloot zijn TomTom de snelste route terug te laten kiezen, waaronder het systeem blijkbaar verstond "laten we op steeds kleinere weggetjes gaan rijden", want de wegmarkeringen verdwenen en de weg zelf werd smaller en smaller met elke bocht die we namen. Een leuke ervaring - dit waren wegen die ik zelf nooit had kunnen vinden!
Ik vroeg me al af of er een zandweg zou komen (terwijl Roland verhaalde van zijn avontuurlijke rit over gebrekkige zandweggetjes in de bergen met zijn gehuurde Mustang), maar gelukkig verbreedde de weg zich na een minuut of 20 weer en kwamen we even later weer bij I-65 aan, op zo'n 4 mijl afstand van onze startlocatie. Die 4 mijl had ons meer dan een uur gekost, maar wat een ervaring!
Die avond gingen we eten bij Outback Steakhouse in Louisville, wat absoluut een aanrader was. We hebben daarna nog even nagepraat, want de volgende ochtend moest ik weer aan het werk en zij weer terug naar Cincinnati om het vliegtuig naar Petra te nemen. Ze zullen hier inmiddels aangekomen zijn en zich ongetwijfeld goed vermaken in het tweede deel van hun reis.
Vanuit Louisville kan ik zeggen dat het ontzettend gezellig was om een aantal dagen met Marjan en Roland op te trekken, en ik hoop dan ook dat ze t.z.t. zullen besluiten om nog eens terug te komen!
