Stage te Dallas, TX van 21 oktober tot 4 november 2009
Op woensdag 21 oktober 2009 om 09h00 stond er een groepje hulpverleners te wachten aan de Starbucks Coffee shop in de vertrekhal te Zaventem, onder hen ook Jan Vermeulen, Paul Van Der Plas, Barbara Dhondt en Stijn Verbeeck die samen met een collega deze trip organiseerde via de VZW First-Response. Samen met brandweerlui uit Lichtervelde, Eeklo, Lede, Aalst en Sint-Lievens-Houtem zouden zij naar Dallas vertrekken voor een stage bij “Dallas Fire & Rescue” zoals het brandweerkorps van Dallas in de staat Texas officieel noemt.
Eens de groep volledig was gingen we naar de incheckbalie van United Airlines waar we onze boardingpass zouden ontvangen voor de vlucht naar Houston. De vlucht zou in 2 delen verlopen, eerst stond de transatlantische vlucht met een Boeing 777-222A vanuit Brussel naar Washington, DC op het programma gevolgd door een binnenlandse vlucht met een Airbus A319 van Washington, DC naar het Houston Intercontinental Airport. Na de obligate vragen beantwoord te hebben (wat is het doel van uw reis, waar verblijft U, heeft U uw bagage zelf gepakt, etc…) mochten we de valiezen achterlaten en konden we door de veiligheidsinspectie gaan. Aangezien de meeste transatlantische vluchten op dit uur al vertrokken zijn en er dus betrekkelijk weinig volk was ging het vrij vlot, eens door de controle kon er nog even bijgepraat worden en nog een laatste authentieke Belgische pint gedronken worden voordat we zouden inschepen op de Boeing. De vlucht zelf verliep zonder noemenswaardige problemen en door sterke rugwind stonden we meer dan een half uur sneller dan voorzien op vaste grond. Amerikaanse grond deze keer en dus moesten we de immigratiedienst passeren voordat we toegelaten werden tot het grondgebied van de “United States of America”. Opnieuw werden er heel wat vragen gesteld maar tot tevredenheid van de beambten werden deze steeds correct beantwoord en werden we officieel toegelaten in de USA.
In Washington hadden we enkele uren de tijd en besloten we rustig een pintje te gaan drinken in afwachting van onze volgende vlucht. Helaas kreeg ik al snel telefoon van United Airlines om te melden dat onze volgende aansluitende vlucht vertraging zou hebben en dat ook de gate gewijzigd was. Een controle op de schermen bevestigde dit en er zat dan ook niets anders op dan te wachten. Amper een kwartiertje later ging m’n gsm opnieuw en helaas het was weer United met opnieuw een nieuwe vertrektijd, deze keer zou het vertrek uitgesteld worden naar 19h40 of bijna 2 uur later dan aanvankelijk voorzien (17h55). Omstreeks 19h20 gingen we toch eens kijken naar de gate en daar bleek het toestel reeds klaar te staan en dat ook iedereen reeds ingescheept was met uitzondering van 10 Belgen die uiteraard nog alle tijd hadden. Nadat we iedereen verzamelt hadden konden we inschepen en werd meteen de deur achter ons gesloten zodat het toestel onmiddellijk kon vertrekken. De vlucht naar Houston zou een korte vlucht worden die amper iets meer dan 3 uur zou duren, ook deze vlucht verliep tot we bijna in Houston waren vlekkeloos tot we in de aanloop van de landing in een heuse storm terechtkwamen en het water letterlijk met bakken uit de lucht viel. Ondanks het ruwe weer slaagde de piloot erin om het toestel zachtjes aan de grond te zetten. En daar stonden we dan, in Houston of zo’n 250 mijl van onze eindbestemming. Omdat we in de week na de stage nog een toeristische rondrit zouden doen doorheen Texas besloten we om Houston als aanvlieghaven te gebruiken ipv rechstreeks op Dallas te vliegen. Na het ophalen van beide huurwagens (Dodge Grand Caravan 3.3V6 SE) ging het door de gietende regen richting het Hotel, een Drury Inn & Suites iets buiten Houston op onze weg naar Dallas.
Met een beetje (veel) zoekwerk werd het hotel dan ook gevonden en konden we inchecken voor een korte maar deugddoende nachtrust, we waren immers bijna 24 uur onderweg sinds de samenkomst op de luchthaven. Na de nacht werd er tijd genomen om te ontbijten waarna we de trip zouden aanvatten naar Dallas. Met een gezapig tempo van een 70 mijl per uur ging het richting Dallas dat we met een kleine pitstop omstreeks 12h00 ’s middag bereikten. In Dallas hadden we afgesproken in het trainingscenter van de brandweer van Dallas waar onze contactpersoon, Captain Rett Blankenship, ons zou opwachten met een middagmaal. Het middagmaal was, hoe zou het ook anders kunnen, een authentieke Amerikaanse hamburger, geen schoenzool zoals hier maar eentje van een 200 gram puur rundvlees met wat kruiden en afgebakken op een barbecue. Na het overheerlijke middagmaal was er nog even tijd om enkele t-shirts, sweaters, petjes, etc… te kopen en daarna zou de stage officieel starten. Met een introductiefilm van de brandweer werd er een beeld gegeven van hoe alles in zijn werk gaat te Dallas, na deze film bekeken te hebben volgde er wat uiteg over onze “rechten en plichten” en het hoe men leeft in de kazernes. Aangezien we ook een heuse flashovertraining voorzien hadden werd er ook de werking uitgelegd van het “Scott Pack”, het SCBA (Self Contained Breathing Apparatus of “perslucht” in het Nederlands) toestel dat zij ginds gebruiken en vergelijkbaar is met de Draëger toestellen die we hier gebruiken. Hierna werden de posten toegewezen en de keuze viel op Station 3, 4, 8, 11 en 19. Deze kazernes zouden onze uitvalsbasis worden voor de komende week. Na afscheid genomen te hebben van de collega’s van Rett vertrokken we voor de rondrit naar alle posten om iedereen af te zetten. In elke post werd er uitgebreid kennis gemaakt en werd iedereen met open armen ontvangen.
Last but not least kwamen ook Jan en ik aan in onze post (Station 8 ) en werden ons meteen 2 bedden toegewezen in de slaapzaal. De gebouwen mogen dan wel oud zijn maar airconditioning hebben ze allemaal en dat zullen we dan ook geweten hebben, ondanks dat het toch al herfst was en de temperatuur ’s nachts niet echt hoog was stonden de airco’s op de laagste temperatuur die ze aankonden en dat Texanen graag “fris” slapen blijkt uit het feit dat zelfs de airco’s niet voldoende waren, in de slaapzaal stonden nog eens 2 overbemeten ventilatoren opgesteld om voor een continue “frisse” (lees ijskoude) lucht te zorgen. En dat het in de zomer nog wat frisser mag bleek uit de reserveventilatoren die in de garage stonden voor de zomers, deze waren zelfs groter dan de overdrukventilatoren die we hier in België gebruiken om woningen te verluchten. Gelukkig had Rett ons op voorhand verwittigd en waren we eerst nog in een “Target” (grote supermarkt vergelijkbaar met een Carrefour Hyper maar nog “net” iets groter) slaapzakken gaan kopen, gelukkig maar want wij, kleine Belgjes, zouden anders een beetje kou geleden hebben.
Na een rustige nacht zonder uitrukken was er een dagprogramma voorzien waarbij we een bezoek zouden brengen aan de naburige stad Fort Worth. In Fort Worth werden we in de hoofdkazerne opgewacht door “Wess” die ons een rondleiding zou geven en ons de hele dag zou begeleiden. Na een zeer interessante rondleiding doorheen de kazerne met het prachtige materieel (hun laatste nieuwe autopomp is er eentje gemaakt door Rosenbauer die in de USA aan een sterke opmars bezig is) ging het richting een beursgebouw waar we door de achteringang binnengeloodst werden om er een bezoek te brengen aan de nieuwste aanwinsten voor de brandweer van Fort Worth. Een van deze voertuigen was een heus commandocentrum met de allernieuwste tele- en satellietcommunicatie. Een prachtstuk waarvan we later op de week nog een iets groter exemplaar zouden vinden in een kleine stad even buiten Dallas. Maar het andere voertuig was eigenlijk iets interessanter en onbekend voor ons, nu Amerika nog steeds bezig is met hun “war against terror” zijn er in vele steden experts weggehaald die gespecialiseerd waren in het ontmantelen van springstoffen, oorlogstuig, etc… Als gevolg hiervan is dat het ontmantelen van deze zaken meer en meer toegewezen is aan de brandweerdienst en dat men dus bij talrijke brandweerkorpsen in de USA een heuse “bomb squat” kan terugvinden. Dit was ook het geval in Fort Worth waar de dienst samen met het “Arson Investigator Team” een onderdeel vormt van de brandweer. Alle leden van dit onderdeel van de brandweer zijn gewapend en werden getraind door de FBI in Quantico, Virginia. Ze hebben dan ook volledige politionele bevoegdheid en kunnen alle handelingen doen die een normale politieagent/rechercheur doet. Het voertuig dat deze dienst ter beschikking kreeg was een volledig uitgeruste vrachtwagen met 2 zelfrijdende robotten die mits afstandsbesturing het verdachte pakket kunnen ontmantelen of vernietigen. Het is ook ondermeer mogelijk om x-ray foto’s te nemen om een gesloten pakket te verkennen zonder dat het geopend dient te worden. Naast de robots is de vrachtwagen nog uitgerust met allerhande hoogstaande apparatuur en explosie bestendige pakken. Na uitgebreide uitleg gekregen te hebben ging het richting de “Stockyards”, een authentiek stuk dat bewaard gebleven is uit de tijden van het wilde westen en waar je dagelijks meerdere malen de runderen door de straten kan zien lopen. In de Stockyards kan je gerust meer dan een volledige dag rondlopen, je waant je in het wilde westen van vroeger en je kan je gerust arm shoppen aan kledij of andere memorabilia die er te koop aangeboden worden. In de “Lonsome Dove Bistro” genoten we van een overheerlijk middagmaal in de authentieke sfeer van vroeger. Na de lekkere maaltijd gingen we nog even langs de White Elephant bar waarvan de gevel destijds dienst gedaan heeft voor de actiereeks “Walker Texas Ranger” en dit als “CD’s bar”. In de White Elephant bar is er continue live muziek te horen en kan je honderden hoeden bewonderen die bekende personen er achtergelaten hebben.
Helaas kwam er een einde aan deze prachtige dag en werd het tijd om terug richting Dallas te rijden maar niet zonder eerst nog een bezoek gebracht te hebben aan het universitair opleidingscentrum te Fort Worth. In Fort Worth vind je een brandweeracademy die enkele jaren geleden nagelnieuw uit de grond gestampt werd en waar je allerhande interventies kan nabootsen, gaande van woningbranden tot ongevallen met treinen maar het interessantste is eigenlijk de mogelijkheid om wildwater reddingen te simuleren in de speciaal daarvoor aangelegde trainingszone. Met enkele zware pompen wordt het water uit de vijver getrokken en doorheen een stelsel gepompt met hindernissen om zo een kolkende rivier te simuleren om zo reddingswerkers op te leiden in deze noodsituaties. Hierna was het helaas tijd om afscheid te nemen van Wess en terug te gaan naar de posten in Dallas. Na een mooie en interessante dag werd ’s avonds nog iedereen afgezet in de respectievelijke brandweerposten.
Barbara, Jan, Paul & ik gingen echter nog eens langs bij “Willies”, een authentieke “bikers bar” rechtover Station 19. De mensen van Station 19 hadden ons gezegd dat “Willies” een brandweerbar was en dat deze zeker een bezoek waard was en dus besloten we er maar eens binnen te vallen. Het is een bar zoals je ze enkel in de films ziet, een toegangsdeur tot het lokaal en geen enkele venster en uiteraard zo weinig mogelijk licht… Oei waar zijn we nu terechtgekomen? De bar werd echter uitgebaat door een dame die heel vereerd was dat enkele Belgische hulpverleners een bezoek brachten aan haar bar. De bar bleek het lokaal te zijn van de “Wind & Fire Bikers Club”, zeg maar de brandweerlui die graag met de moto rijden. In de zaak bleken dan ook talrijke foto’s terug te vinden te zijn van de brandweer samen met helmen en andere verzamelobjecten. Willie’s zou de dagen nadien nog enkele malen bezocht worden.
Op zaterdag 24 oktober werden we in de trainingsacademie verwacht voor een zogenaamde USAR demonstratie. USAR staat voor “Urban Search And Rescue” wat men kan vergelijken met de RISC teams in België maar natuurlijk iets verder uitgebreid. Het materieel waarover het team beschikt is enorm uitgebreid met zelfs geluidssensoren waarmee men slachtoffers onder metersdik puin kan lokaliseren. Na de USAR demonstratie werd er ook eens geoefend op het uitsmijten van slangen of beter gezegd het uitlopen van slangen aangezien de slangen hier netjes vooraf gekoppeld zijn en men dus gewoon een lans met een stuk darm van de “engine” (pompwagen) neemt en men dan naar het brandende gebouw loopt. De mannen van Dalles zagen een kleine wedstrijd wel zitten en namen het op tegen de Belgen. Het doel was zo snel mogelijk uit de wagen te springen, de darmen te nemen en het water te openen aan een gebouw, geheel tegen verwachting in waren het de Belgen die sneller waren dan de brandweerlui van Dallas. Wie had dat ooit verwacht?
Na de middag werd er dan ingecheckt in het Courtyard by Marriot hotel waar we de nacht (of 2) zouden doorbrengen na de Halloween festiviteiten in de buurt van Station 11. Vanuit het hotel ging het dan met Rett naar een gezellige kroeg (The Ginger Man) waar je enkele tientallen bieren van over de hele wereld kon krijgen. Na enkele drankjes was het tijd om een stukje te gaan eten, op aanraden van Rett ging het richting Pappadeaux, een restaurant bekend om zijn visgerechten met invloeden uit de Cajun keuken. Het bleek een schot in de roos te zijn, het eten was er werkelijk verbluffend lekker en de porties waren ook hier weer aan de ruime kant te zijn (een doggy bag vragen is er dan ook volstrekt normaal). Vanuit Pappadeaux ging het richting Station 11 waar het Halloweenfeest in alle hevigheid losbarste, na enkele uren genoten te hebben van het spektakel ging het richting het hotel waar we moe maar voldoen van een uitgebreide nachtrust genoten.
Zondagmiddag werd er verzamelen geblazen en werden er nieuwe plannen gemaakt, aangezien zondag een vrije dag was werd er besloten om de groep in 2 te delen, 1 groep ging rustig ontbijten en daarna opnieuw naar de kazernes gaan terwijl wij echter voor de stockyards van Fort Worth kozen. We hadden ons immers voorgenomen om een echte authentieke cowboy hoed te kopen en daar was tot op dat moment nog niets van gekomen en aangezien de stockyards echt gezellig waren en er keuze in overvloed was twijfelden we dan ook geen seconde. Maar eerst besloten we onze kamers nog een nacht extra te houden, mede door de koude airco was er echt nood aan een goede nachtrust en besloten we nog een nacht extra op hotel door te brengen. Nadat deze formaliteiten in orde gebracht waren ging het richting de stockyards te Fort Worth waar we eerst lekker gingen lunchen in de H3 Ranch, een oud hotel omgebouwd tot restaurant en waar ze overheerlijke en veel te grote steaks serveerden. Terwijl Paul & Barbara nadien besloten om wat te shoppen en nog een pintje te drinken gingen Jan en ik met de trein rijden. Aangezien we beiden grote treinfanaten zijn konden we de authentieke trein die tot ongeveer halverwege tussen Fort Worth & Dallas zou rijden niet laten liggen. Helaas was de stoomtrein buiten gebruik maar de krachtige diesel uit de jaren 50 maakte veel goed. Met een slakkengangetje ging het doorheen de rustige landschappen, samen met het lekkere weer en de authentieke open rijtuigen zorgde dit er even voor dat we ons in de “jaren stillekes” waanden. Na de treinrit werden diverse shops bezocht en kochten we ieder onze geliefde cowboy hoed. Iets wat je zeker moet meebrengen als je in Texas geweest bent en het symbool bij uitstek voor de cowboys en de cowgirls. Na deze leuke dag ging het opnieuw richting hotel om er nog eens te genieten van een goed bed zonder blazende ventilatoren of airco’s.
Maandagochtend was er voorzien dat er een flashover training ging doorgaan in de trainingsacademie maar door het slechte weer ging dit iets later door dan voorzien. Niet iedereen had echter de moed of de zin om aan de flashover training mee te doen en dus bleven er enkele mensen in de posten. Barbara en Paul echter gingen er volledig voor en namen deel aan deze toch wel warme en niet ongevaarlijke training. Achteraf werd er nog een officieel certificaat voorzien voor het slagen in de training, iets waar iedereen bijzonder fier over was! Vooral de prestatie van Barbara Dhondt verdient hier een speciale vermelding aangezien zij als enige niet brandweervrouw/man deze training tot een goed einde gebracht heeft! Proficiat!
Na deze training ging het terug richting de kazernes waar we nog een halve dag zouden meerijden met de wagens, de mensen van Londerzeel echter besloten om een bezoekje te brengen aan het Hard Rock café om er wat inkopen te doen en een hapje te eten. Het Hard Rock Café in Dallas is een splinternieuw complex dan nog maar enkele maanden geopend is, het is zeker een bezoek waard als je toevallig in de buurt bent!
Voor dinsdag, onze laatste dag in Dallas, stond er opnieuw een bezoek op de agenda en niet zomaar een bezoek neen, maar wel een bezoek aan de internationale luchthaven van Dallas-Fort Worth (DFW). Deze luchthaven is een van de grootste in de USA wat oppervlakte betreft en is de thuishaven voor American Airlines. Op de luchthaven werden we via een zijingang (zonder controles) binnengeleid op de luchthaventerreinen en brachten we een bezoek aan de hoofdkazerne van de luchthaven die gedeeld wordt met de politionele diensten. Hier staan enkele grote crashtenders die gebouwd zijn bij het Amerikaanse Oshkosh. Met deze voertuigen werd er dan ook een korte rondrit en demonstratie georganiseerd waarbij het kunnen van het voertuig getoond werd met naast ons opstijgende vliegtuigen. Vanuit deze kazerne ging het naar de andere kant van de luchthaven waar het trainingscenter gevestigd is voor het bestrijden van ondermeer vliegtuigbranden. Ook hier werden we met open armen ontvangen en stonden de deelnemers nog een mooie verrassing te wachten. Ik had namelijk met onze contactpersoon zitten lobbyen om een heuse demonstratie te geven van een vliegtuigbrand en waarop ze uiteindelijk graag ingegaan zijn. Eerst brachten we een bezoek aan een zogenaamde “mock up” van een lijnvliegtuig waarin branden gesimuleerd worden. Eerst werd ons een korte demo gegeven van een motorbrand waarna we het toestel mochten betreden en men brand stichtte binnenin het toestel. Na deze toch wel spectaculaire demo ging het naar een afgedankte Boeing 727F van Fedex die men gebruik voor extricatie oefeningen en die openstond om een bezoek te brengen aan de cockpit en waarop men zelfs even een wandeling kon maken op de vleugels. Hierna kwam het hoogtepunt van het bezoek, men heeft namelijk een nagemaakte regionale jet in een zogenaamde “pit” liggen die men volledig in brand kan steken om dan te oefenen met de crashtenders. Speciaal voor ons werd er een demo gehouden en werd er een vuurtje gesticht. Een vuurtje waarvoor wel eerst de luchtverkeersleiding verwittigd moest worden die dan alle vliegtuigen in de nabije omgeving op de hoogte bracht en waarna dan het signaal gegeven werd dat het in orde was. Met behulp van een dikke 6.000 liter brandstof werd het toestel in brand gestoken en nadien geblust doormiddel van een crashtender. Een mooie zwarte rookpluim en een lekker warm vuurtje was het gevolg van deze demo. Maar dit was nog niet alles, het trainingscenter beschikt ook over een gebouw waar men vuur kan stichten om branden in (luchthaven)gebouwen te oefenen, ook hier werd er weer een demonstratie gehouden. Diep onder de indruk bedankten we de brandweerlui die ons met open armen ontvangen hadden en was iedereen het erover eens: dit is niet mogelijk in België!
Om de dag af te sluiten besloten we nog eens langs het brandweermuseum te gaan in Dallas, onze gastheer Rett zetelt er in het bestuur en kon ons dus een privé rondleiding geven door de collectie. Het museum is gehuisvest in een van de oudste kazernes in Dallas en zal de komende jaren voor een bedrag van 6 miljoen USD gerenoveerd worden en waarbij er ook een high definition filmzaal gemaakt zal worden in het gebouw. In deze enorme som (zo’n 4 miljoen EUR omgerekend) zit ook een deeltje dat bestemd i s voor de restauratie van talrijke voertuigen die momenteel nog her en der verspreid staan. Na de, overigens zeer leerrijke, rondleiding was er nog even tijd om nog enkele t-shirts en andere zaken aan te kopen ter ondersteuning van het museum. Na het bezoek gingen enkele terug naar de posten terwijl anderen nog een stukje gingen eten.
Woensdag was het dan tijd om afscheid te nemen van de brandweer te Dallas en gingen we naar Little Rock waar Rett woont en die ons zou vergasten op een heerlijke steak gebakken op de barbecue. Maar eerst werden we nog verwacht in het stadje Frisco, Frisco is een zogenaamde nieuwe stad die in 10 jaar tijd uitgroeide van een dorpje met 10.000 inwoners naar een stad met meer dan 120.000 inwoners, het resultaat is dan ook een brandweerdienst met prachtig materieel in een splinternieuwe kazerne. Maar wat Frisco helemaal uniek maakt is z’n “safety town”. Aan de kazerne is namelijk een minidorp gebouwd op schaal waar de kinderen verplicht jaarlijks naartoe dienen te komen met de school om zo zaken te leren over veiligheid (en in het bijzonder over orkanen). Mack Brochardt, de fire chief was enorm vereerd om ons te mogen ontvangen en nodigde ons dan ook uit op een lunch bij Babe’s, een zaak waar je enkele authentieke maaltijden kon eten en waar er continue entertainment is doordat de serveuzes tussendoor ook dansen en zingen. Blijkbaar was Chief Brochardt een graag geziene gast aangezien er bij onze aankomst voor hem een tafel voorzien was in een afgezonderde ruimte waar we in alle rust zouden kunnen genieten van het voortreffelijke eten. De chief en wijzelf vonden echter dat we beter tussen de rest konden gaan zitten om zo het spektakel beter te kunnen gadeslaan, hierop maakte men dan ook graag een grote tafel vrij voor ons zodat we samen tussen de andere bezoekers van het restaurant konden zitten. Babe’s serveert enkele gerechten zoals fried chicken steak, fried catfish, smoked chicken, etc... Alles zoveel je maar wilt, is je schotel leeg dan staat er in geen tijd een nieuwe schotel boordevol eten. Wij, Belgen, hielden wel van een pintje bij het eten maar helaas, in Babe’s word er geen alcohol geschonken waarop iedereen dan maar een frisdrank nam. Het eten was werkelijk verukkelijk en na een dessertje (hoewel dessertje is een serieus understatement, de porties zijn enorm) was het tijd om opnieuw naar de kazerne te gaan. In de kazerne werden we door de chief nog uitgenodigd om zijn giftshop te plunderen ondanks dat we voordien al een t-shirt, een petje en een koffietas gekregen hadden, zijn gastvrijheid kende werkelijk geen grenzen... Toen we aarzelend bleven staan begon hij ons zelf allerhande spullen uit te delen, ongelofelijk gewoon... Met spijt in het hart moesten we afscheid nemen doch we maakten de belofte om zeker terug te komen en aan die belofte zullen we ons zeker houden!
Vanuit Frisco ging het Little Elm waar Rett zijn barbecue al goed warm gestookt had om de reuze steaks te bakken. Na een aperitiefje namen we plaats aan tafel waar ieder een lekker stukje vlees voorgeschoteld kreeg, vlees dat zo mals was dat je niet hoefde te bijten. Je mag zeggen over de Amerikanen wat je wil maar ze hebben wel kennis van een lekker stuk vlees! In de duisternis werd er nog samengezeten op het terras waar we nog enkele uren gezellig wat dronken en samen zongen, Country Roads, Radar Love, Sweet Home Alabama en vele vele andere klassiekers passeerden de revue. Moe maar voldaan kozen enkele reeds hun bedje. Aangezien Rett niet de plaats had om iedereen confortabel te slapen te leggen kozen Jan, Paul en ik voor een hotel in de buurt. Een leuke doch niet te dure Best Western. We spraken af om elkaar ’s middags opnieuw bij Rett te ontmoeten voor een brunch waarna we de trip naar Austin zouden aanvangen. Ondertussen was het beginnen regenen en toen we richting het hotel reden op de onverlichte binnenwegen hoorde een kleine knal waarna enkele seconden later het lampje aanging van de bandenspanning. Oei... Even gestopt en snel gekeken en ja hoor, een van de achterwielen was lek geslagen maar stond nog niet volledig plat, aangezien het aan het gieten was besloten we snel door te rijden naar het hotel en het probleem ’s ochtends verder te bekijken. Eens aangekomen in het hotel (kilometertje verder) stond de band natuurlijk volledig plat maar goed, dat zijn dus zorgen voor morgen.
Het vervolg komt nog in de komende dagen
