Tja, dat schreef ik ook, maar toen kwam er als reactie dat we over Amerikanen praten alsof het ratten en apen zijn...Neil mcauly schreef:Gaat de American dream wel over rijkdom per se? Of over het uitbreiden van bedrijven... etc? The American dream gaat toch over vrijheid en de kans om een betere levenstandaard na te streven? Zoals een laaggeschoold persoon die het toch zou kunnen maken in corporate America zolang die maar hard genoeg werkt?
Om nog even antwoord te geven op bovenstaande: Ik sprak juíst over mensen die steeds moeilijker aan kunnen haken, en niet over mensen die dat niet willen. Alhoewel door sommige mensen die twee toch vaak hetzelfde beoordeeld worden, en dat gebeurd ook steeds vaker in Nederland. Je bent niet succesvol, dan zal het je eigen schuld wel zijn. Een soort van omgekeerde meritocratie waarin mensen beoordeeld (veroordeeld) worden op wat ze níet hebben.dimona schreef:Ik ben het met je eens, maar de docu (ja, ik heb hem net helemaal bekeken) gaat eigenlijk vooral over corporate greed. Ik zie ook wel dat de kloof tussen rijk en arm steeds groter wordt, en dat het voor bepaalde groepen kansarmen daardoor steeds moeilijker wordt om aan te haken, maar dat staat los van mijn punt dat er ook een groep is die keuzes kúnnen maken, maar dat niet doen.RiverCola schreef:Het is jouw keuze of je wilt kijken of niet. Ik vond 'm erg mooi, interessant en ook verontrustend.
Maar dat sentiment ben ik hier eigenlijk toch nooit tegen gekomen. Ik heb de indruk dat de mensen die wél succesvol zijn over het algemeen niet te beroerd zijn om geld en goederen te doneren ten behoeve van de mensen die het slechter hebben. Dat vind ik niet passen bij het "eigen schuld dikke bult" principe.RiverCola schreef:Je bent niet succesvol, dan zal het je eigen schuld wel zijn. Een soort van omgekeerde meritocratie waarin mensen beoordeeld (veroordeeld) worden op wat ze níet hebben.
Ik wil niet voorbij gaan aan de persoonlijke omstandigheden van sommige mensen, maar ik vind dat dit te vaak wordt gebruikt als excuus. Met alle programma's die er zijn om de onderklasse te helpen, móet het veel meer mensen lukken om aan de armoede te ontsnappen.
Voor de grote groep mensen aan de onderkant van de samenleving in de US blijft het veelal bij een droom en vergeleken met bv West Europa is de West-Europeaan (op Economisch gebied) vele malen beter uit.
dimona schreef:Ik heb de indruk dat de mensen die wél succesvol zijn over het algemeen niet te beroerd zijn om geld en goederen te doneren ten behoeve van de mensen die het slechter hebben. Dat vind ik niet passen bij het "eigen schuld dikke bult" principe.
Goeie vraag. 10 jaar is ver weg. Economisch gezien zijn zowel de US als EU in zeer zwaar weer. Ik geloof niet dat de Euro uiteindelijk een blijver is, en dat dit de komende jaren nog een flinke cirsis met zich meebrengt in Europa. Ik ben sterk pro europa qua samenwerking op veel gebied. Ik denk echter dat de gezamelijke munt bloot heeft gelegd dat er toch (nog?) een te grote verscheidenheid is onderling. Het is uiteindelijk niet houdbaar dat deze grote monetaire vervlechting een lang leven bestand is. Als je ziet hoeveel tijd en energie in de onderling afzonderlijke Eurolanden wordt besteedt op dit moment over de gigant Cyprus, wat 0.2 % uitmaakt van de Eurozone...ieder parlement vergadert er over, de "hele" wereld wacht in spanning af, eventuele uittreding kan precedentwerking hebben op andere landen etc. 0.2%!! Deze hele monetaire situatie lijkt mij niet houdbaar op de lange termijn.Neil mcauly schreef:Zal de gemiddelde West-Europeaan binnen hier en 10 jaar nog beter af zijn dan de gemiddelde Amerikaan? Of zoeken we beter naar geschikte aziatische visa?
Tuurlijk hebben die een keus. Als je in Amerika het leger in gaat weet je dat er een HELE GROTE kans is dat je van basis naar basis gaat en B dat er ook een GROTE kans is dat je naar het buitenland moet. Wil je dat niet dan moet je niet het leger ingaan (en anders niet zeuren)dimona schreef:Maar hebben die een keus dan? Geen idee hoor, just asking....ned in MO schreef:maar als ik zie hoeveel amerikaanse millitairen alleen al die van hot naar her reizen voor hun carriere alleen al.
Hondo schreef:In Amerika telt men alleen geregistreerde werkzoekenden, echte werkloosheid is een stuk groter en de afgelopen 10 jaar is de armoede sterk toegenomen en de kansen om eruit te komen zijn kleiner geworden, verschil arm en rijk word ook groter, de The Dream is er nog nog maar voor minder mensen bereikbaar.Neil mcauly schreef:De crisis zal hier zeker niet aan hebben bijgedragen, maar als je de werkloosheidcijfers van de VS vergelijkt met die van Europa zie je dat Europa lijdt/leidt met bijna 2%. Bijgevolg zou er dus een grotere kans moeten zijn dat iemand succesvol is in de VS dan in de EU? Maar mijn mening is, als je maar (hard) werkt en een beetje je verstand gebruikt geraak je wel ergens in het leven.
Lekker beeld heb jij van amerikanen. Hoe weet jij nou wat rijke amerikanen, politici etc aan liefdadigheid doen? Kan jij in hun checkbook kijken.Hondo schreef:dimona schreef:Ik heb de indruk dat de mensen die wél succesvol zijn over het algemeen niet te beroerd zijn om geld en goederen te doneren ten behoeve van de mensen die het slechter hebben. Dat vind ik niet passen bij het "eigen schuld dikke bult" principe.
Beetje schuldgevoel afkopen, je geeft wat aan de armen en dan is het niet jouw schuld dat er nog zoveel armoe is en er zitten een paar goeden tussen maar kijk naar de Amerikaanse politici, bijna allemaal schatrijk en in verhouding geven ze erg weinig aan goede doelen op een enkele uitzondering na. Ken veel Amerikanen en vooral de succesvolle vinden dat je het zelf doen, kan je dit niet, dikke pech.
Je hebt er over dat mensen worden aangekeken op hun armoede. Volgens mij is dat niet zo. Ten eerste kan ik aan iemand's neus niet zien waardoor hij in de situatie zit waarin hij zit, en ten tweede is armoede hoe dan ook een lot dat ik niemand toewens, of het nou komt door eigen keuze of niet. Het maakt de situatie niet minder schrijnend.RiverCola schreef:@Dimona: Toch wel, denk ik, want het was ook direct jouw reactie:
Ik wil niet voorbij gaan aan de persoonlijke omstandigheden van sommige mensen, maar ik vind dat dit te vaak wordt gebruikt als excuus. Met alle programma's die er zijn om de onderklasse te helpen, móet het veel meer mensen lukken om aan de armoede te ontsnappen.
Volgens mij hebben de rijken daar niet massaal last van, van schuldgevoel. Als je je zo ongenadig kunt verrijken als de top 1% dat kan, dan is dat volgens mij zelfs een indicatie voor een totaal gebrek aan schuldgevoel.Hondo schreef:Beetje schuldgevoel afkopen, je geeft wat aan de armen en dan is het niet jouw schuld dat er nog zoveel armoe is en er zitten een paar goeden tussen maar kijk naar de Amerikaanse politici, bijna allemaal schatrijk en in verhouding geven ze erg weinig aan goede doelen op een enkele uitzondering na. Ken veel Amerikanen en vooral de succesvolle vinden dat je het zelf doen, kan je dit niet, dikke pech.
http://www.bls.gov/news.release/empsit.t15.htmned in MO schreef:[Leuk om dat zo maar te roepen. Een bron zou toch leuk zijn.
ned in MO schreef:Lekker beeld heb jij van amerikanen. Hoe weet jij nou wat rijke amerikanen, politici etc aan liefdadigheid doen? Kan jij in hun checkbook kijken.
Nog steeds echter steunt dat artikel jouw eerder uitspraak niet, de uitspraak waarin je dit zei:
Wat het door jou aangehaalde artikel ook zei:Hondo schreef:Beetje schuldgevoel afkopen, je geeft wat aan de armen en dan is het niet jouw schuld dat er nog zoveel armoe is ........
Oeps, dat schuldgevoel afkopen wordt nu wel heel erg discutabel om te onderbouwen. Want die meer dan $100,000 verdieners vormen minder dan 50% van de mensen die een inkomen verdienen.There is one important fact that is missing from all of these studies. High-income earners still account for the largest share of giving. In 2006 taxpayers with incomes over $100,000 made more than half of all donations, according to The Economist.
