Negatieve emigratie-ervaring

[kastelke]

Wie eens lekker wat negatieve verhalen wil lezen, kan dat doen op deze blog:
http://www.angelfire.com/ca/vlietstra/boek.html

Ik kwam hem op het spoor via een google-blog-search, via de blog van
http://www.xs4all.nl/~everts/bloggernl/ ... reren.html

[Mack]

Ik heb zo hier en daar een paar regels gelezen, ik heb geen tijd het hele verhaal te lezen. Mijn impressie tot nu toe:

Je moet niet emigreren naar een land dat je niet ziet zitten.

Volgens mij is die meneer altijd (op z'n minst) sceptisch geweest t.o.v. Amerika, waar door alles wat er fout gaat c.q. niet goed is extra wordt versterkt.

Tsja, dan vind ik het niet gek dat het niks wordt...

Mack

[laska]

Het is een hele lap tekst maar zeker interessant om te lezen. Ik heb het niet helemaal uit maar hij kan wel enorm goed schrijven al ben ik het hem niet eens.

Zijn verhaal is uitgegeven in 1994, pre internet en preglobalisering. Jacob komt op mij over als een teleurgestelde die-hard socialist en als je het dan niet naar je zin hebt in een land waar de vrije marktwerking en eigen verantwoordelijkheid gewoonte zijn dan gaat het vingertje omhoog tegen HET SYSTEEM , in plaats van zelf de flexibiliteit van geest hebben en je aan te passen..

Het is voer voor psychologen maar ik denk dat als hij niet naar de USA geimmigreerd zou zijn dat hij ook moeite zou hebben met veranderingen in Nederland zelf. De solidariteit en opkomen voor de onderdrukten in de NLse samenleving is ook wat minder geworden in de laatste 10 jaar.
IK ben trouwens wel benieuwd hoe het nu met hem gaat. Wat heeft hij besloten is hij teruggegaan of woont hij nog in de USA of is hij naar Canada gegaan?

[MrsMiaWallace]

Er zit heel veel waarheid in zijn verhaal. Een waarheid die vele Amerika-fans vaak niet willen zien - deels omdat het er voor hen niet toe doet: Amerika is voor hen gewoon een land met mooie natuur en vele andere (vakantie-)mogelijkheden. En dat mag.
Maar een negatieve, sceptische, teleurgestelde die-hard socialist is de heer Vlietstra voor mijn gevoel absoluut niet. Hij heeft geprobeerd zich te vermengen met 'Amerika', dieper dan veel mensen ooit gaan, en heeft het beest recht in de ogen gekeken. Een beest dat ik wel voel, maar angstvallig uit de weg ga. Vlietstra ging de confrontatie daarentegen aan.

Mijn man is Amerikaan. Ons kind is Amerikaan, maar ook Nederlander. Ik ben eveneens beide. Ik woon liever in Ohio dan in Nederland. Steeds als ik ons kind in onze ruime tuin zie spelen, door de buurt zie fietsen, dan ben ik blij dat we hier wonen. En zo maken nog meer dingen me blij dat ik niet meer in Nederland woon.
Maar. In Nederland was ik een enthousiaste vrijwilliger op de basisschool. Dat zie ik hier niet echt zitten. Ik wil niet met mij onbekende kinderen alleen gelaten worden, en als ik er met nog iemand voor stond, zou ik nog argwanend zijn - wat als deze persoon mij een hak wilde zetten? Het is hier zo eenvoudig om iemand onschuldig veroordeeld te krijgen. Of financieel of mentaal te ruineren.

Wij (ik) hebben in de VS een vrijheid gevonden die voor ons op dit moment zwaarder weegt dan de vrijheden die we in Nederland hadden. Het maakt de VS ook niet tot een duivels land. In alle landen gebeuren zaken die het daglicht niet kunnen verdragen. Het maakt ook niet alle Amerikanen tot duivels. Maar liegen doet Vlietstra absoluut niet.
Ook ik houd mij hier low-key - eigenlijk onbewust totdat ik mij wat dat betreft herkende in zijn verhaal. Maar tegelijkertijd sta ik hier midden in het leven hoor. We zijn blij om hier te wonen en hebben het goed naar onze zin. Maar inderdaad, ik bemerk een soort afstandelijkheid tot het grote geheel (dus niet ten opzichte van individuele mensen).

'Wie eens lekker wat negatieve verhalen wil lezen' doet er goed aan zich te realiseren dat deze negatieve verhalen de andere kant zijn van de waarheid van alle vrolijke reisverslagen die hier op dit forum dagelijks de revue passeren.

Mia

[Petra/VS]

Maar. In Nederland was ik een enthousiaste vrijwilliger op de basisschool. Dat zie ik hier niet echt zitten. Ik wil niet met mij onbekende kinderen alleen gelaten worden, en als ik er met nog iemand voor stond, zou ik nog argwanend zijn - wat als deze persoon mij een hak wilde zetten? Het is hier zo eenvoudig om iemand onschuldig veroordeeld te krijgen. Of financieel of mentaal te ruineren.

Jammer, zeg, dat jij om die reden de school niet helpt! Ik kan in veel met je mee, maar bovenstaand vind ik ronduit overdreven. Ten eerste ben ik in de 10+ jaren, dat ik in de scholen hier vrijwilligster ben geweest nog nooit met kinderen alleen gelaten en ten tweede ben ik in al die tijd nog nooit in een situatie geweest, waar er ueberhaupt iets met een kind had kunnen gebeuren, waar ik alleen de schuld van had kunnen krijgen, ik kan me zo'n situatie niet eens bedenken. Rijd je wel auto? Want dat zou ik dan ook maar niet meer doen als ik jou was, je hebt dan een veel en veel grotere kans om vervolgd te worden om het minste of geringste.

[PeeJay]

IK ben trouwens wel benieuwd hoe het nu met hem gaat. Wat heeft hij besloten is hij teruggegaan of woont hij nog in de USA of is hij naar Canada gegaan?

Google heeft een antwoord voor alles :
http://www.jvlietstra.com/cvjvlietstra.html


/PeeJay

[laska]

Ik lees ook graag de niet zo halleluja verhalen over de USA en begrijp heel goed dat het land niet voor iedereen even geschikt is. Dit is niet het land om verkeerde keuzes te maken of om op de verkeerde tijd op de verkeerde plaats te zijn. Maar ik denk dat het wel degelijk meespeelt wat je politieke kleur is en wat je verwachtingen van een maatschappij zijn en hoe je tegen misstanden aankijkt. En een die-hard socialist is Vlietstra in mijn ogen zeker, en dat geeft ook niks maar hij bekijkt "The American Way of Life " door een heel andere bril dan ik.

Ik heb zijn verhaal ook nog niet helemaal uit, dus ik zal nog wel een aantal vitale hoofdstukken missen maar een stukje uit hoofdstuk 6 Buren spreekt voor mij boekdelen.

Vrijwel onmiddellijk deelde Bob me mee dat hij en Verna "bijbelmensen" zijn. Ik heb iedere eventuele poging van hem om mij in een religieus gesprek te betrekken dadelijk de kop in gedrukt en hem vertelt dat ik me zelf een atheïst voel. Dat er nog een vreemde melancholieke hunkering naar een echte Marxistische samenleving onder dat atheïsme schuil gaat, heb ik maar wijselijk voor me gehouden. Ik ben er nog altijd niet zeker van in hoeverre dat soort loslippige uitlatingen in mijn persoonlijk CIA-bestand wordt opgenomen"



Ik woon nu al bijna 4 jaar in de godvrezende biblebelt in het middenwesten. Ik voel me wel deel van de samenleving en houd me helemaal niet low key Ik heb ook de heisa met immigratie en instellingen achter mijn kiezen gehad. Veel situaties met mensen en instanties die Vlietstra beschrijft zijn ook herkenbaar maar ik vind het allemaal niet zo'n drama. Dat mensen anders zijn vind ik ook niet zo'n punt.
Ik ga wel uit eten met een oudere vrome, stereotype in het zalmroze geklede dame, die mij na het schietgebedje voor het eten me op het hart drukt om maar vooral een firearm aan te schaffen want stel dat er eens een inbreker kwaje bedoelingen heeft. Al is het niet wat ik zelf zou doen, zij bedoelt het goed en is oprecht bezorgt om mijn veiligheid en ben haar daar erkenterlijk om. Ook al hoeft het hele geloofsgebeuren van mij niet zo, ik ga wel naar de kerk niet alleen om te"netwerken" maar ook omdat ik religie zelf wel interessante materie vindt

[laska]

Peejay Bedankt. Had nog niet aan googlen gedacht.

Hij heeft wel een ceevee waar je je heel nietig bij gaat voelen.

[Petra/VS]

Wie eens lekker wat negatieve verhalen wil lezen, kan dat doen op deze blog:
http://www.angelfire.com/ca/vlietstra/boek.html

Ik kwam hem op het spoor via een google-blog-search, via de blog van
http://www.xs4all.nl/~everts/bloggernl/ ... reren.html

Hee, Elke, mijn blog staat er niet bij in je rijtje. Dat kan toch niet zijn omdat ik niet positief genoeg ben .

[kastelke]

Hee, Elke, mijn blog staat er niet bij in je rijtje. Dat kan toch niet zijn omdat ik niet positief genoeg ben .

Oei oei oei
Ik hoop dat je me dit ooit nog kan vergeven? :sorry:
'k Was echt in de idee dat ik jouw blog ook mee 'geknipt en geplakt' had, maar in mijn vuur om even ook de andere, positieve, kant te laten zien ben ik duidelijk onnauwkeurig geweest.

Nu, nog even terzijde: de 'test' die die persoon gebruikt heeft om een idee te krijgen of mensen zoals hij/zij in Amerika aanvaard worden, vind ik niet zo geslaagd... Misschien dat Nederland anders is dan België, maar ik kan mij inbeelden dat, als je (herkenbaar als man) in zo'n roze lederen jasje met roze gelakte nagels in Antwerpen of Brussel je aankopen gaat doen in een supermarkt, dat je dan ook heel veel bekijks zult hebben. Wat wil je dan ook?! Je wijkt af van 'de norm', dus dan ga je altijd mensen hebben die je een curiosum vinden.
(en sorry als ik hier verkeerde woorden gebruik of zo, imet alle respekt, maar ik ben niet thuis in de wereld van de transseksuelen e.d., dus op voorhand mijn excuses als ik een en ander niet 'correct' verwoord)

[Petra/VS]

:hm: Nee, ik ga het je nooit meer vergeven! :hilarious:
En inderdaad, probeer maar eens met krulspelden in (zie ik hier regelmatig!) in een Nederlandse supermarkt rond te lopen . Ik vind zijn boek trouwens heel moeilijk te volgen, veel te weinig paragrafen, ik word er scheel van!

[MrsMiaWallace]

Ten eerste ben ik in de 10+ jaren, dat ik in de scholen hier vrijwilligster ben geweest nog nooit met kinderen alleen gelaten en ten tweede ben ik in al die tijd nog nooit in een situatie geweest, waar er ueberhaupt iets met een kind had kunnen gebeuren, waar ik alleen de schuld van had kunnen krijgen, ik kan me zo'n situatie niet eens bedenken.

Ik wel. Op onze school. Ik heb zo mijn redenen. Iedereen zit in een andere situatie, dat moet je toch met me eens zijn. Je kan dan ook niet terecht zeggen dat ik overdrijf, aangezien jij niet alle ins en outs hierover weet. Bovendien help ik de school wel degelijk, maar dan op andere terreinen, waarbij ik niets met de kinderen te maken heb.
Jouw reactie geeft ook aan waarom mensen denken dat Vlietstra negatief etc. is: dat jij (of wie dan ook) het niet kan bedenken wil niet zeggen dat het niet gebeurt, of overdreven of niet waar is.

Rijd je wel auto? Want dat zou ik dan ook maar niet meer doen als ik jou was, je hebt dan een veel en veel grotere kans om vervolgd te worden om het minste of geringste.

Een beetje een felle reactie van je vind ik, Petra. Zoals ik al zei, jij weet niet alle ins en outs van de situatie op onze school. (Bovendien heb ik een goede rechtsbijstandverzekering bij mijn autopakket in, dus daarover hoef ik me niet druk te maken. )

[Petra/VS]

Een beetje een felle reactie van je vind ik, Petra. Zoals ik al zei, jij weet niet alle ins en outs van de situatie op onze school. (Bovendien heb ik een goede rechtsbijstandverzekering bij mijn autopakket in, dus daarover hoef ik me niet druk te maken. )

Is die rechtsbijstandsverzekering een "umbrella policy"? Dwz biedt hij hoe dan ook dekking, zelfs bij een miljoen plus? Ik spreek hier namelijk uit persoonlijke ervaring en onze rechtsbijstandsverzekering was niet voldoende!

Daarentegen zijn honderdduizenden moeders vrijwilligers in de scholen in dit land. Niet alleen in de happy suburbs, maar ook (zoals mijn schoonmoeder voor ze overleed) in de veel gevaarlijkere binnensteden. Mensen hier lezen onze bijdragen terwijl ze (de meesten althans) niet in deze maatschappij wonen. Om in het algemeen te gaan zeggen, dat je hier in de scholen niet veilig vrijwilliger kunt zijn (zoals jij impliceerde) vind ik overdreven. Ik zie in je berichtje (terwijl al je andere berichten zeer precies en gedetailleerd waren) geen enkel bewijs waarom we nu allemaal met angst en beven vrijwilligerswerk in de VS tegemoet moeten gaan. Ok, jij hebt een persoonlijke reden om dat zo te voelen, ik ga daar graag in mee, ik heb heel wat persoonlijke angsten en bezorgdheden, dat betekent niet, dat het feitelijk ook zo is. Een specifieke school zet niet het beeld voor dit hele land, dat zul je toch met me eens zijn?

Kijk, ik kan morgen ook onder een schoolbus lopen en daar heel bang voor zijn en dus maar niet meer dicht bij school komen. Maar dat maakt het geen realistische angst.

Ik wil trouwens best uitleggen, waarom ik hier zo serieus op inga. Mijn moeder, toen ze hier 21 jaar geleden heen verhuisde, kreeg van een andere Nederlandse te horen toch vooral niet vrijwilliger te zijn bij de school, want "dan kwam je er nooit weer vanaf". Mijn moeder, nieuw hier, deed dat dus niet, met als gevolg, dat ze niemand ontmoette. Ze heeft toen een belangrijke manier om contacten te leggen in de buurt laten gaan. Vanwege een (naar mijn mening) dom advies.
Ze is hier zo eenzaam geworden, dat ze mijn vader heeft verlaten (ze zijn nog wel getrouwd hoor, dit is niet de plaats om op de details in te gaan) en is teruggegaan naar Nederland. Is dat alles te danken aan dat ene advies? Waarschijnlijk niet. Maar ze liet zo wel een belangrijke manier om contacten te leggen aan zich voorbij gaan. Door vrijwilligerswerk bij de scholen en betrokkenheid bij kerken of ander vrijwilligerswerk maak je in dit land je vrienden en leg je je contacten. Daarom is mijn eerste advies aan nieuwkomers met kinderen: doe vrijwilligerswerk bij de school.

[marcuscj]

Petra schreef:
. Ik vind zijn boek trouwens heel moeilijk te volgen, veel te weinig paragrafen, ik word er scheel van![/quote]


Ja, ik kreeg er hoofdpijn van.
Ik persoonlijk geloof dat hij te oud was om te emigreren.

[Mack]

Het is hier zo eenvoudig om iemand onschuldig veroordeeld te krijgen.

Mia, als ik er één zinnetje uit je duidelijke verhaal uit mag halen: in de afgelopen week is het bewezen dat iemand onschuldig in de gevangenis te zetten ook in Nederland (te) simpel is...

Mack

[dolphin]

in de afgelopen week is het bewezen dat iemand onschuldig in de gevangenis te zetten ook in Nederland (te) simpel is...

Mack

Dat is een beetje erg makkelijk gezegd. In ELKE maatschappij kan het voorkomen dat onschuldige mensen in de gevangenis komen. Echter is het in Nederland heus niet zo makkelijk, als in andere landen soms het geval is. Ik weet dat iedereen in Nederland hier nu een mening over heeft, zo zijn Nederlanders, maar veel van deze mensen hebben geen enkel idee hoe het rechtssysteem in elkaar zit. Tuurlijk, in deze zaak zijn schandelijke fouten gemaakt, dat is op geen enkele manier goed te praten, maar het blijft o.a mensenwerk, en dan zijn fouten onvermijdelijk. Je kan nooit zeggen dat er nooit iemand onschuldig in de gevangenis zit, dat mensen dit denken, is naiëf, dus ook in Nederland is het onmogelijk om dit te zeggen!

[Mack]

In ELKE maatschappij kan het voorkomen dat onschuldige mensen in de gevangenis komen.

Dat is precies mijn punt.

[dolphin]

Misschien was dat je punt, maar je zei

ook in Nederland (te) simpel is...

Mack

Vind dat te ongenuanceerd, want zo simpel is het echt niet.

[Marcel]

Ik heb het verhaal van Jacob met belangstelling gelezen en herken veel van mijn eigen indrukken die ik heb over het reilen en zeilen in de US.

Wat ik mij persoonlijk vooral ook afvraag is in hoeverre je eigen levensgeluk beïnvloed wordt door onvrede over 'het systeem'. Ik ben in Nederland best tevreden en kan me goed vinden (wellicht ook doordat ik er uiteraard in ben opgegroeid) in 'het systeem', waarin solidariteit een grondbeginsel is. Dat neemt niet weg dat er genoeg zaken zijn waarin 'het systeem' niet optimaal functioneert en steken laat vallen. Dat heeft niet persé met 'het systeem' an sich te maken, maar meer met het feit dat een 'systeem' (wat dat ook mag zijn) onmogelijk rekening kan houden met alle denkbare situaties en met het gegeven dat de omgeving voortdurend verandert door lastig te beheersen invloeden (immigratie, vergrijzing, klimaatverandering, gebeurtenissen elders in de wereld, e.d.). Maar ondanks alles waarover in NL wel wat te klagen valt (ook op dit forum lezen we daar regelmatig over), ben ik happy. Mijn persoonlijk welzijn wordt niet direct beïnvloed door de haperingen van 'het systeem', waarbij ik me ervan bewust ben dat dat kan veranderen (bijv. door langdurige arbeidsongeschiktheid of werkloosheid).

Als Amerikaans 'resident alien' in spé vraag ik me wel eens af in hoeverre mijn in het algemeen negatief kritische houding jegens 'het Amerikaanse systeem' (politiek, rechtspraak, gezondheidszorg, e.d.) mij parten zal/kan spelen bij het wonen in de US. Zal ik er net zo tevreden zijn als hier? In gedachten ga ik uiteraard uit van een positief scenario: een prima baan, een riant huis met zwembad en twee dikke auto's voor de deur. Materieel dik voor elkaar. Maar hoe zal ik omgaan met de onhebbelijkheden en risico's van het andere, Amerikaanse 'systeem' dat ik vaak associeer met een gevoel van onrechtvaardigheid?

De problemen met het Amerikaanse 'systeem' zijn in mijn ogen niet van praktisch uitvoerende aard (zoals in NL), maar van fundamentele aard. Het rechtlijnig en welhaast compromisloos nastreven van een ideologie (in dit geval die van het kapitalisme, de vrije markt en de persoonlijke verantwoordelijkheid) leidt naar mijn mening nooit tot iets goeds. Ideologieën (kapitalisme, communisme, een willekeurige religie, e.d.) zijn mooi op de tekentafel, maar niet geschikt voor de werkelijkheid. Ideologieën en natuurlijk menselijk gedrag gaan naar mijn overtuiging niet samen.

Natuurlijk, zolang alles goed gaat is er in Amerika - net als in NL - niks aan de hand. Voor het nemen van m'n eigen verantwoordelijkheid ben ik ook niet bang. Ik zou er een prima leven voor mezelf kunnen opbouwen, ondanks de beslist grotere risico's en onzekerheden. Maar is dat genoeg om tevreden te zijn? Of zouden gevoelens van onvrede en onmacht jegens 'het systeem' om mij heen (en de zichtbare gevolgen daarvan) dat gevoel van geluk en tevredenheid kunnen ondermijnen? Dit lijkt in ieder geval het probleem van Jacob te zijn en als ik goed tussen de regels doorlees, meen ik zoiets (of in ieder geval de kans daarop) ook in enige mate bij MrsMiaWallace (correct?) te bespeuren.

Kortom, word ik de komende jaren een blije Amerikaan of een tweede Jacob Vlietstra? Dat eerste wil ik graag; het laatste wil ik voorkomen.

[Xerxes]

Ik heb het verhaal van Jacob met belangstelling gelezen en herken veel van mijn eigen indrukken die ik heb over het reilen en zeilen in de US.



Als Amerikaans 'resident alien' in spé vraag ik me wel eens af in hoeverre mijn in het algemeen negatief kritische houding jegens 'het Amerikaanse systeem' (politiek, rechtspraak, gezondheidszorg, e.d.) mij parten zal/kan spelen bij het wonen in de US.

Het zal net zo'n grote rol spelen als bv. de Marrokaanse 'allochtoon' die zich niet wil aanpassen aan de NLe samenleving of de 'allochtoon' die het "Nederlands systeem" met een in het algemeen, negatieve kritische houding aanvaard. In korte woorden"You choose your unhappiness."