Heimwee

[Marjolein73]

Het verbaast mij dat er niets op de site staat over heimwee.
Heeft iemand er last van gehad of nog steeds en hoe gaan jullie daar dan mee om.
Het schijnt dat 80% van de geemigreede er last van krijgt.

Graag wat tips. Hoe herken je het en hoe los je het op

Marjolein

[olavski]

Volgens mij heeft iedereen wel eens heimwee, vooral in het begin.

Het hangt er van af in welke mate.

Zelf woon ik er nu twee weken en heb dat gevoel (nog) niet gehad maar er zal zonder twijfel wel eens een moeilijk moment komen.

[rperre]

al een jaar hier, en nog niet echt last van gehad. De telefoon ligt naast de computer en in de broekzak als ik ergens anders ben, dus contact houden gaat vrij eenvoudig. En NL is "maar" 8 uur vliegen!

Richard

[marcuscj]

Ik wel hoor in mijn tweede en derde jaar.
Het was familie en niet Nederland.

[Petra/VS]

Ik had het in Nederland, het jaar, dat mijn familie hier woonde en ik daar. Voor mij was het dus net als voor Marcus familie, want hier had ik iedereen de eerste jaren vlakbij en ik heb dan ook nooit heimwee gehad.

[marcuscj]

Marjolein schreef

Graag wat tips. Hoe herken je het en hoe los je het op.

Ik geloof niet dat je er nog iets aan kan doen.
In de US Army zeiden ze At least you have a home to come home to,sommige personen hebben dat niet.
Daar was nog een soldier in my platoon die verdween(AWOL) omdat hij homesick was.

[laska]

Heimwee heb ik nog nooit gehad en het lijkt me ook hoogst onwaarschijnlijk dat het me zal overkomen. . Tenzij ik terug moet naar NL en in een diep depressie geraak omdat ik me zo Onnederlands voel en the American Way of Life zo zal missen. Mijn leven is hier, mijn carriere is hier, mijn man woont hier, ik heb nieuwe vrienden hier, en zou niet weten wat ik in NL nog te zoeken heb.

Ja ik mis mijn vader, mijn familie en mijn vrienden. OP bepaalde momenten mis ik ook de terrasjes buiten, de draaiorgels de poffertjes kramen, Scheveningen en zelfs zoiets banaals als Vander Valk met het rode kersje in de appelmoes.

Hoe los je zoiets op, ik weet het niet. Maar ik denk niet dat ik erg lang in NL zou blijven als ik me er diep ongelukkig zou voelen.

[Marlou]

Had toevallig vanavond heimwee.. Had een oerhollandse dish gemaakt, met gehaktballen en brocolli met (mijn laatste) kaassausje van Maggi, en had plots enorme heimwee naar NL, familie en vrienden.

Meestal duren die heimwee-aanvallen niet lang. En email, gewone post en telefoon maken een hoop goed. Zo ook een blik op het weerbericht in NL!

[doreennicole]

Ik heb aan beide kanten van de oceaan gestaan met ook nog een zijsprong naar Suriname, dus ik heb genoeg ervaring met heimwee of nostalgische gevoelens naar de een of andere plek. het is echter nu het ergst (zit tijdelijk in NL) omdat ik pas in amerika het gevoel heb gekregen dat ik daar thuis hoor, vanwege een groot aantal redenen beyond this topic.

het heeft voor een groot deel te maken met familie/geliefden, maar vaak ook met nostalgie/heimwee naar een bepaalde periode in je leven. zo ben ik erachter gekomen dat mijn heimwee naar NL toen ik in de VS was niet zozeer heimwee was naar het NL van nu, maar naar mijn studentenperiode die ik hier heb doorgebracht toen het leven nog vrij ongecompliceerd was zonder de beslommeringen van de werkende generatie, serieuze relaties, belastingen, etc etc. en omdat dat een periode is die ik niet terug kan krijgen (en ook niet zou willen) is het niet echt iets waar wat aan gedaan kan worden. mijn heimwee naar de VS is wel realistischer denk ik. ik mis bijv al iets gewoons als het horen van een commercial. als ik terug ben en om me heen Amerikaans hoor en de wegen zie en een 711 binnenstap en een Starbucks frappucino sip en in een Baptist church zit, etc etc, heb ik gelijk het gevoel dat ik thuis ben. dus geheel onafhankelijk van anderen. dat is waar ik om/met mezelf op de juiste plaats ben.

dus heimwee, ja zeker herken ik dat. en ik los het nu op door 2x per jaar terug te gaan. en zo gauw als mogelijk voorgoed. which will be soon, thank God.

[dora]

Ik weet niet of ik echt heimwee heb naar Nederland. Het is meer verlangen naar dichter bij familie zijn. Maar ook schuldgevoel tegenover familie. We verwachten nu onze eerste en ik voel me schuldig dat mijn ouders het kind misschien maar 2 keer per jaar zullen zien. Ik voel me soms ook wat down als ik eraan denk dat mijn ouders straks een slechtere gezondheid krijgen terwijl ik 8 uur vliegen uit de buurt ben. Ze vragen soms ook, wanneer we weer terug komen...
Komend weekend gaan we voor 10 dagen naar Nederland, zien hoe lang we al die familie leuk vinden

Dora

[marcuscj]

Ja,dat schuldgevoel tegenover familie ken ik ook.
Mijn ouders zijn 95 jaar oud(een tante was 105).
Dan krijg je een phonecall ,je vader is ziek en dit is mischien de laatste kans dat je hem kan zien.
Ook kan ik niet met hem over de phone praten(te doof).
Zo daar gaan al mijn vakantieplannen en weer naar Nederland.

[Dennis]

Ik heb af en toe wel heimwee, omdat ik mijn familie mis. Zoals anderen ook al aangaven, is het best lastig om minstens 8 uur vliegen (en minstens $450 uit je spaarvoorzieningen!) van je familie af te zitten. In een noodsituatie is het onmogelijk om met een uurtje thuis te zijn en dat geeft soms een ongemakkelijk gevoel. De heimwee die ik af en toe voel, heeft dus minder met Nederland te maken dan met mijn familie.

Dat gezegd hebbende zijn er ook typisch Nederlandse dingen die ik soms mis. Drop, een frikandel speciaal, op een terrasje zitten en een Palmpje drinken, dat soort dingen.

Ik negeer dit gevoel gewoon, omdat ik weet dat het erbij hoort. De meeste mensen die emigreren en terugkeren doen dit binnen 1 jaar, veelal vanwege heimweegevoelens, en in die momenten dat ik dan even heimwee heb denk ik meteen weer aan de statistische gegevens die ik hierover gezien heb. Het is een curve: hoe langer je in de VS blijft, hoe minder je dat heimweegevoel zal hebben.

[kastelke]

Ik lees hier bij een aantal mensen dat ze dus vooral heimwee hebben naar familieleden, niet zozeer naar Nederland op zich.

Heb je (vooral naar je ouders toe) niet een beetje last van schuldgevoelens i.p.v. heimwee? Want jij zit lekker daar, je hebt die beslissing zelf genomen, en zij hebben jouw beslissing moeten ondergaan...
Misschien zit ik er gewoon naast hoor, maar als ik vroeger tegen mijn moeder liet vallen dat we misschien voor een aantal jaren naar het buitenland zouden trekken, dan kon ze me altijd zo'n vreselijk schuldgevoel geven, alsof ik zo'n ondankbaar kind was dat haar in de steek liet. (ik was enig kind)
Dus bij mij zou het dan eerder schuldgevoel geweest zijn, niet zozeer heimwee, denk ik.

[ftwproductions]

geen bericht is goed bericht

[PeeJay]

Bij mij zit de heimwee erg sterk naar het eten, ik mis NLs junk food heel erg, indonees en chinees (nog steeds geen kantonees gevonden hier) en vind de Amerikaanse keuken niet echt geweldig. Gelukkig dat ik koken leuk vind.
Mijn familie (ouders en zussen) zie ik bijna meer dan toen ik in NL woonde zou ik haast zeggen, OK ik zie ze 2 a 3 keer per jaar, maar dan wel voor 1 of 2 weken aan een stuk....

Ik heb geen schuld gevoel voor wat betreft mijn emigratie. Emigreren zit wel in mijn familie. Ik heb familie in Texas, Latijns America en Afrika.

Het is tegenwoordig zo gemakkelijk om te reizen, als de nood hoog is vlieg je gewoon die plas even over. Hoe anders dan 50 jaar geleden, als je toen emigreerde was je ook voor de rest van je leven vertrokken, dat is nu echt niet meer.


/PeeJay

[Petra/VS]

Ha ha, als ik aan mijn Nederlandse tijd terugdenk is dat ook heel veel voedsel gericht. Ik weet niet over de Amerikaanse keuken, want die eten we eigenlijk niet veel, we eten veel (Aziatisch) ethnisch, maar ik vind het eten hier wel erg lekker, inclusief de Hunan en Sechuan Chinese keuken.
Maar dingen als een kaassoufle, of een lekkere dikke spekpannenkoek, frikandel of broodje paling (dingen, die ik vroeger in NL bij uitzondering at, btw ), daar heb ik wel eens gewoon trek in.
Mijn familie is te gecompliceerd om me schuldig over te voelen .

[Joke]

Ik ben een kind van een gezin dat bijna 50 jaar geleden naar Amerika is geemigreerd. Je vertrok toen uit Nederland omdat je daar geen toekomst zag, er was armoede, en niemand wist wanneer dat ooit afgelopen zou zijn, maar je wist ook dat er een grote kans was dat je je familie nooit meer zou zien. Als ik nu naar het filmpje kijk dat toen op Schiphol was genomen van ons vertrek, zie je het enorme verdriet in de ogen van mijn grootouders en ooms en tantes.

De mensen die toen emigreerden waren meestal arbeidersklasse, spraken geen Engels, en kwamen hier in nog ergere armoede terecht dan ze in Nederland hadden gekend. Ze kwamen hier voor de kinderen, en als m'n ouders nog zouden leven, zouden ze zien waarom ze die grote stap hebben genomen.

Mijn moeder heeft enorme heimwee gehad, maar er was geen geld om zomaar even naar Nederland te gaan, en omgekeerd ook niet. Telefoneren deden we soms met de feestdagen, maar het gesprek moest je van tevoren aanvragen.

Hoe moeilijk het is om nu naar Amerika te verhuizen, het is stukken makkelijker dan in het verleden.

[Petra/VS]

Joke,

Ik ben lid van een emaillijst met Nederlanders, die buiten Nederland wonen en een van de leden is rond de tijd, dat jouw ouders verhuisden naar de VS gekomen.

Wat jij beschrijft is helemaal wat zijn ervaringen zijn. Maar zelfs toen ik emigreerde was er lang geen contact met Nederland zoals nu.

De eerste tien jaar, dat ik hier was, was er geen internet en bestond het contact uit brieven, een enkel telefoontje (want te duur) en ik had het geluk reisagente te zijn en jaarlijks gratis een ticket te kunnen krijgen om mijn grootouders op te zoeken.

Pas toen ik zwanger was van mijn jongste (!) in 1994 kwam MSN van start en kwam ik als beta tester in chat rooms terecht. Wat een relatief korte tijd sinds Nederland weer zoveel dichter bij is. Ook het komen van BVN met al zijn gebreken heeft de kloof kleiner gemaakt.

[doreennicole]

Ik heb wel een schuldgevoel tov familie, met name de kinderen van mijn broer. Ik ben hun supertante, met name ook omdat ik zelf geen kinderen heb, dus er echt helemaal voor hun ben. Ik logeer regelmatig bij ze en hun grootste plezier is dan wie mij mag wakker maken 's ochtends en wie naast mij mag zitten bij de maaatijden. Ik weet dat kinderen redelijk adaptief zijn, maar ik zie er nu al tegenop ze te moeten vertellen dat ik straks niet zo vaak bij hun zal zijn. Ik herinner me dat ik een keer belde toen ik op Schiphol stond om te groeten en toen ik zei dat ik naar Amerika ging de paniek uitbrak. Toen het voor vakantie bleek te zijn was het weer oke, maar straks is het echt.

Het is laf, maar ik ben blij dat ik niet degene ben die het moet gaan uitleggen als het straks voor echt is. Mogen hun ouders zo tactvol mogelijk brengen. Misschien flatter ik mezelf teveel en zijn ze me zo vergeten. Uiteindelijk zijn ze wel het eenen ander gewend. Hun oma en andere tante wonen in Suriname en hun andere tante woonde voor een aantal jaren in Zimbabwe.

En, straks kom ik dan voor 2-3 weken at a time here en dan kunnen we bijtanken.

Dit is voor mij het moeilijkste van hier weggaan en zal ook het meeste "heimwee" opleveren, maar uiteindelijk kan ik niet in NL blijven vanwege/voor mijn nichtjes/neefje.

Maar, zeker ook het missen van bepaalde dingen die ik in NL wel maar in VS niet kan krijgen en dan gaat het eigenlijk alleen maar om Indonesisch en Surinaams eten, want de rest valt online te bestellen.