Silviavanderzon schreef:
Via mijn man zijn werk krijgen we de ziektekostenverzekering vergoed. Dus dat scheelt al een berg uitzoek werk.
Zoals Amikix al zei: check op in-network vs out-of-network. Dat kan je een hoop schelen.
Maar het belangrijkste: dat de ziektekostenverzekering vergoed wordt zegt niet dat je niks zelf betaalt. Hier in de VS is de verzekering anders geregeld dan in Nederland. Als voorbeeld: wij hadden destijds ook een verzekering die volledig vergoedt werd door de werkgever. Echter, we hadden een 90/10 plan met een behoorlijke copay. Dit betekende dat ik op een rekening van $42,000.- zelf voor zo'n $4000 opdraaide.
Silviavanderzon schreef:
De eerste keer ben ik thuis bevallen en de 2keer ingeleid vanwege weer een “grote baby” dus thuisbevalling hoe graag ik zou willen zit er niet in.
Onze arts hield vanwege de leeftijd van m'n vrouw haar bloedsuiker in de gaten, en in het 3e trimester bleek dat haar suikers inderdaad te hoog waren. Dit zou volgens de arts resulteren in een grotere baby, en dus hebben ze er voor gekozen om die laag te houden (middels dieet en beweging), en om haar in te leiden.
Dutchess schreef:
Ik wil hier geen debat aangaan over wel of niet een ruggeprik
Als je Netflix hebt, bekijk eens de volgende documentaire: The Business Of Being Born. Vol met dames die ik persoonlijk zou karakteriseren als zweverig, die voor de meest gekke thuisbevallingen kiezen (zwembad in de woonkamer etc), want het is oh zo natuurlijk. Maar uiteindelijk wel met een ambulance naar het ziekenhuis moeten omdat het toch niet zo goed ging als ze hoopten.
Tuurlijk, als alles goed gaat zal zo'n gezellige thuisbevalling in je eigen omgeving vast een stuk fijner zijn voor je persoonlijk gevoel. Geen nurses en doctoren die in- en uitlopen, geen gezeik met ruggeprikken (met de daarbij behorende risico's, want die zijn er), en een vroedvrouw die je kent en waarmee je (hopelijk) een band hebt opgebouwd. Totdat de navelstreng om de nek blijkt te zitten.
Persoonlijk ken ik iemand die om precies deze reden een kindje heeft verloren. En hoewel ik er oprecht reuze medelijden mee heb, vind ik het een klein beetje eigen schuld dikke bult. Het is 2018 (nuja toen was het 2014) en de medische wetenschap is ver genoeg om dit soort onnodige babysterfte te voorkomen.
Mijn punt was meer dat je in dit land zelf de keus kan maken, en dat je niet, zoals in Nederland, afhankelijk bent van de anesthesist die graag om half zes aan de aardappels en spinazie zit.
En ik respecteer ieders keuze, maar denk er het mijne van.
ik ben op het moment van vertrek 12 weken. En zal dan ook hier in Nederland de eerste echo hebben gehad. 
