Iwan & Evelien in de USA - deel 1 t/m 5 + conclusies

[Henriëtte]

@ Iwan en Evelien: wat een leuk verslag is dit zeg, heerlijk om te lezen. Super dat jullie naar White Pocket zijn geweest, als je hier in de toekomst inderdaad een permit voor nodig hebt zal het vast wel moeilijker worden om er te komen!

@ Iris : op onze site hebben we een beschrijving van White Pocket geplaatst, zoals je kunt lezen is het niet echt een route om met je eigen auto te gaan rijden: http://www.ontdek-amerika.nl/amerika/be ... ocket.html

[Iwan & Evelien]

De Durango – Silverton stoomtrein vertrekt voor z’n dagelijkse rit

Daar zijn we weer !

Weet je nog dat we in Durango zaten om met de stoomtrein langs ravijnen en mooie landschappen te rijden ? Nou, da’s even anders gelopen dan dat we thuis gepland hadden. Niet dat er iets mis is gegaan of zo, maar toen puntje bij paaltje kwam zagen we toch op tegen een hele dag treintje rijden, en daar ook nog eens meer dan 260 dollar voor te betalen. En dus besloten we om ’s morgens het treintje te fotograferen bij z’n vertrek uit Durango en daarna verder te gaan met het vervolg van het programma. Kortom, lekker doen (en laten) waar we zin in hebben !

Nadat de trein om 08.15 uur vertrok hebben we nog even een Caramel Macchiato gehaald bij Starbucks en zijn weer richting Utah gereden. Onderweg kwamen we langs een groot auto kerkhof gereden, met daarop ook nog een paar echte oudjes uit de jaren 50. Die kans konden we niet laten schieten en we hebben onze auto aan de kant gezet om een paar foto’s te maken. Helaas was het terrein afgezet met bordjes “No Trespassing”, en er was niemand te vinden om toestemming te vragen om het terrein op te mogen. Dus hebben we maar van buitenaf een paar foto’s gemaakt. Helemaal leuk, die ouwe roestige bakken !



Eén van de vele roestige autowrakken langs de weg van Durango naar Utah

De volgende stop was in Natural Bridges. Iwan was hier in 2002 al eens geweest, maar nu leek er toch het nodige veranderd. Betonnen paden naar de uitzichtpunten, een Visitors Center en vooral véél meer bezoekers. Of laat Iwan’s geheugen hem weer eens in de steek ?? Hoe dan ook, Natural Bridges was niet half zo leuk als gehoopt, en dus hadden we het er snel bekeken.

Via de 261 zijn we doorgereden richting Mexican Hat. Deze weg verraad onderweg helemaal niets van wat je er 23 mijl verderop gaat tegenkomen. Beetje glooiend terrein met wat bomen, gras en wat stenen, tot………de Moki Dugway ! Dan opeens sta je aan de rand van de wereld en ligt de Valley of the Gods ver onder je, in de diepte verzonken. Het uitzicht is adembenemend, vooral als je door onwetendheid niets verwacht (zoals Iwan de eerste keer overkwam).

Na van het uitzicht genoten te hebben was het tijd om de weg af te dalen, de diepe afgrond in. Alhoewel, het woord “weg” is hier niet helemaal op z’n plaats, want het is een 100% gravel pad. Onder aan de bergwand sloegen we meteen links af het volgende gravel pad op richting de enige zichtbare bebouwing (een hotelletje, onderaan de voet van de ridge). Dit pad leidt helemaal door de Valley of the Gods, en vanaf de Moki Dugway gezien heb je geen idee waar het naartoe gaat omdat het al snel achter een berg verdwijnt.

Maar oh oh oh, wat waren we blij dat we dit pad ingeslagen zijn, want het was ontegenzeggelijk de mooiste rit die we de hele vakantie hebben gemaakt! Slingerend door een verlaten landschap met uitzicht op indrukwekende bergwanden, schitterende geïsoleerde rotsformaties en weidse vergezichten. Na ieder bochtje of heuveltje een nieuw betoverend uitzicht. Ook het rijden over de heuvelige gravel weggetjes is voor iedere bestuurder erg leuk om te doen. Zo leuk zelfs dat Evelien ook nog even heeft gereden…… Wedden dat ze nu binnen afzienbare tijd haar rijbewijs wil gaan halen ?!



Lizard in de kleuren van ADO Den Haag, in Valley of the Gods

Onderweg naar de volgende overnachting stonden er nóg twee bezienswaardigheden op het programma: Goosenecks SP en Monument Valley. Goosenecks ligt op slechts enkele mijlen van Valley of the Gods en is gewoon een leuk uitzichtpunt waar een rivier zich met drie haarspeldbochten tussen de bergwanden door kronkelt. Vanaf bovenaf gezien een leuk gezicht, maar het haalt het niet bij Dead Horse Point, wat we enkele dagen eerder hebben bezocht. Maar goed, toch weer een vinkje kunnen zetten op de “Lijst van Leuk”. Na Goosenecks kom je automatisch door Monument Valley als je naar Kayenta rijdt, maar wij waren nog steeds te veel onder de indruk van Valley of the Gods om ook nog net zo van Monument Valley te kunnen genieten. We zijn er doorheen gereden zonder te stoppen, en dat zegt genoeg voor de goede verstaander.

Het originele plan was om te overnachten in Kayenta en de volgende dag door te rijden naar Page om daar Antelope Canyon te bezoeken. Het was echter nog niet zo laat, en daarom besloten we om maar meteen helemaal door naar Page te rijden, en daar twéé nachten te blijven slapen. Op die manier konden we het de volgende dag een beetje rustiger aan doen. En aldus geschiedde….

Antelope Canyon stond hoog op het lijstje van de dingen die Iwan en Evelien wilden doen, vooral omdat we er veel mooie foto’s van hadden gezien. Vooral de Upper Antelope Canyon wordt aanbevolen, en om hier te komen moet je met een guided tour mee. Rond de lunch schijnt het licht het mooist te zijn, en dus boekte Iwan een excursie om 11.30 uur. Alleen Iwan ? Yep, alleen Iwan, want Evelien zag het niet zo zitten om met een grote groep mensen de grotcanyon in te gaan. En dus vertrok Iwan in z’n eentje een truck van Roger Ekis (http://www.antelopecanyon.com).

Per truck rijden 14 personen mee, en op de bewuste excursie gingen vier trucks tegelijk naar de canyon. Bij aankomst stonden er ook nog eens drie of vier auto’s van andere excursies geparkeerd, en dus het was er behoorlijk druk. Alle trucks rijden tot aan de ingang van de canyon, die zelf maar 400 meter lang is. Daarna moet men onder begeleiding groepsgewijs door de canyon lopen, en het is er dringen geblazen. Bepaald geen pretje voor een fotograaf die even de tijd wil nemen om de juiste compositie te vinden. Iwan vond het dan ook geen leuke of mooie ervaring en had grote moeite om wat goede foto’s te maken.

Voor de echte fotografen zijn er ook photographic excursions, maar deze waren helaas al dagen vooruit volgeboekt. Iwan had dus geen keuze en moest het nemen zoals het kwam. Teleurgesteld keerde hij terug naar het hotel, zonder het gevoel te hebben wat moois te hebben gezien. Gelukkig had Iwan wel veel gefotografeerd, en zaten daar een paar mooie resultaten tussen.



Toch nog een fatsoenlijk plaatje uit de Upper Antelope Canyon

’s Avonds gingen Iwan & Evelien op zoek naar Alstrom Point, bij Lake Powell. Jezien en Onno hadden al laten weten dat het met een gewone auto nagenoeg ondoenlijk was om er te komen, maar eigenwijs als Iwan is wilde hij het zelf toch even proberen. Bovendien zou de rit zelf ook al erg mooi zijn, maar het uiteindelijke resultaat was dat we op een campsite naast Lake Powell ons avondeten hebben opgegeten bij ondergaande zon. Hadden ze dus toch gelijk met die onbegaanbaarheid van de weg naar Alstrom Point (Evelien: SMILE – Iwan: GROM).

Wie ons reisschema heeft gezien weet dat er na Page een lange reis voor de boeg was (1500 km) met onderweg twee mooie bezienswaardigheden. In het originele schema hadden we daar drie dagen voor gereserveerd, maar door het wegvallen van de treinreis in Durango was er wat speling. Op donderdag begonnen we aan de eerste etappe van Page naar Pahrump, met onderweg de Grand Canyon.

Bij de parkeerplaats naast de oostelijke ingang van het park werden we al verrast door tientallen auto’s en tourbussen. Het was er gewoon druk ! Niks voor ons, en dus reden we maar meteen naar een volgend punt. Dat was Evelien’s eerste kennismaking met de Grand Canyon. We hebben er even uitgebreid staan kijken voordat we nog enkele punten bezochten, maar uiteindelijk was Evelien duidelijk in haar mening: Mooi, groots, maar door het gebrek aan variatie niet zo indrukwekkend als voorgesteld. Eigenlijk een beetje hetzelfde gevoel als Iwan tijdens eerdere bezoeken ook al had.

Gedurende de 500+ km die volgden luisterden we naar allerlei zenders op de radio, en tijdens een reclameblok werd Evelien’s aandacht getrokken door een commercial van Boot Barn. Deze toko zou allerlei cowboy boots verkopen, iets waar Evelien al de hele vakantie naar op zoek was. En dus stopten we bij een afslag met diverse hotels en gingen online met de laptop om te kijken waar deze winkels zaten. Guess what ?! Drie kilometer verderop, in Kingman ! Dus TomTom aan en op naar Boot Barn. Daar aangekomen was Evelien als een kind in een snoepwinkel, en kon uiteindelijk maar niet kiezen tussen twee paar. Dus wat doe je dan als vent ? Juist, je betaalt ook een paar laarzen (natuurlijk wél de goedkoopste) en kijkt de rest van de dag tegen een vette smile aan.



Dit zijn ze dan, de nieuwe boots van Evelien

Na een tussenstop bij Outback in Las Vegas kwamen we uiteindelijk na het invallen van de duisternis aan in Pahrump, in de veronderstelling dat er kamers genoeg zouden zijn om te overnachten. Maar het Best Western had alleen nog maar één suite beschikbaar. Om niet zonder te zitten namen we die kamer maar, voor $98 per nacht, en tot onze blijde verrassing bleek het zo ongeveer een vakantiehuis te zijn, zo groot was die suite ! De Celebrety Spa Suite in Las Vegas was er haast niets bij. Voor dat geld willen we iedere nacht wel een kamer!

Meer nieuws over de volgende etappe volgt in deel 4, over enkele dagen.

Groetjes,
Iwan & Evelien

[lelie]

Wat een leuk verslag weer. En prachtige foto's!!! Echt zó mooi...

[Karinita]

Wat een ontzettend leuk verslag van jullie vakantie. Dat is echt genieten, zeker ook met die mooie foto's erbij!

Veel plezier nog.

Karin

[Tans4USA]

Leuk verteld, mooie foto's. Nog heel veel plezier gewenst.
Groeten,
Anita

[eNeRGy263]

Me dunkt mag Iwan zeker tevreden zijn met zn plaatje van de Antelope Canyon..
Ik durf mijn hoofd er op te verwedden dat mijn fotootjes bijlange zo mooi niet zullen zijn

Anyway... mooi verslag en zééééééééééér mooie foto's..

[kangie]

Leuk verslag, en Evelien : geweldige laarzen!!! Ik zou ook niet hebben kunnen kiezen
Nog veel plezier!

[Jonez]

al veel geleerd uit je verslag.
Wij vertrekken morgenvroeg, ik probeer ginder ter plaatste nu en dan in te loggen om de rest te lezen.
Dank je wel!!

[Ingrid67]

Heerlijk om je jullie verslag te lezen...........en dan te bedenken dat ik en mijn gezin dit ook gaan zien!!
Leuk geschreven en prachtige foto's! Wij gaan ook een tour doen door upper antelope, fijn dat ik nu weet wat ons te wachten staat
En dat jullie zo enthousiast zijn over Valley of Gods, dat bevestigd onze twijfel om wel of niet te gaan, nu wel dus!!!
Ik kan niet wachten tot de volgende belevenissen en foto's........
Have fun....

Ingrid

[Henriëtte]

Wat een mooie foto's weer. Dat autokerkhof was mooi zeg, wij stonden daar een weekje of twee geleden ook likkebaardend met onze fototoestellen.... Helaas zijn we de meeste foto's die we daar gemaakt hebben kwijtgeraakt, foutje bij het wisselen van de stickies

Ik kijk al uit naar jullie volgende update, keep them coming!

[Iwan & Evelien]

Een panorama foto van Death Valley, gezien vanaf Dantes View

Met pijn in het hart verlieten we ons “vakantiehuis” in het Best Western hotel van Pahrump, op weg naar Death Valley. Eerst even naar het hoogste punt op Dantes View, waar je een prachtig uitzicht over de hele vallei hebt, en dan 65 km rijden naar het laagste punt in Badwater, wat hemelsbreed nog geen 3 km van Dantes View ligt (maar wel bijna 2 km lager!). Onderweg van boven naar beneden wilden we nog even stoppen bij het bekende Zabriski Point, maar daar was net een buslading Fransozen uitgestapt, en we hadden geen zin om ons daartussen te mengen. Dus maar in één keer doorgereden naar Badwater en daar enkele plaatjes genomen.

Iwan wilde ook nog even op de Devil’s Golfcourse kijken, en dus stopten we ook daar nog even. Wat een geweldige naam voor zo’n uitzonderlijk vreemd stukje aardkloot. Je blijft je hier verbazen ! Maar hoe mooi het hier ook kan zijn, er is één nóg fijnere plek in Death Valley, en dat is in de auto……met de airco op 10 ! En dus vertrokken we al snel weer in noordelijke richting en zagen de thermo van de auto nog stijgen naar 108 graden Fahrenheid (voor de Celsiologen onder ons: Da’s 42 Hollandse graden).



De Devil’s Golfcourse. Ben benieuwd hoe Tiger Woods hier zou presteren

Na de vele kilometers van de eerste anderhalve week werd het tijd om eindelijk eens een beetje rust te pakken, en dus hadden we voor ogen om twee nachten achtereen in hetzelfde hotel te gaan slapen. In eerste instantie leek Mammoth Lakes ons daarvoor wel een mooie plek, maar toen we daar aankwamen was al snel duidelijk dat Lake Tahoe een betere optie was. En dus hobbelden we nog even 250 km door. Vlak voordat het donker werd vonden we in South Lake Tahoe een mooie kamer met een keukentje, privé strand en uitzicht over Lake Tahoe.

Voor de nieuwe dag waren bewust geen plannen gemaakt, en we kozen ervoor om alles op het gemakkie te doen. Lekker uitslapen, verse broodjes halen bij Safeway, bakkie Caramel Macchiato bij Starbucks en daarna een beetje toeren met de auto. Onderweg een paar malls bezocht, voor Iwan even over het hek van het lokale vliegveld gegluurd, en ’s avonds in het eigen keukentje wat eten gemaakt en de zonsondergang aan het meer vanaf het strand gefotografeerd.

Om ons hotel liggen een heleboel besneeuwde bergen, sommige zelfs op slechts twee of drie kilometer afstand. Maar aan de rand van Lake Tahoe is het lekker warm tot heet, en dus kunnen we nog geen sneeuwbal gooien. Bij het zien van sneeuw krijgt Evelien meestal toch de kriebels, en dus besloten we om na vertrek een plek op te zoeken om met een kabelbaan naar boven te gaan. Volgens de receptionist van ons hotel was Squaw Valley “the place to be”.

Bij aankomst in Squaw Valley bleek dit het wintersport oord van de Olympische Spelen van 1960 te zijn. Nederland behaalde hier ooit een zilveren en bronzen medaille bij het schaatsen, maar Iwan en Evelien dropen teleurgesteld af omdat alle kabelbanen naar de sneeuw gesloten waren. Deze gaan pas op 20 juni weer open… Rare lui, die Amerikanen ! Omdat er op deze manier een gat in het programma viel kwamen we dus veel vroeger dan beoogd in Reno aan, alwaar we twee overnachtingen in het Silver Legacy hotel hadden geboekt.

Bij gebrek aan leuke internet aanbiedingen hadden we een eenvoudige kamer geboekt, maar Iwan herinnerde zich een truukje wat hij op het forum had gelezen. De $20 trick ! Aangezien afdingen niet Evelien’s hobby is, liet ze Iwan liever in z’n eentje de zaak regelen. Zo gezegd, zo gedaan ! Tijdens het inchecken bevestigde de receptioniste dat we een gewone kamer hadden geboekt, maar Iwan schoof een biljet van $20 naar voren met de vraag of er nog “complimentary upgrades” beschikbaar waren. Het antwoord was meteen “Nee”, maar Iwan liet het geld even liggen.

De mevrouw achter de balie leek wat formaliteiten te voldoen, en na korte tijd vroeg ze naar onze voorkeur met de kamer. Iwan gaf aan dat hij graag zo hoog mogelijk in het hotel zou slapen, waarop de receptioniste aangaf dat ze ons daar eventueel wel in een spa suite zou kunnen plaatsen. Of ons dat wat zou lijken…. Nou, en of ! Na de plichtplegingen kregen we de rekening voor twee overnachtingen (2 x $49,95 + tax), plus de sleutels voor een suite met jacuzzi op de 27e etage. Met een brede glimlach overhandigde Iwan de $20 aan steekpenningen, en met een triomfantelijke grijns vertelde hij Evelien het leuke nieuws. Twee nachten in een kamer van $350 voor maar $100 + $20. Deal !

Maar ondanks dat we een geweldige kamer kregen bracht Reno maar weinig van wat we ervan hadden gehoopt. Het heeft bij lange na niet de glitter en glamour die Las Vegas wél heeft, en je zou Reno haast armoedig moeten noemen. Wat meteen opvalt is het hoge “Familie Flodder gehalte”, en ook de bussen vol bejaarden die de vloeren van de casino’s overspoelen. Wij hebben ons hierover zeer verbaasd, maar we hebben ons er niet minder door vermaakt.



De échte Top Gun oefening speelt nog steeds op NAS Fallon nabij Reno

De volgende ochtend stond een bezoek aan NAS Fallon op het programma. Dit is het militaire vliegveld waar nog altijd de (echt bestaande) Top Gun oefening wordt gehouden. Iwan had vanuit Nederland een basisbezoek geregeld om daar de hele dag op het vliegveld te mogen fotograferen. Evelien lag echter veel te lekker in het grote bed, en had bovendien het casino ontdekt, dus zij gaf Iwan de ruimte om in z’n eentje z’n hobby te gaan doen. En zo ging Iwan al vroeg op pad om op tijd bij het vliegveld te zijn.

Het bezoek verliep geweldig, en er was alle tijd en ruimte om de aanwezige vliegtuigen te fotograferen. Een groot deel van de tijd werd doorgebracht naast de baan, waar de vliegtuigen op slechts enkele meters afstand voorbij kwamen. Ook werd nog even de verkeerstoren bezocht van de beruchte “Fly By” uit de film. Dit keer echter zonder koffie te morsen……… Rond 5 uur was Iwan weer in het hotel en werd voor het eerst deze vakantie een Outback restaurant bezocht (hè hè, eindelijk).

Na een heerlijke nacht snurken in het grote bed was het al weer dinsdag, en tijd om richting San Francisco te vertrekken. Maar voordat vertrokken kon worden had Iwan eerst nog een ontmoeting met een email-vriend uit Reno. Al jaren schreef Iwan met deze vriend over hobby gerelateerde zaken (blusvliegtuigen) en nu was dan eens de kans om hem eens te ontmoeten. In de koffiebar van het hotel troffen ze elkaar, ouwehoerden anderhalf uur en wisselden enkele kado’s uit. Erg grappig om te zien hoe klein de wereld is geworden met internet.

Voor woensdag stond als eerste een bezoek aan de Jelly Bean factory op het programma. Tijdens een eerdere vakantie hadden we (noodgedwongen) al drie van dergelijke fabrieksbezoeken afgelegd aan de Ben & Jerry’s fabriek, een teddyberen fabriek en een chocolade fabriek, en dat was dusdanig goed bevallen dat we ook voor deze vakantie wat hadden ingepland. De gratis rondleiding begon en eindigde (uiteraard) in de fabriekswinkel, en voerde langs alle fases van de productie. Onderweg konden allerlei heerlijk zoete geuren opgesnoven worden, begeleid door leuke uitzichten en ondersteunende video’s die her en der in de fabriek werden getoond. Na drie kwartier rondleiding was je voldoende gehersenspoeld om de halve winkel leeg te kopen. Yammie !



Probeer dat maar eens bij Appie Heijn !

De fabriek ligt op luttele kilometers van San Francisco, en dat was dan ook het volgende doel voor die dag. We parkeerden de auto op nog geen 100 meter van Fisherman’s Wharf en struinden langs de straatartiesten naar de bekende zeeleeuwen in de haven. Man, wat waren wij een stelletje toeristen…!

Op 200 meter van de boot naar Alcatraz zit een Boudin Bakery (http://www.boudinbakery.com), en daar maken ze broodfiguurtjes in de etalage. Er zit zelfs een intercom systeempje in het raam waardoor de toeschouwers live contact kunnen hebben met de bakkende bakker. Iwan & Evelien stonden samen met een Nigeriaanse toerist tegen de Mexicaanse bakker in het engels te praten over voetbal. Uiteraard hebben we ook nog enkele verse broodjes gehaald, want die zijn in de rest van de USA toch niet zo makkelijk te krijgen als je zou denken.

Tijdens de wandeling kwamen we ook nog langs een rariteiten museum gelopen: Ripley’s “Believe it or not” Museum. Daar hadden we al wat over gelezen, en dus zijn we even binnen wezen kijken. Best grappig met een hoop ongelofelijke zaken, maar helaas niet zoveel uniek materiaal. Het waren vooral, foto’s, verhalen en filmpjes. Maar goed, het was weer eens iets anders dan canyons en gokkasten…… Uiteraard zijn we ook nog even bij de kabeltram wezen kijken en hebben we de kronkelweg in Lombard Street een keertje gereden tijdens ons vertrek uit SF.

Vanuit San Francisco zijn we naar Monterey gereden om van daaruit de volgende dag de Pacific Ocean op te gaan om walvissen te gaan bekijken. Via internet was Iwan uitgekomen op een website met een dagboek van een whale watching company, en daaruit bleek dat er in de maand mei best al het één en ander te zien zou kunnen zijn. Kijk maar eens op de site van Monterey Bay Whale Watch (http://www.montereybaywhalewatch.com/sighting.htm).

Het dagboek van de Monterey Bay Whale Watch hielp ons bij het beslissen om walvissen te gaan kijken, en dus vonden we dat we ook met die toko de zee op moesten. Er zijn nog enkele bedrijven die trips aanbieden, maar die helpen je niet echt op weg. Dus zo gezegd, zo gedaan ! Voor maar $45 p.p. kun je vier uur lang proberen of je maag “zeewaardig” is, en kijken alle zeebeestjes met je mee of je je broodjes of cornflakes met hen wilt delen.



De grote verrassing van onze Whale Watching trip

Om 08.50 uur klommen we aan boord van de Sea Wolf II en tien minuten later waren we op weg met een stuk of 20 andere whale watchers. Bij de uitgang van de haven liggen tientallen zeeleeuwen je na te staren vanaf de pier en daarna is het zee, zee en nog eens zee van hier tot Tokyo (letterlijk!). De golven hadden zowel Evelien als Iwan een beetje te pakken, maar gelukkig bleef het slechts bij een wat interne misselijkheid.

Binnen een uurtje werden we begroet door een groepje Risso’s dolfijnen, niet veel later gevolgd door nog twee andere groepjes. Helaas lieten de grote walvissen zich niet zien, maar na 2,5 uur doemden er opeens enkele hele grote rugvinnen op. Orca’s !!! De begeleidende naturologe was helemaal verrast, en Iwan en Evelien hartstikke blij. Ruim een half uur hebben we bij de drie Orca’s in de buurt gevaren en een aantal foto’s kunnen maken. Helaas is fotograferen van die joekels nog niet zo makkelijk als het lijkt, maar gelukkig konden we een paar mooie foto’s mee terug nemen. Na vier uur waren we weer terug in Monterey en was het tijd om door te rijden in de richting van Sequoia.

Hoe het daar ging laten we jullie de volgende keer weten, maar hier alvast een ‘teaser’……

Groetjes vanuit Californië,
Iwan & Evelien



Deze wilde beer kruiste ons pad in Sequoia NP

[Henriëtte]

Wat een ontzettend leuk reisverslag is dit, ik geniet er van!

[Mrs.Bean]

heerlijk om te lezen en hatstikke mooi die whale's
genieten ervan

[lelie]

Wat een ontzettend leuk verslag met prachtige foto's!
Jullie hebben wel echt een top vakantie he?
Je schrijft erg leuk!

Groetjes van Marloes

[kangie]

Weer leuk om jullie verslag te lezen!!!
Wat geweldig om een beer te spotten!!!! Wij zijn al 2 keer in Sequoia en 1keer in Yosemite geweest maar nog nooit een beer gezien!!

[pushirubiano]

Echt leuk hoor, verslag en foto's. Dank jullie wel dat jullie ons laten meegenieten. Heee... volgens mij hebben jullie ONZE beer uit Sequoia gezien!

[Walnic]

Wat een ontzettend leuk verslag, ik leef helemaal met jullie mee. En wat fantastisch dat je orka's hebt gezien. Als ik dit zo lees, tel ik de dagen af tot onze vakantie en wij vertrekken pas 10 augustus, dus dat duurt nog wel even. Ik hoop dat jullie nog hele fijne dagen hebben tijdens deze trip.

[Iwan & Evelien]

Daar zijn we weer, nu met deel 5 van ons verslag......

Na de dag op de oceaan was het tijd voor de grote omweg. Van Monterey naar Los Angeles via Sequoia NP is al snel 200 km omrijden, maar volgens Iwan zou dat wel de moeite waard zijn. Hij was er tenslotte al twee keer geweest, en voor Evelien was alles nieuw. Op het gemakkie werd deze etappe in twee gedeelten afgelegd, met een tussengelegen overnachting in Fresno. Omdat we geen haast hadden kwamen we pas rond het middaguur in Sequoia aan, en onderweg hebben we genoten van de tientallen kilometers met boomgaarden. Bijna iedere boomgaard had wel een stalletje met vers geplukte kersen, sinaasappelen, aardbeien, pruimen en nectarines.

Omdat we geen zin hadden in lange wandelingen of steile beklimmingen kozen we ervoor om alleen de Big Trees Trail te gaan lopen. Dat is een mooie vlakke wandeling rondom een flinke drassige weide, geflankeerd door tientallen mega grote sequoia bomen. Omdat er bij die trail geen geschikte parkeergelegenheden zijn zette Iwan Evelien af bij de ingang en parkeerde hij daarna de auto 500 meter verderop bij het museum.

Toen Iwan bij de ingang aankwam stond Evelien samen met een groepje andere bezoekers naar de weide te turen. Tot zijn stomme verbazing zat er een beer op nog geen 50 meter afstand te eten in het gras. Deze beer leek zich van de bezoekers helemaal niets aan te trekken en ging onverstoorbaar haar gang terwijl iedereen druk bezig was foto’s te maken. Nog groter was de verrassing toen Evelien aangaf dat de beer een jong bij zich had, wat naar hartelust aan het springen en klauteren was.

Toen ook Iwan het jong in het oog kreeg zat het net op een meter of twee hoog in een boom langs het pad, en probeerden mensen het te fotograferen van dichtbij. Moederbeer leek totaal geen problemen met alle aandacht voor haar jong te hebben, en dus maakte ook Iwan een paar plaatjes met het kleine cameraatje. Dit unieke schouwspel schreeuwde om meer en betere foto’s, en dus ging Iwan terug naar de auto om zijn eigen camera te halen.



Het jonge beertje rende, sprong en klom alle kanten op

Bij terugkomst was er een Ranger ten tonele verschenen die de mensen op afstand van de beren probeerde te houden. Al snel werd hij geholpen van toegesnelde Rangers van het Bear Management Team, die het de bezoekers onmogelijk maakten om nog in de buurt van de beer te komen. Een begrijpelijk handelen, maar wel jammer voor de mooie foto’s die we in gedachten hadden.

Toen de beer met jong het bos in verdwenen was begonnen wij aan de wandeling rondom de weide. Genietend van de vogels, de bomen en de stromende beekjes is de Big Tree Trail een echte aanrader als je van een rustige wandeling houdt. Het gros van de bezoekers zit toch bij de grootste boom ter wereld, ongeveer één kilometer verderop. En dus waan je je er van tijd tot tijd helemaal alleen.

Op het verste punt van de wandeling staan enkele bankjes tussen de mega bomen, en die geven je een uitzicht over de hele weide. Wij streken er even neer om van de rust te genieten. Na een kwartiertje keuvelen liepen we weer verder, maar al na enkele meters stonden we verstijfd naast elkaar…... Weer een beer !!! Deze beer kwam bijna recht op ons aflopen, op nog geen 20 meter afstand. Waanzinnig gaaf, maar ook even flink schrikken!

Voorzichtig liepen we achteruit tot een veiligere afstand, terwijl de beer het pad kruiste naar de zonnige weide. Voorzichtig nam Iwan de grote camera uit de tas en ging op zoek naar een paar mooie foto’s. De beer was vlak achter een gevallen boomstam gaan zitten, dus Iwan had een mooie dekking. Groot was de verrassing toen de beer uit zichzelf op de gevallen boom klom en rustig door het zonnetje liep. We hoeven je onze opwinding waarschijnlijk niet verder toe te lichten.

Uiteindelijk verdween de beer weer naar waarvandaan hij gekomen was, en konden wij in een hieperdepieper stemming onze wandeling afmaken. Toen we 50 meter voorbij de plek van de beer waren troffen we op een ander bankje een vrouw aan die in het zonnetje lag te slapen (zo kun je ook van de rust genieten). Ze schrok wakker toen ze ons hoorde, en wij vertelden haar meteen van de beer. Je had haar gezicht moeten zien ! Stel je eens voor dat Yogi Bear haar met een flinke lik over haar neus had gewekt……



Stiekem nog even terugkijken naar de boottocht in Monterey

Na Sequoia waren er nog drie hele dagen de tijd om te doen en te laten waar we zin in hebben, en er stond nog maar één activiteit gepland: Disney. Het enige probleem was dat het weekend was begonnen, en uitgerekend nu was het Memorial Day Weekend. Dat betekende dat het weekend een dag langer zou duren en dat half Amerika er opuit zou trekken om leuke dingen te gaan doen.

Om niet te hoeven haasten besloten wij om vanuit Sequoia naar de rand van Los Angeles te rijden, en daar een dagje rust in te bouwen om uit te slapen, te ontspannen en te shoppen. We reden door naar Lancaster, mede omdat Iwan hier ook wat vliegtuigen hoopte te zien, en boekten hier een flinke suite. Toen we er na het invallen van de duisternis aankwamen gingen we maar gelijk op zoek naar een restaurantje en belandden bij Sizzler. Dit is een aanrader als je je naast de gebruikelijke vette happen ook eens uitgebreid tegoed wilt doen aan sla en allerlei andere rauwkost.

De volgende dag hadden we zo ingedeeld dat we enkele bestellingen, kadootjes en eigen inkopen konden doen. Eerst werd de lokale Dodge dealer geplunderd om de geïmporteerde auto van broer Marc van reserve onderdelen te voorzien, en daarna reden we rondom Lancaster en Palmdale van mall naar mall. Tijdens een van deze ritten was Iwan even in gevecht met zijn TomTom en lette niet op het verkeer. Het volgende moment was er een flinke politieauto met zwaailichten in de spiegel te zien en constateerde Iwan dat hij ongemerkt flink te hard reed. En dus mochten we even aan de kant met de auto in de verwachting dat we in waren voor een speed ticket. Gelukkig was de politieagent geen kwaaie en stuurde hij ons met een waarschuwing weer op weg. Pfieuwww, dat had ook anders kunnen lopen.

Tussen het shoppen door reed Iwan (met een nette snelheid dit keer) nog even voor zijn eigen plezier langs het lokale vliegveld zodat hij weer volop energie had om verder te winkelen. Het avondeten werd bij een tegenvallend chinees buffet genuttigd, waarna de dag werd afgesloten met een avondwandeling door het park. Toen we uiteindelijk uitgeblust op bed lagen concludeerden we dat de bodem van onze schatkist inmiddels bereikt was, en dat we de rest van de dagen toch maar buiten budget moesten doorbrengen. Ach ja, dan verzinnen we toch gewoon geld, net als de regering……



Een rare vogel op het vliegveld van Lancaster

Zondag – Disneydag ! Al vroeg vertrokken we naar Anaheim om daar Disneyland te bezoeken. Dit park bestaat eigenlijk uit twee parken: Het allereerste Disneyland uit 1955, en het daar aan vast gebouwde Disney Adventure Parc. Beide parken hebben een eigen toegang, en uiteraard moet je ook voor beide een aparte toegang kopen. Evelien wilde graag naar het originele Disneyland, maar we hadden op internet gezien dat dit park slechts van 08.00 am tot 12.00 am open zou zijn. Erg vreemd, in onze ogen, maar dat zal wel met Memorial Weekend te maken hebben. En dus kozen we voor Disney Adventure dat van 10.00 am tot 10.00 pm open zou zijn.

In het park bezochten we de Disney Play House show, wat achteraf een kleuter show bleek te zijn (beetje teletubbie niveau), en daarna konden we zo doorlopen naar de musical Alladin die zeer zeker wél de moeite van het bezoeken waard was. Uiteraard zijn we nog het hele park door gezworven en hebben uiteindelijk gewacht op de Pixar Parade, die aan het eind van de middag door het park trok. Erg leuk ! Toen we rond 19.00 uur het park verlieten zagen we aan de overkant, in het oude Disneyland, nog steeds mensen in en uit lopen en realiseerden we ons dat 12.00 am niet 12.00 uur ’s morgens is, maar 24.00 uur. Een minuut na 11.59 am krijg je namelijk 12.00 pm, en pas twaalf uur later later heet het opeens weer 12.00 am. Zucht !

De laatste hele dag in de USA werd besteed aan de terugreis naar Las Vegas. En geloof het of niet, er werd wederom geshopped alsof het geen geld kost en Iwan wist zijn TomTom weer zo in te stellen dat er “opeens” een leuk vliegveld opdoemde. Voor het eind van de middag kwamen we aan in het Excalibur hotel, waar we voor nog geen $30 per nacht een kamer hadden geboekt. Nee, da’s een mooie bezuiniging, na net het financiële wereldrecord shoppen verbroken te hebben…..



Excalibur is een mega hotel in de vorm van een sprookjeskasteel

De rest van de middag werd besteed aan het inpakken van de tassen, en het zal je niet verbazen dat we twee volle tassen méér mee terug nemen dan tijdens de heenreis. De avond was gereserveerd om enkele shows te bezoeken waar we tijdens het begin van de vakantie niet aan toe waren gekomen, zoals de “Sirens of Treasure Island” en de fonteinen voor het Bellagio. Maar helaas, helaas, de show voor Treasure Island werd op het laatste moment gecancelled vanwege de “harde wind” en dus hebben we maar wat langer naar de fonteinenshow bij het Bellagio gekeken.

Uiteindelijk lagen we pas tegen 01.30 uur op bed, en dat terwijl de wekker al om 04.00 uur zou afgaan. Met zéér slaperige koppies werden we dan ook wakker, iets wat de man bij Alamo een glimlach ontlokte toen we de auto terugbrachten. In totaal bleken we binnen drie weken 4197 mijl gereden te hebben, wat neerkomt op 6754 km ! Da’s “maar” 1000 km meer dan vooraf berekend.

Nu we er op terug kunnen kijken kunnen we zeggen dat we het erg naar ons zin hebben gehad. We hebben veel gezien en een hoop lol gehad. ’t Is jammer dat onze wensen en gebruiken nogal duur zijn, want anders zouden we in september weer terug gaan.

See you later,
Iwan & Evelien



Niet alles is groots in de USA, je kunt ook macro opnamen maken

[José]

Prachtige geschreven! En ook de meest prachtige foto's!
Maar Iwan, ALTIJD je spiegelreflex (neem ik aan) mee nemen uit de auto! Bij mij is ie zowat vergroeid met mijn hand!

Dat geintje van 12:00 am heb ik ook al eens gehad. In dit geval maar een supermarkt, dus dat viel mee!

Fijne terugreis (of zijn jullie al weer veilig geland?)

Gr. José

[vana]

Oh wat een schatje dat kleine beertje, wat zullen jullie genoten hebben.
Ik heb weer genoten van jullie reisverslag, jammer dat het er al weer op zit.

Marjon