Speciaal voor
@Emootje dan
Ons reisverslag met hopelijk leuke tips voor iedereen die op deze plekken gaat komen.
3 juni – Denver
Om 4.15 stonden we op in Oklahoma City, want om 7.00 vertrok onze vlucht naar Denver. Die liep voorspoedig en om 11.00 hadden we ons bakbeest, een echte Cadillac Escalade, opgehaald en stonden we al bij het hotel.
Al snel daarna liepen we richting de stad. Het was duidelijk dat in Colorado wiet legaal is, er waren duizenden verwijzingen ernaar! De toeristische attracties hadden we in een stadswandeling bij elkaar en die zouden we gaan lopen. Na de eerste kerk kwamen bij het hoogtepunt van de dag: de Colorado state capitol. Die gebouw ligt precies 1 mijl boven zeeniveau. Daarnaast is het een prachtig gebouw, waar de State Senate en House zetelen. Met een rondleiding bekeken we het gebouw en besloten die met het uitzicht vanaf de koepel. Jammer van de wolkenkrabbers eromheen, die ontnamen het zicht op de Rocky Mountains deels.
Na even verder gelopen te hebben begon het te betrekken. We namen daarop de gratis bus naar Union Station in Lodo (Lower Downtown), de mooiste en gezelligste wijk. Het regende echter niet. Pas nadat we er geruime tijd hadden rondgelopen en op weg teruggingen, begon het echt te druppen. In een koffiebarretje hebben we de onweersbui afgewacht, waarna we teruglopen naar het hotel.
In Denver waren we al heel wat mensen tegen gekomen die in het wilde weg aan het schelden waren. Meestal kwam daar geregeld bitch in voor en het leek erop alsof ze het tegen Mrs. hadden. Behalve schelden deden ze echter helemaal niks, behalve eentje die een tijdje met ons meeliep. We waren dan ook blij weer terug te zijn in het hotel en besloten het mindere stuk tussen hotel en downtown niet meer te lopen, maar de auto te nemen.
Avondeten gingen we eten in LoDo. Met de auto natuurlijk. Blij was ik dat ik even de hoogte van het bakbeest had opgezocht van tevoren, want het scheelde telkens maar een paar inch en sommige garages waren gewoon te laag… De meeste restaurants waren prijzig, te prijzig. Maar ja, alweer een burger eten... We hadden in deze stad de kans eens iets anders te eten. Na lang zoeken gingen we uiteindelijk in een tapas bar in Union Station zitten. We kozen voor het menu dat de chef voor ons zou samenstellen. Die had lekkere wijn en goede voorgerechten. Alleen jammer van de hele kom gefrituurde groene pepers die niet te eten waren, ze waren te pittig. Onze mond stond in vuur en vlam. Slechte keuze van de chef, want nu hadden we geen andere groente.
Een blok van het hotel was er wat gebeurd. Politieauto’s en geel tape met “crime scene do not cross" erop. Maar wat het was zullen we nooit weten…
Avondeten: Ultreia @ Union Station (- ook vanwege prijs)
Hotel: Ramada Denver Downtown (-)
4 juni- Denver
De dag begon teleurstellend omdat het ontbijt bij het hotel op was op wat kleine snacks na. De kantine-juffrouw zat daar maar wat aan een tafel zich te verontschuldigen ipv nieuwe inkopen te doen. Gelukkig hadden we gisteren een leuke breakfast diner gezien. Deze viel zeker niet tegen, was zelfs top, en met een vol buikje zetten we koers naar de laatste bezienswaardigheden. Deze dag was er geen echte planning meer over. Alle highlights hadden we gisteren al gezien. Alleen de grote blauwe beer en Confluence park hadden we nog niet bezocht. Dat deden we dan ook die ochtend met de auto. Daarna gingen we shoppen in de Cherry Creek Mall. Mrs. ging zich te buiten aan Victoria’s Secret. Dacht ze. Maar vanwege de drukte van de sale en de vreemde pasvorm van de reguliere bhs moest ze genoegen nemen met een pyjama. In de chaotische winkel kreeg Patrick het bijna te kwaad. Hij was blij toen ze weer buiten waren.
Bij de Panda Express werd een halve lunch en half diner gegeten en toen gingen we vast naar de Wal-Mart. Dat zouden we eigenlijk pas morgenvroeg doen, maar omdat we tijd hadden, gingen we nu alvast. Dat scheelde op de lange reis van morgen toch al twee uur. ‘s Avonds hebben we op de kamer gehangen en een lekkere maaltijd salade van de Wal Mart gegeten. We waren te laat om nog naar Ellitch Gardens te gaan.
Ontbijt: Fork & Spoon (+)
Avondeten: Walmart
Hotel: Ramada Denver Downtown (-)
5 juni – Denver - Custer
Vandaag zijn we extra vroeg opgestaan omdat er een lange rijdag voor de boeg staat met de auto. De rit naar South Dakota zou maar liefst 5uur pure reistijd in beslag nemen. Deze ochtend was het ontbijt bij het hotel weer aangevuld, maar wij wisten allebei: we moeten nog 1x goed ontbijten bij de Diner. Dus na het uitchecken zijn we hier meteen naar terug gereden en wederom heerlijk ontbeten. Met een goed gevulde maag zetten we koers naar South Dakota, naar de Wind Caves. Hier komen speciale rotsformaties voor die maar op enkele plekken ter wereld voorkomen: Boxwork (soort honingraat), Popcorn (wit afzetsel dat uitziet alsof er een papierpropje met spuug tegen de steen aan zit) en Frostwork (ziet uit als een kleine ijspegel zoals in de diepvries). Hier waren we na een lange rit om 15.30u zodat we de tour van 16u konden volgen. We hebben de originele entree gezien waarmee de grot ontdekt werd. Door luchtdruk verschillen buiten en in de grot en het feit dat dit de enige opening is, stroomt er altijd lucht in en uit de grot via dit gat. En dat ging best hard, je kon het op een paar meter afstand nog goed voelen.
De rondleiding zelf was aardig. We liepen in een lange rij achter elkaar door de grot en in een paar grotere kamers, vergeleken met de groten in de Ardennen nog steeds kleintjes, werd wat met verteld door de Ranger. We liepen tot 60 meter onder de grond naar beneden en gingen uiteindelijk, hoe Amerikaans, weer met de lift naar boven.
We moesten in Custer aangekomen nog eerst even tanken. Ik probeerde de credit card tree gebruiken, hoewel ik wist dat Europese kaarten aan de pompen hier meestal niet werken. Maar de benzine ging stromen, dus dat was ok. Een andere tanker knipte een praatje aan en toen de pomp afsloeg stapten we in – Mrs. ontdeed de voorruit van alle insecten kadavers – en reden weg.
De Bavarian Inn is een mooi stijlvol motel in Oostenrijkse stijl. Kamers waren goed verzorgd en modern ingericht en het hele terrein was mooi aangekleed. De Wi-Fi werkte piek aan een toen ik de app met creditcard transacties bekeek viel op dat het tanken er niet bij stond. Bang dat straks de politie voor de deur stond reden we terug naar het tankstation waar de enigszins verbaasde medewerker vertelde dat het goed was. Gelukkig geen jailtime!
Dineren deden we bij de Black Hills Burger & Bun Co. We moesten een halfuurtje wachten op een vrije tafel en doodden die tijd met een wandelingetje door het dorp. We moesten aan jong meisje en haar moeder, die onze taal niet herkenden uitleggen waar we vandaan kwamen. Maar ook mama kende The Netherlands niet, haha. Eten was erg lekker. Patrick had een burger van bizonvlees, die was heerlijk en mager. Mrs. vertrouwde dat bizonvlees niet zo en hield het bij ouderwets rund.
Omdat het eten goed opschoot reden we direct door naar Mount Rushmore voor de oefening ceremony. Om 9 uur wordt met het zingen van het volkslied de verlichting van de 4 koppen ontstoken. Natuurlijk een toonbeeld van Amerikaans patriottisme waar ook alle soldaten en veteranen nog een veer in hun r**t gestoken krijgen. Op de achtergrond was het weerlichten van een groot onweer zichtbaar dat losbarstte kort nadat we weer in de auto zaten. In de stromende regen reden we terug naar het hotel waar we na een lange vermoeiende dag heerlijk sliepen.
Ontbijt: Fork & Spoon (+)
Avondeten: Black Hills Burger and Bun Co (+)
Hotel: Bavarian Inn (+)
6 juni – Custer
Na een lekker ontbijt dat bestond uit verse pancakes met verschillende toppings, allemaal do-it-yourself, vertrokken we naar het dichtbijgelegen Custer State Park. Het landschap doet denken aan de uitlopers van de Alpen met mooie groene heuvels vol met dennenbomen. Dat park heeft drie bekende wegen en we startten met de langste, de Wildlife loop. Je kunt wel raden waar die weg om bekend staat, namelijk de dieren die er te zien zijn. Al op de afslag moesten we door een enorme kudde bizons heen rijden. Daarvan stonden er verderop nog een paar. Later kwamen we in een opstopping terecht die werd veroorzaakt door een groep ezels – en de toeristen die hen aaien en voeren. Later zagen we zelfs nog een aantal herten in de graslanden links en rechts van de weg. Mooie foto’s in ieder geval!
De tweede weg is de Iron Mountain Road die bekend is vanwege een aantal tunnels die gemaakt zijn om een doorkijkje op Mount Rushmore te geven. Daarnaast zijn er een aantal pigtail bruggen. Dat zijn bruggen die 360 graden draaien om op korte afstand veel hoogte te overbruggen. Dat waren dan ook meteen de enige twee dingen die interessant waren.
Aangekomen bij Mount Rushmore bezochten we bij daglicht nog een keertje het complex. De verlichting gisteravond deed het beeldhouwwerk geen goed, bij daglicht zag het er veel beter uit. Na een wandeling waarmee de koppen vanuit verschillende kanten konden worden bekeken en er wat info over de vier presidenten te lezen was, namen we een lekker ijsje. Of ja, ijsje. Een maaltijd-ijs eigenlijk. Huge!
We vervolgden de rit richting Sylvan Lake, waar we een wandeling wilden maken. Eerst en stukje langs het meer en dan omlaag langs een beekje. Alleen bleek al snel dat het niet zozeer langs het beekje was als wel erdoorheen. Toen we al snel door enkel diep water moesten, besloten we toch om te keren. We maken het rondje langs het meer af en wilden verder rijden over de Needles highway, waar een andere wandeling was. De Needles highway was overigens de derde bijzondere weg. Alleen was die vanmiddag compleet afgesloten vanwege wegwerkzaamheden. Hebben wij weer… met een omweg kwamen we bij het hotel waar we nog even het zwembad, helaas was alleen dat binnen beschikbaar, indoken en nog even in de zon gingen zitten. Met een lekkere pizza in het dorp en een film op de kamer sloten we de dag af.
Avondeten: Pizza Mill (+ voor het eten, is maar een afhaalzaakje)
Hotel: Bavarian Inn (+)
Custer- Deadwood
Na een rit van bijna 2 uur stonden we in Badlands National Park. Dat park het zo, om dat de eerste pioniers deze streek zo slecht te doorkruisen vonden met paard en wagen en er tevens niks te boeren was, dat het slechte grond was. Er ligt een enorme wall van steen en klei in het landschap en daarbij nog grotere en kleinere stukken met heuveltjes van klei. Hoewel het er van boven al erg onherbergzaam uitziet, als je ertussen in staat ben je al heel snel je oriëntatie kwijt en het is super lastig om je pad te vinden. Voor de toeristen staan er nu wel paaltjes.
We deden een kortere en iets langere wandeling. Eerst The Door, daarbij loop je door een opening in de walk die the Door heet. Vervolgens konden we een stukje door de Badlands dwalen. De tweede wandeling heette The Notch. We liepen eerst en stukje door een canyon in de Wal en moesten vervolgens en enorme touwladder opklimmen die tegen en berghelling aan lag. Dat was best goed te doen, zeker vergeleken met sommige anderen. Daarna liepen we over de walk naar een uitzichtpunt. Dat was echt fenomenaal. We kwamen van beneden aangelopen en konden nog alleen de lucht zien totdat we op het punt zelf stonden en het open voor ons loodrecht naar beneden ging. Zover weer konden kijken was er groene prairie met voorin af en toe en stukje bad land.
We bij de auto reden we naar het visitor center waar we op de picknickplaats onze zelf meegebrachte lunch verorberden. We reden verder langs uitzichtpunt die allemaal op elkaar leken naar een onverharde weg. Die was een stuk rustiger. Langs de weg zagen we veel Wildlife. Bizons, dikhoorn schapen, prairie hondjes. De weg liep het park uit en via de scenic route 44 reden weer naar Deadwood.
Daardoor is een charmant westernstadje dat veel gokkers trekt. Wij sliepen in het hotel van het Gold Rust casino. Net toen we de auto uitlaadden barstte er een enorme onweersbui los. De kruising waar onze kamer op uitkeek stond blank. Maar zo snel als de bui kwam was die ook weer weg.
Ons hotel had nog een actie. Voor 15 dollar kreeg je 20 dollar eettegoed en 10 dollar goktegoed voor het casino. Dat deden we uiteraard. Omdat we even moesten wachten op de tafel konden we vast gokken. Met 17 dollar van liepen we weer weg. Het eten was ook heerlijk. Als ze iets kunnen in de VS dan is het wel steaks bakken! Na een korte dorpswandeling vielen we in slaap.
Avondeten: Mavericks Steaks and Cocktails (+/-)
Hotel: Gold Dust Hotel (+)
Deadwood - Cody
Vandaag stond en lange rijdag op het programma. Eerst zouden we via een mooie weg naar Devil’s Tower rijden. We kwamen via het plaatsje Aladdin gereden. Dat bestond uit een general store en een boerderij of twee. In het laatste plaatsje voordat we op onze tussen bestemming aankwamen moesten we stoppen. Er kwam een optocht door het dorp. En hoop oude auto's, sommige auto’s met spandoeken erop om de politieke voorkeur duidelijk te maken en een paar brandweerauto’s tot slot. De lokale agent zette de weg af en deelde en passant soep uit aan de wachtende automobilisten. De jaarlijkse rodeo was dit weekend en dat werd met deze optocht afgetrapt!
Devil’s Tower is een grote rots die 200 meter recht om nog steekt. Niet voor niks had de rups en belangrijke rol in de sciencefiction-film ‘Close encounters of the 3rd kind’. Het zag er echt buitenaards uit. Het is een loeiharde brok magma waar alle omliggende gesteente in de loop der jaren van is weggeërodeerd. Met de nationale parkenpas kregen we ook hier gratis toegang en samen met alle andere toeristen liepen we en rondje rond de rots on die van alle kanten te bekijken. Dat was best een flinke wandeling gezien de omvang van de rots. Dat was overigens weinig interessant. De rots is het imposantst van een afstandje, als je ziet hoe hij contrasteert met het landschap. We reden dan ook snel verder, want we hadden nog een flinke reis voor de boeg.
Een paar uur later namen we afslag van de snelweg en zetten we koers door de Bighorn Mountains. Onderweg hadden we continu laat van harde wind en heftige regen, maar het was ondertussen opgeklaard. Op de dennenbomen op de bergen laag en dun laagje sneeuw, als was het poedersuiker. Op weg omhoog kwamen we steeds meer plekken waar nog sneeuw lag tegen. We maakten een foto in de sneeuw van ons zelf en van de hertjes en elanden die we langs de weg tegenkwamen. Toen barstte nog een sneeuw en hagelbui los, maar toen we weer naar beneden reden en bij de waterval Shell Falls aankwamen, was het weer droog. Na bezichtigen van de waterval gingen we nog een uurtje verder naar Cody, eindpunt van de dag.
Uit eten deden we bij Cassie's, en zaakje waar ook veel lokale mensen kwamen. De countryband speelde en de mensen dansten. Het was er druk op zaterdagavond, dus wachtten we aan de bar met een koud biertje en wijntje. Het eten was heerlijk en we sliepen daarna als rozen.
Avondeten: Cassie's Supper Club (+)
Hotel: Big Bear Motel (+)
9 juni – Cody
Dit plaatsje staat helemaal in het teken van Buffalo Bill. We beginnen, na het heerlijke authentieke ontbijt in het tentje aan de overkant van het hotel, met een bezoek aan het Buffalo Bill museum. Dat heeft vele ook verdelen, maar wij bezoeken het stuk over de natuur in het Yellowstone-gebied, het wapen- museum en natuurlijk de tentoonstelling over Bill zelf. Hoewel niet onaardig en opgezet en in een mooi gebouw, viel het toch wat tegen.
Na het museum even boodschappen doen bij de Wal-Mart, waarna we de volgende bezienswaardigheid opzochten: Old Trail Town. Een straat met authentieke huisjes uit de tijd van de eerste mensen die in de streek kwamen wonen. Tevens waren er originele hutten van Butch Cassidy and the Sundance Kid te bewonderen. Helaas was het veelal en verzameling oude meuk van net iets meer dan 100 jaar oud. De sfeer was wel goed getroffen en kwam op de foto’s geweldig tot zijn recht!
We aten die avond broodjes en sla die we bij de Wal-Mart hadden gekocht. We moesten op tijd weer op pad naar de Cody Night Rodeo. We kregen de tip niet de hoofdtribune maar de Buzzard Roost te lopen aan de overkant van het veld. Je zit er dan dichter op, je komt onderweg langs de corrals waar de dieren staan en je ziet de voorbereidingen van de paard- en stierberijders van dichtbij. De rodeo was geweldig om eens mee te maken en de sfeer te proeven. Laat het maar aan de Amerikanen over om van een sport waarin iedere deelnemer maximaal 8 seconden aan de beurt is, een hele show te maken. Zo lang mogelijk boven zien op een steigerend en bokkend paard, en kalfje vangen met de lasso en zo lang mogelijk op een bokkende stier blijven zitten in vele vormen. Voor mannen, vrouwen en ook voor kinderen. Knap wat die kinderen durven! Bij het prestige onderdeel met de bokkende stier bleef de hele avond maar één iemand 8 seconden zitten. Na een show van twee uur liepen weer terug naar het motel.
Ontbijt: Our Place (+)
Avondeten: Walmart
Hotel: Big Bear Motel (+)
10 juni – Cody - Yellowstone
Eigenlijk zouden we via de Beartooth Highway naar Yellowstone rijden, maar vanwege het slechte weer van en paar dagen geleden, was de weg dicht. We reden daarom via de Sylvan Pass en hadden zo wat extra tijd in Yellowstone. We kwamen binnen bij Lake Yellowstone waar we direct naar een uitzichtpunt reden. Vanwege de wolken zag het er magnifiek en mysterieus uit. De flinke renovatiewerkzaamheden bij het stuk van het meer (Fishing Bridge) waar we daarna kwamen, zorgden dat we met wat vertraging doorreden. Geen wandelingen hier. Verder naar het noorden bezochten we de zuidkant van de Grand Canyon of the Yellowstone. Een diepe kloof met watervallen die door de rivier de Yellowstone is uitgesleten. Een prachtig uitzicht op de waterval hadden we vanaf artist point. Bij Uncle Tom’s point was het uitzicht minder, maar hebben we wel de tijd genomen te picknicken.
Toen reden we verder naar Mammoth Hot Springs voor het eigenlijke programma van de dag. Ook nu hielden werkzaamheden ons lange tijd op. Even verder ontstond een file, maar waarvoor eigenlijk? Nadat we de Ranger voorbijgereden waren, zagen we veel mensen stoppen en naar de weides kijken. Wij zagen echter niks bijzonders. Een vriendelijke Amerikaan legde ons uit waar we moesten kijken en jawel hoor: we zagen een grizzly-beer! Onze dag kon eigenlijk niet meer stuk en we waren pas halverwege.
We reden verder naar de terrassen in Mammoth. Niet voor een drankje in de zon, maar omdat deze gevormd worden door kalkrijk thermaal water dat er overheen stroomt en zich afzet in de berg. Twee waren bijzonder mooi (Canary Spring en Palette Spring), met helder water en veel stromende water over mooigevormde terrassen. Anderen waren oud en grijs geworden. We liepen en reden ze allemaal af.
In het kleine dorpje lag en enorme kudde herten, die uiteraard ook op de foto moesten. Daarna reden we door richting Tower, waar onze overnachtingsplaats was. Onderweg kwamen we weer in een berenfile terecht. Nu was het een zwarte beer met kleintjes die zich in de bosrand verschool. Kort nadat we weer verder reden, stak een coyote voor ons de weg over. Die ging goed op de foto nadat we snel op de rem gingen. Overigens heb ik nog niks gezegd over bizons in Yellowstone, maar die zijn er zo veel en overal, dat ik die niet meer vermeld als ze niet iets bijzonders doen.
De Blacktail Plateau Drive, die we eigenlijk wilden doen was dicht. In plaats daarvan reden we naar Petrified Tree. Die stelde helemaal niks voor, maar nog voordat we hadden geparkeerd, hadden we ook hier een coyote gespot die bijna onopvallend langsliep achter de mensen die naar de verte keken. Daar graasden wel wat bizons. Eentje daarvan bleek, toen we beter keken met de verrekijker, een zwarte beer te zijn. Weer eentje!
Bij de Roosevelt Lodge kregen we onze cabin toegewezen. Nadat we de spullen hadden binnengezet, wilden we wat eten. Helaas was het restaurant vol en moesten we ruim een uur wachten op een tafel. Hadden we maar meteen bij het inchecken onze naam op de lijst laten zetten. We zouden dan een soort pieper hebben meegekregen die afging wanneer de tafel gereed was. Het eten was wel lekker! Tot slot reden we nog naar de Tower waterval. Daar waren we bijna alleen en konden we die in alle rust bekijken. Bij terugkomst in het camp liep er een bizon tussen de huisjes door. Die liet zich niet gek maken en liep rustig door! Wij ook niet en kropen snel onder de wol. Morgen vroeg op voor meer Wildlife!
Ontbijt: Our Place (+)
Avondeten: Roosevelt Lodge (+/-)
Hotel: Roosevelt Lodge Frontier Cabin (+)
11 juni – Yellowstone
We stonden enorm vroeg op deze ochtend om wild te gaan kijken. Bij zonsopkomst zaten weer al in de auto richting de Lamar Valley. Daar zou je de meeste kans hebben, inclusief wolven. We reden een flink stuk op en af, maar behalve heel veel bizons, viel het eigenlijk wat tegen. Toen we op een plek kwamen waar mensen met een wild-telescoop stonden en we vroegen wat ze zagen, bleek er een beer te zijn. Maar die was zover weg dat die met onze verrekijker niet te zien was. Enigszins teleurgesteld zetten we de auto aan de kant en besloten we de boterhammen te gaan eten. Daarna reden we door voor een mooie ochtendwandeling rond het Trout Lake. Forel hebben we ook gezien, maar helaas niet stroomopwaarts door het beekje zwemmend. Na de korte maar pittige wandeling reden we maar terug naar de cabin, toen voor ons een grote rij in de berm geparkeerde auto’s opdook. We parkeerden direct en vroegen wat er te zien was. Er bleek een wolf rond de kudde bizons te struinen. Via de wild – telescoop was hij makkelijk te zien, maar het kostte nog wat moeite om hem ook met de verrekijker te vinden. Maar het is gelukt: we hebben we eentje gezien. Tevreden keerden we terug naar de cabin om in te pakken en uit te checken.
Daarna reden we verdween richting canyon. Onderweg zagen we een Ranger die de berm afzette en ondertussen wisten we: dat betekent wild! Een zwarte beer scharrelde rustig zijn kostje bij elkaar en gaf ons alle tijd om mooie foto’s te maken. We konden meteen van de gelegenheid gebruik maken een over de weg lopende coyote op de gevoelige plaat vast te leggen. We reden snel verder naar de Sulphur Caldron, een pot borrelende modder met heel veel zwavel erin. En dat rook zoals je verwacht daar zwavel ruikt, naar rotte eieren. Snel verder naar de Mud Vulcano. Hoewel die zelf niet meer zo interessant is tegenwoordig, is er wel een andere enorm sterk borrelende bron met modder. Ook die rook flink naar zwavel. Toen we doorreden naar de Northern Rim van de Grand Canyon, bleek het daar zo druk dat we geen parkeerplek konden vinden. We gingen dan alvast maar lunchen en zouden dit stuk vanavond doen, we sliepen toch daar in de buurt in Canyon Village.
We zouden nog even de LeHardy Rapids in de Yellowstone willen zien. Die vielen erg tegen, maar onderweg hadden we wel de kans een mannetjes hert – dus met gewei – op de foto te zetten. Weer eentje om af te strepen. Daarna besloten we alvast het Norris Geyser Basin te bezoeken in plaats van morgen. Daar is de grootste geiser ter wereld: Steamboat. Die slaapt soms jaren achter elkaar, maar sinds een jaar barst hij vaker uit. Nu was er alleen een kleine eruptie en geen grote. De laatste was maar een paar dagen geleden en naar achteraf bleek een dag nadat wij er waren. De rest van het Geyser bassin was in een mooie lange wandeling te zien. Helaas waren de geisers hier niet zo actief en waren ze onvoorspelbaar dus zagen we halvege wat borrelende en dampende poelen en gaten en de kleine Vixen Geyser die om de paar minuten uitbarst. Als gewone toerist kun je ook eigenlijk niet zien hoe een geiser een uitbarsting aankondigt, dus of het zou lonen om een tijdje te wachten tot de uitbarsting begint.
Na het avondeten deden we nog een wandeling naar Point Sublime langs de rand van de canyon. Die leek niet zo lastig, maar uiteindelijk was een mijl heen en eentje terug misschien toch wat veel, zeker omdat het continu omhoog en omlaag ging. En vooral jammer, zo subliem was het uitzichtpunt niet. Het zingen van de meest flauwe liedjes om eventuele beren onze komst aan te kondigen deed wel de mondhoeken omhoog krullen. De Noordkant van de canyon, die we per auto bezochten viel echter nog meer tegen, hoewel we nu wel in alle rust van het uitzicht konden genieten… De avond is een prima tijd voor de Grand Canyon van de Yellowstone, het is er dan heerklijk rustig en ook bij Artist Point is er alle ruimte en tijd voor een foto! Toen we terug waren op de kamer bleek dat Mrs. gestoken was door waarschijnlijk een mug, dicht bij haar ooglid. Ze zag er uit alsof haar man haar een mep verkocht had...
Avondeten: Soda Fountain Canyon Village (+/-)
Hotel: Canyon Village Std. Room (+/-)
12 juni – Yellowstone
Na een lekker ontbijt in het zelfbedieningsrestaurant reden we weer richting de Geyser Basins. Vanwege de verwachte drukte pasten we de volgorde wat aan. Zo deden we na de Artist Paint Pots, een hoop kleine poeltjes in vele heldere kleuren met gras ertussenin als extra kleur en de Firehole Canyon drive (niks te zien, zwemplaats dicht) meteen naar het uitzichtpunt van de Grand Prismatic Spring. Dat was een goed idee, want de parkeerplaats was al zo goed als vol. We wandelden naar boven en dat was meteen het hoogtepunt van de dag! De kleuren van het thermaal bekken waren in de zon geweldig goed te zien. Het blauwe en turquoise midden en de gele en oranje rand waren prachtig. Na het tochtje naar beneden was het nog drukker geworden.
De Grand Prismatic is ook beneden te bekijken samen met andere bronnen, dus dat deden we ook. We deden al geen moeite op de officiële parkeerplaats te parkeren en gebruikten het eerste plekje langs de weg. Deze planken wandelweg werd overlopen door Aziaten. Helaas was het uitzicht van boven veel mooier. We reden dan ook snel door richting de Great Fountain Geyser. Die zou kunnen gaan uitbarsten merkten we toen we er waren. Samen met een paar groepen Amerikanen gingen we op de bankjes zitten. We lunchten met onze meegebrachte boterhammen en aardappelsalade. Toen we het foldertje goed lazen en merkten dat de geiser zich 1 tot 2 uur van tevoren aankondigde door over te lopen, en dat nog niet het geval was, besloten we een wandeling te maken en dan terug te komen.
De wandeling naar de Mystic Falls begon een kwartiertje rijden verderop en was 4 km lang. Wat niet zo duidelijk vermeld was, was dat de rondweg over een berg ging en er dus redelijk wat hoogteverschil was. Het was overigens wel een prachtige waterval die de wandeling waard was en ook het uitzicht vanaf de berg was schitterend! De wandeling kostte ons dus een kleine 2 uur, en toen we na de drukke rit terug (we moesten nog langs de drukke Grand Prismatic Pool, waar altijd oponthoud was) bij Great Fountain aankwamen, was er niks meer van activiteit bij de geiser te zien. Helaas.
Bij een stop bij Fountain Paint Pots, een paar bubbelende modderpoelen die voornamelijk in de zomer, als er minder water in de modderpoel zit, spectaculair zijn, zagen we nog een kleine geiseruitbarsting. Achteraf bleek dat een geiser die continu spuit. Handig! Daarna reden we door naar Old Faithful, waar we overnachten in de historische Old Faithful Inn. Het prachtige oude gebouw is van buiten en binnen een lust voor het oog. Het had ook een iets(!) nieuwere vleugel. Geen historie maar wel oude meuk: daar sliepen wij.
Nadat we de spullen op de kamer hadden neergezet liepen we door het historische hoofdgebouw. Wat een klasse en elegantie. Met moeite konden we nog een tafel reserveren on te eten om 21.15 uur. Dus dan even een snack en naar de geiser kijken. Old Faithful barstte precies op tijd uit en we genoten van de eruptie. In het bezoekerscentrum keken we of er nog meer geisers zouden uitbarsten. Er was eentje die we zouden kunnen halen, maar de geschatte tijd had veel marge. Hoewel we het op een lopen zetten hebben we de Daisy Geyser niet meer gezien, de geiser was 20 min. eerder dan de geschatte tijd uitgebarsten.
Via de kortste omweg liepen we langs vele andere geisers, bronnen en waterbekkens terug naar Old Faithful, waar we op een bankje wachtten. Deze keer was hij iets te laat, daar maakten de muggen grif gebruik van door te proberen ons leeg te zuigen. De uitbarsting was echter aanzienlijk spectaculairder dan de vorige, dus was het extra wachten zeker waard!
In dit gebied loont het zeker om op tijd naar de verwachte geiseruitbarsting te kijken (via de Yellowstone app als je internet hebt) en hier je planning op aan te passen.
Ontbijt: Canyon Eatery (+/-)
Avondeten: Old Faithful Inn (+ maar $$$$)
Hotel: Old Faithful Inn West Wing Std. Room (+/-)
13 juni – Yellowstone
Omdat ze ons hadden geadviseerd na 8 uur te gaan ontbijten in de Inn omdat het dan wat rustiger was, liepen we eerst naar Old Faithful. Volgens de klok in de lobby zou die om 8 uur gaan, maar volgens de aanwezige ‘geyser gazer' was dat onzin. Het was blijkbaar de laatste tijd van gisteravond die in de Inn werd aangekondigd en de klok was simpelweg niet bijgewerkt. Verder was er veel dicht en afgezet vandaag, want vice-president Mike Pence bezocht het park en zou een toespraak houden. We vroegen de vrijwilliger van het park daarom naar de verwachte uitbarstingen van de andere geisers, omdat we die niet in het Visitor Centre konden vragen. Zij raadde ons aan in ieder geval de uitbarsting van Grand Geyser te bezoeken, de grootste voorspelbare geiser ter wereld.
Na het ontbijt in de Inn togen we dus naar de geiser en namen plaats op de bankjes. Al snel kwamen we aan de praat met een oudere Amerikaan die vroeger in het park werkte. Hij wist veel van het park en de geisers en ook hoe de uitbarstingen verlopen. Zo zou eerst de kleine geiser gaan spuiten, dan het waterpeil in Grand gaan stijgen en tijdens de uitbarsting van Grand zou een derde geiser beginnen. Super interessant! Na ongeveer een uur wachten begon de geiser te spuiten. Het was een imposante hoeveelheid water die deze geiser naar buiten spoot. En hoog natuurlijk ook!
Onder het wachten hoorden we ook dat de Lone Star Geyser, een weinig bezochte maar imposante geiser die om de 3 uur uitbarst rond 14 uur verwacht werd. Die wandeling hadden we vanwege het voorspelde slechte weer geschrapt, maar aangezien het weer goed leek te blijven, besloten we die alsnog te doen. We stapten in de auto om naar de trailhead te rijden, maar eerst even tanken en brood voor de lunch kopen.
Op de parkeerplaats smeerden we het brood, want het was pas 12 uur en de geiser zou zoals gezegd pas om 2 uur uitbarsten, terwijl we maar een uurtje ernaartoe hoefden te wandelen. Onderweg vroegen we veel mensen die we tegenkwamen of ze de eruptie hadden gezien. Het eerste stel was omgedraaid omdat ze het te ver vonden. Latere wandelaars hadden wel al eenuitbarsting gezien. Helaas, we zouden dus moeten wachten en de geyser was ruim voor de verwachte tijd al gegaan Maar we hadden lunch en drinken bij ons, dus het kwam wel goed.
Ter plekke wachtten al diverse mensen, maar behalve een Amerikaans gezin uit Oklahoma, hield iedereen het na een tijdje voor gezien. Er was ook iemand die als vos verkleed filmpjes maakte met zijn iPad… strange. Het Amerikaanse gezin was helemaal dol van geisers een had een boek waarin van iedere geiser in Yellowstone stond hoe de eruptie zou verlopen. Hoewel wij wel in onze wandelgids hadden staan dat er eerst een kleine uitbarsting zou zijn vóór de grote, wist het gezin on meer detail te vertellen wat er zou gaan gebeuren.
Voor de uitbarsting begon verzamelden zich toch nog wat meer mensen. Samen keken we naar wat dus de kleine eruptie was. Het gezin hield wel van een practical joke en begon daarna hard te klappen. Iedereen behalve het gezin en wij liep dan ook weg van de geiser. De grote uitbarsting was dan ook een privé-show voor 7 personen. We wandelden terug naar de auto en reden naar de Grant Village Lodge, de dag was ver om.
Bij het inchecken kregen we te horen dat we in het restaurant meteen terecht konden of pas om half 9. Omdat we die avond nog wat wilden doen, reden we meteen naar het restaurant. We kregen een tafeltje met prachtig uitzicht over Lake Yellowstone (zoals bijna alle tafeltjes). Dat meer is gigantisch. We zagen in de verte een flinke onweersbui aankomen. Na het eten bevond die zich boven onze hoofden. We gingen dus naar onze kamer en na een douche en filmpje sliepen we. Het bezoek aan West Thumb Geyser Basin zouden we dan morgen doen.
Ontbijt: Old Faithful Inn (+, maar weinig sfeer t.o.v. diner)
Avondeten: Grant Village Dining Room (+)
Hotel: Grant Village Premium Room (+/-)
14 juni – Yellowstone - Grand Teton
Bij het openen van de gordijnen zagen we alleen maar wit. Geen sneeuw, wel mist. We gingen ontbijten in het troosteloze zelfbedieningsrestaurant in Grant Village en daarna reden we naar West Thumb Geyser Basin. Vanwege de mist konden we geen mooie foto’s maken van de bronnen naast het meer, waarvoor net dit stuk bekend is. Wel leverde het andere mooie plaatjes op. Daarna stapten we in de auto voor de rit van ongeveer een uur naar Grand Teton National Park.
Het bijzondere van Grand Teton is de ligging van de hoge en steile bergketen naast prachtig grote bergmeren. Meteen op de eerste stopplaats konden we de weerspiegeling van de bergen in het Jackson Lake fotograferen. We zagen er ook een pelikaan zwemmen. Nog een aantal stopplaatsen deden we daarna aan zoals Oxbow Bend en Signal Mountain (het mooiste uitzicht is niet van de top maar op Jackson point er iets onder). Bij String Lake hebben we gepicknickt.
Bij Jenny Lake namen we vervolgens de boot naar de overkant van het meer. In 10 minuten stonden we op de steiger en kon de wandeling beginnen. Met vele anderen begonnen we aan de tocht naar Hidden Falls. Deze waterval heet terecht zo, je ziet hem pas als je er bent. Het was echter een mooie er indrukwekkende waterval en de weg ernaartoe was goed te doen. Een paar meter bergop lag het eerste Inspiration Point. Verder omhoog ging het naar het echte Inspiration Point. Daar hadden we een prachtig uitzicht over het meer en de vlakte aan de voet van de Tetons. Nu kon je nog een stukje verder omhoog naar een grote lange vallei (Cascade Canyon), waar er kans was om Wildlife te zien. Dat wilden we wel en we liepen door. Helaas voor ons lieten zich geen herten, elanden of beren (helaas?) zien. We keerden daarom terug. Op het kaartje dat ik had gekocht zag ik dat er een andere route omlaag was dan langs Inspiration Point en Hidden Falls. Met enige moeite hadden we die gelokaliseerd. Die route was heerlijk rustig. Ons haalde een stel in, wat kort daarna stil stond. Ze hadden een eland op het wandelpad gezien. Even later trok de eland de berg omhoog, waarna wij dit prachtige beest tussen de bomen door konden zien. Het was ook nog een mannetje, dus met gewei! Verder liepen we naar beneden. Kort bij de boot poseerde nog een bergmarmot voor ons.
Na de oversteek reed Mrs. verder naar Jackson. Helaas waren er flinke wegwerkzaamheden, waardoor we een half uur vertraging opliepen. De Ranch Inn, waar we zouden slapen, was een goed geprijsd maar erg netjes motel midden in Jackson. We zochten wat te eten waar we snel terecht konden, want we wilden vanavond nog elanden gaan spotten. We kwamen bij toeval uit bij en leuk Mexicaans tentje waar we heerlijke taco’s aten (Hatch Taqueria & Tequilas, modern Mexicaans eten, dus geen chili con carne). We hadden nog tijd over voor een wandelingetje door het dorp. Rond het dorpsplein stonden 4 markante bogen die helemaal gemaakt waren van de geweien die herten ieder jaar afwerpen. Heel bijzonder!
Daarna reden we de Moose-Wilson Road, beroemd vanwege de vele herten en elanden en af en toe beren die vanaf de weg te zien zouden zijn. We reden de weg helemaal op en daarna weer af. Pas toen het echt schemerde en het bijna te donker was nog wat te zien, lieten de beesten zich zien. Al snel spotten we een vrouwtjeseland die graasde dicht langs de weg. Vele hertjes zagen we nog, maar helaas geen andere elanden of beren. Gelukkig hadden we die middag ook al een eland gezien!
Ontbijt: Grant Village Lake House (-)
Avondeten: Hatch Taqueria And Tequilas (+)
Hotel: Ranch Inn (+)
15 juni – Grand Teton - Salt Lake City
Om half 7 stonden we aan het ontbijt, want we zouden in Grand Teton een aantal fotogenieke plekken gaan bezoeken, die in het ochtendlicht en zonder veel mensen die in de weg kunnen lopen) het mooist zijn. Dat klopte helemaal. We maakten prachtige foto’s die meestal neerkwamen op een oude hut op de voorgrond en de besneeuwde bergtoppen op de achtergrond. De Shane Cabin, Mormon Row en Cunningham Cabin waren de mooiste. Een heel speciale plek is Schwabacher Landing, een watertje dat zo stil is dat de weerspiegeling van de bergen bijna helderder is dan de blik op de bergen zelf. Wat een fotogenieke plekken en hoe mooi om daar rustig de foto’s te kunnen nemen! Dit waren zeker de mooiste foto’s van de vakantie.
Daarna stapten we de auto in voor een lange rit naar Salt Lake City. We namen de mooie route via Cache National Forest en Bear Lake. De uitzichten stellen niet teleur! We hebben onderweg nog een broodje gegeten in de staat Idaho, waar we verder deze vakantie niet zouden komen.
In Salt Lake City reden we kort langs Temple Square op zoek naar het hotel. Bij het naastgelegen grote winkelcentrum aangekomen gaf de navigatie aan dat we er zouden zijn. Oeps, foute adres ingevoerd… Niet veel later checken we alsnog in bij het Hilton en met de gratis tram reden we naar Temple Square. Het centrum van de mormoonse kerk is prachtig. Er staan ook veel gelovigen om je informatie te geven over de gebouwen en als ze denken dat je geïnteresseerd bent, ook over hun kerk. Gelukkig heeft niemand geprobeerd ons te bekeren! We liepen door het enorme gebied en bedachten dat dit eigenlijk hun Vaticaan was. De tempel is zelfs meer dan de kerk. Er is een parlement, vergaderruimtes en andere kamers waar familie en geloof samen komen.
Na een uurtje hadden we het wel gezien en gingen we naar het enorme winkelcentrum om wat te eten. Er is een Cheesecake Factory, dus dat leek wel wat. De man voor ons kreeg te horen dat hij en zijn gezin tussen de 2 en 2,5 uur op een tafeltje zouden moeten wachten. Daar schrokken we flink van! Echter werden wij uit de rij gehaald. Als we ons ID bij ons hadden mochten we in het bargedeelte zitten (alleen gezelschappen waar iedereen ouder was dan 21 mochten daar binnen) en daar konden we ook direct terecht. Gelukkig hadden we de paspoorten in de handtas van Mrs. gedaan, die bleven anders wel eens achter op de kamer als de rugzak niet meeging.
We waren zo vol na het hoofdgerecht dat een stuk Cheesecake er niet meer inging. Omdat het er wel lekker uitzag lieten we er eentje inpakken voor morgen. Het koppel aan de tafel naast ons, waarmee we aan de praat kwamen omdat ze de taal herkenden omdat hij in Nederland had gewerkt en ze er recent nog op (bekerings)vakantie waren geweest, zei ons dat dat gebruikelijk was. De porties zijn immers zo groot, maar de Cheesecake ook zo lekker!
Avondeten: Cheesecake Factory (+)
Hotel: Hilton Garden Inn Salt Lake City Downtown (+)
16 juni – Salt Lake City - Moab
We vertrokken voor de lange rit naar Moab. Het laatste stuk namen we een omweg via het spookstadje Cisco en de UT-128. Hoewel het spookstadje tegenviel, het had ook gewoon een uitgestrekte verzameling afgedankte rotzooi kunnen zijn, was de UT-128 een fantastisch mooie weg. Het begon met een oude brug over de Colorado rivier, die na restauratie was afgebrand maar waarvan het stalen skelet nog steeds stond naast de nieuwe brug voor autoverkeer. Daarna slingerde de weg zich langs de rivier naar beneden door een canyon met steeds steilere rotswanden links en rechts. Op de rivier waren veel mensen aan het raften, hoewel het water hoog stond en soms onheilspellende stroomversnellingen tegenkwam. Het begon ook steeds donkerder te worden, donkere wolken kwamen samen en de wind stak op. Tegen het eind van de weg regende het pijpenstelen en joeg de wind. Arme rafters...
We checkten dus snel in bij het hotel. Daar zouden we ook wat was draaien, dus gingen we snel op ziek naar de wasmachines en zetten ze aan. Omdat we die avond nog een wandeling wilden maken in Arches, en de timing van de wasmachine en droger ongunstig uitkwam, haalden we salades en magnetron maaltijden bij de winkel aan de overkant. Met verrassend veel smaak aten we die op. Na het vouwen van de was stapten we in de auto.
In het park was het best nog druk. We wisten dat we naar het eind van het park moesten rijden voor de wandeling naar Delicate Arch, dus dat deden we ook. De parkeerplaats was best vol, maar we vonden een plekje een begonnen aan de klim. Het was best een pittige, want er waren veel hoogtemeters te maken. Over de egale maar stroeve rotsen schoot het goed op. Bij de Delicate Arch aangekomen waren we natuurlijk niet alleen. Het was best altijd puzzelen om en foto te maken zonder andere mensen erop. Na een tijdje kwam ook de zon weer uit en werd de arch nog prachtig verlicht door de ondergaande zon. We besloten terug te keren naar de auto om ruim voor het donker was beneden te zijn, hoewel we wel kleine lampjes bij ons hadden. Helaas misten we daardoor de zonsondergang zelf. Echter konden we vanaf een parkeerplaats onderweg naar de uitgang wel nog een prachtige foto maken van de maan boven de bergen.
Avondeten: City Market
Hotel: Sleep Inn & Suites (+)
17 juni – Moab
Omdat het in Arches snel druk wordt en er weinig parkeerplaatsen zijn, waren we vroeg op pad en om kwart voor 8 aan de parkingang. Na een korte fotostop bij Balanced Rock, ee grote roots die op een dunne paal ligt en er ieder moment lijkt af te vallen, kwamen we bij de parking van Devil's Garden. Die was al best vol. Goed dus dat we zo vroeg waren. We begonnen aan de wandeling langs vele bogen. Tunnel Arch, Pine Tree Arch, Partition Arch en Landscape Arch passeerden we. Die laatste was een enorme boog van wel 88 meter breed en ruim 30 meter hoog. Heel indrukwekkend!
Van daaruit konden we doorlopen naar Double O Arch over een wat ruiger pad. Dat was niets teveel gezegd. Op sommige plekken was het klauteren over rotsen en ging het steil omhoog. Het pad was soms ook lastig te zien. De Arch was echter mooi, feitelijk waren het twee bogen boven elkaar. De terugweg was net zo lastig als de heenweg, op sommige plekken roetsjten we op de kont naar beneden, zodat het makkelijk ging. Bij het laatste moeilijke stuk terug troffen we kort achter elkaar twee mensen die alleen onderweg waren en we raakten aan de praat. Met zijn vieren liepen we terug naar de parkeerplaats, al pratend over de avonturen die we in de verschillende Nationale Parken al hadden beleefd. Toen bleek des te meer dat iedereen een andere beleving heeft van wat er bijzonder is. Zo vond iemand het al heel bijzonder dat hij één mannetjeshert had gezien, terwijl wij er daar in Yellowstone en Grand Teton toch zoveel van hadden gezien, dat we er niet meer altijd voor stopten.
Enigszins uitgeput besloten we nog een aantal kleine uitzichtpunten en wandelingen te doen. Broken Arch, Sanddune Arch en de Windows gingen we langs. Echter hadden we de twee indrukwekkendste bogen al gezien, dat waren Delicate en Landscape, dus viel de rest wat tegen. Alleen de noordelijke Window was erg mooi vanwege het uitzicht, al deed de drukte (het leek net een kinderspeelplaats) daar flink afbreuk aan. Op de parkeerplaats bij de Windows stond ook een flinke file met mensen op zoek naar een parkeerplaats.
We verlieten moe het park en deden een dutje op de hotelkamer. We aten bij Eddie McStiff, een zaak die ons was aangeraden door het Forum. Omdat we ons ID niet bij ons hadden moesten we in de familie ruimte zitten in plaats van de gezellige bar. Helaas deed dat wel ernstig afbreuk aan de beleving… het eten was echter wel lekker en veel!
Ondertussen was er weer een flinke bui losgebarsten. We besloten toch ons avondprogramma door te zetten, omdat het de enige kans was om nog (wilden we onze zwembadmIddag morgen niet in gevaar brengen) Dead Horse Point State Park te zien. Een plateau dat hoog boven de Colorado rivier en het omliggende land uitsteekt. We moesten 20 dollar entree betalen en deden dat, aangezien de lucht opklaarde. Hoewel we op de pagina van Ontdek-amerika.nl konden lezen dat we 2,5 km konden wandelen en dan alle uitzichtpunten konden zien, zou dat dichter bij de 25 liggen dan bij 2,5. We kortten daarom dus flink in. Achteraf gezien leek het park de entree niet waard, hoewel de niet zo mooie avond vast zal hebben meegewerkt. De dag erna bleek dat de uitzichten vanuit het naastgelegen Canyonlands National Park vergelijkbaar waren. Echter bij het bekijken van de foto’s thuis, waren de uitzichten vanaf Dead Horse Point toch best mooi te noemen. Grappig, hoe we ons door vermoeidheid en slecht weer ter plekke lieten beïnvloeden. We konden wel nog enkele mooie luchten fotograferen nadat de zon was ondergegaan, aangezien we tot laat daar waren.
Avondeten: Eddie McStiff (+)
Hotel: Sleep Inn & Suites (+)
18 juni – Moab
Het ontbijt bij ons hotel is vandaag alweer top! Amerikaanse hotels bieden vaak een heel beperkt assortiment, maar deze had het allemaal. Nog steeds op papieren bordjes en met plastic bestek, maar wel veel keuze en goed bijgehouden door maar liefst twee medewerkers.
Met een vol buikje maken we de rit naar Canyonlands NP. We bezoeken alleen het zogeheten Island in the Sky. De drie andere gebieden zijn minder te bereiken voor gewone voertuigen, verder van Moab en dit zou toch het mooiste stuk zijn voor ons gewone toeristen. Onze eerste stop was bij Mesa Arch. Ja, weer een boog en op zichzelf geen bijzonder indrukwekkende. Maar gezien de achtergrond en het feit dat erachter alleen een afgrond van 200 meter ligt, gaf hem meteen een plekje in onze bogen top 3. De wandeling voerde ook langs verrassend veel bloeiende planten. Bijzonder in dit droge stukje Utah (hoewel het recent wel veel regende).
Verder reden we naar de Grand View Point. Hoewel het uitzicht bij de parkeerplaats al prachtig is, zou een wandeling van een mijl je naar een nog mooiere plek brengen. Onderweg was er ook al veel moois te zien. Er viel ook enige tijd wat regen, maar die was best welkom! Het uiterste puntje was een mooie plek en na enkele foto’s keerden we dezelfde weg terug. Het was ondertussen al flink drukker geworden, het was ongeveer 11 uur.
We bezochten daarna, na een eindje rijden, het Green River uitzichtpunt. Hoewel we moesten wedijveren met een bus bejaarden om de beste plekken (die uiteindelijk altijd bezet waren door Aziaten met een ellenlange fotosessie) was het een serieus prachtig punt. Blij dat we deze omweg ter elfder ure in de route hadden opgenomen. Tot slot wandelen we naar Upheaval Dome, een grote krater van een prehistorische meteorietinslag. Die was minder spectaculair dan de naam doet vermoeden. En hoewel de temperatuur best meeviel vergeleken met de normale temperaturen zoals ons werd verteld, voelde het in de zon goed heet!
Na het eten van de zelfgesmeerde bammetjes keerden we terug naar het hotel. De laatste wasmachine aanzetten en vervolgens lekker loungen aan het zwembad. Ook eens lekker hoor! Die avond hadden we afgesproken om met familieleden, die een deel van ons rondje in tegengestelde richting deden en voordat ze naar Hawaï vertrokken en ook in Moab waren, te gaan eten. Het eten bij de Blu Pig was erg lekker en in de bar was zelfs live-muziek.
Avondeten: Blu Pig (+)
Hotel: Sleep Inn & Suites (+)
19 juni – Moab - Mesa Verde
Eerst hadden we een saaie route van een uur of 3 te gaan, voordat we in het volgende nationale park aankwamen. Hier waren rotswoningen van Indianen te zien, die ze daar rond 1200 hadden gemaakt. De meeste van die woningen zijn alleen met een Ranger te bezichtigen, dus togen we naar het visitor center. We hadden één tour al via Internet geboekt voor ’s avonds, de rest kon alleen ter plekke. De enige mogelijkheid was nog het Balcony House, maar omdat daar kruipen door een tunnel en een paar hoge ladders bij komen kijken, wilde Mrs. die niet doen. De vriendelijke Ranger legde uit dat in de tijd dat Patrick de rondleiding volgde, Mrs. de Soda Canyon Overlook Trail kon lopen. Dan zag zij Balcony House uit de verte en Patrick van dichtbij.
De rondleiding door Balcony House viel wat tegen. Doordat de groep maar liefst 50 personen groot is en Balcony House zelf maar klein is, sta je altijd hutje mutje en is het lastig foto’s maken zonder vreemden erop. Bovendien zorgen de ladders voor veel oponthoud, waardoor de effectieve tijd in de Cliff Dwelling zelf beperkt is. De wandeling van Mrs. was wel mooi, deels door een bos, wat voor welkome schaduw zorgde en het uitzicht was dat ook.
Daarna hadden we nog wat tijd totdat de avondtour door Cliff Palace zou gaan. Eerst reden we de Mesa Top Road, waaraan een aantal historische plaatsen lagen. Sommige waren mooi, maar het waren vooral pit houses: huizen die hoofdzakelijk bestonden uit een gat in de grond. En net dat gat is hetgene wat er nog over is. Tower House, een kleine Cliff Dwelling maar wel eentje met een toren van 4 verdiepingen die nog redelijk intact is, was wel erg mooi. Net als Sun Palace, een ceremonieel gebouw dat van boven uitziet als een cassettebandje, maar waarvan de specialisten niet weten waarvoor het was. We bezochten ook nog het museum voor wat achtergrondinformatie over het park en de Indianen die er woonden en bekeken van een afstandje de Cliff Dwelling daar. Die was gesloten vanwege vallende rotsen en gaat misschien wel nooit meer open voor publiek.
Na het avondeten, fastfood in het park zelf, gingen we naar Cliff Palace voor de avondtour. Een mooie kleine groep, vriendelijke Ranger en de zon die wegzakte. Die zorgden ervoor dat we alle kans kregen voor mooie foto's. Doordat er geen direct zonlicht meer was, waren de gebouwen veel egaler verlicht. De rondleiding bleef maar herhalen hoe bijzonder het volk was dat in 1200 huizen van steen bouwde in de natuurlijke overhangen van de rotsen. We zullen het maar niet hebben over wat er in die tijd al allemaal was in Europa. Laat staan dat er toen al een groot Egyptisch, Grieks en Romeins Rijk waren geweest met veel grotere bouwwerken…
We sliepen in het hotel in het park. Vergeleken met de hotels in Yellowstone was dit hotel aanzienlijk goedkoper, maar vooral ook veel slechter onderhouden. Vooral het bed was doorgelegen.
Avondeten: Spruce Tree Terrace Cafe (+/-)
Hotel: Far View Lodge (-)
20 juni – Mesa Verde - Montrose
Het hotel in het park, noch het restaurant met de prachtige Far View serveren ontbijt, dus gingen we naar het nabijgelegen zelfbedieningsrestaurant. Zo sfeervol als een opslagloods en ook prijzig, maar er was niks anders. Gelukkig matste de vrouw aan de kassa ons een beetje. Daarna reden we naar het andere deel van het park: Wetherill Mesa. Daar liggen ook nog twee Cliff Dwellings, waarvan er eentje te bezoeken is zonder tour. Die bezochten we als eerste (Step House). Historisch gezien bijzonder omdat er pit houses liggen naast gemetselde ruimtes, maar voor ons als gemiddelde bezoeker gewoon ‘leuk'. Daarna deden we nog een wandeling waarbij we ook weer grote hoeveelheden historische gaten in de grond tegenkwamen, maar ook op een plek uitzicht over Long House hadden. Dat is na Cliff Palace de grootste van het park en dat was ook mooi om te zien. Het was vooral lekker dat de wandeling zo heerlijk rustig was, we kwamen slechts 2 andere koppels tegen!
Met een tussenstop in Durango voor wat boodschappen en lunch reden we verder naar Silverton, een oud mijnstadje langs de Million Dollar Highway. We reden nu echt de bergen in en dat zorgde voor een heel mooie rit met prachtige uitzichten. Silverton staat bekend om de trein die er rijdt van en naar Durango. De oude stoomtrein stond nog te wachten op het station (nou ja, er liggen gewoon rails tussen de kiezel en modder en er staan van die opstapjes bij de wagons) voor de laatste rit van de dag. We maakten daar gebruik van door even een paar mooie plaatjes te schieten. We kochten een ijs en liepen door het oude plaatsje heen. Het was wel echt voor de toeristen bedoeld en in minder dan een uur zaten we weer in de auto voor het mooiste stuk van de Highway.
De weg werd wat smaller en bochtiger en de bergen steiler. Nog mooiere uitzichten volgden. Ik had wat gelezen van de Yankee Girl Mine die aan een zijweg zou liggen en die heel fotogeniek zou zijn. Met onze Escalade 4WD zou die te bereiken moeten zijn over de onverharde weg. Mrs. was het er niet zo mee eens en ging achterin zitten, bang voor wat ging komen. Patrick reed over de weg met gaten en plassen verder. We waren niet de enigen die het probeerden, toen we ergens op een ruime plek stonden om te zien hoeveel verder het zou zijn, kwam een andere 4WD langs. We sloten aan, maar moesten na 100 meter achteruit terug. Er lag nog sneeuw op de weg en dat was een brug te ver. De auto zat wel flink onder de modder, maar was verder compleet ongeschonden.
Door reden we naar Ouray. Het laatste stuk deed de naam Million Dollar Highway eer aan. De weg slingerde zich door een smalle kloof naar beneden. Onderweg was nog een prachtige waterval te zien met een regenboog. Maar pas toen we daadwerkelijk stopte op de parkeerplaats zagen we ook waarvoor die was aangelegd, zo verstopt onder de weg zat de waterval. Ouray bruiste meer dan Silverton. We liepen een eind door het dorpje en dronken op het dakterras van de brouwerij een pilsje.
We moesten nog een uurtje rijven naar onze overnachtingsplaats Montrose. Door de mooie bergen rijdend, was dat zeker geen straf. In Montrose aten we een burger bij de Horsefly Brewing Company, een gezellig café annex restaurant waar ons eerste drankje gratis was bij de burger omdat het woensdag was. Overigens hadden we een geweldig voorgerecht gekregen op suggestie van de serveerster. Gefrituurde augurken, het klinkt misschien wat vreemd, maar smaakte heerlijk met een beetje pittige dressing. In het hotel gingen we nog snel even de hot tub in en daarna douchen en naar bedje toe.
Ontbijt: Far View Terrace (-)
Avondeten: Horsefly Brewing Company (+)
Hotel: Stay Wise Inn (+ gezien $)
21 juni – Montrose - Basalt
Dit kleine nationale park kenmerkt zich door de steile kliffen van zwarte rots langs die zijn uitgesleten door de rivier de Gunnison. Er was niet zo heel veel te wandelen, het zijn met name uitzichtpunten. Vooral die in de vroege ochtend in het gebied waar de canyon op zijn smalst is waren erg mooi. Het zonlicht zorgde dan voor extra mooie contrasten. We hebben zo goed als ieder uitzichtpunt langs de zuidelijke rand van de canyon bezocht. Bij de meeste had je ongeveer hetzelfde uitzicht als bij die ervoor. Op het eind van de canyon, daar waar je uitzicht had over de vlakte eromheen, deden we de Warner Point Nature Trail. Een wandeling van ruim een mijl enkele reis. Je kon een boekje pakken met info over 14 gemarkeerde punten langs het pad. Ze hadden je ook gewoon een blanco blaadje kunnen geven, want er werkelijk niks interessants in het boekje. Bij het visitor center zochten we een bankje en picknickten we lekker, voor we de reis naar het noorden startten.
We hadden eigenlijk een mooie jeeptour naar een afgelegen oude zaagmolen in de bergen gepland (Crystal Mill). Omdat de vaste tijden van het jeep-bedrijf te vroeg waren, hadden we vorig jaar al gemaild met de vraag of een extra tour mogelijk was voor ons (tegen bijbetaling). Dat zou goed komen als we begin juni zouden bellen. Helaas was toen het verhaal dat ze eigenlijk geen tours meer deden buiten hun vaste tijden, maar dat ik 3 dagen eerder maar moet bellen, dan zou er wat kunnen werden geregeld. Helaas was dat 3 dagen ervoor niet mogelijk, de vrouw aan de telefoon hield vast aan haar riedeltje dat ze niet meer afweken van de tijden.
We hadden dus een middag over en besloten de thermale baden van Glenwood uit te proberen. De lucht begon sterk te betrekken en er leek regen te komen, maar toch besloten we de enigszins prijzige Iron Mountain Hot Springs binnen te gaan. Dat was een geweldige zet. In de vele baden, waar allemaal een net iets andere temperatuur was, maar die wel allemaal rond lichaamstemperatuur waren, kon je heerlijk zitten. Toen we een groep Amerikaanse schreeuwlelijkerds kwijt waren, was het echt heerlijk relaxt. Ook toen het daadwerkelijk begon te regenen en zelfs hagelen, was het nog lekker vertoeven. Op een gegeven moment vloog er een Bald Eagle, een zeearend en het Amerikaanse symbool, over. Hij vloog erg rustig waardoor we hem goed konden bekijken. Helaas lagen de telefoons toen in de locker, waardoor we het niet kunnen bewijzen.
We kwamen heerlijk ontspannen uit het water, maar ook hongerig. Omdat we geen zin hadden iets te zoeken en omdat we dachten dat weer in een minuscuul plaatsje zouden overnachten, probeerden we een Wendy's fastfood uit. Dat was echt fastfood, helaas geen aanrader. In Basalt, onze overnachtingsplaats, leek het echter supergezellig, toen we daar aankwamen. Dus nadat we incheckten in de Mountain Inn, gingen we op aanraden van de baliemedewerker naar Heather’s vanwege de zelfgemaakte taarten. Het was daar druk, maar net nadat we naar buiten waren gelopen om een halfuur later terug te mogen komen, riep de medewerker ons al na. Er waren twee plekjes aan de bar vrijgekomen. Ideaal voor een drankje en een stuk taart. De taart was heerlijk en de cocktail van Mrs. ook (mijn biertje ook overigens). Terwijl we daar zaten barstte nog een hagelbui los, maar die was gelukkig weer over toen we terugliepen naar het hotel.
Avondeten: Wendy’s Glenwood Springs (-)
Hotel: Mountain Inn Basalt (+)
22 juni – Basalt - Leadville
Deze dag reden we naar de beroemde wintersportplaats Aspen waar de Amerikaanse jetset jaarlijks gaat skiën. We parkeerden in het dorp en namen de gratis bus naar de Aspen Highlands , waar de betaalde shuttle naar de Maroon Bells vertrok. Dat zijn twee bergen waar wij Europeanen nog nooit van gehoord hebben, maar bij de Amerikanen beroemd zijn. De chauffeur van de bus vertelde op een leuke manier over de vele lawines die de vallei van de Maroon Bells jaarlijks treffen, de beesten die je kunt tegenkomen en de wandelingen die je kon doen. Er was afgelopen jaar veel sneeuw gevallen, waardoor er veel en heftige lawines waren. Bovendien was er recent nog veel sneeuw gevallen, het laatste beetje afgelopen nacht zelfs.
Bij aankomst bij het Maroon Lake hingen de toppen nog in de wolken. Na toch een paar fotootjes gemaakt te hebben, vertrokken we voor de wandeling naar Crater Lake, verderop de bergen in. Hoewel het niet zo leek in het begin, was het een drukke wandeling. Het bleek dat de makkelijkere wandeling Scenic Loop Trail slecht begaanbaar was door de lawines en de vernielingen die die hebben aangericht. Het uitzicht bij het Crater Lake op de Maroon Bells was echter prachtig. Net toen we daar waren, waren de toppen uit de wolken en in de zon, zodat we er volop van konden genieten. We aten onze meegebrachte boterhammen op en liepen naar beneden terug. Onderweg werden we nog op een hagelbui getrakteerd, maar dankzij de waterafstotende jasjes was dat geen enkel probleem.
Terug in Aspen wandelden we nog door het dorp. Het dorp was duidelijk bedoeld voor de jetset en niet voor ons. De winkels, restaurants en hotels waren voor de rich and famous en dat straalden ze ook uit. Zelfs in het simpele cafeetje waar we wat dronken, voelden we ons de vreemde eend in de bijt.
Toen we naar de auto liepen begon het hard te regenen. Eenmaal op de weg richting de Independence Pass kwamen ons besneeuwde auto’s tegemoet, en jawel hoor, hoe hoger we kwamen, hoe meer de regen omsloeg in sneeuw tot en heuse sneeuwstorm. Nu moesten we een bergweg rijden, vaak zonder vangrail en vaak wat smallere rijbanen, in de sneeuw. We waren blij met de 4WD. We genoten van de mooie sneeuw-uitzichten terwijl het kwik de nul snel naderde. Eenmaal bovenop de top zijn we gestopt voor wat mooie foto's. Patrick heeft zich wat afgerend in de sneeuw (want koud was het wel). Hierna ging de weg weer omlaag, het kwik steeg weer en weg waren de winter-wonder-landschappen in juni. Geen bergen en geen wildlife gezien maar wel een mooi avontuur later. Het hotel in Leadville viel heel erg mee, de kamer was heel netjes en de wasruimte zelfs gratis. Op advies van de receptionist zijn we gaan eten bij Quincy’s Steak. Hier hebben we heerlijke steak gegeten voor een prikkie in een pand dat er uit zag als een oude wild-west saloon.
Avondeten: Quincy’s Steak (+)
Hotel: Silver King Inn (+ gezien $)
23 juni – Leadville - Estes Park
We begonnen de dag met een rondleiding door de Country Boy Mine in Breckenridge. Deze oude goudmijn kon je nu bezoeken als toerist. We reden echter eerst een eindje door de sneeuw en we waren de eersten bij de mijn. Daar liepen we even over het terrein voordat de rondleiding met de –ondertussen aanzienlijke groep – begon. Het was best interessant om van alles te horen over hoe de goudmijn werkt. Redelijk hetzelfde als de kolenmijnen in Limburg, alleen groef men in Colorado niet in de bodem, maar in de berg, waardoor puin en goud/zilver en waar ze verder naar zochten er aan de zijkant uit kon komen: een stuk efficiënter.
Na afloop van de rondleiding konden we in het stroompje water dat de mijn uit loopt nog zelf naar goud en andere edelmetalen zoeken. In het koude water met een rond bakje met stenen staan schudden en zoeken: het ‘pannen’ was van korte duur. Daarna zochten we snel het grote kampvuur weer op om de handen op te warmen. Resultaat van deze sessie: heel veel pyriet en wat koper en een leuke ervaring!
De volgende stop was Grand Lake, het uiterste van Rocky Mountain NP. Vervolgens zoudenwe via de Trail Ridge Road naar de andere kant, Estes Park, rijden. Daar zouden we ook overnachten. Helaas kwamen we er pas bijna in Grand Lake achter dat de Trail Ridge Road vanwege de sneeuw van de vorige nachten nog gesloten was. We besloten toch door te rijden en het visitor center van RMNP te bezoeken. Helaas voor ons duurde de rit naar Estes Park vervolgens nog ruim 2,5 uur (via de Trail Ridge Road was dat minder dan een uur geweest). We kwamen dus pas laat aan in Estes Park, waar we met familieleden hadden afgesproken nog eens te gaan eten.
Onderweg kwamen we nu wel al langs het plaatsje Nederland, gesticht door Hollanders. Hoewel het leuk was om een foto te maken bij de town hall en het bordje langs de weg, was het verder een troosteloos plaatsje. Wel twee 21+-dispensaries (thuis heet zoiets een Coffeeshop), dus toch ook een beetje Nederlands.
In Estes Park checkten we in in het redelijk luxe Ridgeline Hotel en vertrokken meteen naar het barbecue-restaurant Smokin’ Daves voor ons rendez-vous met familieleden. Het was gezellig en toen het restaurant sloot, besloten we nog een bar te zoeken. In de Wheel bar in het centrum van Estes Park deden we nog een aantal drankjes die opvallend goedkoop waren. Voor $12 hadden we 4 bier en 3 7Up gehad.
Avondeten: Smokin Daves BBQ (+/-)
Hotel: Ridgeline Hotel (+/-)
24 juni – Estes Park
Omdat de Trail Ridge Road nog gesloten was vertrokken we voor de geplande wandeling bij Bear Lake. We ondervonden echter nogal wat vertraging. Het ontbijt-restaurant in het hotel was enigszins onderbezet, waardoor we lang moesten wachten op bestelling en betalen. Daarna moesten we nog brood kopen voor de lunch, dus toen we eindelijk het park in reden, stond daar al een rij voor de entree. Omdat we een pas hadden, konden we via de automaat naar binnen, al werkte die niet met onze pas. Doordat de vrouw achter ons de hare swipete, kwamen we toch snel binnen. We konden echter niet meer helemaal doorrijden en moesten de auto op de park and ride zetten en verder met de shuttlebus. Die reden af en aan, maar het was zo druk dat we toch een half uur op de bus moesten wachten. Echter toen we bij Bear Lake de afslag naar onze wandeling namen, nam de drukte snel af.
We liepen in een goed tempo omhoog en hoe hoger we kwamen, hoe meer sneeuw we tegenkwamen. Best leuk om even door de sneeuw te lopen. Soms was de sneeuwvlakte zo groot, dat het leek alsof we op wintersport waren. Daarna moesten we door een bos, waar sneeuwpakken van ¾ meter dik lagen waar we op moesten klimmen om er daarna weer af te lopen en de volgende op te gaan. Meestal was de sneeuw stevig, maar soms zakten we er in. Mrs. zakte er één keer zo ver in, dat het erg lang kostte om eruit te komen. Haar broek was dan ook zeiknat van de gesmolten sneeuw. We besloten dan ook de wandeling naar Lake Helena, Lake Odessa en Fern Lake af te breken, omdat we niet wisten hoelang het nog zo zou doorgaan. Er leek geen eind aan te komen en onze snelheid was zo laag geworden door de sneeuw dat het de vraag was of we nog op tijd voor de laatste shuttlebus bij het eindpunt zouden zijn.
Weer terug bij Bear Lake besloten we eerst een rondje rond het meer te lopen. We maakten nog wat foto’s aan het idyllische bergmeertje en liepen vervolgens verder. De wandeling ging weer bergop aan de andere kant naar Nymph Lake, Dream Lake en Emerald Lake. Het tweede bergmeer was erg mooi. De weg naar het derde meertje was ook erg besneeuwd, maar doordat het niet erg ver was en wel druk, besloten we die wel te lopen. Het meer was nog halfbevroren, wat ook voor een prachtig schouwspel zorgde. Samen met heel veel (trage) toeristen liepen we naar beneden, namen de shuttlebus terug en reden naar het hotel en aten daar een lekkere burger met gratis drankjes. Die waren gratis omdat we voor één nacht van housekeeping hadden afgezien toen ze ons dat vroegen bij check-in. Bed opmaken kunnen we zelf ook wel even en er waren toch zat handdoeken voor de 2e dag!
Ontbijt: Latitude 105 @ Ridgeline (+/-)
Avondeten: Latitude 105 @ Ridgeline (+/-)
Hotel: Ridgeline Hotel (+/-)
25 juni – Estes Park - Denver
De laatste complete vakantiedag was aangebroken. We reden eerst naar het visitor center om te vragen wat de status was van de Trail Ridge Road, die we toch graag wilden rijden. Het werd al snel duidelijk dat ze geen schatting konden geven wanneer die weer openging, dus vroegen we voor andere suggesties wat te doen. De ranger raadde aan wel de Trail Ridge Road naar boven te rijden tot aan de afsluiting, want de uitzichten daar zouden ook al erg mooi zijn. Tevens konden we naar twee minder drukke gebieden van het park, Lily Lake en Wild Basin, aangezien we het gebied rond Bear Lake al gezien hadden. Dus dat deden we.
De uitzichtpunten langs de Trail Ridge Road waren mooi, al was het laatste, Rainbow Curve, met afstand de mooiste. Als je verder omhoogliep over de voor auto’s afgesloten weg en verder keek, zag je ook de grote laag sneeuw liggen langs de weg, waardoor je kon geloven dat ze de weg verder naar boven echt nog niet vrij hadden. Lager op de weg zagen we nog een groep mannetjesherten grazen. Behalve een hoop vogels die we dag ervoor ook al hadden gezien, was dit het enige wildlife dat we in RMNP hadden ontdekt. Maar ja, in Yellowstone hadden we onze portie ook wel al gehad!
Lily Lake en Wild Basin lagen aan de weg naar Denver, dus begonnen we feitelijk aan de terugreis. Bij Lily Lake was het aardig druk en konden we met moeite langs de weg parkeren. We liepen een rondje langs het meer, dat vergeven was van de muggen. Helaas was de muggenspray in de auto uit de rugzak gevallen, waardoor we het zonder moesten stellen. Dat vonden de muggen geweldig… Wild wapperend met onze handen liepen we door, aten onze boterhammen op de picknickplaats en stapten weer in de auto naar Wild Basin.
Dat lag aan een onverharde weg van 3 km, dus kon Patrick nog een keer de 4WD aanzetten. De met kuilen bezaaide weg leidde naar een parkeerplaats waar we net nog een plekje vonden. Daar vertrokken we naar de Copperland Falls, Calypso Cascades en Ouzel Falls. De wandeling was goed te doen (geen sneeuw op het pad) en liep niet al te steil omhoog. Het waren zeker niet de mooiste plekken van deze vakantie, maar desondanks wel een mooie afsluiter van de road trip. Na 3 uur waren we terug bij de auto en reden we terug naar Denver. Onderweg besloten we een Applebee’s te proberen voor het avondeten en die stelde niet teleur voor een keten. Het was wel koud binnen, dus haalden we nog de vestjes uit de auto.
’s Avonds in het hotel bij het vliegveld mestten we de auto uit en pakten we de koffers opnieuw in voor de terugreis. We hadden geen zin meer in het zwembad en besloten te douchen en te gaan slapen. De serie over Yellowstone op National Geographic ging te weinig over de natuur in het park zelf en zetten we dus af.
Ontbijt: The Egg and I (+)
Avondeten: Applebee’s Northglenn (+)
Hotel: Comfort Suites Denver Airport (+)
26 juni – Terugreis
We stonden vroeg op, ontbeten in het Comfort Suites hotel en brachten de auto terug. We moesten afscheid nemen van de grote Escalade die ons veilig overal had gebracht en waarin we 6.000 km hadden doorgebracht. Op het grote vliegveld van Denver ging alles soepel. We kochten van de laatste dollars een paar chocolade-souvenirs en al snel vlogen we naar Washington.
Daar aten we wat en gingen we naar de gate. Nadat we in het United-vliegtuig zaten kregen we te horen dat de co-piloot vertraagd was en dat iemand anders was opgeroepen. Toen die er na een half uur was, begonnen de checks en kwam men erachter dat papieren niet in orde waren. In totaal hebben we 3½ uur vertraging opgelopen. Het vliegtuig werd erg heet in de zon en de flesjes water en ijsjes waren erg welkom. Hoewel we eruit mochten als we wilden, waren de voorwaarden zo streng dat niemand er gebruik van maakte. Gelukkig deed het entertainmentscherm het wel al, dus konden we al films kijken.
Met 3 uur vertraging arriveerden we in Frankfurt. Gelukkig kwam de timing van de shuttlebus goed uit en we waren snel in het hotel waar onze reis begon. Daar lunchten we nog en we reden in onze – voor het gevoel erg kleine – Peugeot naar huis.
