Eens 't vlees verorberd (lijkt wel alsof we honger hadden) is de doos met 5l wijn al halfleeg. Ik heb 't bij 2 glazen gehouden, kwestie van nog één iemand met z'n volle verstand aan dat vuurke te houden.
Wanneer daar 't gevaar geweken is en er enkel nog smeulende kooltjes liggen wordt de rest v.d doos wijn ook geleegd, helpt altijd om te slapen denk ik maar
Op den duur is 't flink na middernacht eer we de tent in kruipen, ik val als een blok in slaap...
...om rond 05u30 terug wakker te worden, nat in 't zweet liggend. Miljaar, gisteravond de tent in de schaduw opgezet, bij 't ochtendgloren dus de zon pal op de tenten en je voelt de temperatuur zo graad per graag stijgen. Na een kwartier hou ik 't voor bekeken, kruip uit de tent en ga me naast 't voorwiel v.d 4x4 zetten in z'n schaduw.
Daar zittende doe ik de bizarre ontdekking dat er helemaal geen cardan naar de voorwielen loopt, en ook geen centrale cardan vanuit de bak naar de voortrein. WTF, dit is gewoon een achterwiel aangedreven Grand Cherokee???
Geen wonder dat ik de voorwielen geen grip voelde pakken op de technische stukken.
Ik roep Bart, die is ondertussen ook al op, heel vroeg zelfs want Sandy had 't gekke idee om vanuit de tent vanaf 04u00 de zonsopgang te bekijken, en samen bekijken we de onderkant v.d Grand Cherokee. Bizar, bij ons in België is zo'n ding altijd 4x4 maar blijkbaar is er een versie voor de Amerikaanse markt met enkel achterwielaandrijving. Maakt de klim omhoog over die losse steenheuvel en die trappen straks nog spannender alvast.
Zat ik gisteren binnensmonds te lachen met onze buren en hun Toyota Rav4'tje, maar dat ding heeft wel degelijk 4x4, straks moeten die met hun kleintje onze grote over de moeilijke stukken trekken. Ach, we zien wel, eerst de Cherokee (nu kan ik 'm geen 4x4 meer noemen hé) maar volladen, kwestie van 't nog wat leuker te maken.
Kamp afbreken, slaapzakken opplooien, die van mij laat ik binnenstebuiten op de motorkap liggen, kwestie van wat te verluchten, slaapmatjes oprollen, tenten opplooien en alles weer in de roltas steken. Geordend of 't geraakt er nooit meer in.
Rond 09u00 vertrekken we dan, wat lekkere koffie en oud brood in onze magen, om terug naar de beschaving te hobbelen.
Ik leg enkele verkeerd geschoven rotsblokken opzij en gooi wat kleinere stenen tussen de grote blokken om die meer op hun plaats te houden, ff een bescheiden aanloop nemen en die zorgt ervoor dat ik eigenlijk zonder op de losse stenen zelf gas te hoeven geven gewoon omhoog hobbel. Eerste horde genomen, nu naar de trappen.
Daarvoor rij ik eerst rechtdoor en draai me om, ik wil die trappen naar links opdraaiend nemen. En ook dat lukt eigenlijk prima, telkenmale de achterwielen bijna aan zo'n trap komen ff een fikse dot gas, en de wielen wippen er zo op, zonder dooslippen of te veel grip te vragen. Altijd opletten dat je met de flant v.d banden niet te kort bij een rotsblok komt, dat kan wel degelijk een lekker band opleveren, op 't loopvlak zelf zijn moderne banden zo sterk dat ze wel wat kunnen verdragen.
De volgende moeilijke sectie gaat nu makkelijker aangezien het bergaf gaat, gewoon goed opletten waar de banden komen, Bart staat een tiental meter voor de Grand Cherokee en geef met z'n hand aan wat ik moet doen, zo lukt 't eigenljik heel makkelijk zonder enig probleem.
Eens terug aan 't Ranger Station stoppen we nog is, ik bedank de man inzake de info om rechts te houden op de heenrit, we babbelen nogmaals een half uurke oid (diene kerel zit daar serieus alleen, me dunkt dat 'm heel content is om nekeer te kunnen babbelen) en zetten dan terug aan, vanaf hier is 't terug op de grote vlakke gravelbaan. Aan 't kruispunt van de 5 en 109 neem ik nu links, we gaan richting Colorado City ipv terug naar Fredonia.
Ook die piste is heel makkelijk en heel vlot te rijden, 50Mph is geen enkel probleem maar je moet wel serieus opletten voor de vogels die voor je opvliegen. Die kereltjes zitten in de berm te schuilen voor de zon, en als ze dan opvliegen worden 't plots bijna suicide birds.
Na een dik uur rijden, 't is rond elf uur nu, verlaten we eindelijk de piste, met uitzondering van mezelf ligt heel den auto in slaap, een beetje weinig nachtrust gekregen denk ik bij mezelf.
In Hildale, wat net naast Colorado City ligt, er zelfs tegenplakt maar wel aan de andere kant v.d grens Utah-Arizona, stoppen we bij een tankstation, op zoek naar eten. Valt flink tegen, iets verder blijkt een Subway te zijn, daar maar halt houden. Die hun broodjes zijn wel lekker, in tegenstelling tot de koffie bij Starbucks, die valt zelfs blind niet te zuipen.
Awel, zo'n broodje op de middag kan smaken, zijt maar zeker. Nog eentje voor onderweg mee, en vanaf nu is 't rustig verderrijden, richting Hurricane en La Verkin, om naar Springdale te rijden. De weg loopt vlot, en uneventfull, we zitten binnen 't uur in Springdale. Hier toch maar is stoppen, we hebben tijd zat, we moeten pas tegen de late namiddag in de Zion Mountain Ranch zijn.
We brengen een bezoekje aan' t visitor centrum, daar zien we nogmaals de vele foto's van Angels Landing. En die foto's, samen met de reeds sluimerende vrees, doen m'n compagnons besluiten om morgen niet met me mee te gaan. Ik ga, sowieso, dat heb ik ze gezegd, densoods alleen, maar ik wil op de rots gestaan hebben. De rest ziet 't niet zitten, ik niet na de ontelbare waarschuwingen in alle folders, flyers en boekjes allerhande te hebben gelezen.
Foert, ik ga wel alleen, kan ik m'n eigen tempo lopen.
In Springdale dan nog wat inkopen gedaan, avondeten aangezien we niet weten of er op de Ranch wel iets te bikken valt, graanrepen, gelletjes en bananen voor morgen, terug een karton water mee. Ik loop nog een winkel met wandelgerief binnen, wil zo'n pet met nekflap want de zon is hier moordend.
Nu maar is op zoek gaan naar die Zion Mountain Ranch, als adres krijg ik het kruispunt van Mt. Carmel Junction te zien. Damn, da's nog een fikse afstand. Eerst maar is op 't gemak door 't park rijden, van de prachtige omgeving genietend. Kan ook niet anders, we hangen achter een hoop "toersiten" die de snelheidsbeperking wel heel strikt nemen. 15Mph in een bocht is echt belachelijk traag me dunkt, maar kom, we hebben tijd, geen probleem dus. Ben 't simpelweg niet gewend om aan zo'n slakkegangetje te slenteren.
The Great Arch, Checkerboard Mesa, allemaal prachtig om zien, ook de locale fauna liet zicht bewonderen in de vorm van Bighorn Sheep. We genieten van ons slentertripke door 't park. Eens het park buiten is 't verkeer verdwenen en tot m'n verwondering rij ik zo'n 5mijl verder een bill board met Zion Mountain Ranch voorbij. Huh, hier al, toch maar is keren en kijken? En ja, 't blijkt dus hier te zijn, valt verdorie goed mee.
We melden ons aan, krijgen onze cottage (aan de overkant v.d weg) gepresenteerd en installeren ons. We zitten hier met onze vieren in één cottage, eer we ons allemaal verfrist hebben zijn we ruim anderhalf uur verder. Op den duur is 't de zessen voorbij. We hebben ons eten in Springdale gekocht en met behulp v.d microgolfoven warm ik m'n noodles op. Noodels in a cup, lekker
's Avonds wandelen we de weg over, naar de ranch. De bizons staan in de weide te grazen, de geiten in hun deel, de kippen lopen wild in 't rond en de hond loopt zowat overal bij alle andere dieren. We installeren osn rond de fire pitt, iemand v.d ranch komt de pitt aansteken en voor de rest is 't aan ons om er blokken hout op te gooien. Ik neem een poking stick, staan er bizar veel in een houten uitgeholde stam, en zit wat in 't vuur te poken wanneer er Amerikanen komen bijzitten. Zij hebben marshmallows mee, en dan begrijp ik waarom die poking sticks dienen, daar moet je dus je marshmallow opprikken en die boven 't vuur roosteren. Aha, weer wat geleerd
We praten met diverse mensen, verschillende gezinnen of koppels die er komen bijzitten, ze vinden 't leuk te horen vanwaar we komen en wat we tot nu al gedaan en gezien hebben. Blijkt dat we meer gezien hebben dan sommigen die hun hele leven hier al wonen. Weird if you ask me
Rond den elven besluiten we om de fire pitt te laten voor wat 't is, we moeten morgen heel vroeg uit de veren, ik wil de auto aan de visitor parking plaatsen en de bus van 07u00 nemen naar The Grotto om aan m'n wandeling te beginnen. Kortom, om 06u30 hier vertrekken is gelijk aan 06u00 ten laatste opstaan. Ondanks de felle reutel v.d airco val ik snel in slaap, ben dan ook de enige die vandaag z'n ogen niet heeft kunnen sluiten onderweg
De rest volgt zoals gewoonlijk...
