AllesAmerika.com Forum

[youtube]kUkKhRtk8VU[/youtube]


Noem mij maar een pussy or whatever, maar hier kreeg ik zelfs als man goosebumps van !!!
Die menigte die zo meeleeft met die familie, het gejoel en dan USA, USA, USA...

Kijk en geniet(in 720)!

Toen ik op zat met de baby zag ik dat er een tv-serrie is over thuiskomsten. Allemaal van dat soort verhalen...weet niet meer hoe het heet maar heb met tranen in m'n ogen zitten kijken. Maar goed, ik werd ook elke keer emotioneel als ik weer een welkom thuis banner op het hek van de basis zag hangen. Blijf het prachtig vinden als ze thuiskomen!

Om maar te zwijgen over de blikken van die mensen op de luchthavens. Ik zat eens tussen een paar van die kerels die juist werden uitgestuurd (met tegenzin) naar Koeweit.
Men staat daar allemaal nooit bij stil, maar dit is schitterend om te zien.

Mooi filmpje,
combinatie van sport, militair(en) en emotie, komt toch het best tot uiting in de US.
(zelf iets soortgelijks ooit meegemaakt bij de Indy 500, echt emotie als een paar 100-duizend mensen "lawaai" gaan maken)

Dat hadden wij laatst in het stadion van de SF giants. Die morgen was de space shuttle over de bay area gevolgen (en wat wij live meemaakten) en ze toonden die beelden op het grootte scherm waardoor heel het stadion begon te juichen en te applaudiseren. Erg mooi was dat. Zo fier op hun land !

Ja - ik kan ook 'fier zijn op mijn land' als het me niks kost. Het zijn de militairen - die vaak meerdere tours of duty moeten maken - die het gelag betalen. En hun familieleden.
Veel militairen komen terug met hersenbeschadigingen, en vreselijke herinneringen. Voor partners en familie is die situatie vaak te stressvol. Er komen veel echtscheidingen voor in huwelijken van militairen. En veel vinden veel zelfmoorden plaats onder (ex)militairen.
Ik hoor ook voortdurend hoe moeilijk het is voor teruggekeerden om werk te vinden.
En dan heb ik het nog niet over het feit dat veel gevechtshandelingen nu door niet-militairen gedaan wordt als 'security specialists'. Die hebben helemaal weinig rechten als ze invalide terug komen.
Toen ik in SoCal woonde waren daar veel daklozen in mijn omgeving - vaak militairen nog van de Vietnam oorlog die nooit meer konden wennen aan het 'burgerbestaan'. Datzelfde gaat nu gebeuren met veteranen van Afghanistan en Irak vrees ik.
Met het juiste beeld, en vooral de juiste muziek, is zo ongeveer ieder sentiment op te roepen hoor. Ik hoop dat ieder die daar met tranen in de ogen en een warm hart stond, een donatie heeft gedaan voor teruggekeerde militairen.

Wallstreet schreef:Om maar te zwijgen over de blikken van die mensen op de luchthavens. Ik zat eens tussen een paar van die kerels die juist werden uitgestuurd (met tegenzin) naar Koeweit.
Men staat daar allemaal nooit bij stil, maar dit is schitterend om te zien.

Ja, het afscheid is weer een ander verhaal. Sommige gezinnen, zoals wij, kiezen ervoor om niet naar de luchthaven te gaan maar thuis afscheid te nemen. Ik heb er bij vrienden en bekenden altijd voor gekozen om niet uit te gaan zwaaien omdat dat meestal minder pijnlijk was. Ik weet niet of het geholpen zou hebben als er wel echt afscheid genomen was maar ik vond het heel moeilijk toen een groep van onze jongens het niet overleefden. Zo zie je ze in de chowhall of in de lange rij humvees na een training en daarna het bericht dat ze omgekomen zijn. Maar dat was een hele korte missie, erin eruit en weer thuis was het idee. Dat heb je vaak met SOFs en die worden ook vaak onverwacht uitgezonden. Bij die missie wist lang niet iedereen dat ze weg waren dus voor sommige mensen kwam het nieuws helemaal loeihard aan.

Maar ik weet dat veel van de activy duty het niet prettig vinden als iedereen ze komt uitzwaaien. Ze hebben vaak liever een afscheidsfeestje en dan op de dag van vertrek de tijd om prive afscheid te nemen van hun gezin. Helemaal met kleine kinderen, je weet nooit of die braaf met hun vlaggetje blijven zwaaien of dat ze helemaal over de rooie gaan en om weg te lopen terwijl je kind gilt en worstelt en je smeekt om terug te komen...nee, ik weet niet of ik het zou kunnen.

Twee maanden geleden is m'n man vertrokken naar z'n nieuwe duty station. Stateside dus dat is heel anders dan naar een gevaarlijk gebied. Maar toch...voor 2 maanden afscheid nemen is moeilijk. Wij hebben ervoor gekozen om de dag zo normaal mogelijk te maken voor de kinderen. Samen ontbeten, afscheid genomen en toen ging ik de kinderen naar school brengen en ging hij op weg. Op deze manier leek het er meer op of hij TDY ging en ik heb het idee dat het inderdaad makkelijker was voor de kinderen. De vorige keer dat hij eerder vertrok was het afscheid moeilijker, toen namen we echt overduidelijk afscheid en duurde het een paar dagen voor we ons dagelijkse ritme weer te pakken hadden.

Oortjes, je hebt helemaal gelijk. Mijn man heeft PTSD en er zijn dingen waar we als gezin altijd rekening mee moeten houden. Heb ik ook bij anderen gezien.

De man van een vriendin is gespecialiseerd in iets ongebruikelijks en heeft daardoor veel in Afghanistan gezeten. Ik ken hem nog maar twee jaar dus ik kan niet zeggen of hij veranderd is maar ik zie bij hem ook heel duidelijk wat ik bij anderen zo vaak heb gezien. Hij is niet snel onder de indruk van iets. Gaat er iets fout? Maakt niet uit, je verzint een oplossing en gaat verder. Dingen waar andere mensen snel van onder de indruk zouden zijn blijft hij rustig onder.

Maar ik zie ook hoe die tijd en die ervaringen een aanslag zijn op de relatie met z'n vrouw. Als ze praten over toen hij uitgezonden was is er veel onbegrip tussen die twee. Zij zat thuis met de kinderen en had alle dagelijkse zorgen die daarbij hoorden en hij zat daar. Hij kon vanwege opsec niet over alles praten dus als ze konden bellen of mailen dan wilde hij alles weten over wat zij meemaakte maar hij kon zo goed als niets vertellen over wat er daar gebeurde. En door de manier waarop hij reageert lijkt het vaak of het allemaal wel meeviel. Waar hij wel over praat zijn de stunts die ze daar uithaalden, een spin aan een hondenriem door het kamp uitlaten bijv. Z'n vrouw heeft dus herinneringen aan moeilijke tijden met de kinderen en wat hij vertelt is vaak met een lach. Veel onbegrip dus. Ze weet natuurlijk dat het daar lang niet altijd lang leve de lol was maar ze heeft geen details.

Oortje, helemaal met je eens, goed verwoord. Helaas zijn er onder de daklozen idd veel vets van verschillende oorlogen; ze "ruiken" gewoon dat hubby militairy is en maken altijd wel een praatje met hem. Hij probeert ze door te verwijzen naar verschillende instellingen en de VA-clinic voor hulp. Indien nodig geeft hij kleding of koopt een maaltijd voor ze....

Ook wij nemen nooit echt afscheid als hubby weer onderweg is naar de Sandbox, hij wil dat niet. Hij word meestal een paar dagen voor vertrek erg afstandelijk en ik laat hem dan ook zoveel mogelijk met rust. Thuiskomen is altijd fijn.....we gaan nooit naar binnen, ik wacht tot hij geland is en pik hem dan op.
Het is soms best wel moeilijk, vooral als er veel onlusten zijn, zoals een paar weken geleden. Hubby is zelf vrij laconiek en vind het geloof ook wel spannend, echter als achterblijver is het niet altijd makkelijk.
Het liefst zou hij zelf gaan werken als security-contractor, maar dat is voor mij en de kinderen geen optie; gewoon achter de computer op kantoor "behind the wire"...

Dochterlief komt over twee weken thuis, moet dan in haar ABU (groene uniform) gaan reizen, daar ziet ze erg tegen op, omdat het best veel aandacht trekt. Ik ga dan wel naar binnen om haar op te halen, ben benieuwd....

Wat ik altijd wel hartverwarmend vind is als niet alleen active duty, maar ook de Vets genoemd worden.

LittlePhoenix, Wiepster, dank voor jullie reaktie. Ik was wat onzeker toen ik postte, maar dat is hoe ik het voel.
Ik heb enorm respect voor de achterblijvende familieleden van militairen etc. - ik denk niet dat ik het aan zou kunnen.

Wiepster, begreep ik goed dat je man ziek is misschien ? Dat is dus een 'dubbele portie'.
Ik leef met jullie beiden mee, en vanavond gaan er aardig wat gebedjes naar boven, daar kun je verzekerd van zijn....

Oortjes...

Hubby is niet "ziek", maar heeft tijdens zijn service een ongeluk gehad: in de uitlaat van een F-15 gelopen oid en dat heeft hem 2x een nieuwe lens in zijn oog gekost, eerste keer liet de lens los en moest het weer over. Ook is een zenuw in zijn wenkbrauw geraakt en met het ouder worden is de zenuw behoorlijk aan het opspelen, vandaar dat hij een "disabled vet" is.
Verder heeft hij hoge bloeddruk, maar door zijn gewicht in de gaten te houden, is dat gelukkig aardig onder controle en op afstand houd ik hem in de gaten.. ...

Er is een graditute gebaar dat je aan soldaten kunt maken, mocht je niet goed weten hoe je je dankbaarheid netjes kenbaar kunt maken.

http://www.gratitudecampaign.org/index. ... full_video

Ik doe vrijwilligerswerk voor een organisatie waarbij fotografen aan uitgezonden militairen gratis fotoalbums van hun familie naar hun overzeese basis sturen. Of er worden foto's gemaakt bij homecomings. Heb inmiddels daardoor veel families van wat dichterbij ontmoet en elk heeft zijn eigen verhaal waar ik vaak stil van word.
Voorheen leken dat soort zaken voor mijn gevoel zo ver van mijn eigen veilige bedje vandaan. Maar realiseer me nu des te meer dat achter elk persoon vaak een heel gezin staat die daar heel wat voor opofferen. Toen, nu en wellicht later ook nog.

In oorlog zijn er geen winnaars enkel verliezers. Zonde van al die opofferingen, gezinnen en families die verscheurd worden. En zoals iemand hier heeft aangehaald, al diegenen die terug komen met PTSD's. Ik hoop dat de overheid in de toekomst minder missies gaat uitvoeren of toch althans mindere gevaarlijke missies.
Hoeveel jonge Amerikanen zijn er al omgekomen door oorlog? Ontelbaar veel.

2 jaar terug was ik in Colleville Sur Mer op de grote herdenkplaats voor de Amerikanen. Het gevoel dat ik daar had was zo beklemmend. Wetende dat ik toen 26 was, en dat heel veel jongere mensen en leeftijdsgenoten daar hun laatse rustplaats hadden, opgeofferd voor onze vrijheid. Gratefulness for USA, maar dat neemt niet weg dat onze jeugd deze helden mag vergeten.

Als ik dit dan zie dan heeft dit toch een warm gevoel.

Altijd mooie beelden. Als hondenliefhebber kijk ik ook graag naar de reunie van soldaten met hun hond, hartverwarmend.

Toen ik een paar jaar geleden in Boston was, maakte ik trouwens verschillende keren mee dat militairen in uniform op straat spontaan door wildvreemden werden bedankt, applaus kregen of omhelsd werden. Gelukkig hebben veel mensen duidelijk oprecht waardering voor het offer wat deze mensen brengen.

Wallstreet schreef: 2 jaar terug was ik in Colleville Sur Mer op de grote herdenkplaats voor de Amerikanen. Het gevoel dat ik daar had was zo beklemmend. Wetende dat ik toen 26 was, en dat heel veel jongere mensen en leeftijdsgenoten daar hun laatse rustplaats hadden, opgeofferd voor onze vrijheid. Gratefulness for USA, maar dat neemt niet weg dat onze jeugd deze helden mag vergeten.

Ik had hetzelfde gevoel toen ik afgelopen Memorial Day de Amerikaanse begraafplaats in Margraten bezocht. Deed me goed om te zien hoe druk het daar was.

Het is me nu al een aantal keer overkomen dat er gevraagd wordt aan de passagiers om te blijven zitten zodat de soldaten die terugkeren snel het vliegtuig kunnen verlaten om hun familie en vrienden te zien. Onder luid applaus en als een soort erehaag verlaten ze dan het vliegtuig.

Amerikanist schreef:Altijd mooie beelden. Als hondenliefhebber kijk ik ook graag naar de reunie van soldaten met hun hond, hartverwarmend.

Toen ik een paar jaar geleden in Boston was, maakte ik trouwens verschillende keren mee dat militairen in uniform op straat spontaan door wildvreemden werden bedankt, applaus kregen of omhelsd werden. Gelukkig hebben veel mensen duidelijk oprecht waardering voor het offer wat deze mensen brengen.

Als ik het goed voor heb begroet je een militair met een bedanking. "thank you for serving sir"
Is dit nog steeds zo?

Amerikanist schreef: Ik had hetzelfde gevoel toen ik afgelopen Memorial Day de Amerikaanse begraafplaats in Margraten bezocht. Deed me goed om te zien hoe druk het daar was.

Laat ons hopen dat dit niet vergeten wordt. Mijn kinderen zullen alvast een grondige les geschiedenis krijgen.
Ik schaam mij dood voor jongeren die hier simpelweg niet bij stilstaan.

Rudolfje schreef:Het is me nu al een aantal keer overkomen dat er gevraagd wordt aan de passagiers om te blijven zitten zodat de soldaten die terugkeren snel het vliegtuig kunnen verlaten om hun familie en vrienden te zien. Onder luid applaus en als een soort erehaag verlaten ze dan het vliegtuig.

Schitterend! Het eerste wat ik er van hoor, maar het zou me niet verbazen. Oprechte erehaag!

Wallstreet schreef:Als ik het goed voor heb begroet je een militair met een bedanking. "thank you for serving sir"
Is dit nog steeds zo?

Ligt eraan of de militair een man of vrouw is

Maar ja, het is heel normaal om ze aan te spreken met thank you for serving of thanx for your service of iets dergelijks.