De Bible Belt

[Ziva]

Ik heb even gezocht maar ik kon er zo gauw nog geen eigen onderwerp over vinden dus bij deze start ik er maar weer eens eentje

De Bible Belt dus. Ik woon hier nu bijna 6 maanden, met heel veel plezier maar iets waar ik toch echt aan moet wennen (en wat ik op zich ook wel kon verwachten) is de Bible Belt.

Ik moet vooraf opmerken dat ik zelf niet gelovig ben in een benoembare religie, wel katholiek onderwijs heb genoten en ook totaal geen problemen heb met gelovigen. Maar echt overaaaaal word ik ermee geconfronteerd op een soms opdringerige manier. Nu zal dat in het Zuiden vermoedelijk nog sterker zijn dan in het Noorden alhoewel ik ook daar genoeg gezien heb. Mijn vraag dus, hoe gaan jullie "nuchtere Nederlanders" hier mee om?

Met vragen als "Naar welke kerk ga je?" of als er iets gebeurd is "I will pray for you!" en allerlei Godsdienstige adviezen of iemand in je vriendengroep die alles wat gebeurt wijt aan God en zich afvraagt waarom God zo boos is? Een stel kennissen dat huwelijksproblemen heeft en naar een bemiddelaar gaat op basis van geloof waarbij alles dus in plaats van het huwelijk daarna draait om God?

Ik heb begrepen dat ik beter onderwerpen als politiek en religie kan vermijden, iets dat ik dus ook graag doe maar dat maakt het natuurlijk wel lastiger om hier mee om te gaan. Ik wil graag mensen in hun waarde laten maar mag ik dat omgekeerd dan ook verwachten? Is het echt zo erg of problematisch om simpelweg te zeggen dat je niet gelovig bent? Wat is de beste manier om hiermee om te gaan volgens jullie?

Ik ben echt benieuwd

[dutch_in_seattle]

Ik heb daar hier in het "goddeloze" Seattle eigenlijk nooit last van, maar ik ga me niet lopen te verontschuldigen dat ik niet gelovig ben of ga me niet anders voordoen dan wie ik ben, net zomin als dat gelovigen zullen vinden dat zij zich zouden moeten verontschuldigen voor hun geloofsopvattingen (in verreweg de meeste gevallen zal dat in de V.S. christelijk zijn). Ik loop niet met mijn ongelovigheid te koop (wat je van veel christenen hier niet kunt zeggen, maar da's een ander verhaal), maar als iemand ernaar vraagt, direct of indirect, dan heb ik er geen enkele moeite mee om te zeggen dat ik niet geloof. Ik doe dat op een vriendelijke, maar besliste manier en als men daar moeite mee heeft, dan is dat hun probleem, niet het mijne. Maar zoals gezegd, hoef ik mij hier in Seattle op dat vlak weinig te verdedigen.

[Vol]

In het dagelijks leven hebben we er hier eigenlijk ook niet zo veel mee te maken. Anders dan dat we vlak bij zo'n mega kerk wonen en het verkeer er zaterdag en zondag ochtend nog wel eens vast staat.

Tot op zekere hoogte vind ik het wel mooi. Veel van die kerken hier vervullen een sociale functie door zoals je al aangaf, huwelijksbemiddeling maar liefdadigheid en activiteiten voor de jeugd etc. Het is niet zo stoffig als de NL kerk in ieder geval.Wel een verregaande bemoeienis; een vriendin van mijn vrouw moest voor ze ging trouwen een geloofscompatiliteits test met de aanstaande doen bij de pastoor haha.

Het werd voor ons vervelend toen er een kleine Vol onderweg was en we bij de zwangerschapsgroep en het ziekenhuis (en vooral dat laatste zat me dwars, was een katholiek ziekenhuis) een aantal keer 'gods wil' enz te horen kregen. (Medische) wetenschap en religie gaan imo niet heel goed samen.

Hier is het geen enkel probleem als ik zeg niet gelovig te zijn maar dat zal per gebied wel verschillen. Dat advies over politiek en religie heb ik ook gekregen toen ik naar de US verhuisde en houd me daar dan ook aan. Pas als ik merk dat iemand wat openminded is wil ik politiek nog wel eens ter sprake brengen en ik heb er nog nooit 'problemen' door gekregen. Ook niet bij klanten (als consultant). Het leven en laten leven principe werkt tot dusverre prima. Ik krijg de kriebels van het LDS geloof maar ik ga niet in discussies aankomen met 'belachelijk toch dat je 10% van je bruto inkomen af moet staan'. Als zij dat graag willen, prima. Om de een of andere reden werkt dat 'laten leven' niet zo goed bij veel gelovigen die nog altijd een missie lijken te hebben de ongelovigen te bekeren maar daar gaan wij dan ook niet mee om.

Maar wellicht is dat niet zo makkelijk in the bible belt?

[ned in MO]

Ik woon ook in de bible belt en heb er al wat langer ervaring mee dan jij want ik woon hier al 15 jaar.

De kerk in een groot deel van amerika is vooral een erg sociaal gebeuren en zit ook in de cultuur.

Vragen naar welke kerk je gaat heeft bijna dezelfde betekenis als waar heb je die leuke jas gekocht.
Het is vaak een begin vraag om te proberen om een praatje aan te knopen.
Ze bedoelen er niets mee. Veel mensen in het zuiden zijn lid van de baptisten kerk. Dit is grotendeels een Godsvrezende kerk. vandaar ook dat ze vaak hel en verdoemenis prediken
Ik heb het de eerste 10 jaar zonder kerk gedaan. Merendeels omdat ik niet naar een hel en verdoemenis kerk wilde en wat anders is soms moeilijk te vinden.
Ik zei altijd dat ik nog geen kerk had gevonden waar ik mij thuisvoelde en dat was ook zo.
Sinds een jaar of 5 ga ik hier wel naar de kerk en ik ben blij dat ik gegaan ben.
Amerikanen leren kennen en begrijpen duurt een poosje.

Als ze zeggen dat ze voor je zullen bidden zeg je gewoon thanks.

Naar een bemiddelaar gaan voor huwelijksproblemen op basis van geloof, daar is helemaal niks mis mee.
'Net zo min als het gaan naar een nederlandse bemiddelaar.
In beide heb je goede en slechte.
Als je je meer in het geloof verdiept en gaat begrijpen hoe God het huwelijk ziet zul je ook veel meer inzien waarom men naar zo'n bemiddelaar gaat.
In de bijbel staan een heleboel duidelijke richtlijnen die, als je daarover nadenkt, heel logisch en verstandig zijn.
Probleem is in mijn ogen weer vaak dat men van het godsvrezende uitgaat. Ik houd meer het Godslievende aan.

Er zijn veel Christelijken hier en veel verschillende soorten. Zoek een kerk uit die niet uit gaat van legalism (je moet eerst aan 100 regeltjes voldoen en dan hoor je erbij).
Ik verafschuw dat soort kerken.

Veel mensen proberen God te doorgronden (waarom wordt mij dit aangedaan). in plaats daarvan kun je je beter richten op wat kan ik eraan doen en hoe kan ik hier een positieve draai aangeven.
Godsdienst is moeilijk. Ik denk wel eens dat het makkelijker zou zijn om niet te geloven. Mijn ervaring echter is dat ik er heel veel voor terugkrijg.

Wat ook helpt trouwens is vragen stellen. Amerikanen leuteren graag en zolang ze dat doen hoef jij niet te antwoorden.
Je moet denk ik accepteren dat je in een andere cultuur woont en jij bent de vreemde eend in de bijt.
Men wil graag weten wie jij bent. Amerikanen weten maar weinig over Nederlanders behalve dat ze in amsterdam wonen en allemaal wiet roken.

[ned in MO]

De LSD church is niet de enige die dat doet hoor. Dat is principe overal zo bij elk geloof.
Vaak veel mensen niet weten is dat die 10% helemaal niet aan de kerk gegeven hoeft te worden.
Als jij bv een kennis hebt die het financieel moeilijk heeft en jij besluit om zijn electra rekening te betalen en dat is jouw "10%" dan moet dan ook goed zijn

Het gaat erom dat het belangrijk is dat je geeft en dat jij bepaalt waar je het aan geeft. Het maakt niet eens uit hoeveel je geeft vind ik.
Als je naar een kerk gaat kost dat geld want de kerk kost geld om te draaien. Ik vind het dan ook niet meer dan normaal dat je daaraan bijdraagt.
Ik zelf heb ontdekt dat als je geeft (financieel maar ook in tijd) dat dat een heel goed gevoel geeft en dat het gevoel beter wordt hoe dichter je erbij staat.

[Amikix]

In mijn beleving is je geloof iets persoonlijks (en dat is ook hoe ik dat in Nederland gewend was), maar soms wordt het hier zo publiek uitgedragen dat ik er niks van moet hebben. Ik vind het prima als iemand zich prettig voelt bij naar de kerk gaan en de bijbel lezen, maar ik houd er niet van als die persoon dat dan ook op mij wil toepassen. (Ik kreeg zeer het gevoel dat ik niet goed genoeg was zonder geloofsovertuiging.) Leven en laten leven inderdaad!

Ik vind dat je best netjes mag zeggen dat je niet gelovig bent. Het zijn of je nou wel of niet gelooft je persoonlijke opvattingen en onderdeel van wie je bent, en daar zou de ander dan respect voor moeten hebben. Al heb ik van vrienden in het zuiden weleens gehoord dat mensen die ze als hun vrienden beschouwden hen zomaar links lieten liggen toen ze erachter kwamen dat ze wel samenwoonden, maar niet getrouwd waren. Oei oei!

[Vol]

De LSD church is niet de enige die dat doet hoor. Dat is principe overal zo bij elk geloof.
Vaak veel mensen niet weten is dat die 10% helemaal niet aan de kerk gegeven hoeft te worden.

Er is een verschil tussen een donatie of collecte en gewoon 10% vragen om in good standing te blijven.
Ik weet dat het niet verplicht is maar als je het niet doet in het LDS geval ben je niet 'in good standing'. Dat betekent dus niet naar de niet publieke tempel, met de nek aangekeken worden door je buren etc.

Ik ben het volledig eens met je 2e paragraaf maar de LDS gaat hier imo verder dan andere religies.

[Petra/VS]

Hier wonen we ook in een minder religieuze omgeving en ik zeg ook altijd "my thoughts are with you" and niet "I'll pray for you", want ik bid niet. Ik kan me jouw gevoelens wel voorstellen, Ziva. Mijn beste vriendin, die nota bene zelf Christelijk is (maar niet meer naar de kerk gaat), vindt het in Alabama ook verschrikkelijk, hoezeer alles met de kerk te maken heeft. Het geeft ook een beetje buitengesloten gevoel, als je zelf niet bij een kerk hoort. Dat gevoel had zij hier niet.

[Bandido]

Ik kan me het inderdaad ook best voorstellen. Ik woon in geografisch opzicht ook midden in de Bible Belt, maar wel in een soort van "bubble", want Atlanta is ook zo "goddeloos" als wat. Zo ziet tenminste de rest van Georgia ons ook. Maar goed, ik heb vooral moeite met het in "in your face" zijn van het geloof in grote delen van Amerika. Ik ben trouwens zelf wel gelovig, maar ik vind het een heel persoonlijk iets. Zo is het per definitie iets waarover ik nooit in discussie zal gaan, want iedereen moet het maar voor zichzelf uitmaken hoe en of en in wat hij/zij gelooft. Maar hier, of eigenlijk in de rest van Georgia is het inderdaad ook vooral een sociaal gebeuren en een groot deel van het dagelijks leven in de kleinere plaatsen speelt zich er af. En dat maakt dus ook dat als je niet aan meedoet, je je best buitengesloten kunt voelen. Nogmaals, waar ik woon is dat absoluut niet zo, maar daar buiten wel degelijk.

In het dagelijks leven merk ik er persoonlijk dus eigenlijk niet zoveel van, en ik ken in mijn kennissenkring niemand die naar de kerk gaat hier. Maar wel uitspraken als "I'll keep you in my thoughts and prayers" als er iets ergs is gebeurd. Maar dat moet je ook meer zien als een "How are you?", ipv "Hallo". Dan verwacht men ook niet je levensverhaal. Het is meer een soort van formaliteit en daar moet je niet al teveel achter zoeken verder. Wat me trouwens wel van het hart moet is dat veel Nederlanders gelovige Amerikanen verwarren met conservatisme. Dat is niet per definitie waar, want veel kerken hier zijn juist uiterst liberaal en ruimdenkend.

[Petra/VS]

Dat "in your face" zijn van het geloof komt niet alleen in Amerika voor, heb ik recentelijk ondervonden. Ik ga daar verder niet op door, want weet niet wie hier meeleest, maar het is duidelijk meer iets van bepaalde godsdiensten, dan van een bepaald land. Het is alleen over het algemeen zo, dat de Nederlandse bevolking als geheel minder religieus is, dan delen van (vooral het binnenland) van Amerika. Ik weet niet hoe het in Belgie is.

[Bennogr]

Ik heb maar besloten mij te baseren op "whatever gets you through the night, maar val mij er niet mee lastig." Werd laatst op straat aangesproken door iemand die zijn godsdienst aan wilde smeren. Toen ik zei daar geen behoefte aan te hebben, zei hij dat hij voor me zal bidden. Waarop ik zoals Petra maar bedankt' zei, 't kan in ieder geval niet schaden (hoop ik).

Tegen Jehova's getuigen ben ik altijd kort: 'I am a happy heathen and want to stay that way" en pats gaat de deur. Grappige is wel dat ik nu een LSD buurvrouw heb. Maar ze heeft me (nog?) niet geprobeerd te bekeren, heeft zich zelfs wel eens verontschuldigd voor haar geloof. We hebben gelukkig genoeg andere dingen om over te praten.

[Poetry]

Godsdienst is moeilijk.

Ben ik niet met je eens.
Voor mij is God en zijn zoon geen vage energie maar personen. Ik hang geen geloof aan, ik hang een persoon aan, namelijk God. Van Genesis t/m Openbaring draait het maar om een ding...liefde, God wil liefde van de mens. Geef Hem en Zijn zoon dat en je krijg het ontelbaar terug....op wat voor manier dan ook.

[houstonwehaveaproblem]

Ik heb er zelf niet zo'n last van dat ze me lastig vallen met hun geloof. Ik ben er wel vrij open in als men ernaar vraagt, maar het is leuk om de blikken te zien als je antwoord op hun vraag naar welke kerk je gaat met "ik ga niet naar een kerk". Ze kijken dan toch wel ietwat bezorgd.
IK vind het alleen vervelend dat mijn kinderen ermee worden lastig gevallen. Mijn oudste bleef eens in het weekend bij een vriendje logeren en de ouders vroegen of hij de volgende dag mee naar de kerk mocht. Van mij mocht dat en ik had wel gezegd dat wij zelf niet gelovig zijn. Toen hij thuis kwam de volgende dag bleek dat ze hem hadden gezegd dat als hij een deel (vraag me niet welk) van de bijbel overschreef, hij $100 zou krijgen. De volgende dag werden we gebeld door iemand van die kerk die zich voorstelde als zijn zondagschool leraar. Dàt ging ons wel even te ver en die man hebben we vriendelijk verzocht om alle gegevens die ze hadden snel te vernietigen.
De jongste heeft het regelmatig op school dat hij niet mee mag doen omdat hij niet gelovig is en er zijn zelfs kinderen geweest die tegen hem zeiden dat ze niet met hem mochten spelen van hun ouders omdat hij niet in God gelooft. Dat vind ik dan wel triest, want hoe tolerant ben je dan tov anderen als gelovige? Wij praten wel over dit soort dingen hoor met de kinderen als het weer eens gebeurt en vertellen dan ook dat het eigenlijk zielig is dat die mensen zo kortzichtig zijn om zo te denken.
Zelf heb ik hier dus geen vrienden die gelovig zijn èn er niet mee om kunnen gaan dat ik dat niet ben. Ik heb namelijk geen zin om steeds in de verdediging te gaan.

[LeenG]

Ik heb maar besloten mij te baseren op "whatever gets you through the night, maar val mij er niet mee lastig."

Daar ben ik het volkomen mee eens. Waar ik wel problemen mee heb is de steeds groeiende conservatief-religieuze lobby in de VS. Ik heb hier onlangs een topic geopenend naar aanleiding van een artikel hierover viewtopic.php?f=3&t=36910
en verhalen zoals Houston hierboven beschrijft, vind ik ronduit triest.

Persoonlijk denk ik niet dat ik mij goed zou voelen in diepgelovige gebieden zoals de Bible Belt waar je niet buiten de kerk omkan om een sociaal leven op te bouwen. Ik zou er dan ook nooit naartoe verhuizen.

Het is alleen over het algemeen zo, dat de Nederlandse bevolking als geheel minder religieus is, dan delen van (vooral het binnenland) van Amerika. Ik weet niet hoe het in Belgie is.

ik denk dat België op dat vlak op NL lijkt.

[DixieChick]

Ik woon ook in de bible belt (ten zuiden van die "Goddeloze bubble" die Atlanta heet , en ben er eigenlijk wel aan gewend. Nu ben ik zelf wel gelovig, en ga ook naar de kerk, dus misschien dat het daarom minder opvalt, maar ik weet wel dat ik in het begin er veel van stond te kijken dan tegenwoordig. Dus geef het tijd, zou ik zeggen.

Ik denk trouwens wel dat Ned in Mo het het beste uitdrukt. Het is gewoon een heel groot onderdeel van de cultuur hier. En sja, dat is absoluut niet Nederlands, maar ja, daarvoor is het dan ook de bible belt Nederland is enorm verseculariseert in vergelijking met de VS (en vele andere delen van de wereld), en daarom zijn dingen die je hier hoort voor een Nederlander zo vreemd, terwijl heel veel andere buitenlanders (Engelsen, Duitsers) er veel minder moeite mee hebben.
Aan de andere kant vind ik dingen in Nederland soms net zo vreemd gaan. Ik bedoel, hier ga je op zwangerschapsyoga en zegt er misschien iemand iets over God's wil, terwijl ik in Nederland wel heb meegemaakt dat zo'n zwangerschapsjuf begint over mediteren en je "centrum" voelen enzo. Dat is eigenlijk net zo apart. En wat betreft "I'll pray for you" - ik heb Nederlandse vriendinnen die tegen me zeggen dat ze voor me gaan mediteren en/of positief licht zullen sturen..uhm..ok...daar kan ik ook niet zo heel veel mee, maar dan zeg ik gewoon bedankt, want ze bedoelen het goed.

Hiermee wil ik maar aangeven dat het maar net is met welke bril op je naar sommige dingen kijkt, want vanuit een gelovige bril kan Nederland net zo apart zijn

Maar goed, daarentegen vind ik de verhalen van Houston wel echt te ver gaan. Sorry hoor. Dat soort mensen, daar blijf ik heel ver bij vandaan. Een invaller op de school van onze kids heeft ooit eens gezegd dat mensen die niet in God geloven naar de hel gaan, en toen heb ik toch wel bij de school aangeklopt, want dat vind ik gewoon niet kunnen. Dan merk ik wel dat wij in een military community wonen, want dat soort extremen hebben wij hier niet (gelukkig maar).

Maar goed, wat vooral belangrijk is, is je te omringen met like-minded mensen. En die zijn overal wel te vinden. Als je in de buurt woont van een universiteit, ga eens kijken of ze daar cursussen/workshops/whatever geven, want daar kom je gegarandeerd minder/niet-gelovigen tegen. Ook zou je eens kunnen kijken naar dingen die streng-gelovingen niet zo snel zouden doen (denk buikdansles, yoga cursus, weet ik veel). Ik heb nu een groep vrienden om me heen die wel gelovig zijn (net zoals ik), maar niet in hun uppie een hele EO jongerendag vertegenwoordigen, om het zo maar eens uit te drukken. Samen lachen we om die rare baptisten die liefde en genade preken in de kerk, maar elkaar afsnijden op de kerk's parkeerplaats, en alle honderduizend vis-varianten die mensen hier op hun auto hebben. Dat houdt mij "sane", zeg maar:)

Succes ermee!

[dutchie_in_boston]

Ziva, ik kan me zo vinden in jouw gevoelens. Nu valt het in Boston nogal mee maar het is een, voor veel mensen hier, belangrijk onderdeel van hun leven. 'Good for you' is één van mijn favoriete uitdrukkingen.

[Dento]

alle honderduizend vis-varianten die mensen hier op hun auto hebben

Zoals deze?

[daantje1983]

Maar goed, daarentegen vind ik de verhalen van Houston wel echt te ver gaan. Sorry hoor. Dat soort mensen, daar blijf ik heel ver bij vandaan. Een invaller op de school van onze kids heeft ooit eens gezegd dat mensen die niet in God geloven naar de hel gaan, en toen heb ik toch wel bij de school aangeklopt, want dat vind ik gewoon niet kunnen. Dan merk ik wel dat wij in een military community wonen, want dat soort extremen hebben wij hier niet (gelukkig maar).

Dan moet ik je helaas teleurstellen.... Een aantal jaar terug ben ik een poosje naar de evengelische gemeente geweest en een van de eerste dingen die er zowel tegen mij als tegen mijn broertjes (nu pas 11...) werd gezegt is: Als je niet geloofd en elke week naar de kerk gaat dan kom je in de hel.... Nou ik sloeg stijl achterover en dacht, wie ben jij om dat te bepalen, om te zeggen dat ik in de hel beland als ik niet leef zoals jij dat zegt? De enige die dat uit maakt is God zelf, en niemand anders!

Interessant onderwerp trouwens, ik heb weer wat dingen geleerd! Ik moet zeggen dat ik het altijd heel 'mooi' vind zoals er altijd gezegt word I will pray for you! Het heeft iets 'warms' en tegenstelling tot het altijd maar weer horen zeggen van 'O my God....' Al vermoed ik daar weer van dat de amerikanen dat zeker niet altijd (en misschien wel nooit.....) als vloeken gebruiken.

[DixieChick]

Bij mij in de stad is "Oh my God" twijfelachtig. De meeste mensen zeggen "Oh my gosh", of "Good grief" ofzo...sja..

[Ziva]

Grappig om te zien dat ik niet de enige ben die hier weleens moeite mee heeft

En het is echt niet zo dat ik me buitengesloten voel gelukkig en ik heb ook niet het gevoel dat ik niet geaccepteerd wordt door mijn omgeving, ik zoek meer een manier om er mee om te gaan zodanig dat ik toch mensen in hun waarde laat en daarbij mijzelf niet verlooch. Het kost me moeite om te zien dat sommige mensen een puinhoop van hun leven maken doordat ze gewoon verkeerd handelen en dat ze dan maar blijven hangen in "Ja het is de wil van God". Dan heb ik weleens moeite om me in te houden en te zeggen "misschien wordt God een stuk vrolijker als je je leven op orde brengt voor je om zijn hulp vraagt"

Laatst was er een kennis van ons, zeer gelovig maar ondertussen wel al iets van 15 jaar op probation en dan maar preken over God... dan denk ik echt "zou God het goedkeuren wat je hebt gedaan?" Het gezegde "Practise what you preach" begint voor mij heel wat meer betekenis te krijgen sinds ik hier woon haha.

Ik wil best eens op bezoek in een kerk, graag zelfs, maar ik wil dus niet bekeerd worden of iets dergelijks. Ik denk wel dat ik ermee om kan gaan hoor, maar jullie tips en adviezen neem ik zeker ter harte dus bedankt alvast!