Waar komt die eeuwige kritiek toch vandaan?

[Petra/VS]

Vandaag had ik het er nog over met mijn zus. Zij heeft net een paar Nederlandse gasten gehad, die overal kritiek op hadden. Van de wandelwagens, die de Amerikaanse moeders gebruikten, tot de inrichting van de restaurants, tot de "How are you?" begroetingen op straat, volgens haar kon je het zo gek niet bedenken, of het was "raar", "onecht" of "overdreven". Het zijn goede vrienden van hen, maar het wierp wel een negatief licht op het bezoek voor haar. Ik heb zelf het geluk voornamelijk mensen te ontmoeten in DC, die hier graag zijn, dus weinig van dat soort negatieve ontmoetingen.

We hadden het er ook over, dat we hier eigenlijk geleerd hebben complimenten te geven. Vind je iemands kleding niet mooi, dan zeg je niets. Is er iets, dat je wel leuk vindt, dan merk je dat op. Langzaamaan begin je dat zelf ook te doen. Ik merk, dat ik makkelijk een opmerking maak over iets, dat ik leuk vind aan iemand. Ik zal waarschijnlijk nooit zo spontaan worden, als sommige Amerikanen, maar het voelt goed om een compliment te geven.

Op zoek naar Sylvia Witteman, die me weer eens door iemand in Nederland werd "aangeraden" (sorry, ik heb niet zoveel met dat cynische uitkleden van mensen, die anders zijn, dan wij), stuitte ik op deze recensie. Opeens voelde ik me echt moedeloos. Ik woon nu een kwart eeuw in dit gebied en natuurlijk vind je er de beschreven "types", maar het merendeel van de bevolking leeft gewoon zijn of haar leven en werkt hard. Waarom dat letten op alles wat negatief is?

Waarom niet gewoon eens kijken, wie er achter die botox persoon zit? Waarschijnlijk een onzeker iemand, anders doe je die botox niet (althans, dat is mijn evaluatie van degenen, die ik ken, die zo'n behandeling nodig vinden). Ik vind het echt erg, dat er vrouwen zijn, die boeken schrijven over andere vrouwen in een andere cultuur, gebaseerd op op zijn minst gelimiteerde, want Sylvia woont hier nog maar een paar jaar, ervaringen in een gebied met 9 miljoen inwoners.

Maar ja, ik heb eigenlijk al geleerd dat alles van me af te laten glijden. Echter die laatste opmerking in deze recensie deed mijn haren recht overeind staan "Kortom, Amerika dreigt onleefbaar te worden". Hoe, in 's hemelsnaam, kom je tot zo'n conclusie gebaseerd op twee boeken van twee vrouwen (waarvan een vooral haar (en ik quote) ‘überknusse’ buurt in Den Haag, waar ze dagelijks urenlang stuksloeg met winkelen en kletsen [mist]"), die een zeer beperkte ervaring met de samenleving hebben? Ik woon in hetzelfde gebied en zal niet zeggen, dat de beschreven omstandigheden er niet zijn, maar we hebben het over 9 miljoen mensen! En dan is dit het NRC, waarvan ik dacht, dat het een van de meer gerespecteerde kranten van Nederland was. Ik sta versteld. Ik moet ook bekennen, dat zoiets een van de redenen is, dat ik in 2003 mijn blog begonnen ben.

Let wel, ik zeg hier niet, dat kritiek niet mag, maar kom op, zijn je buren in Nederland dan zo "gewoon"? Mensen, die nog nooit in de VS zijn geweest, lezen deze boeken en zien hun stereotype bevestigd en dat is, waar ik moeite mee heb. Ik kijk genoeg Nederlandse tv om te weten, dat er daar ook genoeg materiaal voor zo'n boek zou zijn. Kortom, ik vind het flauw om in een gastland te gaan wonen en dan een boek vol (lacherige) kritiek over de inwoners te gaan schrijven. Ik twijfel, of ik dit zal posten, maar doe het toch, want die vrouwen hebben die boeken vanuit een bepaalde optiek geschreven en er zijn nog zo heel veel meer kanten aan deze maatschappij (en heus niet allemaal goed, maar aan de andere kant ook wel heel veel wel goed!).

[gleuknie]

Ik zou me er niet zo druk over maken.
Je zult dit altijd houden. Nederlanders die negatief zijn over Amerikanen en andersom. Je moet niet vergeten dat dit maar een hele kleine minderheid is die zo denkt en dat het beter is dat zij zulke dingen zeggen dan iemand met vol verstand.

[Petra/VS]

Bedenk wel, dat deze boeken gaan over het gebied, waar ik in woon en de algehele (hebben wij ondervonden) Nederlandse houding jegens "Amerikanen" is al zo spottend en negatief. Ik ga er niet minder om slapen, maar heb er wel een mindere dunk voor de Nederlandse verslaggeving door. Het laat weinig begrip voor een andere cultuur zien. Misschien stemt het me wel het meest, hoe zal ik het zeggen, melancholiek (?), dat ik me zo ver van Nederland verwijderd voel, dan.

Nog even: je schrijft "en andersom". Ik heb nog nooit een Amerikaan zich negatief horen uitlaten over Nederland. Ook in de pers is dat meestal niet het geval. Er zal vast het e.e.a. te vinden zijn, maar over het algemeen is dat niet het geval.

[Texas Boy]

Veel is vanuit jaloezie geschreven denk ik dan!

[goldenhills]

Petra, ik vind het ook wel herkenbaar hoor. Het valt me op dat er in Nederland meer naar elkaar gekeken en over elkaar geoordeeld wordt. Het stereotiep is natuurlijk dat je in Nederland niet boven het maaiveld mag uitsteken. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Etcetera. De columns van Sylvia Witteman voorzien blijkbaar in een behoefte, veel mensen vinden het tenslotte fijn om nieuwe verhalen te lezen met bekende (bevestigende) thema's. Leermomenten zijn maar lastig, confronterend en vermoeiend. Nee, vergelijk dat eens met een potje zeuren, aangesterkt met het halen van het eigen gelijk. Heerlijk!

Daarnaast vraagt de VS natuurlijk om kritiek, zonder dat 'de Amerikanen' het zelf echt door hebben. Als je de grootste bent in veel dingen, en ook nog eens te pas en onpas zegt dat je de beste bent, dan roep je wel wat over je uit. Als de VS wat nederiger was, zou ze vast minder kritiek krijgen. De vraag is natuurlijk of de VS er dan nog net zo zou uitzien!

Ik verwonder mij, na in totaal vijf jaar hier wonen, nog regelmatig over de vele paradoxen in de Amerikaanse samenleving. Maar ik hou wel van verwondering...

[Pioenroos]

Ik heb vaak het idee dat de kritiek uit de politiek correcte (= linkse) hoek komt. En van mensen die
nog nooit in Amerika zijn geweest en meepraten met die types. Zich zelf geen gefundeerde mening
kunnen vormen. Misschien is het ook wel een soort jaloezie: "Want zij zijn groot en ik is klein" (Calimero).

In ieder geval erger ik me er dood aan. Als je het allemaal zoveel beter weet, ga er dan niet heen. Of ga
wel en bekijk het met een onbevooroordeelde blik. En kijk vooral ook wat beter is. En dat is toevallig heel
erg veel.

[Dikkie]

Ik ken Sylvia Witteman niet maar die recensie zegt meer over Sylvia dan over Amerika. Ik vind vooral dat zij wordt geportreteert als een dom wicht die in Nl vooral bezig was met kletsen en winkelen en nu niet de moeite neemt om zich te verdiepen in haar omgeving. Haar alcoholistische buurvrouw (lijkt mij niet iets waar Amerika patent op heeft ) komt dagelijks over de vloer en ze vraagt nooit aan haar waarom ze zich zo voelt. Verder kan ze vooral haar eigen gezin niet handelen.

Het is voor mensen altijd makkelijker om naar een ander te wijzen dan kritisch te zijn op jezelf. Ik denk dat je dat ziet in de kritiek van Nederland jegens Amerika. Andersom zie je Amerika ook wel eens cynische grapjes maken naar Europeanen. Of kritiek van beiden zijden gefundeerd zijn: dat denk ik niet. Maar stereotypen zijn voor mensen makkelijker. Zulke dingen heb je ook tussen Nederlanders en Belgen en wat dacht je van Nederlanders naar Duitsers. Als ik in mijn omgeving zeg dat ik naar Amerika ga, zeggen ze ook wel eens tegen mij "als je zegt dat je uit Nl komt denken ze daar dat het in Denemarken ligt". Dan zeg ik weer terug "En jij kunt mij precies uitleggen waar Wisconsin of Missouri ligt". Nee natuurlijk weet de gemiddelde Nederlander dat niet en zo probeer je hun vooroordelen een beetje te relativeren.
Tja en dat botox gebeuren en je kinderen de hele dag van hot naar her brengen: ik zie het hier in Nederland steeds meer, maar dat betekent niet dat alle Nederlanders het doen en ook niet alle Amerikanen. Trouwens degenen die het wel doen: dat moeten zij toch weten. Als iemand oppervlakkig is dan komt dat niet door de botox maar komt dat omdat iemand zo is. Dat zal best onder botox-gebruikers voorkomen, maar ik ben er ook genoeg tegengekomen (in veel landen w.o. Nl ) die zonder botox oppervlakkig waren.
Mijn vriend komt uit een land waar de islam de hoofdreligie is. Nu nog (na 7 jaar) krijg ik te horen wanneer ik een hoofddoek ga dragen (gaan er blijkbaar vanuit dat ik opeens moslima geworden ben). Dat is kritiek dat ik krijg te verduren van zo'n beetje mensen uit alle westerse landen.

Mensen een compliment geven voor dingen die ze goed doen of leuke kleding o.i.d. doe ik ook hoor

[Mrs.Bean]

Sylvia is inmiddels bekeerd, tenminste voor zover ik dat kan beoordelen aan de hand van een column van haar, ik zal proberen op te zoeken waar het staat. Ze staat met een wekelijkse column in onze krant en vrij recent kwam ze met een column dat ze het langzamerhand prettig vind dat iedereen aardig doet tegen elkaar in de USA. Dat je je daardoor echt beter gaat voelen. Mensen moeten dat altijd eerst ervaren voordat ze dergelijke zaken echt geloven.
Trouwens Sylvia neemt iedereen op de hak, zichzellf nog het meest. Dat is de functie van die column. Ze heeft oa in Berlijn, Moskou en Den Haag gewoond als partner van een gerespecteerde buitenlandcorrespondent, die het erg leuk vind bij jullie dacht ik. Die column is ons wekelijkse zaterdagochtend lachbuitje bij het ontbijt. Ook toen ze nog in Berlijn zat

NB Trouwens: ze kan ook erg leuke en lekkere receptenboekjes schrijven.

[Katja]

Ik denk dat je dingen ook niet te letterlijk moet nemen. De gasten van je zus waren zo te horen gewoon een beetje zure mensen. Die heb je overal, in ieder land en in iedere laag van de bevolking.

Volgens mij wordt iedereen wel eens gegeneraliseerd. In een column hoort dat een beetje erbij maar ook in het dagelijks leven gebeurt het zonder verkeerde bijbedoelingen. Heb hier ook wel eens een flinke aanval over me heen gehad omdat ik iets in de trant van "gekke Amerikanen" riep. Ik kan me niet voorstellen dat mensen dan denken dat ik alle Amerikanen gek vind maar blijkbaar gebeurde dat toch.
Ik ben zelf voor een groot gedeelte in het Gooi opgegroeid en daar wordt ook altijd heel fijn over gesproken. Toch heb ik me daar geloof ik nog nooit druk over kunnen maken. Je weet zelf toch hoe het zit en als mensen domme opmerkingen maken dan weet ik gelijk dat het mensen zijn waarvan ik niet veel waarde hecht aan hun mening.

[Mrs.Bean]

precies Katja, wat denk je dat ze hier in het westen zeggen over Groningers om maar wat te noemen

[Corry]

Ook ik lees de column van Sylvia Witteman als ontspanning. Het komt niet in me op haar serieus te nemen. Ik zie ook in mijn omgeving hoe ik mensen enthousiast kan maken een bezoek te brengen aan de VS en de meeste blijven ook enthousiast NA het bezoek. Ik zeg ook altijd dat ik liever 100 x hoor "how are you" dan dat de dame in de Bijenkorf doet alsof ik iets besmettelijks heb.

[Coyote]

Daarnaast vraagt de VS natuurlijk om kritiek, zonder dat 'de Amerikanen' het zelf echt door hebben. Als je de grootste bent in veel dingen, en ook nog eens te pas en onpas zegt dat je de beste bent, dan roep je wel wat over je uit. Als de VS wat nederiger was, zou ze vast minder kritiek krijgen. De vraag is natuurlijk of de VS er dan nog net zo zou uitzien!

Ik ben het hier eigenlijk wel mee eens. Je merkt dit natuurlijk al in de speelfilms waar 'de problemen altijd wel even door Amerika opgelost worden'.

Verder lezen wij hier in de krant en zien op tv, vaak de meer de 'extreme' berichten over Amerika. Dat geeft natuurlijk geen goed beeld van Amerika en zijn ook altijd de standaard vooroordelen die gezegd worden als je verteld dat je naar Amerika gaat, maar het is er wel een gevolg van. Net zo goed als Nederland natuurlijk bij veel Amerikanen niet goed te boek staat v.w.b. de drugsaanpak. Echt, hoe vaak ik wel niet moet horen, als ik in Amerika ben en vertel dat ik uit Nederland kom, dat men Amsterdam vooral van zijn coffeeshops kent en of ik daar soms vandaan kom? Alsof Nederland één grote coffeeshop is...

Het zijn allemaal vooroordelen van zowel de Nederlanders als de Amerikanen omdat ze het land zelf niet echt kennen en hun mening puur baseren aan de hand van de extreme voorvallen die ze in het nieuws oppikken.

Roland

[nieuwenoord]

Petra, is het ook niet zo dat tegenover de groep mensen die alles van Amerika raar of anders vindt, juist jij een hele groep Nederlanders kent die jouw land een fantastisch land vinden?

En ja, wij kijken met andere ogen naar Amerika en Amerikanen dan jij dat na 25 jaar zult doen. Dingen die hier anders zijn, vallen ons op omdat we telkens weer terug komen uit Nederland. We praten erover, schrijven er over op onze blogs en vooral bij Albert is dat vaak met een flinke dosis spot. Maar hij kent ook zelfspot en wat hij schrijft over Amerikanen is met vaak spottend maar met een grote ondertoon van liefde. Want ondanks dat wij verschillen zien, houden we van dit land en de mensen.

Je gaat wennen aan dingen, Sylvia Witteman blijkbaar ook. Toen wij in april met Hans en Janny in Amerika waren, zagen zij dingen die wij niet eens meer opmerkelijk vonden. Heel grappig was dat. En ja, ik ken ook een aantal Nederlanders die één keer in de States zijn geweest en met een aantal negatieve vooroordelen terug zijn gekomen waar ik naar van word. Maar ik ken een nog veel grotere groep die verslaafd is geraakt aan Amerikavakanties en het land en de mensen fantastisch vinden.

Trek je niet te veel aan van de zure mensen onder de Nederlanders, want die zijn er inderdaad genoeg. Wat dat betreft wil ik jouw opmerkingen absoluut serieus nemen en ondersteunen. Maar volgens mij zijn dat dezelfde zure en negatieve mensen die in Nederland alles wat ze zelf niet doen, raar vinden. Ook die ken ik genoeg, zelfs in mijn hele nabije omgeving.

[Dento]

Daarnaast vraagt de VS natuurlijk om kritiek, zonder dat 'de Amerikanen' het zelf echt door hebben. Als je de grootste bent in veel dingen, en ook nog eens te pas en onpas zegt dat je de beste bent, dan roep je wel wat over je uit. Als de VS wat nederiger was, zou ze vast minder kritiek krijgen. De vraag is natuurlijk of de VS er dan nog net zo zou uitzien!

Ik ben het hier eigenlijk wel mee eens. Je merkt dit natuurlijk al in de speelfilms waar 'de problemen altijd wel even door Amerika opgelost worden'.

Ik ben het tot op zekere hoogte er ook wel mee eens. Het is natuurlijk waar dat de VS een van de machtigste landen ter wereld is, en ze ook redelijk wat invloed kunnen uitoefenen als ze willen, zonder al te veel risico om "gestraft" te worden op het internationale vlak. Het is alleen jammer dat het op vele fronten nog steeds te pas en te onpas erbij wordt gehaald.

Er is niet voor niets door de makers van South Park enkele jaren terug de parodie "Team America: World Police" uitgebracht - wat overigens wel heel goed aangeeft dat heel veel Amerikanen zich heus wel bewust zijn van de soms aan arrogantie grenzende houding van de VS in sommige (internationaal politieke) situaties.

Ik moest laatst nog lachen toen ik een documentaire keek op History Channel, over een doemscenario als de temperatuur op aarde te ver zou stijgen:
X aantal jaren van nu, worden voedsel en water schaars in Europa. Dit zal tot enorme schermutselingen leiden in Europa, waar de onrust steeds erger wordt. Oorlogen breken uit tussen landen die tot dan toe nooit vijanden van elkaar zijn geweest - land gaat tegen land. Dit betekent dat de VS moet optreden om Europa tegen zichzelf te beschermen, of zoals ze het in de docu zeiden: "to police Europe" - en dit was geen speculatie, dit zou 100% zeker gebeuren. En het bleef niet beperkt tot Europa - overal ter wereld zou men zich tot de VS richten en om hulp vragen.

Dat dit soort taferelen binnen de VS ook wel eens zouden kunnen ontstaan, tussen staten met een schaarste en staten met overvloeden, daar werd nauwelijks of niet bij stilgestaan.

En het ergste van dit alles? Dit was niet een verzinsel van de documentairemakers, maar is het officiele rampscenario dat het Pentagon aanhoudt.

Ik heb dit met open mond zitten aankijken, omdat het allemaal zó arrogant werd gebracht; echt zo van "Tja, in Europa zullen ze zichzelf niet kunnen redden, dus moeten wij dat maar doen" - een houding die al vaker tot inmenging in internationale conflicten heeft geleid waarvan de resultaten op zijn zachtst gezegd twijfelachtig waren...

[wiepster]

Daarnaast vraagt de VS natuurlijk om kritiek, zonder dat 'de Amerikanen' het zelf echt door hebben. Als je de grootste bent in veel dingen, en ook nog eens te pas en onpas zegt dat je de beste bent, dan roep je wel wat over je uit. Als de VS wat nederiger was, zou ze vast minder kritiek krijgen. De vraag is natuurlijk of de VS er dan nog net zo zou uitzien!

Net als Ronald ben ik het hier ook wel mee eens. Ik merk het tijdens discussies op het werk, veel Amerikanen hebben geen idee hoe het er in Europa/Nederland toe gaat en geven dan een oordeel, waar mijn nekharen recht overeind van staan. Vaak is het het onbekende waar men ongefundeerd kritiek op geeft, van beide kanten. In de discussie-forums voor mijn studie zie ik toch wel dat veel Amerikaanse studenten het bovenstaande idee hebben; Amerika is het beste en de meesten hebben geen idee wat er in de rest van de wereld leeft.
Wat gedeeltelijk ook weer door de media komt, Tiger Woods en zijn escepades zijn belangrijker dan dat er ook andere landen zijn, die troepen in Afganistan hebben.

Ook ik heb geen hoge pet op van Sylvia Witteman, zulke dames leven toch meer in een soort fantasie-wereld en komen waarschijnlijk ook meer "fantasie"-figuren tegen en nemen dan maar aan dat iedereen van de bevolking zo leeft. Ik denk dan aan Gooise Vrouwen of Houswifes in Orange county, in dat soort vergelijk.
Ik zou meer respekt hebben voor een journalist, als deze eens full time zou gaan werken en dan een mening vormen, over de gemiddelde Amerikaan die een fulltime baan heeft en daarnaast vaak nog een studie volgt om hogerop te komen.

[Bennogr]

Die "boeken" zijn meer typerend voor het kleine wereldje in Washington waar columnisten, gevestigde correspondenten, journalisten en politici met elkaar ronddraaien dan voor de VS. Die mensen komen de 'Beltway' nooit uit, maar ze weten precies hoe het er in de rest van het land toegaat.

Doet me denken aan een groepje vooraanstaande schrijvers en medewerkers van de VPRO die hier lang geleden eens langskwamen om de Amerikanen voor te lichten over het verzet tegen de kruisraketten in Europa. Ik had contacten voor ze geregeld met groepen die het met hen eens waren, op allerlei plaatsen, van grote tot heel kleine steden. Maar de voornaamste conclusie was na afloop: Amerikanen hebben geen gevoel voor humor, want ze lachtten niet om onze (slecht vertaalde, slecht gebrachte, op typisch Europese situatie gebaseerde) grapjes.

Alsof Washington DC en omstreken, met "maar liefst" 9 miljoen mensen tekenend is voor de andere 321 miljoen Amerikanen.

En wat dat klagen van dat "vrouwmens" (Engels: woman, van 'wifman' in ouder Engels) betreft: ja, het is moeilijk leven met een buitenlands correspondent. De man werkt wel thuis, als hij thuis is, maar hij WERKT dan, geen tijd om de kinderen te verzorgen, dat is een taak op zichzelf. En als je je werk goed wilt doen, ben je niet zo vaak thuis, maar ben je op reportagereis, of hang je rond in het Capitol of elders. Ik heb altijd meer gehecht aan het een volledig partner zijn van mijn vrouw en zoveel mogelijk huishoudelijk werk te delen. Vandaar dat ik nu niet meer werk als correspondent (en we altijd schoonmakers en kindverzorgers hebben gehad).

Zoals al eerder gezegd: deze "boeken" (liever: klaagzangen, ik heb het hier zo slecht, ik erger me zo aan die tegenstellingen in de VS -- tegenstellingen die er in Nederland "natuurlijk" niet zijn, ze worden in het Oude Land verdoezeld, ze worden wat beter opgevangen door het sociale vangnet), zeggen meer over de schrijfsters dan over het land.

Eigenlijk vrouwen die het feminisme een slechte naam geven. Wij feministen -- en ik reken daar 'bevrijde mannen' bij -- hebben niet gevochten voor gelijkheid om een paar klagers die het wel erg makkelijk hebben en alleen luxe problemen hebben, een preekstoel te geven.

En deze 'dames' doen juist hetgene waar zij 'de' Amerikanen zo voor bekritiseren: naar een vreemd land kijken met je eigen vooringenomenheid. Het tegenovergestelde van wat volgens mij een buitenlands correspondent hoort te doen, namelijk: met open ogen van verbazing door zijn/haar land lopen en voor de mensen thuis beschrijven wat hij/zij ziet. En uitleggen wat de achtergrond is.

Als je die instelling niet hebt, en deze dames hebben dat duidelijk niet, dan wordt het: ik zal je wel eens vertellen wat er hier allemaal verkeerd is. Als je dat doet in een ontwikkelingsland, krijg je hopen kritiek als een arrogante westerling. Als je dat doet in een ontwikkeld land als de VS, dan mag dat allemaal en doe je goed werk, dat geprezen moet worden!

[Dento]

Het probleem met dit soort schrijfsels is dat het meestal gelezen wordt door mensen die niet voor zichzelf kunnen of willen denken, en dan vaak dit soort beschrijvingen zonder meer als "waar" aannemen, en daar hun mening mee vormen - of het zien als een bevestiging van vooroordelen die ze wellicht al hadden.

En dat zijn ook de mensen die je nooit van het tegendeel zult kunnen overtuigen, ongeacht wat voor argumenten je geeft. Je hoort de "ja, maar..." al...

[Mrs.Bean]

Het probleem met dit soort schrijfsels is dat het meestal gelezen wordt door mensen die niet voor zichzelf kunnen of willen denken, en dan vaak dit soort beschrijvingen zonder meer als "waar" aannemen, en daar hun mening mee vormen - of het zien als een bevestiging van vooroordelen die ze wellicht al hadden.

hoe zo , met respect, dit is net zo'n vooroordeel en generaliserend dan tegen geageerd wordt!

[Staceybeesie]

Heb even getwijfeld hier te reageren. Maar hier mijn two cents...
Ik denk dat het in veel gevallen niet echt een vooroordeel is de kijk van Nederlanders naar Amerika, maar meer gebaseerd is op het referentiekader van die persoon. En niet zo zeer kritiek eigenlijk.
Ik weet dat jij, Petra, ook in je jeugd al veel in het buitenland hebt gewoond en daardoor zo wie zo al een andere kijk hebt op verschillende culturen dan de gemiddelde Nederlander. En daardoor zeker bepaalde zaken anders bekijkt. Ik zie zelf bij Nederlanders die hier op bezoek komen dat men gewoon vergelijkt. En ik betrap mezelf er ook zeer regelmatig op. Van nou dat gaat in Nederland toch wel even anders. En ook niet zo raar denk ik dan. Ik heb er 35 jaar gewoond en het in Nederland wonen heeft mij destijds (wellicht onderbewust) gevormd tot de persoon wie ik ben. Het vergelijken van mij kun je denk ik geen kritiek noemen. Maar gewoon een constatering waarmee ik wel of niet blij ben. Is helemaal niet gericht naar een land als geheel. Maar gebaseerd op de manier waarbij ik opgegroeid ben.

En ik merk dat de vijf jaar hier wonen mij veranderd heeft. Ik heb echt wel een andere kijk op dingen gekregen. Andere kijk op Nederland maar ook andere kijk op Amerika. Gebaseerd op de ervaringen die ik persoonlijk mee maak. Zo zal Silvia Witteman andere ervaringen hebben dan jij in Washington. En ik kan me voorstellen dat als je hier 20 jaar woont, je gewoon een heel ander referentie kader hebt. Jij zal minder vergelijken. Maar dat wil niet zeggen dat anderen dat niet behoren te doen. Het is denk ik een mens eigen iets. En iets wat ik in de vijf jaar zeker geleerd heb is dat Amerika een heel andere cultuur heeft dan Nederland. En dat gaat inderdaad van kinderwagens tot aan werkomgevingen. Niet slechter of beter, maar wel anders. En als je dat constateerd is dat geen kritiek, maar gewoon jouw ervaring en mening. En meningen kunnen verschillen. Je hoeft niet alles aan een land mooi te vinden. Of Nederland of Amerika een vreselijk land vinden, het is jouw ervaring en jouw vergelijking aan de hand van wat jij gewend bent en waar mee je bent opgegroeid.

Ik weet nog goed dat ik hier bij een van mijn eerste Girls-night-out met dames hier in de buurt, verzeild raakte in een avondlang durende conversatie over care-credit. Over wie al niet wat gedaan had. Even voor de duidelijkheid, care credit wordt hier gebruikt om plastische chirurgie te betalen. Zeg maar een lening voor een x-bedrag die je vrij ter besteding hebt om ingrepen te laten doen. En zo vlogen de borst maten, tummy tucks en ooglid reparaties me om de oren. En alles of dat het de gewoonste zaak van de wereld was. Nou ik kan je vertellen dat ik me voelde of ik van een andere planeet kwam toen ik thuis kwam. Ik had nog nooit van care credit gehoord en ik wist echt niemand in mijn omgeving die hun lippen en borsten, ogen en tummies had laten opereren. Zeker niet uit puur esthetisch oogpuntl.

Het bovenstaande voorbeeld, zegt wat over de cultuur in Amerika. Maar zegt nog meer wat over mij. Over mijn achtergrond en over mijn referentie kader. En voor mij was het geen kritiek, maar zeker wel een constatering gebaseerd op wat ik voorheen gewoon was. En of ik daar mij zelf in kon vinden? In dit geval helemaal niet. Dit was ik niet gewoon vanuit mijn Nederlandse achtergrond. Inmiddels vijf jaar later (en 5 care credit operaties verder. Nee hoor geintje ) zie ik dat soort sterke reacties verminderen, omdat Amerika mij ook gevormd heeft. Mijn ervaringen hier en mijn ervaringen uit Nederland smelten een soort van samen. En maakt mij anders. En dat maakt denk ik dat je de meningen en constateringen van Nederlanders hier op bezoek, minder kunt begrijpen. Het feit is, ik ben veranderd. En Nederland is gewoon nog Nederland.

[Dento]

Laat ik het anders formuleren: het probleem is dat als mensen die niet voor zichzelf kunnen of willen denken dit soort schrijfsels lezen zij dit soort beschrijvingen vaak zonder meer als "waar" aannemen, en daar hun mening mee vormen - of het zien als een bevestiging van vooroordelen die ze wellicht al hadden.

Da's meer in de richting van wat ik wilde zeggen.