Hoe ben je in Amerika terechtgekomen?

Algemene discussie over alles wat met de Verenigde Staten te maken heeft.
Sandy
Amerika-expert
Berichten: 9403
Lid geworden op: 05 mei 2004, 10:00
Aantal x V.S. bezocht: 5

Hoe ben je in Amerika terechtgekomen?

Bericht door Sandy »

Bij gebrek aan een betere titel : )

Ik ben diverse lange threads aan het doorlezen op dit forum en ik geniet van het discussie gehalte - Door het lezen raak je bekend met een aantal forumleden en lees je af en toe over de procedure die ze zelf hebben doorlopen om Amerika binnen te komen. Toch heeft iedereen zijn eigen verhaal.

Ik ben echt reuze benieuwd naar het verhaal van alle Neder- Amerikanen op dit forum. (en Neder- Amerikanen in spé ; ))
Wat heeft jullie er toe bewogen om de overstap te maken. Hoe zijn jullie in Amerika terecht gekomen (hoe is het balletje gaan rollen). Hoe is de passie voor Amerika ontstaan. Is de gehele procedure tegengevallen of juist meegevallen en hoe bevalt Amerika - Hoe waren de eerste jaren en het gemis van famillie en vrienden in het begin. Hoe lang woon je er al. En wat kun je vertellen over je ervaringen met Amerikanen t.o.v. Nederlanders: zoals vooroordelen dat Amerikanen snel 'offended' zijn, de gemaakte vriendelijkheid & interesse of de oppervlakkigheid - Ben je eenzaam geweest of op je zelf aangewezen. Hoe sterk moet je in je schoenen staan - Hoe lang van te voren ben je bezig geweest met voorbereiden, informatie inwinnen, mogelijkheden onderzoeken - Kon je snel werk vinden. Sprak je al vloeiend Engels. Is de taal barrierre een probleem geweest. enz.

Kortom veel vragen .. maar ik denk dat velen met mij, heel benieuwd zijn naar jullie verhaal.. Want helaas kunnen velen alleen maar dromen en hopen op hetgeen jullie bereikt hebben : )

Veel is te vinden op dit forum. Het probleem is dat het veelal verspreid is in diverse lange threads - Misschien is het daarom leuk om zo al jullie verhalen gecentreerd in één thread te verzamelen.
Laatst gewijzigd door Sandy op 23 feb 2005, 10:03, 2 keer totaal gewijzigd.
Gebruikersavatar
Petra/VS
Medebeheerder
Berichten: 19661
Lid geworden op: 07 sep 2003, 15:10
Locatie: Washington DC metro
Contacteer:

Bericht door Petra/VS »

Hoi Sandy,

Leuk idee :). In 1982 kreeg mijn vader een baan aangeboden bij de Wereldbank in Washington DC. Mijn ouders besloten, na herhaalde malen de VS bezocht te hebben, dit aanbod te aanvaarden.

Ik studeerde destijds al bijna 3 jaar in Utrecht en was allerminst enthousiast toen ik hoorde, dat ons gezin naar die rare VS ging emigreren. Ik had een heel vertekend beeld van dit land, allemaal gebaseerd (natuurlijk) op de media (die ten tijde van Reagan ook niet erg pro-VS was) en wat ik op tv zag in series. Het leek me drie keer niets en besloot dus als enige achter te blijven.

In juni 1983 verhuisden mijn ouders, twee jongere broers en zusje en ik ging voor de zomer mee. Het was een hele reis, we hadden 12 koffers, twee honden en een kat mee en moesten op New York's JFK vliegveld al dat spul van de ene naar de andere terminal slepen, door de hitte, want het was bijna 40 graden buiten.

Moe kwamen we in Washington aan. De dieren hadden het ook gehaald, maar geen van de koffers was meegekomen. In onze lange mouwen en broeken (het was in Nederland koud) gingen we doodmoe naar het hotel. Gelukkig kwamen de koffers 's nachts allemaal aan.

Van die eerste week herinner ik me nog, dat we gigantische bliksemschichten uit het hotelraam zagen en daaruit kwam zo'n zwaar onweer, zoiets hadden we nog nooit meegemaakt.

En de eerste keer, dat we de stad Washington binnenreden. Een tante had me verteld, dat er allemaal musea rond grasvelden stonden. Ik had me dat op Nederlandse schaal ingebeeld, je kunt je voorstellen, dat de werkelijkheid een schok was :lol:.

Mijn hemel gingen mijn ogen even open! Het was allemaal zo anders, dan ik me had voorgesteld en het beviel me prima, vooral het klimaat en de ruimte. Ik had de zomer van mijn leven!

Mijn ouders kochten een flink huis, twee keer zo groot als waar we in Nederland met zijn zessen hadden gewoond en kochten twee stationwagons, waarop we de nummerborden SEXY 6 en NIFTY 9 schroefden.

Mijn broers en zus moesten een cursus volgen om hun Engels dusdanig bij te spijkeren, dat ze in september gewoon naar school zouden kunnen. Dat lukte goed.

Maar eind augustus moest ik weer weg. Het was vreselijk moeilijk mijn familie achter te laten, maar tot mijn grote verbazing eigenlijk nog moeilijker om de VS te verlaten.

Ik was altijd trots op mijn Britse accent, mensen in Engeland konden niet plaatsen waar in het Verenigd Koninkrijk ik vandaan kwam. Maar op de terugweg naar Nederland die zomer van 1983 hoorde ik mezelf met schrik "After Eight" op de Amerikaanse manier uitspreken!

Gedurende het jaar dat volgde heb ik hard na moeten denken. Wat wilde ik? Mijn studie had niet veel toekomst in Nederland (Italiaans) en, ondanks dat ik dol was op mijn grootouders, Nederland leek leeg zonder mijn ouders, maar vooral mijn brusjes.

Mijn vader was echter onvermurwbaar. Ik had mijn kans gehad, als ik nu naar Amerika wilde verhuizen zou hij niet nog een studie betalen en mij huur vragen als ik eenmaal werk had. Ik kon binnenkomen op een visum via zijn werk bij de Wereldbank en mocht daarmee werken, maar op mijn 25e zou ik terugmoeten.

Ik was ervan overtuigd, dat ik dat alles wel zou overwinnen, zolang ik maar in de VS was. Daar kwam nog bij, dat ik al jaren spierproblemen had en in Nederland van het kastje naar de muur werd gestuurd. In de VS werd ik serieus genomen en werden er allerlei testen gedaan om uit te zoeken wat er was. Uiteindelijke diagnose: fibromyalgie.

De knoop werd doorgehakt en in juni 1984 nam ik afscheid van mijn vrienden in Utrecht en vertrok naar Noord-Virginia. Daar had ik inmiddels een zes weken durende reisopleiding gevonden, vlakbij mijn ouders, die ook zou helpen met plaatsing bij een bedrijf na voltooiing van de cursus.

Mijn vader schoot me het geld voor en ik genoot van de opleiding en ik sloot mijn eerste vriendschappen in de VS. Het leukste vond ik het, toen de klas me op mijn verjaardag mee uitnam voor lunch bij TGIF en er door iedereen in het restaurant keihard "Happy Birthday" werd gezongen. Dat was helemaal nieuw voor mij!

Omdat ik geen auto had, nam ik de bus naar school. Op een warme dag was ik vroeg klaar en had geen zin om op de bus te wachten. Dus besloot ik de ongeveer 10 kilometer naar huis te lopen. Dat deed ik in Nederland ook vaak, tenslotte. Het ging allemaal prima, tot ik aan de vierbaansweg kwam en tot mijn schrik zag, dat er geen voetgangerslicht was (is inmiddels, 20 jaar later, een stuk beter geregeld, gelukkig). Ik belde mijn moeder, dat ik niet verder kon en of ze me op kon halen.

Nadat ik mijn diploma gehaald had, soliciteerde ik bij een klein reisbureau in Washington DC. Ik werd aangenomen (ik had geluk, want ik antwoordde een vraag over waar Pittsburgh lag toevallig goed, maar had eigenlijk geen idee waar dat precies was :oops: ) voor een jaarsalaris van $12.000. Een week later vond ik uit, dat ik $500 minder kreeg, dan een collega met dezelfde ervaring, omdat men bang was, dat mijn Engels niet goed genoeg was. Gelukkig werd dat na mijn protest gauw rechtgezet.

Natuurlijk is er nog veel en veel meer te vertellen over de eerste jaren hier. Ik zou er wel een boek over kunnen schrijven en dit is al zo lang.

Omdat ik, als ik niets zou ondernemen, op mijn 25e terug naar Nederland zou moeten, ben ik via dat reisbureau de aanvraag voor een groene kaart begonnen. Helaas maakte dat, dat ze mij als hun bezit gingen zien en ik idiote uren moest werken.

Uiteindelijk (vooral nadat de nieuwe Nederlandse baas van het bedrijf me had gedreigd, dat hij zou zorgen, dat ik nooit weer werk zou kunnen vinden in de reiswereld, als ik bij zijn bedrijf weg zou gaan) ben ik toch de procedure begonnen om via mijn huwelijk de groene kaart aan te vragen. Op die manier kon ik weg bij dat bedrijf. Dit alles was in 1989, vier jaar na de originele aanvraag van de groene kaart, die verre van in aantocht was.

Na allerlei INS perikelen, die ik hier maar niet zal bespreken, had ik dus eindelijk een groene kaart. In 1999 zou mijn vader met pensioen gaan en hij zou dan terug naar Nederland moeten, als hij geen groene kaart had.

Om hem te kunnen sponsoren moest ik Amerikaans burger worden. Ik had willen wachten, tot de wet die dubbele nationaliteit toelaat, werd aangenomen in Nederland, maar helaas lukte dat niet. Op 9 september 1999 werd ik Amerikaans staatsburger, een beetje tegen wil en dank, maar ik ben er nu toch blij mee, dat ik mag stemmen en er helemaal bij hoor. Ik mag mijn Nederlanderschap terugvragen tot 2013, maar of ik dat echt wil weet ik niet. Ik zie mezelf nooit meer in Nederland wonen, maar ik voel me sterk verbonden met het land, de taal, de cultuur en de mensen. Ik ben trots op mijn afkomst en probeer zoveel mogelijk daarvan op mijn kinderen over te brengen.

Ondanks een redelijk aantal obstakels heb ik geen dag spijt gehad van mijn beslissing om naar de VS te verhuizen. Een Nederlandse kennis heeft me vandaag nog gezegd, dat ik "Amerikaans" vriendelijk bleef in een conversatie. Geef mij maar de vriendelijkheid, het optimisme en de makkelijke "smile", die hier gewoon is, het werkt aanstekelijk.

Ok, ik ben trots op degene(n) die dit helemaal hebben gelezen ;).
Boek hier uw Nederlandstalige rondleidingen in en rond Washington DC
Dagboek over ons leven in de VS(reisverslagen rechtse kolom)
"Heaven and Earth never agreed to frame a better place for man's habitation than Virginia"~Capt. John Smith
Sandy
Amerika-expert
Berichten: 9403
Lid geworden op: 05 mei 2004, 10:00
Aantal x V.S. bezocht: 5

Bericht door Sandy »

Dan kun je trots op mij zijn.. want ik heb het helemaal gelezen - Leuk stuk Petra..
TGIF restaurant - staat dat voor Thank God it's Friday?
en brusje lol - ja wij hebben helaas geen Nederlands woord voor 'siblings' ..
Gebruikersavatar
Rob
Amerika-expert
Berichten: 14853
Lid geworden op: 06 feb 2004, 14:53
Partner van: Annie
Aantal x V.S. bezocht: 27
Locatie: Biggekerke ZLD
Contacteer:

Bericht door Rob »

Hoi Petra,

Wat een verhaal, wanneer komt je boek uit :doublethumb:
Rob
Gebruikersavatar
Petra/VS
Medebeheerder
Berichten: 19661
Lid geworden op: 07 sep 2003, 15:10
Locatie: Washington DC metro
Contacteer:

Bericht door Petra/VS »

Hi hi, het is wel een boekwerk, he? Sandy, ja, dat is TGI Friday's. De omgeving hier is in 20 jaar enorm veranderd en de reisschool is er niet meer, maar dat restaurant is er nog altijd en als we er eten moet ik altijd weer aan die lunch denken.
Boek hier uw Nederlandstalige rondleidingen in en rond Washington DC
Dagboek over ons leven in de VS(reisverslagen rechtse kolom)
"Heaven and Earth never agreed to frame a better place for man's habitation than Virginia"~Capt. John Smith
Gebruikersavatar
nieuwenoord
Amerika-expert
Berichten: 13814
Lid geworden op: 08 feb 2005, 17:34
Partner van: Albert
Aantal x V.S. bezocht: 11
Locatie: Macisvenda, Spanje
Contacteer:

Meer

Bericht door nieuwenoord »

:P :P :P

Ja, ik wil nog wel meer van je lezen! Ik heb het -zonder worstelen- in een keer gelezen.

Monique
Sandy
Amerika-expert
Berichten: 9403
Lid geworden op: 05 mei 2004, 10:00
Aantal x V.S. bezocht: 5

Bericht door Sandy »

“Geef mij maar de vriendelijkheid, het optimisme en de makkelijke "smile", die hier gewoon is, het werkt aanstekelijk”

Wat je zegt – het werkt inderdaad aanstekelijk. Toen wij na ons verblijf in DC weer terug in Nederland aankwamen, reed een vrouwtje in zo’n bagage wagentje mij bijna omver op Schiphol. Dus ik sprong opzij en keek haar quasi glimlachend aan, maar ze had zo’n chagerijnig gezicht. Volgens mij mompelde ze geirriteerd nog iets - Toen dacht ik ‘oh ja we zijn weer terug in Nederland’.

p.s. Ik hoop nog meer verhalen te lezen van anderen : )

-
Gebruikersavatar
lelie
Amerika-expert
Berichten: 5521
Lid geworden op: 23 jan 2005, 14:37
Aantal x V.S. bezocht: 6
Locatie: Deventer

Bericht door lelie »

Leuk om dit soort verhalen te lezen, ga door!! :rockon:
Gebruikersavatar
Henriëtte
Amerika-expert
Berichten: 2555
Lid geworden op: 23 dec 2004, 20:17
Aantal x V.S. bezocht: 18
Contacteer:

Bericht door Henriëtte »

Daar sluit ik me graag bij aan. Heerlijk geschreven, ontzettend leuk om dit verhaal te lezen!
http://www.picturEyes.com" onclick="window.open(this.href);return false; : met o.a. een collectie van onze favoriete USA-foto's.
http://www.ontdek-amerika.nl" onclick="window.open(this.href);return false; : veel foto's, veel info, en uitgebreide reisverslagen.
Gebruikersavatar
Petra/VS
Medebeheerder
Berichten: 19661
Lid geworden op: 07 sep 2003, 15:10
Locatie: Washington DC metro
Contacteer:

Bericht door Petra/VS »

Heeft mijn verhaal de andere Neder-Amerikanen afgeschrikt? Ik ben toch wel erg benieuwd naar de ervaringen van de anderen! Kom op, jongens!
Boek hier uw Nederlandstalige rondleidingen in en rond Washington DC
Dagboek over ons leven in de VS(reisverslagen rechtse kolom)
"Heaven and Earth never agreed to frame a better place for man's habitation than Virginia"~Capt. John Smith
Dennis
AllesAmerika.com Webmaster
Berichten: 6405
Lid geworden op: 05 sep 2003, 10:34
Locatie: Louisville, KY
Contacteer:

Bericht door Dennis »

Voor mijn verhaal verwijs ik gewoon naar de webpagina hierover:

:arrow: http://www.allesamerika.com/emigratie-amerika.html

:D
Dennis

AllesAmerika.com webmaster
AllesAmerika.com homepage | Lees de forumregels
Sandy
Amerika-expert
Berichten: 9403
Lid geworden op: 05 mei 2004, 10:00
Aantal x V.S. bezocht: 5

Bericht door Sandy »

Dennis ik heb jouw verhaal gister gelezen. Ook heel prettig geschreven. Zoals ik al ergens schreef 'fantastisch hoe een kleine jongen met zo'n fascinatie voor Amerika, uiteindelijk ook de Greencard Lottery wint'.

Toch eindigt je verhaal wat abrupt, je zou eigenlijk een vervolg moeten schrijven.. hoe het verder ging nadat je te horen kreeg dat je gewonnen had.

-
ANY
Amerika-expert
Berichten: 3032
Lid geworden op: 09 mar 2004, 17:47
Locatie: Ithaca,NY

Bericht door ANY »

Dat van mij komt nog, ik heb nu even niet zoveel tijd om te schrijven
Annemiek
Gebruikersavatar
PeeJay
Amerika-expert
Berichten: 2202
Lid geworden op: 29 jan 2004, 01:15
Locatie: USA

Bericht door PeeJay »

Dan kun je ondertussen mijn verhaal (verkorte versie 8)) lezen....

In de zomer van 1986 was ik dan eindelijk klaar met school, en kon het 'echte' leven beginnen. Op zoek naar een baan, die ik uiteindelijk vond in Helmond. Jeetje, helemaal in Helmond, wel 11 Km van mijn oude vertrouwde Geldrop. Maar de banen lagen ook toen niet voor het oprapen, dus geen gezeur.

Maar na een jaar op en neer gependeld te hebben, begon dat reizen toch wel vermoeiend te worden, dus toen ik hoorde dat Helmond een groeistad was en je aardig subsidie kreeg als je een huis in Helmond kocht, werd het al snel duidelijk dat 1 en 1 toch echt 2 is, en ik verhuisde naar de grote stad.
De vijf jaar die ik voor een lokaal bedrijf werkte beviel goed, maar er moest toch meer zijn, en met die gedachte vond ik een advertentie in de krant voor een baan bij een Zweeds bedrijf voor iemand met internationale inspiraties. Solliciteren dus.
En ja hoor, per 1 Januari 1993 begon ik aan de volgende stap in mijn carriere. Het internationale aspect in de baan was overweldigend, en sprak me erg aan. Na een paar jaar voornamelijk telefonisch contact te hebben met collegas van landen uit alle windstreken, werd het me wel duidelijk dat een carriere in het buitenland me wel boeide.Mijn gedachte gingen dan voornamelijk uit naar het Verre Oosten. Die inspiraties werden alleen nog maar sterker nadat ik veel van mijn buitenlandse collegas bezocht en over een periode van ongeveer 4 jaar zo'n 20 verschillende landen ontdekte.

In het voorjaar van '99 vertrok ik voor een paar weken naar Noord Amerika om in de VS en Canada een projekt af te werken, en tijdens zo'n reis ontmoet je toch heel wat nieuwe mensen, en zo ook dat leuke meisje van 'Customer Service' in ons kantoor in Pennsylvania. Op het eerste gezicht niets speciaals natuurlijk, want in al die bezochte kantoren over de laatste jaren zaten toch heel veel leuke meisjes. Dus behalve een gezellige lunch samen met wat andere collegas was er verder weinig contact met haar. Een paar maanden later kwam er een Amerikaan, van het kantoor uit PA, bij ons in Helmond op bezoek, en ik was ondertussen bevriend met hem geraakt, en zo kwam het dat ik hem van Schiphol af haalde en we zouden samen het weekend door brengen. Terug rijdend over de A2 bleek ik geflitst te zijn, en een week later kreeg ik een bon voor te hard rijden. 106 Km/uur waar je maar 100 mocht.... Nou, dit was dus een leuk verhaal voor die Amerikaan om thuis in de VS te vertellen, hoe streng dat ze wel in Holland zijn.

Na mijn vakantie van (4 weken!) die zomer puilde mijn e-mail inbox op het werk weer eens uit, en één van die e-mails was uit de VS, van dat leuke meisje uit PA. Het enige wat er in stond was : "Heb je nog een bon voor te hard rijden gehad de laatste weken?? HaHa..." Nou, het is wel duidelijk dat dat het begin was van heeeel veel schrijven tussen ons. Ondertussen zat ik voor 10 maanden in Zweden, en ons kontakt werd steeds intiemer, en zo werkte we beide aan onze relatie zonder elkaar te zien of te spreken. Het schrijven werd na 3 maanden toch wel aangevult met elkaar bellen, maar het is ongelooflijk hoe goed je elkaar leert kennen door wat je schrijft.UIteindelijk besloten we om samen op vakantie te gaan, we moesten toch ooit uitvinden of we elkaar wel leuk vonden als we elkaar zouden zien natuurlijk.

En zo gingen we een paar dagen naar, waar anders dan, Parijs en een weekje skiien in de Franse Alpen. Dat beviel dus uitstekend samen en we hadden al snel besloten dat we meer en vaker bij elkaar wilde zijn. Gelukkig had ik weer een projekt in de VS voor 10 dagen, dus dat was meteen een goede gelegenheid om 'de familie' te ontmoeten. Maar na diverse keren op en neer te reizen om elkaar een weekendje te zien begon de druk van het reizen toch wel zijn tol te betalen, en dit was geen oplossing. Dus we besloten dat zij naar NL kwam, ze nam ontslag en kwam naar Zweden, van waar we na een paar dagen samen terug gingen naar Helmond, want mijn werk daar was gedaan.

Nou, daar zit je dan als Amerikaanse in Nederland, zonder de taal te spreken, geen baan, en ik had bijna al mijn vakantie dagen opgebruikt dus ik moest werken. Na 3 maanden hebben we toen besloten om naar de VS te gaan, zij miste haar familie ook wel erg, en het zou makkelijker zijn voor mij, mede doordat ik de engelse taal spreek natuurlijk. Zo gezegt, zo gedaan. Ik heb nog geprobeert om een baan in de VS te krijgen via mijn werkgever, maar mede door een overname van onze afdeling door een Amerikaans bedrijf, was dit niet mogelijk.
Dus wat doe je dan, je neemt ontslag, en je verkoopt je huis, en je vraagt een visum aan bij het Amerikaans Consulaat, en je probeert je meubels te verkopen, en niemand wil ze, dus gooi je alles maar weg want het past niet in je koffer... Nou ja, sommige spullen kon ik wel aan andere kwijt hoor, maar het verbaasde me toch hoe weinig interesse er is in 2e hands spulletjes. (Misschien omdat ik alleen maar rotzooi had....)

En dan komt die dag, dan brengen je ouders je naar het vliegveld, met je overvolle en veel te zware koffers, en je One-Way ticket, en dat is dan toch wel even slikken. Maar goed, het vliegtuig in, en 7 uur later ben je er dan. Ze stond me natuurlijk op te wachten, en nam me mee naar huis waar de Welcome-ballonnen aan het plafond zweefde, en de taart klaar stond. Aangezien ze nog thuis bij haar moeder woonde (echt Amerikaans), trok ik in bij een hele familie, en dat na 7 jaar vrijgezellig leven.We hadden wel een apartement gehuurd, maar was nog niet beschikbaar dus de eerste maand woonde we dus 'in'. Wel moest er nog even getrouwd worden, regel van de US Immigratie dienst, dus de volgende dag hebben we meteen een trip naar Las Vegas geboekt, en zijn daar getrouwd in de 'Little White Wedding Chapel'.

Ondertussen had zij weer ander werk gevonden, dus toen we eenmaal in ons apartement zaten bracht ik de dagen weer alleen door. Gelukkig had ik net voor mijn vertrek mijn huis kunnen verkopen, en voor 200% meer dan dat ik het voor gekocht had (NL huh) dus financiele zorgen had ik niet, ook al duurde het 5 maanden voordat ik een werkvergunning had. Die eerste maanden vliegen echt aan je voorbij, alles is nieuw ook al ben je bekend met de VS, en het is al vaker gezegd, er wonen is tien keer anders dan er vakantie vieren. En ondertussen de gehele immigratie procedure volgen met alle bezoeken aan de INS (nu USCIS), dokter, officiele instanties, kortom genoeg te regelen. ook zijn we 5 maanden na ons huwelijk in Vegas in de kerk getrouwd, met een feest daarna, waar de hele familie aanwezig was.

Toen ik eindelijk mijn werkvergunning kreeg, en het feesten over was, bijna iedereen van mijn familie was weer naar huis, begon de realiteit dus boven water te komen, want er moest werk gevonden worden. "Nou, weet je wat, ik begin met serieus werk te zoeken als de laatste gasten weer naar NL gaan volgende week..." Ik hoor het me nog zeggen, maar zover is het nooit gekomen. Een dag voordat mijn ouders naar huis vertrokken ging de telefoon, en het was de HR-Manager van het kantoor in de VS van mijn oude werkgever, of dat ik interesse had om voor hen te komen werken, want er was net een baan vrijgekomen, en ik was daar wel geschikt voor. Hoezo met je kont in de boter vallen.... en de volgende dag begon ik om half negen 's-morgens.

Nou ja, ik heb ondertussen de immigratie procedure voltooid en heb een greencard, we hebben een huis gekocht, en hebben diverse bezoeken gehad van familie leden, we zijn zelf ook een paar keer op en neer gevlogen naar NL, dus we zien mijn familie regelmatig.

We voelen ons wel thuis hier. Wel mis ik bepaalde gewoontes in NL zoals even je fiets pakken en naar het centrum gaan om een terrasje te pikken. Of even een kroketje uit de muur of een harinkie van de visboer. Maar over het algemeen is het prima uit te houden hier. Ook was ik NL lid van diverse verenigingen, voetbal-, tennis-, bowling-, duik-, dart-, biljartclub en dat is toch iets minder hier in de VS. Ik heb het gevoel dat dat soort voorzieningen meer op kinderen is gericht hier, daar wordt namelijk ontzettend veel voor georganiseerd.

Ik lees regelmatig, en ook hier op dit forum, dat mensen hun afkeer geven op bepaalde landen, zowel op NL als op de VS. Ik denk dat ieder land en ook de bewoners zijn aantrekkelijke, eigenaardige, prettige en typische gewoontes heeft en dat juist dat het land/bevolking zo uniek maakt. Respecteer andere gewoontes, of je nou ergens woont of op bezoek bent.

Zoals ik al zei, het bevalt me prima hier, en wij voelen ons echt thuis, maar als ik morgen bij wijze van spreken naar een ander land zou moeten verhuizen, zou ik daar geen probleem mee hebben (als mijn vrouw dat ook niet heeft natuurlijk). My home is where my heart is....
Don't Call Me 'Sir'!

Afbeelding
Sandy
Amerika-expert
Berichten: 9403
Lid geworden op: 05 mei 2004, 10:00
Aantal x V.S. bezocht: 5

Bericht door Sandy »

PeeJay, zou je echt zo in een ander land wonen als je vrouw dat ook zou willen? Dat vroeg ik me in eerste instantie al af, toen ik je verhaal las. Zou je ook net zo goed in Nederland zijn gebleven, als je vrouw daar wel kon aarden.. Of was er altijd wel een aantrekking naar Amerika..

-
Laatst gewijzigd door Sandy op 25 feb 2005, 12:30, 3 keer totaal gewijzigd.
doreennicole
Amerika-expert
Berichten: 1640
Lid geworden op: 26 jan 2005, 13:24

Bericht door doreennicole »

Ik zou mijn verhaal wel willen opschrijven maar het is nog niet af. Ik zit nl nu weer "even" in NL, dus ik denk dat ik wacht tot ik weer terug ben. Dan kan ik niet alleen beschrijven hoe ik daar terechtkwam, op zich een leuk verhaal (de liefde), hoe het mij is vergaan, een erg leuk (bijv rondreizen met het kermis) maar achteraf gezien soms ook eng verhaal (wonen in slechte buurten, jerry springer-achtige schoonfamilie), waarom ik besloot weer terug te komen en hoe die terugkeer mij bevallen is (niet dus). Maar ik kan dan eindigenmet hoe ik weer terugging en hoe happy ik dan wel niet ben. Want daar ga ik vanuit.

Tot dan dus,

Doreen
SEEING IS BELIEVING
Gebruikersavatar
markro
Moderator
Berichten: 9250
Lid geworden op: 06 apr 2004, 20:58
Aantal x V.S. bezocht: 13
Locatie: Hilversum, NL
Contacteer:

Bericht door markro »

Hartelijk dank voor jullie verhalen. Ik heb ze met belangstelling gelezen.
Ik ben benieuwd of er nog meer volgen.

Groet, Marco.
Marco.

Voor onze Amerikareisverslagen: klik hier.
Gebruikersavatar
Loek
Amerika-expert
Berichten: 3996
Lid geworden op: 04 mei 2004, 17:23
Locatie: South Carolina, USA
Contacteer:

Bericht door Loek »

Zal ik dan ook maar?

In de grijze prehistorie bekend als de sixties verhuizden mijn ouders naar New York. Drie kleine kinderen in het kielzog: mijn broer destijds 12, mijn zus van 10 en ik; een kleuter van net 2 jaar. Na een aantal jaren namen mijn ouders de amerikaanse nationaliteit aan en dat was ook automatisch van toepassing op de kinderen.

Toen ik zo'n 9 jaar oud was overleed mijn vader, en mijn moeder zag het niet zitten om als alleenstaande moeder in de US te blijven, dus zij keerde met kinderen weer terug naar Nederland. Dat was moeilijk, en mijn broer die inmiddels 19 was zag het helemaal niet zitten en keerde terug naar de US en ging daar in het leger. Mijn zus en ik waren te jong en bleven dus tegen wil en dank in Nederland.

Na vele jaren weer in Nederland wenden we daar aan, en kregen een Nederlands leven. Mijn zus trouwde kreeg kinderen en had nooit meer veel behoefte om terug naar US te gaan. Voor mij was het anders, ik was rusteloos en koos voor veel reizen en ben pas op 30+ jarige leeftijd een beetje tot rust gekomen. Ik woonde toen inmiddels samen met mijn huidige vrouw. Wij passen wel goed bij elkaar: beiden avontuurlijk, houden van reizen en zijn niet bang om af en toe eens iets nieuws te proberen. Toen wij dan ook op zoek waren naar een groter huis, en ik vroeg haar of ze zichtzelf hier de komende 30 jaar zag wonen, liepen de rillingen haar over de rug. Nee, daar waren we nog niet klaar voor.

Wat dan? We hadden beiden wel interesse in Australie, dus in 1992 gingen we daar een weekje of 5 rondkijken om te zien of we daar misschien wilden wonen. Australie beviel prima en bij terugkomst in Nederland gingen we meteen aan de slag om uit te zoeken hoe we daar naartoe konden verhuizen. Echter de goden beslisten anders. De australische immigratie hanteerden een puntensysteem, en gezien onze leeftijd kwamen we net niet aan het puntenaantal om ons zondermeer te mogen vestigen. Teleurstelling dus.

Wat dan? Ik ben nog steeds amerikaan, dus we kunnen ons toch zo in de US vestigen? Dat werd dus de volgende stap. Echter wij waren niet getrouwd, en toen ik dus om een visum vroeg voor mijn partner, werd ik zonder meer door INS naar de deur verwezen. OK, dan trouwen we! Het boterbriefje had voor ons niet zoveel betekenis, aangezien wij emotioneel allang "getrouwd" waren. Dus na het huwelijk weer naar het consulaat. Daar was men achterdochtig toen ze de datum van ons huwelijk zagen, en hoewel alles in orde was ging het duidelijk niet van harte. De greencard werd aangevraagd en enkele weken later belandde de dikke envelop in de bus die eenmaal in de US aan INS moest worden overhandigd.

Oh jee, nu gaat het dus toch echt gebeuren! Het huis moeten we verkopen, verhuizer regelen. We verkopen de spullen die we niet willen meenemen; niet echt dus want de nederlanders kopen geen tweede hands spul. Het meeste werd dus weg gegeven, de rest ging in de container. In de zomer van 1993 hielden we een afscheidsfeest bij ons thuis, en in augustus handigden wij de sleutel over aan de nieuwe bewoners. We overnachten nog even bij mijn zus en gaan de volgende dag met koffers naar Schiphol voor een enkele reis naar Atlanta, Georgia.

Vooraf hadden we wat onderzoek gedaan met betrekking tot waar we ons willen vestigen, maar we leggen ons nergens aan vast. Colorado lijkt wel wat, maar we gaan eerst naar mijn broer die in Athens, Georgia woont. Misschien vinden we het daar ook wel leuk. Maar na een week in het vochtige warme Georgia besluiten we het toch maar verderop te gaan zoeken. We kopen een oude minivan en zetten de reis voort in westelijk richting. Onderweg nemen we de tijd en vieren een beetje vakantie, we bezoeken Graceland (maar zien Elvis niet) en wat andere zaken onderweg. Maar in het achtehoofd knaagt toch de zorgen over de onbekende toekomst.

Het eerste weekend in September rijden we Colorado binnen. Waar gaan we ons vestigen? Laten we eerst maar eens naar Denver gaan, en daar in een goedkoop motel inchecken. Wie weet hoelang we daar moeten zitten, en er komt op dit moment geen geld binnen. We kopen een krant en gaan kijken wat de arbeidsmarkt biedt. Op maandag bezoeken wij een aantal uitzendbureaus en schrijven ons in. Op de vraag "What do you want to do?" antwoorden we "Anything and everything!". Dit is het soort mentaliteit die de amerikanen op prijs stellen en ze beloven snel iets te vinden voor ons. Wij wachten het wel af.

We gaan ook op bezoek bij een kantoor van "Appartment Finders", die ons meteen een aantal adressen geven om te bekijken. Wij zijn onder de indruk van allen en kiezen degene die het eerst beschikbaar is: morgen. Dus op dinsdag betrekken we al ons eigen stulpje en voor de week uit is hebben we beiden een aanbieding van het uitzendbureau. Het zijn geen wereldbanen, maar dat komt later wel: ik wordt hotel receptionist en mijn vrouw interviewt bezoekers van een supermarkt. Deze banen lijken ver in het verleden te liggen nu ik weer Database Administrator ben en mijn vrouw Software Tester. Het is echter belangrijk meteen een arbeidsverleden in de US op te bouwen want die geven de later o zo nodige "references".

Dat is het eigenlijk in het kort, of lang als ik het zo nalees. Na 3 maanden kochten we ons eerste huis in Denver, en inmiddels wonen we alweer 6 jaar in ons volgende huis in Colorado. Het is ons goed bevallen, want wij zijn relatief onrustige types, dus 12 jaar op dezelfde plek is voor ons een record.

Loek
West

Bericht door West »

Prachtig om te lezen dit allemaal.
Ben zelf een paar keer in amerika geweest en heb er een vriendin aan over gehouden zit er zeer aan te denken om deze zomer te emigreren en al die verhalen hier maken dat gevoel alleen maar sterker.
T lijkt me zo heerlijk om een leven op te bouwen in een land waar je niet hutje aan mutje op elkaar leeft en waar de een nog agressiever als de andere is..
Alleen vind ik vreemd dat wat ik tot nu toe gelezen heb iedereen daar helemaal gelukkig is geworden..
Maarja t is ook vreemd dat ik me daar op de een of andere manier 100% beter voel als hier..
Groetjes West
Gebruikersavatar
PeeJay
Amerika-expert
Berichten: 2202
Lid geworden op: 29 jan 2004, 01:15
Locatie: USA

Bericht door PeeJay »

Sandy schreef: Overigens, zou je echt zo in een ander land wonen als je vrouw dat ook zou willen? Dat vroeg ik me in eerste instantie al af, toen ik je verhaal las. Zou je ook net zo goed in Nederland zijn gebleven, als je vrouw daar wel kon aarden.. Of was er altijd wel een aantrekking naar Amerika..
Wat ik eigenlijk met die opmerking bedoel is dat ik niet mijn hart aan Amerika heb verloren, maar aan een Amerikaanse. Ik vind het heel prettig wonen hier, en het is een prachtig land en wie weet ga ik ook nog eens een keer van Amerika houden, maar we hadden ook in NL kunnen wonen als mijn vrouw daar zou aarden, net als je zegt. Want NL is ook een mooi land en is ook prettig om te wonen, geloof het, er zijn landen waar je het slechter treft dan NL.

Om nou nog een keer zo'n stap te maken, te emigreren naar een ander land, het is niet uitgesloten en we staan er voor open, maar het zal wel moeilijker beslissen zijn. Ik moet er ook bij vermelden dat een emigratie erg kostbaar kan zijn, denk aan je hele huisraad vervangen, of 9 maanden (in mijn geval) niet werken, de emigratie kosten, advokaat. Ieder geval is anders en heeft een ander kosten plaatje, maar ik kan je wel vertellen dat ik met deze emigratie toch een paar jaar van mijn vervroegd pensioen heb afgesnoept....


/PeeJay
Don't Call Me 'Sir'!

Afbeelding
Plaats reactie
AllesAmerika.com Forum : Disclaimer