AllesAmerika.com Forum

In andere landen bestaat het idee dat Amerikanen nogal gek op rechtzaken zijn.
Ik wil dat even recht zetten.

Het is nl. zo dat met name in Nederland veel wordt vergoed vanuit de grote algemene pot....waar we allemaal aan meebetalen of ooit betaald hebben,
In de States heeft men in het algemeen meer "eigen" verantwoording. Als je ziek wordt en je hebt je niet extra verzekerd dan kost je dat veel geld.
Ondanks die verzekering, krijg je vaak maar 60% uitbetaald na een bepaalde wachttijd.
Is het een bedrijfsongeluk, dan is het een ander verhaal.....workmanscomp, echter ook maar een bepaald percentage, klus je erbij...zoals hubby destijds als installateur even tusendoor een vaatwasser repareren..die ikomsten zijn niet verzekerd....
Op mijn werk mogen wij geen kasten ed. sjouwen of op trappen staan om versiering aan te brengen, daar zijn speciale klusjesmannen voor....

Stel nou dat bij de Walmart iemand uitglijd over een net gedweilde vloer en deze persoon breekt zijn of haar enkel daardoor, kan een bepaalde tijd niet werken, heeft een wachttijd en verliest 25 tot 40 % inkomen, ook diverse co-pays voor ziektekosten omdat zijn/haar werkgever geen hoge benefits heeft voor de werknemers....deze persoon probeert een regeling te treffen met de desbetreffende Walmart om de gemaakte kosten vergoed te krijgen...ook de ziektekostenverzekeraar zal aankloppen bij Walmart om de claims vergoed te krijgen.

Of dit voorbeeld...jij veroorzaakt een kop staart botsing en er is weinig schade, alleen die persoon heeft een whiplash opgelopen en nu wordt alles op de veroorzaker verhaald, niet alleen ziekte kosten, maar ook geleden schade omdat deze persoon niet meer uren achter de PC...zijn/haar werk...kan doorbrengen....en daardoor behoorlijk inkomen verlies heeft.

Vandaar de aparte industrie van no cure, no pay lawyers, die echt geen rechtzaak aangaan als ze er geen brood in zien...

Omdat ik het met jouw beschrijving eens ben heb ik "terecht" ingevuld. Maar we hebben ook ondervonden, dat ook hier weer mensen zijn, die misbruik van "het systeem" maken. Zo werden wij voor $250,000 (onze maximale verzekeringsdekking, meer vragen de advocaten meestal niet, want dat krijgen ze toch niet) vervolgd door een passagier van een taxi, die achterop Rick knalde.

Geen schade, maar die man claimde er carpal tunnel syndrome aan over te hebben gehouden. Grote onzin natuurlijk! Hij kreeg van onze verzekering nog $35,000 ook. Dat was goedkoper, dan het voor te laten komen. Zo oneerlijk vonden we dat! Het moet overigens wel gezegd worden, dat we in onze familie vier keer vervolgd zijn en altijd waren het eerste generatie Amerikanen.

Als iemand inderdaad daadwerkelijk door iets, dat wij hem of haar hebben aangedaan, wordt verhinderd een normaal leven te lijden vind ik het in dit systeem terecht om te vervolgen. De meeste mensen zijn hier via hun verzekering voor ingedekt (en zo niet, dan heb je als vervolger pech, want waar niets te halen valt krijg je ook niets).

Nog iets om recht te zetten, want je ziet altijd alleen maar voor hoeveel mensen of bedrijven worden vervolgd, maar dat bedrag wordt vrijwel nooit uitgekeerd. Dat is het hoogste bedrag, dat wettelijk gevraagd mag worden (en op sommige dingen staat geen wettelijk maximum, dus dan krijg je van die astronomische bedragen). Meestal is het uiteindelijk uitgekeerde bedrag vele malen lager, dan het gevraagde.

In het begin van ons leven hier was ik altijd erg bang om voor van alles en nog wat vervolgd te worden. Maar in de praktijk valt dat allemaal heel erg mee, gelukkig.

Je hebt altijd mensen die er een slaatje uit proberen te slaan.

Ook in mijn schoonfamilie heb ik gezien dat soms een rechtszaak nog het enige is wat men kan doen.
Mijn schoonvader is blind door medical malpractise en heeft daarvoor een groot bedrag ontvangen na een jarenlange strijd. Ook heeft het erg ingegrepen op mijn schoonmoeder, zij moest haar baan opzeggen om voor hem te zorgen, daardoor viel niet alleen zijn inkomen weg, maar ook het hare.
Wij hebben zelf een advocaat ingeschakeld vorig jaar na het bedrijfsongeval van hubby, zijn verzekering deed erg moeilijk, terwijl zijn arts aangaf dat hij bepaalde werkzaamheden niet meer mocht uitvoeren om zijn schouder niet te belasten. Achteraf was het nog een geluk bij een ongeluk, zijn andere collega's hadden het slechter getroffen, de werkgever ging failliet....

Het hoge aantal rechtszaken in de VS wordt inderdaad (mede) veroorzaakt door een (op sommige gebieden) falend sociaal stelsel.

Kijkend naar het voorbeeld van de ziektekostenverzekeringen: in 1999 leefde 12,4 % van de Amerikaanse bevolking, ofwel 33,9 miljoen mensen onder het armoedeniveau.
Indien men al leeft op, of onder, het bestaansminimum, dan zal er een bewuste keuze gemaakt moeten worden waaraan het (weinige) beschikbare geld uitgegeven wordt.
Het komt dan ook vaak voor dat er besloten wordt om het risico te nemen en geen ziektekostenverzekering af te sluiten. Met andere woorden, men neemt de gok dat de ziektekostenverzekering nooit nodig zal zijn, om zo geld uit te sparen voor andere, meer noodzakelijke dingen, zoals de primaire levensbehoeften.

Voor deze mensen blijft er niets anders over dan een keuze te maken tussen betalen voor de verzekering enerzijds, en het mogelijk nooit nodig hebben (waarbij het geld dus beter aan andere zaken uitgegeven had kunnen worden), en niet betalen voor de verzekering anderzijds, en hopen dat het nooit nodig zal zijn.

Dit is een van de oorzaken voor de vaak (in onze ogen) belachelijk hoge schadevergoedingen die worden toegekend als er iets gebeurt: er is geen verzekering om de kosten te dekken, en dus wordt een rechtszaak aangespannen om de kosten te verhalen. Hierbij moet dus niet vergeten worden dat deze schadevergoedingen fungeren als het vangnet voor mensen die (buiten hun schuld om, of liever door doen of nalaten van een ander) met medische kosten te maken krijgen.

Feit blijft natuurlijk dat mensen die geen werk en geen inkomen hebben, eigenlijk geen keuze kunnen maken, omdat er simpelweg geen geld is om een verzekering te nemen.
Vandaar dat er wel eens wordt geroepen dat je in Amerika beter een ongeluk kunt krijgen, dan een ernstige ziekte. Op die manier valt er eventueel nog via een rechtszaak een bepaalde vergoeding te krijgen.

Wordt je echter ziek, en heb je geen goede voorzieningen, dan blijft je lot onzeker.

Dit laat natuurlijk buiten beschouwing dat een zodanig systeem (te veel) ruimte laat voor misbruik: iedereen kan er met een beetje grote mond en een beetje geluk een slaatje uitslaan - iets waar de "ambulance chasers" dankbaar gebruik van maken.

Een ander verschil is dat de gang naar de rechter, juist vanwege het anders opgezette juridische systeem, in de VS veel eenvoudiger is dan in Nederland. Dit heeft ook weer te maken met het 'no cure, no pay' principe: in Nederland ben je meteen flink wat geld kwijt om een advocaat in de arm te nemen.
Dit is een van de redenen waarom voorstellen voor het invoeren van een (beperkt) 'no cure, no pay' in Nederland zo vaak is gestrand.
Het voordeel van 'no cure, no pay' is dat je (als het goed is) een advocaat hebt die zijn uiterste best voor je zal doen - hij krijgt anders immers niets betaald, het nadeel is - zoals Wiepster zegt - dat als een advocaat niet denkt er voldoende uit te kunnen halen hij een rechtszaak niet zal aannemen, of hij zal i.p.v. $ 10.000,- te claimen er nog een nul of 3 achter zetten - en daar hebben we dan de hoge schadevergoeding weer...

Het is en blijft een (steek)spel, helaas met soms erg hoge inzetten en verstrekkende gevolgen...

Dennis

en volgens mij valt het best mee met de overdreven zaken die je dan uitgebreid in het nieuws hoort. er is een groot verschil tussen een lawsuit vanwege een ongeluk vergeleken met een lawsuit omdat je verrast was dat de koffie bij de MC heet was. en ook die gigantische bedragen die je soms hoort bij grote rechtszaken zijn class action suits, waarbij de vergoeding gedeeld wordt over alle deelnemers.

ik was in het begin ook doodsbang omdat ik echt dacht dat als ik tegen iemand in de winkel zou aanbotsen dat ze zouden omvallen en me sue-en. maar uiteindelijk heb ik me daar over gezet. ik heb een redelijk goede schadeverzekering voor als iemand zich in mijn huis bezeert, ik rij geen auto dus daar valt het mee.

Alleen is er nu geen "vroedvrouw"meer te krijgen , laten ze je op de gang staan als je geen liabilityformulier kunt ondertekenen en zal de politie je geen medische assistentie meer verlenen

In Nederland krijg je ook geen 100% inkomen vergoed als je wat gebeurt hoor,die tijd is al lang voorbij.

Het veel geroemde sociale stelsel is echt zo mooi niet meer, en je ziet ook hier dus steeds meer letselschade advocaten opstaan.

Wij hebben op het ogenblik zelf een zaak lopen tegen een arts,ivm verkeerde diagnose waardoor mijn vriendin doof is geworden aan 1 oor,jammer geneog zal dat vermoedelijk niks substansieels opleveren,hooguit genoegdoening en een zeer kleine schadevergoeding.

Wat dat aangaat zat ik nu liever in Amerika...

'k Heb ooit een spoedoperatie ondergaan aan mijn rug. Blijkbaar was de hygiëne niet zo denderend, want toen ik dagen later bij de huisarts de draadjes mocht laten verwijderen, bleek dat de wonde helemaal ontstoken was door anaërobe microben. Gevolg: wat eigenlijk een redelijk klein en fijn litteken zou moeten zijn, is nu een groot en dik litteken.
Reactie van de huisarts: "Als je nu in Amerika had gewoond, dan was je rijk geweest." (er aan toevoegend dat het hier in België geen zin heeft om een arts aan te klagen voor zoiets).

Pete.Z schreef:Het veel geroemde sociale stelsel is echt zo mooi niet meer, en je ziet ook hier dus steeds meer letselschade advocaten opstaan.

Dit is dan ook een van de grootste punten van kritiek geweest toen het huidige zorgstelsel werd ingevoerd: angst voor "Amerikaanse toestanden", zoals het zo mooi wordt genoemd.

Letselschadespecialisten zijn er altijd wel geweest, alleen kunnen zij zichzelf nu beter verkopen, en zal hun markt nu groeien.

Er zijn inmiddels al manieren ontdekt - voor zo lang ze nog worden getolereerd - om 'no cure, no pay' toch in Nederland te gebruiken: je huurt een bedrijf in (geen advocatenkantoor) en dat bedrijf garandeert jou 'no cure, no pay'. Het bedrijf zet dan vervolgens advocaten in om jouw zaak te behartigen. Zo geven dus niet de advocaten, maar een commerciële onderneming jouw de 'no cure, no pay' garantie.

Ik ben eens benieuwd hoe lang het stand houdt zo...

Dennis

Ik werd 10 jaar geleden zwanger terwijl ik gesteriliseerd was. Het werd een buitenbaarmoederlijke zwangerschap te zijn en met een spoedoperatie is mijn eileider verwijderd.
Als me dit in Amerika gebeurd was had ik waarschijnlijk wel een hoge schadevergoeding kunnen vragen van het ziekenhuis. Hier in Nederland heeft het geen enkele zin om dat te proberen.

Marjon

Ik heb terecht ingevuld.

In de zorg moet er gewoon openheid zijn vind ik, jaren geleden had ik buren in NL die door een fout van de (leerling/assistent!) gyneacoloog in het ziekenhuis hun eerst geborene verloren. Het ziekenhuis ontkende en gaf geen enkele info, die strijd heeft echt jaren (ik geloof wel 6) geduurd voordat de schadevergoeding werd uitbetaald, zo'n kleine 10.000 euro. Da's niet veel voor al het leed en de jaren lange strijd lijkt mij zo...

Een ander verhaal is weer mijn schoonvader in upstate NY heeft een grote farm, ze leveren appel en kersenvulling aan grote bedrijven voor gebak en taarten (bijvoorbeeld MacDonald's applepie). Elk jaar word ie wel een paar keer aangeklaagd omdat iemand beweerd bijna gestikt te zijn in een kersenpit, dit soort gevallen worden dan meestal maar vrij snel afgekocht voor 5 a 10k, beter dan al het papier werk en een tijdrovende rechtszaak. Maar hier heeft ie zich dan maar tegen verzekerd, wat moet je anders, af en toe glipt er wel eens een pitje doorheen, dus het kan gebeuren...

Hahaha, laat dit bericht nou toch net in de krant staan vandaag:

Man eist miljoenen voor zoekgeraakte broek


WASHINGTON - De Amerikaan die een rechtszaak verloor over zijn zoekgeraakte broek in een stomerij in Washington gaat in beroep tegen de uitspraak van de rechter. De man had een schadevergoeding van 54 miljoen dollar (ruim 40 miljoen euro) geëist omdat de stomerij de broek was kwijtgespeeld, maar de rechter veroordeelde de klager tot de betaling van de onkosten van de tegenpartij.

Volgens Roy Pearson hadden de Zuid-Koreaanse eigenaars van de stomerij hem een andere broek proberen aan te smeren nadat ze zijn broek waren kwijtgeraakt. De broek was een onderdeel van een maatpak. De Amerikaan eiste aanvankelijk 1.000 dollar schadevergoeding, maar de eigenaars van de stomerij weigerden dat te betalen.

Na een maandenlange procedure, waarbij de Amerikaan een minnelijke schikking met de stomerij weigerde, eiste hij zelfs 67 miljoen dollar (50 miljoen euro). Later werd dat bedrag verlaagd tot 54 miljoen dollar.

Maar de rechter oordeelde dat het niet bewezen is dat de broek die de man van de stomerij kreeg niet de broek was die hij er had afgeleverd. Meer nog, de man werd zelf gedwongen een schadevergoeding te betalen aan de stomerij, omdat die financiële verliezen lijdt sinds de zaak wereldwijd in de pers kwam.
mcu (afp)
http://www.nieuwsblad.be/Article/Detail ... 082007_047

doreennicole schreef:en volgens mij valt het best mee met de overdreven zaken die je dan uitgebreid in het nieuws hoort. er is een groot verschil tussen een lawsuit vanwege een ongeluk vergeleken met een lawsuit omdat je verrast was dat de koffie bij de MC heet was. en ook die gigantische bedragen die je soms hoort bij grote rechtszaken zijn class action suits, waarbij de vergoeding gedeeld wordt over alle deelnemers.

ik was in het begin ook doodsbang omdat ik echt dacht dat als ik tegen iemand in de winkel zou aanbotsen dat ze zouden omvallen en me sue-en. maar uiteindelijk heb ik me daar over gezet. ik heb een redelijk goede schadeverzekering voor als iemand zich in mijn huis bezeert, ik rij geen auto dus daar valt het mee.

« Meditations | Main | Senator Hollings on Medical Malpractice »
The Truth About the McDonalds Coffee Case

Perhaps the most well-known "frivolous lawsuit" is the story of Stella Liebeck - the woman who was burned by hot coffee from McDonalds. Here are the facts about the McDonald's lawsuit; decide for yourself if the suit was frivolous:

1: Stella Liebeck was a 79-year-old grandmother who was the passenger in her grandson's car.

2: McDonalds served the coffee at roughly 190 degrees. 190 Degree liquid will cause third-degree burns within 2-7 seconds of contact with the skin.

3: Stella was wearing cotton jogging pants, and the 190 degree liquid soaked into the pants. She received third-degree burns to her thighs and genitals. This is what a third-degree burn looks like:

3rdburn.jpg

4: McDonalds admitted that the coffee was not fit for human consumption at the temperature they served it.

5: Over 700 men, women, and children had been burned prior to Stella's lawsuit.

6: Stella offered to settle with McDonalds just for her medical bills. They refused.

Here is a PDF file that explains the suit in better detail. It's authored by the attorney who won the case. I tried to get permission from him to post this, but he never responded to my e-mails. This didn't surprise me: No one I've ever contacted about tort reform has bothered to respond to my e-mails.

Hopefully, this clears up some of the misconceptions that Stella was a careless woman who spilled some hot coffee on herself and just needed some aloe vera.

The question I have is why didn't the media report about how badly burned and disabled she was? I wonder if it has anything to do with the tens of millions of dollars McDonalds spends on advertising?


Hier het echte verhaal van de hete coffee at McDonalds.

BuckeyeRed schreef: daar zijn ze mooi op tijd mee bij die krant... da's bijna twee maanden geleden....

De oorspronkelijke eiser is inmiddels in beroep gegaan tegen die uitspraak van toen, meen ik uit het door mij aangehaalde krantenartikel begrepen te hebben.

BuckeyeRed schreef: De eiser was advocaat en is inmiddels mede hierom vrijwel zeker ontslagen.

Sterker nog - de man is zelfs (nog) rechter... van een advocaat kan ik het me nog enigszins indenken, maar een rechter zou toch beter moeten weten... (ook al doet hij dan Administrative Law )

Ben eens benieuwd of hij met de in het artikel genoemde rebuttal zijn carrière nog kan redden...

Dennis

Dit stond in de telegraaf vandaag.


Ober?
AMSTERDAM - Een Amerikaans stel dat in verschillende restaurants zogenaamd glas in hun eten vond, heeft bij elkaar zo¿n 200.000 dollar aan uitkeringen en medische vergoedingen verdiend.

Ronald Evano en zijn vrouw Mary aten tussen 1997 en 2005 in honderden restaurants in verschillende Amerikaanse staten.

Tijdens het diner zou een van de twee een stuk glas in het eten vinden of zelfs doorslikken, waarna een bezoek bij de Eerste Hulp noodzakelijk werd. Het stel zou de uitekeringen van de verzekering dan in eigen zak steken zonder de ziekenhuizen te betalen. De gebruikte namen, sofinummers en identiteitsbewijzen waren telkens vals.

,,We hadden geld nodig", zegt Ronald Evano (49), die door twintig rechtbanken schuldig werd bevonden van oplichting.

De rechter doet de volgende maand uitspraak. De straf kan oplopen tot honderd jaar cel. Zijn vrouw Mary is nog voorvluchtig.

Dento schreef:

Pete.Z schreef:Het veel geroemde sociale stelsel is echt zo mooi niet meer, en je ziet ook hier dus steeds meer letselschade advocaten opstaan.

Dit is dan ook een van de grootste punten van kritiek geweest toen het huidige zorgstelsel werd ingevoerd: angst voor "Amerikaanse toestanden", zoals het zo mooi wordt genoemd.

Letselschadespecialisten zijn er altijd wel geweest, alleen kunnen zij zichzelf nu beter verkopen, en zal hun markt nu groeien.

Er zijn inmiddels al manieren ontdekt - voor zo lang ze nog worden getolereerd - om 'no cure, no pay' toch in Nederland te gebruiken: je huurt een bedrijf in (geen advocatenkantoor) en dat bedrijf garandeert jou 'no cure, no pay'. Het bedrijf zet dan vervolgens advocaten in om jouw zaak te behartigen. Zo geven dus niet de advocaten, maar een commerciële onderneming jouw de 'no cure, no pay' garantie.

Ik ben eens benieuwd hoe lang het stand houdt zo...

Dennis

Klopt, je werkt niet rechtstreeks met een advocaat, maar met een letselschade bureau.

We verwachten er ook niks van, is meer om de huisarts een schop te geven.

Pete.Z schreef:

Dento schreef: Dit is dan ook een van de grootste punten van kritiek geweest toen het huidige zorgstelsel werd ingevoerd: angst voor "Amerikaanse toestanden", zoals het zo mooi wordt genoemd.

Letselschadespecialisten zijn er altijd wel geweest, alleen kunnen zij zichzelf nu beter verkopen, en zal hun markt nu groeien.

Er zijn inmiddels al manieren ontdekt - voor zo lang ze nog worden getolereerd - om 'no cure, no pay' toch in Nederland te gebruiken: je huurt een bedrijf in (geen advocatenkantoor) en dat bedrijf garandeert jou 'no cure, no pay'. Het bedrijf zet dan vervolgens advocaten in om jouw zaak te behartigen. Zo geven dus niet de advocaten, maar een commerciële onderneming jouw de 'no cure, no pay' garantie.

Ik ben eens benieuwd hoe lang het stand houdt zo...

Dennis

Klopt, je werkt niet rechtstreeks met een advocaat, maar met een letselschade bureau.

We verwachten er ook niks van, is meer om de huisarts een schop te geven.

Moet eerlijk zeggen dat ik van het Nederlandse rechtsysteem geen hoge pet op heb. Ik heb ook met een letselschade advocaat te maken gehad en toen er een uitkering kwam is hij met ons geld (en dat van anderen) er vandoor gegaan. Triest maar waar.
Na een poos in het buitenland verbleven te hebben zijn er jaren van rechtzaken geweest.
Uiteindelijke uitspraak... zes weken dienstverlening en terugbetaling.
Heeft in een bejaarden huis mensen te eten gegeven en daarmee was de kous af. Dit was een zaak die om meer dan een miljoen ging. Ik heb twee keer een betaling gekregen van Euro 5,- van het CJIB voor een uitspraak van duizenden euro's. Frustratie genoeg denk ik zo..... want voor mijn bekeuring van het verkeerd parkeren, weten ze me wel te vinden, maar deze meneer was zo zielig die kon echt niet meer dan 5 euro per maand missen. Yeah right.....

Daarentegen vindt ik het bij het Amerikaanse systeem niet zo zeer dat je op elke hoek van de straat aangeklaagd wordt. Maar de maatregelen die bedrijven en bijvoorbeeld ziekenhuizen nemen wel erg ver gaan.
Bij een simpel huisartsen bezoek, krijg je een stapel papieren in te vullen. Zelfs bij de dierenarts stapels. Bij het kopen van bepaalde spullen of voorzieningen, iedereen dekt zich in. Alles draait om liability en dat vindt ik te ver gaan allemaal, maar het is waarschijnlijk nodig.....

Ik vind het nederlandse rechtssysteem gewoon prima. Het enige wat ik wel op te merken vindt is dat de schadevergoedingen zo belachelijk laag zijn dat het fooitjes zijn.

Bij het amerikaanse recht vind ik het voornamelijk problematisch dat er jury rechtspraak is. Deze mensen zijn over het algemeen ondeskundig en dus probeert de verdediger de jury ‘emotioneel te bewerken’ in zijn pleidooi.

De jury acht ik bijvoorbeeld niet of beperkt in staat om bijvoorbeeld na te gaan ofdat het onderzoek volgens de juiste procedure is verlopen, om in te schatten wat de waarde van forensisch bewijs is of om in te schatten ofdat het bewijs op een correcte manier is verzameld. Voor deze zaken is vakkennis volgens mij een vereiste.

Ik acht een jury wel in staat om, wanneer ze op zeer duidelijke wijze de juiste feiten voorgelegd krijgen (en enkel de feiten! en daar zit hem nou juit het probleem!), te oordelen ofdat het aannemelijk is ofdat de verdachte wel of niet schuldig is.
Weliswaar zou het logisch zijn dat de rechter vaak meer bekwaam is dan een individueel jurylid om zo'n oordeel te maken dankzij zijn ervaring maar de lekenjury heeft dan weer als voordeel dat ze met meer mensen zijn (12 in de USA).