Hoe ben je in Amerika terechtgekomen?

[ANY]

Hartstikke leuk om deze verhalen te lezen, bedankt allemaal voor het opschrijven en Sandy bedankt voor het stellen van de vraag. Sommige dingen herken ik erin, zoals Loek's moeder die naar Nederland terug gaat; ik heb ook wel eens gedacht wat zou ik doen als ik alleen zou komen te zitten met kleine kinderen. Dat zou ook weer Nederland worden (is gelukkig niet gebeurd).
En Peejay, "home is where the heart is", ik heb ook mijn liefde gevolgd.
Marcel; Amerika is inderdaad een package deal, konden we alle goede van Nederland en Amerika maar eens combineren.
Kastelke; die gastvrijheid heb ik hier ook meegemaakt op onze eerste reis; wij konden een paar dagen bij Amerikanen thuis blijven terwijl zij net op vakantie waren bij hun dochter in Duitsland, en ze gingen ook een paar dagen naar Nederland en verbleven in ons apartement.

Nou, hier komt mijn verhaal dan. Het is wel erg lang geworden en ik heb nog het gevoel dat ik maar de helft gezegd heb. Zo krijgen we wel een boek vol.

Ik was ongeveer 19 jaar, zat in de opleiding verpleging, en deelde een appartement met een vriendin. Op een wandeltocht in Duitsland leerde deze vriendin een Amerikaan kennen en die kwam een paar keer op bezoek. Hij woonde in Heidelberg en dat was toch wel een lange reis alleen. Daarom nodigde hij zijn vriend Micky uit om mee te komen naar Nederland. Zo ontmoette ik dus mijn toekomstige man, hoewel het geen liefde op het eerste gezicht was. Ik wilde helemaal geen relatie beginnen met een Amerikaan, want ooit zou hij terug moeten naar Amerika en wat dan. Ik zag hem af en toe eens, maar een half jaar later liet hij zich overplaatsen naar Nederland (hij zat in het leger). Toen zag ik hem ieder weekend en was het verkeken. Gauw genoeg daarna gingen we op een 3 weekse vakantie naar Amerika met z’n vijven, Micky, zijn vriend en 2 vriendinnen (mm, dat klinkt een beetje vreemd). We hadden bijna niks geplant voor deze reis, we wisten alleen dat we 1 dag New York aan zouden doen, en dan naar zijn familie in Californie. Wat een nieuwe indrukken allemaal, het was allemaal fantastisch. Maar toch was ik er niet aan verkocht dat ik er zou willen wonen.
In 1985 trouwden Micky en ik . Voor dit huwelijk moest hij toestemming vragen van zijn legerbaas, maar dit was meer een formaliteit. Even kennis maken, handje schudden en hij tekende een papier.
In mijn achterhoofd speelde steeds de gedachte dat hij naar Amerika overgeplaatst zou worden, want ongeveer een jaar na ons huwelijk zou zijn tijd in Nederland erop zitten. Na ongeveer een half jaar kreeg hij z’n volgende dienstplaats aangewezen; West-Lafayette, Indiana, voor januari 1986. De tijd tussen dit te horen krijgen en het echt vertrekken was een enorme zenuw en stress tijd. Ik had totaal geen idee wat ik kon verwachten .
We vulden alle papieren in om mijn green card te krijgen, die herinneringen zijn een beetje wazig. Alleen de ambassade herinner ik me nog, en dat ze ergens bloed afnamen en ik zweer dat ik ze dat in de gootsteen zag gooien.
De tijd kwam om het werk op te zeggen, huur opzeggen, auto’s verkopen. Dat laatste viel flink tegen; iedereen weet dat je ze snel kwijt moet zijn en je krijgt er niet veel voor.
Afscheidsfeestjes, laatste inkopen, de verhuizers kwamen inpakken, 2 dagen deden ze erover, alles werd dubbeldik in het papier en karton gedaan.
De laatste paar dagen bleven we bij mijn ouders, en we gingen nog bij familie en vrienden langs, en toen was het echt tijd om naar Schiphol te gaan. Mijn ouders brachten ons, en hoewel ik van het afscheid niet veel meer weet, kun je op de laatste foto’s die gemaakt zijn de spanning op onze gezichten aflezen. Het moet voor mijn ouders ook ontzettend moeilijk zijn geweest om hun dochter te zien vertrekken.
Dit was vlak voor de kerst in 1985, en we gingen eerst 2 weken naar de familie in Californie. Ik heb Micky’s familie wat beter leren kennen, ze zijn toch heel anders dan mijn eigen familie.
We hebben kerst en nieuwjaar samen gevierd, voor mij was het moeilijk gesprekken te volgen. Met Micky kon ik goed Engels praten, maar in een kamer vol mensen die allemaal zitten te kwekken snapte ik nog niet de helft.
Verder vierden we nog lekker vakantie, in de zon aan het strand in December, Disneyland in kerstsfeer.
De werkelijkheid hing over ons en aan deze tijd kwam een einde en we moesten het vliegtuig in richting Indiana waar onze toekomst zou liggen. Op 4 januari kwamen we aan in Indianapolis. Micky zou gaan werken voor de Reserve Officer Training Corps op Purdue universiteit, en een medewerker kwam ons halen. O, wat een schok! Het was zo ontzettend koud, en de rit naar Lafayette was een uur lang alleen maar kale witte vlaktes. We gingen eerst naar de universiteit kennis maken met de rest van de ROTC medewerkers, en toen naar ons hotel, een Ramada Inn. Deze lag langs de autoweg, tussen de velden, met niks in de buurt.
De volgende dagen moest Micky halve dagen naar zijn werk, en de rest van de tijd gingen we op huizen en auto jacht. We vonden al snel een tweedehands auto en binnen een week ook een huurhuis dat ons aanstond, maar veel aanbod was er niet. Het stond leeg, dus we konden er meteen in. Wat stetchers en slaapzakken geleend van het leger, en wat kookspul gekocht, en ingetrokken.
Micky moest toen voor hele dagen werken, en daar zat ik in mijn eentje in een leeg huis.
Onze spullen kwamen een week later, en het huis was snel ingericht. Ik moest toch wat ondernemen, vrijwilligerswerk leek me wel wat.
Ik vond in de yellow pages een bureau dat dit regelde, dus daar naartoe. Ze regelden een vrijwilligersbaantje voor me in het ziekenhuis. Ik was er al achter gekomen dat ik nog niet kon werken als verpleegkundige; in Nederland had ik al een voor-examen gedaan, en in sommige staten kon je hiermee al werken, maar niet in Indiana. In juli kon ik pas het examen doen. Dat was een fikse tegenvaller.
Het vrijwilligerswerk viel me tegen, ik voelde me niet echt nuttig, dus dat gaf ik al gauw op. Ondertussen was mijn groene kaart er en ik solliciteerde in de thuiszorg als verpleeghulp. Voor een minimum loon werd ik achteraf gezien flink uitgebuit met veel en lange uren, maar het was leuk om onder de mensen te komen, en een goede manier om te zien hoe de mensen hier leven. Ik kwam bij allerlei mensen thuis, van alle rangen en standen, en iedereen was vriendelijk. Het was tevens een goede manier om wat van de omgeving te zien, want ik moest naar veel plaatsen in de stad en buitenaf.
Ondanks dat ik zo bezig was had ik na 3 maanden zo’n heimwee dat ik gewoon naar Nederland terug moest. Na een 2 weekse vakantie in Nederland zag ik wel in dat ik er hier wat van moest maken en voelde ik me een stuk beter. Het was toch niet hetzelfde meer in Nederland alleen zonder mijn man en eigen plek.
Het ging daarna allemaal veel beter, hoewel er ook genoeg moeilijkheden waren; elke zomer moest Micky 3 maanden naar Fort Knox in Louisville, en vooral dat eerste jaar was het moeilijk om alleen te zitten. Ook financieel was het in het begin moeilijk, bij zo’n verhuizing komen allerlei onverwachte kosten kijken en we waren soms aan ons laatste tientje toe voordat een nieuwe paycheck kwam.
Nadat ik mijn vergunning had voor verpleegkundige had ik meteen werk in een ziekenhuis; vrijdag solliciteren en maandag beginnen! Hier heb ik 3 jaar leuk gewerkt, en verder een leuke tijd gehad in Indiana.
Na 3 ½ jaar werd Micky weer overgeplaatst, naar Brunssum, Nederland, deze keer. Hartstikke blij was ik om weer naar Nederland te gaan, en dat maakte het afscheid in Indiana was gemakkelijker.
In 1989 vertrokken we, deze keer met een 7 maanden oude baby. Ik had nooit het gevoel dat Amerika voor altijd zou zijn, en had altijd het idee dat we terug zouden komen, en inderdaad, we waren terug. In ieder geval voor 3 jaar en dan zou Micky weer overgeplaatst worden. Het was leuk om weer in Nederland te zijn, maar ook daar begon het hetzelfde; hotel, huis zoeken, en weer opnieuw wennen. Ik had niet verwacht dat dat zo moeilijk zou zijn na maar 3 jaar weg te zijn.
We vonden een huis in een klein dorpje, in het begin werd ik letterlijk op straat nagekeken “wie is dat nou weer?”. Ik kwam erachter dat ik maar 1 keer hoefde te zeggen wie ik was in het dorpswinkeltje en iedereen wist het daarna.
Het duurde weer een tijd, maar we wenden en ik vond ook weer een baan. Dat process ging een stuk langzamer dan in Amerika, zo’n 2 maanden en dan moest ik er nog achteraan zitten.
Het fijne was om dichter bij de familie te zitten en dat de kinderen (de 2e was er inmiddels) in ieder geval even een opa en oma dichtbij hadden.
Na 3 jaar kregen we te horen wat de volgende dienstplaats was; Ithaca, New York. In 1992 vertrokken we weer. Hoewel het afscheid niet leuk was, was het was een heel stuk minder stress dan het eerste vertrek naar Amerika. Ik had een beter idee wat we konden verwachten en toen we hier aankwamen was het tenminste al een beetje bekend.
We zaten een week in een hotel, en gingen op huizenjacht met een makelaar want we wilden een huis kopen. We vonden er een dat ons beviel, het stond leeg, dus we konden het al meteen huren tot de koop rond was. Het moeilijkste was nog wel om een 1 en 3 jarige bezig te houden in een leeg huis. Het was wel een feest toen alle spullen kwamen en ze hun speelgoed konden uitpakken.
Na 4 jaar hier ging Micky uit het leger en konden we doen wat we wilden. Naar Nederland terug zagen we eigenlijk niet als optie meer, we hadden geen idee wat voor werk hij zou kunnen doen. Ergens anders naar toe verhuizen in de VS was een mogelijkheid en we dachten aan Virginia, maar we waren hier goed ingeburgerd en we hadden geen zin om alweer ergens opnieuw te beginnen als het niet nodig was.
Dus… hier zitten we al 12 jaar, enorm lang voor ons gevoel maar ik heb er voorlopig geen behoefte aan om hier weg te gaan. Ook de lange, koude winters wennen wel.

Mijn oudste zoon zei het zo mooi in een immigratie project dat ze voor school moesten doen en waar hij mij voor geinterviewd had; “you never know where love takes you”.

Wat ik van Nederland mis is mijn familie, en dat mijn kinderen zonder hun opgroeien. Er is met de komst van internet echter meer contact dan ooit. Als ik denk aan het wonen in Nederland is dat het Nederland van 12 jaar geleden, en ik realiseer me dat het nu niet meer allemaal hetzelfde is. Als ik ooit nog eens terug zou gaan zou het weer enorm wennen zijn. Vorige zomer in Nederland merkte ik hoe ik echt met buitenlandse ogen er tegenaan kijk.
Na 20 jaar met een groene kaart heb ik nu eindelijk dan eens mijn Amerikaans staatsburgerschap aangevraagd en ik begin me een klein beetje Amerikaanse te voelen, maar ben ook trots op mijn Nederlandse afkomst.

Sorry voor de lengte van dit verhaal.
Annemiek

[anice van den Boer]

Hoi Annemieke,


Ook van jouw verhaal heb ik genoten en ben ik blij voor je dat je eindelijk "wortel hebt geschoten".

groetjes Anice

[Henriëtte]

Ik moet echt even kwijt dat dit mijn favoriete draad op dit forum is; ik heb alle verhalen met veel plezier gelezen. Jammer genoeg kan ik er geen eigen verhaal aan toevoegen.... voor ons zal Amerika alleen een vakantieland blijven.

[hekkie]

Hoi Annemiek,

Ook ik heb genoten van je verhaal en vond het helemaal niet te lang. Bijzonder boeiend om weer een ander aspect van emigreren te lezen, nl. steeds tijdelijk je ergens vestigen. Lijkt me toch bijzonder "heavy".

Bedankt voor het "meebeleven".

Groetjes Marjan

[freekb2]

Zo heb alle verhalen ook maar eens gelezen. Ik moet zeggen dat jullie allemaal erg leuk schrijven.

Wat mij betreft vind je geen verhaal van mij hier, ik ben niet van plan er te gaan wonen. Tijdelijk werken cq studeren lijkt me over een x aantal jaren voldoende, al weet je natuurlijk nooit waar dat zo vaak genoemde hart je naar toe brengt.

[Ronn3man]

De verhalen zijn allemaal lang, maar als het leuk si te lezen is het tog juist goed dat ze lang zijn? :doublethumb: :doublethumb:

[Sandy]

Mooi Any, jij belicht weer meer de 'moeilijke situaties' die je ook ondervind. Ook een realiteit.
Overigens weer zo romantisch .. “you never know where love takes you” : ))

p.s. dit is ook mijn favoriete draadje ; ))

[ANY]

Een toevalligheidje; vandaag viel er een briefje van de immigratiedienst in de bus; de volgende week moet ik mijn vingerafdrukken laten maken en komt het staatsburgerschap weer een stapje dichter bij.
Annemiek

[Petra/VS]

Yay! Tijd om de 100 vragen te gaan studeren .

[rene.jager]

Top, weer. Ook jou verhaal leest als een roller coaster. Ik ben wel benieuwd wat voor een baan Micky na zijn legertijd heeft gevonden en... klopt het dat ik tussen de regels door lees dat je makkelijker een baan vindt in de VS dan in Nederland, of was dat alleen in jullie situatie toevallig van toepassing?

Groeten René


Ps. Nou Richard.... ik zit er helemaal klaar voor!!

[PeeJay]

... komt het staatsburgerschap weer een stapje dichter bij.
Annemiek

Succes Any, ben benieuwd hoe je dit afgaat, hou ons op de hoogte.


/PeeJay

[ANY]

Voor mij was het inderdaad gemakkelijker om in Amerika een baan te vinden, hoewel het in Indiana wel extreem snel ging. Hier in New York duurde het 2 weken om werk te krijgen, hoewel de vergunning erg lang duurde. Maar het ligt ook aan het beroep, verpleegkundige, waar zoveel tekorten aan zijn.
Na het leger heeft Micky een jaar 2 part time baantjes gehad als administratief werker, hij was in het leger ook al een paper pusher. Nu werkt hij alweer op zijn oude baantje voor het leger, maar dan als burger.

Ik kijk ook uit naar het volgende verhaal, wie???

Annemiek

[Sandy]

Ps. Nou Richard.... ik zit er helemaal klaar voor!!

LOL ik ook ; )

[rperre]

HAHAHAHAHAHAHAHA, ik zal wel eens kijken of ik van de week iets in elkaar kan flansen, zo veel is het niet, maar misschien wel leuk!

Het leven van mij in een lapje tekst, misschien wordt ik er wel treurig van

Richard

[Sandy]

Oh nou maak je ons helemaal nieuwsgierig Richard : )

[Staceybeesie]

Prachtig om te lezen die verhalen! Zoveel verschillende story's.
Inderdaad een boek is echt niet zo'n gek idee.

Marcel - Ik hoop dat jullie huis net zo verkocht wordt als de onze. Kunnen jou en Christine een keer ontmoeten in Raleigh

Any - Jeetje het staatburgerschap weer een stapje dichterbij. Wens je veel succes met het studeren van de vragen.

Wij hebben nu nog niet zo'n lang verhaal. Zitten nu echt midden in de emigratie perikelen. Van verhuizers die langs komen, tot verzekeringen die geregeld moeten worden, tot verwoedde opruim pogingen en ook allerhande dingen in de verkoop. Dus als we strakjes ook daad werkelijk in Noord Carolina aangekomen zijn en ons draaitje daar gevonden hebben, zal ik meer berichten. Met al die mooie verhalen hier voorgaand, is ons verhaal nog niet af
Groetjes Petra

[Sandy]

Bump!

(volgens mij is nog niet iedereen geweest ; ))))

[Gast]

Ik heb dus wel een sterke drang naar Amerika. Ik zou nergens anders willen wonen dan in Amerika. Als het goed is ga ik er in de zomer heen en dan zien we wel.

[Mack]

Als toch iedereen zit te roepen om een nieuw verhaal, kan ik mijn verhaal wel doen... Ook al stopt het halverwege, nog voor de hele emigratie, want dat moet nog komen...

Het is tevens een goede gelegenheid om mij als "newbie" een beetje voor te stellen...

Mijn naam is Maarten en kom oorspronkelijk uit Brabant. Daar schijn ik vanalles uitgevreten te hebben want al toen ik 7 jaar oud was, dacht mijn moeder al dat dit land niet groot genoeg voor mij was (ik heb geen idee hoe ze daarbij komt).

Als jochie bracht ik vooral mijn tijd door met tekenen: auto's tekenen. Zo rond 1993, ik was een jaar of 12, ging dat vervelen en begon ik aan een vrachtauto. Dat was leuk en ik ging een mooi boek halen in de bibliotheek over vrachtwagens. Amerikaanse vrachtwagens.

In de jaren die volgden, gingen vrachtwagens een steeds belangrijkere rol spelen in mijn leven. Ik kreeg wat succes met m'n tekeningen en las veel over vrachtwagens. Amerikaanse vrachtwagens zijn fascinerend, en hierover zijn flink wat boeken geschreven. Via die boeken kwam ik in aanraking met "the American way of life". Die beviel me wel: straight & simple, precies zoals ik zelf ben.

Mijn website http://www.mw16.homestead.com was een succes, ik kreeg veel reacties uit Amerika over mijn Amerikaanse trucks.

Eind 2001, begin 2002, ik woonde en studeerde ondertussen in Rotterdam, Delfshaven, besloot ik dat het eens tijd werd om die Amerikaanse trucks, die ik wel tekende maar nooit gezien had, eens in het echt te gaan bekijken. En tevens kon ik dan eens kijken of mijn fascinatie voor alles wat Amerikaans was, wel terecht was: is het daar echt zo leuk?

Ik meldde mij aan bij CCUSA en zodoende vertrok ik juni 2002 naar Amerika om in een summercamp te gaan werken. Zonder enige ervaring met kinderen of met Amerika. Alleen.

Mijn verblijf op het Centenary College midden in het plaatsje Hackettstown, New Jersey, waar het camp gevestigd was, was een openbaring. Dit was het leven dat ik wilde!!! Ruimte, vriendelijke mensen, mooie vrachtwagens: alles! De vriendelijkheid en sociaal gedrag, die ik in Nederland zo miste, was daar volop aanwezig.

Geen hekken van 1,80 om de huizen, gewoon fooi op tafel kunnen laten liggen zonder dat het gejat wordt, mensen die werkelijk stoppen voor een stopbord... Fantastisch!

Eén voorval herinner ik me nog goed: we gingen naar het huis van een counselor in Pennsylvania. Ze woonde ergens in Packipsee of hoe heet dat plaatsje (tussen Philly en Allentown). Er stond een grote Chrysler Voyager op de oprit, er was verder niemand thuis. Als ondertussen gewende Rotterdammer merkte ik op: "hey, het raampje staat nog open!" Doe dat in Delfshaven en je auto is weg voor je je om kunt draaien.

"Ja," zegt de counselor, "waarschijnlijk zit het sleuteltje er nog in ook." En ze doet de deur open (was uiteraard niet op slot) en inderdaad: de sleutel zit in het contact.

Vanaf toen vroeg ik me bij alles af: waarom moeten we auto's helemaal afsluiten? Waarom moet er een hek van 1,80m om ons huis? Waarom ken ik mijn buren in Rotterdam niet? Waarom zetten mensen hun fiets op slot in hun eigen schuur? Oftewel: al die dingen die ik tot dan toe normaal vond, bleken niet normaal te zijn! Het kon anders! Erger nog: het kon beter!!!

Na 9 weken was camp voorbij en heb ik met een vriend in een 6-cilinder jeepje Wrangler in 2 weken een tocht gemaakt van NJ naar Seattle, via Niagara, Toronto, Chicago, Montana, Yellowstone. Wat een geweldig land was dat!!!

Thuis in Delfshaven wilde ik Amerikaan zijn. Ik luisterde bijvoorbeeld alleen nog maar BBC-radio, want Amerikaanse zenders krijg je hier niet. Maar ja, in de loop van de tijd pak je toch je dagelijkse leven weer op. Maar de fascinatie bleef.

Sinds 2003 heb ik een vriendin, sinds een paar maanden woon ik samen. Maar elke keer dat ik over Amerika vertelde (ongeveer elke dag), zag ik een blik van "vanwaar dat enthousiasme?". Daarom zijn we afgelopen februari afgereisd naar NYC.

Het voelde als thuiskomen! Hetzelfde gevoel als eerst, het lag dus niet aan het summercamp maar aan het land! We hebben een weekend gelogeerd met vrienden in Allentown PA. Ik ben zelfs teruggeweest naar Hackettstown (ik werd daar nog herkend ook).

In het vliegtuig, toen hij de startbaan oprolde, heb ik tegen mijn vriendin gezegd: "de volgende keer neem ik mijn huisraad mee". En daar houd ik me aan!!!

Het probleem nu is alleen: hoe krijg ik mijn vriendin mee? Zij zit met familie die ze achterlaat, en het niet opnieuw willen beginnen met haar geneeskundestudie om in Amerika arts te kunnen worden...

Klein vraagje n.a.v. de andere verhalen: iedere instantie zegt tegen mij dat ik eerst een baan moet hebben voor ik een kans heb om toegelaten te worden (loterij niet meegeteld). Maar jullie gingen pas in Amerika een baan zoeken, hoe kan dat?

Verhaal lang genoeg?

Mack (mijn Amerikaanse naam omdat ze Maarten niet uit kunnen spreken, tevens is Mack een vrachtwagenmerk)

[Mack]

En dan ben ik nog niet eens geëmigreerd...