Jullie zijn echt top, ik had nog zo mijn twijfels of ik toch echt eens ga emigreren naar Amerika maar deze verhalen, ik moet gewoon zeggen:
DAMN! I kan de glimlach niet van mijn gezicht verwijderen het klinkt allemaal zo fantastisch!
Boek je Amerikareis via een echte USA-expert: Klik hier om alle prijzen voor je USA-reis te vergelijken: vliegtickets, autohuur, rondreis, en meer!
Belangrijk: Nieuwe leden, voltooi je registratie door een nieuw onderwerp te starten in "Nieuwe forumleden introductie"!
Belangrijk: Nieuwe leden, voltooi je registratie door een nieuw onderwerp te starten in "Nieuwe forumleden introductie"!
Hoe ben je in Amerika terechtgekomen?
Re: Hoe ben je in Amerika terechtgekomen?
Hey,
Jullie zijn echt top, ik had nog zo mijn twijfels of ik toch echt eens ga emigreren naar Amerika maar deze verhalen, ik moet gewoon zeggen:
DAMN! I kan de glimlach niet van mijn gezicht verwijderen het klinkt allemaal zo fantastisch!
Jullie zijn echt top, ik had nog zo mijn twijfels of ik toch echt eens ga emigreren naar Amerika maar deze verhalen, ik moet gewoon zeggen:
DAMN! I kan de glimlach niet van mijn gezicht verwijderen het klinkt allemaal zo fantastisch!
Re: Hoe ben je in Amerika terechtgekomen?
Nou goed, ik zal ook maar eens een poging wagen dan... Wel een beetje lang verhaal, en ik heb de titel van dit draadje bewust dubbelzinnig opgevat. Hoe ben ik hier beland, en hoe heb ik het hier gered?
De prelude: In 1979 was ik, op 7 jarige leeftijd, voor het eerst in de V.S. Met de KLM vlogen we naar New York (moder, zus en ik) ongeveer een week voor kerst. Daar was het vrachtschip waar mijn vader eerste stuurman was aan wal. Ik herinner me het zien van het vrijheidsbeeld. Central park. Hoe ongeloofelijk koud het was, en een heerlijke warme cup 'hot chocolate' at Radio City Music Hall, de kerstboom op de plaza en het omlaag kijken vanaf do bovenverdieping van het World Trade Center... De boomboxes... De breakdancers... Meatloaf op de radio in de taxi... Amerika maakte nogal een indruk, wat was dat een mooi land...
...Fast forward 11 years...
In 1990 begon ik met mijn Informatica studie aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. Aan het eind van dat jaar kreeg ik toegang tot een (toen erg pril) internet. Daar vond ik Internet Relay Chat (IRC). In die tijd was IRC erg klein en rustig, over het algemeen waren er niet meer dan honderd mensen of zo on-line. Duurde niet lang voordat ik op de VU een IRC server had draaien (mocht niet, maar 'so what...'). Voor wie het niet kent, IRC is een soort Instant Messenger, maar bedoeld om in groepen te praten, zeg maar een chat room voor text chat. Op een willekeurige woensdagavond zat ik op IRC te chatten met een kennis toen er een oproepje langskwam voor de beheerders van servers: "We're a group of middle school students from Tennessee and we would like to talk to people from around the world. Anyone who would like to can join us on channel #Vine". Ach, waarom niet?
Middle school in de VS is tussen de 12 en 15 jaar, deze klas zat in Knoxville, Tennessee. De school in questie was wat je noemt een 'inner city school', met andere woorden voor het grootste deel waren dit kinderen die niet wel te doen waren en die niet veel zagen buiten de binnenstad waarin ze woonden. Hun lerares (Holly) had een 'after school activity' waarbij ze een groep van tussen de 10 en 20 de kans gaf om op IRC te praten met mensen de wereld rond. Er waren vaak vrijwilligers van Nederland, Australie, Finland, Duitsland, Zuid-Afrika en natuurlijk andere delen van de V.S. on-line, en discussies gingen echt over van alles. 'Hebben julie PizzaHut in Amsterdam?'. 'Zijn er staten in Australie?'. 'Hoe heet het geld in Duitsland?". Je noemt het maar op.
Na verloop van tijd raakte ik ook buiten de 'after school activity' met Holly aan de praat. Bleek dat zij ook probeerde om gedoneerde computers en terminals voor kinderen te regelen voor thuis gebruik, compleet met Internet Access door UT (univeristy of Tennessee). Via Internet en de telefoon heel wat maanden geholpen om allerlei oude apparatuur aan de gang te krijgen... was wel leuk, en Holly en ik konden het prima vinden.
in 1992 nodigde Holly me uit om gedurende de 'summer break' te komen bezoeken, om wat van de kinderen in preson te kunnen ontmoeten. Ze hadden inmiddels ook een server gedoneerd gekregen en UT had toegezegd dat deze bij hun op Internet mocht worden aangesloten. Dus in Augustus 1991 vloog ik naar... Boston (da's nogal een eindje van Knoxville), alwaar Holly me zou komen halen op het vliegveld. De donor van de server woonde in Boston. Dus toen ik rond 11 uur 's avonds aankkwam... was er geen Holly.
En om half twaalf nog niet...
En om twaalf uur nog niet... (Als ik niet uitgeput was geweest van de flights had ik me waarschijnlik zorgen gemaakt, maar op dat moment was ik om de een of andere reden niet zo bezorgd).
Kwart over twaalf, na twee uur in gestremd verkeer te hebben gezeten, ontmoeten we elkaar 'in person' voor het eerst. Zoals ze hier zeggen 'We hit it off', en een vacantie die twee weken had moeten duren duurde ongeveer een maand. Van Boston, via New York, Philadelphia, Washington D.C. en de Blue Rich en Smokey mountains naar Knoxville, met onderweg ontmoetingen en gastvrije ontvangst van vele Internet vrienden. En in Knoxville de kans om een aantal van die middle school students te ontmoeten... Was een leuke trip. Ik vond de mensen aardig, het leven leuk, en (in mijn idee) was alles zoveel beter georganiseerd dan het in Nederland was (hah!)
Weer terug in Nederland was het een beetje alsof je TV keek met het geluid uit. Vergeleken bij de V.S. viel het tegen. En natuurlijk miste ik Holly inmiddels (one thing leads to another...)
Dus met kerst in 1992 terug voor zo'n 6 weken. Van Tennessee per auto naar Florida, via Atlanta richting Orlando, op bezoek bij haar moeder (En natuurlijk the Cape in Florida en Disney... ). Ook weer een erg gezellige tijd. En natuurlijk is afscheid nemen moeilijk, dus in de zomer van 1993 weer teurg, dit maal 8 weken... en dat wed natuurlijk een beetje te gek. We hebben toen de knoop doorgehakt en besloten om te trouwen. Indertijd kon je binnen een paar maanden alle papieren en visa regelen (Hoef je nu niet meer te proberen) dus in Augustus ging mijn aanvraag van start, en in November kreeg ik de goedkeuring. Zo gebeurde het dat ik in het midden van November in 1993 naar de V.S. vertrok, richting Knoxville, TN.
En hoe ben ik daarne in Amerika terecht gekomen? Wel goed hoor...
In Nederland woonde ik in Amstelveen en had natuurlijk Amsterdam vlak naast de deur. Liberaal, en 'happening'. In Knoxville , TN zit je midden in 'the south' en 'the Bibel Belt'... minder liberaal en happening. Je leert vlot dat ergens op vakantie zijn een heel ander verhaal is dan ergens wonen. In December getrouwd. Daarna wachten op de werkvergunning, en tot die kwam kon ik niets doen. Holly werkte, en ik ben maar begonnen met het maken van een business plan voor een Internet bedrijf. Want tot mijn grote verbazing kon ik geen Internet toegang kopen, geen inbelpunten voor particulieren, alleen voor de medewerkers en studenten van universiteiten en overheidsinstellingen. Ziektekosten verzekering, een uitkering, dat kan je allemaal wel vergeten.
Toen in Maart de werkvergunning kwam had ik mijn plan dan ook klaar. Dit is Amerika, en vrienden en bekenden die wel bereid waren om wat geld te investeren in mijn 'internet bedrijf' waren inmiddels gevonden. Dus op 1 April 1994 werden de deuren by 'U.S. Internet' ge-opend. Je hoort wel eens dat dit het 'land of opportunity' is... Ik ben het er helemaal mee eens. In Nederland was het me nooit gelukt om zoveel geld te lenen en geinvesteerd te krijgen om een bedrijf van de grond te krijgen. Maar je leert hier ook snel dat je die 'opportunity' zelf moet maken. Wij waren het eerste internet bedrijf in osst Tennessee in April, maar in Juni waren we niet meer de enige. En dan komt het harde werk om een groeiend bedrijf draaiende te houden. Er waren maanden waar we letterlijk 7 dagen per week, 16 uur per dag werkten. En inkomen? Holly verdiende rond de $25,000 per jaar, en ik kon mezelf in de eerste paar jaar niets betalen. We hebben vaak rijst met bonen gegeten en zijn financieel heel wat keren langs de rand van de afgrond geweest, zowel persoonlijk als bedrijfsmatig. Ziektekostenverzekering konden we ons niet veroorloven, dus tot en met 1997 onverzekerd geweest. We woonden in een dump de eerste paar jaar.. een klein appartement met twee slaapkamers, ongeveer 30 jaar oud, vochtig en in de zomer bloedheet en 's winters ijskoud. Openhaard voor verwarming, en een wall unit airconditioner die het soms deed in de zomer (maar de electriciteit om hem te gebruiken konden we ons vaak niet veroorloven).
And the years went by...
Waren we in 1994 begonnen met 16 'inbel lijnen', een server en 1 medewerker (namelijk Me, Myself and I), in 1998 zaten we in 8 staten, met duizenden inbel lijnen, tientallen servers, 130 man personeel en hadden we 15 van onze concurenten gekocht. Achteraf gezine was onze 'timing right', geef toe dat het meet geluk dan wijsheid was. Ik dacht dat Tennessee 'the south' was, maar mijn hemel, toen we Kentucky, Alabama, Mississippi, Akansas en West Virginia aan ons service gebied toegevoegden... Wat een 'eye opener'... viel niet mee om daar als "fur'ner" zaken te doen. Ik heb heel wat gehoord dat "ah reckon we just don't trust y'all, bein' a fur'ner from outta town". Natuurlijk was de aandelen markt interessante dingen aan het doen (denk aan Netscape...) en we hadden een idee dat we daar een hoop geld zouden kunnen verdienen...
The Sky's the Limit, en met een aantal collega-bedrijven en een 'investment banker' van New York hebben we een plan opgekookt om 17 bedrijven samen te voegen en naar de beurs te brengen. Als Rocky Mountain Internet (een groot voorbeeld voor mij) het kan, dan kunnen wij het ook, toch?
The Sky Is The Limit! Na 15 maanden hard werken (weken achter elkaar met 4 uur of minder per nacht aan slaap, soms in een vliegtuig op weg naar de volgende 'pitch') was het eind maart 1999 zo ver: We gingen naar de beurs, en rond half elf 's ochtends zagen we OneMain.com, ons 'stock symbol' ONEM, voor de eerste keer op de NASDAQ 'ticker' voorbijkomen. What a rush.
WE MADE IT BABY!
Onze nieuwe CEO van het samengevoegde bedrijf (Een ex Investment Banker) wilde in Washington D.C. wonen, het bedrijf werd daarom in noordelijk Virginia gevestigd, dus in 1999 vertok ik uit Tennessee. Terug naar de stad! Yippie! Kan je niet vertellen hoe blij ik was om uit Tennessee weg te zijn. Holly kon in Virginia niet als lerares aan de slag omdat de opleiding die ze had niet werd erkent. Die is een eigen bedrijfje begonnen om web paginas te ontwikkelen. Eerst kochten we een condo. Toen een groot huis, en in het begin van 2000 was dat in Noord Virginia niet goedkoop. Maar geld zat, right? let the good times roll! Gedurnede bijna twee jaar ongeveer net zo hard gewerkt als de eerste jaren in mijn eigen bedrijf. In 1999 en het begin van 2000 was het wel leuk, want de aandelen schoten de hoogte in...
...en toen ging er even iets fout in de aandelenmarkt, en wel helemaal in de Internet sector... Misschien wel eens iets over gehoord? De '.com bubble'?
...Whoops...
...Dus OneMain.com werd verkocht (want we zaten min of meer zonder geld en konden niet meer lenen) aan EarthLink, een andere internet aanbieder in Juni of Juli (weet het niet meer precies) van 2000, net iets meer dan een jaar nadat we naar de beurs waren gegaan. Op dag een was een aandeel OneMain.com $44 waard. Bij de verkoop aan EarhtLink minder dan $11. Het web ontwerp bedrijfje van Holly liep niet zoals verwacht. Een paar maanden later werd er aangekondigd dat het EarthLink kantoor in Virginia zou worden gesloten in 2001, dus tijd om a) te verhuizen naar Californie of b) een andere baan te zoeken.
In February 2001 ben ik bij EarthLink gestopt, en liep met zes maanden salaris de deur uit, mijn 'severance package'. Om te zeggen dat een beetje 'burnout' had is ongeveer het onderstatement van de eeuw. Om te zeggen dat het een beetje moeilijk was om in mijn industrie in 2001 werk te vinden... soortgelijk.
In Maart belde de oprichter van EarthLink met een idee voor een nieuw bedrijf. In California. Aan internet gerelateerd. In middels leek een baan een erg goed idee, dus naar Los Angeles gevlogen, baan geaccepteerd en in April een apparatementje gehuurd en aan de slag gegaan. Holly zou binnen een paar maanden verhuizen, maar wilde de zomer in Virginia blijven om wat zaken af te handelen. Dus zo begon ik een week in Virginia, een week in Californie te werken voor de eerste paar maanden. In Augustus ging ik full-time naar LA, en zo nu en dan een weekeindje in Virginia. In Maart kwam Holly een paar weekjes langs.
She hated it.
Wilde onder geen voorwaarde naar L.A. verhuizen.
Whoops...
Stel je de volgende conversatie met je baas voor, die ik in Juli 2002 had: Jij: "Nou ik weet dat ik beloofd heb dat ik naar Californie zou verhuizen, maar mijn vrouw wil niet.". Baas: "En?". Jij: "Nou, ik dacht, ik ga een week hier werken en een week van huis in Virginia, net als ik in het begin deed". Je kan je voorstellen hoe populair ik was. Ik rekende erop met onmiddelijke ingang ontslagen te worden. Na drie weken liet mijn baas me weten er voorlopig mee akkoord te gaan. Het is 2008, inmiddels een baas verder, en ik werk er nog steeds. Zit een week in Virginia, dan een week in Californie. In Virginia wek ik vanuit mijn huis, in Californie van kantoor.
Dit jaar woon ik 15 jaar in de V.S. Ik zie mijn Nederlandse familie niet zo vaak als ik wil, soms maar een keer per jaar, soms minder dan dat. Ik mis de nuchterheid van Holland. Ik mis 'doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg'. Ik mis nieuwe haring, komkommers die ergens naar smaken, zoute drop, borrelnootjes en een broodje kroket. Niet dat je dat hier allemaal niet kan vinden (behalve het broodje kroket dan misschien), maar toch, het is anders. Alhoewel ik het heerlijk vind om Nederland zo nu en dan te bezoeken weet ik niet of ik me weer thuis zou voelen als ik ooit terug kwam, mijn persoonlijke keuze is om in de VS te wonen. ik mis mijn vrouw als ik in Californie zit, en mijn collegas als ik in Virginia zit. Hoort er allemaal bij.
All in all, I wouldn't have missed it for the world. I did OK.
Niels.
De prelude: In 1979 was ik, op 7 jarige leeftijd, voor het eerst in de V.S. Met de KLM vlogen we naar New York (moder, zus en ik) ongeveer een week voor kerst. Daar was het vrachtschip waar mijn vader eerste stuurman was aan wal. Ik herinner me het zien van het vrijheidsbeeld. Central park. Hoe ongeloofelijk koud het was, en een heerlijke warme cup 'hot chocolate' at Radio City Music Hall, de kerstboom op de plaza en het omlaag kijken vanaf do bovenverdieping van het World Trade Center... De boomboxes... De breakdancers... Meatloaf op de radio in de taxi... Amerika maakte nogal een indruk, wat was dat een mooi land...
...Fast forward 11 years...
In 1990 begon ik met mijn Informatica studie aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. Aan het eind van dat jaar kreeg ik toegang tot een (toen erg pril) internet. Daar vond ik Internet Relay Chat (IRC). In die tijd was IRC erg klein en rustig, over het algemeen waren er niet meer dan honderd mensen of zo on-line. Duurde niet lang voordat ik op de VU een IRC server had draaien (mocht niet, maar 'so what...'). Voor wie het niet kent, IRC is een soort Instant Messenger, maar bedoeld om in groepen te praten, zeg maar een chat room voor text chat. Op een willekeurige woensdagavond zat ik op IRC te chatten met een kennis toen er een oproepje langskwam voor de beheerders van servers: "We're a group of middle school students from Tennessee and we would like to talk to people from around the world. Anyone who would like to can join us on channel #Vine". Ach, waarom niet?
Middle school in de VS is tussen de 12 en 15 jaar, deze klas zat in Knoxville, Tennessee. De school in questie was wat je noemt een 'inner city school', met andere woorden voor het grootste deel waren dit kinderen die niet wel te doen waren en die niet veel zagen buiten de binnenstad waarin ze woonden. Hun lerares (Holly) had een 'after school activity' waarbij ze een groep van tussen de 10 en 20 de kans gaf om op IRC te praten met mensen de wereld rond. Er waren vaak vrijwilligers van Nederland, Australie, Finland, Duitsland, Zuid-Afrika en natuurlijk andere delen van de V.S. on-line, en discussies gingen echt over van alles. 'Hebben julie PizzaHut in Amsterdam?'. 'Zijn er staten in Australie?'. 'Hoe heet het geld in Duitsland?". Je noemt het maar op.
Na verloop van tijd raakte ik ook buiten de 'after school activity' met Holly aan de praat. Bleek dat zij ook probeerde om gedoneerde computers en terminals voor kinderen te regelen voor thuis gebruik, compleet met Internet Access door UT (univeristy of Tennessee). Via Internet en de telefoon heel wat maanden geholpen om allerlei oude apparatuur aan de gang te krijgen... was wel leuk, en Holly en ik konden het prima vinden.
in 1992 nodigde Holly me uit om gedurende de 'summer break' te komen bezoeken, om wat van de kinderen in preson te kunnen ontmoeten. Ze hadden inmiddels ook een server gedoneerd gekregen en UT had toegezegd dat deze bij hun op Internet mocht worden aangesloten. Dus in Augustus 1991 vloog ik naar... Boston (da's nogal een eindje van Knoxville), alwaar Holly me zou komen halen op het vliegveld. De donor van de server woonde in Boston. Dus toen ik rond 11 uur 's avonds aankkwam... was er geen Holly.
En om half twaalf nog niet...
En om twaalf uur nog niet... (Als ik niet uitgeput was geweest van de flights had ik me waarschijnlik zorgen gemaakt, maar op dat moment was ik om de een of andere reden niet zo bezorgd).
Kwart over twaalf, na twee uur in gestremd verkeer te hebben gezeten, ontmoeten we elkaar 'in person' voor het eerst. Zoals ze hier zeggen 'We hit it off', en een vacantie die twee weken had moeten duren duurde ongeveer een maand. Van Boston, via New York, Philadelphia, Washington D.C. en de Blue Rich en Smokey mountains naar Knoxville, met onderweg ontmoetingen en gastvrije ontvangst van vele Internet vrienden. En in Knoxville de kans om een aantal van die middle school students te ontmoeten... Was een leuke trip. Ik vond de mensen aardig, het leven leuk, en (in mijn idee) was alles zoveel beter georganiseerd dan het in Nederland was (hah!)
Weer terug in Nederland was het een beetje alsof je TV keek met het geluid uit. Vergeleken bij de V.S. viel het tegen. En natuurlijk miste ik Holly inmiddels (one thing leads to another...)
Dus met kerst in 1992 terug voor zo'n 6 weken. Van Tennessee per auto naar Florida, via Atlanta richting Orlando, op bezoek bij haar moeder (En natuurlijk the Cape in Florida en Disney... ). Ook weer een erg gezellige tijd. En natuurlijk is afscheid nemen moeilijk, dus in de zomer van 1993 weer teurg, dit maal 8 weken... en dat wed natuurlijk een beetje te gek. We hebben toen de knoop doorgehakt en besloten om te trouwen. Indertijd kon je binnen een paar maanden alle papieren en visa regelen (Hoef je nu niet meer te proberen) dus in Augustus ging mijn aanvraag van start, en in November kreeg ik de goedkeuring. Zo gebeurde het dat ik in het midden van November in 1993 naar de V.S. vertrok, richting Knoxville, TN.
En hoe ben ik daarne in Amerika terecht gekomen? Wel goed hoor...
In Nederland woonde ik in Amstelveen en had natuurlijk Amsterdam vlak naast de deur. Liberaal, en 'happening'. In Knoxville , TN zit je midden in 'the south' en 'the Bibel Belt'... minder liberaal en happening. Je leert vlot dat ergens op vakantie zijn een heel ander verhaal is dan ergens wonen. In December getrouwd. Daarna wachten op de werkvergunning, en tot die kwam kon ik niets doen. Holly werkte, en ik ben maar begonnen met het maken van een business plan voor een Internet bedrijf. Want tot mijn grote verbazing kon ik geen Internet toegang kopen, geen inbelpunten voor particulieren, alleen voor de medewerkers en studenten van universiteiten en overheidsinstellingen. Ziektekosten verzekering, een uitkering, dat kan je allemaal wel vergeten.
Toen in Maart de werkvergunning kwam had ik mijn plan dan ook klaar. Dit is Amerika, en vrienden en bekenden die wel bereid waren om wat geld te investeren in mijn 'internet bedrijf' waren inmiddels gevonden. Dus op 1 April 1994 werden de deuren by 'U.S. Internet' ge-opend. Je hoort wel eens dat dit het 'land of opportunity' is... Ik ben het er helemaal mee eens. In Nederland was het me nooit gelukt om zoveel geld te lenen en geinvesteerd te krijgen om een bedrijf van de grond te krijgen. Maar je leert hier ook snel dat je die 'opportunity' zelf moet maken. Wij waren het eerste internet bedrijf in osst Tennessee in April, maar in Juni waren we niet meer de enige. En dan komt het harde werk om een groeiend bedrijf draaiende te houden. Er waren maanden waar we letterlijk 7 dagen per week, 16 uur per dag werkten. En inkomen? Holly verdiende rond de $25,000 per jaar, en ik kon mezelf in de eerste paar jaar niets betalen. We hebben vaak rijst met bonen gegeten en zijn financieel heel wat keren langs de rand van de afgrond geweest, zowel persoonlijk als bedrijfsmatig. Ziektekostenverzekering konden we ons niet veroorloven, dus tot en met 1997 onverzekerd geweest. We woonden in een dump de eerste paar jaar.. een klein appartement met twee slaapkamers, ongeveer 30 jaar oud, vochtig en in de zomer bloedheet en 's winters ijskoud. Openhaard voor verwarming, en een wall unit airconditioner die het soms deed in de zomer (maar de electriciteit om hem te gebruiken konden we ons vaak niet veroorloven).
And the years went by...
Waren we in 1994 begonnen met 16 'inbel lijnen', een server en 1 medewerker (namelijk Me, Myself and I), in 1998 zaten we in 8 staten, met duizenden inbel lijnen, tientallen servers, 130 man personeel en hadden we 15 van onze concurenten gekocht. Achteraf gezine was onze 'timing right', geef toe dat het meet geluk dan wijsheid was. Ik dacht dat Tennessee 'the south' was, maar mijn hemel, toen we Kentucky, Alabama, Mississippi, Akansas en West Virginia aan ons service gebied toegevoegden... Wat een 'eye opener'... viel niet mee om daar als "fur'ner" zaken te doen. Ik heb heel wat gehoord dat "ah reckon we just don't trust y'all, bein' a fur'ner from outta town". Natuurlijk was de aandelen markt interessante dingen aan het doen (denk aan Netscape...) en we hadden een idee dat we daar een hoop geld zouden kunnen verdienen...
The Sky's the Limit, en met een aantal collega-bedrijven en een 'investment banker' van New York hebben we een plan opgekookt om 17 bedrijven samen te voegen en naar de beurs te brengen. Als Rocky Mountain Internet (een groot voorbeeld voor mij) het kan, dan kunnen wij het ook, toch?
The Sky Is The Limit! Na 15 maanden hard werken (weken achter elkaar met 4 uur of minder per nacht aan slaap, soms in een vliegtuig op weg naar de volgende 'pitch') was het eind maart 1999 zo ver: We gingen naar de beurs, en rond half elf 's ochtends zagen we OneMain.com, ons 'stock symbol' ONEM, voor de eerste keer op de NASDAQ 'ticker' voorbijkomen. What a rush.
WE MADE IT BABY!
Onze nieuwe CEO van het samengevoegde bedrijf (Een ex Investment Banker) wilde in Washington D.C. wonen, het bedrijf werd daarom in noordelijk Virginia gevestigd, dus in 1999 vertok ik uit Tennessee. Terug naar de stad! Yippie! Kan je niet vertellen hoe blij ik was om uit Tennessee weg te zijn. Holly kon in Virginia niet als lerares aan de slag omdat de opleiding die ze had niet werd erkent. Die is een eigen bedrijfje begonnen om web paginas te ontwikkelen. Eerst kochten we een condo. Toen een groot huis, en in het begin van 2000 was dat in Noord Virginia niet goedkoop. Maar geld zat, right? let the good times roll! Gedurnede bijna twee jaar ongeveer net zo hard gewerkt als de eerste jaren in mijn eigen bedrijf. In 1999 en het begin van 2000 was het wel leuk, want de aandelen schoten de hoogte in...
...en toen ging er even iets fout in de aandelenmarkt, en wel helemaal in de Internet sector... Misschien wel eens iets over gehoord? De '.com bubble'?
...Whoops...
...Dus OneMain.com werd verkocht (want we zaten min of meer zonder geld en konden niet meer lenen) aan EarthLink, een andere internet aanbieder in Juni of Juli (weet het niet meer precies) van 2000, net iets meer dan een jaar nadat we naar de beurs waren gegaan. Op dag een was een aandeel OneMain.com $44 waard. Bij de verkoop aan EarhtLink minder dan $11. Het web ontwerp bedrijfje van Holly liep niet zoals verwacht. Een paar maanden later werd er aangekondigd dat het EarthLink kantoor in Virginia zou worden gesloten in 2001, dus tijd om a) te verhuizen naar Californie of b) een andere baan te zoeken.
In February 2001 ben ik bij EarthLink gestopt, en liep met zes maanden salaris de deur uit, mijn 'severance package'. Om te zeggen dat een beetje 'burnout' had is ongeveer het onderstatement van de eeuw. Om te zeggen dat het een beetje moeilijk was om in mijn industrie in 2001 werk te vinden... soortgelijk.
In Maart belde de oprichter van EarthLink met een idee voor een nieuw bedrijf. In California. Aan internet gerelateerd. In middels leek een baan een erg goed idee, dus naar Los Angeles gevlogen, baan geaccepteerd en in April een apparatementje gehuurd en aan de slag gegaan. Holly zou binnen een paar maanden verhuizen, maar wilde de zomer in Virginia blijven om wat zaken af te handelen. Dus zo begon ik een week in Virginia, een week in Californie te werken voor de eerste paar maanden. In Augustus ging ik full-time naar LA, en zo nu en dan een weekeindje in Virginia. In Maart kwam Holly een paar weekjes langs.
She hated it.
Wilde onder geen voorwaarde naar L.A. verhuizen.
Whoops...
Stel je de volgende conversatie met je baas voor, die ik in Juli 2002 had: Jij: "Nou ik weet dat ik beloofd heb dat ik naar Californie zou verhuizen, maar mijn vrouw wil niet.". Baas: "En?". Jij: "Nou, ik dacht, ik ga een week hier werken en een week van huis in Virginia, net als ik in het begin deed". Je kan je voorstellen hoe populair ik was. Ik rekende erop met onmiddelijke ingang ontslagen te worden. Na drie weken liet mijn baas me weten er voorlopig mee akkoord te gaan. Het is 2008, inmiddels een baas verder, en ik werk er nog steeds. Zit een week in Virginia, dan een week in Californie. In Virginia wek ik vanuit mijn huis, in Californie van kantoor.
Dit jaar woon ik 15 jaar in de V.S. Ik zie mijn Nederlandse familie niet zo vaak als ik wil, soms maar een keer per jaar, soms minder dan dat. Ik mis de nuchterheid van Holland. Ik mis 'doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg'. Ik mis nieuwe haring, komkommers die ergens naar smaken, zoute drop, borrelnootjes en een broodje kroket. Niet dat je dat hier allemaal niet kan vinden (behalve het broodje kroket dan misschien), maar toch, het is anders. Alhoewel ik het heerlijk vind om Nederland zo nu en dan te bezoeken weet ik niet of ik me weer thuis zou voelen als ik ooit terug kwam, mijn persoonlijke keuze is om in de VS te wonen. ik mis mijn vrouw als ik in Californie zit, en mijn collegas als ik in Virginia zit. Hoort er allemaal bij.
All in all, I wouldn't have missed it for the world. I did OK.
Niels.
-
Petra/VS
- Medebeheerder
- Berichten: 18900
- Lid geworden op: 07 sep 2003, 15:10
- Locatie: Washington DC metro
- Contacteer:
Re: Hoe ben je in Amerika terechtgekomen?
Prachtig verhaal! Waar in Virginia wonen jullie?
Boek hier uw Nederlandstalige rondleidingen in en rond Washington DC
Dagboek over ons leven in de VS(reisverslagen rechtse kolom)
"Heaven and Earth never agreed to frame a better place for man's habitation than Virginia"~Capt. John Smith
Dagboek over ons leven in de VS(reisverslagen rechtse kolom)
"Heaven and Earth never agreed to frame a better place for man's habitation than Virginia"~Capt. John Smith
-
DixieChick
- Amerika-expert
- Berichten: 3022
- Lid geworden op: 24 jul 2007, 19:26
- Locatie: Georgia, US
Re: Hoe ben je in Amerika terechtgekomen?
Niels, wat een "wild decade" heb je achter de rug zeg! Het commuten klinkt zeker interessant, maar fijn dat het kan. Een heel mooi verhaal 
This is Guy Smiley, reporting live! from the inside of his car!
Southern Tales
Southern Tales
Re: Hoe ben je in Amerika terechtgekomen?
Ik woon in Reston (of technisch net buiten reston). Voor degenen die niet zo met de locale geography bekend zijn: Ik zit zo'n 20 mijl ten wst-noord-westen van Washington D.C., ongeveer 7 mijl van Washington DC's Dulles Internatioal Airport.Petra/VS schreef:Prachtig verhaal! Waar in Virginia wonen jullie?
Niels.
-
Petra/VS
- Medebeheerder
- Berichten: 18900
- Lid geworden op: 07 sep 2003, 15:10
- Locatie: Washington DC metro
- Contacteer:
Re: Hoe ben je in Amerika terechtgekomen?
Dan woon je zo ongeveer in onze achtertuin , wij wonen in Vienna. Ik kan me van Holly helemaal voorstellen, dat ze liever hier woont, dan in Los Angeles. Mijn man heeft ook heel lang in Zuid-Californie willen wonen (na het laatste bezoek vorig jaar, hoe leuk ook, niet meer), maar ik vind dit gebied veel te fijn!
, wij wonen in Vienna. Ik kan me van Holly helemaal voorstellen, dat ze liever hier woont, dan in Los Angeles. Mijn man heeft ook heel lang in Zuid-Californie willen wonen (na het laatste bezoek vorig jaar, hoe leuk ook, niet meer), maar ik vind dit gebied veel te fijn!Boek hier uw Nederlandstalige rondleidingen in en rond Washington DC
Dagboek over ons leven in de VS(reisverslagen rechtse kolom)
"Heaven and Earth never agreed to frame a better place for man's habitation than Virginia"~Capt. John Smith
Dagboek over ons leven in de VS(reisverslagen rechtse kolom)
"Heaven and Earth never agreed to frame a better place for man's habitation than Virginia"~Capt. John Smith
Re: Hoe ben je in Amerika terechtgekomen?
Wow, mijn condo was in Tyson's Corner, wat je noemt helemaal in je achtertuin. Nice to meet you, neighbor!
Niels.
Niels.
-
kastelke
- Amerika-expert
- Berichten: 18393
- Lid geworden op: 02 feb 2005, 08:56
- Locatie: Oakville, Ontario
- Contacteer:
Re: Hoe ben je in Amerika terechtgekomen?
Niels, bedankt voor je verhaal! Ik heb er van genoten.
Mis je het niet om geen eigen baas meer te zijn? Of speelt dat allemaal niet zoveel een rol zolang je je maar uit kan leven in je job?
Mis je het niet om geen eigen baas meer te zijn? Of speelt dat allemaal niet zoveel een rol zolang je je maar uit kan leven in je job?
Elke
*PR in Canada sinds 2010* - *Canadian Citizen sinds Februari 2016* - *DV-2017 winnaar met Case number EU11xxx*
Ons leven in Oakville, ON
*PR in Canada sinds 2010* - *Canadian Citizen sinds Februari 2016* - *DV-2017 winnaar met Case number EU11xxx*
Ons leven in Oakville, ON
-
Petra/VS
- Medebeheerder
- Berichten: 18900
- Lid geworden op: 07 sep 2003, 15:10
- Locatie: Washington DC metro
- Contacteer:
Re: Hoe ben je in Amerika terechtgekomen?
Small world! Ik heb net nog naar Reston gefietst via het W&OD pad.njonker schreef:Wow, mijn condo was in Tyson's Corner, wat je noemt helemaal in je achtertuin. Nice to meet you, neighbor!
Niels.
Boek hier uw Nederlandstalige rondleidingen in en rond Washington DC
Dagboek over ons leven in de VS(reisverslagen rechtse kolom)
"Heaven and Earth never agreed to frame a better place for man's habitation than Virginia"~Capt. John Smith
Dagboek over ons leven in de VS(reisverslagen rechtse kolom)
"Heaven and Earth never agreed to frame a better place for man's habitation than Virginia"~Capt. John Smith
Re: Hoe ben je in Amerika terechtgekomen?
Als je Sunset Hills road bent overgestoken zat je bijna in mijn voortuinPetra/VS schreef:Small world! Ik heb net nog naar Reston gefietst via het W&OD pad.njonker schreef:Wow, mijn condo was in Tyson's Corner, wat je noemt helemaal in je achtertuin. Nice to meet you, neighbor!
Niels.
Niels.
Re: Hoe ben je in Amerika terechtgekomen?
Dat is een ontzettend goede vraag. Het korte antwoord: Ja en Nee.kastelke schreef:Niels, bedankt voor je verhaal! Ik heb er van genoten.
Mis je het niet om geen eigen baas meer te zijn? Of speelt dat allemaal niet zoveel een rol zolang je je maar uit kan leven in je job?
Het lange antwoord:
Ik ben 'on the side' een nieuw bedrijfje begonnen, dat doe ik 'nights and weekends'. Daar ben ik eigen baas en heb een paar partners, kan ik al mijn 'creative energy' in kwijt. je zet zelf de koers en dat is heerlijk. Dat is het deel van eigen baas zijn dat ik mis, want in andermans bedrijf draag je aan de koers bij, maar je zet hem toch niet zelf. (En ik been een 'executive', dus ik draag behoorlijk bij).
Wat ik niet mis is het gevoel van verantwoordelijkheid voor je medewerkers die voor hun levensonderhoud van jouw afhankelijk zijn, het gevoel van verplichting aan investeerders en belanghebbenden. Om een idee te geven, voor de eerste paar jaar bood mijn bedrijf geen ziektekosten verzekering. Er waren een paar gevallen waar werknemers ziek werden, niet gedekt waren, en vervolgens moesten vertrekken. Er waren gevallen van 'harassment' met bijbehorende rechtzaken... die onzin mis ik niet. Op woensdag niet kunnen slapen omdat de 'payroll' op vrijdag $100,000 bedraagd en je maar $80,000 op de bank hebt dtaan, of 20 man moeten ontslaan om te bezuinigen... nee dat mis ik niet.
Niels.
-
Jasmino
- Amerika-expert
- Berichten: 7067
- Lid geworden op: 15 mar 2004, 08:34
- Aantal x V.S. bezocht: 11
- Contacteer:
Re: Hoe ben je in Amerika terechtgekomen?
Wat een verhaal, wat een turbulente periode...... Een prototype ondernemer volgens mij.
Leuk om het hier te mogen lezen!
Leuk om het hier te mogen lezen!
"A pessimist sees the difficulty in every opportunity; an optimist sees the opportunity in every difficulty"
Winston Churchill
Hier schrijf ik over wat mij bezighoudt in mijn leven. Lees mee en laat een berichtje achter, leuk!
Winston Churchill
Hier schrijf ik over wat mij bezighoudt in mijn leven. Lees mee en laat een berichtje achter, leuk!
-
nieuwenoord
- Amerika-expert
- Berichten: 13784
- Lid geworden op: 08 feb 2005, 17:34
- Partner van: Albert
- Aantal x V.S. bezocht: 11
- Locatie: Macisvenda, Spanje
- Contacteer:
Re: Hoe ben je in Amerika terechtgekomen?
Tjonge, ik heb er even de tijd voor moeten nemen, maar wat een verhaal. De ups and downs van een zakenman ... Wat een verschil inderdaad, Californië of Virginia. Vorig jaar nog bij Petra op bezoek geweest, dus ik weet een beetje wat ik me er bij voor moet stellen 
-
Dento
- Amerika-expert
- Berichten: 9863
- Lid geworden op: 08 sep 2003, 07:36
- Locatie: Thornton, Colorado, USA
- Contacteer:
Re: Hoe ben je in Amerika terechtgekomen?
Wow Niels, wat een geweldig verhaal!
Ik ken heel wat mensen voor wie dit een nachtmerrie-scenario zou zijn, en die dit als een heel goed voorbeeld zouden zien om niet naar Amerika te gaan, maar voor mij zijn dit soort verhalen juist ontzettend inspirerend nu we zelf in oktober richting Amerika gaan (Anna, mijn vrouw, is Amerikaanse, en heeft nu 8 jaar in Nederland gewoond, en we hebben nu besloten om de stap te gaan maken nu mijn baan per 1 september eindigt). Ik heb het net ook aan Anna voorgelezen en zij had dezelfde reactie.
If nothing else, dan willen we hierdoor juist net gaan. Ja, het kan moeilijk zijn, maar daarin zit juist ook de uitdaging.
Dank je wel dat je dit zo uitgebreid wilde delen!
Ik ken heel wat mensen voor wie dit een nachtmerrie-scenario zou zijn, en die dit als een heel goed voorbeeld zouden zien om niet naar Amerika te gaan, maar voor mij zijn dit soort verhalen juist ontzettend inspirerend nu we zelf in oktober richting Amerika gaan (Anna, mijn vrouw, is Amerikaanse, en heeft nu 8 jaar in Nederland gewoond, en we hebben nu besloten om de stap te gaan maken nu mijn baan per 1 september eindigt). Ik heb het net ook aan Anna voorgelezen en zij had dezelfde reactie.
If nothing else, dan willen we hierdoor juist net gaan. Ja, het kan moeilijk zijn, maar daarin zit juist ook de uitdaging.
Dank je wel dat je dit zo uitgebreid wilde delen!
~ “Experience is something you don't get until just after you need it.” - Steven Wright ~
Onze website | Mijn blog
Onze website | Mijn blog
Re: Hoe ben je in Amerika terechtgekomen?
Niels, wat schrijf je heerlijk, ik heb er echt van genoten. Leuk dat jij en Petra Neighbors zijn.
Wij hebben in 2005 in een hotel gezeten in Vienna en ook Petra bezocht. Mooie omgeving daar, en zo lekker dichtbij Washington
Wij hebben in 2005 in een hotel gezeten in Vienna en ook Petra bezocht. Mooie omgeving daar, en zo lekker dichtbij Washington
Sandy
-
Grandu
- Amerika-expert
- Berichten: 2781
- Lid geworden op: 06 aug 2008, 00:39
- Locatie: Londen
- Contacteer:
Re:
Kunnen jullie mij misschien uitleggen wat misschien de barriere is of is er een topic over? Het lijkt mij natuurlijk heel leuk Amerika en ik dacht dat je met een goede baan en een goede opleiding het land in zou kunnen. Hoe zit dit?Sandy schreef:Nee (nog niet lol) – wat dat betreft heeft dit forum mij wel met beide benen op de grond gezet ..prs schreef:jazeker (maar nog steeds lerend), en dat is dan ook een beetje mijn barrière. Ik heb al veel van familie en vrienden gehoord die mij voor zijn gegaan. Een hoop gedoe en geluk om bijvoorbeeld een green card te bemachtigen etc, etc. Maar ik zal wel mijn uiterste best doen om het ooit zo ver te laten komen.
Heb je toevallig ervaring met de moeilijkheden die zo'n emigratie met zich meebrengt ?
We voelen ons wel enorm aangetrokken tot Amerika en zouden er graag willen wonen over een paar jaar, maar dan moet er echt iets ‘wonderbaarlijks’ gebeuren : ))
Dit wil niet zeggen dat wij onze droom hebben opgegeven, maar we zijn wel een stuk realistischer dan voorheen..
Een groot deel van mijn familie woont in Amerika. Waarvan één van mijn vaders zusjes een American citizen is. Ik heb al vaker tegen hem gezegd om via haar naar Amerika proberen te emigreren.. zodat hij mijn vrijkaartje is... maar of dat zo werkt
-
The end and a new beginning - http://derkdegeus.blogspot.com/
“Travel is fatal to prejudice, bigotry, and narrow-mindedness.”
---Mark Twain
“Travel is fatal to prejudice, bigotry, and narrow-mindedness.”
---Mark Twain
-
tcoppers
- Amerika-expert
- Berichten: 2039
- Lid geworden op: 18 jan 2005, 13:20
- Aantal x V.S. bezocht: 7
- Locatie: Roermond
- Contacteer:
Derk,derkdegeus schreef:Kunnen jullie mij misschien uitleggen wat misschien de barriere is of is er een topic over? Het lijkt mij natuurlijk heel leuk Amerika en ik dacht dat je met een goede baan en een goede opleiding het land in zou kunnen. Hoe zit dit?Sandy schreef: Nee (nog niet lol) – wat dat betreft heeft dit forum mij wel met beide benen op de grond gezet ..
We voelen ons wel enorm aangetrokken tot Amerika en zouden er graag willen wonen over een paar jaar, maar dan moet er echt iets ‘wonderbaarlijks’ gebeuren : ))
Dit wil niet zeggen dat wij onze droom hebben opgegeven, maar we zijn wel een stuk realistischer dan voorheen..
Een groot deel van mijn familie woont in Amerika. Waarvan één van mijn vaders zusjes een American citizen is. Ik heb al vaker tegen hem gezegd om via haar naar Amerika proberen te emigreren.. zodat hij mijn vrijkaartje is... maar of dat zo werkt
-
de tijden dat je gewoon je koffer kon pakken om de grote plas over te steken om daar als krantejongen te begin en als miljonair het eind van je leven te verbrengen zijn al lang voorbij. Je bent nog vrij nieuw op dit forum zie ik dus lees maar eens de aparte topics of emigratie dan besef je denk ik dat het nu echt eenvoudig is om naar de VS te emigreren.
Heb je trouwens al dit hele topic hoe mensen in Amerika terecht zijn gekomen gelezen. Dat spreekt ook al boekdelen.
Het is niet eenvoudig maar dat is denk ik normaal. Kijk maar eens hoe moeilijk het is om van buiten de EU binnen te komen.
Theo
Groetjes Theo.
Don't take your organs to heaven, heaven knows we need them here Ja of Nee
Op weg naar een nieuwe lever en een nieuw leven
Mijn reis door het Zuid-Westen in 2022
Don't take your organs to heaven, heaven knows we need them here Ja of Nee
Op weg naar een nieuwe lever en een nieuw leven
Mijn reis door het Zuid-Westen in 2022
-
Grandu
- Amerika-expert
- Berichten: 2781
- Lid geworden op: 06 aug 2008, 00:39
- Locatie: Londen
- Contacteer:
Re: Hoe ben je in Amerika terechtgekomen?
Als iemand een goede baan heeft en een goede opleiding. Is dit een reden om makkelijker het land in te kunnen? Ik heb gehoord dat het zo wel bij studenten werkt. Hoe zit het met immigranten?
The end and a new beginning - http://derkdegeus.blogspot.com/
“Travel is fatal to prejudice, bigotry, and narrow-mindedness.”
---Mark Twain
“Travel is fatal to prejudice, bigotry, and narrow-mindedness.”
---Mark Twain
-
kastelke
- Amerika-expert
- Berichten: 18393
- Lid geworden op: 02 feb 2005, 08:56
- Locatie: Oakville, Ontario
- Contacteer:
Re: Hoe ben je in Amerika terechtgekomen?
Lees eens op het immigratieforum, kijk naar de visavoorwaarden.
Het is niet zo simpel als het lijkt. (en dat kunnen wij uit ervaring zeggen)
Het is niet zo simpel als het lijkt. (en dat kunnen wij uit ervaring zeggen)
Elke
*PR in Canada sinds 2010* - *Canadian Citizen sinds Februari 2016* - *DV-2017 winnaar met Case number EU11xxx*
Ons leven in Oakville, ON
*PR in Canada sinds 2010* - *Canadian Citizen sinds Februari 2016* - *DV-2017 winnaar met Case number EU11xxx*
Ons leven in Oakville, ON
Re: Hoe ben je in Amerika terechtgekomen?
Ik lees hier zoveel mooie verhalen dat ik besloten heb mijn verhaal ook openbaar te maken op de Internet. Btw, my first post too
Alvast veel leesplezier als je je aan deze text waagt!
Ik ben Michael, 28 jaar en ik woon nu alweer zo'n 8 jaar in de USA. Jullie zullen nu vast denken van, wow das erg jong om op je twintigste die overstap te maken! Nou er is meer aan de hand en het zal vast een lang verhaal worden, maar the story continues...
In mijn jeugd en vooral mijn puberteit heb ik regelmatig problemen gehad met mijn ouders. Ik werd mentaal mishandelt en liep van mijn 13e tot mijn 16e bij een jeugdpsycholoog. Het contact verliep erg stroef met mijn ouders, omdat ze een hoge dunk van mij hadden, maar ik die kennelijk niet waar kon maken. Ik ben op de basisschool in groep 7 blijven zitten en door heel veel gepush van mijn ouders ben ik naar daarna naar de gymnasium beland. Kon moeilijk meekomen met iedereen en haalde lage cijfers. Destijds ging het zelfs zover dat ik geslagen werd als ik met onvoldoendes thuiskwam. Ik durfde nooit vriendjes mee naar huis te nemen en hier begon het proces van therapie. Op school hebben ze mij doorverwezen naar een jeugdpsycholoog destijds, omdat ze dachte dat ik depressief was en suicidal was. Met heel veel tegenzin ben ik elke week een uurtje naar de psycholoog gegaan en onder druk van mijn ouders mocht ik niets over hen vertellen. Ik was destijds 13 jaar (bijna 14) en was ook bang. Toen ik in therapie was, hield het slaan door mijn ouders op en was het vooral denigrerende opmerkingen maken tegen mij. Ben twee keer van psycholoog veranderd en de laatste psycholoog die ik had, was toen ik net 16 was. Ik begon hem te vertrouwen en beetje bij beetje durfde ik te vertellen over deze jeugdtrauma. Het ging ook niet alleen om het mentaal mishandelen, maar ik voelde me eenzaam en had geen vrienden niemand. Op mijn 16e ging ik net naar de vierde van het gymnasium. Godzijdank was ik nooit blijven zitten en doordat ik me vertrouwd voelde bij die psycholoog, kon ik ook beter presteren. Dit kwam omdat mijn ouders te hoge verwachtingen van mij hadden en ik hierdoor als het ware last kreeg van een minderwaardigheidscomplex en een depressie. Vanaf mijn 16e ging het goed met mij en stond weer positief in het leven! Echter leerkrachten op school kregen lucht dat ik bij een psycholoog liep en een leerkacht van hen was tevens een soort van vertrouwenspersoon. Hij had om de maand contact met die psycholoog en hem werd dus verteld dat ik mentaal werd mishandeld thuis. Toen dat bekend was bij deze teacher, heeft hij met mij gesproken en hij wilde praten met mijn ouders. Ik wilde dit absoluut niet, vooral ter bescherming van mezelf. Hij respecteerde dit, maar vond wel dat ik dingen moest verwerken. Dat was zeer moeilijk voor mij en had al wat jaren opgekropt. Plus het besef dat deze leerkracht mogelijk mijn ouders hierover zou benaderen, kreeg ik last van paniekaanvallen. Op tweede kerstdag van 1997 liep dit verkeerd uit. Ik kreeg een paniekaanval en het enige wat ik me er van kan herrinneren is dat ik flauw ben gevallen en een lichte hersenschudding had opgelopen. Mijn ouders zijn toen aangesproken door deze leerkracht en toen begon alle ellende. Ik durfde niet naar huis of naar beneden als ik weer eens huilend boven op mijn kamer zat. Ik heb toen besloten om weg te gaan, zonder diploma, niets. Ik heb altijd gewerkt vanaf mijn 14e (begonnen met folders) tot mijn 17e dan bij de groenteboer. Het geld heb ik nooit bewust opgemaakt en destijds had ik aardig wat centjes op mijn bankrekening staan (zo'n 2,500 gulden). Ik heb toen mijn spullen gepakt, koffer + rugtas, heb een brief achter gelaten en ben toen wat gaan afreizen door Nederland. Heb toen in een kraakpand gewoond in Haarlem en heb gewerkt in de keuken. Ben nooit het luidruchtige type geweest, maar rond mijn 18e ben ik uit dat pand gezet. Heb toen al mijn spullen meegenomen en heb toen ongeveer twee weken in een motel gezeten en nog steeds gewerkt.
Jullie zullen nu wel vierkante oogjes hebben en zich afvragen wanneer Amerika in zicht is, maar de story continues....
Na die twee weken in dat motel heb ik een taxi geboekt naar Schiphol en heb daar ter plaatse een ticket geboekt naar Curacao. Twee dagen later zat ik in het vliegtuig richting Curacao. Had ongeveer 2,000 gulden op zak (wat destijds toch wel veel was) en heb daar ter plaatse naar accomodatie moeten zoeken. Ik wist nog steeds niet wat ik daar zou doen en heb toen een maand een kamer gehuurd voor ongeveer 400 gulden per maand. Das niets nee, maar je moet ook geen hoge verwachtingen hebben van die kamer. Wat ben ik toen gaan doen ? Was een high school drop out, had geen diploma, alleen doorzettingsvermogen en volhardendheid. Daar zit je dan op je 18e op een eiland waar je niemand kent. Ben toen eens voor werk gaan kijken en zo stuitte ik op een leuk baantje aan het strand in de horeca. Dit heb ik toen ongeveer 9 maanden gedaan en in die 9 maanden heb ik duiklessen gevolgd en heb ik leren zwemmen met dolfijnen. Heb het baantje toen in de horeca omgeruild als receptionist (gentleman noem ik het altijd) van dit bedrijf die duikcursussen, etc. gaf. Heb veel met dolfijnen gezwommen aangezien dat ook onderdeel was van dit bedrijfje en de gevoelens die loskomen als je met dolfijnen zwemt is heel intens vooral als je als kind zo verwaarloosd bent en je eigenlijk maar niemand hebt die om je geeft. Die periode dat ik werkte bij dit bedrijfje heb ik mijn huidige vrouw ontmoet, een Amerikaanse wel te verstaan. Zij liep stage op Curacao voor haar opleiding en voor het eerst van m'n leven voelde ik me echt gelukkig. Zij is drie jaar ouder dan ik en de vonk spring als het ware van het ene moment op het andere over. We sprongen voor elkaar in het vuur. Zij was de eerste bij wie ik in principe het verwerkingsproces mee kon beginnen. Het voelde alsof we een eenheid waren en ik kan je met heel veel blijdschap zeggen dat we dat nog steeds zijn! Ik was 19 toen ik haar leerde kennen en ze zou ongeveer 10 maanden nadat ik haar leerde kennen weer terug gaan naar Amerika. Die 10 maanden waren de mooiste van m'n leven en we hebben ontzettend veel lol gehad. Ik heb in die tien maanden nog nooit zoveel geluk gekend en heb zoveel plezier beleefd. Heb mijn duikbrevetten met haar gehaald, heerlijk gedoken, veel uitstapjes gedaan naar Saba, St. Eustachius, Bonaire, Aruba, Martinique, noem maar op, zeillessen met haar gevolgd + vaarbewijs gehaald. Aan alles komt een einde en zo ook aan deze 10 maanden. Het begon al toen ze over een maand weg zou gaan. Ik was bijna 20, zij was net 23 geworden en we hadden een relatie. Een moeilijke relatie, zij zou terug gaan naar de US en ik zou initieel hierblijven. Trouwen op je 20e, daar dacht je niet echt aan. Het was echter wel de enige mogelijkheid om bij elkaar te blijven en richting de US permanent te vestigen. De DV-lottery leverde niet veel op en het was een ontzettend moeilijke beslissing. We hebben toen besloten dat ik met haar mee ga naar haar huis om haar familie te ontmoeten. Voor het eerst in mijn leven voelde het alsof ik een thuis had. Haar ouders, beide advocaten, openden me in hun armen en ze had of heeft eigenlijk een ontzettend grote, hechte familie. Ik ben daar 2 maanden gebleven en toen heb ik eerst op mannelijke wijze om de hand van haar gevraagd aan haar vader. Daarna heb ik haar ten huwelijk gevraagd. We hebben echt geluk gehad dat haar ouders advocaat zijn en haar moeder als specialisatie vreemdelingenrecht. Aangezien het ongewoonlijk is als advocaat dat je zaken uit familie- of vriendenkring neemt, heeft zij ons geadviseerd het proces in Amerika af te wachten. Het was toen nog pre 9/11 en toen was het niet legaal, maar in principe ook niet illegaal. Immigration lawyer heeft al het papierwerk geregeld en binnen 5 maanden konden we trouwen.
Misschien dat mensen benieuwd zijn hoe dit nieuws zich heeft verspreid naar mijn ouders cq familie. Mijn ouders wisten dat ik op Curacao zat en heb een keer toen ik daar zat contact met hen gehad. Op onze bruiloft waren zij aanwezig en dat was toch wel emotioneel voor mij. Wat er gebeurt is, is gebeurt en ik heb mijn jeugd op dit moment goed verwerkt met behulp van mijn vrouw, maar het klinkt raar, maar ook met gesprekken met mijn eigen ouders. Afijn, ik was toen 21 toen ik trouwde, maar had geen middelbaar schooldiploma, niente! Wat ik ben gaan doen, is gaan werken in een restaurant en ik heb toen mijn GED (General Education Development) gehaald. Gelukkig in een keer en in principe stelde het wel heel weinig voor. Toen ik dat gehaald heb, ben ik naar college gedaan. Ik heb daar undergraduate coursework gedaan met als major Psychology. Door mijn ervaring ben ik me gaan interesseren wat mensen drijft en hoe mensen nou werkelijk in elkaar zitten, dus vandaar dat ik geïnteresseerd was in Psychology. Mijn uiteindelijke doel was echter wel om daarna in te stromen in medical school. Nadat ik was afgestudeerd in Psychology heb ik een jaar gewerkt in La Hacienda. Een instelling dat zich vooral concentreert op mensen met drugsverslaving en alcoholverslaving. Heb hier veel ervaring opgedaan en geleerd en daarna ben ik aangenomen in medical school (David Geffen School of Medicine) bij UCLA (University of California, Los Angeles). Dit is mijn tweede jaar hier en ik heb het er ontzettend naar mijn zin! Wij wonen in Los Angeles en het is hier absoluut geweldig.
Aan iedereen die zich aan dit spelletje waagt en wiens intentie is om zich permanent te vestigen in de US, zeg ik, don't give up! Het is een langzame, pijnlijke weg, maar je moet niet opgeven. Iedereen die hier jong is en zich nog niet zorgen hoeft te maken om kinderen, hypotheken, etc. en wie hier naartoe willen komen, zeg ik : DOEN! Mijn boodschap aan iedereen die in een dip zit, is ook : don't give up!
Nou, ik heb nu ook ff mijn rentrée gemaakt
Groetjes,
Michael
Alvast veel leesplezier als je je aan deze text waagt!
Ik ben Michael, 28 jaar en ik woon nu alweer zo'n 8 jaar in de USA. Jullie zullen nu vast denken van, wow das erg jong om op je twintigste die overstap te maken! Nou er is meer aan de hand en het zal vast een lang verhaal worden, maar the story continues...
In mijn jeugd en vooral mijn puberteit heb ik regelmatig problemen gehad met mijn ouders. Ik werd mentaal mishandelt en liep van mijn 13e tot mijn 16e bij een jeugdpsycholoog. Het contact verliep erg stroef met mijn ouders, omdat ze een hoge dunk van mij hadden, maar ik die kennelijk niet waar kon maken. Ik ben op de basisschool in groep 7 blijven zitten en door heel veel gepush van mijn ouders ben ik naar daarna naar de gymnasium beland. Kon moeilijk meekomen met iedereen en haalde lage cijfers. Destijds ging het zelfs zover dat ik geslagen werd als ik met onvoldoendes thuiskwam. Ik durfde nooit vriendjes mee naar huis te nemen en hier begon het proces van therapie. Op school hebben ze mij doorverwezen naar een jeugdpsycholoog destijds, omdat ze dachte dat ik depressief was en suicidal was. Met heel veel tegenzin ben ik elke week een uurtje naar de psycholoog gegaan en onder druk van mijn ouders mocht ik niets over hen vertellen. Ik was destijds 13 jaar (bijna 14) en was ook bang. Toen ik in therapie was, hield het slaan door mijn ouders op en was het vooral denigrerende opmerkingen maken tegen mij. Ben twee keer van psycholoog veranderd en de laatste psycholoog die ik had, was toen ik net 16 was. Ik begon hem te vertrouwen en beetje bij beetje durfde ik te vertellen over deze jeugdtrauma. Het ging ook niet alleen om het mentaal mishandelen, maar ik voelde me eenzaam en had geen vrienden niemand. Op mijn 16e ging ik net naar de vierde van het gymnasium. Godzijdank was ik nooit blijven zitten en doordat ik me vertrouwd voelde bij die psycholoog, kon ik ook beter presteren. Dit kwam omdat mijn ouders te hoge verwachtingen van mij hadden en ik hierdoor als het ware last kreeg van een minderwaardigheidscomplex en een depressie. Vanaf mijn 16e ging het goed met mij en stond weer positief in het leven! Echter leerkrachten op school kregen lucht dat ik bij een psycholoog liep en een leerkacht van hen was tevens een soort van vertrouwenspersoon. Hij had om de maand contact met die psycholoog en hem werd dus verteld dat ik mentaal werd mishandeld thuis. Toen dat bekend was bij deze teacher, heeft hij met mij gesproken en hij wilde praten met mijn ouders. Ik wilde dit absoluut niet, vooral ter bescherming van mezelf. Hij respecteerde dit, maar vond wel dat ik dingen moest verwerken. Dat was zeer moeilijk voor mij en had al wat jaren opgekropt. Plus het besef dat deze leerkracht mogelijk mijn ouders hierover zou benaderen, kreeg ik last van paniekaanvallen. Op tweede kerstdag van 1997 liep dit verkeerd uit. Ik kreeg een paniekaanval en het enige wat ik me er van kan herrinneren is dat ik flauw ben gevallen en een lichte hersenschudding had opgelopen. Mijn ouders zijn toen aangesproken door deze leerkracht en toen begon alle ellende. Ik durfde niet naar huis of naar beneden als ik weer eens huilend boven op mijn kamer zat. Ik heb toen besloten om weg te gaan, zonder diploma, niets. Ik heb altijd gewerkt vanaf mijn 14e (begonnen met folders) tot mijn 17e dan bij de groenteboer. Het geld heb ik nooit bewust opgemaakt en destijds had ik aardig wat centjes op mijn bankrekening staan (zo'n 2,500 gulden). Ik heb toen mijn spullen gepakt, koffer + rugtas, heb een brief achter gelaten en ben toen wat gaan afreizen door Nederland. Heb toen in een kraakpand gewoond in Haarlem en heb gewerkt in de keuken. Ben nooit het luidruchtige type geweest, maar rond mijn 18e ben ik uit dat pand gezet. Heb toen al mijn spullen meegenomen en heb toen ongeveer twee weken in een motel gezeten en nog steeds gewerkt.
Jullie zullen nu wel vierkante oogjes hebben en zich afvragen wanneer Amerika in zicht is, maar de story continues....
Na die twee weken in dat motel heb ik een taxi geboekt naar Schiphol en heb daar ter plaatse een ticket geboekt naar Curacao. Twee dagen later zat ik in het vliegtuig richting Curacao. Had ongeveer 2,000 gulden op zak (wat destijds toch wel veel was) en heb daar ter plaatse naar accomodatie moeten zoeken. Ik wist nog steeds niet wat ik daar zou doen en heb toen een maand een kamer gehuurd voor ongeveer 400 gulden per maand. Das niets nee, maar je moet ook geen hoge verwachtingen hebben van die kamer. Wat ben ik toen gaan doen ? Was een high school drop out, had geen diploma, alleen doorzettingsvermogen en volhardendheid. Daar zit je dan op je 18e op een eiland waar je niemand kent. Ben toen eens voor werk gaan kijken en zo stuitte ik op een leuk baantje aan het strand in de horeca. Dit heb ik toen ongeveer 9 maanden gedaan en in die 9 maanden heb ik duiklessen gevolgd en heb ik leren zwemmen met dolfijnen. Heb het baantje toen in de horeca omgeruild als receptionist (gentleman noem ik het altijd
) van dit bedrijf die duikcursussen, etc. gaf. Heb veel met dolfijnen gezwommen aangezien dat ook onderdeel was van dit bedrijfje en de gevoelens die loskomen als je met dolfijnen zwemt is heel intens vooral als je als kind zo verwaarloosd bent en je eigenlijk maar niemand hebt die om je geeft. Die periode dat ik werkte bij dit bedrijfje heb ik mijn huidige vrouw ontmoet, een Amerikaanse wel te verstaan. Zij liep stage op Curacao voor haar opleiding en voor het eerst van m'n leven voelde ik me echt gelukkig. Zij is drie jaar ouder dan ik en de vonk spring als het ware van het ene moment op het andere over. We sprongen voor elkaar in het vuur. Zij was de eerste bij wie ik in principe het verwerkingsproces mee kon beginnen. Het voelde alsof we een eenheid waren en ik kan je met heel veel blijdschap zeggen dat we dat nog steeds zijn! Ik was 19 toen ik haar leerde kennen en ze zou ongeveer 10 maanden nadat ik haar leerde kennen weer terug gaan naar Amerika. Die 10 maanden waren de mooiste van m'n leven en we hebben ontzettend veel lol gehad. Ik heb in die tien maanden nog nooit zoveel geluk gekend en heb zoveel plezier beleefd. Heb mijn duikbrevetten met haar gehaald, heerlijk gedoken, veel uitstapjes gedaan naar Saba, St. Eustachius, Bonaire, Aruba, Martinique, noem maar op, zeillessen met haar gevolgd + vaarbewijs gehaald. Aan alles komt een einde en zo ook aan deze 10 maanden. Het begon al toen ze over een maand weg zou gaan. Ik was bijna 20, zij was net 23 geworden en we hadden een relatie. Een moeilijke relatie, zij zou terug gaan naar de US en ik zou initieel hierblijven. Trouwen op je 20e, daar dacht je niet echt aan. Het was echter wel de enige mogelijkheid om bij elkaar te blijven en richting de US permanent te vestigen. De DV-lottery leverde niet veel op en het was een ontzettend moeilijke beslissing. We hebben toen besloten dat ik met haar mee ga naar haar huis om haar familie te ontmoeten. Voor het eerst in mijn leven voelde het alsof ik een thuis had. Haar ouders, beide advocaten, openden me in hun armen en ze had of heeft eigenlijk een ontzettend grote, hechte familie. Ik ben daar 2 maanden gebleven en toen heb ik eerst op mannelijke wijze om de hand van haar gevraagd aan haar vader. Daarna heb ik haar ten huwelijk gevraagd. We hebben echt geluk gehad dat haar ouders advocaat zijn en haar moeder als specialisatie vreemdelingenrecht. Aangezien het ongewoonlijk is als advocaat dat je zaken uit familie- of vriendenkring neemt, heeft zij ons geadviseerd het proces in Amerika af te wachten. Het was toen nog pre 9/11 en toen was het niet legaal, maar in principe ook niet illegaal. Immigration lawyer heeft al het papierwerk geregeld en binnen 5 maanden konden we trouwen.Misschien dat mensen benieuwd zijn hoe dit nieuws zich heeft verspreid naar mijn ouders cq familie. Mijn ouders wisten dat ik op Curacao zat en heb een keer toen ik daar zat contact met hen gehad. Op onze bruiloft waren zij aanwezig en dat was toch wel emotioneel voor mij. Wat er gebeurt is, is gebeurt en ik heb mijn jeugd op dit moment goed verwerkt met behulp van mijn vrouw, maar het klinkt raar, maar ook met gesprekken met mijn eigen ouders. Afijn, ik was toen 21 toen ik trouwde, maar had geen middelbaar schooldiploma, niente! Wat ik ben gaan doen, is gaan werken in een restaurant en ik heb toen mijn GED (General Education Development) gehaald. Gelukkig in een keer en in principe stelde het wel heel weinig voor. Toen ik dat gehaald heb, ben ik naar college gedaan. Ik heb daar undergraduate coursework gedaan met als major Psychology. Door mijn ervaring ben ik me gaan interesseren wat mensen drijft en hoe mensen nou werkelijk in elkaar zitten, dus vandaar dat ik geïnteresseerd was in Psychology. Mijn uiteindelijke doel was echter wel om daarna in te stromen in medical school. Nadat ik was afgestudeerd in Psychology heb ik een jaar gewerkt in La Hacienda. Een instelling dat zich vooral concentreert op mensen met drugsverslaving en alcoholverslaving. Heb hier veel ervaring opgedaan en geleerd en daarna ben ik aangenomen in medical school (David Geffen School of Medicine) bij UCLA (University of California, Los Angeles). Dit is mijn tweede jaar hier en ik heb het er ontzettend naar mijn zin! Wij wonen in Los Angeles en het is hier absoluut geweldig.
Aan iedereen die zich aan dit spelletje waagt en wiens intentie is om zich permanent te vestigen in de US, zeg ik, don't give up! Het is een langzame, pijnlijke weg, maar je moet niet opgeven. Iedereen die hier jong is en zich nog niet zorgen hoeft te maken om kinderen, hypotheken, etc. en wie hier naartoe willen komen, zeg ik : DOEN! Mijn boodschap aan iedereen die in een dip zit, is ook : don't give up!
Nou, ik heb nu ook ff mijn rentrée gemaakt
Groetjes,
Michael
