Hoe ben je in Amerika terechtgekomen?

[manja]

Thomas, wat een ontroerend verhaal.
Ik wens je heel veel geluk samen met je vrouw en haar (jullie) familie in Amerika!!

[Bandido]

Ik kom al best een tijdje op dit forum, alleen had dit draadje gek genoeg nog nooit gezien. Ik heb op dit forum al heel wat informatie en inspiratie opgedaan en mag nu weleens iets 'terug' doen vind ik zelf.

Mijn verhaal begint in het najaar van 2003. Ik was net een half jaar afgestudeerd en verhuisd van Groningen naar Den Haag. Ik had net een baan gevonden en had het erg naar mijn zin in mijn nieuwe woonplaats. Toen was ik met een vriend beland in een kroegje in het centrum. Daar ontmoetten we twee Amerikanen die voor een weekendje naar NL waren gevlogen. Dat kon ook gemakkelijk, want het waren twee piloten en dus vlogen ze gratis, zo bleek later.

Hoe dan ook, van het een kwam het ander en ik kon het meteen heel goed vinden met één van hen. Ryan is een piloot bij Delta Airlines en komt oorspronkelijk uit Boston, maar na gestudeerd te hebben in Florida inmiddels alweer zo'n jaar of acht woonachtig in Atlanta, GA (de hoofdzetel van Delta). We beloofden contact te houden, wisselden emailadressen uit..... En we hielden inderdaad contact. Hij vloog de dag erna terug naar Atlanta en we bleven de weken erna contact houden, eerst via MSN, daarna via de telefoon. Omdat het zo goed bleef klikken en we elkaar zoveel te vertellen hadden nodigde hij me uit om een paar dagen naar de VS te komen. Ik had wel wat reserves omdat we elkaar natuurlijk maar zo kort hadden gezien, maar toch besloot ik te gaan.

Zodoende zat ik dus zes weken na onze eerste ontmoeting in een vliegtuig van Delta naar Atlanta. In tegenstelling tot veel mensen op dit forum had ik weinig met Amerika. Het was alleen toevallig dat hij daar vandaan kwam. Maar mijn eerste keer in Amerika was heel bijzonder. Niet alleen was het met Ryan nog steeds helemaal goed, ook was ik vreselijk onder de indruk van het land. Alle Nederlandse vooroordelen klopten, maar tegenover elk vooroordeel stond ook weer iets totaal anders. En dat blijft tot op de dag van vandaag mijn beeld van Amerika: net als je denkt het land in één zin te kunnen vatten, zie of merk je weer iets dat je beeld volledig ondermijnt. Zo divers is het land.

Maar goed, terug naar mijn verhaal. Na vier dagen Atlanta moest ik weer terug naar NL. Heel erg moeilijk voor ons allebei, want onze relatie was nog zo pril. We wisten allebei niet hoe het verder zou gaan. Na weer een paar weken op de mail en telefoon besloot Ryan weer een paar dagen naar Nederland te komen. Of eigenlijk werd het België, want de vluchten naar NL zaten heel vol (als werknemer van Delta vlieg je altijd 'standby', dus alleen als er plek in het vliegtuig is). Het weekend van Valentijnsdag brachten we door in Antwerpen, in een heel leuk hotelletje recht onder de OLV-kerk. Daar besloten we dat het toch wel heel bijzonder was wat we met elkaar hadden en dat we het in ieder geval een kans moesten geven. Toch kwam er onvermijdelijk weer een afscheid en wel op de luchthaven van Brussel.

Natuurlijk gingen we allebei uitzoeken HOE we het zouden moeten laten werken. Met lichte jaloezie lees ik altijd de stukjes van heterostellen op dit forum. Jongens die een Amerikaans meisje ontmoeten, of vice versa. Helaas was trouwen voor ons vanaf dag 1 geen optie om mij naar de VS te krijgen. Ryans opleiding tot piloot was bovendien binnen de EU ongeldig (andersom trouwens gek genoeg niet) en hij had er al zo'n $100,000 in geïnvesteerd en hij zou met 8 jaar werkervaring weer opnieuw naar school moeten. Een heel onaantrekkelijk idee natuurlijk. Tegelijkertijd was een werkvergunning voor mij in de VS ook praktisch ondenkbaar. De enige plausibele oplossing was de DV-lottery. Daar deed ik dus ook aan mee, maar om de toekomst van je relatie aan een loterij op te hangen is een vervelende gedachte. Die onzekerheid maakte het er niet makkelijker op. Ook in onze omgeving uitten mensen twijfels en dat was ook soms best lastig.

Tegelijkertijd bleef ik dus ook mijn leven in NL niet verwaarlozen. Mijn carrière verliep heel voorspoedig, had een goede baan bij het Ministerie van EZ en had een mooi huis gekocht. Ryan en ik konden elkaar gemiddeld elke zes weken zien, door mijn massa vrije dagen en zijn goedkope vliegtickets. Onze relatie werd alleen maar sterker en stabieler. Ik leerde door allerlei reizen ook Amerika steeds beter kennen en waardeerde het steeds meer. Mijn ouders waren ook een weekje mee geweest naar Atlanta. En ook Ryans ouders waren al bij mij in NL geweest vanuit Massachusetts. Toen kwam ineens tot mijn niet geringe verbazing DE envelop van het KCC bij mij binnen. Voor ons allebei een enorme opluchting: ineens was er voor ons en onze relatie perspectief. Al met al duurde het nog ruim een jaar voordat ik mijn Green Card had, maar dan komt er een moment dat je moet beslissen "ik ga".

Het klinkt gek, maar we waren best gewend aan onze manier van het hebben van een relatie. Ik had inmiddels in NL best wat opgebouwd en hoewel je met een Green Card mag werken in Amerika, beseften we allebei heel goed dat werkgevers niet voor mij in de rij zouden staan. Tegelijkertijd wilde ik ook de Green Card niet verliezen door te wachten. Dus zei ik mijn baan in NL op, nam afscheid van familie en vrienden, verhuurde mijn woning en ging ervoor. Ik solliciteerde nog vanuit NL op een baan die mij op het lijf geschreven was en werd meteen (!) aangenomen. Ik heb nu een hele leuke baan bij de staat Georgia in een functie die erg lijkt op wat ik NL ook al deed. We wonen nu na 4,5 jaar noodgedwongen pendelen eindelijk samen in Atlanta, de stad waar ik de afgelopen jaren van ben gaan houden en waar we ons allebei thuis voelen. Against all odds.

De moraal van dit verhaal: NOTHING IS IMPOSSIBLE. Natuurlijk is elk verhaal anders en altijd zijn er weer andere tegenslagen en tegenvallers, maar als je écht wilt en 'all the stars align', dan zou het zomaar kunnen dat je krijgt wat je wilt.....

-- Nico

[Aïda]

Wat een prachtig verhaal Nico! Hoe lang woon je nu al in Atlanta?

[kastelke]

Toen kwam ineens tot mijn niet geringe verbazing DE envelop van het KCC bij mij binnen.

Weeral zo'n leuk verhaal!
Enerzijds hadden jullie de luxe van het feit dat je vriend piloot is, dus je zag elkaar wel meer dan het gemiddelde paar. Maar toch, inderdaad, je vraagt je wel af of dat het soort relatie is dat je ook op lange termijn wil/kan volhouden... Dus die enveloppe was echt wel een super geschenk!

[kastelke]

Ik kom al best een tijdje op dit forum, alleen had dit draadje gek genoeg nog nooit gezien.

Nico, dit heb je waarschijnlijk ook nog niet gezien: http://www.allesamerika.nl/forum/viewto ... ead#unread

[Sandy]

Ik kom al best een tijdje op dit forum, alleen had dit draadje gek genoeg nog nooit gezien. Ik heb op dit forum al heel wat informatie en inspiratie opgedaan en mag nu weleens iets 'terug' doen vind ik zelf.

Ja ongelofelijk dat ze van dit briljante topic nog geen stickie hebben gemaakt

Sandra

[Mickey84]

Bangelijk mooi verhaal.

Mss foto's van waar je woont?
Altijd leuk om te bekijken.

[ANY]

Mooi verhaal. Geweldig dat het je gelukt is.

[Coyote]

Ja ongelofelijk dat ze van dit briljante topic nog geen stickie hebben gemaakt

Volgens mij is dit allang een sticky. Kan er tenminste niets over terugvinden in het archief van de moderators wanneer dit een sticky is geworden.

Roland

[Bandido]

Ik kom al best een tijdje op dit forum, alleen had dit draadje gek genoeg nog nooit gezien.

Nico, dit heb je waarschijnlijk ook nog niet gezien: http://www.allesamerika.nl/forum/viewto ... ead#unread

Nee, inderdaad. Zal ik nog even invullen!

Iedereen trouwens bedankt voor de sympathieke reacties!

[Sandy]

Ja ongelofelijk dat ze van dit briljante topic nog geen stickie hebben gemaakt

Volgens mij is dit allang een sticky. Kan er tenminste niets over terugvinden in het archief van de moderators wanneer dit een sticky is geworden.

Het is nog waar ook

[Jerry & Diana]

Wat een leuke verhalen !!

[margijs]

WOW wat een geweldige/pakkende verhalen, was gisteravond al begonnen met lezen en vandaag na mijn werk heb ik de rest gelezen... Super!!!

Gr Marion

[natasja]

ik denk ik zal ook maar eens reageren ,

Ik heb mijn aanstaande man ontmoet via een vlucht van Delta airline in 2006 ik was op dat moment eigenlijk helemaal niet bezig met een relatie ik had juist net mijn relatie beeindigd,mijn ex-vriend is ook amerikaan... en die relatie liep niet vanwege te groot leeftyds verschil !! En had net met mijn zus een aantal dingen opgehaald by hem en op de terug weg naar huis.
Mijn aanstaande Delynn was net opweg naar Kuweit waar hy voor de Navy aan het werk moest voor nog eens 6 maanden... Delynn had net zijn relatie met zijn 2 vrouw beeindigd ... en lag in een zware echtscheiding . Hy was juist voor een week thuis gekomen omdat Delynn zijn moeder geopereerd werd aan dr hart !!! (delynns moeder maakt het nu weer goed) Toen hy terug vloog , zag hy mij en me zus zitten by de gate terwijl ik het niet eens in de gaten had en me zus wel en zoals zussen doen waren we druk aan het praten, eenmaal in het vliegtuig bleven de stoelen voor ons leeg ben ik daar gaan zitten dat we wat konden slapen. me zus in onze stoelen en zowel ik in de andere stoelen !! en mijn stoelen bracht me ook dichter naar delynn die schuin tegen over me zat ... Net na dat onze vlucht was opgestegen sliep me zus all en vroeg Delynn wat ik aan me arm had ..... had me arm in een mitella had me schouder gekneust en dat legde ik Delynn uit en voor we het wisten waren we in gesprek ........ ik hoorde mezelf zeggen je mag rustig by me zitten hoor en in eerste instantie schrok van de reaktie dat hy dat wel wou ..... we waren byde beetje nerveus maar dat was snel over .. we hebben de hele vlucht over ons levens zitten praten en voor we het wisten waren we aan het landen op Amsterdam we wisselde onze emails uit en ..... dronken samen nog wat op schiphol .
Me zus die vond het helemaal super vond schoot paar keer in de lach omdat ik echt had gezegt voor de vlucht ; voor mij geen man meer!! Zo zie je maar het lot bepaald soms anders

Toen Delynn en ik afscheid moesten nemen keek hy me diep in de ogen en zoende mij toen voorde eerste keer het was een heel raar afscheid ik was bly dat ik hem had ontmoet maar moets ook zo snel afscheid nemen...... op de terug weg naar huis bleven mijn gedachten by hem toen ik thuis keek op me emails zag ik dat hy me had gemaild van uit schiphol hy vond het super dat hy me had ontmoet en ik was konstant in zijn gedachte en hy kon me totaal niet vergeten ....... van af die tyd dat hy in Kuweit zat en tot dat hy terug in Usa was belde we , emailde we dagelijks.......
Hy overstelpte me met wekelijk met bloemen en super lieve kaartjes ...... toen hy in mei terug vloog naar huis zat hy een week later weer op de vlucht van Delta airlines op weg naar my en de kinderen ... het weerzien op schiphol was fantastisch ... ook de eerste ontmoeting met de kinderen liep van af het begin heel goed en hy en me ex -man konden het ook heel goed vinden na een aantal weken by mij te zijn gebleven , ben ik met hem voor een aantal weken mee gegaan met hem ...... ook de ontmoetingen met zijn familie verliepen heel goed en werd met open armen onthaald door zijn ouders en zijn broers en ooms en tante neefjes en nichten. Met Delynns zijn zoon en ik konden het gelijk heel goed vinden net als Delynns 1ste vrouw die me hartelijk ontvangde tydens het bezoek en gelijk ook kwa vriendschap goed klikt en tegen Delynn zei dat hy dit keer een goede keuze had gemaakt .

Toen Delynn de 2 keer in september terug kwam had hy een verassing voor me iets wat ik niet verwachte tydens mijn optreden (BEN ZANGERES ) voor een zaal van 1200 mensen ging Delynn op zijn knieen en vroeg hy mij ten huwlijk ..... waar ik een volmondige ja opgezegt heb
het leuke was dat Delynn had eerst de toestemming aan mijn ex man had gevraagd of hy het okay zou vinden dat hy voor zijn kinderen zou zorgen in de Usa . mijn ex man vond dit super en vertelde dat de kinderen geen betere stiefvader konden krijgen . En regelde met de band dat Delynn me ten huwlijk kon vragen op het podium ...... toen ik van het podium af kwam vertelde hy me dat hy had zelf het perfecte huis gekocht voor ons gezin in GA Macon zonder dat ik het wist .... dus ik was heel verbaast en bly .T
oen we het de kinderen hebben verteld waren ze uitzining en vroegen gelijk wanneer we naar de usa gingen hihiih,
(Ik zelf zit in een vast voorprogramma van de Tribute to the catsband ,mandy-mae.bravehost.com is mijn site )

In December ben ik nog terug gegaan voor een paar dagen vanwege de kerst en delynns verjaardag en in Januari veraste hy me met een romantische reis naar het zonnig Hawaii .wat ons heel goed deedt .....Na Hawaii hebben we ons K1 visum gestart zodra we thuis waren ondertussen zijn we all goedgekeurd in de Usa en wachten we op het nieuws van het Consulaat .Delynn zal dit jaar voor aantal maanden naar Washington dc moeten vanwege de verkiezingen , maar daar komen we zeker over heen zolang we by elkaar zijn kan kunnen we de wereld aan ,
Ik ben dus nog niet definitief in the states maar all deze verhalen helpen zeker.Het beeld wat ik nu all heb van alle keren dat ik ben geweest is alles voor mij heel positief en zie ik het voor onze kinderen zeker goed in .
zo zie maar weer wat Delta airlines allemaal niet kan doen !!!!!

[Petra/VS]

Een mooi verhaal van liefde op het eerste gezicht, Natasja! Ik wens jullie veel geluk in de toekomst!

[Becs08]

Wat een prachtige verhalen allemaal!!! Natasja, veel succes met alles

[peet]

Zo is ieder zijn verhaal weer anders. Ik ben geloof ik, midden in deze rij, een beetje een roekie.
De broer van opa verhuisden al heel jong naar NY. Starte hier een olie bedrijf. Een broer van mijn vader emigreede op zijn 19de ( nu 60 jaar geleden) naaar de VS om in het bedrijf bij zijn oom te gaan werken. Later starte hij zelf een olie bedrijf.
Van kinds af aan was ik al gefasineerd door mijn oom in dat verre Amerika. Vrij regelmatig kwam hij over naar Nederland en met grote regelmaat gingen familieleden bij hem op bezoek. Mijn vader echter stapte voor geen geld in een vliegtuig en zo waren wij de enige die hier nog nooit geweest waren.

Toen mijn oma overleed liet ze mij een leuk bedrag na en daarvan wilde ik dan toch eindelijk eens naar NY. ik was 19 jaar. Maar ik durft niet te vliegen.
Jaar na jaar werd het uitgesteld. Elk jaar was er wel een ander goed excuus.
Op mijn 32ste moest ik voor mijn afstuderen van mijn werk naar Londen vliegen. Ik heb het werkelijk bijna in mijn broek gedaan en ik beloofde mijzelf dat ik nooit meer in zo'n ding ging vliegen. Ik ben met de boot terug naar Nederland gekomen. 2 weken later hoorde we dat mijn oom een hart operatie moest onder gaan en mijn tante tegen mij zei. Als je het nu niet doet komt het er misschien nooit meer van.

Dus trok ik de stoute schoenen aan en boekte we een peper dure ticket ( met kerst) en we verstokken naar NY.
Wij vonden het geweldig. Zo'n mooi land, we waren verkocht.
Vanaf dat moment vloegen we elk jaar naar hier en mijn oom en tante lieten ons heel noord oost Amerika en een stukje van Canada zien.

Mijn oom zei telkens als we er waren. Kom toch hierheen meid. Enig zoek werk toen vertelde dat dit niet zo simpel was. Iest wat mijn oom maar niet kon begrijpen. In zijn tijd ging dat allemaal wat makkelijker.
Bovendien hadden wij in Nederland net een eigen zaak gekocht, dus ging het plan de ijskast in. Maar het bleef knagen en trekken.

Op een van de vakanties kwamen wij in contact met een kennis die een eigen motel had in Warrenburg NY en dat wilde hij verkopen. Wij waren verkocht.
Dit keer zijn we dieper gaan graven wat de mogelijkheden waren van hier een bedrijf starten. En de mogelijkheden bleken er te zijn. En na alles goed op een rijtje te hebben gezet hebben we de knoop doorgehakt. Zaak in Nederland verkocht en een E2 procedure begonnen.

Verre van makkelijk want je moet eerst zorgen dat er geld is voor je daarwerkelijk aan deze procedure kunt beginnen. Dus je verkoopt je zaak terwijl je nog geen 100% zekerheid hebt dat je ook een visum krijgt. Bovendien heb je dan geen inkomen. Ik ben wel blijven werken bij mijn toenmalige werkgever om niet te veel spaargeld te laten verdwijnen aan 10 maanden levensonderhoud.

Aangezien wij boven de zaak in Nederland woonde betekende de verkoop ook verhuizen. Al onze meubels en spullen zijn in opslag bij het verhuisbedrijf gegaan en wij verhuisden naar een trailer op een vakantie park.
Dit was in dec 05. Eind januari werd duidelijk dat het motel dat wij op het oog hadden niet voor ons budget was. In feb vlogen wij wederom naar de VS om een motel te zoeken. Na diverse bedrijven te hebben gezien kwamen wij in Fort Ann NY terecht. In April was de verkoop rond en kon de visa beginnen.
In augustus moesten wij echter weer verhuizen omdat de gemeente geen permanente bewoning op het vakantie park toestond en gedwongen moesten we dus weer verhuizen. We wilde absoluut in het eigen dorp blijven om de school van de meiden niet verder in het honderd te schoppen dan nodig was. Gelukkig konden we in een gemeubileerd huis van een kennis trekken.

op 10 oktober 06 kwam het verlossende telefoontje van het consulaat dat we goed gekeurd waren. Op 24 oktober arriveerde we in Castleton NY in het huis van mijn oom. Hier zouden we blijven tot de overdracht.

Helaas bleken wij een motel gekocht te hebben van een compleet gestoort mens. Uiteindelijk na 3 maanden ellende met het mens en de banken was het rond en konden we een overdracht datum bepalen. Inmiddels waren woonden wij al in het motel zodat de kinderen naar school konden.
Toen wilde de eigenaar ineens veel meer dan de afgesproken prijs hebben. Dit was voor ons de druppel en ook onmogelijk. De bank zou ons dit nooit geven. De verkoop liep stuk.

De aanbetaling die op een escow account stond wilde mevrouw ook niet vrij geven en tot de dag van vandaag staat dat er nu nog. Via een rechtzaak moeten we dit terug zien te krijgen. Duidelijk mag zijn dat een gedeelte nooit meer terug komt maar al weg is aan advocaat kosten.

Dus jan 07. Dak en thuisloos met 2 kinderen in de VS en geen zaak. En kon de zoektocht opnieuw beginnen. Gelukkig liepen wij dat zelfde weekend tegen een ander motel aan in Oneonta NY. Binnen 5 weken was alles rond. En konden we over dragen. Dit is gebeurd op 23 feb 07.

Inmiddels wonen we hier dus nu ruim een jaar in onze eigen zaak en zijn 1,5 jaar in de VS. Ons motel loopt goed, maar het is een bedrijf dat door de vorige eigenaar verwaarloost is en geen goede naam heeft. Iets wat ons van te voren heel erg duidelijk was. Maar wij zagen de mogelijkheden om hier een bloeiend motel van te maken.
Inmiddels hebben we de eerste winter overleeft. 6x de omzet verdubbelen klinkt leuk in de winter, maar 6x bijna niks is nog niet veel. De eerste zomer hebben we boven verwachting gedraait en wij hadden van de winter meer verwacht. We hebben iets te veel geinvesteerd in renovaties en iets te weinig reserves voor de winter overgehouden. Gevolg is dat we financieel aan het einde van ons latijn zijn, ondanks dat ik inmiddels mijn oude beroep heb opgepakt en een behoorlijk salaris verdien. Zonder dit hadden we het niet gered. Maar we hebben het ergste gehad (hopen we ) en het nieuwe seizoen is als een speer van start gegaan.

We zouden voor geen geld terug gaan naar Nederland. We genieten elke dag van de natuur en dit geweldige land. We hebben het afgelopen jaar meer beleefd dat in menig in 10 jaar. We wonen in een vrij ruig gebied en zijn beslist de nadelen van Amerika tegen gekomen. Om nog maar te zwijgen van de idioten die we met grote regelmaat in ons motel tegen komen. (zie onze blog) Maar ook beslist veel leuke mensen...we zijn inmiddels door schade en schande wijs geworden.
Ook mijn baan als General Manager van een grote McDonald's in Albany is wel even anders dan dezelfde baan die ik in Nederland had. De werkmentaliteit van up state New Yorkers is rond uit vreselijk. Maar ook hier ook hier zijn vele leuke kanten en vele uitdagingen.

De meiden 12 en 16 doen het geweldig op school en spreken vloeiend engels. De jongste sprak bijna geen engels toen we hier kwamen en heeft nu een rapport afgelopen week waar het laagste cijfer een 8 is.
De dames zijn al aardig ingeburgerd.

Mochten ons visum ooit niet meer verlengt worden dan nog gaan wij niet terug naar Nederland. Onder geen beding!
Ons visum (nu voor 5 jaar) zal ons nog de nodige grijze haren gaan bezorgen want onze kinderen worden illigaal op de dag dat ze 21 worden. Voor die tijd zullen we hier maatregelen voor moeten nemen.

Inmiddels is het lente aan het worden in NY en de boekingen lopen binnen. Vol goeie moed gaan we het 2de zomer seizoen in.

[Dento]

Jee, Petra, wat een verhaal - geweldig om te zien wat jullie toch hebben bereikt, ondanks alle tegenslag!

Erg inspirerend: waar een wil is, is een weg, al is die weg misschien niet de makkelijkste...

Als ik dit zo allemaal lees, begint het toch weer te kriebelen - ik denk dat ik onze beslissing maar definitief ga maken en dat we gewoon gaan verhuizen in november!

[Coyote]

Natasja en Peet,

Wat een boeiende verhalen! Leuk om te lezen hoe jullie in Amerika terecht zijn gekomen.

@ Peet: Mocht ik ook in de buurt van Oneonta, NY komen dan verblijf ik graag eens in jullie motel.

Roland

[vana]

@ Natasja. Wat een mooi verhaal! Ik wens je heel veel geluk in de toekomst in Amerika.

@Peet
Leuk om het hele verhaal nu eens te lezen. Ik lees elke dag je weblog en geniet van alle verhalen die je schrijft. Jullie leven is zeker niet saai te noemen.

Marjon