klinkt een beetje zoals de dorpsmentaliteit in NL..Texas Boy schreef:Mijn ervaring met de stadse communities waar iedereen elkaar helpt je geen dingen moet doen wat de rest niet aanstaat, denk aan te hoog gras, blauwe voordeur of een auto teveel op de driveway.
Wat ook opvallend is dat hoe duurder het wijk hoe stugger de verkoper is, meestal kom je niet verder dan de stoep, alles word buiten geregeld, men lijkt wat paranoia 
Ik zit daar vaak ook niet op te wachten. Heel soms is het leuk, maar het gebeurd wel heel vaak.MaVi schreef: Persoonlijk moet ik er niet aan denken dat iedereen praatjes met me komt maken
We hebben elkaar uiteindelijk helemaal niet gezien. En dat terwijl ik me er zo op verheugd had haar na al die jaren weer te zien en haar vriend te ontmoeten....Bennogr schreef:Bewijst dus weer eens hoe anders de VS is dan Nederland. Wat voor Texas Boy de "grote stad" is, is voor een Newyorker een plattelands dorpje
Hoe vaak past New York ook alweer in Texas 
Ja, dat was ook mijn eerste indruk. En een NLse "Vereniging van Eigenaren" kan ook verschrikkelijk zijn (weet ik uit eigen ervaring), maar is meestal alleen actief bij appartementen. In de VS kunnen bepaalde blokken of (gated) communities ook een HOA hebben. Maar dat geldt natuurlijk lang niet altijd. Sterker nog, wij hebben onze woning uitgezocht juist omdat er geen HOA was, maar de woning "fee simple" is. Al zouden wij ons huis knalpaars willen schilderen, dan kan dat.Petra/VS schreef:Die ervaring van Hans is er meer, als er een Home Owners Association is.
. Ik vind het wel leuk al die verschillende architectuur en kleuren, maakt de buurt allerminst saai.
Voor mijzelf sprekend vind ik iemand een vriendin, als ik daar heel regelmatig dingen mee onderneem en het contact wederzijds is. Ook bel ik een van hen, als ik met iets zit en omgekeerd. Een kennis is iemand, die ik ken (vandaar het woordJayLovesUSA schreef:Maar wanneer weet je nou of iemand écht een vriend is. Ik bedoel, als iedereen aardig doet, hoe maak je dan ooit onderscheid tussen vrienden en kennissen? Amerikanen gaan toch ook wel bij elkaar op bezoek (en gaan dus toch ook wel eens op uitnodigingen in)?
), maar waar ik niet heel veel mee omga. Ik heb, even tellen, vier echte vriendinnen (allemaal Amerikaans) en een hele rits kennissen. En ja, Amerikanen gaan zeker bij elkaar op bezoek en we gaan ook regelmatig met vrienden uit eten of er zijn feestjes bij mensen. Mijn Amerikaanse man geeft bijvoorbeeld een Super Bowl feestje voor zijn vrienden over twee weken (ik ben er dan niet). Waarom zou je dat laten merken? Dan negeer je zo iemand toch gewoon zoveel mogelijk?En wat trouwens als je iemand niet mag? Hoe laat je dat merken?
Ja, dat is jammer voor RiverCola, maar die ene persoon betekent natuurlijk niet, dat alle Amerikanen zo zijn.Het verhaal van RiverCola vond ik tekenend. Hoe kan zo'n Amerikaanse nou telkens zeggen: geweldig dat je hier komt, maar er geen barst van meent??
. Mijn Amerikaanse vriendin en ik hebben het daar weleens over. Zij verdeelt haar "friends" in drie categorieen: 1. zijn degenen, die je dag en nacht kunt bellen, als je iets dwars zit 2. zijn degenen, waarmee je om een bepaalde reden bevriend bent, hardloopvriendin, fotografievriendin etc. en 3. zijn de mensen in de buurt, bijvoorbeeld, die je wel uitnodigt op feestjes en af en toe iets mee doet, maar niet echt bevriend mee bent volgens Nederlandse begrippen. Ik denk dat een echt Nederlands uitgangspunt is. In Nederland lijkt het alsof men vooral voor de eerlijkheid is, ook als dat betekent dat je laat merken dat je iemand niet mag. Ik heb met mensen gewerkt die letterlijk niet eens "goedemorgen" konden zeggen omdat ze iemand niet mochten ofzo. Hier is dat echt ongehoord. Als je iemand niet mag, dan zien ze dat hier niet als een reden om niet vriendelijk te zijn. Maar je houdt het dan, in tegenstelling tot mensen die je wel mag, bij een enkele beleefdheid ("Hey, how are you.."), in plaats van een langer gesprek.JayLovesUSA schreef:
En wat trouwens als je iemand niet mag? Hoe laat je dat merken?
Ik ken gelukkig niemand waar ik echt een gloedhekel aan heb, maar wel een paar mensen die niet zo graag mag. Ik ben gewoon beleefd en heb af en toe een kort en oppervlakkig gesprek, maar ik zal zelf het initiatief niet nemen om iets met ze te ondernemen.JayLovesUSA schreef:Oei, moeilijk om dat uit te leggen, maar je merkt het wel. Echte vrienden kan je op elk moment van de dag bellen en als je iets nodig hebt mag je het altijd lenen of zelfs hebben. Je wordt overal voor uitgenodigd en je merkt dat ze aan je denken, etc.Maar wanneer weet je nou of iemand écht een vriend is. Ik bedoel, als iedereen aardig doet, hoe maak je dan ooit onderscheid tussen vrienden en kennissen? Amerikanen gaan toch ook wel bij elkaar op bezoek (en gaan dus toch ook wel eens op uitnodigingen in)?
Verder noem ik ook iedereen "friend," "acquaintance" is zo'n mond vol en ik heb gewoon verschillende soorten vrienden. Soms wordt een vriendschap hechter met tijd, soms verwatert het een beetje.
En wat trouwens als je iemand niet mag? Hoe laat je dat merken?
