Hoe voel jij je in Amerika?

[Grandu]

Het huis staat tegenover de schuld, niet jij persoonlijk.

Is dat niet waar een hypotheek om draait? Een onderpand: het huis dus?

Derk

[OscarG]

Maar volgens mij is dat wel anders in Nederland dan in Amerika inderdaad. Ik dacht ook dat het makkelijker is in Amerika om van je huis af te komen. Je blijft op een of andere manier niet met de rest van je hypotheek zitten als schuld als je de hypotheek niet meer betaalt en de bank je huis terug neemt. Hoe het precies werkt weet ik ook niet. Wel interessant om echt eens de feiten van te weten.

[Bramster]

> Is dat niet waar een hypotheek om draait? Een onderpand: het huis dus?

In veel landen niet. Is het huis bij gedwongen verkoop niet genoeg om de schuld op het huis te betalen dan ben je persoonlijk verantwoordelijk voor de rest schuld.

[dutchie_in_boston]

de meeste hypotheken in amerika zijn 'no-recourse loans' - na een faillissement of nadat je de huissleutels aan de bank hebt gegeven, ben je persoonlijk niet verantwoordelijk voor het verschil in het lening bedrag en wat de bank vangt voor het huis. En al die leuke dingen die je hebt gekocht van de overwaarde? Die mag je hier houden. Dat is dus een enorm verschil met Nederland. Maar studieleningen raak je hier, op dit moment, nooit kwijt (tenzij je ze aflost natuurlijk), ook niet na een faillissement.

[Ziva]

Ik heb een goede vriendin in Chicago en die zat diep in de schulden. Afijn, met een foreclosure van haar huis boven haar hoofd moest ze voor de rechtbank verschijnen en werd er een regeling getroffen om haar schulden te betalen. Dit betrof creditcard schulden en die schijnen dan weer anders te zijn dan andere schulden.

Het bizarre was dat haar advocaat letterlijk zei "Is je auto afbetaald?" waarop zij zei "Ja, dat is zowat het enige wat ik wel helemaal betaald heb". Toen zei de advocaat "Hmmm dat is jammer, kun je geen nieuwe kopen op afbetaling?". Wat blijkt, om een volledige kwijtschelding van die schulden en afbetaling te regelen was het gunstiger als haar auto ook niet afbetaald zou zijn.

Dan denk ik wel

[rvd4always]

Waarom kwamen deze mensen niet in aanmerking voor medicaid?

Deze mensen voldeden waarschijnlijk niet aan de inkomens-eisen om aan medicaid mee te mogen doen.

[JayLovesUSA]

Mensen, mensen!
Terug on topic alstublieft! Het was niet de bedoeling dat dit topic uitloopt op een politieke discussie, maar dat het gewoon gaat om de vraag: Hoe voel jij je als Nederlander in Amerika?

[Texas Boy]

Voel me kiplekker (Chicken fine)

[DixieChick]

LOL - ik ook. Ik sta er meestal niet eens bij stil dat ik Nederlander ben.

[Rudolfje]

Zo lang ik mijn baan heb en er niemand van het gezin ernstig ziek is is er niets aan de hand, ik hou altijd wel de mogelijkheid open om ooit terug te keren naar Nederland. Ik heb dan ook een afspraak met een vorige werkgever dat ik daar in dat geval tijdelijk kan gaan werken zodat ik weer onder het sociale stelsel van Nederland zal vallen. Always have a back-up plan zullen we maar zeggen.

Ruud

[ANY]

Mensen, mensen!
Terug on topic alstublieft! Het was niet de bedoeling dat dit topic uitloopt op een politieke discussie, maar dat het gewoon gaat om de vraag: Hoe voel jij je als Nederlander in Amerika?

Happy. Snug as a bug in a rug. In m'n element.

[Loek]

Kan ik geen antwoord op geven; ik ben geen nederlander. Maar als amerikaan voel ik me hier prima op mijn plek.

[Petra/VS]

Hoe ik me hier voel? Thuis. Net weer vanuit Mexico in de VS aangekomen, in Houston door immigratie en een vriendelijke "welcome home". Dan bij de landing het verlichte Capitool in de verte zien liggen, er is geen betere thuiskomst.

[Georgie]

Helaas zie ik dit topic veel te laat, had me graag wat eerder in het gesprek willen mengen. Met als risico als spuit 11 opgevat te worden, hier mijn two cents.

Wat betreft de joggingbroek en de Walmart. Dat doe ik hier ook, naar de Albert Heijn. Goed, ik heb dat opgepikt toen ik in Amerika woonde (en in Engeland later) en ging ook in m'n joggingbroek naar school (niet altijd, soms, wanneer ik geen zin had om me aan te kleden), en dat was daar heel geaccepteerd. Ik weet nog goed hoe ik me daar over verbaasde. Ik kopieerde slechts de Amerikanen die het al deden, en de eerste keer voelde ik me heel gespannen, alsof iedereen op me zat te letten, wat natuurlijk niet het geval is. Ik zag het echt als een verademing: Je kon totaal jezelf zijn, mensen vonden je niet aardig om je merk kleren, maar om wie je was, ongeacht hoe je er uit zag. Ik heb dat dus altijd als een positief iets gezien, dat er door je kledingstijl heen werd gekeken. Maar, er is natuurlijk niets mis mee met verzorging en mooie kleren aantrekken. En er zijn genoeg Amerikanen die dat ook doen. Maar ik moet wel zeggen dat ik er makkelijker door ben geworden. Ik vind het eerder 'kneuterig' van de Nederlandse mentaliteit dat blijkbaar boodschappen in je joggingbroek als raar wordt opgevat. Tegenwoordig is het echter al een stuk geaccepteerd. Veel van mijn leerlingen kwamen ook in joggingbroeken naar school, en ik ga dus ook gerust in m'n jogging broek de deur uit als ik even een boodschap moet doen. Ik heb daar geen problemen mee en ik zie het steeds vaker in Nederland.

Verder meng ik me niet in de politieke discussie, want daar heb ik te weinig verstand van en geen mening over.


Verder on topic:

Waarom vind ik Amerika leuk. Wat heb ik met Amerika? Het is de vraag die mij al m'n hele leven bezig houdt. Al vanaf m'n 7e dat ik die Kleine Huis boeken verslond, waarin geschreven werd over de pioniersdrang om naar het westen te trekken en je eigen land te ontginnen met een weddenschap met Uncle Sam, ben ik zo gefascineerd door dit land. Ik voel de historische waarde en hedendaagse werkelijkheid van de American Dream elke keer dat ik me bezig hou met het land, of dat nou een bezoek is aan het land, of er over lees. Het is het land van de self made man, heb je een droom, maak hem werkelijk! Het is een land wat zo z'n eigen motto naleeft, je voelt (tenminste, ik voel) aan alles wat die (relatief korte) historische waarde daar van is. Ik vind dat echt heel bijzonder. Amerika leeft en bruist, (en verzinkt af en toe), in z'n eigen idealen. Ik vind dat een heel fascinerend concept om te zien, en nog meer om zelf te ervaren.

Mijn grote droom als tiener was het om dat zelf mee te maken. En ik mocht op een highschoolyear. Ik ben ook mijn droom achterna geleefd, mijn eigen American Dream. Hier heb ik zo veel geleerd en met name over zelf acceptatie. Ik schreef het net al in de alinea van de joggingbroek, wat slechts een voorbeeld hier van was. Be who you want to be, leek wel het credo van mijn Amerikaanse highschool. Nou heb ik waarschijnlijk geluk gehad, want ik zat op een hele liberale, oude hippie school in dito gebied, waar iedereen elkaar echt totaal accepteerde hoe ze waren. De cheerleaders waren niet het populairste stel meiden van de school. Natuurlijk waren er wel groepjes, maar ik heb me zelden zo snel ergens thuis gevoeld en ben zo 'breed' opgevangen door de diversiteit van mensen. Natuurlijk zijn er ook andere gebieden in Amerika, waar het misschien er anders aan toe gaat (denk aan strenge Mormonen, of Amish, om maar even hele erge extremen te noemen, en in een small town in Nebraska is de mentaliteit anders dan in NYC), maar dat vormt de fantastische basis van Amerika: De diversiteit.

Het is een land van diversiteiten, de welbekende melting pot van culture, een smeltkroes, en men accepteert elkaar (steeds beter. Want slavernij vroeger is een ernstig issue). Samen leven ze met z'n allen de American Dream, samen met z'n allen begrijpen ze die droom, het is de onderliggende gedachte van het land. En dat maakte het als buitenstaander voor mij zo bijzonder: Ik was namelijk geen buitenstaander! Ik werd volkomen geaccepteerd, en ik voelde mij ook Amerikaan. Ik sprak vol trots over 'ons' land, en naarmate het jaar vorderde, durfde ik ook mijn hand op mijn borst te leggen als ik het volkslied zong. Dat werd gewoon geaccepteerd, omdat Amerika die grote diversiteit al kent.

Ik kan het gevoel wat ik bij Amerika krijg, nog altijd niet goed verwoorden, maar alles wat ik hier geschreven heb is wel een heel belangrijk aspect er van. Vele van ons kunnen er niet echt de vinger opleggen waarom wij nou zo Amerika gek zijn, wat dat gevoel precies is. Ik denk dat je wel kan zeggen: America is a mutual understanding.

[dennis-480]

hoi iedereen, misschien klinkt het raar ben nu 1e keer usa geweest, als eigen vakantie. maar voel me er echt helemaal thuis. heb 8 jaar op een tourringcar gereden door heel europa dus bijna alle landen gezien weken lang er geleeft, voornamelijk in frankrijk, spanje, oosterijk. dus heb in die 8jaar meer in me bus en hotels geslapen dan thuis. maar usa staat voor mij aan de top!!
en 2e land oosterijk. grrr dennis

[Skydriver]

Hoe ik me in Amerika voel? THUIS!

[Journalist]

Desondanks heb ik wel veel momenten dat ik me in de VS Nederlander voel. Al was het maar omdat ik lang en blond ben, en netjes gekleed (itt tot Amerikanen buiten de steden). Met mijn leren schoenen en overhemd val ik toch al gauw op, naast de kleinere, sportschoenen, baggy shirts/sweater en baseballcap dragende Amerikanen. Ik ben voor hun óf Europeaan óf homo. Ik heb sowieso weinig blonde mannen gezien in Amerika, of ligt dat aan mij?

Ik woon in LA, en ik ben echt verbáásd door de manier waarop mensen op mij reageren. Ja, ik ben lang, blond, blauwe ogen, maar had een beetje het idee dat iedereen in LA stunning is. Er wordt me te pas en te onpas verteld hoe mooi ik ben, en als ik uitga staan de mannen me aan te staren. Ik vind het vervelend: laat mij maar liever met rust.

Ik draag ook nettere kleding dan de gemiddelde Amerikaan en vooral op de fiets wordt ik dan weer verbaasd aangekeken.

Echt álles wordt hier met de auto gedaan! Ik vind het prima om een stukje te lopen of te fietsen, maar als ik dat voorstel krijg ik standaard een negatieve reactie. Weet je wel hoe ver dat is??

Ik heb hier ontzettend leuke, aardige, geïnteresseerde mensen ontmoet. Groot nadeel vind ik dat alles zo ver weg is, daardoor kan ik sommige dingen gewoon niet doen en zit ik wel eens alleen, aangezien ik geen auto heb.

[LeenG]

Ik woon in LA, en ik ben echt verbáásd door de manier waarop mensen op mij reageren. Ja, ik ben lang, blond, blauwe ogen, maar had een beetje het idee dat iedereen in LA stunning is. Er wordt me te pas en te onpas verteld hoe mooi ik ben, en als ik uitga staan de mannen me aan te staren.

Hmm, laat de forumleden even mee-oordelen of genieten, foto!

[Pete.Z]

Iedereen op dit forum is Amerika-fan en er al vaak geweest, volgens mij. Waar ik benieuwd naar ben: waarom ga jij naar Amerika? Zijn het de mensen? De natuur? De ruimte? En voel je je in Amerika ook echt een Amerikaan? Of voel je je meer Nederlander?

In Nederland heb ik me nooit echt thuisgevoeld. Asociale mensen, geen discipline, voordringen, geen respect voor mensen in uniform (en de mensen in uniform laten ook maar wat makkelijk met zich sollen). Die dingen vind ik in Amerika geweldig. Vriendelijke mensen, veel ruimte, politie die nog de baas is, discipline in het openbare leven etc.

Desondanks heb ik wel veel momenten dat ik me in de VS Nederlander voel. Al was het maar omdat ik lang en blond ben, en netjes gekleed (itt tot Amerikanen buiten de steden). Met mijn leren schoenen en overhemd val ik toch al gauw op, naast de kleinere, sportschoenen, baggy shirts/sweater en baseballcap dragende Amerikanen. Ik ben voor hun óf Europeaan óf homo. Ik heb sowieso weinig blonde mannen gezien in Amerika, of ligt dat aan mij?

De originele vraag maar weer eens quoten, scheelt teruglezen.

Ik zelf voel me altijd helemaal thuis in Amerika, heerlijk, en dan vooral door de ruimte die je daar nog hebt.
Gelukkig kleed ik me ook hier thuis blijkbaar als Amerikaan, zo te lezen, alleen zonder witte sokken, dus ik val niet echt op daar.
Het asociale in Nederland herken ik niet echt, dat is generaliseren, en dat kan over Amerika ook.


Verder voel ik me gelukkig ook thuis in Nederland, maar lastig genoeg ook in Israel, Italië, Griekenland, Jordanië (raar eigenlijk) en op de meeste eilanden....dilemma dus.

[marcuscj]

Ik woon in LA, en ik ben echt verbáásd door de manier waarop mensen op mij reageren. Ja, ik ben lang, blond, blauwe ogen, maar had een beetje het idee dat iedereen in LA stunning is. Er wordt me te pas en te onpas verteld hoe mooi ik ben, en als ik uitga staan de mannen me aan te staren.

Hmm, laat de forumleden even mee-oordelen of genieten, foto!

Foto, please.
Een lang blond mooi meisje op de fiets alleen in LA.: lol
Al die mannen in LA denken ,waarom heeft die mooie meid geen boyfriend met een car.