Jammer van je vriendschap Rivercola.. Ik heb ook iets in die trant meegemaakt. Toen ik mijn man leerde kennen (in Zuid California), raakte ik goed bevriend met de vriendin van zijn beste vriend (beide Amerikanen). We konden goed met elkaar overweg, het was altijd lachen en urenlang kletsen. Ze beloofde ook van alles en maar de helft werd waargemaakt. Maar dat vond ik niet erg, want ik snapte ook wel dat het deels door Amerikaanse mentaliteit kwam en deels omdat ze het druk had met werk en familie enzo. Als ik in NL was mailden we elkaar veel en zei ze hoe leuk ze het zou vinden als ik in Cali zou komen wonen. We konden dan samen dit en dat doen.
Inmiddels waren mijn man en ik verloofd en had ik mijn fiancee-visa gekregen. Nog steeds hadden we veel contact en ik was blij dat ik in ieder geval een goeie vriendin had in Cali. Eenmaal aangekomen verwaterde het contact snel, ik belde steeds, maar kreeg constant de voicemail. Af en toe kreeg ik haar te pakken kletsten we urenlang en vroeg wanneer we zouden afspreken. En 1x heb ik met moeite iets af kunnen spreken. We waren naar het strand gegaan en als vanouds was het superleuk, we konden uren over van alles en nog wat praten, en we hadden buikpijn van het lachen.
Weer was het moeilijk om contact te houden, alleen maar voicemail en lege beloftes. Nou ja, na een paar keer voicemail vond ik het wel genoeg en heb geen contact meer gezocht. We hebben elkaar 1 jaar later nog een keer gezien, toevallig op een feestje van vrienden van ons, en deed ze alsof er niks was gebeurd. Terwijl ik zoiets had van "why did you blew me off?" Ze zei dat ik het niet persoonlijk moest opvatten, dat ze een moeilijke tijd had o.i.d. en ging ze vrolijk verder met nieuwe beloftes maken.
Ik ging nergens meer op in. Bleef nog wel aardig tegen haar. Maar vond het jammer en voelde me behoorlijk de fool. Wat me overigens wel opviel was dat ik nooit echte langdurige vriendschappen had met Amerikanen. En dat uiteindelijk mijn beste vriendin in Cali in Nederlandse was!
Onze vriendenkring was vrij internationaal, voornamelijk veel Europeanen. Wel frappant.
Met Amerikanen heb ik wel gehad over de verschillen bijv. qua afspraken maken tussen NL-ers en Amerikanen. Iemand vertelde mij dat het ook wel een LA-mentaliteit was. Heel erg met het oog op succes-gerichte mentaliteit. En dat je leuk en aardig bent "until something/someone better comes along".
Overigens prefeer ik de Amerikaanse beleefdheid wel, in het algemeen, vooral in de winkels enzo. Dat als je in de supermarkt iets zoekt, je aan wordt gesproken met wat humor "You look lost, how can I help?". Of dat je een compliment krijgt omdat je zulke mooie laarzen aan hebt.
Volgens mij voel je wel aan als je een compliment krijgt of het gemeend is of niet. Dat vond ik erg leuk hier, dat mensen makkelijk een compliment geven. Ben sindsdien ook wat positiever naar mensen toe. Het is ook wel een goeie manier om een gesprek te beginnen.
Echter, tijdens mijn werk als serveerster heb ik ook best wel vaak meegemaakt dat ik Amerikanen tegenkwam die vrij direct waren, of zal ik zeggen "rude"
Conclusie is denk ik dat het eraan ligt waar je bent in de VS en tjsa mensen zijn mensen, je hebt leuke en minder leuke en oprechte en minder oprechte Amerikanen en NL-ers
.
