AllesAmerika.com Forum

Ik ben nu al redelijk lang lid van dit forum dus het wordt wel eens tijd om mezelf een beetje voor te stellen Ik zal proberen het kort te houden ook al is dat lastig.

In 2008 heb ik via internet een Amerikaanse man leren kennen met wie ik een relatie kreeg. Dolenthousiast zocht ik naar mogelijkheden om naar Amerika te gaan. Hij wilde erg graag trouwen, kinderen en ook al was dat voor mij als nuchtere hollandse meid wel allemaal wat snel, ik ging erin mee. Toen kwam ik erachter dat naar Amerika gaan zonder te trouwen bijna onmogelijk leek en deed ik mee met de DV2010. Helaas werd ik niet geselecteerd en dat was maar goed ook want eind 2008 heeft de man in kwestie me enorm laten zitten toen ik met kerst naar Amerika ging om samen met hem te zijn. Waarom zal ik nooit weten en ik heb een lange tijd nodig gehad om hiervan te helen omdat ik echt kapot was van verdriet en geen antwoord kreeg op de vraag "waarom". Nu, jaren later denk ik dat hij een ander had maar niet het lef had me dat te vertellen.

In 2009 besloot ik wederom mee te doen met de DV2011 onder het mom "als ik win ga ik lekker naar Amerika, ik heb geen man nodig om daar naartoe te gaan". Diezelfde maand leerde ik wederom een Amerikaanse man kennen en ook al was ik erg voorzichtig (voor mij waren alle Amerikaanse mannen op dat moment risky zeg maar) ik werd toch enorm verliefd en kon dat gevoel niet stoppen. We kregen een relatie en zochten naar manieren om samen te zijn ook al was dat bijna onmogelijk omdat hij al 2 jaar lang in een hele nare scheiding verwikkeld was met een vrouw die enorme mentale problemen had en ze ook nog 2 kinderen hadden (een jongen van nu 15 en een meisje van 8 ). Toch bleven we dromen en ik kon dan ook niet geloven dat ik echt "DE" brief kreeg in mei 2010 dat ik uitgekozen was voor de DV2011. WOW.. we hadden er geen woorden voor ook al vroegen we ons serieus af... en als we dan samen zijn... wat dan? Zijn vrouw wilde namelijk alles hebben, volledige voogdij over de kinderen en ook alle bezittingen en door haar werk voor de overheid had ze ook een goede kans om dat allemaal voor elkaar te krijgen. Ik heb toen al gezegd, al moeten we samen in een doos wonen, we komen er wel uit.

In september echter besloot het "lot" toch anders. Zijn toen ex vrouw (ze waren net gescheiden en in Amerika heb je dan nog een maand of langer "bedenktijd" voor de scheiding officieel wordt) besloot een einde aan haar leven te maken. Overbodig om te zeggen dat ik zwaar geschokt was. Niet alleen omdat ik niet begreep "waarom" maar ook vooral niet waarom zij dat haar kinderen wilde aandoen. Ik heb zelf geen kinderen maar zelfs dan begrijp ik het niet. Mijn lief was kapot en we hebben samen een hele zware periode doorgemaakt.

In oktober heb ik mijn interview gehad en kreeg ik te horen dat ik naar Amerika mocht. Met gemengde gevoelens ben ik in november naar mijn lief toe gegaan om de omgeving te zien en vooral om zijn kinderen te ontmoeten. Die ontmoeting ging boven verwachting. Direct had ik een goed contact met zijn kinderen en we waren eigenlijk zelf nog het meest verbaasd daarover. In november heeft mijn lief me ook ten huwelijk gevraagd dus waren we vanaf die tijd verloofd.

Eind maart 2011 ben ik voorgoed naar Amerika vertrokken. Ik woon nu samen met mijn lief en zijn kinderen in een heerlijke omgeving en weet nu al dat ik nooit meet terug naar Nederland wil. Mijn band met de kinderen wordt elke dag beter en ook al weten de kinderen nog niet officieel dat we een stel vormen (voor nu ben ik Dads good friend), we hopen ze dat binnenkort te kunnen vertellen. Ik heb tegen mijn lief gezegd dat ik daarvoor de tijd wil nemen omdat ik het erg belangrijk vind dat de kinderen achter ons staan en als dat jaren duurt, dan is dat helaas zo.

Ik vind mijn verhaal heel bijzonder omdat het soms voelt alsof alle puzzelstukjes in elkaar zijn gevallen. Nog steeds heb ik gemengde gevoelens over de dood van de moeder van mijn liefs kinderen. Ik had haar graag willen ontmoeten. Aan de andere kant, ze was heel erg ziek en wilde niet meer leven. Dan is het misschien maar beter zo. Ik hoop dat de kinderen het nu en later een plek kunnen geven.

Wat de toekomst brengt zal de tijd leren. Voor nu genieten we samen van elke dag en realiseren we ons hoe bijzonder het is dat we elkaar ontmoet hebben en samen kunnen zijn

(kort houden slecht gelukt dus, hopelijk wel begrijpelijk )

Leuk om je verhaal eens te lezen Ziva.. 'Welkom' is wellicht wat overbodig, but just in case..

Wow dat zijn zware dingen.
Ik ben blij dat je uiteindelijk goed terecht bent gekomen en gelukkig bent. Jij hebt zeker ook heel sterk moeten zijn om er doorheen te gaan, ook al is het andermans verdriet/leed.

Liefs, Assia

Altijd leuk om de verhalen van mensen te lezen - al is jouw verhaal niet altijd even leuk - en inderdaad een verlaat welkom

Dank jullie voor de lieve reacties.

En ja, het was best wel zwaar en nog steeds omdat het voor mij erg moeilijk is om te begrijpen waarom een vrouw die alles had/heeft toch niet meer wil leven. Helemaal omdat mijn lief haar echt alles had willen geven, zelfs voogdij over de kinderen omdat hij dacht dat zij hen meer kon bieden (met name financieel dan) ook al brak zijn hart bij de gedachte.

Soms denk ik dat het "beter" is dat het zo is gegaan omdat ik niet weet of we allemaal in harmonie met elkaar hadden kunnen leven en tegelijkertijd vind ik dat een vreselijke gedachte van mezelf omdat ik zie hoe moeilijk de kinderen het hebben met het gemis van hun moeder. En dan ook nog zo'n "kluns" als ik die dus geen kaas gegeten heeft van kinderen of opvoeden. Nou ja, dat laatste zorgt ook wel voor grappige momenten en al doende leer ik ook merk ik. Voorlopig vindt zijn zoon me erg "cool" (ik denk dat dat wel goed is om "cool" genoemd te worden door een 15 jarige haha) en zijn dochter is gek op knuffelen met me en ze maakt dagelijks hele mooie tekeningen voor me

Ziva, wat een verhaal! Hier en daar hadden we al wel flarden meegekregen, maar toch...
Het ziet er naar uit dat jullie het op de goede manier aanpakken. En die 15-jarige heeft misschien al wel door hoe de vork aan de steel zit.
Jullie wonen dus voorlopig nog niet samen? Ik ben benieuwd hoe de kinderen gaan reageren als je gaat vertellen dat je een belangrijker rol in hun leven zal gaan spelen. Veel succes! En bedankt voor je verhaal!

We wonen wel samen alleen weten de kids dus niet dat we samen zijn En soms denk ik dat de oudste het wel weet maar hij is nog niet bezig met meisjes dus heeft het zijn aandacht niet.

Wat een verhaal Ziva! Met alle ellende achter je en jullie zit je nu toch met de liefde van je leven (dat hoop ik tenminste voor je!) samen in de VS. Leuk om te lezen hoe dat allemaal gekomen is.

Kinderen weten sneller meer dan je denkt... zeker als jullie al samenwonen...

Ziva,

dat is een behoorlijk verhaal, maar goed dat je je geluk gevonden hebt in de VS.

Ook van mij nog een late welkom op dit forum.

Theo

Beetje verlaat welkom maar ach Fijn dat het zo goed gaat daar, hopelijk gaat het met de kids ook goed als je het grote nieuws verteld Rest mij nog de vraag, hoe kom jij aan al die Amerikanen? haha

Leuk om iemand te verwelkomen die al langer lid is dan ikzelf.
Bij deze: Welkom!