Ik zal proberen het kort te houden ook al is dat lastig. In 2008 heb ik via internet een Amerikaanse man leren kennen met wie ik een relatie kreeg. Dolenthousiast zocht ik naar mogelijkheden om naar Amerika te gaan. Hij wilde erg graag trouwen, kinderen en ook al was dat voor mij als nuchtere hollandse meid wel allemaal wat snel, ik ging erin mee. Toen kwam ik erachter dat naar Amerika gaan zonder te trouwen bijna onmogelijk leek en deed ik mee met de DV2010. Helaas werd ik niet geselecteerd en dat was maar goed ook want eind 2008 heeft de man in kwestie me enorm laten zitten toen ik met kerst naar Amerika ging om samen met hem te zijn. Waarom zal ik nooit weten en ik heb een lange tijd nodig gehad om hiervan te helen omdat ik echt kapot was van verdriet en geen antwoord kreeg op de vraag "waarom". Nu, jaren later denk ik dat hij een ander had maar niet het lef had me dat te vertellen.
In 2009 besloot ik wederom mee te doen met de DV2011 onder het mom "als ik win ga ik lekker naar Amerika, ik heb geen man nodig om daar naartoe te gaan". Diezelfde maand leerde ik wederom een Amerikaanse man kennen en ook al was ik erg voorzichtig (voor mij waren alle Amerikaanse mannen op dat moment risky zeg maar) ik werd toch enorm verliefd en kon dat gevoel niet stoppen. We kregen een relatie en zochten naar manieren om samen te zijn ook al was dat bijna onmogelijk omdat hij al 2 jaar lang in een hele nare scheiding verwikkeld was met een vrouw die enorme mentale problemen had en ze ook nog 2 kinderen hadden (een jongen van nu 15 en een meisje van 8 ). Toch bleven we dromen en ik kon dan ook niet geloven dat ik echt "DE" brief kreeg in mei 2010 dat ik uitgekozen was voor de DV2011. WOW.. we hadden er geen woorden voor ook al vroegen we ons serieus af... en als we dan samen zijn... wat dan? Zijn vrouw wilde namelijk alles hebben, volledige voogdij over de kinderen en ook alle bezittingen en door haar werk voor de overheid had ze ook een goede kans om dat allemaal voor elkaar te krijgen. Ik heb toen al gezegd, al moeten we samen in een doos wonen, we komen er wel uit.
In september echter besloot het "lot" toch anders. Zijn toen ex vrouw (ze waren net gescheiden en in Amerika heb je dan nog een maand of langer "bedenktijd" voor de scheiding officieel wordt) besloot een einde aan haar leven te maken. Overbodig om te zeggen dat ik zwaar geschokt was. Niet alleen omdat ik niet begreep "waarom" maar ook vooral niet waarom zij dat haar kinderen wilde aandoen. Ik heb zelf geen kinderen maar zelfs dan begrijp ik het niet. Mijn lief was kapot en we hebben samen een hele zware periode doorgemaakt.
In oktober heb ik mijn interview gehad en kreeg ik te horen dat ik naar Amerika mocht. Met gemengde gevoelens ben ik in november naar mijn lief toe gegaan om de omgeving te zien en vooral om zijn kinderen te ontmoeten. Die ontmoeting ging boven verwachting. Direct had ik een goed contact met zijn kinderen en we waren eigenlijk zelf nog het meest verbaasd daarover. In november heeft mijn lief me ook ten huwelijk gevraagd dus waren we vanaf die tijd verloofd.
Eind maart 2011 ben ik voorgoed naar Amerika vertrokken. Ik woon nu samen met mijn lief en zijn kinderen in een heerlijke omgeving en weet nu al dat ik nooit meet terug naar Nederland wil. Mijn band met de kinderen wordt elke dag beter en ook al weten de kinderen nog niet officieel dat we een stel vormen (voor nu ben ik Dads good friend), we hopen ze dat binnenkort te kunnen vertellen. Ik heb tegen mijn lief gezegd dat ik daarvoor de tijd wil nemen omdat ik het erg belangrijk vind dat de kinderen achter ons staan en als dat jaren duurt, dan is dat helaas zo.
Ik vind mijn verhaal heel bijzonder omdat het soms voelt alsof alle puzzelstukjes in elkaar zijn gevallen. Nog steeds heb ik gemengde gevoelens over de dood van de moeder van mijn liefs kinderen. Ik had haar graag willen ontmoeten. Aan de andere kant, ze was heel erg ziek en wilde niet meer leven. Dan is het misschien maar beter zo. Ik hoop dat de kinderen het nu en later een plek kunnen geven.
Wat de toekomst brengt zal de tijd leren. Voor nu genieten we samen van elke dag en realiseren we ons hoe bijzonder het is dat we elkaar ontmoet hebben en samen kunnen zijn
(kort houden slecht gelukt dus, hopelijk wel begrijpelijk
)
En soms denk ik dat de oudste het wel weet maar hij is nog niet bezig met meisjes dus heeft het zijn aandacht niet.
Fijn dat het zo goed gaat daar, hopelijk gaat het met de kids ook goed als je het grote nieuws verteld 
