Werkomstandigheden Verenigde Staten

[Chargeotto]

Sinds bijna 1,5 jaar nu ken ik mijn vriendin in Amerika en heb plannen om over een jaar of twee te emigreren.
We praten onzettend veel op skype, schrijven brieven en zenden de hele dag door berichten, en kan daarom niet wachten om daar naar toe te gaan en daar een leven op te bouwen.
Helaas is een greencard bemachtigen niet eenvoudig, dus waarschijnlijk (tenzei ik ineens heel veel geluk heb in de greencard loterij) zal trouwen de manier zijn om over een jaar of twee daar echt te kunnen gaan wonen.

Nu maak ik me behalve dat ik alles daar geweldig vind wel veel zorgen over het vinden van een baan en de omstandigheden. Zelfs hier in Nederland weet ik niet zeker of software development echt "mijn ding" is. Na 4 jaar informatica had ik het helemaal gehad ermee en ben toen eerst een wereldreis gaan maken en ben bijna een jaar weg geweest. Onder andere ben ik tijdens mijn reis bijna een maand bij haar geweest, en weet sindsdien dat ik niet liever wil dan dat.
Nu ben ik echter eerst hier op zoek naar een baan, en het is hier al vrij lastig. Een bedrijf waar ik eerder gewerkt had gaf al aan dat ze heel erg tevreden altijd over mij zijn geweest, maar dat ze denken dat ik niet gelukkig zou worden van de complexiteit van de vacature die men had, en wees men daarom af. Daarna bij een groot detacheringsbedrijf geweest, maar daar kreeg ik meteen al niet echt een prettig gevoel met de kans een reistijd te hebben van 1 á 2 uur enkele reis afhankelijk van de klant. Inmiddels een kleiner bedrijf gevonden waar ik vergevorderd ben in het traject en daar waarschijnlijk als alles goed gaat deze week binnenkort kan beginnen als software ontwikkelaar. En ondanks dat het me leuk lijkt maak ik me gewoon erg zorgen dat ik het niet in me heb. In een eerdere baan was alles vrij complex en liep ik op me tenen om projecten te doen. Maar goed, ik hoop dat het nu in een echte baan eens stuk beter zal gaan, en wil daar ook alles voor doen.

Maar waar ik me ontzettend zorgen over maak is over de situatie in de Verenigde Staten, waar ik het idee heb dat een werkweek van 40 uur als een minimum wordt gezien, en dat daar onderling een enorme druk hangt om te presteren en extra te werken om hoger op het lijstje van je manager te komen. En 25 vakantiedagen (bij de baan die ik nu bijna binnen heb zullen dit er 30 zijn), terwijl dat met geluk daar maar 2 weken is klinkt als heel erg weinig. Ik wil de mogelijkheid hebben om naast mijn baan ook een leven te hebben. En werken vind ik prima, maar als dit tenkoste gaat van bijv. de mogelijkheid om eens een weekje naar Nederland bijv. te gaan met de feestdagen , lijkt me dat wel heel erg zwaar.
En begrijp me niet verkeerd, werken vind ik echt geen probleem, maar als ik dan lees dan het normaal is 's avonds soms vrijwillig door te gaan, dan maakt me dat best wel bang. En nu bijv. is er bij de baan hier de mogelijkheid om eventueel 36 uur per week te werken. En op dit moment ga ik dat niet doen, maar zeker mochten er ooit kinderen komen dan wil ik ook de kans hebben om thuis te zijn en bijv. 4 dagen per week te werken in plaats van 5. Maar overal waar ik lees over Amerika, krijg ik het gevoel dat mensen je gek vinden als je minder uur zou werken in ruil voor een x % van je salaris.

Behalve dit hou ik wel heel erg van de Verenigde Staten, de natuur en alles wat men daar heeft. Maar over dit punt maak ik me gewoon ontzettend veel zorgen.
En banen die mij wat leuker lijken zijn helaas weer banen waar je amper een huis van kan kopen. Heb hier bijv. bij de PostNL het prima naar mijn zin gehad altijd om de post te bezorgen. Juist de vrijheid en het buiten zijn, de contacten met mensen vond ik altijd geweldig.

Iemand ervaring met of mijn beeld over banen overeen komt met de werkelijkheid? En zijn er ook positieve zaken vergeleken met Nederland (op het gebied van banen.)
Behalve de belasting die vele malen minder is (wat ik eigenlijk ook als een nadeel zie, gezien het feit dat veel zaken die hier geregeld worden voor je je eigen verantwoordelijkheid zijn, en je daardoor denk onder de streep toch gelijk uitkomt (bijv. de veel hogere prijs voor ziektekostenverzekeringen.)

[Hockey]

Ik vraag me af waar jij al die angstverhalen gelezen hebt. De VS is net als NL: elk bedrijf verschilt. Belangrijker nog, het verschilt ook nog eens per staat.

[hemmie]

In die jaren dat ik er heb gewoond kreeg ik juist het idee dat er veel flexibiliteit is. Collega van mijn man wilde een schilderscursus gaan doen die alleen op een doordeweekse ochtend werd gegeven. Geen probleem, maakt hij de rest van de week langere dagen. Ik heb ook van veel mensen gehoord dat ze 9 uur per dag werken en dan eens in de 2 weken de vrijdag vrij hebben. Ik kreeg de indruk dat dat soort dingen makkelijker te regelen zijn dan in NL. Ligt natuurlijk wel aan het soort baan!

[goldenhills]

Het zal inderdaad erg afhangen van de baan. In mijn baan (commerciële R&D) is voor een voltijd contract 40 uur per week echt het minimum, maar de arbeidstijden zijn erg flexibel. Af en toe thuis werken kan ook. De werkdruk is soms heel hoog (avonden/weekenden werken), maar meestal redelijk ontspannen. Ik begon met 10 vrije dagen + 6 ziekte dagen, en dat is krap. Nu heb ik 15+6=21 dagen (ziektedagen zijn bij de vakantiedagen geteld tegenwoordig), en dat gaat best. Ziek zijn kost wel vakantiedagen. Dus je neemt eerder een asperine in en gaat dapper aan de slag. Een lang weekend weg kost echter maar een of twee vrije dagen, en kan echt heerlijk ontspannend zijn. De natuur is vlakbij!

Ik heb ook in NL gewerkt, met 40 vrije dagen ofzo, maar zou toch niet terug willen. Leuker werk, meer vrijheid. Dat zal echter niet in elke baan zo zijn.

[kastelke]

Hebben jullie al eens overwogen om je vriendin naar Nederland te laten komen, ipv jij naar Amerika te emigreren?

[Chargeotto]

Ja zelf denk ik daar wel vaak aan.... En in de 1e periode dat we elkaar net konden gaf ze wel aan dat ze dat echt niet wou.
Inmiddels nu ik bij haar ben geweest, en we heel wat maanden verder zijn... gaf vertelde ze me een paar maanden geleden wel dat ze er een heel klein beetje voor openstaat.
En zoals nu net, terwijl ik net dit alles ook aan haar vertelde dat ik me hier best zorgen over maak, zegt ze wel dat we waar dan ook uiteindelijk kunnen wonen.

Maar toch voel ik een beetje wel dat zei eigenlijk het liefste daar zou willen blijven, maar wel alles voor me over heeft om gelukkig samen te kunnen zijn.

Maar ik ken haar en haar familie goed, en vrees dat dit best wel heel moeilijk zal zijn voor haar. Nu is het eigenlijk ten opzichte van mijn familie ook ontzettend moeilijk, dus wat dat betreft is dat natuurlijk niet erger/minder erg vergelijkbaar met hier.
En ik houw ontzettend van de natuur van de Verenigde Staten. Overal tijdens mijn wereldreis die ik afgelopen jaar maakte vond ik het geweldig in de natuur te zijn. En ook zei houd daarvan om wandelingen te kunnen maken, met de hond naar de hondenparken in de stad te gaan, etc.

[kastelke]

Wat voor soort werk doet je vriendin?
Misschien is het een goed idee om bijvoorbeeld eerst in Nederland een tijd samen te leven (zet vooraf vast hoe lang, bijvoorbeeld 2 jaar), om dan te bekijken of jullie gelukkig zijn met je leven zoals dat dan is, of niet. Je kan dan altijd nog naar de US verhuizen, zij is immers US Citizen.

[Chargeotto]

Het probleem is dat ze nog studeert, en na komend jaar (als ze wordt toegelaten), nog zeker 4 jaar denk nodig zal hebben voor medical school.
En 2 jaar is voor ons beiden op dit moment wel het maximum wat realistisch / en praktisch is om te wachten, ondanks dat dit al heel erg moeilijk nu is om elkaar telkens maandenlang niet te zien.

Iemand een idee wat de eisen zijn om haar naar Nederland te halen? (mocht het daar niet bevallen, dan zie ik dat wel als een optie).
Naar mijn weten is bijv. de Nederlandse taal belangrijk? (en op dit moment ben ik nog niet verder dan mijn naam, hallo, 1 tot 20, en gewoon wat basiswoorden).

[RiverCola]

Van horen zeggen heb ik begrepen dat het best moeilijk is voor een Nederlander om een buitenlandse partner naar Nederland te halen. Je dient een vast contract te hebben bij een werkgever, met een inkomen dat een bepaald aantal procenten boven het minimumloon ligt. Juist voor jongeren (en al helemaal in deze tijd) is het bijna ondoenbaar om dat te kunnen realiseren want er zijn nauwelijks jonge mensen in NL die een vast contract krijgen van hun werkgever. Laat staan binnen x jaar na afstuderen. Het zou er dus weleens op uit kunnen draaien dat de enige manier voor jullie om echt samen te zijn toch echt in Amerika is, want daar is het een stukje makkelijker. Alhoewel jouw vriendin jou volgens mij ook niet naar Amerika kan halen zonder inkomen uit werk (en ze studeert nog), tenzij haar ouders bereid zijn om te sponsoren (=garant te staan).

Dat is in ieder geval in een notendop wat ik heb meegekregen van jarenlang op dit forum meelezen over immigratieregels.

Als ik jouw post goed lees kom ik eigenlijk tot de conclusie dat jij erg veel waarde hecht aan bepaalde waarden die in de Nederlandse samenleving geborgd zijn, maar in de VS niet. En het verschil tussen die twee landen zit 'm niet enkel in hoe werkgevers en de overheid het nu eenmaal geregeld hebben, maar bovenal in de volksaard. Nederlanders hechten als je het mij vraagt over het algemeen (veel) meer aan vrijheid in de vorm van vrije tijd naast het werk (op vakantie kunnen gaan, in de weekenden niet of nauwelijks werkverplichtingen hebben en zo verder) dan Amerikanen. Dat heeft niet per sé met minder hard werken te maken (in NL produceren we bijzonder veel in veel minder tijd - daar zijn verschillende studies naar gedaan) maar met een andere mindset. Dat zie je bijvoorbeeld ook terug in de bereidheid van werkgevers om werknemers minder uren te laten werken om 1 dag papa-dag te hebben in de week.
Als dit soort zaken voor jou echt belangrijk zijn dan is het voor jou misschien het beste om in Nederland te blijven. Maar als het echt niet anders kan en je toch naar Amerika zou emigreren kun je maar 1 ding doen: verstand op nul en go with the flow. Je gewoon er in onderdompelen en kijken of je je bezwaren kunt laten varen.

[Dento]

Ik was vooral bang voor mijn verlof. Ik had in Nederland 42 verlofdagen, en soms had ik daar nog niet eens genoeg aan in een jaar. Dat is toch wel heel zeldzaam hier om zo veel te krijgen. Inmiddels zit ik op 15 verlofdagen, na vijf jaar bij dezelfde baas, en ik neem eigenlijk heel weinig verlof op, omdat er voldoende flexibiliteit is om dingen buiten werkuren of in het weekend te doen - winkels en bedrijven zijn vroeg open, en blijven lang open. En ook als iets alleen maar tijdens werkuren kan dan is er ook daar - in ieder geval op mijn werk - ruimte voor, maar dat zal per soort werk en per werkgever anders zijn. Ik mis in ieder geval nu mijn 42 verlofdagen lang niet zo als ik had gedacht.

[Jrabakker]

Ik heb hier 20 vakantie dagen, 6 officiële feestdagen, 4 'floating' holidays en maximaal 9 sick/personal days. De 20 dagen komen van het feit dat ik al meer dan 10 jaar voor dezelfde baas werk.

Daarnaast heb ik sinds kort iedere andere week vrijdags vrij, door op de andere dagen 9 uur per dag te werken, een zogenaamd 9/80 schema.

Hard werken? Ja, maar toch genoeg vrije tijd om leuke dingen te doen. Pas nog een 3-daags weekendje Oregon (kust en Columbia river gorge) verkend, heerlijk

[Color01]

ik krijg 15 vakantie dagen en de laatste 3 maanden is het heel druk bij ons, en nu werken we 60 uur per week ....je leert er mee leven

[Chargeotto]

En in dit soort drukke tijden van 60 uur, krijg je dan de extra tijd uitbetaald? (of bijv. in ruil daarvoor 20 extra verlofuren die je later in het jaar moet opnemen bijv.?)

Zelf persoonlijk ben ik nu blij met een 40 urige werkweek en de flexibiliteit om daar 36 of 32 uur van te maken in het geval dat in de toekomst ik daar behoefte aan zou hebben.
Op dit moment heb ik die behoefte niet, maar zeker over een jaar of 10 bijv. (stel dat dit bedrijf in Amerika had gestaan en niet in Nederland), dan zou ik die behoefte voor 32 wel hebben, aangezien ik ook tijd voor de kinderen zou willen hebben. En ik ben niet zo van het ouderwetse beeld dat een vrouw persé dit alleen hoeft te doen, zelf wil ook wel wat daaraan bijdragen.

[Hockey]

Zelf persoonlijk ben ik nu blij met een 40 urige werkweek en de flexibiliteit om daar 36 of 32 uur van te maken in het geval dat in de toekomst ik daar behoefte aan zou hebben.

Ook in Nederland verschilt het per bedrijf of dit een optie is. Ik ken zat bedrijven die je deze optie niet zullen geven. Als ik jouw verhaal zo lees kan je het beste bij de overheid gaan werken, meeste flexibiliteit en minste kans op teveel werkuren. Jij lijkt zodanig veel zekerheden te zoeken dat ik me aansluit bij wat RiverCola schreef.

[Bennogr]

Als je in de VS een vaste werknemer bent, krijg je per maand, of per twee weken betaald, ongeacht hoeveel overuren je maakt. Als je op uurloon werkt, krijg je overuren wel betaald, maar soms heb je dan ook minder rechten: soms geen betaalde verlofdagen, bijvoorbeeld, onder het mom: wie niet werkt, zal niet eten, of andere beperkingen.

Inderdaad, als je zekerheid wilt hebben, kun je beter een ambtenaar/(hoog)leraar met een vaste benoeming worden.

[Chargeotto]

Ben ik dan de enige die dit vreemd vind dat je geacht wordt aanzienlijk meer te meer te werken zonder dat daar altijd een beloning voor tegenover hoeft te staan?

En het gaat me niet om dat ik niet hard wil werken maar zekerheid dat ik naast mijn baan ook nog een leven kan hebben vind ik belangrijk.
En eenmalig bij uitzondering 60 uur per week is nog niet zo'n punt (ondanks dat ik dat persoonlijk zelf geen gezonde werk/prive balans vind). Maar structureel zou ik dit absoluut niet willen. Mijn vriendin zal waarschijnlijk als het meezit medical school gaan doen, en ook zij zou het fijn vinden als we taken onderling kunnen verdelen.

Enige waar ik dan wel over denk is nu zoveel mogelijk ervaring hier opdoen als software ontwikkelaar, en bijv. freelancen of iets dergelijks.
Nogmaals hard werken vind ik geen probleem, maar enige flexibiliteit om zelf te bepalen hoe je je leven wilt inrichten vind ik belangrijk.
En de optie hebben om ook af en toe nog eens een weekje naar Nederland te gaan met kerst bijv. om mijn familie op te bezoeken, en zelfs als dit onbetaald is, is dat voor mij geen enkel punt. Maar het gevoel wat ik krijg is dat het verkeerd is om naast je baan ook nog andere dingen te willen doen buiten het weekend.

En ik begrijp jullie goed, de "American dream" dat je alles kan bereiken en succesvol kan worden als je er maar hard genoeg voor werkt spreekt mij ook aan.
Maar hard werken kan ook in een iets aantal minder uur, desnoods in ruil voor een minder salaris, in plaats van tot in de avond aan de slag te zijn.

En inderdaad hangt het ook van het bedrijf af uiteindelijk. Hier is het natuurlijk ook niet overal hetzelfde.

[goldenhills]

Tja, de arbeidsverhoudingen liggen hier anders. Een werkgever heeft minder verantwoordelijkheid voor de werknemers, en van werknemers wordt meer verwacht dat ze meedelen in de eventuele pijn. Ik heb formeel gezien een 'voltijd' contract, geen 40-uren contract. Ik krijg alleen overuren uitbetaald als we die uren aan de klant kunnen doorrekenen. Maar als we bijvoorbeeld achterlopen in een project wordt van iedereen verwacht dat je overuren maakt om de klant weer tevreden te krijgen. Uiteindelijk is dat ook in je eigen voordeel, als je wilt dat er in de toekomst werk voor je is. Bij sommige bedrijven liggen de arbeidsverhoudingen wel scheef (de lasten voor de werknemers, de winst voor de top en de aandeelhouders), maar in mijn bedrijf krijgen we winstuitkering (extra pensioen en bonus) als het goed gaat. Als het slecht gaat vangt upper management de grootste klappen op, maar iedereen voelt het. Dat vindt ik best wel redelijk.

[RiverCola]

Ben ik dan de enige die dit vreemd vind dat je geacht wordt aanzienlijk meer te meer te werken zonder dat daar altijd een beloning voor tegenover hoeft te staan?

En het gaat me niet om dat ik niet hard wil werken maar zekerheid dat ik naast mijn baan ook nog een leven kan hebben vind ik belangrijk.

Zoals ik eerder al aangaf is dat een typisch Nederlandse/Noord-Europese mentaliteit. Ik snap wat je zegt dat dat los staat van hard willen werken. De cultuur in Amerika is op vele fronten gewoon heel erg anders en dit is daar een duidelijk voorbeeld van. Amerikanen zien dat gewoon anders. En gezien jouw mentaliteit zou ik dan ook zeker heel goed nadenken of een leven voor jou in Amerika jou gelukkig kan maken. Dat kan alleen als je bereid bent jezelf en hoe je tegen dingen aankijkt achter te laten en je aan te passen aan een nieuwe omgeving waar dingen anders gaan, waar mensen zich anders gedragen en waar de gemeenschappelijke waarden anders zijn dan in Nederland.
Ik heb zelf best lang gedroomd van een bestaan in Amerika. Maar na jaren hier meelezen en het volgen van blogs van Nederlanders die in Amerika wonen en werken heb ik mijn roze bril laten varen. Ik ben me gaan realiseren dat ik aan bepaalde zaken hecht (zoals de mogelijkheid om veel te reizen, soms ook lang. En aan gegarandeerde en betaalbare zorg als ik die nodig heb) die ik hier heb, in dit land. Dit soort afwegingen zijn voor iedereen anders in elke situatie. Maar kijk goed bij jezelf naar binnen wat jij wilt van het leven en waar je dat kunt krijgen.

Ik ben het niet met bovenstaande posters eens dat je dan 'maar' ambtenaar moet worden. De gemeenschappelijk waarden in Nederland tussen bedrijfsleven en overheid liggen dicht bij elkaar. En mensen overschatten heel vaak hoe hard er wordt gewerkt bij de overheid (ken verschhillende mensen die bij ministeries werken en die werken behoorlijk vaak over, zonder altijd de kans te hebben overuren weer op te nemen).

[FlipjeBTiel]

Ben ik dan de enige die dit vreemd vind dat je geacht wordt aanzienlijk meer te meer te werken zonder dat daar altijd een beloning voor tegenover hoeft te staan?

Mijn wereld is anders: bij ons telt alleen het resultaat, niet hoe je dat bereikt hebt. Sterker nog, als ik meer uren draai, dan gaat mijn productiviteit omlaag: ik maak dan meer fouten en heb meer moeite die fouten op te lossen. Voor mij is zo'n 25 uur/week optimaal. Mijn chef weet dat maar al te goed, en geeft ons daarom grote vrijheid.

Gr., Flipje

[Petra/VS]

Het probleem is dat ze nog studeert, en na komend jaar (als ze wordt toegelaten), nog zeker 4 jaar denk nodig zal hebben voor medical school.

Bedenk je wel dat zij in Nederland niet zomaar als dokter aan het werk zal kunnen en medical school kost $$$$$$. Studenten hebben meestal na hun medische studie een enorme studieschuld. Ook moet je je bedenken wat je van haar zou vragen mocht zij die droom opgeven om bij jou in Nederland te komen wonen. Ik zie dat dilemma al bij onze oudste, die een lange afstandsrelatie hier in de VS heeft en naar medical school wil. Dat "even" opgeven om dichter bij haar vriend te zijn doet ze niet zomaar.