Nieuwsgierig: emigratie met gezin, en werk vinden?

[bodegomb]

Ik heb me gisteren bij dit forum aangemeld, omdat ik hier toevallig terrecht kwam, en er allemaal leuke en interessante onderwerpen tegen kwam. Zelf heb ik 14 jaar geleden in de US gewoond, en ben er een jaar naar college geweest. Dat was echt een fantistische ervaring, heb daar echt de tijd van m’n leven gehad. Had destijds zelfs een paar jaar een Amerikaanse vriend, en was bijna geëmigreerd. Maar uiteindelijk bleek die relatie het toch niet helemaal te zijn, en inmiddels ben ik ondertussen al weer bijna 10 jaar gelukkig met mijn vriend, en onze 2 kinderen in Nederland.

Amerika blijft toch een favoriet onderwerp voor mij, zodoende ben ik ook op dit forum beland. Nu is het toch altijd wel een kleine (maar waarschijnlijk onrealistische) fantasie geweest om nog eens naar Amerika te verhuizen. Dan moeten we alleen maar “even” de diversity lotery winnen . In de praktijk is dit allemaal niet echt uitvoerbaar (2 kinderen die je zomaar in een vreemd land neerzet, familie die ik zal missen, en ik weet niet of m’n vriend het een fantastisch idee zou vinden), maar toch ben ik benieuwd naar mensen die in een soortgelijke situatie zaten, en de stap gewaagd hebben. Stel, je wint de diversity lotery, en je gaat met jonge 2 kinderen de stap zetten. Hoe gaat dit in z’n werk? Ik heb zelf een HBO opleiding richting Office Management gedaan, en ben secretaresse. Ik neem aan dat daar in de US ook wel werk voor te vinden is. Maar wordt dat wel redelijk betaald? En hoe zit het met kinderopvang in de US?Iis het gebruikelijk om parttime te werken, in combinatie met de zorg voor je gezin? Mijn man heeft zelf een MBO opleiding gedaan en is slager. Het lijkt me tamelijk lastig om hierin werk te vinden, wat denken jullie? Hoe zit het met de financiën? Ik neem aan dat je wel behoorlijk wat op je rekening moet hebben om je leven op te starten in de US (huis, meubels, apparatuur, auto, etc). En ook om de (lange?) periode te overbruggen waarin je geen werk hebt.

Al met al toch wel wat vraagjes, kan mijn nieuwschierigheid naar de mogelijkheden toch niet bedwingen 

[Dbacks]

Dag bodegomb,
Wij zitten nu net in het scenario wat jij schetst, we hebben dit jaar de Diversity Lottery gewonnen en we hebben vier kinderen tussen de 9 en 19 jaar..
We deden al 10 jaar mee met de lottery, waren als familie al 5 keer een maand in Amerika geweest en ikzelf nog een aantal keer meer voor mijn werk.

Hebben de afgelopen 10 jaar naar alle mogelijke visa gekeken om naar Amerika te kunnen emigreren echter met de meeste zit je met de onzekerheid dat als het lukt om je daar goed te vestigen je niet weet of je kan blijven. Je kan je dan denk ik nooit echt overgeven aan een normaal leven daar, zeker niet met opgroeiende kinderen die als ze 21 zijn terug moeten naar Nederland.

Maar ook nu is het de grootste stap uit ons leven. We zijn al bezig met de voorbereidingen terwijl de medische keuring en het interview op het consulaat nog moeten komen. Je huis verkopen, een baan zoeken daar, waar gaan we wonen en hoe zijn daar de scholen.. Besluiten of en wat we met ons mee gaan slepen de plas over. De dingen die zo wie zo niet mee gaan nu al verkopen (ondanks dat het misschien toch niet doorgaat), het continue lezen van dit forum over iedereen die ons is voorgegaan en daarvan zoveel opsteken. Maar ook hier geldt, des te meer je weet des te meer vragen je hebt..

Kortom de komende 9-12 maanden staat ons leven echt op zijn kop maar we kijken er erg naar uit. Ja, een hoop onzekerheid, risico maar ook uitdaging.

[dutch_in_seattle]

...met mijn vriend, en onze 2 kinderen in Nederland.

Ik weet niet of jullie getrouwd zijn, maar dat zul je echt moeten zijn, mocht je de loterij winnen en je wilt dat je partner mee naar de V.S. komt.

[juanita]

Eind vorig jaar ben ik zelf naar Amerika geëmigreerd, ik ben getrouwd met een Amerikaans man.
Ondanks dat ik een Amerikaanse partner heb is het veel voorbereiding geweest.Ik herken heel veel van de vragen die jullie beide hebben. Ik adviseer om de emigratiebeurs te bezoeken deze word een keer per jaar gehouden in Houten en hier zal je heel veel informatie kunnen vinden over praktische zaken.

Zoals wat doe je met je sociale verzekering wil je dat door laten lopen, ziektekostenverzekering , belasting, verhuizen etc. Het voordeel is dat er vertegenwoordigers aanwezig zijn en je persoonlijk je vragen kunt stellen. Ik had van te voren ook een hele lijst samengesteld wat ik wilde weten en op de website uitgevogeld welke instanties er vertegenwoordigd waren.

Als het gaat om de bedoel te verhuizen informeer van te voren bij een aantal internationale verhuisbedrijven wat de kosten en laat offertes maken . Of overweeg het om zelf te doen. De kosten om de boedel te laten verhuizen kunnen zeer uitlopend zijn. Ik heb er voor gekozen om het te laten doen van deur tot deur en de kosten vielen achteraf mee.Maar had ook hele uiteenlopende offertes gehad. En neem niet te veel mee ! heel veel dingen zijn hier ook te koop en wegen haast niet op tegen de kosten die je maakt om het over te laten komen naar de VS. En ze kennen hier ook de IKEA en marktplaats dat heet craigslist.com waar je 2e hands vaak voor een prikkie meubels etc kan kopen.

Zorg daarnaast dat je wat geld achter de hand hebt voor de eerste basisbehoefte zoals een huis en transport. Omdat je als Nederlander hier nog geen creditscore hebt opgebouwd is het moeilijk om een creditcard, hypotheek, auto te leasen, of zelfs een huis te huren. Zo zullen sneller extra borg vragen zeker als je gaat huren, dit geld ook voor een mobiele telefoon abonnement omdat je de creditscore nog niet hebt. Daarnaast heb je hier vaak huurcontracten voor een huis met een termijn waar je vast aan zit bijvoorbeeld een jaar. Dit is vaak niet per maand opzegbaar zoals in NL.

Wat van belang is dat je de ziektekosten verzekering goed regelt in eerste instantie vooraf voor de time being via Nederland omdat het soms een paar weken kan duren voordat je aan het verzekeringsplan van je werkgever kan deelnemen. Als je eenmaal emigreert kan je geen gebruik meer maken van de Nederlandse ziektekosten omdat je bent uitgeschreven in de gemeente en Nederland. Oomverzekering is een uitzondering.

Kinderopvang heb ik persoonlijk geen ervaring mee weet uit mijn omgeving dat dit erg duur kan zijn in vergelijking met in Nederland alles is particulier. Het ligt er ook aan wat je wilt wat zijn de leeftijden van de kinderen zijn wellicht bied de school opvang. Of wil je opvang aan huis ? wellicht is een au pair een overweging als je kinderen nog jong zijn kortom een heel persoonlijke keuze.

Over het algemeen genomen is Part time werken en ook nog heel goed betaald worden zoals wij kennen in Nederland niet heel gebruikelijk zeker niet als het minder is dan 20 uur. Je ziet wel minder uren in de horeca of detailhandel maar dat betaald ook vaak het minimum. Reiskosten kennen ze over het algemeen ook niet.

Er zijn een aantal sites waar je, kan oriënteren mbt werk zoals: indeed.com, monster.com simply hired.com

[USInsider]

Er is grote kans dat de DV Lottery afgeschaft gaat worden.

Vergis je ook niet hoeveel mensen meedoen en vervolgens besluiten als ze uit/ingeloot worden, het toch maar niet te doen.
Er gaat ook een aantal mensen terug na een paar jaar - getallen daarover heb ik niet kunnen vinden. Maar ik weet dat het gebeurd. Voor de meesten is dat dan een kostbaar avontuur geweest.
Het is nl. niet makkelijk in de US te beginnen vanaf zero.

Mbt. andere mogelijkheden:
Werkgebonden groene kaarten worden mondjesmaat uitgegeven, vergeleken met de aantallen permanente verblijfsvergunningen die naar Immediate Relatives dan wel Family Reunion immigranten gaan (di. 70 % van het totaal).

Er is hier een deelnemer die een werkgebonden groene kaart heeft aangevraagd en dat betekent jaren en jaren van wachten voor haar en haar familie. Die procedure is niet goedkoop (fees en advokaat-kosten). Bovendien, je moet een baanaanbod hebben ! en de baan/het bedrijf moet 'H-1B waardig' zijn. Plus voor wat vermoedelijk jouw categorie zal zijn - gezien opleiding en ervaring - geeft USCIS de voorkeur aan degenen die zich als non-immigrant al hebben bewezen.

In de praktijk komen de meeste werk-gebonden immigranten eerst als non-immigrant op een tijdelijke werkvergunning zoals H-1B. Echter het visum voor de echtgenoot/echtgenote en de kids is H-4 en daarmee mag niet gewerkt worden. Evenmin mag je een bedrijf opzetten of vrijwilligen als H-4.
Worden die kids 21 dan moeten ze het land uit (they 'age out').

Komt bij dat de H-1B visums redelijk sexistisch zijn qua uitgifte: zo'n 80% van de H-1B visums gaat naar mannen. Dat is niet alleen omdat de meeste H-1B's naar techies gaan, het is ook dat men de voorkeur geeft aan jonge mannen. Die kennen geen maandelijkse problemen, worden niet zwanger, enz. Het overgrote deel van de H-1B's gaat naar immigranten uit Indie. Die moeten zo'n 10 jaar wachten op hun groene kaart en zijn in feite 'gebonden' werkers - 10 jaar lang werken ze, vaak met onbetaald overwerk, zijn niet lastig en slikken veel zo niet alles.

Misschien dat de wetten op termijn veranderen, dat werkgebonden verblijfsvergunningen in aantal gaan toenemen. Maar als je niet 'iets speciaals' te bieden hebt wordt het moeilijk. En om te emigreren en om een leven hier op te bouwen. Dit land is niet 'welcoming' to immigrants, al wordt die tekst voortdurend rondgetoeterd. Vergis je niet er zijn altijd bedrijven en individuen die er financieel belang bij hebben jou de American Dream te verkopen.

Overigens als je 14 jaar geleden in de US was (was dat vlak voor 9-11 ?) dan heb je een andere US meegemaakt dan we nu hebben: meer armoede, minder werkgelegenheid. Grotere verschillen tussen arm en rijk.
Werk voor secretaresses neemt af bij mijn weten, aangezien dankzij automatisering ed. managers nu vaker zelf hun memo's en emails schrijven, zakenreis/verblijf boeken dan wel video-conferencen. Groei is er vooral op medisch gebied (front/back office, medical coding/billing enz.) Die overstap zou je denk ik wel kunnen maken met enige extra scholing.

[JackyD]

Amerika was ook altijd mijn droomland. Ben er de afgelopen 12 jaar meerdere keren geweest zowel Noord, Oost als Westkust en voelde mij echt thuis. Nu, sinds dit jaar is mijn echtgenoot uitgezonden naar de VS en ben ik meegegaan op een L2-visum, maar wat is de VS anders als je er echt woont!! Je leert de mensen en hun gebruiken echt kennen. Het idee van veel Nederlanders dat Amerikanen zo nep zijn klopt niet helemaal, maar wil ik ook niet onderschrijven. Ze zijn wat ik noem 'beleefd' .

Wij moesten allereerst opnieuw een rijbewijs halen binnen 30 dagen. Een auto leasen (is handig om credit rating op te bouwen) zou ons verspreid over drie jaar meer kosten dan de auto zelf nieuw te kopen. En daarbij een down payment van USD 7.000,- voor een auto met nieuwprijs van USD 27.000,-. Een gemiddelde Amerikaan met goede credit rating kan voor dat geld een luxe Lexus of Mercedes leasen.

Zaken zoals een autoverzekering kost hier voor iemand zonder historie minimaal vier keer zoveel als dat wij in Nederland betaalden. Toen ik ging bellen voor een verzekering en voor het eerst het bedrag voor 6 maanden hoorde dacht ik dat ik werd bedonderd!! Na het tweede bedrijf te gebeld te hebben heb ik mijn echtgenoot gebeld en die geloofde het niet. Toen is hij zelf gaan bellen en hoorde hij een nog hoger bedrag en is na gaan vragen bij zijn collega's die een aantal jaren geleden hier zijn komen wonen of dit normaal is.. Helaas is dit normaal... De verzekeringsmaatschappijen beschouwen je als een 16 jarige die net begint met rijden. Helaas heeft een verklaring van onze Nederlandse maatschappij niet geholpen. Het hangt overigens ook nog van de staat af hoe hoog je premie is.

Veel zaken draaien hier om de rating.. Zelfs voor een simpele internet aansluiting kijken ze naar je credit rating. Zonder deze credit history zul je de eerstkomende periode veel meer betalen dan een gemiddelde Amerikaan. Ik raad je aan om minimaal EUR30.000,- op je rekening te hebben voordat je emigreert. De kosten van zeecontainer, etc. daargelaten.

Ook de armoede en het verschil tussen rijk en arm is mij goed zichtbaar geworden sinds wij hier wonen.

Wat Oortjes zegt is de groei nu vooral op medisch gebied. Daarbij kijken ze meer naar je ervaring dan naar je papieren alhoewel voor bijna alle functies minimaal een Bachelor's degree wordt gevraagd. Met je HBO zit je dus wel goed. Het lastige is wel om een werkvisum te bemachtigen vanuit Nederland (zonder DV winnen dan). Je zou eigenlijk bij een organisatie moeten werken en zo gespecialiseerd zijn of de functie van CEO hebben dat ze jou na drie jaar (minimum vereiste voor werkvisum) uit willen zenden naar de VS.

Ik kan mij goed indenken dat veel winnaars van een Greencard alles opgeven en weer teruggaan. Vooral als je in Nederland al iets hebt opgebouwd. Wanneer je nog piepjong bent, net van school/universiteit af is het eigenlijk het beste moment om de DV lottery te winnen.

[USInsider]

Hi JackyD, wat een feest der herkenning !
Mijn man moest het eerste jaar zijn auto verzekeren bij Lloyds of London aangezien hij als nieuwkomer zo'n groot risico was. Plus de verzekerde bedragen zijn het wettelijke minimum, je wilt liever hoger gaan voor geval er echt iets gebeurd.
Maar ik herinner me alle maanden de rekening voor autoverz. ! Nu had hubbie ook - heel intelligent - een Ford Mustang gekocht, dat bleek 'sports' geklassificeerd, en daarom extra prijzig.

Ik wilde graag wat studeren, ging in een plaats verderop bij een college informeren. Wist ik veel dat het een private college was - de pre-fab gebouwen stonden erbij of ze ieder moment in elkaar konden zakken. Dus ik aangeven dat ik graag twee of drie cursussen wilde doen: wat moet dat kosten ? Antwoord: $ 12,000. En ik werd ook verontwaardigd: ik wil een cursus volgen, ik wil jullie school niet kopen !
Maar inderdaad zo hoog lag het college geld.

Mbt. tot uitgezonden worden via een Ned. werkgever ook in US, of US werkgever ook in Ned., bij mijn weten is de regel dat je in de afgelopen drie jaren minstens een jaar bij die werkgever hebt gewerkt moet hebben in een bepaalde funktie.
Maar dat is geen eenvoudige zaak, en zeker niet nu er toch de recessie nog merkbaar is, en bedrijven derhalve enorm de kosten in de gaten houden.

[Ziva]

Ik denk dat het er bij een emigratie vooral op neer komt wat je bereid bent op te geven en wat je ervoor terug wilt krijgen.

Dromen van Amerika is leuk natuurlijk maar veel mensen durven het niet aan om hun zekerheden in Nederland op te geven en een sprong in het diepe te wagen. En dat is begrijpelijk natuurlijk maar je kunt niet EN je zekerheden behouden EN emigreren naar een land wat jou nog niet kent. "Something has to give"

Als je er vanuit gaat dat je wellicht de eerste tijd met wat minder toekan en bereid bent onder je niveau te werken kun je best overwegen te emigreren maar als je nu al weer dat je niet zonder bepaalde verworvenheden kunt (veel vrije tijd, gezondheidszorg etc.) dan zou ik nog maar heel goed nadenken.

Ik zie persoonlijk weinig vrouwen part-time werken hier. Het is vaak voltijd (of 4 x 10 uur per dag) of ze blijven thuis. Dat wil niet zeggen dat het niet bestaat natuurlijk maar het is niet zo gebruikelijk als in Nederland volgens mij. Verder hangt er maar net af waar je wilt gaan wonen voor wat je financieel dient te hebben. Wil je naar een duur gebied verhuizen zul je inderdaad best een buffer nodig hebben maar wil je in een goedkoper gebied wonen dan kun je voor 100.000 - 150.000 euro al een heel leuk huis kopen.

En werk genoeg hier volgens. Ik zie regelmatig mensen die vertrekken zonder een andere baan en zo weer een andere baan gevonden hebben.

[USInsider]

Natuurlijk zijn er altijd gebieden waar het wat beter gaat ook mbt. werkgelegenheid. Maar over het alg. geldt in de US:
25% van degenen die de afgelopen paar jaar college afrondden, is nog steeds werkeloos.
25% vond wel werk, maar niet op het gebied waarvoor ze gestudeerd hadden en zeker niet op hun niveau. Steeds meer supermart-werkers hebben een college degree.
Van de overgebleven 50 % die wel werk vond, is een een vrij groot aantal 'underemployed'.

Grote aantallen jonge mensen kunnen hun studieschulden niet afbetalen - ze verdienen te weinig. Vaak hebben ouders en grootouders zich garant gesteld, niet verwachtend dat de US dankzij unmitigated greed in een ernstige recessie zouden belanden. Die ouders en grootouders hebben nu vaak geen oudedagsvoorziening meer en/of zijn hun huis kwijt.

Onder je niveau gaan werken brengt natuurlijk gevaren met zich mee - dat je nooit meer terugkomt op 'je echte niveau'.
Ik lees hier regelmatig van mensen die naar de US willen en bereid zijn alles aan te pakken. Voor de rest van je leven ?

Verder graag een nuance over mensen die van baan wisselen. Als je een baan hebt is het inderdaad mogelijk een andere baan te vinden in dezelfde branche, als je geluk hebt. Maar ben je eenmaal ontslagen dan wordt het beduidend moeilijker.
En in sommige sectoren, vooral in tech, IT, juridische beroepen, ben je met 40 jaar oud en kun je een nieuwe baan vergeten.

Sommigen melden hier dat ze op websites etc. zoveel tech-banen vinden. Maar dat is schijn. Als je goed leest zul je zien dat vaak een-en-dezelfde baan door tientallen recruiters wordt geadverteerd. Dan lijkt het of er zo'n 30-40 werkgevers op zoek zijn naar een employé, maar er is in werkelijkheid slechts één vacature. Die zo goed als zeker allang gevuld is.

Verder is het niet zo verstandig 'enige tijd zonder ziektenkostenverz. te doen'. Je kunt best jong en gezond zijn, maar wat als je door iemand met een slok op van de sokken wordt gereden ? Dan kun je de rest van je leven afbetalen op je ziekenhuisrek. Als je nog kunt werken.

Dit land is een hard land voor gewone mensen. Kijk eens een documentaire of een film ! Bv. "El Norte", "FastFood Nation", of PBS uitzendingen, bv. de documentaire van Ted Koppel over twee gezinnen in Milwaukee (gevolgd over meerdere jaren), dan wel het verslag over werkers in de Salinas Valley.

[Hockey]

Oortjes, dergelijke berichten lees ik ook regelmatig, doch niet uniek voor de VS.

Natuurlijk zijn er altijd gebieden waar het wat beter gaat ook mbt. werkgelegenheid. Maar over het alg. geldt in de US:
25% van degenen die de afgelopen paar jaar college afrondden, is nog steeds werkeloos.
25% vond wel werk, maar niet op het gebied waarvoor ze gestudeerd hadden en zeker niet op hun niveau. Steeds meer supermart-werkers hebben een college degree.
Van de overgebleven 50 % die wel werk vond, is een een vrij groot aantal 'underemployed'.

Hier is altijd de vraag: die 25% zonder baan, wat was hun major? Die 25% met werk in een ander vakgebied, wat was hun major?
De mensen die een dure opleiding hebben genoten en waarbij de familie garant stond, waar hebben die mensen hun opleiding gedaan (goedkope of dure universiteit) en wat was hun major?

Begrijp me niet verkeerd, het is geen goede ontwikkeling dat dit soort dingen plaatsvinden, maar het verhaal is iets minder zwart-wit dan vaak gesteld wordt. Ik ben altijd benieuwd naar de universiteit die mensen verkozen hebben en de opleiding die mensen dan gedaan hebben. In Nederland zijn er ook veel werkloze afgestudeerden, maar ook hier kan je bij iedereen vragen welke opleiding ze hebben gekozen en of dat nu zo slim was.

[kastelke]

In die context las ik afgelopen weekend nog een interessant artikel. Is er nu wel of niet een tekort aan STEM opgeleiden? Het antwoord: "Put another way, there may not be a skill shortage…but there is most definitely an ability shortage."
http://techcrunch.com/2013/09/21/scuse- ... n-problem/

In Belgie heb ik jaren geleden ook aan de recruiter zijde gewerkt, en dan trek je soms wel je ogen open. Kandidaten genoeg, maar of jij ze aan wilt werven?... En dat zie ik vandaag in mijn job binnen Employment Services ook weer. Van een groot aantal clienten begrijp ik heel goed dat ze niet aan de slag geraken. Slechts bij een kleine minderheid ben ik verbaasd waarom zij nog geen job gevonden hebben.

[USInsider]

Het tekort wordt kunstmatig gekweekt. Door STEM college-afgestudeerden niet aan te nemen 'want die hebben geen ervaring'.
Door ternauwernood geld uit te trekken voor en/bijscholing van werkers al in dienst van het bedrijf. Maar ze gewoon te ontslaan.
En door sollicitaties van gegadigden boven de 50 (vaak al boven de 40) meteen in de prullenbak te kieperen vanwege te oud, te langzaam, te duur (ook qua health care).

Mn. IT bedrijven importeren H-1B werkers van ternauwernood B. niveau die voor minder geld meer uren draaien (vergeleken met USers), tegen behoorlijke tarieven worden doorverhuurd. Zo wordt door deze bedrijven vette winst gemaakt. Ten koste van US werkers.

Als er echt hoogopgeleide meer-dan-gemiddeld begaafde werkers nodig zijn, daarvoor bestaat een visum, niet-gecapt, het O-1 visum.

Prof. Matzlof van US Davis publiceert al jaren over deze materie. Met statistieke, praktijkvoorbeelden, enz.
Maar grote berdijven hebben dure lobbyisten plus dikke beurzen en als zodanig meer 'cloud' bij de politici in Washington. Lobbyisten bereiden ook steeds vaker wetgeving voor. En het journaille heeft te weinig tijd om grondig op de zaken in te gaan, dus regurgiteerd aangeleverde persberichten.
Voeg daarbij de 'op-eds' van zg. deskundigen, die bijna altijd werken voor een organisatie die gestiekt wordt door een of meer grotere bedrijven.

De US brengt al jaren op H-1B niet meer the best and the brightest binnen. Een van de redenen is dat H-4 visum houders hier geen eigen leven mogen hebben. (H-4 sluit prima aan bij de manier waarop men vrouwen ziet in achtergebleven gebieden in de derde wereld - wat zegt dat over de US ?!)
Een hoogopgeleide man heeft meestal ook een hoogopgeleide vrouw. Als hij ook maar een greintje om haar geeft, zegt hij 'nee' tegen een H-1B aanbod.

[SemJes]

Een hoogopgeleide man heeft meestal ook een hoogopgeleide vrouw. Als hij ook maar een greintje om haar geeft, zegt hij 'nee' tegen een H-1B aanbod.

Beetje dramatisch

Zo hoeft het overigens niet te gaan. Mijn man en ik hebben nu allebei ons eigen H1B, na eerst op een J-1 (en J-2) te zijn geweest.

[Petra/VS]

Mn. IT bedrijven importeren H-1B werkers van ternauwernood B. niveau die voor minder geld meer uren draaien (vergeleken met USers), tegen behoorlijke tarieven worden doorverhuurd. Zo wordt door deze bedrijven vette winst gemaakt. Ten koste van US werkers.

Zal vast allemaal waar zijn, maar mijn man werkt voor zo'n groot IT bedrijf en hij kent in zijn werkomgeving niemand met een H1B.

[USInsider]

Ik denk dat ik weet welk bedrijf het is waar jouw man voor werkt, en ook daar vind je H-1B werkers. Want ook dat bedrijf vraagt om meer visas - ieder jaar opnieuw. Maar wellicht niet voor werkers op het niveau waarop jouw man werkt, of in zijn area of expertise.

Overigens ik bedoelde bedrijven die vooral IT doen, netwerken etc. opzetten, onderhouden, uitbreiden. Veel bedrijven hebben dat uitbesteed in de afgelopen decade, incl. high-tech bedrijven.
Bedrijven die in IT zijn groot geworden zijn (subsidiaries van) TaTa, Wipro, InfoSys, Cognizant.

Overigens heb ik begrepen dat ook het bedrijf waar jouw man voor werkt, ook operations in India aan het uitbreiden is.

Maar het is verwarrend de term IT, want het kan inderdaad ook de hele tak van ind. betekenen. Ik had het duidelijker moeten omschrijven. Sorry dus.

[USInsider]

SemJes, hoezo dramatisch ? Jij hebt geluk gehad, de H-1B's worden voor zo'n 80% uitgegeven aan mannen. Mn. in India studeren een behoorlijk aantal vrouwen voor technische beroepen. Maar het is voor hen nog moeilijker dan het voor de mannen al is, om aan een visum te komen. (Bron: IEEE).
Plus, is de sector waarin jullie werken aan de cap onderhevig of niet ?

Ik probeerde destijds ook om een H-1B te krijgen. Maar mijn 'area of expertise' was toen uitgezonderd, er mochten geen H-1B's voor worden afgegeven. (Dat is inmiddels veranderd.) En aangezien we na ong. anderhalf jaar onze groene kaarten zouden hebben, leek dat niet zo'n groot probleem.

Dus omdat het jou is gelukt - en vanuit een J-visum zal dat inderdaad beter mogelijk zijn - mogen degenen die pech hebben en jarenlang in de verdomhoek zitten daar niets van zeggen ?
De meeste bedrijven/instellingen die een H-1B binnenhalen, om wat voor reden dan ook, gaan er echt niet een tweede funktie naast creeeren voor de potentiele H-4.
Ik lees vaak genoeg over H-4 vrouwen met universitaire diplomas en werkervaring, die hier in de US een baan zien waar ze geknipt voor zijn. Maar ze moeten ervaren dat de meeste werkgevers niet de extra moeite van een visum-procedure willen aanhalen.

Enig idee wat de H-4 vrouwen in de Bay Area wel niet proberen om te mkogen werken, cq. iets te doen wat geld oplevert ?
Als het dan zo'n fluitje van een cent is om H-1B visa te verkrijgen, stel ik voor dat je spoorslags naar CA komt om ze voor te lichten.
(Reis/verblijfskosten worden vergoed, alsmede een fee voor de dagen die het je kost.)

Overigens, ik had het iets minder dramatiach moeten stellen, want nu is wat ik bedoelde te zeggen verloren gegaan vrees ik.
Waar het om gaat is dat werkgevers en de US overheid ook, blijven stellen dat er meer hoog-opgeleide, getalenteerde buitenlanders naar de US moeten komen om te werken. Daarbij merkte ik op dat dit alleen klopt als men er ook alles voor doet die zo gewilde mensen inderdaad naar de US te halen. En het feit dat de vrouwen een soort 'purdah' bestaan moeten leiden helpt daar niet bij. De kans is dan groot, en het gebeurt dacht ik ook al, dat deze werkers kiezen voor een regio of een land waar men de regelgeving heeft aangepast. In Canada mogen echtgenotes wel werken en in Quebec hoef je zelfs niet officieel getrouwd te zijn. De meeste west-Europese landen hebben nu ook regels waarbij een werkvergunnoing voor de een, ook een werkvergunning voor de ander betekent.

[Amerikanist]

De kans op de loterij is zo klein dat ik ook naar andere mogelijkheden heb gekeken. Ik wil eigenlijk niet door een werkgever gesponsord worden vanwege de afhankelijkheid die dat met zich mee brengt. Zelfde met een partner.

Ik dacht dat ik het gevonden had met het E-2 visum, tot ik al snel ontdekte dat dat geen enkel pad biedt naar een permanente verblijfsstatus. Dan houd ik mijn centjes liever in mijn zak.

Ik zal waarschijnlijk nog wel meedoen aan DV-2015, maar in de praktijk heb ik me er al bij neergelegd dat emigratie naar de VS er voor mij niet in zit . Ach ja, het is nog steeds een leuk vakanatieland

[hemmie]

En het feit dat de vrouwen een soort 'purdah' bestaan moeten leiden helpt daar niet bij. De kans is dan groot, en het gebeurt dacht ik ook al, dat deze werkers kiezen voor een regio of een land waar men de regelgeving heeft aangepast. In Canada mogen echtgenotes wel werken en in Quebec hoef je zelfs niet officieel getrouwd te zijn. De meeste west-Europese landen hebben nu ook regels waarbij een werkvergunnoing voor de een, ook een werkvergunning voor de ander betekent.

Jij hebt het in je posts vaak specifiek over de Indiase vrouwen. Dan wil ik wel even opmerken dat de situatie in India zelf identiek is. Toen wij daar werkten had mijn man een werkvisum, en ik mocht NIET werken. Dan kun je de VS er wel op aankijken dat ze Indiase vrouwen in die situatie plaatsen, maar andersom is het niet anders.

Daarnaast blijf ik van mening dat je, als je op H1/H4 naar de VS komt, weet hoe de zaken er voor staan. Als de partner dan niet mag werken in de VS, en niet in staat is zelf een H1 te bemachtigen, misschien kun je dan beter in het land van herkomst blijven. Als je goed genoeg bent in je vak zijn er ook in India goede banen te vinden, en met een dubbel (hoog) inkomen kun je daar echt prima leven. Je maakt dan dus zelf de afweging om op 1 inkomen in de VS te gaan wonen.

[SemJes]

Helemaal mee eens Hemmie. Deze mensen horen te weten waar ze aan beginnen en als die baan belangrijker voor ze is dan de emigratie, dan mogen ze altijd nog in hun thuisland blijven. Natuurlijk is het jammer om zo te moeten kiezen, dat ontkent ook niemand.

Dus omdat het jou is gelukt - en vanuit een J-visum zal dat inderdaad beter mogelijk zijn - mogen degenen die pech hebben en jarenlang in de verdomhoek zitten daar niets van zeggen ?

Je mag gerust wat zeggen, maar ik probeer alleen duidelijk te maken dat jouw scenario echt niet voor iedereen op hoeft te gaan. Je doet het overkomen alsof het echt bijna onmogelijk is voor vrouwen om een H1b te krijgen, vooral na H4 status, en dat vind ik gewoon ook niet realistisch. Iedereen bekijkt dit natuurlijk vanuit zijn eigen ervaringen, en dit geeft me ook het recht om te omschrijven wat ik zie. Ik zie juist enorm veel mensen (mannen en vrouwen) die van H-4 status naar H1B gaan, zowel in de non-profit academische/medische sector (geen cap) als bij bedrijven (cap). Ik zeg niet dat het iedereen lukt, zeg alleen dat het niet altijd zo dramatisch hoeft te eindigen als het voor jou deed.

Overigens denk ik ook dat het uitmaakt of je zelf graag naar de VS wil verhuizen:

Als hij ook maar een greintje om haar geeft, zegt hij 'nee' tegen een H-1B aanbod.

Dit zou bijvoorbeeld absoluut niet opgaan in onze situatie, aangezien ik mijn man echt wat aangedaan had als hij nee had gezegd tegen dat aanbod. Ook als dit zou betekenen dat ik in die periode niet zou mogen werken. Ik vind het geweldig hier, en hoef hier van mijn pad nooit meer weg (de VS dan, Buffalo heb ik wat minder problemen mee om uiteindelijk uit te verhuizen). Voor mij is het wonen hier belangrijker dan de baan. Makkelijk praten omdat ik die baan toch heb? Tja, ik weet ook hoe ik erover dacht toen er voor mij nog geen sprake was van een eigen visum.

Voor de rest denk ik dat we het er allemaal wel over eens zijn dat het belachelijk is dat de echtgenoot van een H1B geen EAD kan krijgen, terwijl dit voor andere visum categorieen wel mogelijk is. Deze discussie staat wat mij betreft daar echt buiten.

[Ziva]

Kan me alleen maar aansluiten bij wat Hemmie en SemJes zeggen.

Je kunt wel "het systeem" de schuld geven maar je maakt altijd nog zelf de keuze om te emigreren. En als werkgever zich vervolgens niet aan z'n afspraken houdt kun je misschien beter de schuld bij hen neerleggen en niet bij "het systeem".