Wordt het ooit makkelijker?

[Ziva]

Ik heb net mijn moeder weer terug op het vliegveld naar Nederland gezet en huilde weer tranen met tuiten. Wat zijn luchthavens toch dubbel, aan de ene kant fijn als je je geliefden kunt ophalen en aan de andere kant klote omdat je weet dat je ze weer moet wegbrengen.

Ik vraag me af of jullie (mensen die ook geemigreerd zijn) dat ook zo ervaren? Sta je ook als een klein kind te huilen bij de gate als je ze wegbrengt? Krijg je ook heimwee op zulke momenten en wil je het liefst met ze mee teruggaan? Besef je op zulke momenten weer dat je voorgoed vertrokken bent? Wordt dit gevoel ooit minder?

Ben benieuwd hoe jullie daarmee omgaan. Ik heb echt geen spijt van mijn emigratie maar op momenten als dit voel ik me toch zo verdrietig en egoistisch dat ik "zo ver weg ben gaan wonen" en mijn familie en vrienden al die moeite zie doen qua vliegreis en gedoe.

[LittlePhoenix]

In de ruim 4 jaar dat ik in Amerika woon heb ik nog maar 1 keer familie op bezoek gehad en ja, het was hartstikke pijnlijk om afscheid te nemen. Ben ook bang dat het nooit makkelijker wordt. Toen we nog in Europa woonden was het elke keer huilen als we afscheid moesten nemen van m'n schoonouders. (Al huil ik tegenwoordig ook als we daar zijn omdat m'n schoonmama zo vreselijk veranderd is door haar ziekte, helemaal niet meer de vrouw die ik 11 jaar geleden heb leren kennen).

Hoe ik ermee omga...tja, toen m'n vader weg was heb ik zodra de kinderen sliepen echt vreselijk zitten huilen. Daarna een paar moeilijke dagen gehad omdat het huis zo leeg was. En er zijn wel vaker momenten dat het gewoon kl*te is om ver weg te wonen. Toen we in Europa woonden was het elke keer moeilijk als er iets met m'n schoonouders was maar toen we naar Amerika verhuisden was het moeilijk om mijn ouders te missen.
Of zoals nu, ik werd zondag met de ambulance naar het ziekenhuis geraced omdat het erop leek dat ik een flinke blinde darm ontsteking had. Zo veel pijn en met gillende sirene door de straten en het ergste was om m'n kinderen zo bang achter te laten. Toen miste ik m'n vader echt gruwelijk, woonden we maar dichterbij zodat hij kon helpen en om eerlijk te zijn had ik hem toch ook wel graag in de buurt gehad want ik vond het af en toe heel moeilijk om Engels te spreken met zoveel pijn.

Nee, denk niet dat het ooit makkelijker wordt maar het hoort erbij. Als het me te veel wordt denk ik aan m'n oma, die was Pools en trouwde met een Nederlander in een tijd dat bellen echt niet makkelijk was en de post ook niet zo snel was. Dus ik email en bel en hoop dat m'n vader dit jaar weer hierheen wil vliegen.

[ned in MO]

Ik ben er inmiddels wel aan gewend en ook de kinderen hebben er geen moeite mee. Ik denk dat het veranderen gaat als er problemen gaan komen (gezondheid etc). Mijn ouders komen gemiddeld 2 1/2 weken per keer op bezoek en dat is net mooi qua tijd.
Moeilijkste voor mij was de emigratie zelf toen ik van iedereen afscheid moest nemen.
Ik denk wel eens dat mijn kinderen mijn ouders bijv meer zien dan menig kind hun grootouders zien hier.Tuurlijk is het rottig als ze weer gaan maar bekijk het van de kant dat ze ook weer terugkomen en dat jij ze ook zal bezoeken. Het wordt ook wat specialer als je zo ver weg woont.
Daarbij is er telefoon en skype en dat helpt ook een boel.

[Petra/VS]

Anders, maar toch. Vanavond hebben we weer afscheid genomen van onze oudste na een heel gezellige week. Zij woont vier uur bij ons vandaan en heeft een heel druk leven daar. Ik besef me terdege dat zo'n week met haar steeds schaarser zal worden en wie weet waar in dit enorme land ze uiteindelijk terechtkomt. Ik heb wel geen tranen met tuiten gehuild, want ben er kennelijk toch wel aan gewend dat ze niet meer hier woont, maar het niet weten wanneer we elkaar weer zullen zien maakt het voor mij het moeilijkst. Hetzelfde heb ik met afscheid nemen van mijn zus, die hier tien uur rijden vandaan woont. Er gaat ook zomaar een jaar voorbij zonder dat wij elkaar zien en daar hebben we beiden moeite mee. Het went wel, in zoverre dat ik geen tranen met tuiten huil bij het afscheid, maar het blijft altijd moeilijk. De grote afstanden horen er in dit land wel bij voor de meesten. Mijn broers en zus wonen al sinds onze twintiger jaren meer dan 800 km bij ons vandaan.

[Oeboemoe]

Voor mij is het ook altijd erg lastig. Ik denk ook niet dat dit ooit zal veranderen.

[ANY]

Het is elke keer weer moeilijk om afscheid te nemen en duurt weer een paar dagen om te wennen aan een leger huis. Het is moeilijk ook omdat je niet weet wanneer de volgende keer zal zijn dat we ze zien, en nu ze wat ouder worden kan elke keer ook de laatste keer zijn. Hoera voor Skype!
Lekker even uithuilen, en dan weer verder! Tot het volgende hele blije weerzien. Zonder afscheid zijn die momenten er ook niet

[dimona]

Bij mij is het wel veranderd in de loop der jaren. Twee van mijn kinderen zijn geboren terwijl we in het buitenland woonden, en ik vond het wel altijd heel verdrietig om dan afscheid te moeten nemen van oma die in de week van haar bezoek niets anders deed dan het vasthouden van haar kleinzoon. Eigenlijk vooral voor haar vond ik dat afscheid zo moeilijk.

Maar nu we in de VS wonen, heb ik er eigenlijk helemaal geen moeite meer mee. Misschien scheelt het ook dat dit voor ons in principe een tijdelijke situatie is en dat we opa en oma's twee keer per jaar zien. Maar ik voel eigenlijk nooit de tranen branden (al vermoed ik dat dit voor de grootouders anders is).

Momenteel hebben wij mijn schoonouders twee weken op bezoek; dat gaat gelukkig prima, maar ik vind twee weken ook echt wel lang genoeg. Voorafgaand aan hun bezoek ben ik zelf voor drie dagen naar NL gegaan om mijn moeder te bezoeken die met kerst alleen zit. Ik hoop dat het daarmee voor haar ook weer wat gemakkelijker wordt om de periode tot aan de zomervakantie te overbruggen. Ze heeft alleen mij en mijn broer, die in Zuid-Afrika woont, en die ook probeert ieder jaar even langs te wippen. Ik bewonder haar wel hoor, want het is niet niks als je op die leeftijd (76) helemaal geen levende familie meer in Nederland hebt wonen. Maar ze doet het gelukkig prima, zit sinds een paar maanden ook op Facebook, zodat ze mijn leven nog wat beter kan volgen

[Dento]

Ik denk dat het ook te maken heeft met of je weet wanneer ze de volgende keer weer komen. Mijn ouders zijn in de gelukkige omstandigheid dat ze drie keer per jaar hierheen kunnen komen, en dat betekent meestal dat als ze hier vertrekken we al weten wanneer ze de volgende keer weer komen - en dat maakt het wel makkelijker.

In het begin echter had ik het er echter heel erg moeilijk mee, en stonden we met z'n allen bij de Security check te huilen bij het afscheid nemen.

Tegenwoordig echter gaan we al niet eens meer mee naar binnen, maar zetten we ze gewoon bij de terminal af en wordt daar afscheid genomen.

Dus ja, het kan makkelijker worden, maar dat hangt van de omstandigheden af. Als ik niet wist wanneer ik mijn ouders weer zou zien, zou het zeker niet zo makkelijk zijn. En zoals Mark zegt, als er problemen komen/zijn dan zal het ook zeker niet makkelijk zijn.

[dimona]

Tegenwoordig echter gaan we al niet eens meer mee naar binnen, maar zetten we ze gewoon bij de terminal af en wordt daar afscheid genomen.

Toen mijn man nog regelmatig lange en verre reizen maakte, ging ik ook niet mee naar binnen. Snelle kus bij de passenger drop off buiten, ik weer de auto in en hij naar binnen. Dat werkte voor ons veel beter dan al dat gedraal bij de incheckbalie. De grootouders hebben ter plekke wel iets meer begeleiding en hulp nodig om de reisstress enigszins binnen de perken te houden, maar wij gaan nooit met de hele familie naar de luchthaven om ze uit te zwaaien. Één volwassene, da's genoeg

[SvS]

Ziva, ik woon ongeveer net zolang als jou in de USA. Zelf ben ik in die tijd 3 x in NL geweest en mijn ouders zijn hier 1 x geweest.
Het is dan zo fijn om elkaar weer te zien, dan tranen van blijdschap. En zo verschrikkelijk om afscheid te nemen, dan huilen van verdriet. Ik vind het zelf makkelijker om naar NL te gaan en afscheid te nemen, dan dat hun hier komen en dan weer afscheid te nemen.
In November ben ik voor het laatst in NL geweest, dus met Kerst hebben we elkaar niet gezien. December is altijd zo een lastige maand en dat is ook altijd de maand dat ik me afvraag of ik het goed heb gedaan en voel ik me ook altijd een egoist, omdat ik zo nodig in de USA moest gaan wonen. Maar ik kom ieder jaar wel weer tot de conclusie dat ik een hele goede stap heb genomen en dat ik niet terug wil naar NL.
Verder ben ik bang dat het altijd huilen (inderdaad als een klein kind) blijft met afscheid nemen, dat dat niet minder wordt. Maar we zullen het zien in de toekomst.
Wel vind ik tov het begin van mijn emigratie dat ik het gemis een beter plaatsje kan geven en dat de moeilijke momenten ook minder worden. Alleen als er bij ons of in NL wat aan de hand is, dat is zo moeilijk en dan is skype meestal niet voldoende.

[Ziva]

Wat fijn om jullie ervaringen te horen en te lezen dat ik niet de enige ben. Ik voelde me zo'n kleuter gisteren, aan de ene kant ben je dan zo stoer dat je "helemaal" de plas oversteekt met je hele hebben en houden en aan de andere kant sta je dan als een klein kind te huilen, heel dubbel is dat.

Ik vind het ook onwijs moeilijk als ik dan wegga van het vliegveld dat zij er nog zitten om te wachten om te boarden. De hele weg naar huis heb ik dan het gevoel dat ik terug wil rijden en rennen om ze hier te houden haha. Eigenlijk gaat bij mij het gevoel pas weg als het vliegtuig echt vertrekt naar de overkant en pas als het vliegtuig dan veilig geland is heb ik weer wat rust.

Wat doen we onszelf aan niet? Ik heb ook wel, net als jij SvS, het gevoel dat ik niet meer in NL wil wonen en goed zit in de USA maar gisteren betrapte ik mezelf er voor het eerst op dat ik mee terug wilde haha.

[Amikix]

Het hele afscheid nemen vind ik toch wel één van de minpunten aan ver weg wonen, en dan vooral als je iemand gaat wegbrengen. Ik vind het tegenwoordig wel minder erg dan in het begin, maar het blijft niet leuk. Het is één van de weinige keren dat je je beseft hoe ver je eigenlijk van elkaar af woont denk ik. Maar aan de andere kant, als je in Nederland was blijven wonen zou je nooit die weken gehad hebben dat je bij elkaar op vakantie bent en allerlei dingen samen doet. Al wil ik soms wel eens dat ik gewoon iets dichterbij woonde zodat je even langs kunt gaan als je daar zin in hebt.

En er zijn dingen die je alleen kunt doen als je ver weg woont, zoals onverwacht op de stoep staan. Dat heb ik één keer gedaan (nadat ik me ervan verzekerd had dat ik niet een leeg huis aan zou treffen!) en dat was echt helemaal geweldig, gewoon omdat niemand dat had verwacht. Ik krijg nog steeds de grootst mogelijke glimlach op mijn gezicht als ik daaraan terugdenk . En toen was het afscheid nemen ook helemaal niet erg, omdat we er allemaal zo van genoten hadden dat we een paar dagen samen gehad hadden.

[Gast]

Ziva, niet leuk om afscheid te moeten nemen. Ik kan het me ook helemaal voorstellen. Ik denk dat het ook niet meer dan normaal is toch?

Ik heb dat zelf ook wel een beetje, het gevoel dat IK degene ben die weggegaan is en zover weg woon. Ik heb een hele kleine familie, geen ouders meer. Een zusje en een oom/tante en twee nichtjes/1 neefje waar ik het meest contact mee heb. We woonden gemiddeld anderhalf uur bij elkaar vandaan in NL, dus even snel een bakkie deden we toen al niet. Dan nog wat familie die ik misschien 1 keer per jaar zag. Het gekke is dat ik daar nu weer meer contact mee heb door Facebook.

Ik ben zelf nog niet terug geweest naar NL, heb die behoefte ook nog niet gehad. Mijn zusje komt dit voorjaar bij ons met haar man en kids. Dit is ons eerste bezoek uit NL sinds we hier wonen (mei 2011). Vliegtickets kosten toch een boel, vooral als je tijdens schoolvakanties gaat. Niet iedereen kan dat zomaar opbrengen. Nu we zeker weten dat ze komen, kan ik bijna niet meer wachten. Heb er zo'n zin in! Maar ik zie nu al op tegen het afscheid, dat zal voor ons ook moeilijk worden..... Als je zo ver weg woont verdring je dat gevoel toch een beetje. Je weet dat het niet anders is. Maar als er dan ineens bezoek komt, dan komen al die gevoelens weer naar boven....

Pfff, ik wou dat het mei was....

[ned in MO]

En er zijn dingen die je alleen kunt doen als je ver weg woont, zoals onverwacht op de stoep staan. Dat heb ik één keer gedaan (nadat ik me ervan verzekerd had dat ik niet een leeg huis aan zou treffen!) en dat was echt helemaal geweldig, gewoon omdat niemand dat had verwacht. Ik krijg nog steeds de grootst mogelijke glimlach op mijn gezicht als ik daaraan terugdenk . En toen was het afscheid nemen ook helemaal niet erg, omdat we er allemaal zo van genoten hadden dat we een paar dagen samen gehad hadden

Haha vorig jaar ook zoiets gedaan. Mijn ouders waren hier op bezoek bij ons in Amerika en toen is mijn broer (woont in Vancouver Canada) als verrassing ook langs geweest.
"s Avonds laat na bezoek aan vrienden heb ik hem opgehaald van het vliegveld en de volgende morgen zat hij als verrassing aan het ontbijt toen mijn ouders naar beneden kwamen. Grote vreugde op hun gezichten natuurlijk want ze hadden geen flauw vermoeden dat we zoiets geregeld hadden

[dimona]

Haha NedinMO, wij hebben exact dezelfde formule vorige week toegepast: schoonouders op bezoek en als verrassing de zus en zwager van mijn schoonvader uit Canada over laten komen. Man moest "even naar zijn werk" en kwam terug met zijn oom en tante. Priceless!

[ANY]

Ik ben ook eens naar Nederland gegaan voor mijn vader's verjaardag wat hij niet wist. Samen met mijn broers bekokstoofd, en zij hadden zelfs geregeld dat hij vrij zou hebben van zijn werk. Zijn gezicht was priceless!
Nou, en 2 jaar geleden stonden 3 van mijn 4 broers hier opeens onverwacht met hun camper voor de deur. Wauw!

[hemmie]

Mijn situatie is wat anders, wij zijn hier 'tijdelijk' (al vraag ik me af of we ooit weer in NL zullen gaan wonen) en ik ben met mijn Nederlandse man en kind vertrokken, niet alleen. Ik heb zelf weinig moeite met het afscheid, alleen als mijn moeder begint te huilen vind ik dat heel naar, dan voel ik me wel schuldig. Toch hebben we effectief eigenlijk best veel contact, wij gaan 1x per jaar naar NL, en logeren dan minstens 1 week bij elk van de ouders. Daarnaast komen de schoon(ouders) de meeste jaren wel een keer langs, en soms krijgen we nog ander bezoek uit NL. In die periodes is het contact juist veel intenser dan vroeger in NL (waar we ook ver van familie woonden). Ook hier inmiddels 2 kinderen in het buitenland geboren, in beide gevallen kon de familie pas na enkele maanden de baby vasthouden, zelfs dat went. Ik denk eigenlijk dat ik het er pas moeilijker mee zal krijgen als (schoon)ouders meer gezondheidsproblemen gaan krijgen, zeker als ze daardoor dan niet meer bij ons kunnen komen.

[Machteld]

Ik woon nu zo'n 4 jaar hier, en ik kan het nog steeds niet: afscheid nemen.

We nemen standaard een doos kleenex mee haha. Vanuit hier of Nederland, ik ben de eerste die met tranen staat.
Ik vond het "makkelijker" om afscheid te nemen toen ik Orion bij me had. Als ik alleen afscheid moet nemen vind ik het enorm moeilijk en ben ik meteen emotioneel.

[Petra/VS]

Dit alles lezend ben ik bijna "blij" dat we een heel moeilijke relatie met mijn ouders hebben (mijn broers en zus ook). Daar is ook veel pijn bij gemoeid, natuurlijk, dus misschien is het voor jullie fijn te denken of helpt het dat jullie tenminste zo'n relatie hebben dat die tranen er bij het afscheid komen?

[Gast]

Petra, ik denk zeker dat dat uitmaakt.

Voor ons was de keuze gemakkelijker aangezien wij niet zoveel familie achterlaten. Beide geen ouders of grootouders meer. Mijn moeder leeft nog, maar heb geen contact meer. Moeilijke relaties met ouders kan ik over meepraten . De kinderen hebben geen opa/oma's die ze moeten missen (dat is natuurlijk wel jammer, maar het is niet anders).

Mijn zusje komt 9 dagen. Is ook meer dan genoeg, hahaha. We zijn echte zussen, we moeten niet te lang onder 1 dak zitten want dat doet onze relatie geen goed . Maar gelukkig weten we dat van elkaar