AllesAmerika.com Forum

Zijn er mensen die naar Utah verhuist zijn?

Dan zou ik graag weten, waar, en waarom juist naar die plek?

Ikke! Oorspronkelijk als tiener, toen mijn vader hiernaartoe uitgezonden werd. Toen hij terug moest, zijn we allemaal terug gegaan, maar toen had ik inmiddels de "love of my life" al ontmoet, dus na anderhalf jaar in Holland ben ik via het verloofdenvisum weer naar de VS vertrokken. Inmiddels al 25 jaar getrouwd en nog steeds in Utah (SLC) - we vinden het hier heerlijk wonen. En nee, wij zijn niet Mormoons.

Forumlid Manja heeft tot vorig jaar enkele jaren in Utah doorgebracht, in de buurt van Salt Lake City dacht ik. Haar man werd voor enkele jaren uitgezonden. Ondertussen zijn ze terug in Nederland, maar ik weet dat zij ginder heel graag gewoond hebben. Ze hielden toen een blog bij: http://www.utahlife.web-log.nl/ maar ik zie dat het erg te lijden gehad heeft onder de web-log perikelen.

Verder ken ik ook nog een jonge Belg die in Utah woont.

Inderdaad Elke, wij hebben met heel veel plezier van 2007 t/m 2011 in Layton gewoond. Mijn man werd voor zijn werk uitgezonden naar Hill AirForce Base in Layton/South Ogden. Vandaar onze keuze voor Layton.

En om even dit topic te kapen...Hill AFB is voor ons een mogelijk volgende woonplaats (ook, naast Tinker in Oklahoma - ik kan mijn lol niet op, echt waar ), en ik heb er enorm dubbele gevoelens over. Een vriendin van mij is daar gestationeerd geweest, en die vond het verschrikkelijk met alle Mormonen en het er niet bij horen. Maar een kennis van mijn man vond dat wel meevallen...hoe doen/deden jullie dat (als niet-mormonen)? Waar vonden/vinden jullie je vriendenkring?

Hoe lang geleden zat jouw vriendin hier? Er is toch wel veel veranderd in al die tijd dat ik hier zit. Zelf woon ik in SLC, waar minder dan de helft van de bevolking Mormoons is. Maar ook in de omgeving van HAFB, omdat er zoveel luchtmachtpersoneel woont, zitten toch aardig wat niet-mormonen. Sociale contacten leg je hier zoals overal - via werk, school, clubs, kerk (al dan niet Mormoons).

Je moet ook niet met al te veel vooroordelen komen, ook met Mormonen kun je goede vriendschappen sluiten! Ik heb zowel goede als minder goede ervaringen met Mormonen - diegenen met wie ik bevriend ben zijn de mensen die gewoon meer openstaan voor anderen, wat voor geloof ze ook hebben (of niet hebben).

Ik ben niet bekend met Oklahoma, maar het is hier echt heerlijk wonen. Mooie omgeving, heerlijk klimaat (ok, de luchtvervuiling in de winter is minder, maar zo heb je overal wel wat), sport en cultuur (NBA, NHL, MLS, college football, ballet, opera, symphonie, skiën, fietsen, etc), 5 National Parks waar je in een halve dag naar toe rijdt. Zowel Weber State University als University of Utah zullen bereikbaar zijn, wat betreft werkgelegenheid voor jou. Dat het hier wat aan de conservatieve kant is neem ik op de koop toe, met al dat heerlijks!

Leuk om the horen dat er mensen naar Utah verhuisd zijn.

Wij willen naar SLC gaan, en nee wij zijn niet Mormoons, maar mijn business partner wel (hij woont in Salt Lake City), en we hebben daar hele open gesprekken over.
Ik vind de mormonen die ik heb leren kennen erg vriendelijk en ze staan ook erg open voor andere geloven, en niet gelovigen zonder dat ze hun geloof opdwingen.

Ik ben nu een aantal keren naar Salt Lake city geweest, en het voelt daar als thuis komen. Ik kom ook erg vaak in LA (Burbank) en daar is het leven toch heel anders.
Daarom wil ik graag weten van de mensen die daar naartoe vertrokken zijn, ald dan niet mormonen welke valkuilen en welke goede dingen je bent tegen gekomen..

Wij wonen al 3 jaar in een klein stadje in Utah en om eerlijk te zijn, we vinden het hier vreselijk! Maar een klein ultra-gelovig stadje is niet te vergelijken met SLC, de LDSers (sinds de converence vorig jaar willen de leiders van de kerk liever niet dat de leden zichzelf beschrijven als Mormonen. Eigenlijk moeten ze zichzelf beschrijven als leden van de Church of Jesus Christ of Latter Day Saints.) die we hier in ons stadje tegenkomen zijn veel extremer dan de LDSers die we in Europa, andere staten van Amerika, en zelfs andere delen van Utah hebben ontmoet. Vrienden die LDS zijn maar uit een andere staat komen hebben het hier ook moeilijk, het is hier veel strenger en veel meer closed minded.

Marko schreef "Ik vind de mormonen die ik heb leren kennen erg vriendelijk en ze staan ook erg open voor andere geloven, en niet gelovigen zonder dat ze hun geloof opdwingen." Zo zijn onze vrienden dus ook en via hun ben ik in contact gekomen met de Elders om meer te leren over hun geloof. Geen goed idee, die Elders waren ontzettend opdringerig en gingen zelfs zo ver dat ze mijn doop al gepland hadden en even langskwamen om te zeggen dat ik dat weekend vrij moest houden. Mij werd dus niets gevraagd! Mijn weigering betekende ook niets voor ze, pas toen m'n man zich ermee bemoeide werd de zaak opgelost. Al komen ze nog steeds af en toe langs op tijden dat ze hopen mij alleen thuis te vinden. Gelukkig heeft onze vriendschap er niet onder geleden maar jeminee!

En dan de andere verhalen die ik kan vertellen, zoals de kleuter die letterlijk uit het zwembad geplukt werd toen de moeder erachter kwam dat de juf niet LDS was, gebeurde toen m'n oudste zoon zwemles had. Of de verschillende 'vriendschappen' die m'n dochter heeft verloren toen de ouders erachter kwamen dat wij niet naar de juiste kerk gaan. En de buurvrouw uit onze oude buurt die me midden op de Walmart parkeerplaats de les las omdat ik zwemvest had gekocht voor de zoon van een kennis (die kennis had geen geld voor dat soort dingen omdat haar man alles uitgaf aan drank, sigaretten en computerspelletjes. Ik gaf haar dus geen geld maar heb wel een zwemvest in de uitverkoop gekocht omdat ik erbij was toen haar zoontje bijna verdronk). Die buurvrouw vond dat ik niets mocht geven omdat de kennis het niet verdiend had. Niet echt Christelijk voor zover ik kan zien maar 'verdienen' is erg belangrijk in de plaatselijke LDSkerk. Een andere vriendin die wegens gezondheidsproblemen niet meer kon werken kreeg geen hulp omdat ze niet genoeg uren als vrijwilligster kon werken. Arme mens kon niet werken en haar 2 kinderen waren bijna elke dag bij mij thuis omdat ze nauwelijks voor ze kon zorgen maar van de bishop moest ze dus eerst een bepaald aantal uren bij de Deseret Industrie werken voor ze hulp kon krijgen. Of de keer dat ik geen bier kon bestellen zonder toestemming van m'n man. Dat ik m'n ID moet laten zien vind ik geen probleem, ze controleren hier iedereen onder de 80 maar dat m'n man moest zeggen dat ik een glas bier mocht hebben! En nog zoiets, onze zoon kan geen Boy Scout worden omdat we geen lid zijn van een ward en de dichtsbijzijnde niet-LDS troop is een uur rijden hiervandaan. De Boy Scouts zijn hier verbonden met de LDSkerk en de leiders worden gekozen door de kerk. Dat is echt geen goed idee en sinds we hier wonen zijn er 2 of 3 Boy Scouts omgekomen omdat de leiders hun werk niet goed deden.
Of de discriminatie hier, African American vrienden van ons hielden het hier niet meer uit en hebben de eerste de beste overplaatsing aangenomen om hier weg te komen. Was zelfs zo erg dat een wildvreemde vrouw mij kwam waarschuwen omdat de zoon van die vrienden mijn preschooler bij de hand hield in een auto-museum. Wij zagen dus een jongen met een groot verantwoordelijksheidsgevoel die onze zoon uit de buurt van de auto's hield maar voor die wildvreemde vrouw was het alleen een Black kid die een White kid meesleepte. Of de 3 keer dat mensen een restaurant uitliepen omdat onze blanke dochter (niet echt blank trouwens maar ze ziet er blank uit) aan 1 tafeltje zat met haar African American vriendinnetje. Mensen die luidkeels commentaar hadden over hoe walgelijk dat wel niet was.

Mijn advies is: als je naar Utah verhuist, kies dan voor SLC en niet voor een klein stadje. Wij hadden niet echt een keus, de basis waar m'n man werkt is in the middle of nowhere en dit was de dichtsbijzijnde stad waar we konden wonen. Sommige collegas van m'n man hebben ervoor gekozen om in de grote stad te wonen en hebben een reistijd van 3 uur! Die blijven meestal door de weeks op de basis en wonen alleen in het weekend thuis. In de afgelopen 3 jaar hebben we meerdere collega's zien komen en meteen aan het eind van hun 12 maanden weer zien vertrekken. (als de DoD of de Army betaalt voor je verhuizing moet je een minimum aantal maanden blijven anders moet je alle verhuiskosten terugbetalen). We hebben 1 gezin meegemaakt dat het hier echt niet uithield en die vertrokken voor hun 12 maanden omwaren. Heeft ze een flinke duit gekost maar ze wilden echt niet dat hun kinderen hier opgroeiden.

Maar na alle negatieve ervaringen (en dat is maar een klein deel, ik kan uren doorgaan) wil ik toch ook even vertellen dat Utah echt prachtig is! De bergen zijn echt ongelovelijk spectaculair. En we hebben hier ook superfijne mensen ontmoet, meeste niet LDS maar ook een paar LDSers. Zoals onze buren, die komen oorspronkelijk uit Utah maar zijn echt hele leuke mensen en zoals zij volgens hun geloof leven kan ik alleen maar respect hebben voor hun normen en waarden. De LDSkerk heeft namelijk ook heel veel goede boodschappen, zoals het feit dat het gezin ontzettend belangrijk is.

Whow...

Nou dat zijn erg belangrijke en goede tips..
Ik heb echt met die mensen te doen! maar ja je ziet in elk geloof wel extreemisten.
De LDS-ers die ik ken zijn niet zo! Dus maar in de buurt van de grote stad blijven als RK gelovige.

Ik heb inderdaad al van mijn LDS business partner gehoord dat het idd erg slim is om in de grote stad te blijven omdat de LDS-ers in de kleine plaatsen voorbij thanks giving point erg extreem zijn en hij als LDS-er kan er zichzelf al niet mee vergelijken..
Nu begrijp ik dus waarom...

Mag ik vragen in welk plaatsje dat je woont?

Ja, het was voor ons echt een schok om te merken hoeveel LDSers hier zo zijn. Vooral omdat m'n man een paar familieleden heeft die LDS zijn en die zijn echt niet te vergelijken met wat we hier hebben gezien. En in Duitsland hadden we een vriendin die LDS was en via haar kregen we hulp van een paar Elders toen we binnen heel korte tijd ineens moesten verhuizen. We huurden een appartement en de verhuurder kreeg ineens vreselijke ruzie met z'n broers en zussen en als gevolg daarvan moesten wij snel iets anders zien te vinden. Natuurlijk net in een periode dat niemand kon helpen met sjouwen dus die vriendin had via haar kerk om hulp gevraagd en 2 van de Elders boden aan om te helpen. Zulke leuke mannen! En heel normaal over hun geloof, ze vroegen netjes of we het bezwaarlijk vonden als ze over hun geloof begonnen, zeker waar de kinderen bij waren, maar dat vond ik juist interessant en o.a. dankzij hun verhalen en het feit dat ze zonder iets terug te verwachten kwamen helpen vond ik het een uitdaging toen we ongeveer een jaar later de kans kregen om naar Utah te gaan. Zodra m'n man de baan had geaccepteerd kreeg ik van alle kanten waarschuwingen maar dat nam ik niet zo serieus, ik wist immers beter door de mensen die ik al ontmoet had en ik had online foto's gezien en hier op Alles Amerika verhalen gelezen enz. We stapten dus met goede moed dit avontuur in en waren vastbesloten om ook deze locatie een succes te maken. (We zijn 12 jaar getrouwd en 6 keer verhuisd, onze oudste heeft op 3 peuterspeelzalen gezeten, 2 DoD scholen en 3 public elementary schools).

En het vreemde is dat we niet eens zo heel ver van SLC wonen, niet zoals je zou verwachten verder naar het zuiden. Zet liever niet welk stadje maar het is redelijk in de buurt van SLC.

Inderdaad een heel verschil met SLC en waar LittlePhoenix woont (ik weet geloof ik wel waar dat is, in mijlen idd niet zo ver maar wat betreft het soort mensen en woonomgeving een wereld verwijderd!). Als ik in haar stadje was beland, was ik al lang vertrokken! Gelukkig was onze ervaring zowel in Layton als SLC stukken beter. Echt jammer, LittlePhoenix, dat jullie juist daar geplaatst werden.

LittlePhoenix schreef:
En het vreemde is dat we niet eens zo heel ver van SLC wonen, niet zoals je zou verwachten verder naar het zuiden. Zet liever niet welk stadje maar het is redelijk in de buurt van SLC.

Misschien een stomme vraag maar als het niet zo heel ver van SLC is, waarom verhuis je dan niet naar SLC??

Gr.
Reny

"Niet zo heel ver" is een uur extra reistijd voor m'n man. Hij staat nu al om 3 uur 's nachts op om naar z'n werk te gaan, moet er niet aan denken dat hij dan om 2 uur op moet! De basis waar hij werkt heeft een 4-daagse werkweek maar dat betekent dat ze de uren van de 5e dag verdeeld hebben over de andere dagen en werkdagen op de basis zijn al erg lang. Sinds kort hebben ze m'n man's uren aangepast zodat hij meestal rond 18.00 - 18.30 weer thuis is maar hij heeft minstens een jaar lang echt idiote uren moet draaien, om 04.00 de deur uit en als hij om 19.00 thuis was hadden we geluk.

Wij hebben geen slechte ervaringen met het wonen tussen de Mormonen, ze zijn over het algemeen heel sociaal en erg vriendelijk. Toch vonden we onze sociale contacten binnen de Internationale gemeenschap van het F-16 programma op HAFB. Wij hebben er 4 heerlijke jaren doorgebracht!

LittlePhoenix schreef: En nog zoiets, onze zoon kan geen Boy Scout worden omdat we geen lid zijn van een ward en de dichtsbijzijnde niet-LDS troop is een uur rijden hiervandaan. De Boy Scouts zijn hier verbonden met de LDSkerk en de leiders worden gekozen door de kerk. Dat is echt geen goed idee en sinds we hier wonen zijn er 2 of 3 Boy Scouts omgekomen omdat de leiders hun werk niet goed deden.

Ik zou mezelf afvragen of je je zoon wel bij die organizatie wilt onderbrengen. In mijn ervaring zijn ze niet erg tolerant en hun ideeën over religie en mensen met een andere levensovertuiging sluiten niet echt aan bij mensen die wat meer open in het leven staan. Het is teveel om op te noemen, maar op Wikipedia worden een aantal van deze controversies uitegelicht. Niet alleen worden niet-LDS kinderen geweerd, maar als je niet in God gelooft (of twijfelt) ben je bij de boy scouts niet welkom.

Wat ik nooit begrepen heb is wanneer er sprake is van een dergelijke organisatie, dat mensen die buiten het profiel van zo een organisatie vallen er toch bij willen...

Datzelfde geld voor politieke partijen.
Ik heb nooit begrepen waarom bijvoorbeeld een vrouw lid wil worden van de gereformeerde partij als deze partij in de grondbeginselen al steld dat vrouwen niet lid mogen worden.
Of alchtonen lid willen worden van een partij van Geert Wilders, terwijl deze partij helemaal geen respect heeft voor andere culturen.
Laat die partijen toch in hun eigen sausje gaar koken en sluit je aan bij een partij aarbij je wel hoort, en vecht voor je recht vanuit die positie.

Het zelfde geld voor de Boy scouts... Ooit je een keer verdiept waar ze vandaan komen en waarom ze opgericht zijn???

Als je respect wil voor wie jij bent, moet je beginnen met respect te hebben voor anderen hun overtuiging.
Dat werkt alle kanten op.

Als een Atheist gerespecteerd wil worden in het feit dat hij niet in een god geloofd, zou hij dan niet eerst respect moeten opbrengen voor hij die wel in een god geloofd en andersom?
Mijn ouders hebben ons geleerd open te staan voor andere culturen, andere geloven en anders denkenden. Daardoor hebben wij een zeer diverse vrienden en kennisen groep om ons heen. van LDS-ers tot moslims, van Amerikanen tot Afganen, van hetro's to gay... En wij allen respecteren elkaars overtuiging, luisteren naar elkaars mening, leren er van en proberen allen een beter mens te worden...

Respect begint bij Respecteren.

Ik zal niet de pretentie hebben om te zeggen dat ik iedereen zijn keuzes 'respecteer'. Ik kan echt geen ontzag hebben voor mensen die kinderen uithuwelijken, of voor mensen die hun lusten willen botvieren op dieren en zo.
Wel kan ik zeggen dat ik vind dat mensen dat recht hebben als de wet van dat land dat zo toelaat. Dus dat ik het accepteer. Maar daar houdt het dan wel op.

Je hebt gelijk Elke....
Hoe open minded ik dan ook probeer te zijn... dat gaat er bij mij ook niet in...

Loek schreef:Ik zou mezelf afvragen of je je zoon wel bij die organizatie wilt onderbrengen. In mijn ervaring zijn ze niet erg tolerant en hun ideeën over religie en mensen met een andere levensovertuiging sluiten niet echt aan bij mensen die wat meer open in het leven staan. Het is teveel om op te noemen, maar op Wikipedia worden een aantal van deze controversies uitegelicht. Niet alleen worden niet-LDS kinderen geweerd, maar als je niet in God gelooft (of twijfelt) ben je bij de boy scouts niet welkom.

Mijn man was vroeger Boy Scouts en vond dat super dus hij wil graag dat onze zoons dat ook proberen. Onze dochter is een Girl Scout en dat is erg leuk en behalve de woorden van de pledge komt er geen geloof bij kijken (terwijl onze troop leader LDS is). En dat ze in de pledge over God praten, ach, op school zeggen ze ook elke ochtend braaf hun riedeltje over 'one nation, under God...etc.'

Mijn ervaring met Boy Scouts in Duitsland was trouwens dat ze heel erg tolerant waren maar ja, dat was een Special Forces basis met ontzettend veel buitenlanders en Amerikanen die over de hele wereld zijn geweest. Niet te vergelijken met Smalltown, UT.

kastelke schreef:Ik zal niet de pretentie hebben om te zeggen dat ik iedereen zijn keuzes 'respecteer'. Ik kan echt geen ontzag hebben voor mensen die kinderen uithuwelijken, of voor mensen die hun lusten willen botvieren op dieren en zo.
Wel kan ik zeggen dat ik vind dat mensen dat recht hebben als de wet van dat land dat zo toelaat. Dus dat ik het accepteer. Maar daar houdt het dan wel op.

Heb je goed gezegd. Ik heb Moslim meiskes gekend die na de zomer vakantie niet meer terug kwamen omdat ze 'thuis' waren uitgehuwelijkt en bij de familie van hun man moesten wonen. Van brugklas in Amsterdam naar een boerengehucht in Turkije...nee, kan echt geen respect hebben voor die ouders. Wel voor de vader van de beste vriendin van m'n dochter (kleuterklas). Die ouders kwamen uit Irak, spraken nog slecht Nederlands maar ze zorgden dat hun dochter goed mee kon komen op school(ondanks dat ze wat taalproblemen had) en nog veel moediger: ze lieten hun dochter met onze half-Amerikaanse dochter spelen! Onze dochter mocht daar zelfs thuis komen lunchen en hun dochter mocht bij ons eten omdat ze erop vertrouwden dat ik hun geloof zou respecteren en geen ham op tafel zou zetten (sommige andere ouders vonden dat namelijk erg leuk, de Moslim kinderen stiekem toch varken laten eten).

Ik kan absoluut niet zeggen dat ik respect heb voor FLDSers die minderjarige meisjes dwingen om te trouwen (een goede vriendin van ons is zo opgegroeid en toen de echtgenoot overleed werd zij letterlijk de deur uitgezet en haar kinderen werden afgepakt). Maar ik heb wel respect voor goede vrienden die LDS zijn, die man werkt loeihard voor z'n gezin, werkt meer dan fulltime maar heeft nog steeds tijd om luiers te verschonen midden in de nacht. De vrouw is het soort vriendin die je midden in de nacht kan bellen voor hulp terwijl ze met 6 kinderen waarvan 1 gehandicapt toch echt haar handen vol heeft.

Ik heb ook diep respect voor een Engelse vriend van ons, die man heeft een kennis in huis genomen omdat ze op straat woonde en nergens terecht kon. Dankzij hem heeft ze nu een baantje, een woning, en een redelijk normaal leven. Dat die vriend een paar keer maand in z'n Madonna outfit gaat feesten, ach, dat maakt hem geen slecht mens toch? Al is het wel moeilijk om niet te lachen, man is zo breed als hij lang is, handen als kolenschoppen en dat loopt dan rond te stampen in hoge hakken en van die metalen 'traffic cones' waar Madonna een tijdje mee op het podium stond.

Of 2 van onze beste vriendinnen in Amsterdam, getrouwd met elkaar, hadden een restaurant waar ze ontzettend veel tijd in moesten steken maar toen ze hoorden dat niemand van mijn familie naar de verjaardag van onze dochter kwam hebben ze snel een taart gehaald en regelden een feestje voor haar!

Net als Marko hebben we ontzettend veel vrienden die 'alternatief' genoemd kunnen worden. Of gewoon vreemd/gek/anders/zoekmaareenwoord, maar dat betekent niet dat ik geen respect voor ze heb. Sommige mensen doen dingen waardoor ik echt geen respect voor ze kan hebben, zelfs als ze dat wettelijk gezien wel mogen doen in hun land. Vrouwenbesnijdenis is niet overal verboden maar ik kan echt geen respect hebben voor ouders die hun dochters zo mishandelen.