AllesAmerika.com Forum

Ik was op zoek naar meer informatie over de plaats Frankenmuth hier in Michigan wat ongeveer 150 jaar is gesettled. 150 jaar is eigenlijk helemaal niet zo'n lange tijd en je kan je eigenlijk niet voorstellen hoe het vroeger ging. En hoe betrekkelijk eenvoudig emigratie nu is met alle moderne gemakken.

Emigratie is niet altijd even gemakkelijk maar ik zal hier aan denken als ik weer klaag over het eten of weinig beenruimte in het vliegtuig. Ook het leven in een ander land heeft zijn ups-and-downs maar het haalt het nu niet met de uitdaging van 150 jaar geleden. We hebben het nu toch maar heel gemakkelijk met vliegtuigen, vervoersbedrijven, internet, telefoon en zoiets vanzelfsprekend als elektriciteit.

http://www.exulanten.com/frankmt.html

Onderdeel van het artikel:

After saying goodbye to their loved ones and cherished homes, the first tedious leg of the journey
took them from hilly, green Frankonia by small boat, canal, train, by foot and by boat again to the
Port Of Bremen. Their courage was as great as their enthusiasm.

They had a tumultuous voyage across the Atlantic where they encountered several violent storms,
seasickness, the "pox", which killed one child, and they even managed to collide with a fishing
trawler. Wind blew them north and they had to dodge icebergs for three days through dense fog.
They didn't reach New York Harbor for fifty days. Then, to get to Michigan, they had to take a
steamboat and then a train which ended up colliding with a coal train, and then another steamboat.
They next took a steamer to Detroit and a sailing ship from there up Lake Huron for a 7 day trip to
Bay City where they had to pull the ship 15 miles up the Saginaw River to Saginaw.

Four months after they left Germany, the 15 colonists then walked 12 miles through swamps and
forest with their belongings in an oxcart to Frankenmuth where they selected an area with slightly
rolling hills for their settlement because it reminded them of home. Once in Frankenmuth, on the 680
acres of Indian land purchased from the federal government for $1,700.00, they cleared the land,
built up farms and raised families while faithfully tending to their mission of educating the Indians.

Het zijn duidelijk andere tijden.

Ach, op een bepaald moment in de tijd gaf men je nog geld bovenop als je wilde emigreren naar Amerika. Maar je had dus een oncomfortabele bootreis voor de boeg om ginder te geraken. Nu moet men hemel en aarde bewegen en zelfs dan geraak je nog niet als immigrant binnen. Zullen we maar niet klagen over de krabbe beenruimte of dat kind achter je dat heel de tijd tegen je stoel zit te stampen.

In Antwerpen is er een museum rond de Red Star Line, die ooit massa's volk de oceaan over bracht naar de US:
http://www.redstarline.be/
Lijkt me heel boeiend om daar eens een bezoekje aan te brengen.

Hmm ik ben toch tamelijk primitief geemigreerd als zeg ik het zelf en viel echt niet in een gespreid bedje

Heb je ook 51 dagen over zee gereisd, en aan het eind 12 mijl door moerassen gelopen met je ossenwagen achter je aan? Ik wist niet dat het zó erg nog was in Missouri...

Klinkt interessant!

Ik was ook echt onder de indruk en geemotioneerd van mijn bezoek aan Ellis Island. Ik zag de kersverse emigranten daar echt staan in m'n gedachten, hun blijdschap en gevoel bij het zien van het vrijheidsbeeld, maar ook de zwaarte van de lange tocht, en het vele wachten van de medische keuring en het hele proces. Ik vond het heel erg indrukwekkend.

Dento schreef:Heb je ook 51 dagen over zee gereisd, en aan het eind 12 mijl door moerassen gelopen met je ossenwagen achter je aan? Ik wist niet dat het zó erg nog was in Missouri...

Vergeet ook de eerste rit in Nederland niet per kleine boot, kanaal, trein, te voet en wederom per boot naar de Rotterdamse haven niet


Maar alle gekheid op een stokje, het is toch best wel indrukwekkend inderdaad om die dingen zo te lezen. 150 jaar geleden is zo gek lang geleden nog niet. Sterker nog, mijn opa en oma zijn tussen 1885 en 1895 geboren, en zo'n 150 jaar geleden dus mijn over-grootouders. Als je het zo bekijkt is dat toch niet zo lang geleden, en toch, als je kijkt naar de vlucht die de technologie heeft genomen is het ondenkbaar zo snel als alles zich tegenwoordig opvolgt (en het lijkt alsof alles zich ook steeds sneller opvolgt).

Als je eenmaal in de VS was, was het overigens allemaal wel makkelijker. Je zei gewoon na een tijdje: "Ik ben nu Amerikaan" en de overheidsreactie was dan: Welkom, hier moet je belasting betalen, hier mag je stemmen, hier kun je grond kopen. Niet: waar is je groene kaart?

Overigens, ik herinner me ooit iets gelezen te hebben over een visser die met zijn eigen bootje van Nederland naar ergens in Michigan voer en een keer of vier terug is geweest om meer familie op te halen. Immers: waarom zou je een dure reis betalen als je een eigen boot hebt! Vind ik toch wel een beetje te 'Ollands, ik zou in dat geval toch liever met een wat grotere boot gaan en een eindje lopen.

Wat ik vooral zo knap vind aan de emigranten van die tijd was dat ze ook echt weg gingen, en waarschijnlijk ook nooit meer terug kwamen. Als je mazzel had kon je om de drie maanden wat post verwachten, maar dat was het dan ook wel. Niet zoals wij tegenwoordig, die via email, skype en allerlei andere moderne technieken contact kunnen blijven houden, en de mogelijkheden hebben om op het vliegtuig te stappen als we dat willen. Natuurlijk kan niet iedereen het betalen, maar het kan. En als een familie lid ziek is dan kun je zo terug, terwijl je 150 jaar geleden mazzel had als je daar een paar maanden later eens iets over hoorde (of niet).

Inderdaad, het feit dat je gewoon echt weg bent en waarschijnlijk je familie of geboorteplaats nooit meer terug zult zien, dat is toch wel moeilijk te verteren. Dat kun je je in deze tijd ook gewoon niet meer voorstellen. Maar ook pakweg 50 jaar geleden was het niet eens zo anders, toen gingen mensen ook in principe voorgoed weg zonder om te kijken. Heel hard allemaal.

Net een BBC docu gezien over de vieste steden van de wereld. Ook daar werd New York rond de eeuwwisseling genoemd. En geloof me als je de armoe van Ierland had ontvlucht en de bootreis had overleefd. Dan was de kans erg groot dat je dood ging aan de armoede in New York. Je werd tot je laatste cent uitgebuit door de huisjesmelkers en ziektes. Er was geen riolering en geen watervoorziening. En dan hebben we het nog niet eens over de bedorven worstjes.



Nee, mensen je land onvluchten rond de eeuwwisseling was nog geen garantie tot een goed leven.

Leuk om te lezen Frank
Ik zat net in de auto en belde met mijn mobieltje met skype gratis naar familie in Nederland om te vragen hoe het met onze oma is die in het ziekenhuis ligt....
Wat een verschil met die periode. Er is veel veranderd in die tijd. Ben me daar wel heel bewust van.

Dento schreef:Heb je ook 51 dagen over zee gereisd, en aan het eind 12 mijl door moerassen gelopen met je ossenwagen achter je aan? Ik wist niet dat het zó erg nog was in Missouri...

ongeveer wel.
3 keer van outpost naar outpost gereisd om ten westen vd Mississippi uit te komen, bij natives op de bank geslapen, in een huifkar gewoond, inventaris bij elkaar geyardsaled, bij Mc donalds mijn eten bij elkaar gejaagd en als eerste job vreemdelingen naar mijn jachtgebied lokken om ze vervolgens geld afhandig te maken.

Bandido schreef:Inderdaad, het feit dat je gewoon echt weg bent en waarschijnlijk je familie of geboorteplaats nooit meer terug zult zien, dat is toch wel moeilijk te verteren. Dat kun je je in deze tijd ook gewoon niet meer voorstellen. Maar ook pakweg 50 jaar geleden was het niet eens zo anders, toen gingen mensen ook in principe voorgoed weg zonder om te kijken. Heel hard allemaal.

50 jaar geleden, dat was vrij kort na de oorlog... doet me een beetje denken aan die nieuwe Nederlandse film waar ik onlangs over las, Bride Flight. Het is dan weliswaar naar Nieuw Zeeland, maar toch, het blijft emigreren

Ja, inderdaad! Ik heb die film laatst al toegevoegd aan mijn Netflixlijst voor als hij uitkomt. Het verhaalt fascineert me en ik ben erg benieuwd naar de film. Mijn zusje heeft midden jaren '90 trouwens twee jaar in Nieuw Zeeland gewoond en hoewel dat nog niet eens zo lang geleden was, was dat zelfs nog best wel pionieren in zekere zin. Zo was er nog geen email (of wij hadden dat althans nog niet), en ook skype was er nog niet en de telefoon was nog een KPN monopolie. En daardoor kostte het een vermogen om elkaar te bellen. En zo ging dus vrijwel alle communicatie ruim 15 jaar geleden tussen ons ook nog per brief. Het is -gelukkig- allemaal hard gegaan sindsdien.

Het verschil tussen 150 jaar geleden en 50 jaar geleden is veel kleiner dan tussen 50 jaar geleden en nu. Wij kwamen in 1956 naar Amerika, en je kon toen echt niet even bellen. Dat moest je dagen van te voren aanvragen. Je vertrok uit NL, maar wist niet of je er ooit weer zou komen. We maakten bandjes (op een enorme grote band recorder) en stuurden die naar NL, dat was leuker dan een brief.

Een familielid van ons heeft bij ons vertrek van Schiphol een filmpje gemaakt, en je kan aan iedereen zien dat ze bijna zeker wisten dat ze ons nooit meer zouden zien. Wij gingen met het vliegtuig, en deden er 18 uur over om van Schiphol naar New York te vliegen, met twee stops, een in Schotland en de tweede in New Foundland. Drie grootouders zijn een keer bij ons geweest, met de boot, want vliegen wilden ze niet.

Dat is best wel heftig hoor, Joke.

Ik kan me ook herinneren van toen wij vroeger (toen ik nog kind was) weer eens verhuisden, je echt bijna nooit naar Nederland belde. Dat was gewoon veel te duur. Ik weet dat als ik een keer mocht bellen, mijn ouders altijd een eierwekker bij de telefoon hadden staan zodat ik het niet te bont zou maken. En inderdaad, cassettebandjes opnemen en die opsturen, dat deed ik ook.

Soms denk ik ook wel eens dat al die nieuwe techniek het niet makkelijker maakt om los te komen van je oude thuis. Ik bedoel, je hoeft bijna geen nieuwe vrienden te maken, want je kan zo makkelijk bellen, skypen, mailen, wat dan ook met iedereen aan het thuisfront, dat je daar bijna een dagtaak aan kan hebben.

Ongelofelijk verhaal Joke, ik kan mij voorstellen dat een dergelijke emigratie je niet bepaald in de koude kleren ging zitten. Tegenwoordig gaat het allemaal inderdaad stukken gemakkelijker. En toch denk ik dan, ondanks dat nu allemaal zo gemakkelijk gaat, dat het vroeger toch ook wel ergens zijn charme had dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend was. Eigenlijk is dat een beetje hetzelfde als met vliegen, vroeger kleedde men zich netjes en deftig aan voor een vliegreis, maar nu is het in zo gemakkelijk mogelijke kleding (ook niet verkeerd natuurlijk, maar een stukje romantiek is verdwenen).

Mijn vader wilde al veel eerder weg, maar mijn moeder wilde niet naar Australie, N. Zeeland of Zuid Afrika, want dat was allemaal veel te ver voor haar. Zelfs de emigratie naar Amerika hebben ze twee keer afgezegd omdat m'n moeder niet helemaal zeker was. Het was voor haar de eerste jaren heel moeilijk. Ze mocht niet werken van m'n vader (niet te geloven he?), dus zat de hele dag thuis. Uiteindelijk is ze toch gaan werken, zonder m'n vader te vertellen dat ze een baan ging zoeken, en toen ging haar leven stukken beter, vooral omdat ze heel goed was in wat ze deed, promoties kreeg, en heel veel geld verdiende met commissions (weet het NLse woord hiervoor niet).

Ik heb het zwerversbestaan waar m'n vader alleen maar van droomde geleefd.

dat heet provisie

Bij de bedrijven waar ik heb gewerkt, noemden ze het gewoon op commissie basis werken