AllesAmerika.com Forum

Hallo allen,

Zo nu en dan lees ik wat over Nederlandse verenigingen en ik vraag me af of er veel Nederlanders in Amerika lid zijn van een Nederlandse vereniging? Zijn het dan vooral ouderen zijn of een mix met mensen van middelbare leeftijd en jongeren?

Ook ben ik benieuwd naar waarom men wel of niet lid is en naar hoeveel Nederlandse verenigingen in Amerika er eigenlijk zijn. Op *****vind ik een vrij uitgebreid overzicht, maar of dat volledig is weet ik niet.

Ben benieuwd naar jullie reacties.

Groet,

Henk J

Ik zie dat jij daar een mooi overzichtje bij elkaar hebt gebracht!

Zelf ben ik geen lid van dergelijke club. Heb eerder behoefte om de locals te leren kennen, dan voormalige landgenoten. Maar ik begrijp wel dat er mensen zijn die dergelijke clubs en bijeenkomsten wel leuk vinden. Zelf ken ik hier in mijn omgeving ook een aantal Belgen en Nederlanders, en met sommigen heb ik wel eens contact.

Als ik het zo inschat, dan zijn het vooral de oudere generaties die lid zijn van een club. En misschien de gezinnetjes die net overgekomen zijn en nog wat onwennig in de VS zijn. Dan is het wat makkelijker uitzoeken in de eigen taal ipv Engels. Of zie ik dat verkeerd?

Hier in Ontario zie ik inderdaad Belgenclubs die bestaan uit gepensioneerden (waarvan sommigen niet eens meer Nederlands speken!).
Maar in Toronto zit er ook wel een groepje jongere mensen, dacht ik.

Ik denk dat het vaak ook afhankelijk is van hoe je in dat buitenland terecht gekomen bent. Tenminste, ik zie vaak twee types mensen:
1. zij die heel bewust naar het nieuwe land getrokken zijn. Vaak hebben ze daar heel wat moeite voor moeten doen om een verblijfsvergunning te pakken te krijgen. Deze mensen lijken wat minder behoefte te hebben aan contacten met Nederlanders/Belgen in de nieuwe omgeving.
2. zij die hier eerder 'toevallig' terecht gekomen zijn. Vaak gaat het dan om mensen die hier maar op een tijdelijke werkvergunning zijn en die echt de intentie hebben om na die 3 jaar of zo terug naar huis of een ander land te trekken. Of mensen die gehuwd zijn met iemand van hier, en alleen omwille daarvan hier terecht gekomen zijn. Deze mensen lijken nog wat sterker vast te hangen aan Nederland of Belgie. En vaak zoeken ze wat positieve ervaringen bij landgenoten hier ter plekke.
Dat is tenminste hoe ik het ervaar.

Nee, ik heb daar geen behoefte aan. Ik praat natuurlijk met mijn familie in Nederland en ik bezoek een paar Nederlandse fora, dus daar kan ik mijn hart bij ophalen. Als ik toevallig iemand tegen kom die ook Nederlands is vind ik het altijd hartstike leuk, maar ik zou het niet speciaal opzoeken omdat ik hier vrienden genoeg heb.

Jarenlang zijn wij lid geweest van de Nederlandse Vereniging hier in Washington. Toen de kinderen klein waren, gingen we dan naar het SInterklaasfeest en de haring- en palingavond was het verder wel en heel soms een rijsttafelavond. De vereniging is (was) heel groot en daardoor was het toch wel moeilijk om zo contacten te leggen, want iedereen kwam van heinde en ver. Bovendien waren er ook nogal kliekjes, Wereldbank, ambassade etc. en ik merkte iedere keer weer, dat Nederlanders toch anders zijn, dan Amerikanen. Als je hier bij een groepje gaat staan, althans in mijn ervaring, word je er 9,5 van de 10 keer bij verwelkomd en door de bekende aan de anderen voorgesteld. Bij de Nederlandse bijeenkomsten heb ik dat ook weleens geprobeerd, als ik er tenminste een persoon van kende, en dan keek iedereen je aan als de vreemde eend in de bijt en ging rustig door met het onderlinge gesprek. Dat gaf wel een buitengesloten gevoel. Enfin, de kinderen ontgroeiden Sinterklaas en de haring en paling was lekker, maar om voor die ene keer per jaar nu lid te blijven vond ik onnodig. Ik heb via internet een aantal heel leuke Nederlandse dames hier vrij dicht in de buurt gevonden, waar ik maandelijks mee samenkom en dat is voor mij genoeg. Maar de Nederlandse Vereniging hier is niet alleen oude mensen, dat niet.

Hier is geen Nederlandse club en dat vind ik soms wel jammer. Vooral voor Sinterklaas enzo.

In Duitsland hadden we een speelgroep die georganiseerd werd door MWR (Morale, Welfare, and Recreation) en daar kwamen heel veel foreign spouses. Dat vond ik wel fijn omdat je allemaal een beetje in hetzelfde bootje zit. Als buitenlandse vrouw van een Amerikaan op een basis in Duitsland. Was vooral fijn omdat je samen kon lachen om taal- en cultuurmisverstanden.
De basis hier heeft dat jammer genoeg niet maar dat komt omdat er maar heel weinig active duty is. Meeste personeel is local dus ze hebben geen behoefte aan steun via de basis.

Ik ben een keer bij de Atlanta Holland CLub geweest en dat was niet echt mijn ding. Het is hier toch wel meer voor wat oudere mensen en ik merkte ook vooral voor mensen die hier al heel lang wonen. Ik deel dat nostalgische gevoel mbt NL niet zo en heb ook de mogelijkheid om vrij vaak terug te gaan. En sjoelen is ook al niet echt iets waar ik nou heel erg warm voor loop. Misschien dat het leuker is als je kinderen hebt en ze iets van Sinterklaas of zo wilt meegeven. Maar die heb ik niet en mijn vrienden zijn ook praktisch allemaal Amerikaan en ik vind dat ook wel goed zo. De vraag is denk ik ook vooral waar je zelf behoefte aan hebt. Ik woon midden in een grote stad met legio mogelijkheden om anderen te leren kennen. Als je bv met een kind thuis zit ergens in een buitenwijk of een kleine plaats, dan kan ik me indenken dat je graag (op wat voor manier dan ook) contacten wilt opdoen. Ik ken trouwens wel veel Nederlanders hier, want hier is ook een actieve Nederlandse Kamer en een Consulaat.

Met jonge kinderen kan het inderdaad wel leuk zijn om tradities zoals Sinterklaas (of karnaval?) te kunnen vieren.
Ik merk dat Dutch Treat (die ook in Henk zijn overzicht staan) hier bv. de Sint ook laat langskomen, en dat daar best heel wat gezinnen op af komen. Maar onze 16-jarige is daar natuurlijk niet meer mee bezig.

Aanvankelijk dacht ik bv. dat we wel naar de bijkomst van de Belgische ambassade hier zouden gaan rond de 21ste juli. Omdat ik hoopte dat we daar dan Zeeuwse mosselen zouden kunnen eten. Maar sinds ik hier de Canadese mossel (van P.E.I., Prince Edward Island) heb leren kennen, kan ik de moeite er niet voor doen om een half uur in de auto of trein te zitten voor de Zeeuwse. LOL

Aanvulling: dat wat Petra schrijft, over dat het met Amerikanen makkelijker is om in een groep onbekenden terecht te komen, in tegenstelling tot tussen Nederlanders, dat hebben wij ook met de Canadezen mogen ervaren. Enkele weken geleden hadden we het kerstfeest van mijn man zijn werk, waar hij op dat moment 1 maand werkte. Hij kende de collega's van zijn kantoor maar amper, aangezien hij verantwoordelijk is voor een groot gebied en dus die maand al heel veel naar de diverse kantoren gereisd was. Maar toch stonden we daar niet in ons uppie. Direct kwamen er mensen op ons af die zich spontaan voorstelden, even een babbeltje deden, en verder gingen. Ongelooflijk!

Ik kan me aardig vinden in wat hiervoor is geschreven. Ik ben nooit lid geweest van zo'n club, want dat is niet waar ik voor verhuisd ben. Ik vind het leuk om af en toe het (jeugd)journaal via Internet te kijken, of oliebollen te bakken, maar behoefte aan het opzoeken van Nederlanders heb ik niet. Verder maak je inderdaad relatief makkelijk contact. Zo werd ik uitgenodigd om the 4th of July te komen vieren door een collega op m'n toenmalige werk (500 personeelsleden) waar ik maar weinig contact mee had. BBQ, parade kijken, etc. Zo iets is er erg leuk om mee te maken, en ook op zo'n feestje kom je makkelijk aan de praat met wildvreemde mensen. Ik had het gevoel dat mijn collega het gewoon leuk leek om een stukje Amerikaanse cultuur te delen, en snapte dat ik nog niet zoveel mensen kende. Veel ingewikkelder was het niet.

Het lijkt alsof Nederlanders vantevoren al willen weten of het een levenslange vriendschap gaat worden, en anders nemen ze de moeite niet. Da's natuurlijk erg zwart-wit, maar ik denk dat er een kern van waarheid inzit. Amerikanen leven wat meer in het moment.

Toen we pas in de US kwamen zijn we wel eens naar zulke bijeenkomsten geweest, maar inmiddels alweer jaren niet meer. Men is er meer gefocust op bedrijven en mensen met kinderen (Sinterklaas, koniniginnendag, vrijmarkt). Er wordt ook veel georganizeerd voor kinderen hetgeen helpt om de NLse cultuur levend te houden bij je kinderen. Maar als je geen kinderen hebt, is er naar mijn mening niet veel aan. Wij kennen hier in de Denver omgeving meerdere nederlanders waar we op minder formele wijze af en toe samenkomen, een stuk leuker naar mijn mening door de ongedwongen vorm. Zoals al gezegd is het leggen van contacten met amerikanen een stuk makkelijker dan met (expat-)nederlanders: de borrelavonden die ik in het begin bijwoonde waren een oefening in "embarrassing moments of being ignored...".

Ik ken geen Nederlanders in mijn omgeving. Al mijn vrienden en kennissen zijn Amerikanen en met hen kom ik heel regelmatig samen en doen we leuke dingen. Wel kijk ik heel vaak naar Nederlandse TV uizendingen op uitzendinggemist.nl. Zo houd ik toch contact met Nederland. (Naast het bellen en emailen met familie natuurlijk).

Dichtsbijzijnde club is 3 uur weg in St Louis. Ik ben daar nog nooit geweest.
Wij hebben hier wel een ouder echtpaar. Zij is Nederlands, woont al 50 jaar hier maar beheerst de nederlandse taal bijna perfect. Haar man is amerikaan en was ooit in NEd gestationeerd. Zij zijn de opa en oma voor onze kinderen omdat de echte zo ver weg wonen. Ze zijn gisteren nog geweest om zuurkool met draadjesvlees te eten
Het verder contact met nederlanders hier is er op het moment niet. Ik ken nog een nederlandse jongen (jong nog) doe in de buurt woont. misschien dat ie nog eens bij mij komt werken

goldenhills schreef:Het lijkt alsof Nederlanders vantevoren al willen weten of het een levenslange vriendschap gaat worden, en anders nemen ze de moeite niet. Da's natuurlijk erg zwart-wit, maar ik denk dat er een kern van waarheid inzit. Amerikanen leven wat meer in het moment.

Dat vind ik wel een treffende beschrijving en zou heel goed het "oppervlakkige", dat veel Nederlanders van "de" Amerikanen vinden, kunnen uitleggen. Geef mij dat maar, ik voel me er een stuk beter bij.

Petra/VS schreef:

goldenhills schreef:Het lijkt alsof Nederlanders vantevoren al willen weten of het een levenslange vriendschap gaat worden, en anders nemen ze de moeite niet. Da's natuurlijk erg zwart-wit, maar ik denk dat er een kern van waarheid inzit. Amerikanen leven wat meer in het moment.

Dat vind ik wel een treffende beschrijving en zou heel goed het "oppervlakkige", dat veel Nederlanders van "de" Amerikanen vinden, kunnen uitleggen. Geef mij dat maar, ik voel me er een stuk beter bij.

Ja, dat vind ik heel goed omschreven! En ik kan me er ook helemaal in vinden. Ik las toevallig laatst nog een stukje over hoe buitenlandse expats het in NL ervaren. Let wel, met "expats" bedoel ik dus mensen die na bv drie jaar weer weggaan. En zij hadden het enorm moeilijk om contact te krijgen met mensen in NL, want die hadden er meteen geen zin meer als ze hoorden dat ze op een gegeven moment weer weg zouden gaan. En misschien heeft het met het "grote stad denken" te maken waar ik woon, maar hier is het niet raar om vrienden/kennissen te hebben waar ook in de VS of ter wereld. En dat iemand misschien weer vertrekt is zeker geen reden om niet met iemand bevriend te raken. Maar inderdaad, men leeft hier wat meer bij de dag en dat brengt een hoop meer spontaniteit en hartelijkheid met zich mee vind ik.

Er zijn buiten de meer formele clubs ook een aantal vriendenclubs in Atlanta, de dames hebben zich verenigd in de Kletskoppen en de mannen in de ouwehoeren. Doel is om regelmatig bij elkaar te komen en bij te kletsen en gezamelijk een hapje te eten of een avondje te pokeren. Er zijn geen kosten aan verbonden en het is niet verplicht om iedere bijeenkomst er te zijn. Hier komen over het algemeen zo'n 15 personen op af en dat is een mix van jong en oud. Het is leuk om de verhalen te horen en er worden tips met elkaar gedeeld. Soms leidt dit tot vriendschappen die jaren duren.
Ook met de Amerikanen in de wijk hebben we contact en dat komt doordat we een zoon hebben die veel speelt met de kinderen in de wijk.

Sluit me helemaal aan bij Petra. Vooral in New York merk je goed dat er nog steeds rangen en standen zijn onder de Nederlanders. Vooral mensen in het bedrijfsleven, of onder de diplomaten, zijn daar sterk in. Ik zal nooit vergeten dat de beheerders van wat toen nog de officiele Nederlandse Club was (in het Rockefeller Center, een heuse Brits-achtige "club" met mooie stoelen en zo) mij in het voor-internet tijdperk, niet tijdens de rustige middaguren niet wilden toelaten om de Nederlandse kranten te komen lezen af en toe.

In Minnesota was het beter, ik ben daar zelfs een jaar voorzitter van de Netherlanads American Association of Minnesota geweest, maar veel meer dan een keer per jaar rijsttafel, een nieuwsbrief en een standje bemensen voor het verkopen van patat en oliebollen tijdens een Internationale Markt in mei (waar de club mee gefinancierd werd) was het ook niet.

In Asheville zitten nog redelijk wat mensen die indertijd (jaren vijftig) met AKZO/Enka meegekomen zijn en hier gebleven zijn. Die komen bij elkaar 1 keer per maand als een Franse club!

Hier in Maine zijn geen Nederlandse verenigingen, wat ik op zich best jammer vind. Ik kom hier zowiezo weinig "buitenlandse" mensen tegen. Ik was zelfs een beetje verbaasd toen ik bij Walmart een paar duitse toeristen tegenkwam. Ik ben hier, als mensen mijn overduidelijke Nederlandse accent horen zelfs een beetje een beziens, of beter gezegt een behoorswaardigheid. In Nederland woonde ik in een multiculturele wijk en dat mis ik hier ook een beetje, je komt hier amper mensen tegen met een donkere huidskleur, en bijvoorbeeld hoofddoekjes zie je hier al helemaal niet. Maine is de "witste" staat van Amerika. Ik zou het op zich best leuk vinden om hier met andere buitenlanders, hoeven niet eens perse nederlanders te zijn, een keer te kletsen over hoe zij het leven hier in Maine vinden.

claudia1970 schreef: je komt hier amper mensen tegen met een donkere huidskleur, en bijvoorbeeld hoofddoekjes zie je hier al helemaal niet. Maine is de "witste" staat van Amerika.

Dan moet je eens in Virginia Komen ...wij wonen in Suffolk .....en volgens mij is 75% Black.

ook ik ben geen lid en heb er geen behoefte meer aan. Toen ik hier pas woonde, wilde ik toch wel es kijken wat dat nu precies inhield. Maar ik heb precies dezelfde ervaringen als velen van jullie: kliekjes, en vooral niet welkom naar nieuwkomers toe - dat verschil tussen nieuweling tussen nederlanders, en nieuweling tussen amerikanen is enorm. Er is al jarenlang een Boston borrelavond één keer per maand, waar ik een paar keer ben geweest; ik heb me nog nooit zo eenzaam in een groep gevoeld.

Hey claudia1970, misschien moeten wij es samen een bak koffie halen? Ik zit vaak in Maine, maar dan wel in lakes region net ten noorden van Sebago.