Zwanger en K1 procedure willen starten

[Voynich]

Weet je, ik lees dit topic nu al een tijdje en elke keer wil ik reageren maar dan weet ik niet goed hoe ik het moet zeggen. Iedereen heeft goede adviezen gegeven over legale mogelijkheden maar elke keer als ik dit topic open lijkt het me toch haast meer een gevoelskwestie. Dus laat ik het heel persoonlijk maken en dan moet je maar zien of je er iets nuttigs uit kunt halen.

Ik ben 27 en afgelopen Oktober op een K1 visum hierheen gekomen. We zijn in December getrouwd en hebben net vandaag onze adjustment of status op de post gedaan. Ik ben niet iemand die heimwee heeft of super gehecht is aan mn familie maar de afgelopen maanden zijn toch echt een emotionele rollercoaster geweest. We hebben ons eigen apartement, mijn man heeft een goede baan en we hebben al zijn familie op 10 minuten rijden van ons die ons met raad en daad terzijde staan en hebben we een erg moeilijke tijd achter de rug en misschien zijn we er nog niet eens doorheen. Ik heb giga huilbuien gehad, soms simpel om het feit dat ik momenteel zo' anders leef dan dat ik in NL deed. Ik woonde midden in Groningen, eigen inkomen, eigen rekeningen en ik kon gaan en staan waar ik wou. Hier zit ik opgesloten in een Tennyson gedicht (cannons to the left of me, cannons to the right) waar ik 1 veilige weg in en uit de wijk heb, geen werk, geen sociale contacten buiten mijn man's familie en vrienden en pas sinds vandaag toegang tot de bankrekening heb na 2 uur praten als Brugman want legaal zonder groene kaart snapte BoA niet. We hebben knallende ruzies gehad om geld want we hebben het krap dankzij de kosten van de K1 en AoS, om niets puur uit frustratie, om het lelijke behangpapier dat mijn man nog niet eens opgemerkt had maar waar ik al weken naar zit te kijken in de hoop dat het vanzelf naar beneden krult en omdat we net leren samenleven in een huis tijdens een niet-vakantie periode. Niks dan lof voor zijn familie die ik soms huilend heb opgebeld om me op te komen halen zodat ik hem niet met een lamp voor zn kop zou slaan en die zich realiseren dat ik niet even bij mam op de koffie kan om stoom af te blazen. Het is een super emotionele tijd omdat je je zo moet aanpassen en inschikken naar regels zonder dat je je zusjes hebt die maar een half woord nodig hebben en je moeder die best snapt dat je met 27 nog steeds niet helemaal volwassen bent en opa die over niks anders kan praten dan zijn hond maar naar wie je nou met liefde een uur zou luisteren terwijl hij elke plas en drol van de week opnoemt (en Skypen is toch niet hetzelfde). En wij hebben het naar verhouding makkelijk. Man heeft werk en kon mij sponsoren, familie springt bij wanneer ze kunnen, ik heb een eigen plekje zodat ik niet de hele tijd bij zijn familie op de lip zit en ik ben niet zwanger.

Ik snap de impuls om bij hem te zijn. ik snap het echt. Ik had dat ook. Ik kon niet snel genoeg deze kant op komen. Maar ik zou toch eens goed overdenken wat voor giga emoties alles met zich mee gaat brengen en of dat gecombineerd met de niet geheel positieve financiele situatie en woon voorzieningen niet een heel explosieve situatie gaat worden. Emigreren, trouwen en dan leren samenleven met iemand in een situatie waar je eigenlijk niet bestaat tot je je green card hebt kan een hele bult emoties losmaken die je misschien niet ziet aankomen en in jouw situatie kom je nu niet echt in een gespreid bedje terecht.

[kastelke]

Maar dat zijn dingen die alleen maar anderen overkomen, mij niet! Bij ons is alles anders. Wij houden echt van elkaar. En wij passen goed samen. En ik zou mijn familie niet zo missen (misschien ben ik hun bemoei wel wat beu en wil ik eindelijk vrij zijn).

(dat is hoe veel mensen in die emotionele verliefde buien reageren)

Voynich, dank je wel voor het delen van jouw persoonlijke ervaring! Dit soort van getuigenissen zijn echt ontzettend belangrijk voor het forum. Emigreren is geen sprookje of geen film. Spijtig genoeg denk ik dat zo'n getuigenis in dovemansoren valt bij die mensen die er misschien het meeste bij stil zouden moeten staan.
Ik hoop voor jou dat je over een korte tijd terug kan kijken op deze maanden met iets van een "Pfew, blij dat dat voorbij is en dat we het gehaald hebben!".

[Ziva]

Voynich je hebt helemaal gelijk. Het al moeilijk genoeg om als niet zwangere vrouw (of man) in een "gespreid bedje" (eigen plek, geld, voorzieningen zoals verzekeringen etc.) naar Amerika te emigeren laat staan als zwangere vrouw zonder reeds geaccepteerd visum, zonder eigen plek en zonder goede medische verzekeringen. En dan nog maar zwijgen over het feit dat je geen familie om je heen hebt (zelfs contact is lastig wegens tijdsverschil). En dan gaan we er ook nog maar even voor het gemak vanuit dat alles goed gaat....

En hou er ook rekening mee, zelfs al zou je wel verzekerd kunnen worden dan is het toch echt heel anders dan in Nederland. Ga je in Nederland, bij wijze van spreken dan, vrolijk naar de dokter en haal je daarna je medicijnen op zonder je ooit af te vragen wie de rekening betaald, in Amerika moet je veel meer zelf regelen en betalen dan zelfs als je wel verzekerd bent. Ik ben goed verzekerd maar krijg toch ook soms voor mijn kiezen dat bepaalde medische handelingen niet gedekt zijn of ik een bepaald medicijn niet krijg omdat de verzekering het "te vroeg" vindt ofzo.

Ik zou ook inderdaad nog maar even de voordelen en nadelen op een rijtje zetten. En dan met name kijken naar wat het beste is voor je kindje... want het lijkt me dat de behoeften van jullie kindje op nummer 1 staan.

[DixieChick]

Inderdaad, ontzettend bedankt dat je dit zo gedeeld hebt. Heel knap ook van je, want veel mensen houden liever de schijn op dat het allemaal geweldig is. En dat is het niet. Elke grote levensverandering (verhuizen, trouwen, scheiden, kinderen krijgen, sterfte) brengt emoties met zich mee, en als je verhuisd (check 1) om te trouwen (check 2), en dan ook nog een kind krijgt (check 3), en de situatie is niet ideaal (geld problemen, geen eigen huis), dan moet je je daar inderdaad wel op voorbereiden. Want niet wil zeggen dat het niet lukt hoor, en ik denk dat Vonyich, met haar eerlijkheid, er vast wel uitkomt, maar het is fijn om te weten wat je moet verwachten...

(overigens hebben manlief en ik al jaaaaaren ruzie over zijn oerlelijke Norman Rockwell schilderij. Ik zeg je...jaaaaren. Dus de strijd om dat behang kan best nog wel even doorgaan. Het is maar dat je het weet )

[DixieChick]

Ik ben goed verzekerd maar krijg toch ook soms voor mijn kiezen dat bepaalde medische handelingen niet gedekt zijn of ik een bepaald medicijn niet krijg omdat de verzekering het "te vroeg" vindt ofzo.
.

Ja! What is up with that?? Gaan we op vakantie, wil ik voor de kids hun meds alvast halen, mag dat niet. Speciale toestemming van Tricare moeten regelen..pfft..En breek met de bek niet open voor doorverwijzingen en specialisten. En dan hebben wij nog Tricare, die gratis is, en naar Amerikaanse standaarden helemaal niet zo slecht... Gedoe.

Maar goed,

[Voynich]

Haha oh gelukkig kwam het over wat ik probeerde te vertellen. Werd net echt wakker met het idee "oh snel even AF checken om te kijken of ik niet iets heel raars gepost hebt gisteren".

Maar ja het is gewoon echt een gigantische omslag en dat hakt er soms best even in. Het gaat uiteindelijk best goedkomen maar je verandert in zo'n verhuizing zoveel dingen in een keer dat je soms een beetje de vaste grond onder je voeten verliest en dan ga je je heel snel overwelmd voelen door alles wat anders is en alles wat je mist. En als de persoon waar je voor verhuist en die eigenlijk een beetje jouw anker is in die periode zich dan even als een jerk gedraagt (en dat kan zoiets simpels zijn als een gebrek aan enthousiasme voor je zelfgemaakte stampot andijvie ) dan kun je je echt heel alleen voelen.

[kastelke]

Waarschijnlijk is het makkelijker als je samen emigreert, dan wanneer slechts 1 van de partners de immigrant is. Zeker als die andere partner (die de thuiswedstrijd speelt) zelf nooit elders gewoond heeft en van scratch terug is moeten beginnen.

[Marion K]

Voynich, jouw ervaringen zijn heel herkenbaar!
Ik ben ook toen ik in de twintig was naar Amerika verhuisd om bij m'n Amerikaanse partner te zijn. En wat was het soms moeilijk in het begin. Hoe aardig iedereen ook is, het duurt lang om je eigen vrienden en netwerk op te bouwen. En ook al is je Engels heel goed, in het begin is het vermoeiend om altijd een tweede taal te spreken, vooral tijdens ruzies of stressmomenten. Het viel me ook op dat veel mensen denken (ikzelf destijds ook) dat de overgang niet zo groot is, aangezien het immers een verhuizing naar een eveneens westers land is. Nu - zo'n twintig jaar later - ben ik heel gelukkig hier, maar de eerste paar jaar was toch wel challenging af en toe. Hang in there!

Alemae, ik wens je veel sterkte. Wat je ook uiteindelijk doet, ik hoop dat je altijd een vangnet in Nederland hebt mocht het nodig zijn.


Wel leuk om te lezen dat DixieChick en Voynich ook strijd voeren over - hoe zal ik het beleefd zeggen - de "andere" smaak van Amerikaanse mannen. Echt, sommige dingen die m'n man aan de muur wil hangen, of lampen en meubels die hij mooi vindt.... echt ongelofelijk. Vraag me af of er nog andere mensen hier dezelfde ervaring hebben.

[USInsider]

Ik blijf verbijsterd hoe leuk huizen er aan de buitenkant uit kunnen zien - en als je dan naar binnen gaat is het meubilair zo smakeloos en lelijk...

Het lijkt me inderdaad heel moeilijk in het begin om voortdurend Engels te moeten spreken ! Dat je je partner nooit iets in het Ned. kunt uitleggen.

[Bennogr]

Mijn kaken deden zeer de eerste dag dat ik alleen Engels sprak. En de eerste maanden in New York kwam ik ook alleen maar toe aan: opstaan, krant lezen, ochtenddutje, lunch, middagslaapje, TV kijken, eten, slapen.

Maar dat allemaal is gelukkig langzamerhand overgegaan. Hoewel ik nog steeds in het Nederlands tel en de hele inch feet situatie gewoon weiger te aanvaarden.

[Petra/VS]

Wel leuk om te lezen dat DixieChick en Voynich ook strijd voeren over - hoe zal ik het beleefd zeggen - de "andere" smaak van Amerikaanse mannen. Echt, sommige dingen die m'n man aan de muur wil hangen, of lampen en meubels die hij mooi vindt.... echt ongelofelijk. Vraag me af of er nog andere mensen hier dezelfde ervaring hebben.

Gelukkig niet, mijn man heeft een heel moderne smaak en we hebben min of meer dezelfde, ook lichter dan de meeste Amerikanen. Ik vraag me af of dat komt omdat het merendeel van zijn jeugd in Europa heeft gewoond.

[USInsider]

-

[Alemae]

Holy crap, wat een berichtjes ineens. Duurde even voordat ik ze allemaal gelezen had hoor, haha!

Maar goed, om even een aantal dingen duidelijk te maken.

- Wanneer ik naar de VS ga om te trouwen, is het de bedoeling dat ik maar voor 2,5 week blijf. Ik ben dus NIET van plan om na onze bruiloft in de VS te blijven.
- De formulieren voor het CR-1 visum willen we na de bruiloft invullen, en opsturen zodra ik weer in Nederland ben.
- Ik wil ons kindje in september gewoon in Nederland krijgen, en dus pas na de geboorte naar de VS verhuizen.

@Ziva en DixieChick: Klopt, het trouwen wordt inderdaad op een touristenvisum, en wanneer ik weer in Nederland ben, willen we het CR-1 visum aan gaan vragen.
En waarom het niet handig is voor zijn ouders om co-sponsor te zijn: Naast zijn ouders zelf, mijn vriend, ons kindje, en ik, hebben ze nog twee kinderen die thui wonen. De 125% Poverty grens wordt daardoor ineens een stuk hoger, waardoor het ons veel handiger lijkt om daar iemand anders voor te zoeken. Iemand die niet een huishouden van 7 mensen heeft. En wat USInsider schrijft, het co-sponsorschap zou inderdaad maar voor drie jaar zijn.

@Kastelke: Wat ik bedoelde met "Ze kunnen me niet weigeren op het zwanger zijn", was meer over de regels van de luchtvaartmaatschappijen, die aangeven dat je gemiddeld na 32 weken niet meer aan boord van het vliegtuig komt. Natuurlijk, er vanuit gaan dat alles goed blijft gaan en ik geen spontane complicaties krijg binnen nu en de geplande vlucht.

En daarbij zit ik zelf niet in de financiële problemen. Ik heb genoeg spaargeld op mijn rekening staan, dus als ik onverwachts ineens in een ziekenhuis beland in de VS (wat al eerder gebeurd is), moet dat geen probleem zijn. En daarnaast heb ik ook een goeie verzekering en reisverzekering, die dat soort dingen terug betalen.

@Hocky: Het is niet zo dat zijn ouders geen co-sponsor willen zijn, want dat wilden ze juist wel. Maar zoals ik hierboven in het antwoord voor Ziva al heb geschreven, is het niet handig als ze dat doen.

@Voynich: Heel erg bedankt voor het delen van je verhaal! Ik snap het helemaal, hoor. Ik weet ook dat het zwaar gaat worden. Helemaal omdat ik nog thuis woon, ik ben enigst kind, en heb een hele goeie band met mijn ouders. En het is zeker anders om daar ineens echt te wonen, en niet alleen maar op vakantie te zijn.
Maar ik denk dat het voor mijn gevoel niet veel uit maakt of ik bijvoorbeeld over één jaar daar zit, of over twee jaar. En nu wordt het makkelijk, maar over twee jaar ook niet. Misschien alleen nog maar moeilijker, aangezien mijn baan volgend jaar maart afloopt. Voor zo'n korte tijd gaat hier in Nederland werk vinden natuurlijk nooit lukken. Daarnaast de ongelofelijke need om bij elkaar te zijn, wat dan ook niet meer kan, als ik geen baan meer heb. En dan ook alleen de zorg voor ons kindje.. Ik denk juist dat voor mij alleen maar moeilijker zou worden om te wachten, ook al vind ik het superfijn om bij m'n ouders te zijn. Maar ja, lastige situatie, I know..

@Marion: Dank je wel! En ik ben ook niet van plan afstand te doen van mijn Nederlandse nationaliteit. Ik wil gewoon de mogelijkheid houden om, mocht het ooit om wat voor reden dan ook, terug te gaan naar Nederland. You never know, misschien zeggen we over 5 jaar wel "We hebben het hier wel gezien, we gaan het in Nederland proberen". Alles is mogelijk in de toekomst

[Hockey]

@Alemae, dank voor je reactie. Ik snap (en ik ben waarschijnlijk niet de enige) dat het financieel een zware last is voor je schoonouders. Maar hopelijk besef jij je wat je vraagt aan iemand als die garant moet staan voor jullie. Het kan zeer lastig worden om iemand te vinden, misschien zelfs wel onmogelijk. Als jullie iemand vinden, zorg dat die persoon precies weet wat het inhoudt, daar heeft hij/zij recht op.

[Alemae]

@Hockey: Klopt, heb je helemaal gelijk in. Het is voor iemand die mij eigenlijk niet kent natuurlijk een hele grote stap om mijn co-sponsor te zijn. We willen het wel op deze manier proberen, maar als er niets anders op zit, moet het anders. Dan zullen inderdaad zijn ouders co-sponsor moeten worden. Hoop natuurlijk dat het niet zo ver hoeft te komen, maar je weet het niet. Het enige waar het bij ons vanaf hangt, is het financiële plaatje, en het is best frustrerend om nog helemaal geen zekerheid te hebben op het moment. Ik zou zo graag willen zeggen "Dit gaan we doen, en we weten dat het op die manier gaat lukken", maar helaas gaat dat voorlopig nog niet. Maar we houden de moed erin

[kastelke]

Dan zullen inderdaad zijn ouders co-sponsor moeten worden.

Dus technisch gezien kunnen ze wel de sponsor zijn (= voldoende inkomen met al die personen ten laste), maar ze geven er de voorkeur aan dat iemand anders die taak op zich neemt? Maar worst case kan je dus in de US blijven omdat je schoonvader zijn inkomen hoog genoeg is?

[USInsider]

Komen je ouders mee als je naar de US gaat om te trouwen ?

[Alemae]

@Kastelke: Ik moet even bij mijn schoonouders na gaan vragen wat zij verdienen, in dat geval. Ik weet wel dat zijn vader alléén niet genoeg verdient, maar misschien dat het totale salaris van zijn vader en moeder gecombineerd wel genoeg is.

@USInsider: Het was eigenlijk niet de bedoeling dat mijn ouders naar de US zouden komen voor mijn bruiloft. Dan hadden ze eerst van tevoren moeten sparen, want dat zat er financiëel voor hen echt niet in op het moment. Maar een paar dagen geleden zei de baas van mijn vader tegen hem "Ik wil dat jij en je vrouw naar de bruiloft van jullie dochter gaan." en de complete reis (vliegticket, hotel, autoverhuur) betaald Ze kunnen er nu dus wel bij zijn! Maar ze gaan niet gelijk met mij mee, ze vliegen pas op 2 mei. We willen dan op 5 mei gaan trouwen, en 9 mei vliegen ze weer terug. Ik blijf daarna nog even om te zorgen dat alles met die apostille goed geregeld wordt. En om nog even lekker te ontspannen, natuurlijk

Zou het trouwens kunnen kloppen dat de poverty guideline omhoog is gegaan? Afgelopen week kon ik op de website van de USCIS alleen maar 150% vinden.. Hoop niet dat dit het geval is..

[USInsider]

Ik vind alleen 125% - in informatie voor 2014.
Maar ik zal wat verder zoeken en vind ik andere info dan zal ik je dat laten weten.

Leuk voor je ouders en voor jou ook !

[Dbacks2]

Wat een lieve baas!! En wat geweldig voor jullie allemaal!!